ΝΕΩΤΕΡΟΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

[Ραν ταν πλαν]

... ο νεαρός τότε Λένιν το 1894 του είχε αφιερώσει ένα πόνημα κριτικής πάνω από 150 σελίδες, πόνημα ενάντια στην κριτική που είχε ασκήσει τότε ο Ν. Μιχαηλόβσκυ στο έργο του Μάρξ ..ο νεαρός ιδεολόγος Ρώσος ""κομισάριος"" Λένιν τότε άνηκε σε σέχτα κλειστή ""θρησκευτικής"" και τυφλής προσήλωσης στον μαρξικό σοσιαλισμό ..μιλάμε για κάποια από τις σέχτες που είχαν απλωθεί στην Ευρώπη και που ψάρευαν μέλη τους υποτακτικά και χωρίς δυνατότητα κριτικής του ""γκουρου"" Μάρξ του οποίου τις ιδέες προωθούσαν με στρατιωτική πειθαρχία σχεδόν .....

...την κριτική του Λένιν πάνω στην κριτική του Μιχαηλόβσκυ για τον Μαρξ μπορούμε να διαβάσουμε <<ευτυχώς>> στα ΑΠΑΝΤΑ του Λενιν στον Πρώτο Τόμο στο Κεφάλαιο με τίτλο ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ""ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ "" ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Ο Λένιν δεν αφιέρωσε κανένα πόνημα σε κανέναν πολύ δε περισσότερο στον Μιχαηλόφσκι (όπως και στον κολλητό του Κριβένκο), αντίθετα τους ξεσκίζει (κοινώς τους παίρνει τα σώβρακα) με τα δύο άρθρα του 1894 (που αργότερα τυπώθηκαν ως το βιβλίο που αναφέρεις σε πολύγραφο) απαντώντας σε αρθρογραφία τους ενάντια στην τότε σοσιαλδημοκρατία (και αργότερα μπολσεβίκους-κομμουνιστές) στο υποστηρικτικό προς την τσαρική-αστική εξουσία περιοδικό ''Ρούσκογε μπογκάτστβό''.
Αλλά επειδή εσύ δεν έχεις ανοίξει ούτε σελίδα από το «Τι είναι οι φίλοι του Λαού και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες;» (όπως βέβαια και κανένα άλλο βιβλίο πάνω στο θέμα που θέλεις να καταπιαστείς πέρα από αποσπασματικά ανεμομαζώματα από το νετ) και είσαι ετεροφωτισμένη από ετερόφωτους άλλων ετεροφωτισμένων (δλδ ηλίθια) και παρόλα αυτά επιδιώκεις να αυτοπαρουσιάζεσαι ως ειδήμων επί παντός επιστητού σου επισημαίνω ότι το όριο της γελοιότητας (ως αποτέλεσμα του ανερματισμού σου) το έχεις ξεπεράσει προ πολλού και φιλικά πάντα θα σου συνιστούσα να ανακρούσεις πρύμνα γιατί βρίσκεσαι πλέον ένα βήμα πριν το γιαούρτωμα.

[Ραν ταν πλαν]

...την κριτική του Λένιν πάνω στην κριτική του Μιχαηλόβσκυ για τον Μαρξ μπορούμε να διαβάσουμε <<ευτυχώς>> στα ΑΠΑΝΤΑ του Λενιν στον Πρώτο Τόμο στο Κεφάλαιο με τίτλο ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ""ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ "" ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Αφού ''μπορούμε'' (φαντάζομαι ότι στο ''μπορούμε'' συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου) για πες μας ποιο μέρος του πρώτου τόμου των Απάντων του Λένιν είναι το βιβλίο «Τι είναι οι φίλοι του Λαού» [και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες;]» και ποια έκταση σελίδων καταλαμβάνει.
Αυτό γιατί είπες ότι ''μπορούμε''.
Και σου λέω ότι εγώ μπορώ. Εσύ μπορείς ώστε να δικαιολογήσεις αυτό το ''μπορούμε'';
Το σε εισαγωγικά «ευτυχώς» δεν το σχολιάζω γιατί θα δραματοποιηθεί πολύ το κλίμα σήμερα που βλέπουμε επιτέλους και μια άσπρη 'μέρα (λόγω του χιονιά).

[ΜΥΘΗΡΑ]

...την κριτική του Λένιν πάνω στην κριτική του Μιχαηλόβσκυ για τον Μαρξ μπορούμε να διαβάσουμε <<ευτυχώς>> στα ΑΠΑΝΤΑ του Λενιν στον Πρώτο Τόμο στο Κεφάλαιο με τίτλο ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ""ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ "" ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

Αφού ''μπορούμε'' (φαντάζομαι ότι στο ''μπορούμε'' συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου) για πες μας ποιο μέρος του πρώτου τόμου των Απάντων του Λένιν είναι το βιβλίο «Τι είναι οι φίλοι του Λαού» [και πώς πολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες;]» και ποια έκταση σελίδων καταλαμβάνει.
Αυτό γιατί είπες ότι ''μπορούμε''.
Και σου λέω ότι εγώ μπορώ. Εσύ μπορείς ώστε να δικαιολογήσεις αυτό το ''μπορούμε'';
Το σε εισαγωγικά «ευτυχώς» δεν το σχολιάζω γιατί θα δραματοποιηθεί πολύ το κλίμα σήμερα που βλέπουμε επιτέλους και μια άσπρη 'μέρα (λόγω του χιονιά).

σχόλιο 40

...λοιπον βιιοτρομοκρατη κουκουλοφόρε παρε τωρα τον πουλο απο εκει που σου αρεσει... ...συμβαινει εδω και πολυ καιρο να διαβαζω Λένιν και Μαρξ απο τα ιδια τα κειμενα τους απο τοτε που ξεκινησα τα αφιερωματα ..δε θελω να αδικησω κανεναν ....ο,τι μπορω να βρω στα ελληνικα το διαβαζω ...και βεβαια ο κολαουζος νεαρουλης τοτε ο Λενιν αυτος ο πολυγραφοτατος ναι ειναι μεταφρασμενος επαρκως για καλη μας τυχη και σωζονται στα απαντα του και καποιες κριτικες αντιμαρξιστικες θα τις λεγαμε σημερα ...που τα πρωτοτυπα τους εχουν εξαφανιστει ...πχ του Ν. Μιχαηλοφσκυ ..ΒΛΕΠΩ ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΒαααΣΜΕΝΟς ΚΙ ΕΣΥ !!!...<<ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗς>> ΣΚΕΤΟΣ ...

..απαντω στο ρωτημα σου ΛΟΙΠΟΝ ...
..η εν λογω κριτικη του Λενιν του 1894 ( σωστα το πες )περιλαμβανεται στο πρωτο τομο των ΑΠΑΝΤΩΝ του, στις σελιδες απο 124 ως 344 για την ελληνικη εκδοση ..κι εχει και παραρτηματα I, II, III ... θα παραθεσω αποσπασματα απο το κεφαλαιο αυτο που ειναι τριτο στην σειρα του πρωτου τομου ...για να μη νομιζεις οτι κοιταω μονο τους τιτλους των κεφαλαιων

...αν περασα το πρωτο τεστ ...ρωτα με κι αλλα πανω στο κειμενο αυτο και θα τα βρω καθως το διαβαζω αυτο το καιρο ..θα βγαλουν κωλοσπύρια οι θρησκευομενοι του Λενιν και Μαρξ με αυτα που θα γραψω ....ο νεαρουλης τζιτζιφριγκος μας ,, ηταν απλα ενας φυτευμενος τοτε της εβραιομασωνικης αθειστικης σεκτας γκουρουδιστικης τυφλοπαθειας που προωθουσε τον μαρξισμο στην Ευρωπη αλλιως δε θα τον ηξερε ουτε η μανα του ....

..........εβραικης καταγωγης ο Ουλιανωφ μας απο την μητερα του .. ενω απο πατερα κοζακομογγολος !!!τυχαιο????δεστε σε οικογενειακες φωτο στο γκουγκλ τον πατερουλη του Βλαδιμηρου .. μυημενος κι φωτογραφιζεται κι αυτος με το χερακι κρυμενο μεσα στο σακακι οπως ο Μαρξ ...χμμμ...αχαχ ενα μαυρο σκαθαρι μολις ειδα βρες λες να με επισκεφτηκε ο Ουλιανωφ !!!

[Ραν ταν πλαν]

. ...ρωτα με κι αλλα πανω στο κειμενο αυτο και θα τα βρω καθως το διαβαζω αυτο το καιρο ..!

Το τι διαβάζεις είναι το ένα ζήτημα το άλλο και σημαντικό είναι το τι καταλαβαίνεις από αυτό που διαβάζεις (σε σχέση πάντα με αυτό στο οποίο αντιπαραβάλλεται) γιατί το να καταλάβεις κάτι (αυτό είναι κανόνας για όλα τα πολιτικού περιεχομένου κείμενα) σημαίνει ότι έχεις τη δυνατότητα να κατανοήσεις το αντιπαραβαλλόμενο σε ίσο βαθμό με το υπό κριτική κείμενο.
Οπότε αφού το διαβάζεις κάποια στιγμή ευελπιστούμε ότι θα μας κάνεις την τιμή να καταθέσεις (αφού θα έχεις σχηματίσει επιτέλους εικόνα πλήρους κατανόησης και των δύο πλευρών) και τη δική σου άποψη (ως αποτέλεσμα συνδυαστικής παραγωγικής σκέψης) και να σταματήσεις επιτέλους να μας φλομώνεις στις αντιγραφές που κι αυτές μισές τις κάνεις.

[ΜΥΘΗΡΑ]

σχολιο 41

..καθολου αντιγραφες ...κάθε ιστόριον εχει την δικη του εισαγωγή που κανει τολμηρες εκτιμήσεις κι αναλυσεις με αποτελεσμα το νημα να βριθει μεγιστης πρωτοτυπίας..κι αυτο σε τσιταρει ... αλλα ενας εμβολιασμενος πλεον δεν μπορει να βλεπει καθαρα ....ηταν που ηταν απογινε η αντιληψη του ...
....δεν με ενδιαφερει ο Λενιν ξεχωριστα ...υπηρξε μια ολοσδιολου ιστορικα παραφουσκωμενη προσωπικοτητα οπως κι ο Μαρξ, ως στοχαστης ... αυτο το εχω δηλώσει επανειλημενα .. δυστυχως το εργο των υπολοιπων προοδευτικων δεν ειναι ευκολο να εχουμε προσβαση γιαυτο ανατρεχουμε στις αναφορες για αυτους στα εργα των υπερφιαλα παραφουσκωμενων προσωπικοτητων ...ουτε εννοειται με ενδιαφερει τι λεει ενας ταυτισμενος με το πνευμα μιας ψευδοπανδημιας που οραγνωσε παγκσμιως ο νεοεποχιτικςο καπιταλισμος ...γκε?? ο ανικανος να κρινει το αληθινο απο το ψεμα δεν μπορει εννοειται να εκτιμησει τιποτε πρωτοτυπο και πρωτοπορο ....

...να συνοψισουμε μια γενικη εκτιμηση για το νημα ως εδω ..

...οι σοσιαλιστικες θεωρησεις του 19ου αιωνα και τα κοινωνικα κινήματα που συνδέθηκαν με αυτές προς το τελος του εν λογω αιώνα είχαν πάρει τρεις διαφορετικές βασικές κατευθύνσεις

--την ήπια και βαθμηδόν μεταρρυθμιστική κεντροσοσιαλιστικη ειρηνική
--την επαναστατικη συγκρουσιακή κομμουνιστικη αυστηρα ομως κομματοκρατουμενη μαρξολενινιστικη
--την αναρχοκομμουνιστική ακραία επαναστατική και συγκρουσιακή

[ΜΥΘΗΡΑ]

ιστόριον 15

Βίκτορ Τσερνώφ ( 1873-1952 ) Ο θεωρητικός και πολιτικός νους του Ρώσικου Σοσιαλεπαναστατικού Κόμματος ( Εσέροι ) του κόμματος της ισχυρής πλειοψηφίας στο Πρώτο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ (Ιούνιος 1917)



..πρόκειται για μια σημαντική σιωπημένη πολιτική προσωπικότητα με καταγωγή από χαμηλή κοινωνική τάξη ( τέκνο αγροτικής οικογένειας δουλοπάροικων ) που σπούδασε νομικά και που ενεπλάκη δυναμικά στις κινηματικές δράσεις του Κόμματος των Εσέρων από τα πρώτα ιδρυτικά του χρόνια έχοντας στο βιογραφικό του φυλακίσεις και εξορίες ... στα κρίσιμα επαναστατικά χρόνια αναδείχτηκε σε θεωρητικό νού και ηγετική μορφή του Κόμματος των Εσέρων, διετέλεσε ο πρώτος και μοναδικός πρόεδρος της ατυχούς Πανρώσικης Συντακτικής Συνέλευσης που η θητεία της έληξε άδοξα τον Ιανουάριο του 1918 μετά την εδραίωση του μπολσεβίκικου τρομοκρατικού φαταλισμού ...
...η μακροημέρευση του Βίκτωρ Τσερνώφ του επέτρεψε να παρακολουθήσει και να αναλύσει και φιλοσοφικά τις κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του 20ου αιώνα.. αλλά βέβαια τον εξαφάνισε ως θεωρητικό από την ιστορία του σοσιαλισμού η λαίλαπα του ιδεοληπτικού παρωπιδάτου μαρξολενινισμού με τις γνωστές μεθόδους του στιγματισμού των διανοούμενων ως προδοτών ρεφορμιστών "μολυσμένων"" από το ""φιλοαστικό"" καπιταλιστικό πνεύμα ...

..ΠΡΟΦΑΝΩΣ τα γραπτά του παραμένουν στα αζήτητα ίσως σε κάποια ξεχασμένα και σφραγισμένα αρχεία ..ποτέ δεν μελετηθηκαν δε σταχυολογήθηκαν ...δεν εκτιμήθηκαν ως προς την κοινωνιολογικη και πολιτικολογική τους αξία ...
...ο Τσερνώφ παραμένει κι αυτός ένας ρώσος διανοούμενος και φιλόσοφος προς εξερεύνηση για τους διανοούμενους του μέλλοντος που θα καταφέρουν να απαγκιστρωθούν από τον μαρξολενινιστικό απολυταρχισμό και δεσποτισμό στο χώρο των επαναστατικών κοινωνικών θεωριών ...


==================
Βίκτορ Τσερνόφ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Ο Βίκτορ Μιχάιλοβιτς Τσερνόφ (Ви́ктор Миха́йлович Черно́в, 7 Δεκεμβρίου 1873 – 15 Απριλίου 1952) ήταν Ρώσος επαναστάτης και ένας από τους ιδρυτές του Ρωσικού Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος. Ήταν ο βασικός θεωρητικός του κόμματος ή ο “εγκέφαλος” του κόμματος, και ήταν περισσότερο αναλυτής, παρά πολιτικός ηγέτης.


Βιογραφία
Τα πρώτα χρόνια

Ο Βίκτορ Τσερνόφ γεννήθηκε στο Νοβουζένσκ, μια πόλη νοτιοανατολικά του Σαράτοφ στο κυβερνείο της Σαμάρα. Ήταν γιος ενός πρώην δουλοπάροικου αγρότη και ανατράφηκε για να γίνει ένας χαμηλού επιπέδου δημόσιος λειτουργός στην τοπική δημόσια διοίκηση.

Ο Τσερνόφ παρακολούθησε το γυμνάσιο στο Σαράτοφ, ένα φυτώριο ριζοσπαστισμού, όπου εντάχτηκε σε έναν λαϊκίστικο κύκλο συζητήσεων, στον οποίο μελέτησε τα έργα του Νικολάι Ντομπρολιούμποφ και του Νικολάι Μιχαϊλόφσκι. Οι ριζοσπαστικές του τάσεις τράβηξαν την προσοχή της τοπικής αστυνομίας και ο Τσερνόφ μεταφέρθηκε σε άλλο σχολείο για τον τελευταίο χρόνο των σπουδών του.[6]

Ο Τσερνόφ γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας, όπου ακόμη μια φορά εντάχτηκε σε ριζοσπαστικό κύκλο συζητήσεων, υπερασπιζόμενος τις λαϊκίστικες απόψεις κατά των Μαρξιστών.[6] Συνελήφθη για την πολιτική του δράση την άνοιξη του 1894 και πέρασε 9 μήνες στο Φρούριο Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη.[6] Μετά την φυλάκισή του, ο Τσερνόφ καταδικάστηκε σε μια περίοδο διοικητικής εξορίας στην κεντρική Ρωσία.[6]


Πολιτική καριέρα

Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1880 αναμίχθηκε στην επαναστατική δράση. Παρακολούθησε την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας και στις αρχές της δεκαετίας του 1890 εντάχθηκε στους Ναρόντνικους· το 1894 εντάχθηκε στην ομάδα “Δίκιο του Λαού” (Ναρόντνοε πράβο) του Μαρκ Νατάνσον, μια προσπάθεια να ενώσει όλα τα σοσιαλιστικά κινήματα στη Ρωσία, και συνελήφθη με άλλα μέλη, φυλακίστηκε και εξορίστηκε.
Αφού πέρασε κάποιο διάστημα οργανώνοντας τους χωρικούς γύρω από το Ταμπόφ, πήγε στο εξωτερικό, στη Ζυρίχη, το 1899. Εντάχτηκε στο Σοσιαλ-Επαναστατικό Κόμμα (Εσέροι) με την ίδρυσή του το 1901 και έγινε ο εκδότης της εφημερίδας του Επαναστατική Ρωσία. Επέστρεψε στην Ρωσία μετά την Επανάσταση του 1905· αφού απείχε των εκλογών για την Πρώτη Δούμα, κέρδισε την εκλογή για την Δεύτερη Δούμα και έγινε ο ηγέτης της παράταξης των Εσέρων.

Το 1907 δημοσίευσε τις Φιλοσοφικές και Κοινωνιολογικές Μελέτες, στις οποίες συντάσσεται με τις αντιλήψεις του Ρίτσαρντ Αβενάριους. Σαν τέτοιος ήταν ένας από τους Ρώσους Μαχιστές που επικρίθηκαν από τον Λένιν στο Υλισμός και Εμπειριοκριτικισμός (1909).[7]

Στην Προσωρινή Κυβέρνηση του Αλέξανδρου Κερένσκι το 1917, ο Τσερνόφ ήταν Υπουργός Γεωργίας. Ήταν επίσης ο μόνος Πρόεδρος της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης μέχρι την διάλυσή της στις 6 Ιανουαρίου 1918. Μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους, έγινε μέλος της αντι-Μπολσεβίκικης κυβέρνησης ηγούμενος των περισσότερο μετριοπαθών Σοσιαλ-Επαναστατών στην Σαμάρα, πριν διαφύγει στην Ευρώπη και στη συνέχεια στις ΗΠΑ.

Θάνατος και κληρονομιά
Ο Τσερνόφ απεβίωσε στην Νέα Υόρκη το 1952.

[ΜΥΘΗΡΑ]

ιστόριον 16

Κατερίνα Μπρεσκόφσκαγια - Βέριγο ( 1844-1934 ) η ""Γιαγιά Μπαμπούσκα"" της Ρώσικης Επανάστασης



Η Κατερίνα Μπρεσκόφσκαγια ή Βέριγο ( 1844- 934 ) ήταν μεγάλη μας έκπληξη ψάχνοντας τις προσωπικότητες θεωρητικούς διανοούμενους πολιτικούς αλλά και κινηματίες εξτρεμιστές, γενικά, που έδρασαν στη διάρκεια των μεγάλων κοινωνικών αναβρασμών στην Τσαρική Ρωσία και συνέδραμαν με κόμματα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην Ρωσική Επανάσταση του Φεβρουάριου του 1917 …
…μεγάλη μας έκπληξη, λοιπόν, ήταν μια γυναίκα αναμιγμένη με κινήματα αντρών επαναστατών που εγκατέλειψε την ήσυχη ζωή μιας αριστοκράτισσας συζύγου και μητέρας για να αναμιχθεί σε εξτρεμιστικές αντιτσαρικές οργανώσεις να φυλακιστεί και να εξοριστεί για πάνω από 20 χρόνια και να ανακηρυχτεί από τον Κερένσκυ στα 70 της << η Γιαγιά της Ρώσικης Επανάστασης >>>…η μακροβιότητα της για την εποχή εκείνη είναι επίσης ένα εκπληκτικό δεδομένο, παρά τις κακουχίες της ζωής της …πέθανε λίγους μήνες αφού είχε κλείσει τα 90 της...

…δεν αναφέρεται κανένα δικό της γραπτό ολοκληρωμένο έργο αλλά ούτε γίνεται καμιά αναφορά στην πιθανά πλούσια αλληλογραφία… αυτή μοιάζει χαμένη …η εντελώς αποσιωπημένη ...η αλληλογραφία μιας υπέργηρης γυναίκας σοσιαλίστριας ενεργής και μαχητικής ως τα βαθιά γεράματα της, μιας γυναικάς που άνηκε στις σκληρές και βίαιες τρομοκρατικές γραμμές της επανάστασης θα ήταν αποκαλυπτική όχι μόνο από φεμινιστικής πλευράς αλλά και για τις εσωτερικές διεργασίες τις διαπλοκές- ίντριγκες, τις φράξιες και τις συγκρούσεις μέσα στου κόλπους των Ρώσων σοσιαλιστών, τις δεξιές και αριστερές πτέρυγες της σοσιαλιστικής επανάστασης …



Επίσης το ότι κατέληξε η «μπαμπούσκα» αυτή της επανάστασης στα βαθιά γεράματα να αγωνίζεται με μένος ενάντια στους μπολσεβίκους, να υποδαυλίζει κινήματα αντιμπολσεβικικά και να παροτρύνει τα κράτη να επέμβουν στη Ρωσία για να καταλύσουν την εξουσία των μπολσεβίκων αυτό την έφερε πολύ κοντά στο δεξιό καπιταλιστικό αντικομμουνισμό και σε απόσταση αναπνοής από τον ναζισμό …
...και αποτελεί επίσης ένα στοιχείο αποκαλυπτικό για τη σχέση του εξτρεμιστικού τρομοκρατικού επαναστατισμού στην Ευρώπη με τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό …ο γιός της Νικολάι και η δική του <<επαναστατική >> πορεία που τον έφερε στη θέση του Υπουργού Προπαγάνδας του Ναζισμού, είναι μια απόδειξη για το πόσο λεπτά είναι τα σύνορα τα ιδεολογικά ανάμεσα στον ακροδεξιό εξτρεμιστή και τον ακροαριστερό…



Ας κρατήσουμε από αυτή τη βίαιη και φουριόζα επαναστάτισσα γυναίκα την πρώην αριστοκράτισσα που το λόγο της τον αγνοούμε, που θάφτηκε σαν προσωπικότητα από τον παγκοσμιοποιημένο διασημοποιημενο εβραικής καταβολής μαρξολενινισμό, που χώθηκε βαθιά στις αντρικές επαναστατικές υποθέσεις και που έμοιαζε ωστόσο να μην την θεωρούν επικίνδυνη και να την αγνοούν απλά συνεχώς εκτοπίζοντας την …ας κρατήσουμε λοιπόν ότι ήταν εκείνη που λέγεται ότι χρησιμοποίησε τον όρο <μαρξιστής> ως βρισιά μέσα στις ιστορικές μεγάλες πανρώσικες συνελεύσεις όπου ζυμώνονταν η Ρώσικη Επανάσταση ….



====================================

Μετάφραση από τα ρώσικα


Η Ekaterina Konstantinovna Breshko-Breshkovskaya γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1844, κατά τη διάρκεια της ακμής του διοικητικού συστήματος του Nicholas I. Katya Verigo, όπως ονομαζόταν ο μελλοντικός φλογερός επαναστάτης στην παιδική ηλικία, απορρόφησε την αντιπάθεια για αυτό το σύστημα από την παιδική του ηλικία. Οι γονείς της, οι ευγενείς του Βερίγο, ήταν άνθρωποι που αγαπούσαν την ελευθερία. Η μητέρα, Όλγα Ιβάνοβνα, ως ευσεβής γυναίκα, κατάφερε να συνδυάσει την ενστάλαξη των χριστιανικών αξιών στα παιδιά με ιστορίες για μαχητές για την ευτυχία των ανθρώπων από διαφορετικές χώρες και εποχές.
Ο πατέρας, Konstantin Mikhailovich, ήταν ελεύθερος στοχαστής, που αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της αγροτιάς και ονειρευόταν την εποχή που οι καταπιεσμένοι και σκοτεινοί άνθρωποι θα μπορούσαν να μορφωθούν και να «ανοίξουν τα φτερά τους».

Γενικά, η Catherine Verigo ήταν ιδεολογικά προετοιμασμένη για το «ξεπάγωμα» των καιρών του Αλέξανδρου Β'. Έχοντας λάβει καλή εκπαίδευση για την εποχή της, βοήθησε τον πατέρα της στις προσπάθειές του - το άνοιγμα ενός δημόσιου σχολείου και μιας βιβλιοθήκης.
Στα 24, η Ekaterina παντρεύεται έναν γείτονα, τον γαιοκτήμονα Breshko-Breshkovsky. Ο άντρας, παρασυρμένος από την κοριτσίστικη ομορφιά, δεν κατάλαβε με ποιον επικοινώνησε. Η Αικατερίνη εκείνη την εποχή δεν ονειρευόταν την οικογενειακή ευτυχία, αλλά την οικοδόμηση ενός λαϊκού κράτους. Για αρκετά χρόνια, ο σύζυγός της ήλπιζε ότι η Κάτια θα συνέρχονταν. Αλλά ακόμη και η γέννηση ενός γιου, που ονομάστηκε Νικολάι, δεν την άλλαξε. Στο τέλος, η ίδια παρουσίασε στον σύζυγό της ένα τελεσίγραφο - είτε συμμερίζεται τις απόψεις της, είτε χωρίζουν. Μετά τον χωρισμό με τον σύζυγό της, η Catherine απαλλάχθηκε από το βάρος με τη μορφή ενός γιου. Ο σύντροφος Breshko-Breshkovskaya παρέδωσε τον μικρό Νικολάι στη γυναίκα του αδερφού του για να τον μεγαλώσει.
«Πηγαίνοντας στο λαό» και με μετέπειτα σκληρή δουλειά
Η ίδια εντάχθηκε στον λαϊκιστικό κύκλο των «χαϊκοβιτών» - οπαδών του επαναστάτη Νικολάι Τσαϊκόφσκι. Είναι ενδιαφέρον ότι ο "γκουρού" των "Chaikovites" θα είναι έξι χρόνια νεότερος από την ίδια την Breshko-Breshkovskaya.
Το 1874, η Αικατερίνη θα συμμετάσχει στο λεγόμενο "πηγαίνοντας στο λαό" - νέοι επαναστάτες θα πάνε στα χωριά της Ρωσίας με μια εκπαιδευτική αποστολή για να μυήσουν τους αγρότες στις ιδέες τους. Οι κάτοικοι του χωριού, όμως, θα αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τους εκπαιδευτικούς και θα αρχίσουν να τους παραδίδουν στις αρχές κατά παρτίδες. Η Ekaterina Breshko-Breshkovskaya δεν γλίτωσε από αυτή τη μοίρα.
Ήδη τον Σεπτέμβριο του 1874, συνελήφθη, περνώντας τα επόμενα τρία χρόνια υπό κράτηση χωρίς να καταδικαστεί. Το φθινόπωρο του 1877 έγινε μια από τις κατηγορούμενες στη «Δίκη του 193», στην οποία κρίθηκαν οι συμμετέχοντες στο «πηγαίνοντας στο λαό».
Η Αικατερίνα ήταν από τους πιο βίαιους κατηγορούμενους. Δήλωσε ότι συμμετείχε πραγματικά σε underground δραστηριότητες, δεν εγκαταλείπει τα πιστεύω της και σκοπεύει να το συνεχίσει.

Κρατήθηκε στο δικαστήριο της Κάριας μόνο για ένα χρόνο. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι ένιωσαν άβολα με την παρουσία μιας γυναίκας σε ένα τέτοιο μέρος και σύντομα η Αικατερίνη μεταφέρθηκε στον οικισμό.
Αλλά το 1881, αμέσως μετά την εκκαθάριση του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β' στην Αγία Πετρούπολη από τους συμπολεμιστές του επαναστατικού αγώνα, η Breshko-Breshkovskaya δραπέτευσε.
Την έπιασαν και αυτή τη φορά δεν στάθηκαν στην τελετή.
Πέρασε τέσσερα χρόνια σε σκληρές δουλειές, μετά από τα οποία η πρώην αρχόντισσα, τώρα τοποθετημένη στην τάξη των αγροτών, διορίστηκε να εξοριστεί στη Σιβηρία.
Το 1896, όταν ο Νικόλαος Β' ανέβηκε στο θρόνο, η Breshko-Breshkovskaya έλαβε αμνηστία.
Αυτός που συνέταξε τις λίστες των αμνηστευθέντων, προφανώς, σφύριξε έκπληκτος - από τη στιγμή της σύλληψής της, η κυρία πέρασε σχεδόν 22 χρόνια στις φυλακές, σε καταναγκαστικά έργα και στην εξορία! Περισσότερο από αρκετό για να βγάλετε από το κεφάλι σας όλες τις επαναστατικές ανοησίες. Σοφία Περόβσκαγια. Σχετικό άρθρο Διαθήκη της Σοφίας Περόβσκαγια. Η γυναίκα που σκότωσε τον Αλέξανδρο Β' Ιδεολόγος του τρόμου Δεν ήταν εκεί. Επιστρέφοντας στην Κεντρική Ρωσία, ο Breshko-Breshkovskaya ανέλαβε αμέσως την επαναστατική κινητοποίηση.
Οι νεαροί μαθητές την κοίταξαν με λατρεία - για αυτούς, η Ekaterina Konstantinovna ήταν μια επαναστατική αγία που υπέμεινε βασανιστήρια στο όνομα μιας ιδέας. Αλλά ο έμπειρος επαναστάτης δεν ζούσε τώρα μόνο από την ταραχή. Ενθυμούμενος τη θλιβερή εμπειρία του «πηγαίνοντας στο λαό», η Breshko-Breshkovskaya πίστευε τώρα ότι η επανάσταση έπρεπε να πλησιάσει όχι μόνο με ένα φυλλάδιο και μια λέξη, αλλά και με μια βόμβα και ένα περίστροφο. Έχοντας γίνει ένας από τους ιδρυτές του Κόμματος των Σοσιαλιστών Επαναστατών (SR), η Breshko-Breshkovskaya είχε επίσης ένα χέρι στη δημιουργία της «Οργάνωσης Μάχης» της. Αυτή η δομή πραγματοποίησε τις πιο υψηλού προφίλ τρομοκρατικές ενέργειες των αρχών του 20ου αιώνα. «Πηγαίνετε και τολμήστε, μην περιμένετε κανένα δείκτη, θυσιάστε τον εαυτό σας και καταστρέψτε τον εχθρό!» προέτρεψε τους νεαρούς συντρόφους

Το 1903, οι αρχές αποφάσισαν να πάρουν στα σοβαρά την Breshko-Breshkovskaya, αλλά κατάφερε να μεταναστεύσει εγκαίρως.
Ο Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια μιλάει στην Κρατική Διάσκεψη της Μόσχας. Σχήμα Yu.K. Άρτσιμπουσεφ. Ο Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια μιλάει στην Κρατική Διάσκεψη της Μόσχας. Σχήμα Yu.K. Άρτσιμπουσεφ. Φωτογραφία: commons.wikimedia.org Η επανάσταση ελευθερώνει Τέσσερα χρόνια αργότερα έγινε νέα σύλληψη. Με την έναρξη της πρώτης ρωσικής επανάστασης, η Ekaterina Konstantinovna επέστρεψε στην πατρίδα της και συμμετείχε στον αγώνα. Κατάφερε να ξεφύγει από την τσαρική μυστική αστυνομία μέχρι που την πρόδωσε ο διάσημος προβοκάτορας Yevgeny Azef. Πέρασε περισσότερα από δύο χρόνια στα τείχη του φρουρίου Πέτρου και Παύλου, μετά την οποία επιβλήθηκε άλλη μια ποινή - εξορία στη Σιβηρία. Από εκεί, η Breshko-Breshkovskaya έκανε αρκετές ακόμη προσπάθειες να δραπετεύσει, μέχρι που οι κουρασμένες αρχές την ανέθεσαν στο χωριό Bulun, που βρίσκεται πέρα από τον Αρκτικό Κύκλο, στις όχθες του ποταμού Λένα.
Η Ekaterina Konstantinovna δεν μπορούσε πια να ξεφύγει από αυτό το ξεχασμένο από τον Θεό μέρος.
Όμως η επανάσταση του Φλεβάρη άλλαξε τα πάντα. Η Breshko-Breshkovskaya στάλθηκε με τιμές στην Πετρούπολη, όπου την υποδέχτηκαν ως εθνική ηρωίδα. Alexander Kerensky, 1938
Ο αρχηγός της κυβέρνησης, Αλεξάντερ Κερένσκι, διέταξε να εγκατασταθεί η «γιαγιά της ρωσικής επανάστασης» στα δωμάτια του Χειμερινού Ανακτόρου. Η Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια συμμετείχε σε διάφορες πολιτικές εκδηλώσεις, έκανε εκστρατεία για την υποστήριξη της Προσωρινής Κυβέρνησης και υποστήριξε «έναν πόλεμο με νικηφόρο τέλος». Η Ekaterina Konstantinovna δεν άντεξε τους ανταγωνιστές στα αριστερά.
Αποκαλώντας τους Μπολσεβίκους «μαρξιστές», κάλεσε τον Κερένσκι να τους αντιμετωπίσει σαν «άγρια θηρία». Οι δεξιοί, που μισούσαν τόσο τους Μπολσεβίκους όσο και την ίδια την Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια, παρατήρησαν σαρκαστικά: «Η γιαγιά δεν συμπαθούσε την εγγονή της».
Η φλογερή επαναστάτρια, στο τέλος της ζωής της, βρέθηκε στο ζενίθ της δόξας, σίγουρα δεν ήθελε κάποιος να της στερήσει τιμές και υψηλή θέση. Αλλά ο Λένιν και οι συμπολεμιστές του δεν ρώτησαν τη «γιαγιά», έχοντας πραγματοποιήσει μια νέα επανάσταση τον Οκτώβριο του 1917.
Βετεράνοι της Ρωσικής Επανάστασης: Τσαϊκόφσκι, Λαζάρεφ και Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια. 1921 Βετεράνοι της Ρωσικής Επανάστασης: Τσαϊκόφσκι, Λαζάρεφ και Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκαγια. 1921 Φωτογραφία: Commons.wikimedia.org
Ο εξαγριωμένος Breshko-Breshkovskaya ανέλαβε την οργάνωση του αντιμπολσεβίκικου μετώπου και ήταν έτοιμος να ενωθεί με οποιονδήποτε για αυτό. Για παράδειγμα, έγραψε μια έκκληση προς το Σώμα της Τσεχοσλοβακίας, το οποίο είχε επαναστατήσει, ελπίζοντας ότι οι Λευκοί Τσέχοι θα νικούσαν τους Μπολσεβίκους.
Στα τέλη του 1918, πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω Βλαδιβοστόκ, προτρέποντας τους Αμερικανούς να επέμβουν στη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, οι Αμερικανοί ήταν ήδη επικεφαλής του ρωσικού Βορρά εκείνη τη στιγμή, αλλά η Breshko-Breshkovskaya πίστευε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Αλλά οι εκκλήσεις της να στείλει 50.000 Αμερικανούς στρατιώτες για να πολεμήσουν τους Μπολσεβίκους έπεσαν στο κενό. Στη συνέχεια, η επαναστάτρια μετακόμισε πρώτα στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Τσεχοσλοβακία, όπου έγινε η διοργανώτρια του Καρπαθορωσικού Εργατικού Κόμματος. Ρώσος συγγραφέας στην υπηρεσία του Φύρερ Η Ekaterina Konstantinovna θα ζήσει πολύ. Θα πεθάνει έξι μήνες μετά τα 90α γενέθλιά της, το 1934. Το στεφάνι στην κηδεία της θα αποσταλεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας, Tomáš Masaryk.
Είναι μάλλον αμαρτία να το λέμε, αλλά η Ekaterina Konstantinovna πέθανε στην ώρα της. Μέχρι εκείνη την εποχή, ο Χίτλερ είχε ήδη έρθει στην εξουσία στη Γερμανία και μέρος της ρωσικής μετανάστευσης θα άρχιζε να βλέπει σε αυτόν την ελπίδα της απελευθέρωσης από τους Μπολσεβίκους.
Η Breshko-Breshkovskaya δεν είχε χρόνο να "αμαρτήσει" με τον Αδόλφο, σε αντίθεση με τον γιο της. Νικολάι Νικολάεβιτς Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκι. Νικολάι Νικολάεβιτς Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκι. Φωτογραφία: commons.wikimedia.org Ο Νικολάι Νικολάεβιτς Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκι δεν έγινε επαναστάτης, αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας στη Ρωσία.

Μερικές φορές αποκαλείται ένας από τους πρωτοπόρους του εγχώριου ντετέκτιβ κατασκόπων.
Έχοντας μεταναστεύσει μετά την επανάσταση, ο Breshko-Breshkovsky συνέχισε τις δραστηριότητές του στην Πολωνία και τη Γαλλία και στη συνέχεια κατέληξε στη Γερμανία.
Ο γόνος της «Γιαγιάς της Ρωσικής Επανάστασης» έγινε υπάλληλος του Υπουργείου Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Ο ίδιος ο Νικολάι Νικολάγιεβιτς, λίγο πριν πεθάνει, όρισε τη δουλειά του στο εξωτερικό ως εξής: «Μεταναστευτικά χρόνια. Τριάντα νέα μυθιστορήματα. σχεδόν εξ ολοκλήρου ένας αγώνας ενάντια στον Εβραϊσμό και τον κομμουνισμό».
Ο «SMERSH» δεν έφτασε στον Μπρέσκο-Μπρέσκοφσκι, αν και το άξιζε απόλυτα με τη συνεργασία του με τους Ναζί. Ο γιος ενός Ρώσου επαναστάτη πέθανε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Βερολίνου από βρετανικά αεροσκάφη τη νύχτα της 24ης Αυγούστου 1943


https://aif.ru/society/history/babushka ... eshkovskoy

[ΜΥΘΗΡΑ]

ιστόριον 17

Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μορόζοφ ( 1854 - 1946)

ο αυτοδίδακτος πανεπιστήμονας επαναστάτης



Ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μορόζοφ υπήρξε για τον μαρξολενινισμό του 20ου αιώνα και συνεχίζει να υπάρχει ως τις μέρες μας ένας ακόμη από τους άγνωστους ς αποσιωπημένους Ρώσους διανοοούμενους επαναστάτες από αυτούς που άνηκε στους θεωρητικούς που είχαν ξεκάθαρες δηλωμένες θέσεις υπέρ της τρομοκρατίας στα χρόνια των κρίσιμων κοινωνικών ζυμώσεων στην τσαρική Ρωσία που προοιώνιζαν τη συστημική αστική μετάβαση της, προστάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης που θα ακολουθούσε .
Αποτελεί σαν επαναστατική προσωπικότητα με τρομοκρατική δράση από τις πιο εντυπωσιακές αν όχι η πιο εντυπωσιακή καθώς ήταν πολύπλευρης μόρφωσης διανοούμενος που έδωσε στη διάρκεια της μακρόβιας ζωής του ένα εξαιρετικά ογκώδες συγγραφικό έργο που στο μεγαλύτερο μέρος του είχε παραχθεί στις αντίξοες συνθήκες μιας φυλακής.
Γόνος προερχόμενος από το σμίξιμο γαιοκτήμονα και αγρότισσας, κουβαλούσε στο ψυχισμό του αυτήν την εσωτερική σχάση και σύγκρουση δυο διαφορετικών κοινωνικών τάξεων που εκφράστηκε στην νεότητά του από την μια με την εμπαθή αντιτσαρική ΦΟΥΡΙΌΖΙΚΗ εξτρεμιστική δράση του κι από την άλλη στην ωριμότητα του από την επιστημονική του κλίση και επιτήδευση με ένα ευρύ φάσμα γνωστικών κι ερευνητικών ενδιαφερόντων
Υπήρξε όχι μόνο κοινωνικός και πολιτικός φιλόσοφος αλλά και ποιητής , κατάφερε να μάθει στην φυλακή 11 γλώσσες κι τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα και οι εργασίες του εκτείνονταν από την οικονομία ως την φυσική, τη χημεία την αστρονομία και την αεροναυτική …
Οι πολιτικές του απόψεις ήταν μεν σοσιαλιστικές αλλά της αντιμπολσεβίκικης τάσης καθώς θεωρούσε ότι δεν είχε ωριμάσει καπιταλισμός ακόμη για το πέρασμα σοσιαλισμό .
Το κρίσιμο για την Ρωσία έτος 1917 τον βρίσκουμε ενταγμένο στο ισχυρό πλειοψηφόν κόμμα των Καντέτων που ήταν προσανατολισμένο στη αναγκαιότητα εδραίωσης μιας ισχυρής αστικής τάξης στη Ρωσία..

Παρά την ταλαίπωρη ζωή του με τις συνεχείς διώξεις και φυλακίσεις ευτύχησε να έχει μια δραστήρια ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματα του .. το τεράστιο συγγραφικό του έργο μένει πεδίο ακόμη ανεξερεύνητο και στα αζήτητα της αριστερής ιδεολογίας που πάνω από 100 χρόνια βαδίζει στο μονόδρομο του μαρξολενινισμού που υπήρξε για τις πλούσιες και πολύπλευρες θεωρητικές και κινηματικές τάσεις της ευρωπαϊκής ιστορίας εκείνης της επαναστατικής περιόδου καταπέλτης κι οδοστρωτήρας ισοπέδωσης κι εξαφάνισης τους από το προσκήνιο της ιστορίας.

==================================================================

Ο Νικολάι Μορόζοφ και τα έργα του. Μορόζοφ, Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ακαδημαϊκός Νικολάι Μορόζοφ
Γεννήθηκε το 1854
21.11.2020
Η ζωή του Nikolai Aleksandrovich Morozov ήταν γεμάτη φωτεινά, αντιφατικά, μοιραία και απίστευτα γεγονότα. Σύμφωνα με τις εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις, το δημιουργικό δυναμικό και την τεράστια ικανότητα για εργασία, ο Ν.Α. Ο Μορόζοφ είναι ένα εξαιρετικό φαινόμενο. Όποιος κι αν ήταν: τρομοκράτης, μασόνος, εφευρέτης, πιλότος, επιστήμονας εγκυκλοπαιδικός, συγγραφέας και ποιητής, ελεύθερος σκοπευτής... Δεν έχασε χρόνο ούτε στο Ντβίνσκ: φυλακισμένος στο φρούριο, Ν.Α. Ο Μορόζοφ έγραψε απομνημονεύματα και έμαθε Εβραϊκά.

Ονειρευόταν να γίνει επιστήμονας, αλλά έγινε τρομοκράτης
Σύμφωνα με μια εκδοχή, ο 15χρονος Νικολάι Μορόζοφ εκδιώχθηκε από το 2ο γυμνάσιο της Μόσχας το 1869 λόγω κακής μελέτης και λίγο αργότερα - το 1971 και το 1872 - ήταν εθελοντής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Σύμφωνα με άλλον, αποβλήθηκε από το γυμνάσιο χωρίς δικαίωμα εισόδου υψηλότερα εκπαιδευτικά ιδρύματαΡωσία για δημοκρατικές απόψεις - η εκπαίδευση στο σπίτι έχει επηρεάσει. Άρα, αρνούμενοι το δικαίωμα στην εκπαίδευση, βασιλική εξουσίαη ίδια τον έσπρωξε στον επαναστατικό δρόμο.

Η επόμενη δεκαετία της ζωής του ήταν θυελλώδης: το 1874 έγινε «λαϊκιστής» και συμμετείχε στο «πηγαίνοντας στο λαό», έκανε προπαγάνδα μεταξύ των χωρικών. Έγινε ένας από τους ηγέτες της οργάνωσης Γη και Ελευθερία και το 1879 εντάχθηκε στην εκτελεστική επιτροπή της Λαϊκής Βούλησης, όπου το περίστροφο, το στιλέτο και ο δυναμίτης θεωρούνταν τα κύρια μέσα πολιτικού αγώνα. Ο Μορόζοφ ήταν ένθερμος ριζοσπάστης και πρότεινε να χρησιμοποιεί συνεχώς τον τρόμο ως ρυθμιστή της πολιτικής ζωής. Το 1880, στο Λονδίνο, συναντήθηκε με τον Καρλ Μαρξ, γνώρισε στενά τους Nikolai Kibalchich, Sofia Perovskaya, Andrey Zhelyabov, οι οποίοι εκτελέστηκαν για τη δολοφονία του αυτοκράτορα Αλέξανδρου Β'.

Συνελήφθη το 1881 (ακόμη και πριν από τη δολοφονία του αυτοκράτορα) και το 1882 καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη - η συμμετοχή του σε μία από τις επτά απόπειρες δολοφονίας του Αλέξανδρου Β' αποδείχθηκε, όταν η Narodnaya Volya σκάβει κάτω από το σιδηρόδρομο. Πέρασε τρία χρόνια στην απομόνωση στο ραβέλι Alekseevsky του φρουρίου Πέτρου και Παύλου. Μόνο το 1887 του δόθηκε χαρτί για πρώτη φορά και μετά του χρόνου- μελάνι. Το 1984, μεταφέρθηκε στο φρούριο Shlisselburg, όπου έμεινε για 21 χρόνια.

«Δεν κάθισα σε φρούριο, κάθισα στο σύμπαν»
Στην κρύα απομόνωση της φυλακής κατάδικων του Σλίσελμπουργκ, ο Μορόζοφ δεν εξέτισε απλώς την ποινή του. Μελετούσε καθημερινά τις επιστήμες και έκανε αρκετές παγκοσμίου φήμης ανακαλύψεις. Υπενθύμισε: «Κάποιοι υπολογισμοί έπρεπε να γίνουν στη σειρά για αρκετές ημέρες και να γραφτούν σε αριθμούς και μετατροπές είκοσι σελίδων χαρτιού, και στη συνέχεια να μειωθούν τα πάντα σε μία σελίδα. Και στο τέλος τέτοιων κουραστικών εργασιών, το κεφάλι μου ήταν έτοιμο να σκάσει και ήταν αδύνατο να φύγω στη μέση και να ξεκουραστώ, για να μην χάσω τη σύνδεση μεταξύ της αρχής των υπολογισμών και του τέλους τους.

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, έμαθε έντεκα ξένες γλώσσες με αυτοδίδακτο και, αφού αποφυλακίστηκε με αμνηστία το 1905, κατάφερε να βγάλει από τη φυλακή 26 τόμους χειρογράφων για διάφορες επιστήμες - χημεία, φυσική, μαθηματικά, αστρονομία, αεροπορία. , πολιτική οικονομία, ιστορία, μαθηματικά, βιολογία κ.λπ. Γενικά ασχολήθηκε ενεργά με την επιστημονική και παιδαγωγική δραστηριότητα. Με πρόταση του D.I. Mendeleev το 1906, στον Morozov απονεμήθηκε το πτυχίο του Διδάκτωρ Χημείας για το έργο του «Περιοδικά συστήματα της δομής της ύλης» χωρίς να υπερασπιστεί διατριβή. Αργότερα, ο ακαδημαϊκός Igor Kurchatov θα σημειώσει: «Η σύγχρονη φυσική έχει επιβεβαιώσει πλήρως τη δήλωση σχετικά με τη σύνθετη δομή των ατόμων, που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή από τον N.A. Morozov».

Διδάσκει στην Ανώτατη Ελεύθερη Σχολή της Αγίας Πετρούπολης του P.F. Lesgaft - δάσκαλος, ανατόμος και γιατρός, ο δημιουργός του επιστημονικού συστήματος φυσικής αγωγής. Εκλέγεται μέλος της Ρωσικής, Γαλλικής και Βρετανικής Αστρονομικής Εταιρείας και της Ρωσικής Φυσικοχημικής Εταιρείας, εκλέγεται πρόεδρος της Ρωσικής Εταιρείας Εραστών του Κόσμου. Ο ακαδημαϊκός Σεργκέι Ιβάνοβιτς Βαβίλοφ μίλησε για τον Μορόζοφ με τον εξής τρόπο: «Αυτός ο επιστημονικός ενθουσιασμός, εντελώς αδιάφορη, παθιασμένη αγάπη για επιστημονική έρευναπρέπει να παραμείνει παράδειγμα και πρότυπο για κάθε επιστήμονα, νέο ή μεγάλο.

Τελευταία σύλληψη
Την τελευταία φορά που ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μορόζοφ συνελήφθη στην Κριμαία το 1912 (ήταν 58 ετών) και, με απόφαση του Δικαστηρίου της Μόσχας, φυλακίστηκε στο φρούριο Ντβίνα. Αφορμή της σύλληψης ήταν η έκδοση της ποιητικής συλλογής «Τραγούδια των αστεριών», όπου κυριαρχούσαν επαναστατικά αισθήματα και αντιθρησκευτικές απόψεις. Αργότερα, ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς θυμήθηκε: «Εκμεταλλεύτηκα αυτή την ευκαιρία να μάθω την εβραϊκή γλώσσα για τη σκόπιμη ανάπτυξη της Βίβλου της Παλαιάς Διαθήκης και έγραψα εκεί τέσσερις τόμους των Ιστοριών της Ζωής μου, τους οποίους έφερα στην ίδρυση του Narodnaya Volya. αφού η φυλάκισή μου έληξε σε αυτό το μέρος.».

Η απελευθέρωση ακολούθησε το 1913 με αμνηστία προς τιμήν της 300ης επετείου της δυναστείας των Ρομανόφ. Ο Λέων Νικολάγιεβιτς Τολστόι ενδιαφέρθηκε πολύ για τα απομνημονεύματα που έγραψε ο Μορόζοφ στο Ντβίνσκ: «... Το διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον και ευχαρίστηση. Λυπάμαι πολύ που δεν υπάρχει συνέχεια ... Ταλαντούχα γραμμένο. Ήταν ενδιαφέρον να κοιτάξουμε την ψυχή των επαναστατών. Αυτός ο Μορόζοφ είναι πολύ διδακτικό για μένα».

.................................................

https://hugot.ru/el/book-to-read-botany ... demik.html