Στο Βυζάντιο από ένα σημείο και μετά την εξουσία είχαν οι πλούσιες οικογένειες μεγαλογαιοκτημόνων (από τις οποίες συνήθως προέρχονταν οι ανώτεροι αξιωματούχοι και οι αυτοκράτορες). Όλοι αυτοί επέβαλαν δυσβάσταχτους φόρους, που έπλητταν κυρίως τους μικροκαλλιεργητές και τα φτωχότερα στρώματα, από τους οποίους άρπαζαν στη συνέχεα τις περιουσίες τους έναντι πινακίου φακής. Αυτός που έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μειώσει κάπως την ισχύ των μεγαλοκτηματιών (διότι τους είχε υποστεί και σαν αντιπάλους σε εσωτερικές διαμάχες) ήταν ο Βουλγαροκτόνος. Αλλά η προσπάθεια δεν συνεχίστηκε και τελικά απέτυχε.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν συχνά να ξεσπούν επαναστάσεις (όπως πχ αυτή των Βλάχων και Σλάβων κατοίκων της Θεσσαλίας το 1066, που έχουμε ήδη αναλύσει) και οι άρχοντες της Κων/πολης να προσλαμβάνουν ολοένα και περισσότερους μισθοφόρους για να τις καταπνίγουν. Βέβαια και στην Κων/πολη υπήρχαν πολλές διαμάχες μεταξύ των διαφόρων οικογενειών για τον έλεγχο της εξουσίας. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να μην υπάρχει σοβαρός και ενωμένος στρατός που θα αντιμετώπιζε τις εχθρικές εισβολές (όπως πχ οι Τούρκοι στα ανατολικά, τους οποίους μάλλον καλοδέχτηκαν αρκετοί ντόπιοι κι έτσι επεκτάθηκε τάχιστα η κυριαρχία τους στην Ανατολία).

Στην περίπτωση της άλωσης από τους Σταυροφόρους το 1204, ο ιστορικός της άλωσης Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει ότι οι φτωχοί χωρικοί της Θράκης γιουχάιζαν και περιέπαιζαν τους άρχοντες από την Κων/πολη, που είχαν καταφύγει στα μέρη τους ως πρόσφυγες, ενώ χαίρονταν και δόξαζαν το Θεό, διότι θα μπορούσαν να αποκτήσουν (ή να ανακτήσουν) περιουσίες που είχαν στην κατοχή τους όλοι αυτοί οι άρχοντες.

Εκτεταμένη αναφορά σε αυτά τα γεγονότα γίνεται από τον Michael Angold, στο έργο του "The Byzantine Empire 1025-1204: A Political History" (παρατίθεται σχετικό απόσπασμα, όπως και το απόσπασμα από την Ιστορία του Νικήτα Χωνιάτη).