Λαχουρένιος έγραψε:Θανάσης έγραψε:δεν ακούω μόνο ροκ. αλλά μιας και αναφέρεσαι στην εποχή του Λένον ο οποίος μαζί με τους Μπιτλς ήταν ντιπ εμπορικός, τότε εμφανίστηκαν πολλοί μουσικοί με στίχους έντονα πολιτικούς, κοινωνικούς, ψυχαναλυτικούς και φιλοσοφημένους, που κινούνταν σε ένα ευρύ φάσμα, πέρα από απλά εμπορικά τραγουδάκια, έναυσμα για να ψαχτεί κανείς γενικότερα.και όχι, η μουσική από μόνη της δεν θα σου δώσει γενικότερη μόρφωση, αλλά πολλοί από αυτούς τους δημιουργούς βγάζανε με το έργο τους το ότι όντως ήταν άτομα με μια γενικότερη μόρφωση, διαβασμένοι, που είχαν ζήσει και δυο πράγματα.
Εχω ακουσει και τους σοβαρους. Σπανια εχω εντυπωσιαστει απο στιχους παντως σε καθαρα εγκεφαλικο επιπεδο. Πολλοι καλλιτεχνες μαλιστα οπως πχ ο Waters παιρνουν τοσο σοβαρα τους στιχους τους που καταντουν γελοιοι.
Η μουσικη βαζει μεγαλους περιορισμους στους στιχους. Επιτρεπει συγκεκριμενο αριθμο συλλαβων για να χωρεσουν στο μετρο και συγκεκριμενες συλλαβες για να βγαινουν οι ομοιοκαταληξιες και οι παρηχησεις. Ολα αυτα αναγκαστικα περιοριζουν τα νοηματα που μπορει να περασει ενα τραγουδι. Μονο η ραπ ξεφευγει απο αυτον τον περιορισμο γιατι εχει παρα πολλους στιχους το καθε κομματι.
στο εγκεφαλικό επίπεδο εδράζεται και το συναισθηματικό. η μουσική και οι στίχοι φορτισμένοι απ' αυτήν αγγίζουν τον καθένα με ένα ιδιαίτερο τρόπο. κι όσο η επιστήμη από μόνη της δεν μπορεί να λύσει στοιχειώδη αλλά και βασικά ζητήματα, θα βρίσκουμε καταφύγιο εκεί, στην μουσική, στην τέχνη.
.gif "Laughing")
