Στην αντιπαράθεση Δεξιάς και Αριστεράς υπήρχε τεράστια διαφορά δυναμικού υπέρ της Δεξιάς.
Αν εξαιρέσουμε τον απλό αντάρτη και τον απλό στρατιώτη που δεν υπήρχε διαφορά, ο αντάρτης ήταν συνήθως αγράμματος αγρότης και ο στρατιώτης ήταν συνήθως αγράμματος εργάτης, αγρότης και επαγγελματίας, και ο απλός χωροφύλακας συνήθως ήταν αγράμματος αγρότης.
Στο υπόλοιπο δυναμικό η διαφορά ήταν τεράστια.
Στον πολιτικό τομέα.
Οι εθνικιστές είχαν ότι καλύτερο διέθετε ο τόπος, μορφωμένους και άξιους πολιτικούς (ο Σοφούλης, ο Σ Βενιζέλος, ο Γ Παπανδρέου, ο Τσαλδάρης, ο Πεσματζόγλου κα), αρκετοί ήταν καθηγητές ΑΕΙ (Π Κανελλόπουλος, Τσάτσος κα).
Οι κομμουνιστές στην πλειοψηφία τους ήταν αγράμματοι πχ Ν Ζαχαριάδης φορτοεκφορτωτής από 15 ετών δηλαδή στην καλύτερη είχε πάει κάποιες τάξεις Γυμνασίου, Γιάννης Ιωαννίδης (Διονύσης) κουρέας δεν τελείωσε το Δημοτικό, Σιάντος καπνεργάτης του Δημοτικού.
Υπήρχαν κάποιοι δάσκαλοι Πλουμπίδης, Ζευγός (οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες δεν ήταν ΑΕΙ)....
Εξαίρεση αποτελούσε ο Κόκκαλης και ο Κώστας Γυφτόδημος (Καραγιώργης) – ο οποίος κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν ότι καλύτερο διέθετε το ΚΚΕ, αυτός δημιούργησε τα πάντα στην κατοχή – φυσικά φρόντισε το ΚΚΕ να τον εξοντώσει το 1954 στα υπόγεια των Ρουμανικών φυλακών Μερτζινένο.
Στον στρατιωτικό τομέα.
Οι εθνικιστές είχαν επαγγελματίες αξιωματικούς με σπουδές στην σχολή Ευελπίδων ή σε παραγωγικές σχολές και φυσικά έφεδρους αξιωματικούς με χαμηλότερο επίπεδο μόρφωσης το Γυμνάσιο και άνω.
Ο ΕΣ είχε να επιδείξει σπουδαίες στρατιωτικές μορφές όπως τον Αλ Παπάγο, τον Δημ Γιαντζή, τον Κιτριλάκη, τον Τσακαλώτο κα
Αντίθετα η Αριστερά είχε να επιδείξει αυτοσχέδιους στρατιωτικούς κυρίως αγράμματους, όπως ο Μ Βαφειάδης κουλουρτζής- καφετζής, ο Γιώργος Βοντίσιος ( Γούσιας) μπαλωματής, ο Δημ Βλαντάς αγνώστου επαγγέλματος, ο Στ Γκιουζέλης οικοδόμος τον έστειλαν στην Πελοπόννησο με έντονο τοπικιστικό πνεύμα και κατάντησε να τον φωνάζουν οι «μαχητές» του ΔΣΕ ο
«Αούτος» κα
Τώρα υπήρχαν κάποιοι που δήλωναν κάποια μόρφωση πχ ο Β Μπζρτιώτας (Φάνης) έλεγε ότι είχε τελειώσει την ΑΣΟΕΕ, ο Αθανάσιος Κλάρας (Άρης Βελουχιώτης) ήταν τόσο γεωπόνος, όσο ήταν και ταγματάρχης του πυροβολικού, ούτε έξω από την Γεωπονική σχολή δε είχε περάσει, απλά είχε βγάλει Αβερώφειο Μέση Γεωργική Σχολή της Λάρισας (γεωργοτεχνίτης λοιπόν, με επίδοση «καλώς»). Ο Χαρ Φλωράκης (Γιώτης) αυτός είχε βγάλει μια σχολή τηλεγραφητών, στρατιωτικά έχουν γραφτεί πράγματα που είναι για γέλια και για κλάματα για τον καπετάν Γιώτη ....
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ο Στέφανος Γκιουζέλης (Στέφανος Παναγιωτόπουλος) Καπετάνιο του Α΄ Σώματος Στρατού του Εφεδρικού ΕΛΑΣ Αθηνών και με την ιδιότητα αυτή πήρε μέρος στη «μάχη της Αθήνας» τον Δεκέμβρη του 1944. Τον Ιανουάριο του 1948 ανάλαβε την διοίκηση της 3ης Μεραρχίας (Πελοποννήσου) του ΔΣΕ
Τώρα υπήρχαν καλοί αξιωματικοί στον ΔΣΕ και μορφωμένοι που τους υπολόγιζε ο ΕΣ, όπως ο Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής) δικηγόρος, ο Γιώργος Γιαννούλης δικηγόρος, ο Γιώργος Γεωργιάδης αξιωματικός, Τσουκόπουλος κα.... όλους όσους είχαν κάποια αξία τους εξόντωσαν με κάποια προσχήματα πχ
Τον Γιάννης Αλεξάνδρου ( Διαμαντή) μετά το Καρπενήσι είχε πάει στον Γράμμο τον έστειλαν λοιπόν πίσω στην Ρούμελη, Διοικητή στην 2η Μεραρχία του ΔΣΕ, όπου δεν υπήρχε πληθυσμός στα χωριά, Κπίτες για πληροφορίες, εφόδια τίποτα, τον έστελναν να εξοντωθεί και φυσικά σκοτώθηκε τον Ιούνιο του 1949 πιθανά και από φίλια πυρά κατά την μαρτυρία του Νίκου Μανιού (Νικηταράς) ο οποίος ήταν κοντά την τελευταία στιγμή ....
Τον Γ Γιαννούλη διοικητή της 102 Ταξιαρχίας με πολιτικό επίτροπο τον Ν Μπελογιάννη τον κατηγόρησαν για την απώλεια του Κάμενικ και με στρατοδικείο που δεν ξέρουμε που, πότε και από ποιούς αποτελείτο τον καθαίρεσαν και τον εκτέλεσαν.
Η διαταγή ανέφερε ανάμεσα σε άλλα:
«(...) Στις 20 του Αυγούστου 1948, δικάστηκε από το Στρατοδικείο της 670 Μονάδας σε θάνατο και εκτελέστηκε ο πρώην Αντι/ρχης Πεζικού του Δ.Σ.Ε. Γεώργιος Γιαννούλης. Ο Γιαννούλης Γεώργιος είναι ο άμεσος Υπεύθυνος για τον αιφνιδιασμό και την απώλεια του Κάμενικ, για την απώλεια του Γκόλιο, επίσης και για την απώλεια της Μπάτρας (...) Ο ΔΣΕ πολλές φορές βοήθησε το Γιαννούλη για να διορθώσει τις αδυναμίες του, αυτός όμως συνέχισε τα λάθη του και έφτασε μέχρι τις παραπάνω πράξεις που αποτελούν πραγματική προδοσία. (...)». Ο Ν Μπελογιάννης ποιούσε την νήσσαν.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Γιώργος Γιαννούλης ήταν από τα αξιολογότερα στελέχη που διέθετε ο ΔΣΕ, στην φωτογραφία με μέλη της επιτροπής του ΟΗΕ.
Τον Γ Γεωργιάδη ο οποίος κατηγορήθηκε για την ήττα στην Βέροια δικάστηκε από ανταρτοδικείο και εκτελέστηκε χωρίς να του δοθεί δυνατότητα απολογίας.
.....Το αδημοσίευτο γράμμα θα εντοπίσει η κ. Παπαθανασίου στο πλαίσιο της ιστορικής της έρευνας και θα το αναγνώσει στην εκδήλωση με θέμα «εκκαθαρίσεις στον ΔΣΕ: αναψηλαφώντας την υπόθεση Γ. Γεωργιάδη», που οργάνωσε στις Πρέσπες η ΕΔΙΑ.
«Οταν θυμάμαι αυτή τη δίκη δακρύζω. Για την ιστορία του κόμματός μας αποτελεί μαύρη κηλίδα», έγραφε ο τότε αντάρτης Προκόπης Μπαράκος, τον οποίο η ηγεσία του ΚΚΕ είχε επιστρατεύσει μαζί με δύο άλλους συμπολεμιστές τους για να αποτελέσουν, κατά τα προβλεπόμενα, το «ακροατήριο» της δίκης!
«Οργανωτής όλης αυτής της σκηνοθεσίας και υπεύθυνος για την καταδίκη σε θάνατο του σ. Γεωργιάδη ήταν ο σ. Γούσιας, ο οποίος φώναζε στον Γεωργιάδη: σήμερα εδώ θα τα πληρώσεις όλα».Ο Μπαράκος περιέγραφε ότι η δίκη
έγινε «μέσα σε μια υγρή εκκλησιά με τέσσερις δικαστές, έναν «λαϊκό επίτροπο», δύο μαχητές για την ασφάλεια και «τρεις ακροατές», μεταξύ των οποίων ήταν και ο ίδιος.
Συνέχιζε λέγοντας ότι ο Γούσιας δεν είπε ούτε λέξη για την κύρια «κατηγορία» που αφορούσε τη μάχη της Εδεσσας και
δεν του επέτρεψε καν να πάρει τον λόγο.
Ανέφερε ακόμα ότι «κατά τις έντεκα το βράδυ, η δίκη μεταφέρθηκε σε ένα σπίτι λόγω του κρύου» και ο ίδιος κρατούσε ένα «γκαζοκάντηλο» για φωτισμό.
....
https://www.kathimerini.gr/497955/artic ... y-emfylioy
Στην Πελοπόννησο έστειλαν διοικητή στην ΙΙΙ Μεραρχία τον Στέφανο Γκιουζέλη από την Καισαριανή, οποίος βέβαια δεν είχε ιδέα από στρατιωτικά θέματα και παραμέρισαν ντόπιους στρατιωτικούς με γνώσεις όπως ο Κανελλόπουλος, όπου επιχείρησε πήγε πολύ καλά η επιχείρηση όπως για παράδειγμα η μάχη της Χαλανδρίτσας (4-5 Ιουλίου 1947).
Τώρα στο ζήτημα του εξοπλισμού, ο ΕΣ υστερούσε του ΔΣΕ μόνο στον ατομικό οπλισμό.
Ο Αντάρτες ως επί το πλείστων ήταν οπλισμένοι με γερμανικό υποπολυβόλα ΜΡ-40 ενώ οι φαντάροι είχνα σαν βασικό όπλο το Ενφιλντ 0,303 ιντζών.
Το Π/Β του ΕΣ ήταν το βρετανικό πεδινό πυροβόλο των 25 λιβρών, εντελώς ακατάλληλο για ορεινό πόλεμο.
Σε αντιαρματικούς εκτοξευτές ο ΕΣ διάθετε τον εκτοξευτή ΡΙΑΤ ενώ ο ΔΣΕ την γερμανική «αντιαρματική γροθιά» Panzerfaust.
Ο ΕΣ είχε σοβαρή έλλειψη σε πολυβόλα, στην άμυνα της Κόνιτσας στηρίχτηκε σε δύο μόλις πολυβόλα η 75η Ταξιαρχία που την υπερασπιζόταν, συνήθως διέθετε πολυβόλα Βίνκερς διαμετρήματος 0,303, υπήρχε ένας λόχος πολυβόλων ανά μεραρχία πεζικού, ο ΔΣΕ διέθετε μεγάλο αριθμό γερμανικών πολυβόλων MG – 32
Φυσικά ο ΔΣΕ δεν διέθετε καθόλου αεροπλάνα, τανκ, αλλά και τα αεροπλάνα που διέθετε μέχρι το 1948 ο ΕΣ ήταν τελείως ακατάλληλα για ορεινό πόλεμο, οι Ντακότες και τα Σπιτφαιρ μετατράπηκαν σε βομβαρδιστικά, όλα αυτά μέχρι που προμηθεύτικαν Helldiver… Όσο αφορά τα τανκ μόνο σε μάχες πεδινών επιχειρήσεων είχαν χρησιμότητα.
Φυσικά όλα αυτά άλλαξαν όταν οι ΗΠΑ άρχισε να στέλνει υλικά και να εξοπλίζει τον ΕΣ.
Τέλος μετά τον εφοδιασμό από τις ΗΠΑ του ΕΣ συνέβει ένα απροσδόκητο γεγονός.
Το 1939 υπήρχαν 183.619 ημίονοι
Το 1944 υπήρχαν 73.448 ημίονοι. Δηλαδή μείωση 60%
Το 1939 υπήρχαν 363.183 άλογα
Το 1944 υπήρχαν 145.273 άλογα. Δηλαδή μείωση 60%
Το 1939 υπήρχαν 404.379 όνοι
Το 1944 υπήρχαν 202.200 όνοι Δηλαδή μείωση 50%
Οι Βρετανοί είδαν τις πραγματικές διαστάσεις του ελληνικού προβλήματος, δηλαδή μιας ράτσας μουλαριών αντοχής (σε πετρώδη ορεινά εδάφη), που να τρώνε λίγο, να αντέχουν σε εναλλαγές θερμοκρασίας υψηλής ζέστης και παγετού και σχετικά ευφυή. Έτσι μετέφεραν στην Ελλάδα μουλάρια από περιοχές των Ιμαλαίων και του Αφγανιστάν που πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις.
Οι Αμερικάνοι πάλι διέθεσαν κατά εκατοντάδες από τα καλύτερα μουλάρια που διέθεταν, τα μουλάρια του Μισούρι. Τα ζώα αυτά μπορούσαν να μεταφέρουν και 150 κιλά σε βατό έδαφος σε αντίθεση με τα ντόπια που μετέφεραν μέχρι 70 κιλά. Αλλά …
Είχαν μέγεθος άλογου άρα ήταν δύσκολη η μετακίνηση του σε μουλαρόδρομους.
Ήταν μαθημένα να τρώνε και καρπό πράγμα που καμιά ελληνική οικογένεια δεν μπορούσε να του προσφέρει.
Δεν ανεχόντουσαν άβολα σαμάρια και κακοζυγισμένα φορτία.
Απαιτούσαν ανά τετράωρο ξεφόρτωμα και ξεκούραση.
Χρειαζόταν σταβλισμό, καθαριότητα και περιποίηση.
Οι αγρότες το απέρριπταν το ζώο, για τους πιο πάνω λόγους αλλά και ο στρατός δυσφορούσε όταν οι Αμερικάνοι τους εξηγούσαν τους τις προϋποθέσεις χρήσης του μουλαριού. Το μουλάρι αυτό που ήταν ότι καλύτερο υπήρχε υστερούσε στις μεταφορές στο ισχνό και πεινασμένο μουλάρι του ΔΣΕ που ανταπεξερχόταν καλύτερα από τα μουλάρια του Μισούρι.
Έτσι αυτό το εντυπωσιακό μουλάρι δεν αγαπήθηκε ούτε από τους αγρότες, ούτε από τον στρατό, μετά το τέλος του Εμφυλίου το μουλάρι του Μισούρι οι περίφημες Κούλες, χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία από τους υλοτόμους της Πίνδου.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ εκδόσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άρθρο του Γ Μαργαρίτη
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
