Λαχουρένιος έγραψε:Το ουκρανικό έχει πολλές ομοιότητες με το κυπριακό
-Παρανοικοί δικτάτορες παίρνουν τον έλεγχο της χώρας (Παπαδόπουλος-Ιωαννίδης-Σαμψών/Ζελένσκι-Μαιντανοί) τσεκ
-Κάνουν πογκρόμ σε μειονότητα που ανήκει στο ίδιο έθνος με γειτονική, κατά πολύ ισχυρότερη χώρα (Τουρκοκύπριοι-Ουκρανορώσοι) τσεκ
-Ανάμειξη της Ντίση που έδωσε ψευδείς διαβεβαιώσεις στους δικτάτορες ότι μπορούν να κάνουν μαγκιές με τις πλάτες της (CIA-Αβράκωτος/NATO-EE) τσεκ
-Η γειτονική χώρα βρίσκει αφορμή να εισβάλλει και να καταλάβει τμήμα της χώρας που βρίσκεται κάτω απο δικτατορία τσεκ
Θα βρέθει κάποιος Μπονάνος στην Ουκρανία να φέρει τον Γιανούκοβιτς ή έστω κάποιον μη παρανοικό φασίστα για να επανέλθει η δημοκρατία και η ειρήνη στην Ουκρανία άραγε;
Υπαρχουν και ομοιοτητες και διαφορες με την περιπτωση της Κυπρου
καποιοι βλεπουν τις ομοιοτητες σε παλιοτερες συμφωνιες.
Οπως με το μνημονιο της Βουδαπεστης το 1994 οπου Αγγλια Ηπα και η Μοσχα εγγυηθηκαν το μελλον της Ουκρανιας.
Ενω με τις συμφωνίες του Μινσκ το 2015 Γερμανια Ρωσια και Γαλλια εγγυηθηκαν την ειρηνη στην Ουκρανια.
Θεωρουν καποιοι γεωστρατηγικοι αναλυτες(ρωσοφιλοι και μη) οτι η εισβολη της Ρωσιας μπορουσε να αποφευχθει εαν ειχαμε αλλες ηγεσιες στην Ευρωπη λιγο πριν την εισβολη(Mερκελ) και στις ΗΠΑ
Oρισμενοι βλεπουν την συγκρουση μεσα απο την θουκυδιδεια προσεγγιση οταν εμφανιζονται διαφορα διλημματα ασφαλειας οπου λαθος αντιμετωπιση τους οδηγει σε συγκρουσεις, μεσα απο το θουκιδιδειο τριπτυχο φοβος, συμφερον τιμη.
Με βαση αυτες τις πιο συνθετες προσεγγισεις η συγκρουση δεν οφειλεται μονο στον Ρωσικο επεκτατισμο η στην διερυνση του ΝΑΤΟ.
εχουμε απο την μια τον φοβο απο την πλευρα της Ουκρανιας οπου αναζητησε τροπους να να προστατευσει την κυριαρχια της, ασφαλεια μεσα απο την ενταξη στο ΝΑΤΟ το οποιο ομως υποτιθεται οτι δημουργησε αυτα τα διλημματα ασφαλειας στην Ρωσια διοτι εφερε την δυτικη συμμαχια διπλα στα συνορα της σε ενα χωρο που αποτελει σημαντικη στρατηγικη θεση για την Ρωσια. Ολες αυτες οι κινησεις της Ουκρανιας οπου εκανε για να αυξησει την ασφαλεια της ειχε ως αποτελεσμα να ενισχυθει η ανασφαλεια της Ρωσιας. Οταν καταρρεουν πολυεθνικες αυτοκρατοριες εμφανιζονται πραγματι τετοια διλημματα ασφαλειας οπου ενας συνδυασμος παραγοντων και η κακιστη διαχειριση απο ολες τις πλευρες οδηγει σε συγκρουσεις.
Προσθεσε εδω και αυτα που ειχε πει ενας πρωην πρεσβης Γερμανος στην Ρωσια για τον Πουτιν(κατι που ισχυει για ολους που εχουν περασει απο την KGB) οτι χωριζει τα παντα σε κατηγοριες πιθανης η πραγματικης συγκρουσης, συνομωσιας.
Συμφωνα με καποιους γεωπολιτικους αναλυτες(Ρωσοφιλους και μη) και στην Δυση η συγκρουση ισως θα μπορουσε να αποφευχθει εαν η Ουκρανια ειχε σταση ουδετερη, η Δυση αλλη σταση και ειχαν εξασφαλιστει συνθηκες ισονομιας για την Ρωσικη μειονοτητα και δεν επιδιωκαν παλιοτερα την ενταξη στο ΝΑΤΟ. αυτο ειναι και η προπαγανδα της Ρωσιας.
Η Ρωσια ειναι το 2008 που ειχε προχωρησει και σε πολεμο με τη Γεωργια οπου υπηρχε εν μερει η ιδια επιχειρηματολογια.
Με βαση αυτες τις παραπανω προσεγγισεις η εισβολη της Ρωσιας υποτιθεται οτι σχετιζεται με αυτα ενω αλλοι βλεπουν την εισβολη και η κυριως στα πλαισια των αυτοκρατορικων αξιωσεων της, (υπαρχουν οι θεωριες του Ντουγκιν, απο τους θεωρητικους της Ευρασιατικης Ενωσης) διαφορα οικονομικα , ενεργειακα ,δημογραφικα συμφεροντα. Εδω ερχεται το συμφερον συμφωνα με το θουκιδιδειο τριπτυχο που ανεφερα πιο πριν. Για την Δυση η συγκρουση στην Ουκρανια ηταν μια ευκαιρια αποδυναμωσης της Ρωσιας.
Το βεβαιο ειναι οτι πολλα αλλαξαν με την ανοδο του Πουτιν στην εξουσια, αυτος εβαλε ως στοχο να ανασυγκροτησει τη Ρωσια ως μεγαλη δυναμη επιλεγοντας ενα μιγμα ρωσικου εθνικισμου και σοβιετικης νοσταλγιας, προταγματα αυτοκρατορικα.και εδω βρισκεται η κυρια αιτια της εισβολης περα απο τα διαφορα οικονομικα , ενεργειακα ,δημογραφικα συμφεροντα. Ο μονος που φαινεται να κερδιζει απο τον πολεμο Ρωσιας Ουκρανιας ειναι η Κινα., ο χρονος λειτουργει υπερ τους
Κατι αλλες θεωριες περι αποναζιστικοποιησης της και οτι εχουμε ειρηνευτικη αποστολη ειναι προπαγανδα της Ρωσιας και εκτος πραγματικοτητας. κατι παρομοια που ελεγε και η Τουρκια.
O Γιανουκοβιτς μαριονετα του Πουτιν ηταν.
Απο εκει και περα θεωρω οτι ειναι και αυτοκαταστροφικο να τασσεσαι κανεις υπερ της Ρωσιας και αυτου που γινεται στην Ουκρανια οταν τα ιδια επιχειρηματα θα μπορουσε να χρησιμοποιησει και η Τουρκια σε οτι αφορα την Κυπρο και την Ελλαδα
βαζω κατι απο Κονδυλη απο τον οποιο εχουν επηρεαστει πολλοι γεωπολιτικοι αναλυτες σε οτι αφορα την Ρωσια, Ουκρανια
ο Παναγιωτης Κονδυλης και το βιβλιο με τιτλο (σε καποια επεσε εξω, καποιοι απο τους σημερινους Ρωσοφιλους γεωστρατηγικους αναλυτες, ειναι επηρεασμενοι απο αυτον )
ΑΠΟ ΤΟΝ 20ό ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ
ΤΟΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΕΡΙ ΤΟ 2000
ενα μικρο αποσπασμα
Από τον Ευρατλαντισμό στην Ευρασία: Η αναίρεση των ιδεολογημάτων του Αμερικανισμού από τον Παναγιώτη Κονδύλη
του Σ. Κουτρούλη από το Άρδην τ. 65, Ιούνιος – Ιούλιος 2007
«Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλει ο ισχυρός για τον εαυτό του»1
Π. Κονδύλης
Η γιγάντια οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη της Κίνας θα απαιτήσει την άνετη και συνεχή πρόσβαση σε άφθονες πρώτες ύλες. Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της Σιβηρίας θα είναι συνεπώς μία αναγκαιότητα για την ύπαρξή της. Η πρόσβαση σε αυτές θα είναι αντικείμενο ή πολεμικής αναμέτρησης ή εμπορικής συναλλαγής: «Μόλις αρχίσει να διαγράφεται μία τέτοια κατάσταση η Ρωσία θα τεθεί υπό πίεση και θ’ αναγκαστεί ν’ αναζητήσει συμμάχους. Αν δεν βρει, τότε θα υποχρεωθεί να κάμει παραχωρήσεις προς την Κίνα ή και να συμπαραταχθεί μαζί της, οπότε θα δημιουργούνταν ένας πανίσχυρος συνασπισμός»11. Ο Κονδύλης εξηγεί ότι παρά τις διαφορετικές επιθυμίες των ΗΠΑ, η στενή συνεργασία της Ευρώπης με την Ρωσία, η Ευρασία αντί του Ευρωαντλαντισμού, θα αποδώσει στην Ευρώπη τις αναγκαίες πρώτες ύλες (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ.) και μία νέα δυναμική στην πολιτική της εξέλιξης:
«Μία μακροπρόθεσμη ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στη Ρωσία οφείλει να προσανατολισθεί σ’ αυτές τις γεωπολιτικές προοπτικές. Ασφαλώς είναι δικαίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών να επιθυμούν τη διασφάλιση της πλανητικής μονοκρατορίας τους μεταξύ άλλων με τη συνεχή χαλιναγώγηση ή και με τον κατακερματισμό της Ρωσίας. Όμως μία ενωμένη Ευρώπη δεν θα είχε να κερδίσει πολλά πράγματα, αν εμφανιζόταν ως στρατηγικός τοποτηρητής των Αμερικάνων στην Ανατολική Ευρώπη και ως υποστηρικτής όλων των χωριστικών τάσεων μέσα στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η ευρωπαϊκή, και προπαντός γερμανική μυωπία, όπως φαίνεται με την υποστήριξη του αμερικάνικου σχεδίου για την επέκταση του ΝΑΤΟ ίσαμε τα ρωσικά σύνορα, δεν μπορεί παρά να δώσει τροφή σε μία απολύτως θεμιτή δυσπιστία της Ρωσίας και να σπρώξει τη γιγαντιαία ευρασιατική χώρα στην επιθετική απομόνωση ή στην αγκαλιά της Κίνας. Όποιος είναι έστω κι επιφανειακά εξοικειωμένος με τη ρωσική ιστορία, θα πρέπει να γνωρίζει ότι καμία entente cordiale με τη Ρωσία δεν είναι δυνατή, αν δεν της αναγνωρισθεί εξ υπαρχής το δικαίωμα να τηρεί την τάξη στην Καυκασία, στην κεντρική Ασία και σε ολόκληρο τον σιβηρικό χώρο. Η Ευρώπη δεν θα είχε να χάσει τίποτε, αν η Ρωσία επιτελούσε με επιτυχία το έργο αυτό, αντίθετο μάλιστα. Και δεν θα υπήρχε κίνδυνος ρωσικής ηγεμονίας πάνω σε μία πλούσια κι ενωμένη Ευρώπη, ικανή να δρα πολιτικά με ενιαίο τρόπο. Μία τέτοια Ευρώπη δεν θα είχε να φοβηθεί τίποτε από την Ρωσία, ενώ η Ρωσία θα είχε να ελπίζει τα πάντα από μία τέτοια Ευρώπη. Συνάμα, στο πλαίσιο μίας μεγαλεπήβολης γεωπολιτικής αναδιάταξης της Ευρασίας θα λύνονταν από μόνα τους ζητήματα όπως η ρωσική επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη και οι αντίστοιχοι φόβοι των λαών της.
Ώστε η μεγάλη πλανητική και κοσμοϊστορική δυνατότητα μίας Ενωμένης Ευρώπης θα ήταν η Ευρασία. Κατ’ αρχήν βέβαια υπό την απτή έννοια της διασφάλισης ενεργειακών πηγών και απαραίτητων πρώτων υλών σε εποχή όπου εδώ διαφαίνεται στενότητα και οξύνονται οι συναφείς ανταγωνισμοί. Αλλά επιπλέον και υπό την έννοια μίας αποστολής, η οποία διευρύνει τους ορίζοντες και κινητοποιεί δυνάμεις».12
πηγη
https://ardin-rixi.gr/archives/221017
