Και που λέτε ήμουν σε ένα κωλόστενο με το αμάξι και περίμενα να βγω στον κεντρικό.
Μιλάμε για ένα κωλόστενο που ανάθεμα να το έχει το google maps.
Και να σας πω την αλήθεια ήμουν και σε ψιλοχαλαρή φάση, μόλις είχα σχολάσει από τη δουλειά or sth (δε θυμάμαι κιόλας), τέσπα δε βιαζόμουν και ιδιαίτερα, από πίσω αμάξι αποκλείεται να ερχόταν ... οπότε λέω ντάξει άραξε.
Όποτε αδειάσει ο δρόμος θα βγεις. Χαλαρά.
Ντάξει μωρέ με την έννοια ότι όλη την ώρα οδηγούμε με άγχος και βιασύνη να φτάσουμε κάπου. Ε αυτή τη φορά δεν είχα το άγχος να φτάσω κάπου.
Και που λέτε σε κάποια φάση ακούω απομακρυσμένες σειρήνες.
Ώπα λέω μπιζέλι, ακόμα ένας λόγος να περιμένεις. Άσε να περάσει το ασθενοφόρο, το περιπολικό τι σκατά ήταν και μετά βγες. Δε χρειάζεται να χωθείς κι εσύ μέσα στην κίνηση και να δημιουργήσεις περισσότερο πρόβλημα.
Οπότε καθόμουν μέχρι να δω να περάσει το ασθενοφόρο,το περιπόλικο, η πυροσβεστική whatever και μετά να βγω. Τέσπα δεν ήξερα ακόμα τι σειρήνα ήταν.
Όντως ακούω τις σειρήνες να πλησιάζουν. Όλο και πιο κοντά... όλο και πιο κοντά.
Πού είναι ρε πστ μου λέω;
Και ξαφνικά ακούω μια καραμούζα από πίσω μου σε φάση
και βλέπω ένα περιπολικό να τρέχει από πίσω μου και να μου κορνάει να κάνω στην άκρη.
WTF ρε;
Πού βρέθηκε το περιπολικό μέσα στο κωλόστενο; Από δω βρήκε να περάσει; Και πού να πάω τώρα; Μπροστά μου περνούσαν αυτοκίνητα.
Τους έκλεινα το δρόμο.
Τι να κάνω τι να κάνω;
Στρίβω το αμάξι προς το αντίθετο ρεύμα και καβαλάω ένα πεζοδρόμιο και σταματάω. Πού αλλού να πάω; Να πέσω πάνω στα διερχόμενα αυτοκίνητα;
Μόνο στο μπιζέλι αυτά.