Βάζω ενδεικτικά ένα πρόσφατο άρθρο που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Η αρθρογράφος είναι 31 και αναφέρεται στο πόσο δύσκολο έως αδύνατο είναι να ζήσεις στην σημερινή Αθήνα με ένα 800αρι μισθό.
https://olafaq.gr/people/society/i-zoi- ... ro-mistho/
Στην αρχή αναφέρεται στα βασικά νοίκια, ΔΕΗ, σούπερ μάρκετ κλπ. Όλα καλά μέχρι εδώ και λέει ότι της περισσεύουν 150 ευρώ μέχρι τα τέλη του μήνα. Μετά από κει αρχίζει η παράνοια όμως.
ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Παρουσιάζει σαν λίγο πολύ απαραίτητα έξοδα τα εξής (ανάμεσα σε κάποια άλλα που όντως είναι απαραίτητα πχ ψυχολόγος):
1. Τσιγάρα
2. Κομμωτήρια και διάφορα μποτέ
3. Ένα ή δύο ταξίδια τον χρόνο (Ελλάδα ή εξωτερικό)
4. Ντιλίβερι
5. Συναυλίες
6. Νέτφλιξ
Κατ'αρχήν όλα τα παραπάνω δεν είναι ούτε κατά διάνοια απαραίτητα, ειδικά το Νέτφλιξ, το ντιλίβερι και τα τσιγάρα. Να πας ένα ταξίδι τον χρόνο σαν άνθρωπος το καταλαβαίνω αλλά η τύπισσα μου θέλει εξωτερικά με έναν βασικό μισθό και ''πέντε δέκα μέρες'' διακοπές (όπως λέει παρακάτω) όταν μια μέση μέρα σε ελληνικό νησί πάει μαζί με την διαμονή στο κατοστάρικο.
Επίσης, ο μόνος τρόπος να τα κάνεις όλα αυτά με 150 ευρώ υπόλοιπο είναι να επιδοτείσαι γερά από τους γονείς σου με 200-300 ευρώ το μήνα. Αυτό είναι κάτι που δεν το παραδέχεται ευθέως αλλά μόνο έτσι βγαίνουν τα νούμερα. Δεν θεωρώ ότι όλα αυτά που γράφει είναι πολυτέλειες. Θα έπρεπε να είναι αυτονόητα στην Ελλάδα του '23 αλλά τίθεται το θέμα κατά πόσο είναι ηθικό να είσαι σε αυτήν την ηλικία και να επιδοτούν οι γονείς σου τις καύλες σου για ταξιδάκια και συναυλίες ακόμα και αν οι γονείς έχουν την δυνατότητα και δεν έχουν θέμα να σε χαρτζιλικώνουν.
Πιστεύω πως οι ηλικίες 25 με 40 που μεγάλωσαν πριν την κρίση είχαν κάποια υψηλά στάνταρ μεγαλώνοντας και έχουν μάθει σε ένα lifestyle που δεν μπορούν να υποστηρίξουν με τα δικά τους λεφτά και είναι ένας βασικός παράγοντας που τους κάνει να είναι εξαρτημένοι από τους γονείς τους ακόμα και σε σχετικά μεγάλες ηλικίες. Πέρα απ' αυτό, λόγω προτύπων και εποχής θεωρούν ως βασικές ανάγκες διάφορες δαπανηρές δραστηριότητες και προιόντα (πχ ακριβά κινητά και ρούχα/παπούτσια, συχνά ταξίδια στο εξωτερικό, φαγητό έξω) που ούτε απολύτως απαραίτητες είναι ούτε μπορεί να τις υποστηρίξει το δικό τους μπάτζετ.
Αλίμονο, δεν λέω να μην τα κάνει κάποιος αν έχει την δυνατότητα. Η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο δουλειά-σπίτι σπίτι-δουλειά. Αλλά το να σε χαρτζιλικώνουν οι γονείς σου για να βγάζεις γούστα στα 30 και τα 40 μου φαίνεται τραγικό και είναι κάτι που νομοτελειακά θα λήξει όταν τελειώσουν τα έτοιμα του μπαμπά και της μαμάς. Πιστεύω πως οι millenials έχουμε τέτοια νοοτροπία που ακόμα και 2000 τον μήνα να βγάζαμε πάλι θα τα τρώγαμε όλα σε μαλακίες.