Παλιές ξενες ταινιες

[Dr Socrates]

ορισμενα προτεινομενα western film.
τα εξαιρετικα western film του Sergio Leone,Dollars Trilogy και Once Upon a Time in the Wesτ
High Noon(1952) του Fred Zinnemann οπου παιζει ο Gary Cooper
True Grit (1969 film)
The Man Who Shot Liberty Valance(1962),Stagecoach (1939 film) και The Searchers(1956) του John Ford
Rancho Notorious(1952) του Fritz Lang
Red River (1948 film)
Shane (1953 ) εδω παιζουν ο Alan Ladd και ο Jack Palance
The Wild Bunch(1969)

Αλλες ταινιες(οχι western)
The Blue Dahlia (1946)
The Big Sleep (1946 film) εδω παιζουν Humphrey Bogart και Lauren Bacall
The African Queen (1951)
Sabrina (1954 film) του Billy Wilder
Key Largo (1948) του John Huston.εδω παιζουν Humphrey Bogart, Edward G. Robinson και Lauren Bacall.
In a Lonely Place(1950)
All Through the Night(1942) εδω παιζει ο Humphrey Bogart
The Asphalt Jungle(1950) του John Huston
The Defiant Ones(1958)
Judgment at Nuremberg(1961) πολυ καλη ταινια.
The Country Girl (1954 film) εδω παιζει η Grace Kelly
The Snows of Kilimanjaro (1952 film) εδω παιζουν Ava Gardner ,Gregory Peck
The Old Man and the Sea (1958 film) εξαιρετικη η ερμηνεια του Spencer Tracy
Night of the Living Dead(1968)
Spirits of the Dead περιλαμβανει 3 μικρες ιστοριες βασισμενο σε ιστοριες του Edgar Allan Poe με σκηνοθετες Roger Vadim, Louis Malle και Federico Fellini.

[Dr Socrates]

Σέρτζιο Λεόνε. Παραλίγο να αποκεφαλίσει τον «κακό». Σκηνοθέτησε «τον καλό, τον κακό και τον άσχημο», αναβίωσε το γουέστερν και έκανε διάσημο τον Κλιντ Ίστγουντ...

Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης Ραούλ Γουόλς είπε στον νεαρό Ιταλό συνάδελφό του Σέρτζιο Λεόνε στα γυρίσματα της “Ωραίας Ελένης” το 1955: “Το γουέστερν είναι τελειωμένο. Ο κόσμος δεν το θέλει πια”. Ο Λεόνε, 26 χρονών τότε, είχε διαφορετική άποψη κι αφού εκπαιδεύτηκε για μια δεκαετία σε φθηνά έπη της Τσινετσιτά, αποφάσισε να αναστήσει το είδος. Οι ταινίες του, με την ετικέτα “σπαγκέτι γουέστερν”, επαναπροσδιόριζαν τον ήρωα-καουμπόι με την ατάραχη μορφή του Κλιν Ίστγουντ, του άσημου ηθοποιού που έγινε κορυφαίος σταρ χάρη και στον Λεόνε.'

Γεννήθηκε το 1929 στη Ρώμη. Οι γονείς του ήταν ηθοποιοί σε βωβές ταινίες. Απέκτησε ρωμαιοκαθολική εκπαίδευση και από μικρός διδάχθηκε το φασιστικό δόγμα του Μουσολίνι. Όμως, η φαντασία του αναζητούσε διέξοδο στις αγαπημένες του παιδικές ενασχολήσεις: ξιφασκία, μαγεία και κουκλοθέατρο. Επίσης, ήταν άσος στη δημόσια ούρηση. Με τους φίλους του μαζεύονταν γύρω από μια μυρμηγκοφωλιά και ουρούσαν, συναγωνιζόμενοι ποιος θα έπνιγε τα περισσότερα μυρμήγκια. Άλλοτε πάλι διαγωνίζονταν τίνος τα υγρά θα κυλούσαν πιο γρήγορα σε μια επικλινή ξύλινη σανίδα. Έτσι περνούσε η ώρα πιο διασκεδαστικά απ’ ότι με τις παρελάσεις και τα φασιστικά εμβατήρια, που ήταν οι κύριες ασχολίες των άλλων παιδιών....


Αφού έβγαλε το γυμνάσιο, ο Λεόνε σπούδασε για λίγο νομικά και κατόπιν ακολούθησε τους γονείς του στον κόσμο του ιταλικού κινηματογράφου. Δούλεψε αμισθί ως βοηθός στην κλασική ταινία του Βιτόριο ντε Σίκα, “Κλέφτης Ποδηλάτων”, όπου έπαιξε και τον ρόλο ενός Γερμανού ιερέα. Τη δεκαετία του ’50, βρήκε σταθερή δουλειά σε αμερικανο-ιταλικές συμπαραγωγές με θέμα τους ηρωισμούς αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Στα τέλη της δεκαετίας, αυτά τα επικά έργα είχαν γίνει της μόδας στις ΗΠΑ. Το επιστέγασμα αυτής της μόδας ήρθε με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας που κέρδισε ο “Μπεν Χουρ”. Στην ταινία, ο Λεόνε ήταν ο βοηθός σκηνοθέτη και συνέβαλε στην περίφημη σκηνή της αρματοδρομίας. Εκείνη την περίοδο, ο Λεόνε γνώρισε σκηνοθέτες του Χόλιγουντ που έρχονταν στην Ιταλία, όπως ο Ρόμπερτ Γουάιζ, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ, ο Φρεντ Ζίνεμαν και ο προαναφερθείς Ραούλ Γολς, του οποίου οι αναμνήσεις από την χρυσή εποχή των γουέστερν επέδρασαν καθοριστικά στο έργο του Λεόνε....


Εκείνη την εποχή, ο Λεόνε έκανε ό,τι δουλειά του έδιναν. Κάποιες φορές απλώς ολοκλήρωνε ταινίες άλλων σκηνοθετών, ήταν όμως καλοπληρωμένος και σεβαστός. Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε μόνος του ήταν “Ο Κολοσσός της Ρόδου”, για την οποία έλεγε ότι τη γύρισε προκειμένου να βγάλει λεφτά για το μήνα του μέλιτος στην Ισπανία. Το 1961, επιτέλους βρήκε το πρότυπό του, όταν προβλήθηκε στη Ρώμη η ταινία σαμουράι του Ακίρα Κουροσάβα, “Γιοζίμπο”. Αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες για ένα ριμέικ σε στιλ γουέστερν, ο Λεόνε βάλθηκε να εξασφαλίσει χρηματοδότηση. Το αποτέλεσμα ήταν η ταινία “Για Μια Χούφτα Δολάρια”, μια ανατρεπτική εκδοχή ενός από τα παλαιότερα κινηματογραφικά είδη, που καθιέρωσε τον Λεόνε, τον Ίστγουντ και τον συνθέτη Ένιο Μορικόνε....


Η συνέχεια ήταν εκπληκτική: “Μονομαχία στο Ελ Πάσο”, “Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος” και “Κάποτε στη Δύση”. Όλα ήταν στιλάτα, φθηνά και θεσπέσια εκκεντρικά, σε μεγάλο βαθμό χάρη στα μουσικά θέματα του Μορικόνε, που έφεραν επανάσταση στην τέχνη του σάουντρακ. Αργότερα, ο Λεόνε εγκατέλειψε το γουέστερν και ασχολήθηκε με πιο φιλόδοξα σχέδια, όπως το γκανγκστερικό, “Κάποτε στην Αμερική”. Αφιέρωσε δέκα χρόνια στην ταινία, αλλά την είδε να πετσοκόβεται από το στούντιο και να θάβεται από την κριτική όταν κυκλοφόρησε το 1984. Πεθαίνοντας από καρδιακή κρίση το 1989, ο Λεόνε άφησε πολλά απραγματοποίητα σχέδια, μεταξύ των οποίων μια επική ταινία για την πολιορκία του Λένινγκραντ και το όνειρο της ζωής του, ένα ακριβό ριμέικ του “Όσα Παίρνει ο Άνεμος”....

Ο Λεόνε είχε ετοιμάσει μια σκηνή όπου ο “άσχημος” Γουάλας είναι δεμένος με χειροπέδες και ξαπλωμένος στις σιδηροδρομικές γραμμές, ενώ ένα τρένο έρχεται καταπάνω του. Δυστυχώς, η απειλή ήταν αληθινή: το τρένο πέρασε σε απόσταση 15 εκατοστών από το κεφάλι του Γουάλας. Το απίστευτο ήταν ότι ο Λεόνε ζήτησε να ξαναγυριστεί η σκηνή. Πολύ συνετά, ο Γουάλας αρνήθηκε κι από τότε απέφευγε κάθε άλλη επικίνδυνη λήψη....

Όλα στραβά κι ανάποδα

Ο παρ’ ολίγον αποκεφαλισμός του δεν ήταν η μόνη ατυχία του Γουάλας στα γυρίσματα: η όλη διαδικασία υπήρξε χαοτική, σύμφωνα με τον ίδιο. Ο Λεόνε μιλούσε ελάχιστα αγγλικά, ενώ ο Γουάλας ελάχιστικα ιταλικά, οπότε συνεννοούνταν σχεδόν αποκλειστικά στα γαλλικά. Όχι ότι μιλούσαν και πολύ. Στην αρχή των γυρισμάτων, ο Κλιντ Ίστγουντ προειδοποίησε τον Γουάλας ότι ο Λεόνε ήταν τρελός κι ότι δεν έπρεπε να μπλέκεται κανείς στα πόδια του. Είχε δίκιο. Σε κάποια στιγμή, ο Γουάλας κόντεψε να δηλητηριαστεί πίνοντας κατά λάθος οξύ από ένα μπουκάλι που ένα μέλος του συνεργείου τοποθέτησε πλάι σ’ ένα μπουκάλι σόδα. Όταν ο Γουάλας παραπονέθηκε στον Λεόνε, ο τελευταίος του έδωσε απλώς μια κανάτα γάλα για να ξεπλύνει το στόμα του και παρατήρησε ότι “τα ατυχήματα είναι μέσα στο πρόγραμμα”. Στο γύρισμα της τελικής σκηνής, με το πιστολίδι στο νεκροταφείο, ο Λεόνε έβαλε έναν άγριο σκύλο να επιτεθεί στον ανύποπτο Γουάλας για να τον κάνει να τρέξει πανικόβλητος, όπως απαιτούσε ο ρόλος!...

Από τα γυρίσματα των ταινιών του Λεόνε δεν έλειψαν και οι αυτοκτονίες. Ο Αλ Μάλοκ, ηθοποιός με τραχιά χαρακτηριστικά και βετεράνος των ταινιών του Λεόνε, πήδηξε από το παράθυρο του ξενοδοχείου του στο Γουάδιξ της Ισπανίας, ενώ γυριζόταν το “Κάποτε στη Δύση”. Ο Λεόνε αντέδρασε στην τραγωδία με αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Ενώ το τσακισμένο κορμί του Μάλοκ τοποθετείτο σ’ ένα αυτοκίνητο για τη μεταφορά του στο νοσοκομείο, ο Λεόνε διέταξε τον διευθυντή παραγωγής ν’ αφαιρέσει την καουμπόικη στολή του ηθοποιού: “Πάρε το κουστούμι! Χρειαζόμαστε το κουστούμι!”, φώναξε. Αργότερα, στο μοντάζ της ταινίας, ο Λεόνε διαπίστωσε ότι σε μια σκηνή, ο Μάλοκ δεν είχε κινηθεί με σωστό συγχρονισμό. “Δεν μπορούσε να ζήσει άλλη μια μέρα;”, γκρίνιαξε ο σκηνοθέτης, “Θα έπαιρνα άλλο ένα γκρο πλαν”....

Για μια χούφτα γιεν

Όποιος έχει δει την κλασική ταινία του Ακίρα Κουροσάβα, “Γιοζίμπο”, γνωρίζει ότι το “Για μια χούφτα δολάρια”, του Λεόνε αποτελεί πιστό ριμέικ. Ο Λεόνε όμως δεν έδειχνε να κατανοεί τις νομικές συνέπειες της αντιγραφής. Ουδέποτε παραδέχθηκε δημόσια το χρέος του στον Κουροσάβα και δεν του πρόσφερε ποσοστά από τα κέρδη. Μάλιστα, ενώ γυριζόταν η ταινία, η εταιρεία παραγωγής έδωσε εντολή σε όλους τους ενδιαφερόμενους “να μην αναφέρουν, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τη λέξη “Γιοζίμπο”. Όταν ο Κουροσάβα πληροφορήθηκε τα καθέκαστα, έστειλε στον Λεόνε μια επιστολή επαινώντας την ταινία και ζητώντας το μερίδιό του. “Είναι θαυμάσια ταινία, αλλά είναι δική μου ταινία”, έγραψε ο Κουροσάβα, “Αφού η Ιαπωνία έχει υπογράψει τη Συνθήκη της Βέρνης για τα διεθνή πνευματικά δικαιώματα, πρέπει να πληρωθώ”. Ο Λεόνε, ενθουσιασμένος που ένας σκηνοθέτης αυτού του βεληνεκούς απειλούσε με μήνυση, τελικά δέχθηκε να δώσει το 15% των εσόδων από τις διεθνείς προβολές της ταινίας....

Πηγη http://www.mixanitouxronou.gr/sertzio-l ... -istgount/

[Dr Socrates]

And Then There Were None (1945 film)





East of Eden(1955) του Elia Kazan
The Big Heat του Fritz Lang (1953)
The Big Combo (1955)
Detour (1945 film)
Murder, My Sweet(1944) αλλο ενα American film noir
The Killers (1946)
Criss Cross(1949)
The Woman in the Window(1944) του Fritz Lang
Little Caesar (1931)
Hud (1963) εδω παιζει ο Paul Newman
The Sting(1973) πολυ καλη ταινια
Sweet Bird of Youth(1962)
Peyton Place(1957)
Von Ryan's Express(1965) εδω παιζει ο Frank Sinatra.

[looking for the unknown]

μόνο ό βισκόντι,θά μπορούσε νά ζωντανέψει στήν οθόνη τό έργο τού Τόμας Μάν "θάνατος στή βενετία" πού βασίζεται στίς τελευταίες μέρες τής ζωής τού Γκούσταβ Μάλλερ.
πρωταγωνιστούν:Ντέρκ Μπόγκαρτ,Συλβάνα Μαγκάνο,Μπγιόρν Αντρεσεν.
τό σάουντρακ τής ταινίας είναι ή 5η συμφωνία τού Μάλλερ.

[looking for the unknown]

[looking for the unknown]

βασίζεται σέ αληθινό γεγονός πού συνέβει σέ χωριό τής ιαπωνίας στά τέλη τού 19ου αιώνα.
ή δολοφονία ενός μεταφορέα αμαξά από τήν σύζυγό του καί τόν εραστή της, στοιχειώνει τό χωριό.

[looking for the unknown]

η πιό εκπληκτική σκηνή,όταν ή σύζυγος εξαντλημένη από τό άγχος τών ενοχών,βυθίζεται σέ παραισθήσεις

[kourampies]

The great silence

[Dr Socrates]

Taras Bulba (1962 film) καλη ταινια με τον Yul Brynner . σκηνοθετης ο J. Lee Thompson γνωστος για την ταινια The Guns of Navarone (film).Η ταινια ειναι βασισμενη σε καποιο βαθμο στο μυθιστορημα Taras Bulba του Νικολαι Γκογκολ.






The Bad Seed (1956 film)


American psychological horror-thriller film with elements of melodrama and film noir, directed by Mervyn LeRoy and starring Nancy Kelly, Patty McCormack, Henry Jones, and Eileen Heckart.
The band Nick Cave and the Bad Seeds is named after the novel, play, and film

[Dr Socrates]

σκηνες απο την ταινια Taras Bulba

Γιουλ Μπρίνερ: Ο εμιγκρές που λατρεύτηκε από το Χόλιγουντ του '50
Πηγη http://www.cinemagazine.gr/afieromata/a ... 5/?page1=2

«The Sound and the Fury» (1959)
Την ίδια χρονιά ο Μάρτιν Ριτ σκηνοθετεί τη μεταφορά του αριστουργήματους του Φόκνερ με θέμα την αποσύνθεση της αριστοκρατίας του αμερικανικού Νότου, ο αθάνατος Έλλην μεταφραστής διαπιστώνει την «Μανία της Σάρκας», ωστόσο το έργο είναι μια σοβαρή αποτύπωση της ατμόσφαιρας του Φόκνερ



«Και οι Επτά Ήταν Υπέροχοι» (1960)
Κλασσική μεταφορά των «Επτά Σαμουράϊ», εμβληματικό ποπ γουέστερν με έγκυρο βλέμμα στην μυθολογία του Ουέστ και ονειρικό καστ, ενδεχομένως η μόνη ταινία του Μπρίνερ που παραμένει αλώβητη σήμερα και αυτή που ευθύνεται πως τουλάχιστον μέχρι του σημερινούς 40+ ο ηθοποιός είναι σημείο αναφοράς.


«Τάρας Μπούλμπα» (1962)
Γιγάντια, πανάκριβη, εξωτική περιπέτεια βασισμένη στην ιστορία του Γκογκόλ, πασίγνωστη τότε, αν και έφερε πίσω μόνο ένα μέρος του τεράστιου προϋπολογισμού της, με δίδυμο Τόνι Κέρτις-Γιουλ Μπρίνερ (παρότι με πέντε μόλις χρόνια διαφορά ο Μπρίνερ κάνει τον Τάρας-μπαμπά του Κέρτις) να σε κρατά, να το προτείνεις και να χαμογελάς και λίγο με το αναχρονιστικό πια camp της.


«Η Μάχη του Ποταμού Νερέτβα» (1969)
Αντίθετα δεν χαμογελάς καθόλου με αυτό το ωραίο πολεμικό δράμα Δευτέρου Παγκοσμίου, Παρτιζάνοι εναντίον δυνάμεων του Άξονα, ωραίο καστ (Όρσον Ουέλς, Κουρτ Γιούργκενς, Μποντάρτσουκ, Κοσίνα, Νέρο), η κλασσική, μεγάλη ευρωπαϊκή συμπαραγωγή που στα μάτια του σινεφίλ μια χαρά στέκει ακόμα κι ας έχει ξεχαστεί.


«Westworld» (1973)
Τελευταία η cult δημιουργία του Μάϊκλ Κράιτον, η δεύτερη ταινία που πιθανά φέρνει ως το σήμερα τον Μπρίνερ, γουέστερν επιστημονικής φαντασίας, με τον ηθοποιό στο ρόλο ενός ρομπότ που παρανοεί κι αρχίζει να καθαρίζει του επισκέπτες ενός theme park που φτιάχτηκε για να εκπληρώσει διακοπές πλουσίων. Τα γεννοφάσκια του «Τζουράσικ Παρκ», σα να λέμε.

Ο Μπρίνερ νυμφεύθηκε τέσσερεις φορές, απέκτησε τρία παιδιά και υϊοθέτησε δύο, παρότι μη καπνιστής από το '71 διαγνώστηκε καρκινοπαθής στον πνεύμονα το 1983 (κάπνιζε απ' τα 12 βέβαια) και πέθανε δυο χρόνια αργότερα αφήνοντας λυπητερή αντικαπνιστική παρακαταθήκη ένα τηλεοπτικό διαφημιστικό που ξεκινά με τον ίδιο να κοιτάζει την κάμερα λέγοντας: «now that I'm gone»...