Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.

[Τλαξκαλτέκος]

Γιατί κάτι έπρεπε να πάρουν και οι Βούλγαροι. Οι Βούλγαροι σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου στην στεριά και στο τέλος πήραν πολύ λίγα. Βλακεία τους. Έπρεπε να μείνουν με τα οφέλη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου.

Γιατί όμως τους δώσαμε τη Δ. Θράκη που άνοιγε το δρόμο προς την Α. Θράκη και την Πόλη; Αναγκαστήκαμε να το κάνουμε; Περισσότερο νόημα θα είχε να τους δίναμε κάποια μέρη της Μακεδονίας και μια εμπορική διέξοδο στο Αιγαίο.

Καλά εμείς δεν θέλαμε να τους δώσουμε τίποτα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσιζαν.

[Τλαξκαλτέκος]

Περόν Χουάν Ντομίνγκο : ( 1895 - 1974 ) Δικτάτωρ της Αργεντινής. Ήταν κρεολός , δηλαδή απόγονος Ευρωπαίων εγκατεστημένων στην Αργεντινή. Η πρώτη του σύζυγος πέθανε από καρκίνο . Το 1945 νυμφεύθηκε την Εύα Ντουάρτε ( γνωστή ως Εβίτα ) , η οποία πέθανε και αυτή από καρκίνο το 1952. . Το 1946 ο Περόν εξελέγη πρόεδρος της χώρας με ποσοστό 56 %. Πήρε σειρά κοινωνικών και οικονομικών μέτρων που οφέλησαν την εργατική τάξη , αύξησε τα ημερομίσθια , κρατικοποίησε επιχειρήσεις και έκανε δημόσια έργα . Κρατούσε υπό τον έλεγχό του τις ένοπλες δυνάμεις στις οποίες και στηριζόταν , περιόρισε τις συνταγματικές ελευθερίες και ακολούθησε αντι-ΗΠΑνική , αντιβρετανική και αντικομμουνιστική πολιτική. Το 1955 ανατράπηκε από αξιωματικούς με δημοκρατικές ιδέες , οι οποίοι εξέφραζαν την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια εξαιτίας του πληθωρισμού , της διαφθοράς , της δημαγωγίας και της καταπίεσης. O Περόν διέφυγε στην Ισπανία. Εκεί νυμφεύθηκε για τρίτη φορά ( 1961 ) . Η τρίτη του σύζυγος ήταν η τριαντάχρονη Μαρία Εστρέλα Μαρτίνες Κάρτας , γνωστή και ως Ιζαμπέλ Μαρτίνες ή Ιζαμπέλ Περόν , πρώην Αργεντινή χορεύτρια. Το 1972 ο Περόν επέστρεψε στην Αργεντινή και το 1973 εξελέγη πάλι πρόεδρος. Πέθανε το 1974 και τον διαδέχτηκε η σύζυγός του , Ιζαμπέλ , την οποία οι Αργεντίνοι αντιπαθούσαν. Η Ιζαμπέλ ανατράπηκε από μια νέα στρατιωτική χούντα το 1976 και της επιβλήθηκε κατ' οίκον περιορισμός. Το 1981 αυτοεξορίστηκε στην Ισπανία. Εκεί ζει ακόμη.

Περόν Εύα Μαρία Ντουάρτε : Γνωστή ως Εβίτα. Δεύτερη σύζυγος του Περόν. Γεννήθηκε το 1919. Ήταν άσημη ηθοποιός. Το 1945 παντρεύτηκε τον Περόν και τον βοήθησε στην διακυβέρνηση της χώρας. Κέρδισε την συμπάθεια των λαϊκών μαζών. Βοήθησε τους εργάτες , υποστήριξε το φεμινιστικό κίνημα , εισήγαγε την υποχρεωτική διαδασκαλία των θρησκευτικών σε όλα τα σχολεία της Αργεντινής , ίδρυσε νοσοκομεία , σχολεία , ορφανοτροφεία , γηροκομεία και άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Πέθανε το 1952 από καρκίνο. Οι εργάτες οπαδοί της επιδίωξαν να την ανακηρύξουν αγία χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αντίθετα οι εχθροί της έκλεψαν τη σορό της μετά την ανατροπή του Περόν ( 1955 ) και τη μετέφεραν στην Ιταλία όπου έμεινε κρυμμένη επί 16 χρόνια. Το 1971 η στρατιωτική κυβέρνηση παρέδωσε τα λείψανά της στον Περόν στην Μαδρίτη. Όταν πέθανε ο Περόν ( 1974 ), η τρίτη σύζυγός του Ιζαμπέλα , αποβλέποντας στο να κερδίσει την εύνοια των λαϊκών μαζών , μετέφερε το λείψανο της Εύας στην Αργεντινή και το έθαψε δίπλα στη σορό του Περόν . Το 1976 μια νέα χούντα απομάκρυνε τα δύο λείψανα. Τελικά τα οστά της Εύας τάφηκαν στον οικογενειακό τάφο των Ντουάρτε , στο κοιμητήριο της Ρεκολέτα.

Οι Κούρδοι είναι 25 - 40 εκατ. Στην Τουρκία ζει το 50 % των Κούρδων. Ζουν ακόμη σε Ιράκ , Ιράν , Συρία , Λίβανο και Καύκασο. Στην πλειονότητά τους είναι σουνίτες, υπάρχουν όμως και σιίτες , αλεβίτες , γεζίτες και λίγοι χριστιανοί. Ο αντίπαλος των Σταυροφόρων , Σαλαντίν , ήταν Κούρδος.

Ο Πέρσης ποιητής που αναφέρει παρακάτω ο Κωνσταντίνου ήταν ο Σααντί ( ή Σαντί ) Μοχαροφοντίν εμπν Μοσλεχοντίν και έζησε το 1213 - 1292.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Οι πρωτοβουλγαρικές επιγραφές

Οι πρωτοβουλγαρικές επιγραφές είναι κείμενα που συντάχθηκαν κατά διαταγή των βουλγάρων ηγεμόνων και χρονολογούνται από την εποχή του Τέρβελι ως το βάπτισμα του Βόριδος (864). Όλες οι επιγραφές (περίπου ενενήντα) είναι γραμμένες σε ελληνική γλώσσα, από Έλληνες η εξελληνισμένους κατοίκους η αιχμαλώτους πολέμου, εκτός από δύο εξαιρέσεις, που συντάχθηκαν σε πρωτοβουλγαρική γλώσσα αλλά αποδόθηκαν με ελληνική γραφή. Όλες όμως εκφράζουν βουλγαρικές θέσεις και ένα βαθύ αίσθημα βουλγαρικού «εθνικισμού». Διατυπώθηκαν στα ελληνικά, γιατί, όπως παρατηρεί ο εκδότης των επιγραφών V. Beshevliev, η ελληνική γλώσσα ήταν τότε η διεθνής γλώσσα της διπλωματίας και της παιδείας. Ωστόσο, καθώς οι επιγραφές αυτές απευθύνονταν σε ένα ευρύτερο κοινό, το οποίο οι ηγεμόνες ήθελαν να ενημερώσουν και να το επηρεάσουν, συνάγεται ότι η ελληνική γλώσσα ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και κατανοητή από τους κατοίκους της περιοχής. Ας σημειωθεί ότι οι Πρωτοβούλγαροι είχαν μια δύσχρηστη ιερατική ρουνική γραφή, που δεν ήταν προσιτή στο λαό, και ότι το σλαβικό αλφάβητο δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί. Και είναι χαρακτηριστικό ότι οι πρωτοβουλγαρικές επιγραφές σταματούν το 865, δηλ. μετά τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων και τη δημιουργία του σλαβικού αλφαβήτου.

Οι πρωτοβουλγαρικές επιγραφές καλύπτουν ποικίλους τομείς του ιστορικού βίου των Βουλγάρων: είναι ιστορικές επιγραφές, που αναφέρονται σε πολέμους, επιδρομές και καταλήψεις πόλεων και περιοχών· θριαμβευτικές, που διαιωνίζουν νίκες των Βουλγάρων κατά των Βυζαντινών· κείμενα συνθηκών, κτητορικές επιγραφές για οικοδομικές δραστηριότητες, επιτύμβιες κλπ., και αποτελούν συχνά μοναδική πηγή για τις σχέσεις Βυζαντινών και Βουλγάρων και για την εσωτερική ιστορία και τους θεσμούς του Πρώτου Βουλγαρικού κράτους.

Οι επιγραφές είναι πολύ ανορθόγραφες, δεν παρατηρούνται όμως φωνητικά λάθη, κι αυτό σημαίνει ότι οι συντάκτες μιλούσαν γενικώς σωστά ελληνικά, αλλά δεν είχαν επαρκείς γραμματικές γνώσεις.

[Τλαξκαλτέκος]

Μια νεαρή Πολωνή ( 12 ετών ) θρηνεί πάνω απ' το πτώμα της μεγάλης αδελφής ( 14 ετών ) της κατά την γερμανική εισβολή του 1939. Είναι σαστισμένη και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η αδελφή της δεν της μιλάει.




Ο φωτογράφος προσπαθεί να παρηγορήσει το κοριτσάκι.


Όταν ξανασυναντήθηκαν 20 χρόνια αργότερα.

Το κοριτσάκι έζησε ως τα βαθιά γεράματα ( 93 ετών ).


https://en.wikipedia.org/wiki/Julien_Bryan
https://ipn.gov.pl/en/news/4562,Kazimie ... at-93.html
https://collections.ushmm.org/search/catalog/pa1154420

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Οι σχέσεις της Ελλάδας με τις γειτονικές χώρες κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου

Η Ελλάδα την επομένη της υπογραφής της Λωζάνης βρέθηκε σε μια πολύ παράδοξη θέση ως ηττημένη νικήτρια που ήταν. Από τη μια μεριά είχε να αντιμετωπίσει τις συμμαχικές της νικήτριες χώρες, όπως η Γιουγκοσλαβία και η Ρουμανία, που είχαν διευρυνθεί από άποψη εδάφους αλλά και γοήτρου τόσο ώστε να μην τη θεωρούν πια πολύ υπολογίσιμο εταίρο. Από την άλλη πλευρά ήταν διαρκώς στο στόχαστρο των ηττημένων αναθεωρητικών κρατών, που φαίνονταν αποφασισμένα να μην επιτρέψουν παγίωση της ειρήνης και των συνόρων που επέβαλλαν οι νικητές στην περιοχή. Αλλά ας δούμε πώς είχε ακριβώς η κατάσταση.

Η κατεξοχήν σύμμαχος της Ελλάδας από την εποχή των Βαλκανικών πολέμων, η Σερβία, που επωφελήθηκε από τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας για να μεταμορφωθεί σε Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, είχε πια ένα άλλο βάρος στη βαλκανική ισορροπία δυνάμεων εξαιτίας της μεγάλης εδαφικής της διεύρυνσης και της σύνδεσής της με τη Γαλλία. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, η Γαλλία εκείνη την εποχή προσδοκούσε να ελέγξει τη Βαλκανική δημιουργώντας έναν κλοιό φιλικών της χωρών στην περιοχή. Οι χώρες αυτές ήταν κυρίως η Ρουμανία και η Γιουγκοσλαβία. Ήταν λοιπόν φυσικό να προσπαθήσει η αναβαθμισμένη γείτονας να επωφεληθεί από αυτόν τον νέο συσχετισμό δυνάμεων για να ικανοποιήσει τα εξής μαξιμαλιστικά αιτήματά της από την Ελλάδα: α) Απόδοση των απαλλοτριωμένων γαιών της μονής Χιλιανδαρίου, β) διεύρυνση της ελευθέρας ζώνης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και αναγνώρισή της ως σερβικό έδαφος, γ) έλεγχο της σιδηροδρομικής γραμμής Γευγελής-Θεσσαλονίκης, και δ) αναγνώριση της σερβικής μειονότητας στην Ελλάδα. Η Ελλάδα παρά τις καλές της προθέσεις δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στα υπερβολικά γιουγκοσλαβικά αιτήματα με αποτέλεσμα το πάγωμα των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. Το πάγωμα έφτασε να γίνει κίνδυνος ρήξης με την υπογραφή του ελληνο- βουλγαρικού Πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ για τις μειονότητες το 1924.

Η Αλβανία ζούσε σε μεγάλο πολιτικό αναβρασμό από τη στιγμή που κέρδισε την ανεξαρτησία της με τη μεσολάβηση της Ιταλίας. Ένας βασικός λόγος ήταν ότι η εν λόγω μεσολάβηση δεν ήταν αφιλοκερδής. Ο Μουσολίνι είχε σκοπό να ελέγξει απολύτως τη νέα αυτή και αδύναμη χώρα προσφέροντας ως αντίδωρο τη διεθνή στήριξη και τα χρήματα που χρειαζόταν η Αλβανία για να οργανωθεί σε κράτος. Ο άνθρωπος που δέχτηκε να παίξει το παιγνίδι της Ιταλίας, ο Άχμετ Ζώγου, αρχηγός φατρίας που κατέληξε να γίνει βασιλιάς σε λίγα χρόνια, υπέγραψε το 1924 μυστικές εμπορικές συμφωνίες που υπονόμευσαν την ανεξάρτητη οικονομία της Αλβανίας. Δεδομένης λοιπόν της πολιτικής αστάθειας της χώρας αυτής, η προσέγγιση με την Ελλάδα ήταν πολύ δύσκολη. Το πρόβλημα της μεγάλης ελληνικής μειονότητας της Βόρειας Ηπείρου, που πέρασε από πολλά στάδια μέχρι να ενσωματωθεί τελικά στην Αλβανία, απασχολούσε την Ελλάδα και φόβιζε την Αλβανία τόσο ώστε να μετατρέψει με τη βοήθεια της Ιταλίας τους Τσάμηδες σε αντίπαλο δέος και μέσο πίεσης.

Η Βουλγαρία μετά από δύο απανωτές ήττες, με πληγωμένο ηθικό και μειωμένη στρατηγική σημασία, ένιωθε να απειλείται από τις γειτονικές νικήτριες με τις οποίες δεν είχε ούτε κοινή γλώσσα ούτε κοινούς στόχους. Από την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ και μετά η Βουλγαρία προσπαθούσε να αναθεωρήσει τους όρους της ήττας. Με την Ελλάδα είχε χιλιάδες προβλήματα: περιπλοκές εκ της ανταλλαγής πληθυσμών, εκατέρωθεν καταγγελίες για παραβιάσεις των μειονοτικών συνθηκών, άρνηση της Βουλγαρίας να δεχτεί την οικονομική διέξοδο στο Αιγαίο ζητώντας έναντι εδαφική, άρνηση της Βουλγαρίας να καταβάλει τις πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλε στην Ελλάδα και άρνηση της Ελλάδας να της επιτρέψει να απαλλαγεί δολίως από την απαγόρευση του επανεξοπλισμού. Το μόνο που διέσωζε τις εκρηκτικές ελληνοβουλγαρικές σχέσεις ήταν ότι οι βουλγαροσερβικές ήταν χειρότερες.

Με την Τουρκία μας χώριζαν, εκτός από τη συναισθηματική φόρτιση του πρόσφατου παρελθόντος, πολλά εκκρεμή προβλήματα που δεν ρύθμισε η Συνθήκη της Λωζάνης. Χιλιάδες μικρά και μεγάλα θέματα περίμεναν να διευκρινιστούν μέσα από ατελείωτες διαπραγματεύσεις της Μικτής Επιτροπής που επέβλεπε την ανταλλαγή πληθυσμών. Τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν ποιοι θα χαρακτηρίζονταν «εγκατεστημένοι» και πώς θα γινόταν η εκτίμηση των περιουσιών 2 εκατομμυρίων προσφύγων. Η Ελλάδα εν προκειμένω είχε να αντιμετωπίσει την κωλυσιεργία των Τούρκων εκπροσώπων της Μ.Ε. και τη μεροληψία των ουδετέρων μελών της.

[Τλαξκαλτέκος]

Πριν χρόνια ένας αρχηγός κόμματος είχε χλευάσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και τους αναπήρους. Να τι κατάφερε στην ζωή του ένας ανάπηρος.

Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 61 , υποστράτηγος ε.α. Δημήτριος Γεδεών
( Κάντε άνοιγμα εικόνας σε νέα καρτέλα για να διαβάσετε με ευχέρεια ).

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

=========================================
300 κεντριά και επέζησε !


Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία, τεύχος 61 , υποστράτηγος ε.α. Δημήτριος Γεδεών
( Κάντε άνοιγμα εικόνας σε νέα καρτέλα για να διαβάσετε με ευχέρεια ).

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Πριν χρόνια ένας αρχηγός κόμματος είχε χλευάσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και τους αναπήρους.

[Τλαξκαλτέκος]

Πριν χρόνια ένας αρχηγός κόμματος είχε χλευάσει τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και τους αναπήρους.

Ένας που διέθετε εξωγήινη απολλώνια τεχνολογία.

[Τλαξκαλτέκος]

Αναφορά ανθρωποθυσιών στην παγανιστική Αίγυπτο κατά την πρωτοβυζαντινή εποχή.

Επιπρόσθετα, ο Κωνστάντιος χάρισε στην τοπική Εκκλησία ένα ερειπωμένο κι αχρησιμοποίητο Μιθραίο στην Αλεξάνδρεια . Ο Γεώργιος που το παρέλαβε, διέταξε να αρχίσουν οι διαδικασίες τακτοποίησης του εδάφους, προκειμένου να αναγείρει εκκλησία . Ωστόσο στο Μιθραίο ανακαλύφθηκε ένα άδυτο , όπου εκτός από είδωλα βρέθηκαν και άλλα παράξενα αντικείμενα κατά τον Σωζομενό. Σύμφωνα με τον Σωκράτη βρέθηκαν κρανία ανθρώπων κάθε ηλικίας που είχαν θυσιαστεί για την τέλεση μαντειών . * Τα αντικείμενα αυτά εκτέθηκαν δημοσίως, προκειμένου να ενοχληθούν οι Εθνικοί ή να τα χλευάσει ο κόσμος, ενώ οι πηγές δεν αποδίδουν στον Γεώργιο την πρωτοβουλία για την έκθεση των αντικειμένων. Πάντως, οι Εθνικοί εξοργίστηκαν και αδυνατώντας να αντέξουν την προσβολή, οπλίστηκαν με σπαθιά, ρόπαλα, πέτρες και άλλα διαθέσιμα όπλα. Έπειτα, επιτέθηκαν στους Χριστιανούς σκοτώνοντας πολλούς και τραυματίζοντας αρκετούς. Μάλιστα, σταύρωσαν μερικούς Χριστιανούς, προκειμένου να χλευάσουν τη χριστιανική θρησκεία, ενώ άλλους τους έπνιξαν . Ο Σωκράτης αναφέρει ότι συνέβησαν συμπλοκές ακόμα και μεταξύ φίλων, αδερφών, πατέρων, παιδιών, μερικοί εκ των οποίων ήταν Εθνικοί και άλλοι Χριστιανοί , χωρίς η συγγένεια ή η φιλία να σώζει κανέναν . Συνέπεια της επίθεσης ήταν να σταματήσουν τα έργα μετασκευής του Μιθραίου σε εκκλησία .

* Βλ. Σωκράτης, 193.18-21 (3.3.5): «ταῦτα δὲ ἦν κρανία ἀνθρώπων πολλὰ τελείων τε καὶ παιδίων, οὓς λόγος κατεῖχε πάλαι ἀνῃρῆσθαι, ὅτε ταῖς διὰ σπλάγχνων μαντείαις ἐγχρῶντο οἱ Ἕλληνες καὶ μαγικὰς ἐτέλουν θυσίας, καταμαγγανεύοντες τὰς ψυχάς». R. Alston, Roman and Byzantine Egypt, σ. 286. Κατά τον P. Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, σ. 57, η λεπτομέρεια αυτή είναι ακριβής γιατί ανθρώπινα κρανία έχουν βρεθεί σε Μιθραία άλλων περιοχών.

Τέλος, διάφοροι Εθνικοί εκχριστιανίστηκαν επειδή, όπως αφηγείται ο Ρουφίνος, υποτίθεται ότι είδαν σε άλλα ιερά της Αλεξάνδρειας τα υπολείμματα ανθρωποθυσιών .

---------------------------------------------------------------------------------
Ο Μέγας Αθανάσιος προκαλεί την οργή του Ιουλιανού για το ιεραποστολικό του έργο.

Αρχικά, το έδικτο που εξέδωσε ο Ιουλιανός για την επαναλειτουργία των αρχαίων ναών, δημοσιεύτηκε στην Αλεξάνδρεια στις 4 Φεβρουαρίου του 362 . Με ένα άλλο έδικτο, το οποίο έφτασε στην Αλεξάνδρεια λίγες μέρες αργότερα, ο Ιουλιανός επέτρεψε στους εξόριστους ορθόδοξους επισκόπους της Ανατολής να επιστρέψουν στις έδρες τους . Ο Αθανάσιος επέστρεψε στις 21 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους . Ενώ σκοπός του Ιουλιανού ήταν να υπάρχουν ταυτόχρονα Αρειανιστής και Ορθόδοξος επίσκοπος σε κάθε πόλη της Ανατολής , προκειμένου να εξασθενίσει ο Χριστιανισμός , σύντομα αντιλήφθηκε ότι η επάνοδος του Αθανασίου δεν εξυπηρετούσε τον στόχο του, αλλά ενίσχυε τη χριστιανική παράταξη . Συγκεκριμένα, οι Εθνικοί της Αλεξάνδρειας του διεμήνυσαν ότι ο Αθανάσιος προσελκύει στο Χριστιανισμό τους Εθνικούς μειώνοντας έτσι την ισχύ της αρχαίας λατρείας * . Γι’ αυτό, απέστειλε στις 24 Οκτωβρίου του 362 στην Αλεξάνδρεια τον εθνικό φιλόσοφο Πυθιόδωρο από τις Θήβες, ο οποίος κόμισε ένα νέο διάταγμα . Σε αυτό τροποποιούσε το νόημα της επανόδου των εξόριστων επισκόπων, εξηγώντας στους Αλεξανδρινούς ότι η άδειά του να επιτραπεί η επάνοδος των επισκόπων στις πατρίδες τους δεν σήμαινε την αποκατάστασή τους στις εκκλησιαστικές θέσεις τους και την άσκηση του αξιώματός τους· συνεπώς ο Αθανάσιος έπρεπε να φύγει άμεσα διότι ενοχλούντο οι Εθνικοί της πόλης . Διαφορετικά, τον περίμεναν μεγαλύτερες και σκληρότερες ποινές .

* Βλ. Θεοδώρητος, 185.22-23 (3.9.1): «εἰ Ἀθανάσιος μένοι, οὐδεὶς Ἕλλην μενεῖ· ἅπαντας γὰρ εἰς τὸν οἰκεῖον μεταστήσει χορόν» : . Ι. Τσέντος, Ιουλιανός, σ. 173. Οι Εθνικοί της Αλεξάνδρειας αποκαλούσαν «κακόγηρο» τον Αθανάσιο. Βλ. Αποφθέγματα Πατέρων, 164A.

Ο Αθανάσιος, αντί να φύγει άμεσα, παρέμεινε στην πόλη, ενώ η βουλή της Αλεξάνδρειας ζήτησε εγγράφως από τον αυτοκράτορα την παραμονή του Αθανάσιου . Σε απάντησή του προς τη βουλή ο Ιουλιανός έψεξε τους Αλεξανδρινούς, και συγκεκριμένα έγραψε ότι δεν μπορούσε το «διεφθαρμένο μέρος της πόλης» (οι Χριστιανοί) , για το οποίο ο ίδιος ντρέπεται, να μιλά στο όνομα όλης της Αλεξάνδρειας. Επιπλέον, διέταξε την απέλαση του Αθανάσιου από την Αίγυπτο κι όχι απλώς από την Αλεξάνδρεια . Επίσης, έστειλε επιστολή στον έπαρχο της Αιγύπτου, Εκδίκιο, απειλώντας τον ότι θα του επιβάλει πρόστιμο εκατό λίτρων χρυσού εάν δεν εξορίσει τον Αθανάσιο από την Αίγυπτο ώς την 1 Δεκεμβρίου. Στην επιστολή αυτή χαρακτηρίζει τον Αθανάσιο εχθρό των θεών. Επίσης στην ίδια επιστολή, χαρακτήρισε έγκλημα του Αθανάσιου ότι τόλμησε να βαπτίσει συζύγους επιφανών Εθνικών της πόλης, ενόσω μάλιστα ο ίδιος ήταν αυτοκράτορας * .

* Βλ. Ιουλιανός, Επιστολές, 192.9-20 (επ. 112, 376a-c): «…Τὸν μιαρόν, ὃς ἐτόλμησεν Ἑλληνίδας ἐπ’ ἐμοῦ γυναῖκας τῶν ἐπισήμων βαπτίσαι. Διωκέσθω». T. D. Barnes, Athanasius and Constantius, σ. 158-159. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο εκχριστιανισμός είχε μεγαλύτερη επιτυχία στις Εθνικές. Βλ. R. Stark, Rise of Christianity, σ. 95. Συνεπώς, η ανησυχία του Ιουλιανού με το περιστατικό αυτό ήταν αιτιολογημένη. Ο Ιουλιανός χρησιμοποίησε τον χαρακτηρισμό «εχθρός των θεών» και για τον επίσκοπο Γεώργιο, αφότου έμαθε για τη δολοφονία του.

http://ikee.lib.auth.gr/record/295580/f ... -20858.pdf

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Μήπως γνωρίζεις κανένα βιβλίο για την ιστορία του αντιμοναρχικού κινήματος στην Ελλάδα;