Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.

[Τλαξκαλτέκος]

Οι Ασσσασίνοι ήταν Σιίτες * και στρέφονταν κυρίως κατά Σουνιτών . Έλεγαν για τα θύματά τους :

Το να τους σκοτώνεις είναι πιο θεμιτό από τη βροχή που πέφτει. (... ) Το να χύσεις αίμα αιρετικού είναι πιο αξιέπαινο από το να σκοτώσεις 70 Έλληνες άπιστους .

Πηγή : David Barrett , Μυστικά Τάγματα

* Οι Σιίτες διακρίνονταν σε διάφορες ομάδες : Ισμαηλίτες - Επταδιστές , Δωδεκαδιστές , Εξαδιστές , Αλεβίτες , Δρούζοι , Νιζαρί - Ασσασσίνοι κ.α.

[Τλαξκαλτέκος]

ΗΠΑνοί και Ρώσοι επεμβαίνουν σε διάφορες περιοχές στον πλανήτη , αλλά και οι δύο συγκρατούνται και ο πόλεμος ποτέ δεν γίνεται ευρύτερος. Τι παίζει όμως με τις Ινδία - Πακιστάν - Κινά που είναι και αυτές πυρηνικές δυνάμεις ;
Η Κίνα και η Ινδία έχουν μικροσυμπλοκές για συνοριακές διαφορές . Αλλά και αυτών η αυτοσυγκράτηση είναι αξιοσημείωτη , π.χ. στην μεταξύ τους σύγκρουση του 1962 δεν χρησιμοποίησαν σχεδόν καθόλου αεροπορία.
Το '62 κέρδισαν οι Κινέζοι , το '67 κέρδισαν οι Ινδοί , το '87 και το 2017 κανένας . Το 2020 άρχισαν ξανά οι διενέξεις και συνεχίζονται ως σήμερα. https://en.wikipedia.org/wiki/2020%E2%8 ... skirmishes
Η Κίνα και το Πακιστάν τα λένε καλά εις βάρος της Ινδίας.

Η Κίνα σήμερα , εκτός απ' την Ταϊβάν , διεκδικεί εδάφη στα βορειοανατολικά της σύνορα με την Ινδία ( ανατολικά του Μπουτάν ) και στα βορειοδυτικά της σύνορα με την Ινδία. Η Ινδία διεκδικεί την περιοχή Ακσάι Τσιν ( περιοχή του τμήματος του Κασμίρ που ανήκει στην Κίνα ) της Κίνας και εδάφη του Πακιστάν. Το Πακιστάν διεκδικεί εδάφη της περιοχής του Κασμίρ που ανήκει στην Ινδία.

Κασμίρ
Περιοχή που ένα τμήμα της ανήκει στην Ινδία , ένα άλλο στο Πακιστάν και ένα άλλο στην Κίνα. Οι μουσουλμάνοι της περιοχής του ινδικού Κασμίρ αποτελούν τα 2/3 του πληθυσμού , ενώ οι ινδουιστές το 1/3 περίπου. . ( To πακιστανικό Κασμίρ έχει μόνο μουσουλμάνους ) . Το 1947 - 49 και το 1965 Ινδία και Πακιστάν συγκρούστηκαν για το Κασμίρ , ενώ είχαμε και κοινοτικές συγκρούσεις. Οι μουσουλμάνοι του ινδικού Κασμίρ , ως πλειοψηφία , ζητάνε την αυτονομία τους ή/και την ένωσή τους με το Πακιστάν. Το 1995 και το 1999 είχαμε νέες συγκρούσεις μεταξύ μουσουλμάνων αυτονομιστών ( που στηρίζονταν απ΄ το Πακιστάν ) και του ινδικού στρατού. Αν και υπάρχει εκεχειρία τα προβλήματα συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
[ Η κασμιρική γλώσσα ανήκει στις ινδικές ( ινδοάρειες ) γλώσσες της ινδοϊρανικής οικογένειας γλωσσών . Το λεξιλόγιο περιλαμβάνει σανσκριτικά , παντζαμπικά και περσικά στοιχεία. Οι μουσουλμάνοι χρησιμοποιούν πολλές αραβικές και περσικές λέξεις. Η πλειοψηφία των μορφωμένων Κασμιριανών είναι ινδουιστές. ]

[Τλαξκαλτέκος]

Σύμφωνα με τον σπουδαίο λαογράφο Κωνσταντίνο Ρωμαίο ( ΕΛΛΑΣ , τόμος Β΄, Μεγάλη Εικονογραφημένη Λαογραφία - Γεωγραφία - Ιστορία ) κοινωνικά οι Μανιάτες διαιρούνταν σε 2 τάξεις : α) στους Νικλιάνους ή Μεγαλογενήτες ( = αυτοί που ανήκουν σε μεγάλη γενιά ) και β) στους Φαμέγιους ή Αχαμνόμερους/Αχαμνότερους γιατί προέρχονταν από αχαμνή ( κατώτερη , ανίσχυρη ) γενιά. Οι Νικλιάνοι ήταν αριστοκράτες και θεωρούνταν αυτόχθονες. Οι Φαμέγιοι/Αχαμνότεροι θεωρούνταν παρακατιανοί , απόγονοι ξενοφερμένων και πλήρωναν φόρο για προστασία στους Νικλιάνους. Δεν ήταν όμως σπάνια η μεταπήδηση από την τάξη των Νικλιάνων στην τάξη των Φαμέγιων και αντίστροφα.

Την παραπάνω άποψη έχουν ανατρέψει τα νεότερα χρόνια σπουδαίοι Μανιάτες λογογράφοι ( Κουτσιλιέρης , Καπετανάκης ). Η οικογένεια των Νικλιάνων ήταν απλώς μια δυνατή μανιάτικη οικογένεια , αλλά υπήρχαν πολλές άλλες δυνατές όπως οι Μαυρομιχάληδες , οι Τρουπάκηδες , οι Γρηγοράκηδες , οι Δουράκηδες , οι Κουμουνδουράκηδες , οι Βενετσανάκηδες , οι Φελούρηδες, οι Στεφανόπουλοι , οι Γερακάρηδες , οι Γιατράκοι κ.λπ. οι οποίοι δεν ήταν Νικλιάνοι. Ο μύθος πως οι άρχοντες της Μάνης λέγονταν Νικλιάνοι οφείλεται ίσως στο ότι οι τελευταίοι πήραν μετεπαναστατικά πολλά αξιώματα στην τοπική αυτοδιοίκηση της Μέσα Μάνης ( Κοίτα , Μπουλαριοί κ.α. ).

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Κατασκευάζοντας το «Βορειοηπειρωτικό» και τους «Βορειοηπειρώτες»

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ

Οι μέχρι πρόσφατα προβληματικές ελληνοαλβανικές σχέσεις έχουν ως επίκεντρο την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία. Με βάση τη μειονότητα αυτή η Ελλάδα οδηγήθηκε στο γνωστό ως «Βορειοηπειρωτικό», έναν αλυτρωτισμό που δεν είχε πειστική βάση, μια και το ποσοστό των πραγματικά Ελλήνων στη νότια Αλβανία ήταν συγκριτικά ελάχιστο και, επιπλέον, οι Έλληνες στην Αλβανία δεν υφίσταντο συστηματικές διακρίσεις ή διώξεις για να δικαιολογείται μια δυναμική ελληνική παρέμβαση με στόχο την αυτονομία ή την προσάρτηση στην Ελλάδα. Ο δε αλυτρωτισμός αυτός εμφάνιζε την Ελλάδα και μετά το 1945 (ξεκινώντας από την ελληνική διεκδίκηση στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων, το 1946) μέχρι και το 1994 ως ένα από τα ελάχιστα αναθεωρητικά κράτη της Ευρώπης.
Το πρόσφατο βιβλίο του διακεκριμένου αλβανολόγου Λάμπρου Μπαλτσιώτη ρίχνει, με άξονα τη μειονότητα, περισσότερο φως και εξηγεί πιο πειστικά την ατυχή, κοντόφθαλμη και ενίοτε εμπρηστική ελληνική πολιτική, η οποία ευτυχώς στο τέλος εγκαταλείφθηκε, αν και άφησε πίσω τις πολλές πληγές μέχρι και σήμερα, μη επιτρέποντας την πλήρη ομαλοποίηση των ελληνοαλβανικών σχέσεων και την επίλυση διαφόρων ελληνοαλβανικών εκκρεμοτήτων (θέμα Τσάμηδων, αλβανικές περιουσίες, μεσεγγυήσεις, μειονοτική ζώνη στη Αλβανία, διατήρηση εμπόλεμου, υφαλοκρηπίδα κ.λπ.).

Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, «ο καθορισμός, τα μεγέθη και η κατάσταση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία αποτέλεσαν ζητήματα τριβής του ελληνικού με το αλβανικό κράτος από τη δημιουργία του δεύτερου έως και σήμερα. Ακόμη πιο πριν, η αντιπαλότητα του αλβανικού με τον ελληνικό εθνικισμό είχε ως εδαφικό επίδικο την ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου, αλλά εδραζόταν ιδίως στο πώς καθορίζεται ο Έλληνας και ο Αλβανός, καθώς οι δύο πλευρές είχαν εντελώς διαφορετική άποψη».
Ας ξεκινήσουμε με τις στρεβλές ελληνικές αντιλήψεις, που βέβαια οδήγησαν σε ατυχείς πολιτικές επιλογές.
Πρώτον, η αρχική θέση ότι «οι Αλβανοί δεν συνιστούν έθνος, ούτε μπορούν να εξελιχθούν σε έθνος, αλλά, αντίθετα, αποτελούν μια “ρευστή” εθνότητα» και πάντως φυλή «ομόαιμη» με τους Έλληνες» (16). Σε αυτή τη βάση, το «ιστορικό πεπρωμένο» τους ήταν η «μετατροπή των ορθόδοξων Αλβανών σε Έλληνες ... η “επανάκαμψή” τους σε αυτό που πάντα ανήκαν ή φυλετικά είναι» (18).
Δεύτερον, «έναν αιώνα μετά το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, η έννοια του γένους, του ελληνορθόδοξου μιλλέτ, κυριαρχεί στις ιδέες των ανθρώπων που χαράσσουν πολιτική στην Ελλάδα, αντανάκλαση του πώς αντιλαμβάνεται αυτές τις κατηγορίες καθολικά ο ελληνικός πληθυσμός. Η ελληνική πολιτική, κάνοντας χρήση παλαιών λογικών τύπου μιλλέτ και ανασύροντας απόψεις που κυριαρχούσαν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, θεώρησε καταρχήν ότι θα μπορούσαν να ανήκουν στην ελληνική μειονότητα αν όχι όλοι, πάντως ένα μεγάλο μέρος των καταγόμενων από ορθοδόξους, ανεξαρτήτως μητρικής γλώσσας» (263). Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, κρίνοντας εξ ιδίων, από τον ελληνικό εθνικισμό και την ελληνική εθνική ταυτότητα, δεν μπορούσε -και ακόμη δεν μπορεί- να αντιληφθεί ότι η θρησκεία δεν παίζει κανένα ρόλο στην αλβανική εθνική ταυτότητα, ότι ο «αλβανικός εθνικισμός είναι ο μόνος καταστατικά γλωσσικός εθνικισμός στα Βαλκάνια» (19).
Τρίτον, βάπτιζε -και εν μέρει συνεχίζει να βαπτίζει- το σύνολο των ορθόδοξων Αλβανών και όλους τους Βλάχους της νότιας Αλβανίας «Έλληνες» ή «εν δυνάμει Έλληνες», φτάνοντας έτσι τη μειονότητα στους 200.000 στις αρχές του 20ού αιώνα, και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξωπραγματικά, στους 400.000 (ενώ οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν κάπου 35.000 το 1920 και το πολύ 150.000 το 1990), διεκδικώντας είτε εκτεταμένη αυτονομία είτε ακόμη και απόσχιση (κατά το πρότυπο του Κοσόβου στη δεκαετία του 1990).
Τέταρτον, η ελληνική εξωτερική πολιτική επέτρεψε στα διάφορα ανεύθυνα βορειοηπειρωτικά σωματεία να «συνδιαμορφώνουν» την ελληνική αλβανική πολιτική (ακόμη και το ποιοι θα λαμβάνουν ειδικά πιστοποιητικά ομογενούς!), με σαφή αλυτρωτικά κριτήρια, ιδίως υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (και θα προσέθετα και τον υπουργό Εξωτερικών Α. Σαμαρά) απειλώντας την Αλβανία με «ακρωτηριασμό», κάτι που έχει μείνει ανεξίτηλο στο αλβανικό εθνικό αφήγημα μέχρι και σήμερα.
Πέμπτον, υπήρξε πλήρης άγνοια για τα πραγματικά μεγέθη της μειονότητας, το πώς ακριβώς διαβιούν (πέρα από τα γνωστά ως 99 χωριά) αλλά και ότι οι μειονοτικοί πληθυσμοί δεν ήταν οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο αλβανικό πληθυσμό, ούτε ποτέ επεκράτησαν στα αστικά κέντρα.
Έκτον, η αντίληψη της ελληνικής πλευράς για δύο «αδιαπέραστα μπλοκ», των «δικών μας» και των «άλλων», στην Αλβανία.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες που διαμόρφωναν την ελληνική πολιτική έναντι της μειονότητας δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι η πολιτική του Χότζα δεν είχε αποκλείσει κοινωνικοοικονομικά τους μειονοτικούς, ούτε εφαρμόστηκε πολιτική διακρίσεων εναντίον τους ή ακόμη λιγότερο διάλυσης της μειονότητας. Επί Χότζα και μετά οι Έλληνες της Αλβανίας σε καμία περίπτωση δεν ήταν κοινωνικά αποκλεισμένοι ή περιθωριοποιημένοι. Μεγάλος δε αριθμός μειονοτικών είχαν ενσωματωθεί στην αλβανική κοινωνία και κατείχε ψηλά αξιώματα (ως Αλβανοί πλέον και όχι ως Έλληνες). Επίσης, υπάρχει πληθώρα μεικτών γάμων μεταξύ μειονοτικών και μη μειονοτικών και «αρκετές χιλιάδες πολίτες στην Αλβανία παρουσιάζουν ένα συνεχές στάσεων και ταυτοτήτων» (268).
Πάντως, «για μεγάλο χρονικό διάστημα σκοπός της ελληνικής πολιτικής ήταν να συγκρατήσει τη μετανάστευση από την Αλβανία και, στον βαθμό που ήταν δυνατό, να δημιουργήσει αντίστροφη ροή. Στα μάτια κάθε εξωτερικού παρατηρητή η ευόδωση μιας τέτοιας πολιτικής ήταν αδύνατη, παρά τη σταθερή και σημαντική ροή χρημάτων προς την Αλβανία» (143).
Το βιβλίο του Μπαλτσιώτη προσφέρει επίσης πολύτιμα νέα στοιχεία για τον ερευνητή, ειδικά σε σχέση με το μέγεθος και το πού ακριβώς κατοικούσαν και κατοικούν οι Έλληνες της Αλβανίας (και πόσοι έχουν τελικά μείνει εκεί)· την ιδιόμορφη περίπτωση της Χιμάρας και των Χιμαριωτών· την περίπτωση των Βλάχων (αριθμός, πού ζουν, «ταυτοτική ευκαμψία», μετατροπή τους σε Έλληνες με τη διαδικασία του άθλιου «βλαχόμετρου»)· την ελληνική πολιτική για τους μειονοτικούς που ήρθαν στην Ελλάδα, που δεν τους επιτρεπόταν να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα, με τα περίφημα Ειδικά Δελτία Ταυτότητας Ομογενούς· τις ελληνικές παρεμβάσεις σε σχέση με το μειονοτικό κόμμα στην Αλβανία κ.ά.
Και καταλήγω με ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα συμπεράσματα του Λάμπρου Μπαλτσιώτη: «Η ελληνική περίπτωση συνιστά ... ένα εξαιρετικό παράδειγμα ανακατασκευής “στο εργαστήριο” μιας μειονότητας: μέσα από την κατηγοριοποίηση ως ομογενών σε Ελλάδα και Αλβανία ίσως μέχρι και 250 χιλιάδων προσώπων, δημιουργείται στην Ελλάδα ελληνική μειονότητα της Αλβανίας περί των 200 έως 220 χιλιάδων. Υπό μία έννοια, η λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας ... Η πολιτική αυτή, της θεώρησης άνω του ενός τρίτου των (νόμιμων) μεταναστών από την Αλβανία ως ομογενών, βοήθησε σημαντικά στην ένταξη του πληθυσμού στην Ελλάδα, είχε δηλαδή ένα θετικό αποτέλεσμα παντελώς άσχετο με τους στόχους των εμπνευστών της» (266).

Ο Αλέξης Ηρακλείδης είναι ομότιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πάντειο Πανεπιστήμιο

http://avgi-anagnoseis.blogspot.com/202 ... 1.html?m=1

[Τλαξκαλτέκος]

Κατασκευάζοντας το «Βορειοηπειρωτικό» και τους «Βορειοηπειρώτες»

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ

(...)
Τρίτον, βάπτιζε -και εν μέρει συνεχίζει να βαπτίζει- το σύνολο των ορθόδοξων Αλβανών και όλους τους Βλάχους της νότιας Αλβανίας «Έλληνες» ή «εν δυνάμει Έλληνες», φτάνοντας έτσι τη μειονότητα στους 200.000 στις αρχές του 20ού αιώνα, και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, εξωπραγματικά, στους 400.000 (ενώ οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν κάπου 35.000 το 1920 και το πολύ 150.000 το 1990), διεκδικώντας είτε εκτεταμένη αυτονομία είτε ακόμη και απόσχιση (κατά το πρότυπο του Κοσόβου στη δεκαετία του 1990).

Δέχεται 150.000 μειονοτικούς Έλληνες ; ! Ροπή προς τον εθνικισμό διακρίνω .

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Δέχεται 150.000 μειονοτικούς Έλληνες ; ! Ροπή προς τον εθνικισμό διακρίνω .

Στις αρχες του 20ου αιώνα ήταν γύρω στους 30-35.000 αλλά μέχρι και το 1990 ο πληθυσμός της Αλβανίας είχε τετραπλασιαστεί

[Τλαξκαλτέκος]

- Ο Ισπανός λογοτέχνης Θερβάντες είχε πολεμήσει στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου ( 1571 ) κατά των Τούρκων και έχασε το αριστερό του χέρι. Για τη συμμετοχή στη ναυμαχία ήταν πιο περήφανος από οτιδήποτε άλλο έκανε στην ζωή του , όπως ήταν και ο Αισχύλος για τη Μάχη του Μαραθώνος.

Μονή Βαζελών : Όχι δεν είναι κάποιος σύνδεσμος τριφυλλοφόρων οπαδών. Πρόκειται για Μονή του Πόντου. Η ονομασία της προέρχεται από παραφθορά της αρχικής της ονομασίας Ζαβουλών. Ο Ζαβουλών ήταν γιος του Ιακώβ και δισέγγονος του Αβραάμ . Έπειτα η Μονή αφιερώθηκε στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και ονομάστηκε Μονή του Αϊ Ιωάννη του Βαζελώνα. Καταστράφηκε το 1923 απ' τους Τούρκους.

Γκαγκαούζ(οι) : Τουρκόφωνος λαός. Είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Ζει στην Μολδαβία ( 120.000 - 150.000 ) και στην Ουκρανία ( 20.000 - 30.000 ). H γλώσσα γκαγκαούζ που μιλούν είναι συγγενική της τουρκικής ( οθωμανικής ) , της αζερικής και της τουρκμενικής. Υπάρχουν πολλές θεωρίες για την καταγωγή τους , π.χ. είναι τουρκόφωνοι χριστιανοί μετανάστες απ' την Καππαδοκία ή είναι εκχριστιανισμένοι Τούρκοι της Βαλκανικής ( Πετσενέγκοι ; Τουρκόπολοι ; Σελτζούκοι ; ) που εκχριστιανίστηκαν γύρω στον 13ο αι. Αυτοαποκαλούνταν Ρουμ ( Ρωμιοί ) λόγω της θρησκείας τους.

[Τλαξκαλτέκος]

Λίβινγκστον Ντέηβιντ : ( Λάναρκστερ Σκωτίας 1813 - Τσιτάμπο Ζάμπιας 1873 ) Σκώτος ιεραπόστολος και εξερευνητής. Εξερεύνησε την ενδοχώρα της Αφρικής. Στο ταξίδι του 1866 - 1871 τα ίχνη του είχαν χαθεί γι' αυτό και στάλθηκε ο εξερευνητής Χένρυ Στάνλυ να τον βρει. Τον βρήκε άρρωστο και χωρίς τροφή και τον χαιρέτησε με την περίφημη φράση : Ο δόκτωρ Λίβινγκστον , υποθέτω ; Ο Λίβινγκστον συνέχισε τις εξερευνήσεις του . Τον Μάιο του 1873 οι υπηρέτες του τον βρήκαν νεκρό. Η σορός του μεταφέρθηκε και τάφηκε στην Αγγλία.

___________________________
Ο Καραγκιόζης ή Θέατρο Σκιών που έχουμε εμείς σήμερα προέρχεται απ' την Κίνα , την Ινδονησία , την Ινδοκίνα και την Ινδία και έφτασε στους Έλληνες μέσω Τούρκων. Ο τουρκικός φαλλικός ( είχε γιγαντιαίο πέος όπως τα αρχαία ελληνικά και αιγυπτιακά αγαλματίδια θεοτήτων ) ήρωας Karagoz ( = μαυρομάτης ) διαδόθηκε σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η βασική ελληνική εκδοχή έχει κι αυτή ως βασικό ήρωα τον Καραγκιόζη και μετά την γυναίκα του Καραγκιόζαινα ή Αγλαϊα , τα καραγκιοζόπουλα ( Κολλητήρης , Κοπρίτης , Μιρικόγκος ), τον Χατζηαβάτη ( κόλακας τουρκικής ή εβραϊκής καταγωγής ), τον Εβραίο ( πρόκειται για Εβραίο της Θεσσαλονίκης που μιλάει κακά ελληνικά με μακρόσυρτη ισπανική προφορά ), τον Σιορ - Διονύσιο ( Επτανήσιος κατά φαντασία αριστοκράτης ), Μπαρμπαγιώργος ( θείος του Καραγκιόζη ρουμελιώτικης καταγωγής που τους δέρνει όλους ), Μορφονιός ( άσχημος με τεράστιο κεφάλι και τεράστια μύτη , αλλά νομίζει πως είναι όμορφος ), Σταύρακας ( ψευτοπαλικαράς ) , Βεληγκέκας ή Δερβέναγας ( Τουρκαλβανός , εκτελεστικό όργανο του πασά ) και ο Μπέης ή Πασάς ή Βεζίρης .

[Τλαξκαλτέκος]

Αναστενάρια

Πυροβασία θρακικής προέλευσης. Γίνεται κυρίως τον Μάιο ( 21/5 )ώστε να συνδέεται με τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Η γιορτή αυτή προέρχεται απ' την οργιαστική λατρεία του Διονύσου , είναι ειδωλολατρικό έθιμο και ενσωματώθηκε απ' τους πιστούς χριστιανούς ( όχι όμως και απ' τις επίσημες εκκλησιαστικές αρχές ) στην χριστιανική παράδοση.

Ετυμολογικές προτάσεις :

1) αναστενάζω
2)ανασταίνω ( ανασταίνομαι ) = πηδώ , εγείρω , σηκώνω ψηλά , θεραπεύω
3) στιά = πυρά
4) ασθενής
5) στρηνάρις = δαιμονόπληκτος , ακόλαστος , θεόληπτος

[Προέλλην]

Αναστενάρια

Πυροβασία θρακικής προέλευσης. Γίνεται κυρίως τον Μάιο ( 21/5 )ώστε να συνδέεται με τους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Η γιορτή αυτή προέρχεται απ' την οργιαστική λατρεία του Διονύσου , είναι ειδωλολατρικό έθιμο και ενσωματώθηκε απ' τους πιστούς χριστιανούς ( όχι όμως και απ' τις επίσημες εκκλησιαστικές αρχές ) στην χριστιανική παράδοση.

Ετυμολογικές προτάσεις :

1) αναστενάζω
2)ανασταίνω ( ανασταίνομαι ) = πηδώ , εγείρω , σηκώνω ψηλά , θεραπεύω
3) στιά = πυρά
4) ασθενής
5) στρηνάρις = δαιμονόπληκτος , ακόλαστος , θεόληπτος

Το ίδιο ακριβώς έθιμο πάντως έχουν και οι Βούλγαροι


https://bg.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0 ... 0%B2%D0%BE

Και τις ίδιες παραδοσιακές φορεσιές και την ίδια δημοτική μουσική με τους ΕΛ "Θράκες"