Το όραμα της ενωμένης Τουρκορωμιοσύνης

[ΜΥΘΗΡΑ]

σχολιο 1

....το οραμα της ομοασπονδιωσης των Βαλκανιων και της Μ.Ασιας ειναι πολυ παλιο ...και τελευταιος μεγαλος εκφραστης του δεν ηταν ο εγκαθεκτος των ΗΠΑ δικτατορακο2 με το μουστακακι αλα φθηνη απομιμηση του Χιτλερ ..ο γραφικος επαρχιωτης του μεταπολεμικου ελληναραγιαδισμου του ....αλλα ο Ρηγας Φεραιος μαρτυρας που πληρωσε με την ζωη του τις επαναστατικες ιδεες του...

..εδω ενα καλο ...αναδρομικο του οραματος της ομοσπονδιωσης Βαλκανιων και Μ.Ασιας ...αλλα η ομοσπονδιωση απαιτει ισχυρες δημοκρατιες ουσιαστικες οχι ψευδοδημομοκρατιες ...κι απαιτει οτι τα μεγαλοιδεατικα λομπυ τα εξ εκατερωθεν με τουςς κατακτητικους ιδεασμους τους αιμοδιψεις κι ανθρωποβορους θα εχουν διαλυθει ...

..εκει διαβαζουμε....


....Δεν είναι πολύ γνωστό, αλλά το αίτημα της βαλκανικής συνεργασίας ακούγεται για πρώτη φορά από έναν Τούρκο, το σεΐχη Μπεντρεντίν (1358-1420), συμμαθητή Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνα στο Ιεροδιδασκαλείο της Αδριανούπολης. Ο Μπεντρεντίν κήρυττε από τις αρχές του 15ου αιώνα, την ανάγκη συνύπαρξης χριστιανών και μουσουλμάνων στα Βαλκάνια και τη Μ. Ασία μέσα σε ένα ενιαίο κράτος ισοτιμίας και ισονομίας, με φυλετική και θρησκευτική ανοχή και κοινωνική δικαιοσύνη. Το κίνημά του συσπείρωνε χριστιανούς, μουσουλμάνους, και Εβραίους στη Βλαχία, τη Μ. Ασία αλλά και σε αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Χτυπήθηκε ανελέητα από τη σουλτανική εξουσία και ο Μπεντρεντίν απαγχονίστηκε στις Σέρρες το 1420. .......................................
https://dea.org.gr/%CE%BF-%CF%81%CE%AE% ... E%AF%CE%B1

[ΜΥΘΗΡΑ]

σχολιο 2

...η ευθυνη των βυζαντινων για την Οθωμανικη επεκταση στην Βαλκανικη ητν μεγαλη ...μια επεκταση που ηταν προιον της ανθενωτικης φεουδαλικης ορθοδοξης βυζαντινης εκκλησιας η οποια επιθυμουσε η τουλαχιστον φλερταρε με την ιδεα καταλυσης του Βυζαντινου κρατους και την ""παραδοση ""της Εκκλησιας στους Οθωμανους ...

....το ποσο καθοριστικη ηταν η βοηθεια που προσεφεραν βυζαντινοι φεουδΑρχες αρχοντες σφετεριστες στην επεκτατικη δυναμη των Τουρκων αλλα και τωνΣερβων φαινεται απο το τροπο που κατεσταλη το Κινημα των Ζηλωτων στην Θεσσαλονικη 1342-1349 ...

viewtopic.php?f=20&t=8408&p=304928#p304928

[Adminović]

Φανατικοί υποστηρικτές του οράματος της ενωμένης Τουρκορωμιοσύνης.
Αν ζούσε σήμερα ο Γιώργης ο Παπαδόπουλος κι είχε ακόμα το κόμμα του, σίγουρα θα τον ψήφιζαν!

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Σε αυτό το νήμα θα μιλήσουμε για όλους αυτούς που στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την ενωμένη Τουρκορωμιοσύνη, δηλαδή την ύπαρξη σε κοινό κράτος των μουσουλμάνων και χριστιανών Τουρκορωμιών.

«Ο κλονισμός της Τουρκίας θα συνεπιφέρη και τον κλονισμόν της Ελλάδος, διότι μετά της Τουρκίας αποτελούμεν έν όλον, διότι οι Τούρκοι είμεθα εμείς», διακηρύσσει χαρακτηριστικά η έγκυρη «Ακρόπολις» (10/8/1903), διά χειρός του τροφίμου του Υπ.Εξ. Κλεάνθη Νικολαΐδη.

«Το Οσμανικόν κράτος είνε το αρχαίον Βυζάντιον υπό άλλον κυρίαρχον και άλλο όνομα. Το πράγμα όμως παρέμεινε το ίδιον. Αντί μιας φυλής εξωτερικεύουσι το κράτος δύο. Οι Τούρκοι είνε οι κυρίαρχοι του Κράτους τούτου πολιτικώς, ημείς δε κοινωνικώς».

https://www.efsyn.gr/arheio/fantasma-ti ... linten?amp

[Adminović]

«Ο κλονισμός της Τουρκίας θα συνεπιφέρη και τον κλονισμόν της Ελλάδος, διότι μετά της Τουρκίας αποτελούμεν έν όλον, διότι οι Τούρκοι είμεθα εμείς», διακηρύσσει χαρακτηριστικά η έγκυρη «Ακρόπολις» (10/8/1903), διά χειρός του τροφίμου του Υπ.Εξ. Κλεάνθη Νικολαΐδη.

«Το Οσμανικόν κράτος είνε το αρχαίον Βυζάντιον υπό άλλον κυρίαρχον και άλλο όνομα. Το πράγμα όμως παρέμεινε το ίδιον. Αντί μιας φυλής εξωτερικεύουσι το κράτος δύο. Οι Τούρκοι είνε οι κυρίαρχοι του Κράτους τούτου πολιτικώς, ημείς δε κοινωνικώς».

https://www.efsyn.gr/arheio/fantasma-ti ... linten?amp

🇬🇷 + 🇹🇷 = 1️⃣

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Τάσεις συνεργασίας Ελλήνων και Οθωμανών

Την προσέγγιση αυτή υπέθαλπαν, στην αρχή τουλάχιστον, και οι ίδιοι οι Οθωμανοί. Ο Μεχμέτ Β ́ προσπάθησε να αξιοποιήσει τη λαμπρή βυζαντινή παράδοση, χρησιμοποίησε τον ενδεικτικό τίτλο «αμιράς Τουρκορρωμαίων», υιοθέτησε την ελληνική ως επίσημη διπλωματική γλώσσα του κράτους και δεχόταν – η προσποιούνταν ότι δεχόταν – με ικανοποίηση τις προτάσεις των Ελλήνων για συνεργασία. Παράλληλα, προσπάθησε και αυτός, αλλά και οι διάδοχοι του, να ενισχύει τη θέση των ανθενωτικών και να διαιωνίζει την πατροπαράδοτη καχυποψία των ορθοδόξων προς τους Λατίνους. Έτσι κατόρθωσε να διευρύνει τα ιδεολογικά χάσματα μεταξύ της ελληνικής Ανατολής και της καθολικής Δύσεως και να περιορίσει με αυτό τον τρόπο τους κινδύνους χριστιανικών «σταυροφοριακών» εκστρατειών εναντίων των Τούρκων. Οι προσδοκίες των Οθωμανών δικαιώθηκαν ως ένα σημείο. Οι χαρακτηριστικότεροι εκπρόσωποι της ελληνοτουρκικής συνεργασίας ήταν : α) οι σταθερά ανθενωτικοί, β) οι δύσπιστοι σε κάθε κήρυγμα (πολιτικό, θρησκευτικό η πολιτιστικό) δυτικοευρωπαϊκής προελεύσεως, και γ) οι αντίθετοι — ή τουλάχιστον οι επιφυλακτικοί απέναντι στις δυναμικές αντιτουρκικές ενέργειες (κινήματα κλπ.) των υποδούλων. Αντίθετα, εκείνοι που υιοθετούσαν την ιδέα της ένοπλης αντιστάσεως ήταν διατεθειμένοι να προβούν σε ορισμένες παραχωρήσεις στον δογματικό τομέα προς τη Ρωμαϊκή Εκκλησία, με αντιστάθμισμα την εξασφάλιση στρατιωτικής επεμβάσεως των καθολικών δυνάμεων στην Ελλάδα· οι ίδιοι ήταν επίσης στενά συνδεδεμένοι οικονομικά και πολιτιστικά — με τον δυτικό τρόπο ζωής και με τις «φραγκοκρατούμενες» περιοχές της ελληνικής χερσονήσου.

Οι θιασώτες της πολιτικής του κατευνασμού του κατακτητή και της ελληνοτουρκικής συνεργασίας ξεκινούσαν κατά κανόνα από πατριωτικά κίνητρα. Ο πρώτος μετά την Άλωση οικουμενικός πατριάρχης Γεώργιος Γεννάδιος ο Σχολάριος αποτελεί τον διαπρεπέστερο εκπρόσωπο της πολιτικής αυτής κατά τις πρώτες φάσεις της εφαρμογής της. Ο Γεννάδιος όχι μόνο εξασφάλισε τα γνωστά προνόμια και τις δικαιοδοσίες της Εκκλησίας — που, καθώς είδαμε στο σχετικό κεφάλαιο, κάλυψαν ένα μέρος των διοικητικών και πολιτικών αναγκών του υπόδουλου Γένους —, αλλά και επιδίωκε, ελπίζοντας πως θα το κατόρθωνε, να προσελκύσει τον Πορθητή (ως ένα σημείο τουλάχιστον) στα διδάγματα του χριστιανισμού, ώστε να επιτύχει κάποια χαλάρωση των καταπιεστικών του μέτρων σε βάρος των ορθοδόξων υπηκόων του.

Την προσέγγιση με τον κατακτητή την επιδίωξαν και οι περισσότεροι από τους διαδόχους του Γενναδίου στον οικουμενικό θρόνο. Δέκα χρόνια περίπου μετά τη λήξη της πατριαρχίας του Σχολαρίου ο πατριάρχης Μάξιμος Γ ́ (1476-1482) προσπάθησε και αυτός να εξασφάλισει το κύρος της Εκκλησίας και τον σεβασμό της Ορθοδοξίας εκ μέρους του σουλτάνου Βαγιαζίτ Β ́ με ανάλογες, όπως του Σχολαρίου, ενέργειες. Σποραδικές εξαιρέσεις παρουσιάσθηκαν μεταξύ των οικουμενικών πατριαρχών των τελευταίων δεκαετιών του 16ου και κυρίως του πρώτου ημίσεος του 17ου αι. Τότε, υπό την επήρεια της ξένης προπαγάνδας, προπάντων των καθολικών δυνάμεων, ορισμένοι προκαθήμενοι του οικουμενικού θρόνου και αρκετοί μητροπολίτες ελλαδικών κυρίως μητροπόλεων αναζήτησαν άλλες διεξόδους στο εθνικό πρόβλημα, έξω από την καθιερωμένη τακτική της συνεργασίας με τους Οθωμανούς. Κατά κανόνα, κύριος στόχος της πολιτικής του συμβιβασμού ήταν ο εξευμενισμός των σουλτάνων, των μεγάλων βεζίρηδων και των άλλων ανώτερων αξιωματούχων της Πύλης για τη διαφύλαξη των προνομίων που είχαν ήδη παραχωρηθεί στην Εκκλησία. Ανάλογους σκοπούς εξυπηρέτησαν συχνά και οι Έλληνες που είχαν αναλάβει εμπιστευτικές θέσεις στην οθωμανική διοικητική μηχανή (δραγομάνοι κλπ.), εκείνοι που με τον πλούτο τους είχαν αποκτήσει σημαντική επιρροή μεταξύ των παραγόντων της οθωμανικής πολιτικής και μερικοί εκπρόσωποι κοινοτήτων.

Οι προσπάθειες αυτές είχαν συχνά θετικά αποτελέσματα. Δεν ήταν ωστόσο σπάνιες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες η τακτική της συνεργασίας κατέληγε στη δημιουργία δυσμενών καταστάσεων τόσο για την Εκκλησία, όσο και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των υποδούλων Ελλήνων. Οι τάσεις ορισμένων εκπροσώπων της ελληνικής συνοικίας του Φαναρίου η άλλων ελληνικών εστιών, προπάντων της Προποντίδος και της ανατολικής Θράκης, να αναμιγνύονται στις εκλογές οικουμενικών πατριαρχών η στους διορισμούς οφφικιαλίων της Εκκλησίας και να χρησιμοποιούν, για να επιβάλλουν τις απόψεις των, αξιωματούχους της Πύλης, προκαλούσαν σημαντικές ζημιές στα οικονομικά του πατριαρχείου, έφθειραν ανεπανόρθωτα το κύρος της Εκκλησίας και είχαν δυσάρεστες επιπτώσεις και στο πολιτικό πρόβλημα. Άλλωστε αρκετοί από τους υπέρμαχους της ελληνοτουρκικής συνεργασίας εξυπηρετούσαν καθαρά προσωπικά συμφέροντα η τουλάχιστον συνδύαζαν τις ενέργειες τους με ιδιοτελείς σκοπούς. Ήδη μεταξύ των πρώτων οπαδών της τακτικής του συμβιβασμού εμφανίσθηκαν τέτοια παραδείγματα. Δεν έχει βέβαια αποσαφηνισθεί ακόμη η περίπτωση του ιστορικού της Αλώσεως Κριτοβούλου του Ιμβρίου· αλλά τα γνωστά γεγονότα της ζωής του και το έργο του προδίδουν άλλοτε την αναξιοπρεπή δουλοπρέπεια του και άλλοτε τον απροκάλυπτο πολιτικό του πολιτικό του καιροσκοπισμό. Εξ άλλου χαρακτηρίζεται γενικά ως γλοιώδης η τακτική του πιο ένθερμου απολογητή της ελληνοτουρκικής συνεργασίας κατά τα μέσα του 15ου αι. Γεωργίου Αμιρούτζη από την Τραπεζούντα. Ο Αμιρούτζης δεν δίστασε στο φιλολογικό του έργο να φθάσει ως την απροσχημάτιστη εξύμνηση της μωαμεθανικής θρησκείας και κάποτε ως την παραδοχή απόψεων που ισοδυναμούσαν με την εξωμοσία.

Περισσότερα ειλικρινής — αλλά χιμαιρική και ανεδαφική — ήταν η στάση του Κρητικού ουμανιστή Γεωργίου Τραπεζουντίου, ο οποίος πίστεψε για ένα διάστημα στην αρμονική ιδεολογική σύζευξη του ελληνικού και του μουσουλμανικού στοιχείου της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τον Ιούλιο του 1453, όταν ακόμη ήταν νωπό το συγκλονιστικό γεγονός της Άλωσης, ο Τραπεζούντιος προσπάθησε με επιστολιμαία πραγματεία να πείσει τον Μεχμέτ Β ́ ότι ήταν δυνατό να επιτευχθεί αμεσότερη προσέγγιση των Ελλήνων υποδούλων με τους Οθωμανούς κυρίαρχους, αν παραμερίζονταν τα θρησκευτικά εμπόδια που χώριζαν τους δύο κόσμους. Η κίνηση αυτή, που βρήκε αργότερα οπαδούς στο πολιτικό πεδίο, στηριζόταν στην πεποίθηση ότι υπήρχε δυνατότητα να αφομοίωση βαθμιαία ο Ελληνισμός τον αντίπαλο η τουλάχιστον να επιβιώσει ως ισότιμος μέτοχος σε ένα ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό κράτος.