Μόλις πετάχτηκα στο σούπερμάρκετ απέναντι. Πήρα κάτι λαδόκολλες για να κάνουμε πίτσα, και ένα κρασί. Στο μηχάνημα που πληρώνεις σελφ σέρβις ήταν ένα παλικαράκι ντόπιος 16-17 ετών (είναι πάντα κάποιος εκεί, για να δώσει το ελεύθερο για αλκοόλ ή τσιγάρα λόγω νόμων ηλικίας). Τέρμα σιδερωμένο και φρέσκο το πουκαμισάκι, με το καρτελάκι με το όνομά του, σενιαρισμένο το μαλλί και χιπστερικό στρόγγυλο χρυσαφί γυαλί.
Γυρνάω, λέω την συμβία, μπράβο στα παλικαράκια του χωριού, Σάββατο βράδι και δουλεύουν. Με λέει, σιγά τ αυγά, και εγώ τέτοια ηλικία έκανα παρτ τάημ, πως αγόραζα CD και ρούχα δηλαδή. Κάπου εκεί ντράπηκα να πω ότι στην Ελλάδα θεωρείται ντροπή και πρακτικά παράνομο να δουλεύεις ως έφηβος (ως μη αναξιοπαθούντας - Σίντι ή Ρομά, τουλαχιστον) και πρέπει να σε νταχτιρντίζουν οι γονείς σου για τα εφηβικά γούστα σου
, γιατί είσαι ΕΛ και το αξίζεις και άχου το παιδί!
Στο χωριό, δεν υπάρχουν φτωχοί. Η πιο πεταμένη τρύπα του ενός δωματίου σε μη ανακαινισμένη οικοδομή του 70, κάνει 400.000 για να την αγοράσεις. Το πιθανότερο, το τυπάκι σε ζεί στην μεζονέτα των γονιών του 1.000.000++ και οι δύο γονείς οδηγούν μεγάλο BWM/AUDI/MERCEDES 5ετίας, ο καθένας. Αλλά, αποτελεί κοινή συνείδηση, ότι τα λεφτά δεν φυτρώνουν στα δέντρα, δεν είναι θέμα να στα μοιράσει ο πολιτικός, πρέπει να τα δουλέψεις, και η δουλειά σου να παράξει και κάποια πραγματική αξία. Γι αυτό και έχουν.