Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα ο μύθος καταρρέει

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια απ' το προηγούμενο viewtopic.php?f=20&t=12750&p=388531#p388531

Εκκλησιαστικό δίκαιο για πορνεία , μοιχεία , παρθενοφθορία και αρπαγή

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Παρά την ευαγγελική ρήση, οτι πάς ό βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη έμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αύτοϋ (Ματθ. 5.28), το κανονικό δίκαιο τιμωρεί κατ' αρχήν τή μοιχεία και τήν πορνεία ώς τετελεσμένη πράξη, δηλαδή ως πλήρη συνουσία. Αυτό συνάγεται από τον κανόνα 4 της συνόδου της Νεοκαισαρείας, κατά τον όποιο ή μή πραγματοποίηση των εγκληματικών προθέσεων τοϋ επίδοξου μοιχοϋ ή πόρνου πρέπει νά αποδοθεί κάθε φορά σε επέμβαση της θείας Χάριτος. ( 'Εάν πρόθηταί τις έπιθυμήσας γυναικός συγκαθευδήσαι αυτή, μή ελθη δέ είς έργον αύτοϋ ή ένθυμησις, φαίνεται δη υπό της χάριτος έρρύσθη. ) Και ή απόπειρα όμως δεν μένει τελείως ατιμώρητη. Σύμφωνα με τή διδασκαλία τών Πατέρων περί των νοητικών λειτουργιών, διακρίνονται τέσσερα στάδια άπό τή σύλληψη της ιδέας μέχρι τήν τέλεση της πράξης. 'Επιγραμματικά περιγράφει τή διαδικασία καί τήν ποινική αξιολόγηση τών επί μέρους φάσεων ό 'Ιωάννης Ζωναράς στο σχόλιο του στον παραπάνω κανόνα της συνόδου της Νεοκαισαρείας: 'Επί τών αμαρτημάτων τεσσάρας είναι βαθμούς, οι άγιοι πατέρες φασί, προσβολήν, πάλην, συγκατάθεσιν, καί πράξιν ών τάς δύο καί πρώτας άνεπιτιμήτους είναι, τάς δε μετ' αύτάς δύο υπό έπιτίμιον ούτε γαρ ή προσβολή κρίνεται, ούτε ή πάλη, εάν τήν προσβολήν παραδεξάμενος ο λογισμός καί παλαίσας άπεπέμψατο το ενθύμημα· ή δέ συγκατάθεσις κρίνεται καί αιτιάται, καί ή πράξις κολάζεται.
Τό πώς όμως εκδηλώνεται αυτή ή «συγκατάθεση» πρέπει νά κρίνεται καί αξιολογείται κατά περίπτωση. "Ετσι, ερμηνεύοντας τον κανόνα 9 πάλι της συνόδου της Νεοκαισαρείας, πού επιβάλλει ισόβια αργία σε πρεσβύτερο, εάν ομολόγησε οτι ήταν προημαρτηκώς σώματι, παρατηρεί ό Ζωναράς, οτι αυτό ισχύει, αν ό κληρικός μέχρι μίξεως σαρκικής ελθη, καί οχι γιά άλλες ελαττωμένης σημασίας πράξεις. 'Αμαρτήματα γαρ τα ελάττω, τα προ της μίξεως δηλαδή, οίον την συγκατάθεσιν, το άψασθαι χειρί γυναικός, το μέχρι φιλήματος προελθεΐν, ή χειροθεσία λύει, (...).Στη συγκεκριμένη περίπτωση πού άφορα πράξεις προ της χειροτονίας όλες οί διάφορες προπαρασκευαστικές ενέργειες, ίσως ακόμη καί ή αρχή τελέσεως της πράξης (φίλημα) παραμένουν χωρίς συνέπειες. "Αν όμως οί ίδιες πράξεις έγιναν μετά τή χειροτονία, τότε αντιμετωπίζονται διαφορετικά. Σχετικός είναι ò κανόνας 70 τοϋ Μ. Βασιλείου: Διάκονος εν χείλεσιν μιανθείς καί μέχρι τούτου ήμαρτηκέναι όμολογήσας της λειτουργίας επισχεθήσεται, τοϋ δέ μετέχειν των αγιασμάτων μετά των διακόνων άξιωθήσεται. Τό δέ αυτό καί πρεσβύτερος. Ei δέ τι πλεϊον τούτου φωραθείη τις ήμαρτηκώς, εν οϊω αν ειη βαθμω καθαιρεθήσεται. Μολονότι δεν προκύπτει μέ απόλυτη σαφήνεια τό είδος τοϋ «μιάσματος», φρονούμε ότι εδώ νοείται απλό φίλημα καί όχι στοματικός έρωτας, όπως έχει υποστηριχθεί σε άλλες ερμηνείες . Επομένως, άν ή άποψη μας είναι ορθή, έχουμε στή συγκεκριμένη περίπτωση προπαρασκευαστικές πράξεις, πού δεν μένουν ατιμώρητες, όπως στον κανόνα 9 της Νεοκαισαρείας, πιθανότατα επειδή τελέσθηκαν μετά τή χειροτονία, οπότε ή υποχρέωση εγκράτειας ήταν κατά πολύ αυξημένη.
"Αλλο παράδειγμα γιά τήν αυτοτέλεια της αντιμετωπίσεως τών προπαρασκευαστικών πράξεων (στις όποιες συχνά τά διαχωριστικά όρια μέ τήν απόπειρα είναι τελείως ρευστά) έχουμε στο «Κανονικόν» σχετικά μέ τις γυναίκες, αν ή ερωτική προσέγγιση δέν έφθασε μέχρι συνουσίας: 'Αλλά καί τών γυναικών ή εις ασπασμούς ανδρός έλθοϋσα καί επαφάς, μη μέντοι διαφθαρεΐσα, τό της μαλακίας έπιτίμιον δέχεται. Άν ληφθεί υπόψη, ότι κατά τό κείμενο αυτό ή μέν πορνεία επισύρει έπιτίμιο διετίας, ενώ ό απλός αυνανισμός 40 ήμερων, εύκολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα, οτι ή μή τετελεσμένη πράξη, καί ως απόπειρα ακόμη, αντιμετωπίζεται ως ιδιώνυμο αδίκημα, εφόσον ανάμεσα στις ποινές της τετελεσμένης πράξης καί της απόπειρας δέν υπάρχει κανένας συσχετισμός.
Έκτος άπό τή μοιχεία καί τήν πορνεία λαμβάνουν οί κανόνες πρόνοια καί γιά τά υπόλοιπα γενετήσια εγκλήματα. Έτσι ή φθορά παρθένου τιμωρείται από τον κανόνα 67 των 'Αποστόλων αορίστως με αφορισμό, πού προσδιόρισε σέ 4 χρόνια ò Μ. Βασίλειος με τον κανόνα 22. Πολύ περισσότερο αποδοκιμάζεται ή φθορά, αν διενεργήθηκε σέ παρθένο ανηβη, δηλαδή πρίν από τα 12 χρόνια της (παιδοφθορία). Ή παιδοφθορία τον θήλεος, ήγουν κάτω από τους δώδεκα χρόνους, έχει χρόνους ιβ', κατά τον αγιον Ίωάννην τον Νηστευτήν. Ωστόσο, κατά τήν εκκλησιαστική νομολογία, ή γυναίκα μετά τή συμπλήρωση των έξι ετών κρίθηκε Ικανή προς συνουσία. Τήν πληροφορία αυτή παρέχει ό Θεόδωρος Βάλσαμων στην απόκριση του αριθ. 50: Είπε γαρ ή έν Κωνσταντινονπόλει αγία σύνοδος, τήν επταετή γυναίκα δεκτικήν έρωτος είναι, κάντενθεν και φθοράν υφίστασθαί, και τής πορνείας τοις λογισμοΐς άλίσκεσθαι.
Ή αρπαγή απειλείται με 3 χρόνια αφορισμό από τό Μ. Βασίλειο, μόνον αν έγινε χρήση βίας. Στο ϊδιο αδίκημα επανήλθε και ή Δ' Οικουμενική σύνοδος, αυξάνοντας τις ποινές. Οί αυτουργοί καί οί συνεργοί απειλούνται ως λαϊκοί μέν μέ ανάθεμα, ως κληρικοί δέ μέ καθαίρεση. 'Εξυπακούεται βεβαίως, ότι σέ περίπτωση συρροής, εϊτε πραγματικής, είτε κατ' ίδέαν, περισσότερων άπο τα παραπάνω εγκλήματα επιβάλλεται αυξημένη ποινή, όπως σαφώς προκύπτει από τον κανόνα 25 τής συνόδου τής 'Αγκύρας.

Εκκλησιαστικό δίκαιο και ομοφυλοφιλία. Σε αντίθεση με το πολιτειακό δίκαιο, το εκκλησιαστικό δίκαιο καταδίκαζε και το τζιβιτζιλίκιον.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Οί ομοφυλοφιλικές σχέσεις, έντονα κατακρινόμενες καί στην Π. Διαθήκη (Λευιτ. 18.22 καί 20.13),79 προκάλεσαν από ενωρίς τήν αποδοκιμασία τής Εκκλησίας, καί μάλιστα μέ ρητή αναφορά καί στα δύο φύλα, ένώ, όπως είδαμε, ή γυναικεία ομοφυλοφιλία δέν προκάλεσε τήν προσοχή τοϋ κοσμικού νομοθέτη. Πάντως οι Πατέρες του 4ου αιώνα ασχολήθηκαν στους κανόνες τους με τήν ανδρική μόνον ομοφυλοφιλία, πού κατέταξαν στα βαρύτατα αμαρτήματα και εξομοίωσαν από πλευράς ποινής μέ τή μοιχεία. Οι μακροχρόνιοι αφορισμοί πού προβλέπονταν από τους κανόνες εκείνους αντικαταστάθηκαν στίς συλλογές έπιτιμίων μέ 3 χρόνια αποκλεισμό άπό τή Θεία Κοινωνία, συνοδευόμενο άπό αυστηρή νηστεία καί πολλές γονυκλισίες. Παράλληλα προχωρεί ή εξομολογητική φιλολογία σέ πολλές διακρίσεις, πού διαφοροποιούν τό βαθμό ευθύνης, όπως π.χ. ό ενεργητικός ή παθητικός ρόλος τού υπαιτίου ή ανάληψη καί των δύο ρόλων εναλλάξ, ή άνηλικότητα, ή ύπαρξη στενής συγγένειας (αδελφοί) μεταξύ των δραστών (οπότε έχουμε συρροή μέ αιμομιξία), συμμετοχή ευνούχων κ.λπ. Μολονότι δεν γίνεται καμία επιφύλαξη στίς παραπάνω διατάξεις, πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, κατ' εφαρμογή πάγιας αρχής τού κανονικού δικαίου ( βλ. καν. 49 Βασιλείου για τό ανεύθυνο της δούλης πού βιάσθηκε από τον κύριο της ), ότι αν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις υπήρξαν τό αποτέλεσμα ασκήσεως βίας, τό θύμα δέν φέρει ευθύνη. Φαίνεται, οτι οι ομοφυλοφιλικοί βιασμοί δέν ήταν κάτι τό ασυνήθιστο, ιδίως σέ βάρος δούλων. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει άπό τήν Όμιλία 1 κεφ. 2 τοϋ 'Ιωάννου Χρυσοστόμου στην Προς Φιλήμονα επιστολή: Πολλοί πολλούς οίκέτας ήνάγκασαν, καί παΐδας οί μέν εις γάμους ήλκυσαν μή βουλομένους, οί δέ υπηρετήσασθαι διακονίαις ατόποις, καί ερωτι μιαρω, καί άρπαγαΐς καί πλεονεξίαις καί βίαις (PG 62, στήλ. 706).

Εκκλησιαστικό δίκαιο και κτηνοβασία

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Αναφέρθηκε ήδη, οτι ή κτηνοβασία δέν αποτελούσε ποινικώς αξιόλογη πράξη στο πολιτειακό δίκαιο μέχρι καί τον 5ο αιώνα, καί ότι οι πρώτες σχετικές διατάξεις διατυπώθηκαν υπό τήν επίδραση τού δικαίου της 'Εκκλησίας. Έκτος άπό τίς απαγορεύσεις στην Πεντάτευχο (Έξοδ. 22.16 καί Λευιτ. 20.15-16), πού, όπως καί άλλοι κανόνες δικαίου της ίδιας προελεύσεως, κάνουν τήν εμφάνιση τους καί σέ συλλεκτικά έργα στο πλαίσιο της Appendix Eclogae τον 8ο αιώνα, η πρώτη ρητή καταδίκη της κτηνοβασίας απαντά στους κανόνες 16 καί 17 της συνόδου της 'Αγκύρας. Είναι άξιο προσοχής, οτι ή σύνοδος αύτη πού ανήκει στις παλαιότερες της' Ανατολής (περίπου ετ. 314) και ασχολήθηκε κυρίως με θέματα δογματικά, έκρινε σκόπιμο να αντιμετωπίσει και ζητήματα γενετήσιας συμπεριφοράς - κάτι πού μαρτυρεί τήν έκταση τοϋ προβλήματος. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από τις λεπτομέρειες στή ρύθμιση: "Οσοι υποπέσουν στο αμάρτημα αυτό και δεν έχουν συμπληρώσει τα 20 χρόνια τους, μένουν 20 χρόνια άκοινώνητοι. "Αν, αντίθετα, έχουν περάσει αύτη τήν ηλικία και έχουν γυναίκα (πράγμα πού δείχνει, οτι οι κανόνες απευθύνονταν μόνον στους άνδρες, ενώ οι παλαιοδιαθηκικές διατάξεις αφορούσαν καί τις γυναίκες) αξιώνονται της κοινωνίας ύστερα από 30 χρόνια. Τέλος, όσοι είναι ανω τών 50 ετών, κοινωνούν μόνο στην επιθανάτια κλίνη. Οί ασυνήθιστα αυστηρές για τήν εποχή εκείνη ποινές μειώθηκαν άπό τό Μ. Βασίλειο καί το Γρηγόριο Νύσσης. Λόγω της εξομοιώσεως με τή μοιχεία επέσυρε ή πράξη κατά μέν τον πρώτο 15 χρόνια άκοινωνησίας, κατά δε τό δεύτερο 18.
'Αλλά καί αυτές οί ποινές υπέστησαν στην πράξη σημαντική μείωση, πού απεικονίζεται σέ μερικούς εξομολογητικούς νομοκάνονες. Συγκεκριμένα στο «Κανονάριον» τού (Ψευδο-)Νηστευτή, όπου μάλιστα γίνεται διάκριση μεταξύ κτηνοβασίας καί πτηνοβασίας καί εξετάζεται επίσης τό ενδεχόμενο συνευρέσεως μέ αρσενικό ζώο (συρροή ομοφυλοφιλίας καί κτηνοβασίας), προβλέπεται έπιτίμιο άκοινωνησίας δύο ετών. Αυτό όμως δεν σημαίνει καί τήν πλήρη απουσία από τά κείμενα της εξομολογητικής γραμματείας τών παλαιότερων αυστηρών ποινών, τόσο γιά τό αδίκημα αυτό οσο καί για τά προηγούμενα. π.χ. Ό άρσενοκοίτης χρόνους ιε' μή κοινωνήση, κατά τον ξβ' κανόνα τοϋ μεγάλου Βασιλείου. Ομοίως καί ό ζωοφθόρος, χρόνους ιε'', κατά τον ξγ'κανόνα τοϋ αύτοϋ αγίου Βασιλείου. 'Ομοίως καί ό κτηνοβάτης, χρόνους ιε ', κατά τον αυτόν κανόνα τοϋ αύτοϋ αγίου.

Εκκλησιαστικό δίκαιο και αυνανισμός. ( Το πολιτειακό δίκαιο δεν το ένοιαζε πόσο μαλάκας είσαι . ) Αρχικά το είχαν σαν να φτύνεις ή να βγάζεις κακάδια απ' τα ρουθούνια σου. Αλλά έκαναν διάκριση στο αν ήταν τυχαίο ή αν ... έβαλες το χεράκι σου. Διπλασιάζεται η ποινή αν στον ... ταρακούνησε ξένο χέρι ή άλλο ξένο μέλος !

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Στις πράξεις πού εξετάσθηκαν μέχρις εδώ συνέπλευσαν - κατ' αρχήν τουλάχιστον - ώς προς τα βασικά πλαίσια της αντικειμενικής υποστάσεως το κοσμικό και το κανονικό δίκαιο. Το τελευταίο όμως προχώρησε αρκετά περισσότερο, προσδίνοντας το χαρακτήρα εκκλησιαστικού αδικήματος καί σε άλλες μορφές γενετήσιας Ικανοποιήσεως. Τέτοια περίπτωση είναι κατ' εξοχήν ο αυνανισμός. Το θέμα αυτό δέν θίγεται σέ κανέναν από τους κανόνες τών συνόδων ή των Πατέρων, άλλα πρωτοεμφανίζεται στην εξομολογητική φιλολογία. Σ' αυτό συνετέλεσαν πιθανώς οί ερμηνείες στον κανόνα 4 τοΰ Διονυσίου 'Αλεξανδρείας καί στην επιστολή τοϋ 'Αγίου 'Αθανασίου προς Άμμοϋν μονάζοντα, που έχουν ώς αντικείμενο το άν προκαλεί έπιτίμια ή «άπροαίρετος νυκτερινή ρύσις». Ή άποψη καί τών δύο Πατέρων είναι, ότι πρόκειται γιά μία φυσική έκκριση πού δέν δημιουργεί ευθύνη. Ώς εϊ τις εθέλοι ποιεϊσθαι έγκλημα και τάς δια ρινών έκπεμπομένας μύξας καί τά διά στόματος πτύσματα, γράφει ό 'Αθανάσιος. 'Επειδή ομως ό Διονύσιος αφήνει έναν υπαινιγμό ευθύνης, κάνοντας αναφορά στή συνείδηση τοϋ προσώπου, πού εκφράζει σαφέστερα ό Τιμόθεος 'Αλεξανδρείας στην αναλόγου περιεχομένου απόκριση του αριθ. 12, έγινε στην ερμηνεία τών κανόνων ή διάκριση, ότι άν μεν τό συμβάν ήταν απολύτως τυχαίο, τότε δέν μπορεί νά κατακριθεϊ. Άν, αντιθέτως, προκλήθηκε άπό πολυφαγία ή πολυποσία ή - ακόμα χειρότερα - από νοητικές διεργασίες τοϋ προσώπου (επιθυμίες κ.λπ.), τότε το γεγονός δέν είναι άκατάκριτο. Πολύ περισσότερο, βεβαίως, άν προηγήθηκε κάποια επιτόπια μηχανική ενέργεια. Σαφής είναι ό συσχετισμός πού κάνει ό Βάλσαμων, ερμηνεύοντας τον κανόνα τοΰ Μ. 'Αθανασίου: Ει δέ οϋτω κολάζεται ή άπό σνγκαταθέσεως διά νυκτερινής φαντασίας εκροή τοϋ σπέρματος, πολλω πλέον ή διά μαλακίας έκκριση έπιτιμηθήσεται ϋπαρ καί ουκ έξ όνειρώξεως γινομένη.
"Οπως εΐναι φυσικό, οί πράξεις αυτές ταίριαζαν μόνο σέ άνδρες αυτουργούς. Στα εξομολογητικά εγχειρίδια ομως καί στις συλλογές έπιτιμίων κάλυψαν οί σχετικές προβλέψεις ευθύς άπό τήν αρχή καί τά δύο φύλα. 'Επειδή θεωρήθηκε ήσσονος σημασίας αμάρτημα, ή βασική ποινή ήταν 40θήμερος αποκλεισμός από τή Θεία Κοινωνία με ξηροφαγία καΐ μετάνοιες (και για τα δύο φύλα). : Και οσαις γυναίκες (...) μαλακισθοϋν άταίς τους, το της μαλακίας έπιτίμιον δέξονται· μαλακίζονται δέ και αϋταϊς, ώσπερ και οί άνδρες. Πρβλ. και το κεφάλαιο «περί γυναικών» στο «Κανονάριον», οπού τονίζεται οτι το αμάρτημα διαπράττουν και αύται αϊ παρθενεύουσαι και όλως μη είδνίαι πεΐραν ανδρός τήν οίανοϋν (Suvorov, ο.π. σελ. 407). Στο ίδιο όμως κείμενο επισημαίνεται, οτι μέ τήν πράξη αυτή μπορεί νά επέλθει απώλεια της παρθενίας , πράγμα πού προφανώς επιδρά στην επιμέτρηση της ποινής. Ή ποινή αυτή όμως μπορούσε κατά τις περιστάσεις νά αυξηθεί σημαντικά, όπως π.χ. σέ 80 μέρες, αν ή πράξη γινόταν από δύο πρόσωπα αμοιβαίως, ή σέ ένα χρόνο αργία, αν διαπράχθηκε από κληρικό. Βλ. το κεφάλαιο «περί μαλακίας» στο «Κανονικόν»: Ό μαλακίαν διαπραξάμενος τεσσαράκοντα ημέρας έπιτιμάται, ξηροφαγία διαιτώμενος, και μετανοίας έκαστης ποιών εκατόν. Ή δέ εις αλλήλους μίξις, οία διπλήν εργαζομένη τήν μαλακίαν, μέχρις ογδοήκοντα ημερών το δηλωθέν έπιτίμιον δέχεται . Πρβλ. καί το σχετικό χωρίο από το «Κανονάριον»: Ή γαρ μαλακία δύο έχει τάς διαφοράς, ή δια της Ιδίας χειρός, ή διά της τοϋ έτερον γινομένη χειρός , ώς άρτίως οί άρχοντες ελεεινούς ποιοϋσιν εαυτούς, ώς καί έτερους άπολλύοντες τους έξ αυτών μανθάνοντας το τοιούτον μϋσος . Επιβαρυντική περίπτωση αποτελεί ή επίτευξη τοϋ επιδιωκόμενου αποτελέσματος (εκσπερμάτωση) μέ προστριβή στο σώμα τοϋ ερωτικού συντρόφου, πράγμα πού ανεβάζει το έπιτίμιο στα δύο χρόνια. Ο συνδυασμός αυτός προβλέπεται από το «Κανονάριον»: (...) "Οτι γινώσκειν δει ώς εστίν αμαρτία έτερα μείζων μεν μαλακίας, μικρότερα δέ άρσενοκοιτίας, ήτις άπο δύο άνδρων άνευ θηλείας εν τοις μηροΐς γίνεται, ή καί παρά γυναικών οτι ούτος άκοινώνητος έστω χρόνους δύο μετανοών γνησίως .

Εκκλησιαστικό δίκαιο και ονείρωξη.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

"Οπως αναφέρθηκε πιο πάνω, και ή απλή όνείρωξη, ή γενικά ή εκροή σπέρματος επισύρει κάποια μικρά έπιτίμια, άν μπορεί νά αποδειχθεί αιτιώδης συνάφεια μέ μία έπίμεμπτη ενέργεια τοϋ προσώπου, σέ καμία όμως περίπτωση, άν οφείλεται σέ νόσο. . Αιτιολογώντας τήν κατά τις περιστάσεις ευθύνη, γράφει ό 'Ιωάννης Ζωναράς στον Λόγο προς τους τήν φυσικήν της γονής έκροήν μίασμα ηγουμένους : (...) τί δ' αν ειπης περί τών όνειρασθέντων και μέχρις εκροής πεφθακότων τοϋ σπέρματος; (...) Ει μεν ό τοΰτο παθών, προϋποκειμένην είχεν έμπάθειαν, καν τοις λογισμοΐς έπιθυμίαν έτρεφε γυναικός, (...) ούδ' αυτός κρινώ τον τοιούτον άναίτιον αυτός γάρ έαυτώ τοϋ πάθους εστίν αίτιώτατος, καί μεμόλυνται ου τό σώμα, δια τήν έκκρισιν τήν σπερματικής, (...) αλλά τον λογισμόν δια τήν συγκατάθεσιν της επιθυμίας τής σαρκικής.

Θα συνεχίσω με νεκροφιλία κ.α.

[Προέλλην]

Θα συνεχίσω με νεκροφιλία κ.α.

Είσαι μερακλής πάντως

[Τλαξκαλτέκος]

Θα συνεχίσω με νεκροφιλία κ.α.

Είσαι μερακλής πάντως

Πριν πάμε στη νεκροφιλία για το Βυζάντιο.
Ο Ηρόδοτος περιγράφει νεκροφιλία στην αρχαία Αίγυπτο .

[2.89.1] Τις συζύγους ωστόσο των επιφανών ανδρών και όσες γυναίκες είναι πολύ όμορφες ή ξακουσμένες, όταν πεθάνουν, δεν τις παραδίνουν αμέσως για ταρίχευση, αλλά μόνο όταν περάσουν τρεις–τέσσερις ημέρες, τότε τις παραδίνουν στους ταριχευτές. [2.89.2] Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι τούτος, για να μη σμίγουν οι ταριχευτές με τις γυναίκες. Γιατί λένε ότι κάποτε έπιασαν κάποιον να σμίγει με γυναίκα πρόσφατα πεθαμένη, και τον πρόδωσε ο συνάδελφός του.

http://www.greek-language.gr/digitalRes ... 30&page=52

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια από εδώ viewtopic.php?f=20&t=12750&p=388545#p388538

Εκκλησιαστικό δίκαιο και νεκροφιλία.
Ουσιαστικά δεν έχουμε κανόνες για τη νεκροφιλία ούτε εξομολογητική γραμματεία. Σώζεται όμως μια συλλογή κανονικών αποκρίσεων άγνωστης προέλευσης/άγνωστου συντάκτη. Εκεί λέει πως θα επιβληθεί στο νεκρόφιλο η ποινή για την πορνεία , μάλλον γιατί δεν βρήκε στους εκκλησιαστικούς κανόνες να προβλέπεται κάποια ποινή για τη νεκροφιλία.

Για να συνοψίσουμε.
Ουσιαστικά η Εκκλησία "κυνηγούσε" τις ανήθικες , λαθραίες μίξεις , δηλαδή τις παράνομες ερωτικές σχέσεις κάθε τύπου.

Προληπτικά μέτρα στο εκκλησιαστικό δίκαιο σύμφωνα με τους κανόνες των Συνόδων :

- Απαγορεύονταν τα κοινά λουτρά ανδρών και γυναικών.
- Καταδικάζονταν τα ελληνικά συμπόσια . Δηλαδή, όταν σε έναν ναό εορταζόταν η μνήμη κάποιου αγίου , είχαμε κάποιες φορές μυσαρές ορχήσεις , εξαιτίας των οποίων οι άνδρες παρασύρονταν και επιτίθονταν στις γυναίκες που πήγαιναν να προσκυνήσουν. Γι' αυτό απαγορεύονταν και τα κοινά γεύματα ανδρών και γυναικών όταν συνοδεύονταν αυτά από σατανικά άσματα και πορνικά λυγίσματα.
-Απαγορευόταν η διανυκτέρευση σε ανδρικό ή γυναικείο μοναστήρι προσώπων του αντίθετου φύλου. Αυτό το απαγόρευε και το πολιτειακό δίκαιο.
- Απαγορεύονταν τα άσεμνα σκηνικά θεάματα , δηλαδή αυτά στα οποία οι άνδρες απρεπώς λυγίζονταν και ασχημονούσαν , και οι γυναίκες καλούσαν τους άνδρες σε ακολασία.
- Απαγορεύονταν οι αισχρές απεικονίσεις σε πίνακες , τοίχους κ.λπ.


Εκκλησιαστικό δίκαιο και καταστολή
Ουσιαστικά οι ποινές της Εκκλησίας ήταν πολύ ελαφρότερες από αυτές της Πολιτείας. Γιατί η Εκκλησία μισούσε την αμαρτία και όχι τον αμαρτωλό.
Υπάρχει επιείκεια προς αυτούς/αυτές που συνάπτουν δεύτερο γάμο , κυρίως σε αυτούς που δεν έχουν γεράσει.

Εκκλησιαστικό δίκαιο και σαρκικές επαφές εντός γάμου
Για την Εκκλησία είναι επιβεβλημένες οι σαρκικές επαφές εντός γάμου. [ Δεν πρέπει να αφήνεις τον/την άνδρα/γυναίκα σου απότιστο/απότιστη. ] Αλλά μέσα σε ένα κανονιστικό πλαίσιο. Ειδικά αν είσαι ιερωμένος . ( Παλαιότερα στην Ανατολή ήταν και οι επίσκοποι έγγαμοι, αλλά τους αφαιρέθηκε αυτό το δικαίωμα για να δώσουν όλη τους την ύπαρξη στα επισκοπικά τους καθήκοντα. Όσοι ήταν νυμφευμένοι υποχρεώθηκαν να χωρίσουν. ) Δεν μπορείς να παραμελείς τα ιερατικά σου καθήκοντα για να έρθεις σε επαφή με την γυναίκα σου. Συνιστάται εγκράτεια, ειδικά στους ιερωμένους.
Οι σεξουαλικές επαφές των συζύγων πρέπει να αποφασίζονται με κοινή συμφωνία.
Αν μπορείτε οι ιερείς μην έρχεστε σε σαρκική επαφή τα Σάββατα και τις Κυριακές ή άλλοτε , λόγω της τελούμενης αναίμακτης θυσίας. Δηλαδή συγκεντρωθείτε όσο μπορείτε στα πνευματικά σας καθήκοντα.
Τελικά απ' τον 12ο αιώνα καθιερώθηκε ότι όλοι ανεξαιρέτως, κληρικοί και λαϊκοί, οφείλουν να απέχουν από κάθε γενετήσια δραστηριότητα κατά τις ημέρες τών νηστειών και έπί πλέον τα Σάββατα και τις Κυριακές, καθώς και τις μέρες, κατά τις όποιες μεταλαμβάνουν τών θείων μυστηρίων. Κατά μαρτυρία τοϋ Βαλσαμώνος, το Σεπτέμβριο 1168 εκδόθηκε έπί πατριάρχη Λουκά τοϋ Χρυσοβέργη συνοδικό σημείωμα, σύμφωνα μέ τό όποιο ή αποχή τών συζύγων ενόψει μεταλήψεως έπρεπε νά είναι τριήμερη ). 'Επίσης καί στους νεόνυμφους ήταν απαγορευμένο νά συνέλθουν σαρκικώς, εφόσον είχαν κοινωνήσει τών άχραντων μυστηρίων κατά τή διάρκεια της Ιερολογίας τοϋ γάμου. Και εδώ ή αιτιολογία συνίσταται στο οτι οί μέρες τών νηστειών πρέπει να είναι αποκλειστικά αφιερωμένες στην προσευχή καί στην ψυχική ανάταση, και ότι ή κάλυψη τών αναγκών της σάρκας κατ' αυτές πρέπει να περιορίζεται στο ελάχιστο. "Αν ληφθεί υπόψη, ότι οί μεγάλες περίοδοι νηστειών καλύπτουν τρία 40θήμερα (40 συναπτές ημέρες πριν από τό Πάσχα καί τα Χριστούγεννα καί ενα άθροισμα βραχύτερων νηστειών μεταξύ Πεντηκοστής καί Κοιμήσεως της Θεοτόκου) καί δτι από τις υπόλοιπες 35 περίπου εβδομάδες αφαιρούνται (κάθε εβδομάδα) τέσσερις μέρες, δηλαδή οί Τετάρτες καί οί Παρασκευές ώς ήμερες νηστείας, καί τά Σαββατοκύριακα, απομένουν για τις συζυγικές περιπτύξεις όχι περισσότερες από 100 μέρες τό χρόνο. Άλλα καί αυτές οί 100 μέρες είναι στην πραγματικότητα ακόμα λιγότερες, γιατί αποκλείονται οί μέρες της έμμηνης ρύσης τών γυναικών, ώς προς τις όποιες δέν υπάρχει μέν επίσημη κανονική απαγόρευση συνευρέσεως, άλλα η διάχυτη πεποίθηση, ότι όσα παιδιά συλλαμβάνονται υπό τίς συνθήκες αυτές είναι θνησιγενή ή πάσχουν από βαρείες ασθένειες - λόγω της «ακαθαρσίας» της μητέρας τους αποτελεί έναν ισχυρότατο ανασχετικό παράγοντα.
Στους κληρικούς επιβάλλεται απόλυτη εγκράτεια στις ημέρες που ιερουργούν. Γι' αυτό στις μεγάλες εκκλησίες που είχαν πολλούς ιερείς , ο κληρικός που είχε την εκάστοτε εβδομαδιαία υπηρεσία , έμενε σε χώρο του ναού και όχι στο σπίτι του.
Οι σύζυγοι , εκτός απ' τις επιβεβλημένες μέρες αποχής , μπορούσαν να βάλουν αν ήθελαν στον εαυτό τους και επιπλέον αποχή σαν άσκηση. Αυτό όμως μόνο αν ήταν κοινή απόφαση και των δύο συζύγων. Η μονομερής ενέργεια του ενός συζύγου αποδοκιμαζόταν απ' την Εκκλησία. Όπως έλεγε ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Κορινθίους Ζ 2-5 :

διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω, καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω.
Επειδή όμως ο άνθρωπος είναι αδύνατος και υπάρχει φόβος να παρασυρθή εις πορνείας, ας έχη ο καθένας την γυναίκα του και καθεμία ας έχη τον άνδρα της.
τῇ γυναικὶ ὁ ἀνὴρ τὴν ὀφειλομένην εὔνοιαν ἀποδιδότω, ὁμοίως δὲ καὶ ἡ γυνὴ τῷ ἀνδρί.
Εις την σύζυγόν του ο άνδρας ας αποδίδη, καθ' ο άλλωστε καθήκον έχει, την στοργήν, την συμπάθειαν και την προστασίαν, που της οφείλεται. Ομοίως και η γυναίκα ας αποδίδη τα αυτά στον άνδρα της.
ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ᾿ ἡ γυνή.
Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της, αλλά, σύμφωνα με τον νόμον του Θεού και έντος του νόμου του Θεού, το εξουσιάζει ο ανήρ· ομοίως και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά το εξουσιάζει η σύζυγός του.
μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μή τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρόν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε, ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς διὰ τὴν ἀκρασίαν ὑμῶν.
Μη αποστερείτε δε ο ένας τον άλλον, εκτός εάν αυτό το κάνετε κατόπιν κοινής συμφωνίας και επί ωρισμένον χρονικόν διάστημα, δια να επιδίδεσθε απερίσπαστοι με μεγαλυτέραν προθυμίαν και αφωσίωσιν εις την νηστείαν και την προσευχήν. Και πάλιν να επανέρχεσθε εις τας συζυγικάς σας σχέσεις, δια να μη δίδετε αφορμήν και ευκαιρίαν, λόγω της ακρατείας σας, να σας πειράζει ο σατανάς.

Δηλαδή να μην παρασυρθείτε σε εξωσυζυγικές σχέσεις.

Άνδρας και γυναίκα εντός του γάμου γίνονταν σάρκα μία. Γι' αυτό και δεν μπορούσαν να παντρευτούν όσοι είχαν συγγένεια εξ αγχιστείας. Γι' αυτό και αν η πρεσβυτέρα μοίχευε , τότε ο ιερέας - σύζυγός της καθαιρούταν. Ήταν σαν να έχει διαπράξει αυτός την μοιχεία !
Ή γάρ μοιχευθείσα μεμίασται, ό δέ ταύτη μιγνύμενος, εν σώμα γίνεται, καί λοιπόν μετέχει κάκεϊνος τοϋ μιάσματος, ό δέ μεμιασμένος πώς δεχθήσεται εϊς τι θείον λειτούργημα ;

Παρόλο όμως που οι σύζυγοι ήταν σάρκα μία απαγορευόταν να λούονται μαζί. Ίσχυε δηλαδή και γι' αυτούς η απαγόρευση που ίσχυε και για τους εκτός γάμου άνδρες και γυναίκες. Αυτό το έκανε ο νομοθέτης με το σκεπτικό πως μπορεί μεν το ανδρόγυνο να ήταν σαρξ μία , αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα χρησιμοποιούν και τα μέλη του σώματός τους καταχρηστικά. Εγκράτεια και πάλι εγκράτεια και "δίκαιη" χρήση του σώματος.

Το εκκλησιαστικό δίκαιο τα είχε πάρει πολύ άσχημα με το "παρά φύσιν". Κι αυτό γιατί τα μέλη του σώματος χρησιμοποιούνταν διαφορετικά από αυτό για το οποίο τα είχε προορίσει ο Δημιουργός.

Η πρωκτική συνουσία/γυναικεία αρρενομανία τιμωρείται όπως η αρσενοκοιτία. Ο εις την γυναίκα του ή οποιαδήποτε γυναίκα αρρενομανήσας δεν θα κοινωνήσει για 15 χρόνια ( ή κατ' άλλο κανόνα ακόμη χειρότερα , π.χ. 30 χρόνια ). Αν είναι ιερέας , παύεται. Στην γυναίκα που έγινε με το θέλημά της ισχύει η ίδια ποινή με τον άνδρα .

Συνεχίζεται ...

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια απ' το προηγούμενο viewtopic.php?f=20&t=12750&p=388577#p388577

Μια περίπτωση πρωκτικής συνουσίας εντός γάμου.

Στιγμιότυπο οθόνης 2023-08-23 191205.png

Εκκλησιαστικό δίκαιο και στοματικός έρωτας
Αποδοκιμαζόταν , αλλά δεν είχε προβλεφθεί συγκεκριμένη ποινή. Αν ο δράστης ήταν ιερέας προτεινόταν πρόσκαιρος αφορισμός, αλλά όχι καθαίρεση. Ίσχυε φυσικά και για τις γυναίκες η απαγόρευση παρόλο που αποδέκτες της απαγόρευσης φαίνεται να είναι μόνο οι άνδρες.
Μέγας Βασίλειος : "Αλλοι εϊπον, ώς τίνες τω άφροδισίω πυρί διακαώς έκκαιόμενοι, ώς κύλικι χρώνται τώ γυναικείω αίδοίω, καί δι' αύτοϋ (ώ του μύσους!) κατάπτυστον πώμα πίνονσι , καί τά χείλη καταμιαίνονσιν. "Ετεροι λέγονσιν, ώς τίνες έρωτομανοϋντες την γυναικείαν καταφιλοϋσιν αίσχύνην, καί ουκ αίσχύνονται, αλλά λέγονσι, τά χείλη ημών παρ' ήμϊν εστι, τίς ημών εσται κύριος;

Κλείνοντας να πούμε ακόμη ότι

- Απαγορευόταν το σεξ σε ιερό χώρο.
- Μετά την ευλογία του γάμου αφαιρούταν κάπως θα λέγαμε η ηθική απαξία των προγαμιαίων σχέσεων των ασυγκράτητων μνηστευμένων.
- Η αποστροφή ή περιφρόνηση προς τα γεννητικά όργανα και γενικά προς το σώμα θεωρούταν ύβρις προς τον Δημιουργό που το έπλασε. Γι' αυτό και καταδικαζόταν ο ευνουχισμός. Με τον ευνουχισμό η αγνεία / σωφροσύνη που θα αποκτήσεις δεν θα είναι προϊόν ηθελημένης άσκησης , αλλά αναγκαστική.
- Οι μοναχικοί κύκλοι έβλεπαν τα γεννητικά όργανα με κάπως αρνητικότερη ματιά, κακώς βέβαια. Ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος χαρακτηρίζει σε ύμνο ( ποιητική αδεία δηλαδή ) το ανδρικό γεννητικό όργανο ως άσχημο μέλος. Αλλά ο Μέγας Αθανάσιος λέει στον μοναχό Αμμούν πως ο Θεός δημιούργησε τα όργανα γιατί ήθελε να χρησιμοποιούνται.
- Πιο αυστηρός απ' τους εκκλησιαστικούς κανονολόγους ήταν ο Μέγας Βασίλειος , αλλά αυτός απευθυνόταν κυρίως σε μοναχούς. Οι επόμενοι ήταν λιγότερο αυστηροί.
- Ο Θεός έδωσε εντολή στους πρωτόπλαστους να αναπαράγονται. Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός της ερωτικής προσέγγισης, η παιδοποιία . Γι' αυτό και οι υπερήλικες δεν πρέπει να κάνουν σεξ. Κίνητρο της ερωτικής πράξης πρέπει να είναι ο έρωτας προς τον Θεό και όχι ο έρωτας του ενός συζύγου προς τον άλλο. Στόχος δεν πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ηδονή και απόλαυση , αλλά το μίνιμουμ της ικανοποιήσεως που είναι αναγκαίο για την τεκνοποίηση. Η σαρκική ηδονή και η συνεχής επιδίωξή της οδηγεί στην αμαρτία ( ή ακόμη και σε γενετήσια εγκλήματα ) και η αμαρτία στον θάνατο .

Πέτυχε ή απέτυχε σε αυτόν τον τομέα η Εκκλησία στην Βυζαντινή Περίοδο ;

Στιγμιότυπο οθόνης 2023-08-23 194527.png

Με λίγα λόγια οι Βυζαντινοί καθόλου δεν άκουγαν την Εκκλησία. Ήταν χειρότεροι από εμάς σήμερα.

Τέλειωσα εδώ με τις ερωτικές παρανομίες στο Βυζάντιο και θα συνεχίσω με τον σοδομισμό στην αναγεννησιακή Βενετία ( και με Έλληνες σοδομίτες ) από εκεί που το άφησα .

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια ( Βενετία - σοδομισμός - ελληνικές περιπτώσεις ) από εδώ viewtopic.php?f=20&t=12750&start=10#p388509

Ιδιαίτερα σκληρή είναι η τιμωρία που επιβαλλόταν στους ενόχους βιασμού. Στις ποινές, που είχαν στόχο όχι μόνο την τιμωρία του ενόχου αλλά και τον παραδειγματισμό του κοινού, περιλαμβανόταν η διαπόμπευση, ο ακρωτηριασμός και στη συνέχεια η θανατική ποινή . Μία πρώιμη μαρτυρία, του έτους 1426, αναφέρεται στο έγκλημα που διέπραξε ο ευγενής Ανδρέας Dandolo ο οποίος πήρε με τη βία ένα νέο στο κανάλι του Ριάλτο και τον βίασε . Έχοντας εξαφανιστεί μετά την πράξη του, για να διαφύγει την εκτέλεση, καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια εξορία απο τη Βενετία, τα βενετικά εδάφη και τα βενετικά πλοία και σε περίπτωση που συλλαμβανόταν θα του επιβάλλονταν όσα προβλέπονταν για την περίπτωση : διαπόμπευση, ακρωτηριασμός και τελικά θάνατος στην πυρά. Η σχετική απόφαση προσδιορίζει με λεπτομέρεια τη διαδικασία της εκτέλεσης της ποινής. Ο ένοχος έπρεπε να οδηγηθεί με πλωτό μέσο και με ένα κήρυκα να διακηρύττει το έγκλημά του έως την όχθη του καναλιού, όπου είχε διαπραχθεί το έγκλημα. Eκεί θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια με το κομμένο χέρι κρεμασμένο στο λαιμό του θα τον οδηγούσαν οδικά από τον δρόμο του Ριάλτο στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, στον τόπο των εκτελέσεων ανάμεσα στους δύο στύλους , όπου θα θανατωνόταν στην πυρά. Με αυστηρή πολλαπλή ποινή τιμωρήθηκε επίσης ο βαρκάρης του Dandolo, Oselus, που ήταν συνεργός του. Και σ' αυτόν επιβλήθηκε αντίστοιχη εξορία, ενώ σε περίπτωση σύλληψης θα τον οδηγούσαν στο ίδιο σημείο, όπου θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια ανάμεσα στους δύο στύλους θα του εξόρυσσαν τα μάτια. Eπιπρόσθετα υποχρεωνόταν να μη απομακρυνθεί απο τη Βενετία με την απειλή επιβολής ενός έτους φυλάκισης σε περίπτωση που συλλαμβανόταν ως παραβάτης. Με την ίδια απόφαση οριζόταν αμοιβή 5.000 λιρών που θα κατέβαλε το Δημόσιο σε όποιον παρέδιδε τον Dandolo. Τέλος, με το σκεπτικό ότι ο βιασμός που διαπράχθηκε απο τον Dandolo είναι βλέλυγμα για τον Θεό και τον κόσμο και ότι γι'αυτό έπρεπε να γίνει σε όλους γνωστό το γεγονός, αποφασίστηκε να ανακοινωθεί η δίκη στο Ριάλτο, όπου γίνονταν οι δημόσιες ανακοινώσεις. . Το ίδιο επίσης αποφασίστηκε για την περίπτωση του βαρκάρη . Διαπόμπευση και θάνατος στην πυρά επιβλήθηκε το 1452 στην περίπτωση ενός σκλάβου που βίασε τετράχρονο αγόρι. Στη μητέρα, που είχε καταγγείλει το γεγονός και είχε παρουσιάσει το παιδί, δόθηκαν 100 λίρες για την περίθαλψή του και σ' εκείνους, που συνέλαβαν τον δράστη ενώ προσπαθούσε να φύγει, δόθηκε αμοιβή 150 λιρών .

Βαρύτερο περιστατικό αποτέλεσε το 1462 ο βιασμός ενός δωδεκαετούς, του Ανδρέα της Agnelina, υπηρέτη στο πανδοχείο «Pavone» στο Ριάλτο. Το παιδί είχε βιαστεί βάναυσα σε δωμάτιο του πανδοχείου με αποτέλεσμα να πεθάνει. Ένοχος ήταν ο Βαρθολομαίος de Brixia, κουρέας, που εργαζόταν στην ίδια περιοχή. Ο δράστης εξαφανίστηκε απο τη Βενετία και το Συμβούλιο των Δέκα αποφάσισε να ενημερωθούν οι Αρχές των πόλεων της βενετικής ενδοχώρας, ώστε να κινητοποιηθούν για την ανεύρεση και σύλληψή του. Τελικά η υπόθεση εκδικάστηκε ερήμην και ο Βαρθολομαίος καταδικάστηκε να μείνει εξόριστος απο τη βενετική επικράτεια. Αν συλλαμβανόταν, θα του επιβαλλόταν ακρωτηριασμός του χεριού που έπρεπε να εκτελεστεί μπροστά στο πανδοχείο, όπου είχε διαπράξει το έγκλημα, και στη συνέχεια θα τον οδηγούσαν στον συνηθισμένο τόπο εκτελέσεων για να καεί ζωντανός . Η καταδικαστική απόφαση θα έπρεπε να ανακοινωθεί in scalis Rivoalti και εκείνος που θα τον παρέδιδε ζωντανό θα αμειβόταν με 1.000 λίρες απο το Δημόσιο . Αντίστοιχη ποινή —εξορία απο τη βενετική επικράτεια και τα βενετικά σκάφη και αν συλληφθεί θάνατος στην πυρά— επιβλήθηκε το 1466, επίσης ερήμην, στον Αλοΰσιο (ή Λουδοβίκο) de Anselmis, που είχε διαπράξει sodomitium violentum cum puer ο, καθώς και στον Αντώνιο de Larpa, για το ίδιο αδίκημα, ενώ σε όποιον θα παρέδιδε τον καθένα απο αυτούς επιδικαζόταν το ποσό των 500 λιρών . Είναι φανερό, ότι το έγκλημα του βιασμού ανηλίκων προκαλούσε την απέχθεια του κοινού και γι' αυτό η θανατική ποινή επιβαλλόταν με τη σκληρότερη εκδοχή-της' οι ένοχοι έπρεπε να καούν ζωντανοί. Στις περιπτώσεις μάλιστα των δύο τελευταίων δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση να εκτελεστούν με αποκεφαλισμό και μετά να καούν, όπως γενικά ίσχυε για τους σοδομιστές. Παρ' όλα αυτά, σε περιπτώσεις που ο κατηγορούμενος δεν είχε ομολογήσει την ενοχή του η καταδικαστική απόφαση ήταν συγκρατημένη. Στον Ματθαίο Iacobi de Carpo, που είχε κατηγορηθεί το 1475 de sodomicio per vim και δεν είχε ομολογήσει, επιβλήθηκε ισόβια κάθειρξη, ενώ απορρίφθηκε πρόταση επιβολής της θανατικής ποινής . Μια ιδιότυπη αντιμετώπιση του ζητήματος εμφανίζεται στην υπόθεση του βιασμού ενός εφήβου το 1452. Ως δράστες καταγγέλθηκαν δύο άτομα, ο Μαρτινέλλος, γιος του Ιωάννη Martini, και ο Ιωάννης Briti απο τη Βερόνα. Ο πρώτος, που είχε συλληφθεί και ανακριθεί με βασανισμό, κατόρθωσε τη νύχτα να δραπετεύσει απο τη φυλακή, ενώ ο άλλος είχε διαφύγει τη σύλληψη. Αντίθετα με άλλες προτάσεις, που δεν έγιναν τελικά αποδεκτές, αποφασίστηκε να μη ανακοινωθεί τίποτα σχετικά με την υπόθεση, ούτε να προκηρυχθούν οι δράστες, αλλά να ενημερωθούν μυστικά οι κατά τόπους Bενετοί ρέκτορες, οι κυβερνήτες των βενετικών γαlερών και άλλοι ότι θα έπρεπε με περίσκεψη και επιμέλεια να ερευνήσουν για να συλλάβουν τον Μαρτινέλλο και να τον στείλουν δέσμιο στη Βενετία . ( Τελικά ο Ιωάννης Briti απαλλάχθηκε απο την ενοχή με μεταγενέστερη απόφαση ).

Όπως διαπιστώνεται, οι βιασμοί ανήλικων παιδιών και εφήβων δεν ήταν πολύ σπάνιο φαινόμενο. Το πιθανότερο είναι, ότι πολλά περιστατικά δεν γνωστοποιήθηκαν και δεν έφτασαν στη δικαιοσύνη. Σε αρκετές περιπτώσεις τα θύματα αγρεύονται στον δρόμο με άσκηση βίας. Στις 26 Νοεμβρίου του 1426, την ώρα του εσπερινού, ένα δεκάχρονο αγόρι πιάστηκε στον δρόμο απο ένα άγνωστο που το οδήγησε στη αυλή Gradonico, όπου το βίασε. Το Συμβούλιο των Δέκα όρισε αμοιβή 4.000 λιρών σε όποιον καταγγείλει τον δράστη που θα του δίνονταν απο την περιουσία εκείνου ή απο το Δημόσιο, αν δεν συλλαμβανόταν, ενώ σε περίπτωση που ο καταδότης βαρυνόταν με κάποια ποινή θα απαλλασσόταν και θα έπαιρνε 2.000 λίρες . Ανάλογη ήταν η περίπτωση του ανήλικου Ιερώνυμου Zane . Ένα ακόμη τραγικό περιστατικό μαρτυρείται το 1462. Ο οκτάχρονος Βερναρδίνος, γιος του ευγενή Φραγκίσκου Barbo, ενώ έπαιζε μπάλα στο Μουράνο, παραπλανήθηκε απο δύο άτομα, τον Αντώνιο Sabba και τον Αντώνιο Berengo, που με την πρόφαση ότι θα του αγόραζαν αχλάδια τον οδήγησαν στο υπόστεγο μιας εκκλησιάς, όπου τον βίασαν διαδοχικά. Οι δύο ένοχοι εξαφανίστηκαν . Το ίδιο έγινε και μετά την επίθεση δύο άλλων ατόμων, του Βίκτορα γνωστού με το παρανόμι Sagita και ενός άγνωστου φίλου του, εναντίον του ανήλικου Ιάκωβου Landò, σ' ένα γεφύρι στην περιοχή Santa Croce . ( Εντύπωση , βέβαια, προκαλεί το γεγονός, ότι το παιδί κυκλοφορούσε, όπως μαρτυρείται στη σχετική πράξη, στη μία μετά τα μεσάνυκτα ).

Η ενοχή βάρυνε επίσης και τις αντίστοιχες περιπτώσεις σε σχέσεις ετερόφυλων . Δεν είναι, μάλιστα, σπάνιες οι περιπτώσεις καταγγελιών απο τις συζύγους των δραστών που είτε είχαν διαφορετική αντίληψη απο εκείνους για την ερωτική πρακτική είτε απλά επιδίωκαν την καταδίκη του συντρόφου τους με προφανή σκοπό να απαλλαγούν απο την ανεπιθύμητη παρουσία του , ακόμη και με μία δραματική διάλυση του γάμου. Το 1419 κατηγορήθηκε ο Νικόλαος de Vanni για διάπραξη σοδομίας με την «τίμια σύζυγό του» παρά τη δική της θέληση χωρίς να διευκρινίζεται η προέλευση της κατηγορίας. Πιθανότατα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που είχε απασχολήσει και πάλι τις διωκτικές Αρχές πριν απο δέκα χρόνια έχοντας συλληφθεί για σοδομία και αποφυλακιστεί (1409), επειδή όταν είχε διαπράξει τότε το παράπτωμα ήταν ανήλικος . Φαίνεται, λοιπόν, ότι η τάση παρέμεινε ισχυρή και είχε την ευκαιρία να εκδηλωθεί και στα πλαίσια του γάμου. Όμως, το Συμβούλιο των Δέκα κρίνοντας ότι η περίπτωση δεν ήταν σαφής παρέπεμψε και πάλι την υπόθεση στο Κολλέγιο για να εξεταστούν η σκλάβα και άλλοι μάρτυρες που θα μπορούσαν να διαφωτίσουν πληρέστερα τα πράγματα . Αντίθετα, η καταγγελία της σκλάβας Μαγδαληνής σε βάρος του κουρέα Αντώνιου το 1426 θεωρήθηκε ότι είχε γίνει απο κακή πρόθεση και γι' αυτό αποφασίστηκε να ανακριθεί η Μαγδαληνή, ώστε να φοβηθεί με τα βασανιστήρια και τις άλλες ανακριτικές μεθόδους και να ομολογήσει την αλήθεια. Εάν απο την ανακριτική διαδικασία διαπιστωνόταν ότι ο Αντώνιος ήταν αθώος θα έπρεπε να απολυθεί . Σε ορισμένες απο τις περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί διαπιστώνεται κάποια διάθεση υπέρβασης του ζητήματος ή και τάση κάλυψης των υπόπτων με την προβολή αμφιβολιών για την ενοχή τους. Το 1441 απαλλάχθηκε ο χρυσοχόος Φραγκίσκος που είχε κατηγορηθεί απο τη σύζυγό του Ούρσια . . Επίσης αφέθηκαν ελεύθεροι η σύζυγος και ο πεθερός του Φραγκίσκου που λίγες ημέρες νωρίτερα είχε αποφασιστεί να ανακριθούν ακόμη και με βασανισμό για να διαπιστωθεί η αλήθεια. Η καταγγελία εναντίον του Νικόλαου Longo απο την Κρήτη de vicio sodomie που διατύπωσε το 1458 η σύζυγός του θα έμεινε μετέωρη, όταν διαπιστώθηκε ότι εκείνη ήταν έγκυος . Φαίνεται ότι η διαπίστωση αυτή στάθηκε ικανή για να απαλλαγεί ο κατηγορούμενος, αφού έτσι τυπικά αποδεικνυόταν ότι η ερωτική συμπεριφοράτου ήταν φυσική . Το ενδεχόμενο παράλληλης παράτολμης απαίτησης του συζύγου δεν απασχόλησε τους δικαστές. Αθώος κρίθηκε επίσης ο Αντώνιος Bono που είχε συλληφθεί έπειτα απο κατηγορία της συζύγου του με αποτέλεσμα να αφεθούν ελεύθεροι τόσο αυτός όσο και η γυναίκα-του Zanina . Αθωωτικές αποφάσεις εκδόθηκαν επίσης στην περίπτωση δύο υπόπτων, που είχαν κατηγορηθεί και συλληφθεί για διάπραξη σοδομίας σε βάρος μιας γυναίκας που δικαζόταν το 1464 ως ένοχη για το παράπτωμα αυτό ( η αθώωση και αποφυλάκισή τους αποφασίστηκε επειδή κατά τη διεξαγωγή της δίκης αποδείχτηκε ότι δεν ήταν εκείνοι οι ένοχοι ) , και ενός χρυσοχόου που είχε συλληφθεί ως ύποπτος σοδομίας με τη γυναίκα του το 1470 .

Όμως, έχουν καταγραφεί και περιπτώσεις με καταδικαστικές αποφάσεις. Ιδιότυπη παρουσιάζεται η περίπτωση ενός κατηγορούμενου το 1464 για σοδομισμό γυναικών . Παρά τις θετικές καταθέσεις των μαρτύρων και παρά τις επιμελείς φροντίδες των ανακριτών που εξάντλησαν όλες τις δυνατότητες βασανισμού προκειμένου να εκμαιεύσουν την αλήθεια , ο κατηγορούμενος δεν ομολόγησε. Ωστόσο, έχοντας κριθεί ένοχος, καταδικάστηκε σε τετραετή κάθειρξη και στη συνέχεια σε εξορία δια βίου και εάν θα συλλαμβανόταν ως παραβάτης θα του επιβαλλόταν για δεύτερη φορά η ίδια ποινή, ενώ στον καταδότη θα έδινε το κράτος 100 δουκάτα, ποσό που θα καλυπτόταν απο τη δήμευση της περιουσίας του καταδίκου. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν έγινε δεκτή η πρόταση να του επιβληθεί φυλάκιση δύο χρόνων και εξορία και σε περίπτωση που θα συλλαμβανόταν ως παραβάτης η συνηθισμένη θανατική ποινή. Στην αυστηρότητα της καταδικαστικής απόφασης συνέβαλε, οπωσδήποτε, το γεγονός ότι η πράξη, για την οποία εκείνος είχε κατηγορηθεί, είχε γίνει παρά τη θέληση της παθούσας . Το 1465 εγκαλείται ως ύποπτος ο ευγενής Ιάκωβος Venier και, επειδή δεν παρουσιάστηκε, καταδικάστηκε ερήμην σε οκταετή εξορία . Η συνένοχή του Αλβανή Stana δεν δικάστηκε. Μετά το ψήφισμα του 1467 ακολούθησαν και άλλες καταδικαστικές αποφάσεις, όπως σε βάρος του Γεώργιου de Druasto που καταδικάστηκε σε τεσσάρων χρόνων εξορία (1471) και του Ιωάννη Furlan που καταδικάστηκε σε θάνατο (1481). Και οι δύο είχαν κατηγορηθεί για διάπραξη σοδομίας με τις συζύγους τους . Με αυστηρότητα, επίσης, αντιμετωπίστηκε το 1480 ο γιατρός Magrus Calceranus, που είχε κατηγορηθεί για διάπραξη σοδομίας σε βάρος της σαρακηνής σκλάβας του Λουκίας αλλά δεν παρουσιάστηκε για να δικαστεί. Το Συμβούλιο των Δέκα του επέβαλε ερήμην την ποινή της ισόβιας εξορίας, ενώ σε περίπτωση που θα συλλαμβανόταν θα του επιβαλλόταν η θανατική ποινή με αποκεφαλισμό και αποτέφρωση . Διαφορετική ήταν η περίπτωση ενός κληρικού που το 1466 εγκαλείται να παρουσιαστεί στις κεφαλές του Συμβουλίου των Δέκα έχοντας ομολογήσει ότι διέπραξε σοδομία σε βάρος κοριτσιού, χωρίς να ολοκληρώσει την πράξη . Δεν ανευρέθηκαν στοιχεία για το αποτέλεσμα μεταγενέστερης δίκης άλλου υπόπτου για διάπραξη σοδομίας σε βάρος γυναίκας . Εξάλλου, το 1484 καταδικάστηκε σε οκταετή εξορία ο ευγενής Ιάκωβος Priuli που επέβαλε με τη βία σε μια πόρνη να υποστεί σοδομισμό . Ιδιαίτερη απόκλιση παρουσιάζει η περίπτωση του χρυσοχόου Ιωάννη Φραγκίσκου Pergolotto που είχε αμφιφυλόφιλες σοδομικές ροπές. Έχοντας διαφύγει τη σύλληψη καταδικάστηκε το 1480 ερήμην σε ισόβια εξορία με απειλή της επιβολής της θανατικής ποινής σε περίπτωση που επέστρεφε στη Βενετία . Ο παθητικός συνεργός του Ιερώνυμος Sovero, που επίσης είχε διαφύγει τη σύλληψη, καταδικάστηκε σε εξορία με απειλή φυλάκισης ενός έτους σε περίπτωση που συλλαμβανόταν, ενώ η παθούσα σκλάβα του Μπέλλα αθωώθηκε. Στις περιπτώσεις μεταξύ ετερόφυλων η παθούσα συνήθως απαλλάσσεται απο την ευθύνη και απολύεται, επειδή θεωρείται ότι εξαναγκάστηκε να υποστεί μη επιθυμητή απο την ίδια πράξη. Ano την άλλη μεριά δεν πρέπει να ξενίζει το γεγονός ότι οι περιπτώσεις που έχουν καταχωριστεί είναι σχετικά λίγες. Όσες έχουν καταγραφεί έγιναν γνωστές είτε επειδή καταγγέλθηκαν απο την παθούσα σύζυγο είτε επειδή αποτελούσαν βίαιες ενέργειες που καταγγέλθηκαν απο τρίτους. Οπωσδήποτε, πολλές περιπτώσεις, που συμβαίνανε δίχως άλλο στα πλαίσια ενός αρμονικού γάμου ή μιας αδιατάρακτης σχέσης, δεν έφταναν ποτέ στη δικαιοσύνη, εάν δεν παρεμβαλλόταν η καταγγελία κάποιου τρίτου που θα ενδιαφερόταν για ποικίλους λόγους να προσβάλει αυτή τη συμβίωση.

Ιδιάζουσα περίπτωση αποτελεί ο σοδομικός βιασμός με ειδεχθή πράξη αποκοπής της μύτης δύο γυναικών, της Μαργαρίτας Bonina και της μητέρας της, που διέπραξαν άγνωστοι στη δαλματική πόλη Σεμπένικο (Sibenico, Sibenik). Ως ένας απο τους δράστες καταγγέλθηκε ο Βίκτωρ Tiepolo, που καταδικάστηκε σε δεκαετή εξορία απο τη Βενετία και ισόβια εξορία απο το Σεμπένικο και την περιοχή σε απόσταση 15 μιλίων. Φυσικά, εντυπωσιάζει το γεγονός, ότι, παρά το εξαιρετικά ειδεχθές του εγκλήματος, η ποινή περιορίστηκε στην εξορία. Ίσως, η μη ανεύρεση των συνεργών σε συνδυασμό με την πιθανή έλλειψη μαρτύρων με αδιάσειστα επιβαρυντικά στοιχεία να οδήγησαν στην επιβολή επιεικέστερης ποινής .


Η δικαιοσύνη δεν φείδεται ούτε εκείνων που είχαν αποπειραθεί να διαπράξουν σοδομία ή που αποτόλμησαν να εκφραστούν με τρόπο που ήταν ύποπτος για το έγκλημα του σοδομισμού. Πράξεις , χειρονομίες ή λόγια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι εμπεριείχαν ενέργειες, προτάσεις ή νύξεις με ανήθικο περιεχόμενο συνιστούσαν ενοχοποιητικό στοιχείο ικανό να οδηγήσει κάποιον σε περιπέτειες με τραγικά επακόλουθα. Ακόμη και περιπτώσεις παιδιών που χρησιμοποίησαν αισχρολογίες με σχετικό περιεχόμενο κρίθηκαν με αυστηρότητα, μολονότι είναι πιθανό οι εκφράσεις αυτές να αποτελούσαν στοιχείο του καθημερινού λόγου και μάλιστα μεταξύ παιδιών . Αντίθετα, η χρήση όπλου απο το προσβαλλόμενο άτομο εναντίον επίδοξου βιαστή κρίνεται νόμιμη και ο δράστης που είχε ενεργήσει σε άμυνα απαλλάσσεται απο κάθε ευθύνη ακόμη και αν η ενέργεια του προκάλεσε τον φόνο του άλλου .

Ο Λουκάς Leono καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους και εξορία πέντε ετών για το αδίκημα της σοδομίας στις 30 Απριλίου 1418. Αυστηρότερη ποινή επιβλήθηκε πενήντα χρόνια αργότερα στον κουρέα Λουκά de Alexandro, που είχε ομολογήσει ότι αποπειράθηκε να αποπλανήσει ένα παιδί . Τιμωρήθηκε με ειρκτή ενός έτους και δεκαετή εξορία στις 30 Ιουνίου 1468. To 1470 ασκήθηκε δίωξη κατά του ζωγράφου Αντώνιου Rido, που είχε κατηγορηθεί για αποπλάνηση ανηλίκων. Ο ζωγράφος καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση και στη συνέχεια σε ισόβια εξορία. Σε δύο χρόνια φυλάκιση και ισόβια εξορία καταδικάστηκε άλλος κατηγορούμενος (ο κρεωπώλης Βερναρδίνος) που είχε ομολογήσει ότι αποπειράθηκε να διαπράξει σοδομία στις 20 Νοεμβρίου 1476.
To 1468 καταδικάστηκε σε τρίμηνη φυλάκιση ο Λεονάρδος Grimani επειδή φίλησε ένα νεαρό παιδί ( 19
Οκτωβρίου 1468 ).
Ο Γεώργιος απο τη Μεθώνη, που συγκατοικούσε με δύο άλλους Έλληνες ύποπτους για σοδομία, ήταν το 1446 στη φυλακή επειδή ένα παιδί είχε καταγγείλει ότι το χάιδεψε στο πρόσωπο με την πρόθεση να το φιλήσει .Όμως, έπειτα απο επιμελή ανάκριση βρέθηκε αθώος και αποφυλακίστηκε έχοντας μείνει στη φυλακή δύο μήνες και είκοσι μέρες ( 1446 ).
To 1418 ο Χριστόφορος Amidei ανακρίνεται απο το Κολλέγιο και του επιβάλλεται ποινή φυλάκισης ενός έτους και εξορία πέντε ετών . Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται ο Νικόλαος Conzanave (1418). Τον ίδιο χρόνο ο Ιάκωβος Malvezi καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών και εξορία ενός έτους . Με την ίδια ποινή τιμωρήθηκε το 1445 ο Ιωάννης Tellorolus.
Ο ανήλικος Φραγκίσκος de Salvador αποφασίστηκε να δαρθεί για σοδομιτική αισχρολογία με ζώνη στην αίθουσα βασανιστηρίων. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι προτιμήθηκε αυτή η «διακριτική» τιμωρία του παιδιού και δεν έγινε αποδεκτή η πρόταση σκληρότερης μεθόδου σωφρονισμού με παραδειγματική τιμωρία του ενόχου απο τον δάσκαλό του, που θα του έδινε στο σχολείο είκοσι πέντε μαστιγώσεις παρουσία του νοταρίου του Συμβουλίου των Δέκα (1459).
Ο ανήλικος Αλοΰσιος (Λουδοβίκος) Segato που είχε δεχθεί βίαιη ανήθικη επίθεση απο τον Αντώνιο Pavano αντέδρασε πλήττοντας τον με ξιφίδιο και τον σκότωσε. Το Συμβούλιο των Δέκα τον απάλλαξε απο την ευθύνη και αποφάσισε να ανακοινωθεί απο κήρυκα η σχετική απόφαση στο Ριάλτο παρουσία του ανηλίκου. Η πρόθεση παραδειγματισμού εκείνων που θα άκουγαν το γεγονός και την απόφαση είναι προφανής ( 1460 ).

Συνεχίζεται ...

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια από εδώ viewtopic.php?f=20&t=12750&p=388622#p388622

Διαφορετική ήταν η αντιμετώπιση των ενηλίκων παθητικών, που συμμετείχαν εκούσια στη διάπραξη του εγκλήματος. Στους παθητικούς γενικά επιμεριζόταν μικρότερο μέρος ευθύνης, αφού φαινομενικά ήταν αποδέκτες άσκησης πίεσης απο μέρους των ενεργητικών που θεωρούνται οι κυρίως υπεύθυνοι για την «ανόσια» πράξη . Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε πρόκληση και απο μέρους των παθητικών που εκδήλωναν με αυτόν τον τρόπο την ερωτική τους συμπεριφορά. Αφού με την ίδια ανακριτική διαδικασία εξασφαλιζόταν η ομολογία ή αποδεικνυόταν η ενοχή του κατηγορουμένου, το Συμβούλιο των Δέκα εξέδιδε την καταδικαστική του απόφαση. Η τιμωρία του ενόχου αρχικά ήταν διττή και περιλάμβανε φυλάκιση και εξορία . ( Ωστόσο, στον προηγούμενο αιώνα μαρτυρείται περίπτωση επιβολής θανατικής ποινής σε παθητικό με γυναικεία συμπεριφορά. ) Μία μαρτυρία του 1422 αναφέρει φυλάκιση για δύο χρόνια και στη συνέχεια ισόβια εξορία . Πρόκειται για την περίπτωση του Ανδρέα Sturiono που είχε ομολογήσει ότι είχε υποπέσει στο ίδιο πταίσμα κατ' εξακολούθηση με διάφορους συνενόχους. Σε δύο άλλους παθητικούς επιβλήθηκε το 1446 ποινή 25 μαστιγώσεων, φυλάκιση για τρεις μήνες σε χωριστά κελλιά και επανάληψη της σωματικής ποινής των 25 μαστιγώσεων . Ωστόσο, η συνηθισμένη τιμωρία που επιβαλλόταν στους παθητικούς ήταν η σωματική ποινή σε συνδυασμό με φυλάκιση και εξορία. Οι ποινές αυτές δεν είναι τυποποιημένες και σταθερές αλλά διαφοροποιούνται κατά περίπτωση. Για παράδειγμα, ενώ το 1447 ο Θωμάς Velutarius τιμωρήθηκε με 5 μαστιγώσεις, φυλάκιση δύο χρόνων και πενταετή εξορία ( με νεότερη απόφαση του επιτρέπεται να εργαστεί βιοποριστικά , αφού είχε μείνει στη φυλακή πάνω απο 19 μήνες ) , στον Πέτρο Martini επιβλήθηκε το 1456 ποινή 50 μαστιγώσεων, φυλάκιση δύο χρόνων και δεκαετής εξορία . Σε άλλη περίπτωση το 1460 αποφεύχθηκε η επιβολή σωματικής ποινής και επιβλήθηκε φυλάκιση μόνο έξη μηνών και εξορία, με τη διευκρίνιση ότι εάν συλλαμβανόταν ως παραβάτης του όρου της εξορίας θα φυλακιζόταν για ένα χρόνο και θα εξοριζόταν πάλι ( πρόκειται για τον Αντώνιο de Ragusio συνένοχο του ενεργητικού Λαζάρου de Scriva που είχε καταδικστεί σε θάνατο ). Τον ίδιο χρόνο επιβλήθηκε σε επτά ενόχους ερήμην και σε δύο που είχαν ομολογήσει την ενοχή τους η ποινή πενταετούς εξορίας (πάντα με τη διευκρίνιση της φυλάκισης για ένα έτος και νέας εξορίας εάν συλλαμβάνονταν ως παραβάτες) και σε ένα ακόμη η ποινή δεκαετούς εξορίας με τους ίδιους όρους. ( Καταδικάζονται με πενταετή εξορία ο Έλληνας Νικόλαος Bono, ο Αλοΰσιος Barbaro, ο Ιουλιανός de Vegla, ο ευγενής Φραγκίσκος Contareno που επονομαζόταν Bombardella , ο Ιερώνυμος de Coltis, ο ευγενής Ιωάννης Φραγκίσκος Pasqualigo, ο Φραγκίσκος de Sovero, ο Αντωνιόλος Batistagno, ο Ματθαίος Donati και με δεκαετή εξορία ο Αλοΰσιος de Zerbis [ 5 Αυγούστου 1460 ] ). Η σωματική ποινή 25 μαστιγώσεων σε συνδυασμό με δύο χρόνια εξορίας επιβλήθηκε το 1464 σε άλλον ένοχο και η μαστίγωση ορίστηκε να εκτελεστεί in camera tormenti - αποφασίστηκε επίσης ότι εάν συλλαμβανόταν ως παραβάτης θα φυλακιζόταν πάλι για ένα χρόνο και θα μαστιγωνόταν άλλες 25 φορές, ενώ όποιος θα τον συλλάμβανε θα αμειβόταν με 50 λίρες απο την περιουσία του καταδίκου (στις ποινές αυτές καταδικάστηκε ο Λουδοβίκος Forgatus που είχε δηλώσει ότι ήταν κληρικός για να αποφύγει την τιμωρία - την ψευδή δήλωση αποκάλυψε η μαρτυρία του βικάριου ) . Η ίδια σωματική ποινή αλλά δεκαπενταετής εξορία επιβλήθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα σε άλλον παθητικό ( 1468 ) , ενώ σε νεαρό παθητικό ηλικίας δεκαοκτώ ετών επιβλήθηκε το 1474 απλή ποινή 25 μαστιγώσεων. Γι' αυτόν ειδικότερα είχε αντιπροταθεί, εφόσον ήταν ενήλικος , να ρινοτμηθεί στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα που ο ενεργητικός συνεργός-του θα αποκεφαλιζόταν και θα καιγόταν στην πυρά και να παραμείνει μία ώρα σε κοινή θέα για παραδειγματισμό ( 11 Αυγούστου 1474, Συμεών Paduanus και Μαρίνος Alegreti). ( Η ρινότμηση αποτελούσε ποινή που επιβαλλόταν στη Βενετία κατά κύριο λόγο σε γυναίκες, που με αυτόν τον τρόπο έχαναν το βασικό στοιχείο της ωραιότητας του προσώπου. Κατά συνέπεια, η επιβολή της ποινής αυτής σε παθητικούς τους εξομοίωνε με γυναίκες. Ας σημειωθεί ότι η ίδια ποινή επιβαλλόταν και σε περιπτώσεις τιμωρίας ανδρών ή γυναικών που διευκόλυναν σοδομικές συνευρέσεις τρίτων ή που είχαν καταγγείλει για σοδομία αθώους ). Διαφορετικού τύπου ήταν η ποινή που επιβλήθηκε σε ένα δούλο παθητικό το 1446 ( περίπτωση Γεώργιου Gavalla ). Αποφασίστηκε η μαστίγωση του ενόχου κατά τη διαδρομή απο τον Άγιο Μάρκο μέχρι το Ριάλτο, η τριπλή σφράγιση του προσώπου του με «πύρινες σφραγίδες» στις παρειές και στο μέτωπο, που έπρεπε να εκτελεστεί ανάμεσα στους δύο στύλους του Αγίου Μάρκου και τέλος η άμεση απομάκρυνσή του απο τη Βενετία, ενώ εάν τυχόν θα επέστρεφε στη Βενετία θα ξανασφραγιζόταν . Ηπιότερη ήταν η ποινή που επιβλήθηκε στον Παύλο απο το Δυρράχιο - ο ένοχος έπρεπε να οδηγηθεί δέσμιος απο τη φυλακή ώς την εκκλησιά του Αγίου Φαντίνου και να υποστεί μαστίγωση στη διαδρομή απο το καμπαναριό της μέχρι το καμπαναριό της εκκλησιάς του Αγίου Αγγέλου, ενώ στη συνέχεια θα εξοριζόταν για δέκα χρόνια ( 1455 ) . Η απλή διαπόμπευση εφαρμόστηκε επίσης ως παραδειγματική τιμωρία σε παθητικούς. Το 1480 δύο παθητικοί, συνεργοί του ενεργητικού Φραγκίσκου Corvato που είχε καταδικαστεί σε διαπόμπευση και θάνατο, καταδικάστηκαν και αυτοί σε διαπόμπευση και ισόβια εξορία. Αφού τους περιέφεραν στην πόλη ντυμένους με κίτρινο μανδύα ( tella zalla) και με τον κήρυκα να διαλαλεί το έγκλημά τους, υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν την εκτέλεση του Φραγκίσκου και στη συνέχεια οδηγήθηκαν με βάρκα εκτός Βενετίας, με απειλή κάθειρξης σε περίπτωση παραβίασης της εξορίας . ( Οι δύο παθητικοί ήταν ο Ιερώνυμος Bonifatius και ο Ζαχαρίας Trachagnella. Ano τον ίδιο τον Φραγκίσκο είχαν επίσης μαρτυρηθεί κατά την ανάκριση οι παθητικοί Ιάκωβος Canaza και Ιερώνυμος Zeno, που καταδικάστηκε ερήμην, ενώ αθωώθηκαν ο παθητικός Αλοΰσιος Zeno και ο υπηρέτης του Φραγκίσκου Βερνάρδος. Απολύθηκαν επίσης η σύζυγος και η κουνιάδα του που δεν αποκλείεται να ήταν μάρτυρες κατηγορίας). Στα τέλη του αιώνα αποφασίστηκε να εφαρμοστεί αυστηρότερη τακτική με την εξομοίωση των ποινών των ενήλικων παθητικών αντρών και γυναικών με εκείνες που επιβάλλονταν στους ενεργητικούς. Σύμφωνα με σχετικό ψήφισμα του Συμβουλίου των Δέκα, οι παθητικοί άντρες με ηλικία μεγαλύτερη των είκοσι ετών και οι γυναίκες πάνω από δεκαοκτώ ετών υπόκεινταν στην ποινή του θανάτου .


Απέναντι στους ανήλικους παθητικούς η δικαιοσύνη θεωρητικά εξαντλούσε κάθε δυνατότητα επιείκειας. Όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα και για τους ενεργητικούς, το ελαφρυντικό της «μη νόμιμης ηλικίας» αποτελούσε βασικό κριτήριο για την απαλλαγή των ανηλίκων, αφού ως ανώριμα παιδιά ενεργούσαν άκριτα και ανεύθυνα. Η απόφαση του Συμβουλίου των Δέκα της 20 Σεπτεμβρίου 1424, για την άρση της ατιμωρησίας των ανηλίκων, μολονότι αναφέρεται γενικά στους ανηλίκους, αφήνει να εννοηθεί ότι έχει αφετηρία την περίπτωση των παθητικών . Στην περίπτωση των ανήλικων παθητικών που ήταν μικρότεροι των δέκα ετών το Συμβούλιο είχε τη δυνατότητα να προβεί κατά την κρίση του στην απαλλαγή τους, εφόσον ήταν παιδιά και κατά συνέπεια δεν είχαν πλήρη ευθύνη για την πράξη τους ( 1424 ). Η συνηθισμένη ποινή που επιβαλλόταν στους ανήλικους παθητικούς ήταν η μαστίγωση. Ήδη πριν απο το ψήφισμα του 1424 έχει καταγραφεί περίπτωση τιμωρίας ανηλίκου με την επιβολή σωματικής ποινής . ( Πρώτη γνωστή περίπτωση είναι του ανήλικου παθητικού Anechino de Rippa στον οποίο επιβλήθηκε η ποινή 25 μαστιγώσεων, ενώ ο ενεργητικός συνένοχός του Γεώργιος de Viena θανατώθηκε στην πυρά [ 1418 ] . ) Η ποινή διαφοροποιείται στα μετέπειτα χρόνια κατά περίπτωση. Το 1433 επιβλήθηκε σε ανήλικο παθητικό ποινή 50 μαστιγώσεων, φυλάκισης δύο χρόνων και ισόβιας εξορίας ( (περίπτωση Λαυρέντιου a Stagnatis. Ο συνένοχός του Ανδρέας a Stagnatis θανατώθηκε στην πυρά). Στα επόμενα χρόνια οι ποινές μετριάζονται. Με εξαίρεση μία περίπτωση, όπου επιβλήθηκε μικτή ποινή 12 μαστιγώσεων και τριών μηνών φυλάκισης ( 1442 - ανήλικος παθητικός Αλέξανδρος Marthianus) , απαντούν μία περίπτωση με ποινή 15 μαστιγώσεων, μία με ποινή 20 μαστιγώσεων και πέντε με ποινή 25 μαστιγώσεων . Την 1 Αυγούστου 1442 ο ένοχος Μάρκος, γιος του οικοδόμου μάστρο-Χριστόφορου, καταδικάστηκε σε ποινή 15 μαστιγώσεων , επειδή pluries commisit dicto crimen με τον Άγγελο de Catania, που εκτελέστηκε. Ενδεχόμενη χάρη θα τον οδηγούσε σε νέο παράπτωμα και θα ήταν κακό παράδειγμα για άλλους. Με αυτό το σκεπτικό απορρίφθηκε η πρόταση να απαλλαγεί ως ανήλικος. Σε δύο άλλες περιπτώσεις η σωματική ποινή των 25 μαστιγώσεων συνοδεύεται απο τρίμηνη φυλάκιση ή εγκλεισμό σε απομόνωση , σε δεκαπενταετή παθητικό επιβλήθηκε το 1477 αντίστοιχη σωματική ποινή και εξορία , ενώ σε δεκατετράχρονο ευγενή, επιβλήθηκε τον ίδιο χρόνο μόνο πενταετής εξορία . Αντίθετα, επιείκεια χαρακτηρίζει την τιμωρία του ανήλικου παθητικού Βερναρδίνου, που του επιβλήθηκε η ποινή 15 μαστιγώσεων . Εξάλλου, η μικρή ηλικία εντεκάχρονου παθητικού επηρέασε το 1474 την απόφαση να τιμωρηθεί με 10 μόνο μαστιγώσεις . Μια διαφορετική λογική εκφράζεται το 1459 με την αποφυγή της επιβολής σωματικής ποινής και τιμωρία του ενόχου με φυλάκιση ενός έτους και εξορία ( 23 Μαΐου 1459 . Φραγκίσκος Barberius, συνένοχος του Έλληνα Ιωάννη Γεράκη που εκτελέστηκε). . Η απόφαση αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως αυστηρότερη σε σχέση με τη σωματική ποινή, μολονότι δηλώνεται ότι επιβλήθηκε considerata tenera etate, είναι ωστόσο σημαντικό ότι απορρίφθηκε πρόταση για επιβολή της θανατικής ποινής στον ανήλικο παθητικό. Η σωματική ποινή συνήθως έπρεπε να εκτελεστεί στην αίθουσα των βασανιστηρίων και στον εκτελεστή της ποινής υπενθυμιζόταν ότι έπρεπε να προβεί στη μαστίγωση του ανηλίκου έχοντας υπόψη την ηλικία του. Βέβαια, απαντούν επίσης προτάσεις με περισσότερη εκζήτηση, που αποβλέπουν στην παραδειγματική τιμωρία του ενόχου. Για παράδειγμα, το 1465 είχε προταθεί η ποινή της μαστίγωσης του ανήλικου Ιωάννη να εκτελεστεί in camera αλλά presente pâtre suο. Άλλοτε, πάλι, προτάθηκε χωρίς να γίνει αποδεκτή απο την πλειοψηφία η επιβολή μέτριας ποινής 10 μαστιγώσεων μέσα στη φυλακή και η διαπόμπευση με περιφορά του καταδίκου απο τους φύλακες επί δύο Σάββατα και δύο Τετάρτες ντυμένου με κίτρινο μανδύα και με ακάλυπτο το πρόσωπο σε πολυσύχναστα σημεία της πόλης, ώστε να τον δουν όλοι , ενώ στο μεταξύ θα έπρεπε να μένει στον προθάλαμο της φυλακής . Τελικά τιμωρήθηκε με 15 μαστιγώσεις in camera . Επίσης απορρίφθηκε το 1468 ανάλογη πρόταση διαπόμπευσης άλλου ανήλικου παθητικού. Σύμφωνα με την πρόταση ο ένοχος θα ντυνόταν με κίτρινο μανδύα και για δέκα συναπτά χρόνια θα ήταν υποχρεωμένος να περιφέρεται συγκεκριμένη ώρα στο κέντρο της πόλης, με ποινή κάθειρξης ενός έτους σε αντίθετη περίπτωση. Τελικά τιμωρήθηκε με 50 μαστιγώσεις και 20 ετών εξορία . Είναι φανερό, ότι στις περιπτώσεις ανηλίκων υπερίσχυσε η άποψη επιβολής σωματικής ποινής και εξορίας αλλά όχι ο διασυρμός του ενόχου.

Συνεχίζεται ...

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια από εδώ viewtopic.php?f=20&t=12750&p=388661#p388661

Εξαίρεση στην αντιμετώπιση του προβλήματος αποτελούσαν οι κληρικοί και οι μοναχοί που δεν υπάγονταν στη δικαιοδοσία της κοσμικής αλλά της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης. Ωστόσο, φαίνεται ότι η επισκοπική δικαιοδοσία περιοριζόταν απο την παρέμβαση της Αγίας Έδρας. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ένοχοι κληρικοί ή μοναχοί ξέφευγαν την τιμωρία που με αυστηρότητα επιβαλλόταν στους λαϊκούς. Γεγονός είναι, ότι στους ιερωμένους δεν επιτρεπόταν να επιβληθεί η ποινή του θανάτου και μάλιστα στην πυρά. Ακόμη και η ανάκριση γινόταν συνήθως με περισσότερο ήπια μέσα και όχι με τις μεθόδους της κοσμικής δικαιοσύνης. Αυτό δημιουργούσε την πεποίθηση, ότι οι κληρικοί όχι μόνο παρουσίαζαν ευκολότερα τη ροπή προς το συγκεκριμένο αμάρτημα αλλά και οι λαϊκοί παρασύρονταν μαζί τους χωρίς να φοβούνται για τις συνέπειες, αφού δεν ανήκαν οι ίδιοι στη δικαιοδοσία του εκκλησιαστικού δικαστηρίου . Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση κληρικού παθητικού που κατονόμασε αρχικά έξη συνενόχους, ανάμεσά τους και ευγενείς, ενώ κατά την πορεία της ανάκρισης ο αριθμός των ενόχων διπλασιάστηκε . ( Όλοι κλήθηκαν να παρουσιαστούν μέσα σε οκτώ ημέρες στις κεφαλές του Συμβουλίου των Δέκα, αλλά τελικά δικάστηκαν ερήμην [ 6 Σεπτεμβρίου 1464 ] .) Σύμφωνα με παπική απόφαση, όσοι κληρικοί συλλαμβάνονταν ως ύποπτοι για σοδομία έπρεπε να παραδίδονται στον επίσκοπο για να κριθούν. Εφαρμόζοντας αυτή την πρακτική ο επίσκοπος του Castello (Βενετίας) Victus Memo καταδίκασε το 1407 τον κληρικό Ιάκωβο Barberio σε ισόβιο εγκλεισμό σε κλουβί κρεμασμένο απο το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου , ποινή που ισοδυναμούσε με καταδίκη σε θάνατο. Τελικά ο Ιάκωβος απελευθερώθηκε απο φίλους του και φυγαδεύτηκε με αποτέλεσμα να προκηρυχθούν απο το Συμβούλιο των Δέκα με το ποσό των 500 λιρών όσοι είχαν συνεργήσει . Αντίθετα, στην περίπτωση του κληρικού Στέφανου Rosso η επισκοπική δικαιοδοσία τέθηκε σε αναστολή και η σχετική ετυμηγορία έμεινε μετέωρη με την παρέμβαση του πάπα, πράγμα που προκάλεσε τις έντονες διαμαρτυρίες και αντιδράσεις του Συμβουλίου των Δέκα . Τελικά χάρη στην εμμονή των βενετικών αρχών το θέμα έληξε τελικά με τη συγκατάθεση του πάπα να επιβληθεί στον Rosso η ποινή που είχε αποφασίσει ο επίσκοπος και ότι σύμφωνα με αυτή ο ένοχος κληρικός έμεινε στην ειρκτή «με ψωμί και νερό» — καταδικασμένος δηλαδή σε αργό θάνατο. Ο Ιάκωβος Barberio και ο Στέφανος Rosso ενέχονταν μαζί με πολλούς ευγενείς και άλλους Βενετούς -κατονομάζονται συνολικά 33 πρόσωπα— στην ίδια υπόθεση που αποκαλύφθηκε το 1406. Η πρακτική της παραπομπής των υπόπτων κληρικών στον βενετό επίσκοπο διατυπώνεται ρητά το 1444 στην περίπτωση του κληρικού Ανδρέα Ursin ο που κρατείται pro patiente in crimine sodomie. Επίσης, ένα χρόνο αργότερα, αποφασίζεται να παραδοθεί στον επίσκοπο κρατούμενος κληρικός που με τη δική του καταγγελία είχαν συλληφθεί δύο ένοχοι που εκτελέστηκαν στην πυρά και ένας τρίτος που καταδικάστηκε σε φυλάκιση και εξορία Και όπως τονίζεται στο σχετικό ψήφισμα, ο επίσκοπος έπρεπε αφού λάβει υπόψη την ωμότητα του εγκλήματος να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τον Θεό και την τιμή του κράτους . Στον πατριάρχη παραπέμπονται και τρεις κληρικοί (διάκονοι) που κατονομάστηκαν μαζί με άλλους λαϊκούς απο ανήλικο παθητικό ( 1465 ) . ( Κατήγορος ήταν ο Ιωάννης Straçarolus που καταδικάστηκε σε μαστίγωση ). Ανάλογη είναι η περίπτωση δύο μοναχών ( 1452 ) που, έχοντας ομολογήσει την ενοχή τους μπροστά στον ηγούμενο και το κολλέγιο, βρίσκονταν έξη μήνες στη φυλακή. Ο ηγούμενος ζήτησε την αποφυλάκισή τους, για να τους επιβάλει την ποινή που προβλεπόταν και το Συμβούλιο αποδέχτηκε το αίτημα .

Ano τη μεριά της Πολιτείας αφήνεται να διαφανεί δυσπιστία ως προς τη βούληση της εκκλησιαστικής αρχής να προβεί σε παραδειγματική τιμωρία των ενόχων κληρικών, ώστε να μη δημιουργείται σκάνδαλο στους λαϊκούς που αντιμετώπιζαν την αυστηρότητα της κοσμικής δικαιοσύνης. Έτσι, στην περίπτωση ( 1452 ) της παραπομπής κληρικού ( Lucas Sclav onus presbiter), που είχε ομολογήσει την ενοχή του έπειτα απο βασανισμό , υπενθυμίζεται στον πατριάρχη της Βενετίας ότι οι ένοχοι λαϊκοί εκτελούνται στην πυρά, αφού το συγκεκριμένο έγκλημα αξίζει αυτή την ποινή σύμφωνα με το παράδειγμα που έδωσε ο Θεός. Ωστόσο, μολονότι τέθηκε πρόταση να υποδειχθεί στον πατριάρχη να κλείσει τον ένοχο κληρικό σε κλουβί , όπως είχε συμβεί σε άλλη ανάλογη περίπτωση κληρικού το 1418, το Συμβούλιο των Δέκα δεν θέλησε να προσδιορίσει την ποινή αφήνοντας στον πατριάρχη την ελευθερία να κρίνει . Ο εγκλεισμός σε κλουβί υποδεικνύεται και στην περίπτωση άλλου κληρικού, του διακόνου Λουδοβίκου, το 1459. Αναφέρεται, μάλιστα, ότι και σε άλλες περιπτώσεις είχε επιβληθεί η ποινή αυτή μετά τον αποσχηματισμό των ενόχων κληρικών. Ο αργός και βασανιστικός θάνατος του καταδίκου απο εξάντληση αποτελούσε μέθοδο αποφυγής της θανάτωσης με βίαιη πράξη, ενώ ταυτόχρονα ήταν μέσο τρομοκράτησης και παραδειγματισμού των άλλων . Παρ' όλα αυτά, ο πατριάρχης δεν θέλησε να τιμωρηθεί με αυτόν τον τρόπο ο Λουδοβίκος αλλά ζήτησε να φυλακιστεί. Το Συμβούλιο των Δέκα πρότεινε τότε να παραμείνει σιδηροδέσμιος σε ειρκτή με ψωμί και νερό . Ο εγκλεισμός σε κλουβί ως ποινή που επιβαλλόταν σε ενόχους κληρικούς μαρτυρείται και εκτός Βενετίας. Ενδεικτική είναι η περίπτωση του ιερέα Ανδρέα ( presbyter Andreas) στο Ρέθυμνο, που μολονότι είχε καταδικαστεί το 1466 απο τον εκεί επίσκοπο σε πενταετή εξορία με απειλή εγκλεισμού σε κλουβί εάν εισερχόταν στην πόλη, εκείνος με την υποστήριξη ορισμένων παρέμενε και κυκλοφορούσε ανέμελα στην πόλη σαν να μη είχε καταδικαστεί, γεγονός που —όπως τονιζόταν— προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των καλών πολιτών και αποτελούσε κακό παράδειγμα στους άλλους. Για τον λόγο αυτό του δόθηκε διορία τριών ημερών για να εγκαταλείψει το Ρέθυμνο διαφορετικά θα έπρεπε να εκτελεστεί η ποινή του εγκλεισμού εάν συλλαμβανόταν.

Το ενδεχόμενο πλημμελούς τιμωρίας των κληρικών που είχαν αποδειχθεί ένοχοι εξακολούθησε να απασχολεί την Πολιτεία και μετέπειτα. Κατά την παραπομπή ( 1469 ) του κληρικού Καρόλου, που είχε κατηγορηθεί για σοδομισμό κοριτσιού αλλά δεν είχε ομολογήσει, τονίζεται ότι έπρεπε να λεχθεί στον πατριάρχη με τα κατάλληλα λόγια , ότι ο ένοχος έπρεπε να καταδικαστεί tarn oro honore Dei quam nostri Domimi et pro exemplo aliorum... . Η πρακτική της παραπομπής στον πατριάρχη φαίνεται ότι ατόνησε στα επόμενα χρόνια. Έτσι, το Συμβούλιο των Δέκα αθώωσε το 1470 τον μοναχό Νικόλαο του Τάγματος του Αγίου Στεφάνου που είχε κατηγορηθεί για σοδομία με ανήλικο, ενώ το 1475 καταδίκασε σε ισόβια εξορία τον νεαρό κληρικό Ιερώνυμο, που είχε συλληφθεί ως ενεργητικός και είχε ομολογήσει, με το δικαιολογητικό της νεανικής ηλικίας . Στον Ιερώνυμο δόθηκε διορία μίας μέρας για να εγκαταλείψει τη Βενετία. Αν παραβίαζε την εξορία, θα φυλακιζόταν για ένα χρόνο και θα επανεξοριζόταν. Η γενικά ηπιότερη αντιμετώπιση και η ευνοϊκότερη τύχη των ενόχων κληρικών, που τους παρείχε τη δυνατότητα αποφυγής της θανατικής καταδίκης, οδήγησε ορισμένους λαϊκούς να προφασιστούν την ιδιότητα του κληρικού για να αποφύγουν τις συνέπειες της εκδίκασης της υπόθεσής τους απο το κοσμικό δικαστήριο . Ωστόσο, η δικαιοσύνη ήταν αμείλικτη στην περίπτωση που αποκαλυπτόταν η πραγματικότητα. Μία σχετική υπόθεση αποκαλύφθηκε το 1407. Ο ένοχος ευγενής Βενετός Clarius Contareno όχι μόνο είχε παρουσιαστεί ως κληρικός αλλά είχε επιτύχει να κατοχυρώσει την πλαστή ιδιότητά του με επίσημες νοταριακές πράξεις. Μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, όσοι ενέχονταν στην υπόθεση αντιμετώπισαν την αυστηρότητα της δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο Clarius Contareno, αφού είχε αποδειχθεί ότι δεν ήταν κληρικός, καταδικάστηκε να θανατωθεί στην πυρά. Αλλά και ο νοτάριος Masius de Fano, που είχε συντάξει το σχετικό πιστοποιητικό , καταδικάστηκε σε παραδειγματική τιμωρία' αφού πρώτα θα περιαγόταν στην πόλη διακηρύττοντας το πταίσμα του, θα καέληγε ανάμεσα στους δύο στύλους της Πλατείας του Αγίου Μάρκου, όπου θα του έκοβαν το δεξί χέρι και στη συνέχεια θα εξοριζόταν δια βίου. Αυστηρές ποινές επιβλήθηκαν, επίσης, και σε δύο ιερωμένους που είχαν πιστοποιήσει ότι ο Contareno ήταν κληρικός· στον «πριμικήριο» του Αγίου Μάρκου ιερέα Ιωάννη Lauredano, που είχε διαπράξει το ίδιο παράπτωμα με τον προηγούμενο νοτάριο, επιβλήθηκε η στέρηση της ιδιότητας του νοταρίου και ισόβια εξορία, ενώ στον ιερέα Βλάσιο Cathena, εφημέριο του ναού του Αγίου Λεονάρδου, που είχε κάμει ψευδή δήλωση για τη δήθεν ιερωσύνη του Contareno, επιβλήθηκε ισόβια εξορία.

Ένοχοι απέναντι στη δικαιοσύνη δεν ήταν μόνο οι άντρες που παρουσίαζαν αυτή την αποκλίνουσα απο τα οριοθετημένα πλαίσια ερωτική συμπεριφορά αλλά και οι γυναίκες που ανταποκρίνονταν σε τέτοιες απαιτήσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις γυναικών που ασκούσαν την πορνεία και που είχαν καταγγελθεί ότι επιδίδονταν στη σοδομική πρακτική. Το 1443 παραπέμφθηκαν δύο πόρνες στους Officiales de node για τη συνηθισμένη ανακριτική διαδικασία, ενώ μία τρίτη που είχε συλληφθεί για διάπραξη του ίδιου παραπτώματος στη Βενετία και είχε ομολογήσει καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση . ( Στους Officiates de node παραπέμφθηκαν η Κατερίνα de Ragusio και η Κατερίνα de Ingabria που προσδιορίζονται κάθε μία ως «πόρνη που έχει στέκι στις στοές». Καταδικαστική απόφαση πάρθηκε σε βάρος της Κατερίνας de Lubiana . Οι τρεις ιερόδουλες είχαν συμπτωματικά το ίδιο όνομα, εκτός και αν υποτεθεί ότι ορισμένα ονόματα χρησιμοποιούνταν επιλεκτικά στον ιδιότυπο αυτόν επαγγελματικό χώρο. ) Μία άλλη πόρνη, που είχε συλληφθεί ως ύποπτη για το παράπτωμα της σοδομίας, αποφυλακίστηκε το 1465 επειδή τελικά δεν βρέθηκε ένοχη. Αντίθετα, σε πόρνη που ομολόγησε επιβλήθηκε το 1470 η ποινή της εξορίας με απειλή ισόβιας φυλάκισης εάν συλλαμβανόταν. Ας σημειωθεί, ότι απορρίφθηκαν προτάσεις επιβολής άλλων ποινών, ανάμεσα στις οποίες και η θανατική ποινή με αποκεφαλισμό και αποτέφρωση, όπως συνηθιζόταν στις περιπτώσεις των ενεργητικών ενόχων . Αναφέρεται ακόμη η περίπτωση γυναίκας ( 1450 ) που είχε συλληφθεί ως ύποπτη και είχε βασανιστεί από μη εξουσιοδοτημένο όργανο —φύλακα του δεσμωτηρίου— ώστε να ομολογήσει. Η γυναίκα τελικά αθωώθηκε, ενώ αποφασίστηκε ότι το «τακτικό Κολλέγιο» {Collegium ordinarium) θα έπρεπε να ανακρίνει με βασανισμό τόσο τον δράστη όσο και όσους συμμετείχαν σ' αυτή την άτοπη ενέργεια για να εξακριβωθεί η αλήθεια .

Διαπόμπευση, κάθειρξη, ρινότμηση, εξορία και χρηματικές ποινές επιβάλλονταν σε όσους συνεργούσαν με οποιοδήποτε τρόπο σε συναφή αλλότρια ακολασία. Μία πρώτη αναφορά αποτελεί το 1459 η περίπτωση ενός Βενέδικτου, qui fuit rufianus [ ρουφιάνος = νταβατζής ] . Η τιμωρία που επιβλήθηκε ήταν διττή - διαπόμπευση και εξορία. Ο ένοχος θα προσδενόταν πάνω σε πάσσαλο ανάμεσα στους δύο στύλους στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου θα παρέμενε εκτεθειμένος με ακάλυπτο το πρόσωπο , ενώ το βράδυ θα τον κατέβαζαν και θα τον εξόριζαν. Τον Ιανουάριο του 1465 εκδικάστηκε η υπόθεση του κουρέα Πέτρου Aliprandi, γνωστού με το παρανόμι Ritius, που είχε κατηγορηθεί ως ruffianus sodomita. Ο ένοχος καταδικάστηκε σε δύο χρόνια κάθειρξη και στη συνέχεια σε εξορία απο όλη τη βενετική επικράτεια. Για την περίπτωσή του υπήρξε και άλλη πρόταση που δεν έγινε αποδεκτή αλλά είναι ενδεικτική της απέχθειας προς την περιθωριακή αυτή δραστηριότητα: να προσδεθεί σε ψηλό πάσσαλο με ακάλυπτο πρόσωπο ανάμεσα στους δύο γνωστούς στύλους και στην καθορισμένη ώρα να του αποκοπεί η μύτη, ενώ στη συνέχεια να διωχθεί απο τη Βενετία και όλη την επικράτεια. Και στις δύο προτάσεις προβλεπόταν φυλάκιση ενός έτους και νέα εξορία στην περίπτωση που ο εξόριστος θα συλλαμβανόταν εντός των ορίων του κράτους, ενώ όποιος τον συλλάμβανε ως παραβάτη θα αποζημιωνόταν με 200 λίρες απο την περιουσία του ίδιου . Αντίθετα, στην περίπτωση της Λουκίας Astulfa, που χαρακτηρίζεται ως rufiana, η ετυμηγορία μαρτυρεί τη βούληση της δικαιοσύνης για παραδειγματισμό. Η Λουκία είχε διευκολύνει παράνομη ερωτική συνεύρεση στο σπίτι της με αποτέλεσμα να σοδομηθεί η υπηρέτριά της Ursa. Κι επειδή, όπως φαίνεται, εξαφανίστηκε για να αποφύγει τις συνέπειες του νόμου, καταδικάστηκε σε ισόβια εξορία με τη διευκρίνιση ότι εάν συλλαμβανόταν θα της επιβαλλόταν η ποινή της ρινότμησης και φυλάκιση ενός έτους ( 1475 ) . Διαφορετικά αντιμετωπίζεται ο Ερρίκος Zuponarius που είχε ενοχοποιηθεί ως μεσολαβητής αλλά ταυτόχρονα και ως ενεργητικός . Αφού με τις ανακρίσεις δεν στάθηκε δυνατό να του αποσπαστεί η ομολογία του επιβλήθηκε τελικά δεκαετής κάθειρξη και ισόβια εξορία1477.

Εκείνο που εκπλήσσει ιδιαίτερα είναι η σχεδόν νοσηρή εμμονή των ανακριτικών αρχών στη λεπτομερή περιγραφή των συμβάντων. Όχι μόνο δηλώνονται ο τόπος, ο χρόνος και οι δράστες, αλλά επίσης εκμαιεύονται κατά την ανάκριση και τις καταθέσεις των μαρτύρων λεπτομέρειες που μεγιστοποιούν το σκάνδαλο. Βασική σημασία για την ανακάλυψη, τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών είχαν οι καταγγελίες που κατέθεταν σε βάρος τους άλλα πρόσωπα. Αυτοί που έκαναν τις καταγγελίες είτε ανήκαν σε ειδικές κατηγορίες υπεύθυνων οργάνων που όφειλαν να επαγρυπνούν για ενδεχόμενη παράβαση του νόμου, είτε ήταν εκούσιοι ή ακούσιοι συνεργοί (θύματα βιασμού) ή εκπρόσωποί τους ή ακόμη αυτόπτες μάρτυρες. Δεν έλειπαν επίσης περιπτώσεις υστερόβουλης συκοφαντικής καταγγελίας ή ανώνυμες καταγγελίες . Όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα, πολλές φορές ο κατηγορούμενος αναγκάζεται να καταγγείλει όσους είχαν σχετιστεί μαζί του. Η καταγγελία των συνεργών δεν απάλλασσε τον καταγγέλλοντα απο τη δική του ευθύνη, εκτός αν αποδείκνυε ότι είχε εξαναγκαστεί να συμπράξει. Η πρόταση που τέθηκε στο Συμβούλιο των Δέκα το 1471 για την απαλλαγή των ενόχων που κατέδιδαν τους συνεργούς τους δεν έγινε αποδεκτή. Σύμφωνα με την πρόταση αυτή, εάν στο εξής ένας παθητικός κατήγγειλε ενεργητικό ή εάν ενεργητικός κατήγγειλε παθητικό ενήλικα άνω των δεκαοκτώ ετών και αποδεικνυόταν αληθινή η καταγγελία, τότε θα έπρεπε να τηρηθεί μυστικό το όνομα του καταδότη και να απαλλαγεί απο την ενοχή. Αντίθετα, θα έπρεπε να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία σε βάρος του ενεργητικού ή παθητικού που είχε καταγγελθεί και ο ενεργητικός να τιμωρείται οπωσδήποτε . Η πρόταση απορρίφθηκε με 14 ψήφους κατά , δύο υπέρ και 1 λευκή. Οι αποφάσεις προέβλεπαν, επίσης, ότι όσοι προέβαιναν σε καταγγελίες σε βάρος ενόχων, χωρίς οι ίδιοι να έχουν συμμετάσχει στην παράνομη πράξη, είχαν νόμιμη απολαβή χρηματικού ποσού ( talea) που τους αποδιδόταν συνήθως μετά την εκτέλεση του ενόχου. Aπo το 1407 είχε αποφασιστεί, ότι όποιος προέβαινε σε καταγγελία υπόπτου στους Offitiales de Nocte και αποδεικνυόταν η ενοχή εκείνου, θα αμειβόταν με 2.000 λίρες που θα του καταβάλλονταν απο την περιουσία του ενόχου, ενώ σε περίπτωση που εκείνος δεν είχε τόση περιουσία, το ποσό θα συμπληρωνόταν απο το Δημόσιο που, όπως ωστόσο διευκρινίζεται, δεν θα μπορούσε να καταβάλει ποσό μεγαλύτερο απο 1.000 λίρες . Το ποσό που επιδικαζόταν στους καταδότες διαφοροποιήθηκε μετέπειτα και κυμαινόταν κατά περίπτωση φτάνοντας έως τις 500 λίρες ( 1446 ) , ήταν μάλιστα δυνατό να δοθεί σε δόσεις ( 1416 ) . Σε ειδικές περιπτώσεις, όπως η κατάδοση καταζητούμενου που είχε ερήμην καταδικαστεί σε εξορία και είχε παραβιάσει τα όρια της εξορίας, η αμοιβή προς τον καταδότη ήταν πολύ μεγαλύτερη . ( To 1426 ορίζεται αμοιβή 4.000 λιρών για όποιον καταγγείλει τον άγνωστο δράστη του βιασμού δεκάχρονου αγοριού. To 1461, πάλι, επιδικάζονται 1.000 λίρες σε όποιον καταγγείλει τον εξόριστο Πέτρο Mauroceno. . Η αμοιβή καταβαλλόταν πάντοτε απο την περιουσία του καταδίκου και εάν δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα τότε την κατέβαλλε το Δημόσιο . ( Το θέσπισμα της 28 Αυγούστου 1470, που αναφερόταν σε όσους εξωθούσαν παιδιά σε ακολασία, όριζε ότι όποιος κατέδιδε και όποιος συλλάμβανε τους ενόχους, που θα τιμωρούνταν με άλλες ποινές εκτός απο τη θανατική, θα αμοιβόταν με 100 λίρες απο την περιουσία του κατηγορουμένου και αν δεν είχε εκείνος τη δυνατότητα να καταβάλει το ποσό η αμοιβή θα καταβαλλόταν απο το Δημόσιο, ενώ για τις περιπτώσεις εκείνων που θα καταδικάζονταν σε θάνατο θα δινόταν η συνηθισμένη αμοιβή. ) Χρηματική αμοιβή προβλεπόταν και για τα κρατικά όργανα που συλλάμβαναν υπόπτους . ( Ο Μάρκος de Molino, που με την ιδιότητα του ως caput Platee είχε ανακαλύψει τον Φραγκίσκο de Buora που είχε καταδικαστεί και εκτελεστεί, ζήτησε την αποζημίωσή του και επειδή δεν υπήρχε δυνατότητα να του δοθεί απο την περιουσία εκείνου, αποφασίστηκε να του καταβληθούν 500 λίρες απο το ταμείο του Συμβουλίου των Δέκα { 19 Αυγούστου 1444 }. Η χρηματική αποζημίωση όσων συνέβαλλαν στην αποκάλυψη και σύλληψη ενόχων απέβλεπε στην ενθάρρυνση των οργάνων να επιτελούν το έργο τους ιδιαίτερα μάλιστα εάν οι «κακοποιοί» πρόβαλλαν ένοπλη αντίσταση . Το ίδιο αμείβονταν και όσοι συνεργούσαν στη σύλληψη ενός φυγόδικου ή τον παρέδιδαν στις Αρχές.

Είναι σαφές, ότι οι Αρχές ενδιαφέρονταν για την αποκάλυψη ενόχων. Και σ' αυτό έπρεπε να συνδράμουν το κράτος όλοι όσοι ήταν σε θέση να γνωρίζουν τα πράγματα. Το 1453 καταγγέλθηκε ότι ένα παιδί είχε πρωκτική βλάβη πράγμα για το οποίο δεν έγιναν ανακρίσεις ούτε επιβλήθηκε ποινή. Δόθηκε, λοιπόν, εντολή στους γιατρούς, κουρείς και χειρουργούς της Βενετίας που τυχόν θα θεράπευαν παιδί για τέτοια περίπτωση να γνωστοποιήσουν αμέσως στις κεφαλές του Συμβουλίου το παιδί και τη συγκεκριμένη πάθηση , ώστε να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Οι παραβάτες θα υπόκεινταν σε ποινή φυλάκισης ενός έτους και ισόβιας εξορίας. Διευκρινιζόταν, επίσης, ότι ο γιατρός και ο κουρέας που θα προέβαινε στη σχετική γνωστοποίηση δεν θεωρείται ότι προβαίνει σε καταγγελία και κατά συνέπεια δεν θα αποζημιωνόταν χρηματικά. Η απόφαση αυτή συμπληρώθηκε με νεότερη που διεύρυνε το ζήτημα. Λόγοι καταστολής είχαν οδηγήσει το Συμβούλιο των Δέκα στην ψήφιση απόφασης που όριζε, ότι κάθε γιατρός ή κουρέας που είχε αναλάβει τη θεραπεία ενός τραύματος, ακόμη και ελαφρού —που είχε προφανώς προκύψει απο κάποια συμπλοκή—, όφειλε να γνωστοποιεί την περίπτωση στις Αρχές, ώστε να επιλαμβάνεται του ζητήματος η δικαιοσύνη. Όμως, δεν είχε προβλεφθεί η περίπτωση θεραπείας άντρα ή γυναίκας για πρωκτική βλάβη απο σοδομική πράξη , πράγμα στο οποίο έπρεπε να δοθεί φροντίδα όχι μικρότερη απο τις περιπτώσεις τραυματισμού απο όπλο ή πέτρα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ψήφισμα του Συμβουλίου της 16 Μαΐου 1461. Έτσι, δίδεται εντολή σε όσους γιατρούς και κουρείς στο εξής θεραπεύσουν στη Βενετία άντρα ή γυναίκα που παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα να γνωστοποιήσουν την περίπτωση στις κεφαλές του Συμβουλίου των Δέκα, που υποχρεώνονται με όρκο να κρατήσουν μυστικά τα ονόματά τους. Η γνωστοποίηση των ονομάτων των παθόντων δεν θεωρείται κοινή καταγγελία, αλλά υπηρεσιακή υποχρέωση και για τον λόγο αυτό οι θεράποντες δεν θα παίρνουν το χρηματικό premium που δίνεται στους καταγγέλλοντες. Αντίθετα, ο παραβάτης θα τιμωρείται με πρόστιμο 1.000 λιρών και με εξορία, ενώ ο μηνυτής θα δέχεται το μισό ποσό του προστίμου ( 1461 ) . Με ίδιο πνεύμα έχει συνταχθεί και το νεότερο ψήφισμα του 1467, που επιμένει στην απαίτηση απο τους χειρουργούς, κουρείς ή άλλους θεραπευτές που είχαν φροντίσει γυναίκα ή παιδί με ανάλογη κακοποίηση να γνωστοποιήσουν χωρίς αναβολή στο Συμβούλιο των Δέκα τους παθόντες . Ano τα παραπάνω γίνεται φανερό, πως δεν υπήρχε αναστολή που να εκπήγαζε απο την αποδοχή του ιατρικού απορρήτου. Οι δύο διατάξεις του Συμβουλίου των Δέκα του 1461 και του 1467 επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι το φαινόμενο της ερωτικής αυτής παρέκκλισης δεν περιοριζόταν στην ομοφυλόφιλη σχέση ανδρών αλλά αποτελούσε στον ίδιο, αν όχι σε μεγαλύτερο, βαθμό πρακτική που συνηθιζόταν και
στην ερωτική σχέση μεταξύ ετερόφυλων. Ιδιαίτερα, μάλιστα, η διάταξη του 1467 εστιάζεται αποκλειστικά στο φαινόμενο του σοδομισμού γυναικών και παιδιών παρακάμπτοντας την κατηγορία των ενήλικων ανδρών. Αυτό, βέβαια, θα μπορούσε να εξηγηθεί ως διαπίστωση ότι σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της παθητικής συνεύρεσης για τους άνδρες είχε την αφετηρία του στην παιδική ηλικία.

Συνεχίζεται ...

[Τλαξκαλτέκος]

Συνέχεια από εδώ viewtopic.php?f=20&p=388697#p388697

Πολλοί απο τους ενόχους είναι γνωστοί στον υπόκοσμο της Βενετίας —ακόμη και αν προέρχονται απο οικογένειες ευγενών— και προσδιορίζονται με χαρακτηριστικά παρεπώνυμα, όπως Barbuchia ( ενεργητικός που μετείχε σε κύκλωμα παράνομων σχέσεων καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 7 Αυγούστου 1460), Bombardella ( παθητικός του 1460 ) , Periculosus ( ένοχος απόπειρας δολοφονίας του Θωμά de Coltis για λόγους ομοφυλοφυλικής ερωτικής αντιζηλίας) , Judas ( ένοχος παραπλάνησης του οκταετούς Φραγίσκου Barbo), Sagita ( 1464 ) κ. ά. Εξάλλου, σε μία απο τις σημαντικότερες υποθέσεις που εκδικάστηκε με απόλυτη μυστικότητα το 1460 και στην οποία ενέχονταν ανάμεσα σε πολλούς άλλους και αρκετοί ευγενείς και που κατέληξε σε σωρεία καταδικών, διαπιστώθηκε ότι στο σπίτι του φερομένου ως κύριου μοχλού του παράνομου κυκλώματος —πρόκειται για τον Ανδρέα Nigro, τον γνωστό ως Barbuchia— ανευρέθηκαν πολλά όπλα. Το στοιχείο αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το σπίτι του Nigro, που χαρακτηρίζεται στη σχετική πράξη ως τόπος συνάθροισης νέων κακής διαγωγής, ήταν τόπος συνάθροισης κακοποιών ή στασιαστών . Εντύπωση, επίσης, προκαλεί η συχνή αναφορά υπόπτων ή ενόχων με ελληνική καταγωγή . Ano τo 1419 έως τo 1480 μαρτυρούνται 31 περιπτώσεις ατόμων με ελληνική καταγωγή που κατηγορήθηκαν για σοδομισμό. Ας σημειωθεί, επιπρόσθετα, ότι ένοχος είχε κριθεί και ο υπηρέτης του άλλοτε μητροπολίτη Νικαίας καρδιναλίου Βησσαρίωνα ( 1464 ) .

Φαίνεται, ότι όλες οι καταγγελίες δεν ήταν αληθινές. Δεν αποκλείεται σε ορισμένες περιπτώσεις να καταγγέλλονταν άτομα για λόγους συμφέροντος, προσωπικής διαμάχης ή ακόμη και για λόγους πολιτικούς. Το ζήτημα είχε απασχολήσει ενωρίς τη δικαιοσύνη. Το 1407 είχε, μάλιστα, προταθεί στο Συμβούλιο των Δέκα ότι εάν ο κατηγορούμενος δεν αποδεικνυόταν ένοχος, θα έπρεπε σ' αυτή την περίπτωση η δικαιοσύνη να στραφεί κατά του κατηγόρου. Η πρόταση δεν είχε γίνει τότε δεκτή . Ωστόσο, μαρτυρούνται σοβαρότατες κυρώσεις για τους συκοφάντες. Το 1452 καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση και εξορία ο Lodus Trivisano, ένοχος για ψευδή κατηγορία σε βάρος τεσσάρων ανδρών, που βρέθηκαν αθώοι και απαλλάχθηκαν. Φυλάκιση ενός έτους και δύο ετών εξορία επιβλήθηκε, επίσης, στη μάρτυρα Elena που συνηγόρησε στην ψευδή κατηγορία εκείνου . Η φυλάκιση αντικαταστάθηκε απο σωματική ποινή 25 μαστιγώσεων που επιβλήθηκε μαζί με διετή εξορία σε άλλον συκοφάντη ( πρόκειται για τον Βαλτάσαρ (Baldisar) συκοφάντη του Αλβανού Ανδρέα de la Turri, που ως αθώος απολύθηκε [ 2 Μαΐου 1453 ] ). Στα επόμενα χρόνια παρατηρείται τροπή προς σκληρότερη αντιμετώπιση του φαινομένου. Αυστηρή είναι η τιμωρία αξιωματούχου αστυνομικού οργάνου που είχε προβεί σε ψευδή καταγγελία. Ο ένοχος καθαιρείται απο το αξίωμά του, αποκλείεται απο άλλη αστυνομική υπηρεσία και καταδικάζεται σε εξάμηνη φυλάκιση και δεκαετή εξορία ( 1457 ) . Στην ίδια υπόθεση είχαν εμπλακεί δύο ακόμη ψευδομάρτυρες- απο αυτούς ο ένας καταδικάζεται σε ρινότμηση και εξορία, ο δεύτερος, που εί χε διαφύγει τη σύλληψη, καταδικάστηκε σε ισόβια εξορία ενώ σε περίπτωση που θα συλλαμβανόταν θα του επιβαλλόταν, επίσης, η ρινότμηση . Χαρακτηριστική είναι, επίσης, η περίπτωση του Ιωάννη a Leone, υαλουργού απo το Μουράνο, που το 1462 είχε προβεί σε ψευδή καταγγελία και ψευδή μαρτυρία σε βάρος δύο συναδέλφων του. Ο συκοφάντης καταδικάστηκε σε εξόρυξη του ενός ματιού και ρινότμηση με δημόσια εκτέλεση της ποινής στον γνωστό τόπο. Για την ίδια περίπτωση είχαν προταθεί και άλλες ποινές, που φανερώνουν εκζήτηση με προφανή σκοπό τον παραδειγματισμό. Προτάθηκε, λοιπόν, να δεθεί σ' ένα πάσσαλο στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και έπειτα, όταν σημάνει η καμπάνα, να τον κατεβάσουν και φέροντας τον πάσσαλο στη ράχη να αχθεί αναπλέοντας το Μεγάλο Κανάλι ώς το Μουράνο, στο κανάλι των υαλουργείων, ενώ ο κήρυκας θα διαλαλεί διαρκώς το πταίσμα-του- στο Μουράνο έπρεπε να του κοπεί η μύτη και η γλώσσα και να σφραγιστεί στο μέτωπο και στα δύο μάγουλα, ώστε να μη γίνεται στο εξής πιστευτός. Άλλη πρόταση να του κοπεί το ένα χέρι και η μύτη και να του εξοριχθεί το ένα μάτι στον συνηθισμένο τόπο εκτελέσεων. Ακόμη: να περιαχθεί δεμένος σε πάσσαλο πάνω σε σχεδία στο Μουράνο με τον κήρυκα να διαλαλεί το πταίσμα του και στην πλατεία του κυβερνείου να του εξορυχθούν τα μάτια. Τέλος, προτάθηκε να αχθεί με τον ίδιο τρόπο στο Μουράνο και να απαγχονιστεί στην αφετηρία του πορθμείου του Μουράνου ( 1462 ) . Οι προτάσεις αυτές φανερώνουν όχι μόνο την απέχθεια προς τη συκοφαντία, που δυνητικά θα είχε συνέπεια τη θανατική καταδίκη αθώων, αλλά και τη συχνότητα του φαινομένου που έπρεπε να παταχθεί.


Σε πολλές περιπτώσεις, ιδίως όταν πρόκειται για ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση ή όταν ενέχονται σημαίνοντα πρόσωπα, αποφασίζεται όχι μόνο να διεξαχθεί η δίκη κεκλεισμένων των θυρών αλλά και να τηρηθεί μυστική η όλη διαδικασία. Τα μέλη του Συμβουλίου δεν επιτρεπόταν να αναφερθούν σε ό,τι είχε διαβαστεί, λεχθεί ή συζητηθεί στο Συμβούλιο ή να αποκαλύψουν τα ονόματα όσων πήραν μέρος στη διαδικασία με ποινή επιβολής προστίμου 1.000 λιρών, ενός έτους φυλάκισης και δεκαετούς στέρησης του δικαιώματος ανάληψης δημόσιου λειτουργήματος ( 1460 ) . Οποιαδήποτε ανακοίνωση ή συζήτηση του θέματος ήταν απαγορευμένη ακόμη και μεταξύ των μελών του Συμβουλίου, εάν δεν γινόταν μέσα στην αίθουσα με τη θύρα κλειστή .

Ήταν φυσικό, το κλίμα της καταστολής να επιρρίψει τη σκιά του σε ορισμένους χώρους, που θεωρήθηκαν ότι προσφέρονταν για την εμφάνιση και την υπόθαλψη επικίνδυνων ροπών. Τέτοιοι χώροι θεωρήθηκαν κατά κύριο λόγο οι ιδιωτικές σχολές μουσικής, τραγουδιού, γυμναστικής, αριθμητικής και ξιφασκίας. Για να περιορίσει τους τυχόν κινδύνους το Συμβούλιο των Δέκα απαγόρευσε (1444 και 1477) τη λειτουργία των σχολών αυτών κατά τις εσπερινές ώρες, όρισε να λειτουργούν μόνο στην περιοχή του Αγίου Μάρκου και του Ριάλτου όπου υπήρχε συστηματική αστυνόμευση και επέβαλε αποκλειστικά την ομαδική διδασκαλία μέσα σε δημόσιες αίθουσες. Ύποπτοι χώροι θεωρήθηκαν επίσης τα φαρμακεία, όπου σύχναζαν χειρουργοί και κουρείς, τα ζαχαροπλαστεία, καθώς και ορισμένοι δημόσιοι χώροι, που δεν φωτίζονταν τη νύχτα. Αλλά και οι συναθροίσεις όχι συγγενών ατόμων διαφορετικής ηλικίας για δείπνο σε ιδιωτικές κατοικίες έδωσαν αφορμή για παρέμβαση της αστυνομικής Αρχής που επιδίωξε την περιστολή τους. Φυσικά, η απαγόρευση έπληξε και τις συναθροίσεις που γίνονταν επίσης σε ιδιωτικές κατοικίες με πρόσχημα τα τυχερά παιγνίδια, που θεωρούνταν ως κάλυψη για αθέμιτες και ύποπτες πράξεις .

Είναι αλήθεια ότι στη Βενετία το πρόβλημα αντιμετωπιζόταν με πολύ μεγαλύτερη αυστηρότητα απ' ό,τι αλλού. Το γνωστό «Collegium sodomitarum» ιδρύεται στη Βενετία, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ήδη απο το 1418, ενώ στη Φλωρεντία μόλις το 1432 συστήνεται η Αρχή των «Ufficiali di Notte» και στη Λούκκα το 1448 το «uffizio sopra l'Onestà» . Στη Φλωρεντία, παρά τους νόμους που εκδίδονται, η Πολιτεία δείχνει μεγαλύτερη συγκράτηση και η κοινωνία περισσότερη ανοχή. Τα μέτρα που παίρνονται αποβλέπουν περισσότερο στον περιορισμό του φαινομένου παρά στην καταστολή. Τον 14ο αιώνα οι ποινές που προβλέπονταν για τους ενεργητικούς ήταν ο ευνουχισμός (νόμος του 1325) και μεταγενέστερα ο θάνατος (νόμος του 1365), ενώ στους παθητικούς επιβάλλονταν πρόστιμα ή σωματικές ποινές. Το 1408 καταργήθηκαν οι βαριές τιμωρίες και επιβαλλόταν πρόστιμο 1.000 λιρών σε όσους υπέκυπταν στο παράπτωμα για πρώτη φορά, ενώ σε κείνους που υποτροπίαζαν έπρεπε να επιβληθεί η θανατική ποινή. Το 1432 μειώθηκε το πρόστιμο σε 50 φιορίνια για τους ενήλικες, αλλά το ποσό αυξανόταν για τους κατ' εξακολούθηση σφάλλοντες σε 100 φιορίνια τη δεύτερη φορά, 200 φιορίνια και διετή στέρηση του δικαιώματος ανάληψης αξιωμάτων την τρίτη φορά, 500 φιορίνια και ισόβια στέρηση του ίδιου δικαιώματος την τέταρτη φορά, ενώ την πέμπτη φορά έπρεπε τελικά να επιβληθεί η ποινή του θανάτου. Οι μικρότεροι των 18 ετών αντιμετώπιζαν ανάλογες ποινές με αφετηρία τα 10 φιορίνια. Οι ποινές μειώνονταν κατά 50% εάν οι ένοχοι ομολογούσαν αυθόρμητα μετά τη σύλληψη τους, ενώ εάν παραδίδονταν εκούσια και κατέδιδαν τον σύντροφό-τους απαλλάσσονταν . Ελαφρότερες ποινές επιβάλλονταν σε περιπτώσεις που υπήρχε συγκατάθεση του συντρόφου, ενώ περιπτώσεις βαρύτερες (τήρηση ομοφυλοφιλικών πορνείων , πρωκτική βλάβη, σχέση Χριστιανών με Εβραίους, σεξουαλική πράξη σε ναό ) ήταν δυνατό να επισύρουν την επιβολή θανατικής ποινής, οπωσδήποτε σπάνιας . Μεταξύ 1420 και 1500 έγιναν στη Φλωρεντία μόνο έξη εκτελέσεις καταδικασμένων για σοδομία. Στη Βενετία η επιβολή της θανατικής ποινής είναι κατά πολύ συχνότερη- στο διάστημα απο το 1407 μέχρι το 1469 εκτελέστηκαν περισσότεροι απο 29 και καταδικάστηκαν ερήμην σε θάνατο άλλοι 31 ένοχοι που είχαν διαφύγει τη σύλληψη.


Οι ποινές που προβλέπονται απο τους βενετικούς νόμους είναι αντίστοιχες με τις προβλεπόμενες απο τη βυζαντινή νομοθεσία. Όμως, κατά τους Βυζαντινούς, υπόκεινταν στην ίδια ποινή ως ασελγείς και οι ποιούντες και οι πάσχοντες (ή υπομένοντες). Διέφερε επίσης ο τρόπος επιβολής της θανατικής ποινής (ξίφει τμωρείσθωσαν). Βέβαια, συχνότερα επιβαλλόταν ο ακρωτηριασμός του ανδρικού μορίου, ενώ οι ανήλικοι παθητικοί απαλλάσσονταν ή τους επιβάλλονταν ελαφρές σωματικές ποινές (ραβδισμός) και εγκλεισμός σε μοναστήρι για σωφρονισμό . Η βυζαντινή νομική αντίληψη για ίση ευθύνη των ενήλικων ενεργητικών και παθητικών δεν συμβαδίζει με την άποψη που επικράτησε στους Δυτικούς και φυσικά στη Βενετία για μετριότερη ευθύνη και κατά συνέπεια επιεικέστερη τιμωρία των παθητικών. Αντίθετα, ανάλογη είναι τόσο στο Βυζάντιο όσο και στη Βενετία η αντιμετώπιση των ανήλικων παθητικών. ( Στο πρώιμο, Βυζάντιο η Πολιτεία καταδικάζει κατά κύριο λόγο την παθητική ομοφυλοφιλία, ενώ αντίθετα η Εκκλησία στρέφεται περισσότερο κατά των ενεργητικών ).

Για τους Βενετούς η άσκηση σοδομίας ήταν αμάρτημα που αποτελούσε πρόκληση απέναντι στον Θεό και προκαλούσε τη θεϊκή οργή πάνω στις πόλεις και στους ανθρώπους ( επικαλούνταν τα Σόδομα της Παλαιάς Διαθήκης ) . Ήδη στην απόφαση για την ίδρυση του Κολλεγίου για τους σοδομίτες αναφερόταν, ότι έπρεπε να σταματήσει το φαινόμενο αυτό στη Βενετία, «για να μη προκαλείται σε βάρος των ψυχών μας και του κράτους μας η περιφρόνηση και η οργή του παντοδύναμου Θεού» ( 1418 ). Εξάλλου, στο διάταγμα για την πάταξη του ανομήματος στα βενετικά πλοία, το 1420, τονιζόταν ότι τόσο πολύ το βδελυσσόταν ο Θεός, ώστε να καταστρέφει εξαιτίας του πόλεις και λαούς . Στη διάδοση του αμαρτήματος αποδίδονται όλα τα κακά, οι πόλεμοι, η πείνα, η πανούκλα . Έπρεπε, λοιπόν, να ξερριζωθεί για να δείξει και πάλι ο Θεός την επιείκειά του . Το πρότυπο στις ενέργειες των Βενετών έπρεπε να είναι η θεϊκή τιμωρία των Σοδόμων. Η πεποίθηση αυτή προβάλλεται απερίφραστα σε σχετικό ψήφισμα του Συμβουλίου των Δέκα του 1407. Αφού ήταν σε όλους γνωστό, ότι το αμάρτημα αυτό το βδελυσσόταν τόσο πολύ ο Θεός, ώστε να καταστρέψει τις πόλεις και τους λαούς που κατοικούσαν σ' αυτές, έπρεπε και οι Βενετοί να φροντίσουν ώστε όλοι να φοβούνται και να μη διαπράττουν τέτοιο έγκλημα ( 1407 ). «Γι' αυτό κι εμείς που μαζευτήκαμε σε τούτα τα αλμυρά έλη», γράφουν αργότερα σε πρότασή τους κάποια μέλη του Συμβουλίου των Δέκα στις 25 Αυγούστου 1464, «και φτιάξαμε μια τόσο μεγάλη πόλη και τέτοιο κράτος όχι με τη φιλοπονία και τη δύναμη των προγόνων-μας ή τη δική μας αλλά μόνο με την εύνοια και τη χάρη του Θεού, είμαστε υποχρεωμένοι να μιμηθούμε τα έργα του παντοδύναμου Θεού και των προγόνων μας που καταδίωξαν τους σοδομίτες με τη φωτιά». Μόνο έτσι θα κατόρθωνε η Βενετία να επιτύχει «τη χάρη του ζώντος Θεού... ώστε ο ίδιος ο Θεός και Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός να διασώσει εμάς και να ευρύνει το κράτος και την κυβέρνησήμας προς δόξαν του...» . Τα κείμενα των Πατέρων της Δυτικής Εκκλησίας και οι κανόνες που είχαν διαμορφωθεί προσδιόριζαν τα αμαρτήματα που διαπράττονταν αντίθετα προς τη φύση , ενώ με τα κηρύγματά τους ιερωμένοι, όπως ο φραγκισκανός Τιμόθεος απο τη Λούκκα, δεν δίσταζαν να υποδείξουν δημόσια στις βενετικές Αρχές ότι στα χέρια τους βρισκόταν η απαλλαγή της πόλης και του κράτους απο τα δεινά . Στο κήρυγμα που έκανε μπροστά στον δόγη και σε ξένους διπλωμάτες στον Άγιο Μάρκο, τα Χριστούγεννα του 1497, ο ιεροκήρυκας τόνισε ότι τα αίτια του λοιμού έπρεπε να αναζητηθούν στις αμαρτωλές συνήθειες των Βενετών προσδιορίζοντας ανάμεσα στα άλλα και την σοδομία. Η αυστηρή τιμωρία του παραβάτη της θεϊκής εντολής απάλλασσε την πόλη απο το όνειδος, της αφαιρούσε τη βαριά σκιά της μοίρας των Σοδόμων. Αυτό το πνεύμα διακατέχει τα μέλη του Συμβουλίου των Δέκα που δηλώνουν απερίφραστα το
1420 ότι πρέπει να τιμωρούνται οι ένοχοι «απο σεβασμό προς τον παντοδύναμο Θεό» καθώς επίσης «για το καλό του κράτους μας και για την τιμή και την καλή φήμη της επικράτειάς μας» . Εξάλλου, ήταν εδραιωμένη η αντίληψη ότι η τιμωρία εξυπηρετούσε ταυτόχρονα την απαλλαγή του αμαρτωλού απο το βάρος της ενοχής με τον βασανισμό και την καύση του σώματος. Βέβαια, πέρα απο την επίρριψη της βαριάς ευθύνης για την αποστροφή του Θεού απο την πόλη στους αμαρτάνοντες, το πρόβλημα είχε και την πραγματιστική του διάσταση. Τα δεινά, και ιδιαίτερα η πανούκλα, είχαν δημιουργήσει τεράστιο ψυχολογικό και δημογραφικό πρόβλημα. Δεν πρέπει να παραβλέπεται το γεγονός ότι απο το 1348 και μετά η Βενετία —όπως και άλλες πόλεις της δυτικής Ευρώπης— βιώνει τον διαρκή εφιάλτη του λοιμού που αποδεκατίζει τον πληθυσμό . Ο θάνατος ήταν φαινόμενο καθημερινό σε τέτοιο βαθμό που οι βενετικές Αρχές αποφάσισαν να απαγορεύσουν το χτύπημα της καμπάνας κατά την κηδεία νεκρού , γιατί η πόλη ζούσε χωρίς σταμάτημα το πένθιμο κλίμα Η ροπή προς τη σοδομία συνέβαλλε στη διατήρηση της υπογεννητικότητας και το πρόβλημα έπρεπε να λυθεί με την αποστροφή του πληθυσμού απο την αμαρτωλή έξη και την επιστροφή στον κατά φύση ερωτικό βίο . Και είναι ενδιαφέρον να παρατηρηθεί, ότι δεν σημειώνεται αντίστοιχη μέριμνα για ποινικοποίηση τυχόν ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων γυναικών. Η περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα στη Βενετία και κατά συνέπεια δεν υπάρχουν στοιχεία . ( Η Εκκλησία όμως καταδίκαζε τον λεσβιακό έρωτα. Το ίδιο ίσχυε και στο Βυζάντιο. Το πολιτειακό δίκαιο αδιαφορούσε για την ομοφυλοφιλία των γυναικών , ενώ το εκκλησιαστικό δίκαιο την καταδίκαζε ). Μόνο τον επόμενο αιώνα, στην κωμωδία που έγραψε ένας άγνωστος Βενετός, την περίφημη Venexiana, απαντά κάποια συγκαλυμμένη με τον μανδύα της προσποίησης ετεροφυλοφιλικής πράξης αλλά εμφανέστατα τολμηρή περιγραφή τέτοιου είδους συνεύρεσης.

Το βενετικό κράτος δεν έμεινε μόνο στην πρακτική του ελέγχου και της καταστολής της συγκεκριμένης ερωτικής παρέκκλισης. Σε διάφορα σημεία της πόλης, λειτουργούσαν επίσημα οίκοι ανοχής και στα ανοικτά τους παράθυρα πρόβαλλαν συνήθως γυμνόστηθες γυναίκες εκθέτοντας στους περαστικούς τα φυσικά τους χαρίσματα. Όσοι παρασύρονταν και διασκέλιζαν το κατώφλι είχαν την ευκαιρία να απαλλαγούν απο το Vitium που τυχόν τους είχε κυριεύσει. Μέχρι σήμερα η τοπονομαστική της Βενετίας έχει διατηρήσει κάποια «Fondamenta», κάποιο «Ponte» ή «Calle de la Tetta» ( «Αποβάθρα - παρόχθια οδός», «Γεφύρι» ή «Δρόμος του Βυζιού»· ) που διαιωνίζει την ανάμνηση της αναγεννησιακής εκείνης πρακτικής.

[Τλαξκαλτέκος]

Χμμμμμ ... Τον παλούκωνε τον Δράκουλα ο Ιούλιος Καίσαρ ; Την έτριζε την όπισθεν ;


Ιούλιος Καίσαρ και Νικομήδης Δ΄ της Βιθυνίας
Σύμφωνα με τον Σουητώνιο , γύρω στα 20 του , ο Καίσαρας βρέθηκε στην Βιθυνία για κάποια αποστολή. Έμεινε στην αυλή του βασιλιά της Βιθυνίας Νικομήδη Δ΄ και βγήκε η βρώμα πως τον έπνιξαν τον πασχαλινό κούνελο. Τον αποκαλούσαν ανταγωνιστή της βασίλισσας της Βιθυνίας στην συζυγική κλίνη. Ακόμη, σύμφωνα με τα κουτσομπολιά που μεταφέρει ο Σουητώνιος :
- Ο Λικίνιος Κάλβος έλεγε πως η Βιθυνία είχε τον εραστή του Καίσαρα.
- Ο Μάρκος Καλπούρνιος Βίβουλος αποκαλούσε τον Καίσαρα βασίλισσα της Βιθυνίας.
- Ένας Οκτάβιος χαιρέτησε τον Πομπήιο ως βασιλιά και τον Καίσαρα ως βασίλισσα.
- Ο Γάιος Μέμμιος λέει πως σε ένα συμπόσιο ο Καίσαρ έκανε τον οινοχόο του Νικομήδη. ( Γανυμήδης -> οινοχόος του Δία ).
- Ο Κικέρων έλεγε πως η παρθενιά του Καίσαρα χάθηκε στην Βιθυνία. Σε ένα συγκλητικό συνέδριο, ο Καίσαρ τόνισε την ευεργεσία του Νικομήδη προς την Ρώμη και ο Κικέρων είπε πως όλοι γνωρίζουμε τι σου έδωσε ο Νικομήδης και τι του έδωσες κι εσύ σε αντάλλαγμα .
- Όταν ο Καίσαρ γυρνούσε θριαμβευτής απ' την Γαλατία οι στρατιώτες του φώναζαν ο Καίσαρας κανόνισε τους Γαλάτες και τον Καίσαρα κανονίζει ο Νικομήδης.
https://en.wikipedia.org/wiki/Queen_of_Bithynia

Μαμούρρα και Καίσαρ
Ο Κάτουλλος κατηγόρησε τον Μαμούρρα πως ματσακώνιαζε την βάρκα με τον Καίσαρα. Έπειτα όμως ζήτησε συγνώμη.
https://en.wikipedia.org/wiki/Mamurra