Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.

[Τλαξκαλτέκος]

Αφρικανικές προσωπικότητες της δεκαετίας του '60.

Λουμούμπα Πατρίς Εμερύ : ( 1925 - 1961 ) Κονγκολέζος εθνικιστής ηγέτης. Πρώτος πρωθυπουργός της Δημοκρατίας του Κονγκό ( πρώην Βελγικό Κονγκό , 1960 ). Καταγόταν απ' την μικρή φυλή Μπατετέλα. Αντίθετα οι κύριοι πολιτικοί του αντίπαλοι Μοϊζ ( Μωυσής ) Τσομπέ ( ή Τσόμπε , 1919 - 1969 ) * και Ζοζέφ ( Ιωσήφ ) Καζαβούμπου ** ( 1910 - 1969 ) προέρχονταν από ισχυρές και πολυάνθρωπες φυλές. Έδρασε κατά των αποικιοκρατικών βελγικών δυνάμεων . Την ίδια χρονιά όμως που έγινε πρωθυπουργός , παύθηκε από τον Καζαβούμπου. Ο Λουμούμπα συνελήφθη από άνδρες του Καζαβούμπου και παραδόθηκε στον Τσομπέ της Κατάνγκα. Εκεί δολοφονήθηκε από το καθεστώς.


* Ο Τσόμπε ήταν πρόεδρος του αποσχισθέντος αφρικανικού κράτους της Κατάνγκα και πρωθυπουργός της ενωμένης Δημοκρατίας του Κονγκό. Το 1960 ηττήθηκε στις εκλογές απ' τον Λουμούμπα. Διακήρυξε τότε την απόσχιση της πλούσιας σε μεταλλεύματα επαρχία της Κατάνγκα. Με την βοήθεια Βέλγων και μισθοφόρων διατήρησε την ανεξαρτησία της Κατάνγκα για 3 χρόνια. Το 1963 όμως πραγματοποίησε επέμβαση ο ΟΗΕ , ο στρατός του Τσόμπε ηττήθηκε και ο ίδιος διέφυγε στην Ισπανία. Το 1964 ο πρόεδρος Καζαβούμπου τον ανακάλεσε απ' την εξορία. Το 1965 εκδιώχτηκε ξανά γιατί υποστήριζε την ανατροπή του Καζαβούμπου.


** Ο Καζαβούμπου ήταν πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Κονγκό. Ανέτρεψε τον πρώτο πρωθυπουργό του Κονγκό , τον Λουμούμπα. Με την σειρά του ανατράπηκε το 1965 απ' τον Μομπούτου με πραξικόπημα.


Σε εμάς έχει μείνει γνωστός απ' την ατάκα του Βέγγου :

[Τλαξκαλτέκος]

Κλεομένης Α΄ - Ο αινιγματικός βασιλιάς της Σπάρτης με το τραγικό τέλος

πηγές : εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος κυρίως , δευτερευόντως Ηρόδοτος , Πλούταρχος , Λεξικό Λάμψα και wiki

Οικογένεια
Καταγόταν απ' τον οίκο των Αγιαδών. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του βασιλιά Αναξανδρίδα. Ο Αναξανδρίδας είχε νυμφευθεί την κόρη της αδελφής του που υπεραγαπούσε , αλλά επειδή δεν έκανε παιδιά , οι έφοροι τον υποχρέωσαν να πάρει και δεύτερη γυναίκα προκειμένου να αφήσει απογόνους . Ο Κλεομένης γεννήθηκε από αυτόν τον δεύτερο γάμο , αλλά σε λίγο έμεινε έγκυος και η πρώτη γυναίκα του πατέρα του ! Ο Αναξανδρίδας τότε χώρισε την δεύτερη σύζυγό του κι έκανε με την πρώτη 3 γιους : τον Δωριέα , τον Λεωνίδα και τον Κλεόμβροτο.

Ο Δωριεύς προτίμησε έπειτα από άδεια που πήρε να φύγει από την Σπάρτη. Προσπάθησε να ιδρύσει αποικία στη Λιβύη , αλλά απέτυχε. Γύρισε στην Ελλάδα και έπειτα πήγε στη Σικελία. Εκεί συγκρούστηκε με τους Φοίνικες και τους Εγεσταίους και σκοτώθηκε.

Ο Λεωνίδας είναι ο γνωστός αρχηγός των 300 Θερμοπυλομάχων .

Ο Κλεόμβροτος είναι ο πατέρας του γνωστού Παυσανία που οδήγησε τους Έλληνες στη νίκη των Πλαταιών.


Η πρώτη δράση
Ο Κλεομένης ανέβηκε στην εξουσία με την βοήθεια των εφόρων. Το 519 ή το 509 π.Χ. εκστράτευσε πέρα απ' τον Ισθμό της Κορίνθου . Απεσταλμένοι των Πλαταιέων του ζήτησαν να γίνουν σύμμαχοι των Σπαρτιατών και να τους βοηθήσουν στον αγώνα τους κατά των Θηβαίων. Ο Κλεομένης αρνήθηκε , αλλά τους συμβούλεψε να γίνουν σύμμαχοι των Αθηναίων με σκοπό να δημιουργηθούν προστριβές μεταξύ Αθηναίων και Θηβαίων , όπως και έγινε. Από τότε οι Πλαταιείς και οι Αθηναίοι έγιναν αχώριστοι σύμμαχοι ( βλ. μάχη Μαραθώνα και Πελοποννησιακό Πόλεμο ).

Πως έπεσε η τυραννία στην Αθήνα
Η Σπάρτη ήταν γενικώς κατά των τυράννων. Με τον Πεισίστρατο των Αθηνών όμως είχαν καλές σχέσεις. Εντούτοις , το 509 π.Χ. , όταν οι Αθηναίοι ευγενείς που αντιπολιτεύονταν τον γιο του Πεισίστρατου Ιππία ζήτησαν την βοήθειά τους , οι Λακεδαιμόνιοι δέχτηκαν με προθυμία εξαιτίας της φιλίας του Ιππία με τους Αργείους , τους μόνους Πελοποννήσιους που αντιστέκονταν στην Σπάρτη. Υπήρχε όμως και ένας άλλος λόγος. Αυτός ήταν οι επίμονες και επανειλημμένες παρακινήσεις που απηύθυνε το Μαντείο των Δελφών στους Σπαρτιάτες που πήγαιναν να ζητήσουν χρησμούς για δημόσιες και ιδιωτικές τους υποθέσεις , αφενός γιατί το ιερατείο ήταν ανέκαθεν αντιτυραννικό , αφετέρου γιατί ευνοούσε και ήθελε να βοηθήσει το εξόριστο απ' τους Πεισιστρατίδες αριστοκρατικό αθηναϊκό γένος των Αλκμεωνιδών , οι οποίοι έχοντας αναλάβει ως εργολάβοι την ανοικοδόμηση τον ναού του Απόλλωνα μετά την καταστροφή του από πυρκαγιά το 548/507 π.Χ. , όχι μόνο δεν επιχείρησαν να κερδίσουν από αυτή την εργασία , αλλά χρησιμοποίησαν καλύτερα υλικά και κάλυψαν με δικά τους έξοδα των πωρόλιθο , που προέβλεπε η "συγγραφή" , με μάρμαρο απ' την Πάρο.

Έτσι λοιπόν οι Σπαρτιάτες έστειλαν στην Αττική , με πλοία , ένα εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον Αγχίμολο , το οποίο όμως , όταν αποβιβάστηκε στο Φάληρο , δέχτηκε την ξαφνική επίθεση 1000 Θεσσαλών ιππέων με αρχηγό τον Κινέα , που είχε καλέσει σε βοήθεια ο Ιππίας. Πολλοί σκοτώθηκαν , ενώ οι υπόλοιποι απωθήθηκαν στα πλοία . Έπειτα απ' αυτό οι Σπαρτιάτες έστειλαν μεγαλύτερη δύναμη με αρχηγό τον Κλεομένη , η οποία ήρθε απ' την ξηρά , νίκησε τους Θεσσαλούς και πολιόρκησε τον Ιππία στην Ακρόπολη. Η πολιορκία παρατάθηκε και ο Κλεομένης σκέφτηκε να αποχωρήσει , όταν ο Ιππίας προσπάθησε να στείλει έξω απ' την χώρα τα νεώτερα μέλη της οικογένειάς του . Αυτά όμως αιχμαλωτίστηκαν και ο Ιππίας αναγκάστηκε να φύγει υπόσπονδος στο Σίγειο , το οποίο κυβερνούσε ο ετεροθαλής αδελφός του Ηγισίστρατος , υπό την επικυριαρχία του Δαρείου Α΄. Τελικά ο Ιππίας πέθανε άρρωστος στην Λήμνο , λίγο μετά την μάχη του Μαραθώνα.

Έτσι έπεσε η τυραννία στην Αθήνα. Με την βοήθεια της Σπάρτης.

Η δράση στην Αθήνα
Κατά τις εκλογές του 508/507 π.Χ. εκλέχθηκε επώνυμος άρχων στην Αθήνα ο Ισαγόρας , τον οποίο υποστήριζαν οι ευγενείς Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες , γιατί απέβλεπαν στην εγκαθίδρυση αριστοκρατικού καθεστώτος . Ο Κλεισθένης όμως , αντίπαλος του Ισαγόρα , με μια σειρά συνταγματικών μεταρρυθμίσεων κέρδισε την προτίμηση του λαού και ο Ισαγόρας ζήτησε σπαρτιατική βοήθεια. Ο Κλεομένης απείλησε με τα όπλα τους Αθηναίους και τους ανάγκασε να εξορίσουν τον Κλεισθένη με τους συγγενείς του , επειδή ήταν μολυσμένοι με το Κυλώνειο άγος. Εξετόπισε 700 οικογένειες που του υπέδειξε ο Ισαγόρας και προσπάθησε να διαλύσει τη Βουλή και να την αντικαταστήσει με 300 οπαδούς του φίλου του. Η Βουλή όμως και ο λαός αντέδρασαν και πολιόρκησαν τον Κλεομένη με τους Σπαρτιάτες και τον Ισαγόρα με τους οπαδούς του στην Ακρόπολη. Έπειτα από δυο ημέρες ο Κλεομένης ζήτησε να φύγει υπόσπονδος εγκαταλείποντας τους ολιγαρχικούς απροστάτευτους . Ο Ισαγόρας ξέφυγε , οι οπαδοί του όμως αιχμαλωτίστηκαν , δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Κλεισθένης και οι άλλοι εξόριστοι γύρισαν .

Το 506 π.Χ. ο Κλεομένης , θέλοντας να τιμωρήσει τους Αθηναίους και να επαναφέρει τον Ισαγόρα ως τύραννο , χωρίς να αποκαλύψει τις προθέσεις του , συγκέντρωσε τον Πελοποννησιακό στρατό και εισέβαλε απ' τον Ισθμό στην Αττική , ενώ Χαλκιδείς και Βοιωτοί , με τους οποίους πριν είχε συνεννοηθεί , επιτέθηκαν απ' τα βόρεια της Αττικής. Όλος ο αθηναϊκός στρατός συγκεντρώθηκε στην Ελευσίνα για να αντιμετωπίσει τους Πελοποννησίους , αφήνοντας ακάλυπτα τα άλλα μέτωπα. Πριν όμως αρχίσει η μάχη , έγιναν γνωστές οι προθέσεις του Κλεομένη στον συμβασιλέα Δημάρατο και τους αρχηγούς των συμμαχικών τμημάτων , που αποχώρησαν γιατί δεν ήθελαν να συνεργαστούν σε μια άδικη πράξη. Έτσι , η πρώτη κινητοποίηση της Πελοποννησιακής Συμμαχίας έληξε άδοξα , εξαιτίας της αυταρχικής συμπεριφοράς του Κλεομένη, που θέλησε ν' ασκήσει προσωπική πολιτική.

Η αντιπάθεια που δημιουργήθηκε μεταξύ των δύο βασιλέων της Σπάρτης έδωσε την ευκαιρία στους εφόρους να μειώσουν τα προνόμια των βασιλέων προς όφελός τους . Την ίδια εποχή καθιερώθηκε να αναλαμβάνει μόνο ένας από τους δύο βασιλείς την αρχηγία του εκστρατευτικού σώματος , παρακολουθούμενος κατά την εκστρατεία από δύο εφόρους. Έτσι , ο Κλεομένης ήρθε σε ρήξη με τους εφόρους που υποστήριζαν τον Δημάρατο.

Ο Κλεομένης και η Ιωνική Επανάσταση
Το 499 π.Χ. οι Ίωνες επαναστάτησαν εναντίον των Περσών και έστειλαν στην Σπάρτη τον Αρισταγόρα για να πείσει τον Κλεομένη να τους βοηθήσουν. Συναντήθηκαν 3 φορές.
Στην 1η συνάντηση ο Αρισταγόρας με έναν χάρτη έδειξε τον πλούτο και τις αδυναμίες του περσικούς κράτους , καθώς και τα πλεονεκτήματα που θα έχει η Σπάρτη από την κατάκτηση του περσικού κράτους , αντί να φθείρεται σε πολέμους με τους γείτονές της. Ο Κλεομένης ζήτησε προθεσμία 3 ημερών για να απαντήσει.
Στην 2η συνάντηση ο Κλεομένης περιορίστηκε να ρωτήσει πόσων ημερών ήταν ο δρόμος απ' την Ιωνική θάλασσα ως τη βασιλική πρωτεύουσα . Όταν ο Αρισταγόρας απάντησε "3 μηνών" , ο Κλεομένης τον έδιωξε .
Ο Αρισταγόρας όμως ξαναπήγε ως ικέτης και προσπάθησε να τον δωροδοκήσει. Επενέβη, όμως η Γοργώ, η 9χρονη μοναχοκόρη του Κλεομένη ( και μετέπειτα σύζυγος του Λεωνίδα ) και είπε : Πρόσεχε πατέρα . Ο άνθρωπος αυτός προσπαθεί να σε ξεγελάσει. Έτσι ο Αρισταγόρας αναγκάστηκε να φύγει απ' την Σπάρτη. Καθώς τον ετοίμαζαν οι υπηρέτες του και του φορούσαν τα παπούτσια του η μικρή Γοργώ παρατήρησε : Πατέρα , ο ξένος δεν έχει χέρια ( Τὸν δ᾿ Ἀρισταγόραν ὑπό τινος τῶν οἰκετῶν ὑποδούμενον θεασαμένη, “πάτερ,” ἔφη, “ὁ ξένος χεῖρας οὐκ ἔχει.” , Πλούταρχος , Λακαινών Αποφθέγματα ).

Η ιστορία αυτή πλάστηκε μάλλον απ' τους εχθρούς του Κλεομένη , που ήθελαν να τον παρουσιάσουν έτοιμο να δωροδοκηθεί , αλλά τον απέτρψε η θυγατέρα του. Οπωσδήποτε όμως , η Σπάρτη δεν ήταν σε θέση να αναλάβει μια υπερπόντια εκστρατεία.

[u]Ο Κλεομένης κατά του Άργους[/u]
Το 494 π.Χ. , ο Κλεομένης , αφού εξαπάτησε τους Αργείους με μια εικονική επιδρομή στη Θυρεάτιδα , τους αιφνιδίασε στη Σηπεία , κοντά στην Τίρυνθα. Σκοτώθηκαν 6.000 Αργείοι και κατελήφθησαν οι Μυκήνες και η Τίρυνθα. Ο Κλεομένης, παρά τη νίκη του, δεν πολιόρκησε την πόλη του Άργους. οι έφοροι τότε τον κατηγόρησαν ότι δεν κατέλαβε την πόλη , γιατί δωροδοκήθηκε. Ο Κλεομένης επικαλέστηκε στην απολογία του ότι δεν κατέλαβε το Άργος , γιατί νόμισε πως εκπλήρωσε τον δελφικό χρησμό όταν κατέλαβε το ιερό του Άργους. Οι έφοροι τελικά τον δικαιολόγησαν , η επιτυχία του όμως μειώθηκε.

Όταν κάποιος ρώτησε τον Κλεομένη γιατί ενώ επικράτησαν πολλές φορές των Αργείων δεν τους εξολόθρευσαν , αυτός του απάντησε : "Δεν τους εξολοθρεύσαμε για να εξασκούνται επάνω τους οι νέοι μας". ( εἰπόντος δέ τινος, ‘διὰ τί πολεμοῦντας ὑμῖν Ἀργείους πολλάκις κρατήσαντες οὐκ ἀνῃρήκατε;’ ‘οὐδ᾽ ἂν ἀνέλοιμεν,’ ἔφη, ‘ὡς ἂν γυμναστὰς τοῖς νέοισιν ἔχοιμεν. Πλούταρχος , Λακωνικά Αποφθέγματα )

Κατά της Αίγινας
Το 491 π.Χ. , οι Αθηναίοι , που περίμεναν περσική επίθεση , ζήτησαν απ' τους Σπαρτιάτες να εξουδετερώσουν τους Αιγινήτες , που είχαν παραχωρήσει "γη και ύδωρ' στους Πέρσες απεσταλμένους. Ο Κλεομένης αποβιβάστηκε στο νησί για να συλλάβει τους πιο σημαντικούς Αιγινήτες και να τους παραδώσει στους Αθηναίους ως ομήρους. Ο Δημάρατος όμως ειδοποίησε τους Αθηναίους πως ο Κλεομένης δεν ενεργούσε ως αντιπρόσωπος της Σπάρτης, αλλά ως άτομο. Άλλοι λένε ότι ο Δημάρατος ειδοποίησε τους Αιγινήτες να περιμένουν την επίθεση του Κλεομένη. Ο Κλεομένης συνάντησε την ισχυρή αντίσταση των Αιγινητών και γύρισε άπρακτος στην Σπάρτη , οργισμένος με τον Δημάρατο , τον οποίο αποφάσισε να εκθρονίσει.

Παρακίνησε λοιπόν τον διάδοχο του Δημάρατου Λεωτυχίδη , να τον κατηγορήσει ως νόθο. Οι έφοροι ζήτησαν τον χρησμό του μαντείου των Δελφών , το οποίο δωροδοκήθηκε και ο Λεωτυχίδης έγινε βασιλιάς , ενώ ο Δημάρατος κατέφυγε στην Αυλή του Δαρείου.

Οι δυο βασιλείς πήγαν στην Αίγινα , όπου πέτυχαν να πάρουν 10 Αιγινήτες ομήρους και έτσι η Αίγινα δεν βοήθησε τους Πέρσες.

Οι έφοροι τώρα κατηγόρησαν τον Κλεομένη πως δωροδόκησε το Μαντείο των Δελφών προκειμένου να εκθρονιστεί ο Δημάρατος . Αυτός αναγκάστηκε να φύγει πρώτα στη Θεσσαλία και έπειτα στην Αρκαδία , απ' όπου απειλούσε να εισβάλει στην Σπάρτη. Οι έφοροι τότε τον ανακάλεσαν.

Το δραματικό τέλος ( 489/488 π.Χ. )
Ας αφήσουμε τον Ηρόδοτο να μας διηγηθεί το τραγικό του τέλος :

Κι αμέσως μόλις γύρισε απ᾽ την εξορία προσβλήθηκε από βαριά ψυχοπάθεια, αφού και πριν δεν ήταν στα καλά του· δηλαδή όποιον Σπαρτιάτη συναντούσε στο δρόμο του τού έδινε μια στο πρόσωπο με το σκήπτρο του. Οι συγγενείς του, καθώς έκανε αυτά τα καμώματα και παραφρόνησε, τον έδεσαν σε φάλαγγα· κι αυτός δεμένος, βλέποντας πως οι άλλοι έφυγαν κι έμεινε μόνος ο φρουρός του, του ζητά μια μάχαιρα· ο άλλος στην αρχή δεν ήθελε να του δώσει, κι αυτός τον φοβέριζε, πως θα του κάνει τούτα κι εκείνα, όταν λυθεί απ᾽ τα δεσμά του, ώσπου ο φρουρός φοβήθηκε από τις απειλές (ο άνθρωπος ήταν κάποιος είλωτας) και του δίνει τη μάχαιρα. Κι ο Κλεομένης παίρνοντας στο χέρι του το όπλο βάλθηκε να ρημάζει το σώμα του αρχίζοντας από τις κνήμες· δηλαδή σχίζοντας πέρα πέρα τις σάρκες του ανέβαινε από τις κνήμες στα μεριά κι από τα μεριά στους γοφούς και τα λαγόνια, ώσπου έφτασε στην κοιλιά και κατακρεουργώντας τη βρήκε το θάνατο, επειδή, όπως λένε οι περισσότεροι Έλληνες, έπεισε την Πυθία να πει τα όσα είπε για τον Δημάρατο, όπως όμως λένε οι Αθηναίοι, επειδή κάνοντας εισβολή στην Ελευσίνα δεν άφησε δέντρο για δέντρο στο τέμενος των θεών, και τέλος, όπως λένε οι Αργείοι, επειδή κατέσφαξε τους Αργείους που ζήτησαν άσυλο μετά τη μάχη σέρνοντάς τους έξω από το ναό του Άργου, και, πάνω στην παραφορά, έβαλε φωτιά στο ιερό δάσος.

Τον διαδέχτηκε ο ετεροθαλής αδελφός του και ήρωας των Θερμοπύλων Λεωνίδας.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Η Δυτική Θράκη και οι Βούλγαροι

Την άνοιξη εκείνης της χρονιάς, η Ελλάς δικαιωματικά είχε την ελπίδα ότι η βουλγαρική Θράκη θα της παρεχωρείτο από την Συνδιάσκεψη. Παρ' όλα αυτά, σύντομα η προσωπική αντίθεση του προέδρου Ουίλσον εξεδηλώθη, πράγμα που ανέτρεψε τα πάντα. Πράγματι ο αμερικανός πρόεδρος είχε κρατήσει τις συμπάθειές του για την Βουλγαρία, ακόμη και μετά την ήττα της. Το 1918, παραμονές της βουλγαρικής καταρρεύσεως, «ο πρόεδρος επιθυμούσε να αποφύγη μία δήλωση πολέμου. Επέμεινε στην παραδοσιακή αμερικανοβουλγαρική φιλία».

Ο Βενιζέλος προσπάθησε επίμονα να κάνει τον Ουίλσον να αλλάξη γνώμη. Εξ ου και το τηλεγράφημα: «Παρίσι, 22 Ιουλίου 1919. Πρόεδρο Ουίλσον. Ουάσιγκτων. D.C. – Την ημέρα της αναχωρήσεώς σας υπέβαλα στον ναύαρχο Γκρέυσον (Grayson) επιστολή και μνημόνιο σχετικά με το θέμα της Θράκης, με την παράκληση να σας διαβιβασθούν. Λαμβάνω το θάρρος να σας παρακαλέσω να έχετε την καλωσύνη να αφιερώσετε τον απαραίτητο χρόνο για να τα μελετήσετε, διότι είμαι σίγουρος ότι θα πεισθείτε πώς μεταξύ των δύο αντιμαχομένων συμφερόντων, δηλαδή το οικονομικό συμφέρον της Βουλγαρίας και το εθνολογικό συμφέρον της Ελλάδος, το τελευταίο θα έπρεπε να προτιμηθή και όχι να θυσιασθή, πόσω μάλλον που το πρώτο μπορεί να ικανοποιηθή με μία εμπορική διέξοδο, όπως θα υπάρξη με την περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας, της Αυστρίας και της Πολωνίας, χώρες πολύ μεγαλύτερες από την Βουλγαρία και που δεν έχουν καθόλου λιμάνια, ενώ η Βουλγαρία έχει ήδη δυο εξαιρετικούς λιμένες στην Μαύρη Θάλασσα και επιπλέον την εμπορική διέξοδο στο Αιγαίο, που είμαι διατεθειμένος να της εξασφαλίσω».

Ένας συμβιβασμός εν τούτοις, επέτρεψε την παράδοση συνθηκών ειρήνης στην Βουλγαρία στις 19 Σεπτεμβρίου 1919: Η Δυτική Θράκη θα αφαιρείτο από την Βουλγαρία, αλλά αντί να δοθή στην Ελλάδα θα εδίδετο στις Μεγάλες Δυνάμεις που θα απεφάσιζαν σε ευθετώτερο χρόνο για την τύχη της. Και αυτό παρά το ότι στις 19 Ιουλίου 1919, η Κεντρική Επιτροπή Έδαφικών Υποθέσεων είχε υποβάλλει εισήγηση στο Ανώτατο Συμβούλιο, που απεφαίνετο ότι αναφορικά με τα νότια σύνορα της Βουλγαρίας, οι ΗΠΑ και η Ιταλία είχαν την άποψη η Βουλγαρία θα έπρεπε να κρατήση την Δυτική Θράκη, σε αντίθεση με την γνώμη των τριών άλλων Δυνάμεων. Ο πρόεδρος Ουίλσον εξήγησε την άποψή του σε επιστολή, στις 24 Σεπτεμβρίου 1919: «Αμερικανική Επιτροπή Διαπραγματεύσεων για την Ειρήνη. Αγαπητέ κ. Βενιζέλε, με λύπη μου πληροφορούμαι ότι δεν ελάβατε το προηγούμενο μήνυμά μου. Επιθυμώ να κατανοήσετε ότι κανέναν άλλον δεν εσεβάσθην περισσότερο και δεν επεθύμησα διακαώς να βοηθήσω στην Συνδιάσκεψη, όσον εσάς και εάν μέχρις ενός σημείου απομακρύνομαι από εσάς, σχετικά με την επίλυση του θέματος της Θράκης, είναι μόνον διότι έχω την πεποίθηση ότι οι προτάσεις που έκανα, θα εξυπηρετήσουν αποδοτικώτερα την ειρήνη σε αυτό το τμήμα της Ευρώπης, απ' ότι η παραχώρηση των εν λόγω εδαφών σε ένα μόνο κράτος, την στιγμή που κανένα έθνος δεν επικρατεί απόλυτα από εθνολογικής απόψεως. Θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου, καθώς και την ειλικρινή επιθυμία μου να αποδείξω έμπρακτα και με όλα τα μέσα, την φιλία μου προς εσάς τον ίδιο και προς την Ελλάδα. Δεν άκουσα πρόσφατα, τίποτε σχετικό με το θέμα των νήσων της Δωδεκανήσου. Συμπεραίνω βεβαίως, ότι θα περιέλθουν στην Ελλάδα. Ειλικρινά και ένθερμα ιδικός σας».

Αλλά ο Βενιζέλος δεν έχανε την ελπίδα να κάμψη όλοσχερώς τον Ουίλσον στο συγκεκριμένο θέμα. Για τον λόγο αυτό έγραψε και πάλι μία μακρά επιστολή στον αμερικανό πρόεδρο, σε απάντηση της προηγουμένης: «Παρίσι, 27 Σεπτεμβρίου 1919. Αγαπητέ Πρόεδρε, το μήνυμα που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε, μέσω του κ. Πολκ στις 24 τρέχοντος, επιβεβαιώνει αυτό που ανέκαθεν επίστευα, ότι δηλαδή η άρνησή σας να επιδοκιμάσετε την παραχώρηση της Θράκης στην Ελλάδα, έβασίζετο κυρίως αν όχι απόλυτα, στην υπόθεση ότι το ελληνικό στοιχείο στην Θράκη δεν έχει “ξεκάθαρη εθνολογική υπεροχή”. Για τον λόγο αυτό θεωρώ σημαντικό να εκθέσω ιδιαιτέρως ενώπιόν σας, τις αποδείξεις της υπεροχής αυτής. Ας μου επιτραπή επίσης να αναφέρω ένα άλλο δικαιολογημένο παράπονο του ελληνικού έθνους. Όταν κατά την τελευταία εβδομάδα του περασμένου Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο των Δέκα παρέπεμψε τις ελληνικές αξιώσεις στην Επιτροπή Ελληνικών Υποθέσεων, η Επιτροπή αυτή απεφάνθη υπέρ όλων σχεδόν των ελληνικών διεκδικήσεων σχετικά με την Θράκη. Και με ικανοποίησή σας δηλώνω ότι το αμερικανικό μέλος της επιτροπής, ήταν απολύτως σύμφωνο στο θέμα αυτό με τον γάλλο και τον άγγλο συνάδελφό του. Ήταν ως εκ τούτου απολύτως φυσιολογικό για μένα, κύριε Πρόεδρε, να θεωρήσω από την στιγμή εκείνη ότι το θέμα της Θράκης ερρυθμίζετο υπέρ της Ελλάδος. Επιπλέον, επειδή εγνώριζα ότι για να επιβάλλω την λύση αυτή στους Βουλγάρους και στους Τούρκους, ο μόνος διαθέσιμος συμμαχικός στρατός θα ήτο ο ελληνικός, όχι μόνον δεν επροχώρησα στην αποστράτευση μετά την υπογραφή της ανακωχής, αλλά αντιθέτως τον ενίσχυσα από τις δέκα μεραρχίες που ήταν την ημέρα της ανακωχής, σε δώδεκα, σε κατάσταση πολέμου. Η συντήρηση μίας τόσο σημαντικής δυνάμεως, για ένα ολόκληρο χρόνο μετά την ανακωχή, εκόστισε στον ελληνικό προϋπολογισμό 1.400.000.000 δραχμές επιπλέον δαπάνες, μία τεραστία επιβάρυνση για ένα μικρό έθνος. Εάν δεν υπήρχε θετική εισήγηση για το ζήτημα της Θράκης, η Ελλάς θα είχε προχωρήσει σε μερική τουλάχιστον αποστράτευση, κρατώντας υπό τα όπλα το πολύ πέντε αντί για δώδεκα μεραρχίες... Ειλικρινά ιδικός σας».

Παρά ταύτα, η αντίθεση η αντίθεση τού Ουίλσον στην παραχώρηση της Δυτικής Θράκης στήν Ελλάδα, ουδόλως εκάμφθη. Η σχετική υπενθνμιση έγινε άργότερα, κυρίως στίς 18 Μαρτίου 1936 από τον Απ. Αλεξανδρή, επιφορτισμένο με τον αποχαιρετιστήριο λόγο, την επομένη τοv θανάτου τον Βενιζέλου, πού συνέβη στό Παρίσι στις 17 Μαρτίου: «Κανείς Έλλην δεν εξέχασε, μεγάλε εκλιπόντα, ούτε θα ξεχάση ποτέ τις φοβερές και απίστευτες συνθήκες κάτω από τις οποίες ηγωνίσθης, για να επιτύχης την πραγματοποίηση του εθνικού σου προγράμματος, την αντίσταση της Ιταλίας, την ισχυρή επιμονή του αμερικανού προέδρου Ουίλσον μέχρι την στιγμή του θανάτου του, να μην δοθή ή Θράκη στην Ελλάδα».

Όσον αφορά στην Ανατολική Θράκη, ο Ουίλσον ήθελε το βόρειο τμήμα της επαρχίας αυτής να δοθή στην Βουλγαρία, δηλαδή οι περιοχές της Αδριανοπόλεως καί του Κιρκ-Κιλισσέ [Σαράντα Εκκλησίες].

Δ. Κιτσίκη «Προπαγάνδα και πιέσεις στη διεθνή πολιτική», 1963 (σελ. 127-131)

[Τλαξκαλτέκος]

Δεν ήθελαν να πάρουμε ούτε την Δυτική Θράκη. Τελικά γιατί βγήκαμε στο Πόλεμο αν ήταν να μην πάρουμε έστω και ένα μικρό εδαφικό αντάλλαγμα ; Έλεγε να πάρουμε τα Δωδεκάνησα απ' τους Ιταλούς . Τους Ιταλούς τους ρώτησες ρε Αμερικάνε αν μας τα έδιναν ;

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Δεν ήθελαν να πάρουμε ούτε την Δυτική Θράκη. Τελικά γιατί βγήκαμε στο Πόλεμο αν ήταν να μην πάρουμε έστω και ένα μικρό εδαφικό αντάλλαγμα ;

Εδώ που τα λέμε, μετά τη μικρασιατική καταστροφή γιατί δεν κάναμε και κάποιες μικρές παραχωρήσεις στους γείτονες προς επίλυση των διαφορών μας; Ένα τμήμα του νομού Έβρου μαζί με την Αλεξανδρούπολη θα μπορούσαμε να το δώσουμε στη Βουλγαρία

[Τλαξκαλτέκος]

Δεν ήθελαν να πάρουμε ούτε την Δυτική Θράκη. Τελικά γιατί βγήκαμε στο Πόλεμο αν ήταν να μην πάρουμε έστω και ένα μικρό εδαφικό αντάλλαγμα ;

Εδώ που τα λέμε, μετά τη μικρασιατική καταστροφή γιατί δεν κάναμε και κάποιες μικρές παραχωρήσεις στους γείτονες προς επίλυση των διαφορών μας; Ένα τμήμα του νομού Έβρου μαζί με την Αλεξανδρούπολη θα μπορούσαμε να το δώσουμε στη Βουλγαρία

Να δώσουμε στην Βουλγαρία τον νομό Έβρου που ήταν ο πιο ελληνικός απ' τους 3 νομούς της Θράκης ; Ακόμη και σήμερα σε 139.000 πληθυσμό οι μουσουλμάνοι του Έβρου είναι μόλις 9.000. Πιο εύκολο ήταν να τους δώσουμε την Ροδόπη ή την Ξάνθη.

Αλλά το θέμα δεν ήταν αυτό. Το '22 οι Τούρκοι ζητούσαν και την Δυτική Θράκη και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δώσαμε διπλωματικό αγώνα για να τα κρατήσουμε. Πώς θα τα δίναμε στην Βουλγαρία ; Και αν δίναμε τον Έβρο στην Βουλγαρία μπορεί να έλεγε η Τουρκία τον θέλω εγώ ή δώστε και σε μένα την Ροδόπη και την Ξάνθη. Αν δεις και οι Γερμανοί στην Κατοχή , δεν άφησαν την Βουλγαρία να έχει κοινά σύνορα με την Τουρκία στον Έβρο για να μην υπάρχουν προστριβές. Κρατήθηκε μια γερμανική ζώνη ανάμεσα.

[Τλαξκαλτέκος]

Η σφαγή της Amboyna ( 1623 )
Στα πλαίσια του αποικιακού ανταγωνισμού Ολλανδών και Άγγλων στη ΝΑ Ασία, οι Ολλανδοί βασανίζουν ( μαρτύριο του πνιγμού ) και εκτελούν 10 Άγγλους , 9 Ιάπωνες και 1 Πορτογάλο.

https://en.wikipedia.org/wiki/Amboyna_massacre

________________________________
Κιμ Φίλμπυ : Παρωνύμιο του Χάρολντ Έιντριαν Ράσελ Φιλμπυ ( Αμπάλα , Ινδία 1912 - Μόσχα 1988 ). Ένας απ' τους μεγαλύτερους κατασκόπους όλων των εποχών. Μυστικός πράκτορας των Σοβιετικών , κατόρθωσε να γίνει πράκτορας της Βρετανικής Μυστική Υπηρεσίας Πληροφοριών ( MI-6 ) και παρέδιδε ΗΠΑνικά και βρετανικά μυστικά στη Σοβιετική Ένωση για διάστημα μεγαλύτερο των 20 ετών. ΗΠΑνοί και Βρετανοί τον υποπτεύθηκαν , αλλά δεν είχαν ατράνταχτες αποδείξεις. Το 1963 κατέφυγε στη Μόσχα και πήρε τον βαθμό του στρατηγού της KGB. Έγραψε την αυτοβιογραφία του με τίτλο Ο σιωπηρός μου πόλεμος, όπου περιγράφει τα κατορθώματά του. Λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει διέκοψε την 25χρονη σιωπή του και αποκάλυψε λεπτομέρειες των προδοτικών του δραστηριοτήτων σε συνέντευξη με Βρετανό δημοσιογράφο. Σ' όλη του την ζωή ο Φίλμπυ ήταν ένας πιστός κομμουνιστής , αφοσιωμένος στην Σοβιετική Ένωση και όχι στη γενέτειρά του Αγγλία. Ευθύνεται για τον θάνατο πολλών δυτικών πρακτόρων τους οποίους αποκάλυψε στους Σοβιετικούς το 1940 - 1960. Πέθανε στη Μόσχα και του αποδόθηκαν πλήρεις στρατιωτικές τιμές.

[Τλαξκαλτέκος]

Στεφανόπουλος ή Στεφανόπολι(ς) : Επώνυμο μανιάτικης οικογένειας. Υποστήριζαν πως κατάγονται απ' τον Νικηφόρο Κομνηνό , γιο του Δαβίδ Β΄Μεγάλου Κομνηνού ( 1458 - 1461 ) , τελευταίου αυτοκράτορα της Τραπεζούντας. Έλεγαν δηλαδή πως ο Δαβίδ είχε και άλλον έναν γιο , τον Νικηφόρο , ο οποίος κατέφυγε στην Μάνη ( 15ος αι. ). Αυτός ο Νικηφόρος απέκτησε εγγονό με το όνομα Στέφανος . Οι απόγονοι του Στε΄φανου ονομάστηκαν "Στεφανόπουλοι" .
Οι Στεφανόπουλοι πολέμησαν κατά των Τούρκων. Τον 17ο αι. πολλά μέλη της οικογενειας μετανάστευσαν στην Κορσική , όπου τον 18ο αι. συνεργάστηκαν με τον Ναπολέοντα , ενώ πολλοί συμμετείχαν και στην Επανάσταση του '21.

Ας δούμε τι λέει ο πρόεδρος των Λακωνικών Σπουδών Σταύρος Καπετανάκης για των καταγωγή των Στεφανοπουλαίων στο έργο του Βιογραφικό Λεξικό Μανιατών .

Ο Demetrius Stephanopoli έγραψε το έργο "Precis Historique de la Maison Imperiale de Maniotes, Amsterdam 1784", όπου προσπαθεί να αποδείξει ότι η οικογένειά του αποτελεί κλάδο των Κομνηνών. Με τα στοιχεία αυτά έπεισε το Γάλλο Βασσιλέα το 1782, ο οποίος του έδωσε τίτλο ευγενείας.

Ο Αλέξιος ο Νικηφόρου Κομνηνός (πρόγονος των Στεφανοπούλων του Οιτύλου) λέγεται ότι διακρήθηκε ως πρωτόγερος και σε ναυτικές προσβολές των Τούρκων. Ο δε γιός του Στέφανος (+1545) λέγεται ότι έγινε ανώτερος από τους άλλους αρχηγούς των Μανιατών και διοικούσε τους Μανιάτες , οι οποίοι με "..ναυτικάς τινας δυνάμεις επολέμησαν τους εν Κορώνη Τούρκους και απέκρουσαν τον κατ' αυτών ελθόντα Χασσίμ μπέην..". ( Γ . Παπαδοπούλου , Χρονογραφία περί της καταγωγής των εν Μάνη Στεφανοπούλων, Αθήναι 1865, σ. ις'.)

Γύρω στο 1473 αναφέρεται ότι η “Γερουσία της Λακεδαιμονίας” έκανε πρωτογέροντα το Νικηφόρο Κομνηνό-Στεφανόπουλο. ( Γ.Γ.Παπαδοπούλου, ό.π., σ. ιβ’ και 5 )

ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΛΙ Οικογένεια. Από μελέτη του Cherin στο γενεαλογικό δένδρο των Κομνηνών προέκυψαν τα ακόλουθα: "...Ορισμένα βασιλικά εκχωρητήρια συνταχθέντα στις Βερσαλίες το μήνα Απρίλιο 1782, και επικυρωθέντα από το Ανώτατο δικαστήριο την 1η Σεπτεμβρίου 1783, μας πληροφορούν ότι όταν το 1462 ο Δαυΐδ, ως τελευταίος αυτοκράτορας της Τραπεζούντας, σφαγιάστηκε μαζί μαζί με την οικογένειά του κατ' εντολή του Μωάμεθ Β', ένα από τα παιδιά του, ο Νικηφόρος, που γλίτωσε από το μαχαίρι των δημίων, κατέφυγε στο Οίτυλο, και εκεί ήρθε σε συνεννόηση με τους Πρωτογέροντες, δηλαδή τους επικεφαλής των δημογερόντων αυτής της περιοχής. Ένας από τους απογόνους του, ονομαζόμενος Στεφανόπολι, ίδρυσε εκεί μια δυναστεία που διατηρήθηκε μέχρι το 1676, εποχή κατά την οποία ο Κωνσταντίνος Στεφανόπολι-Κομνηνός εξανάγκασε, λόγω μιας τουρκικής επιδρομής στο Μοριά να διαφύγει στην Κορσική μαζί με Έλληνες εποίκους, οι οποίοι και τον αναγνώρισαν ως πρώτο αρχηγό τους...". ( Φ . Κ . Ο . Λ . Π ο υ κ ε β ί λ , Ταξίδι στην Ελλάδα - Πελοπόννησος, Έκδ. Αφων Τολίδη, Αθήνα 1997, σ. 353-4. )

ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ Οικογένεια. H καταγωγή της οικογενείας ανάγεται στο βασιλικό γένος των Κομνηνών. Σύμφωνα με μια εκδοχή ο Αλέξιος Κομνηνός (1091-1118) απέκτησε δύο γιούς, τον Ιωάννη και τον Στέφανο. Ο Στέφανος σκότωσε το Γερμανό, φίλο του πατέρα του και εραστή της μητριάς του και έφυγε από την Κωνσταντινούπολη. Πρώτα πήγε στη Μυτιλήνη, αλλά επειδή τον καταδίωκε ο πατέρας του κατέληξε στο κάστρο του Οιτύλου. Εκεί τον ονόμασαν Στεφανο-Πολη από την συνένωση του ονόματος Στέφανος και της Πόλης, δηλαδή της Κωνσταντινούπολης. Όταν αργότερα έμαθε ο πατέρας του που βρίσκεται του έστειλε χρυσάφι και ευεργέτησε την περιοχή που τον φιλοξενούσε. Κατά άλλη άλλη εκδοχή γενάρχης των Στεφανόπουλων του Οιτύλου είναι ο Νικηφόρος γιός του Δαυίδ Κομνηνού τελευταίου αυτοκράτορος της Τραπεζούντας, που έπεσε το 1462. Αυτός πήγε αρχικά στην Περσία και ακολούθως κατέφυγε στη Μάνη, την οποία είχε στο παρελθόν κυβερνήσει ο από τη μητέρα θείος του Μανουήλ Καντακουζηνός. Στη Μάνη τον έκαναν πρωτόγερο και το 1473 παντρεύτηκε την κόρη του τοπικού άρχοντα Πέτρου, που την έλεγαν Ελένη, με την οποία απέκτησαν τον Αλέξιο. Τον Απρίλιο του 1782 ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ις΄ εξέδωσε το δίπλωμα ευγενίας, που αναγνώριζε ότι οι Στεφανόπουλοι ήταν απόγονοι των Κομνηνών. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και αναμφισβήτητη η καταγωγή τους. Η αναφερομένη διαδοχή των Σταφανοπούλων είναι η ακόλουθη: α) Νικηφόρος, β) Αλέξιος, γ) Στέφανος που έζησε μέχρι το 1545 και είχε αδελφό Κωνσταντίνο ονομασθέντα Στεφανόπουλο, απέκτησε γιό το δ) Θεόδωρο επί των ημερών του, το 1570, κατελήφθη από τον Βενετό Κουερίνη το κάστρο που έχτισαν οι Τούρκοι στο Πόρτο Κάγιο, ε) Στέφανος γεννήθηκε το 1565, στ) Κωνσταντίνος επί των ημερών του οποίου, το 1638, ο Αμουράτ ο Δ΄ έστειλε στρατό στη Μάνη και έφθασε προ των πυλών του Οιτύλου, ζ) Θεόδωρος επί των ημερών του οποίου οι Τούρκοι έχτισαν το κάστρο της Κελεφάς (1670), η) Κωνσταντίνος, ο οποίος έκανε ανοίκειο γάμο και λόγω δυσαρεσκείας των πάντων αποφάσισε τη μετανάστευση της οικογενείας του. ( Γ . Γ . Π α π α δ ο π ο ύ λ ο υ , Περί της καταγωγής των εν Μάνη Στεφανοπούλων, Αθήναι 1865 )

=======================================================================================
Τα ίχνη των Στεφανόπουλων της Μάνης



Παρά τα 95 του χρόνια και την ασθένεια που προκάλεσε ο μολυσμένος παριζιάνικος αέρας στις φωνητικές χορδές του, ο Μιχαήλ Στεφανόπολι ντε Κομνέν μοιάζει με παιδί όταν μιλάει για την ιστορία της οικογένειάς του: «Ο Στέφανος, απόγονος της αυτοκρατορικής οικογένειας των Κομνηνών της Τραπεζούντας, κατέφυγε από την Κωνσταντινούπολη στη Μάνη για να γλιτώσει από τους Οθωμανούς. Οι ντόπιοι τον αποκαλούσαν «Στέφανο από την Πόλη», παρατσούκλι που σταδιακά εξελίχθηκε στο επώνυμο «Στεφανόπολις»». Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι Στεφανόπουλοι απέκτησαν δύναμη και ηγετικό ρόλο στη Μάνη: εντάσσονταν στις τρεις ισχυρότερες οικογένειες της περιοχής, μαζί με εκείνες των Γιατριάννων ή Μεδίκων και των Κοσμάδων. Κι όμως, την εγκατέλειψαν για τη Γένοβα.
Οι απόψεις για τους λόγους οι οποίοι τους οδήγησαν στη συγκεκριμένη μετοικεσία ακροβατούν μεταξύ αλήθειας και θρύλου. Κοινός παρονομαστής τους είναι η φιγούρα του Λυμπεράκη Γερακάρη, γόνου της οικογένειας των Κοσμάδων. Την αμιγώς ρεαλιστική θέση για τον καταλυτικό ρόλο που διαδραμάτισε στην ιστορία των Στεφανόπουλων υποστηρίζουν ο Δικαίος Βαγιακάκος και ο Σταύρος Καπετανάκης, ιδρυτής και πρόεδρος της Εταιρείας Λακωνικών Σπουδών αντίστοιχα. Κρίνουν πως ο Γερακάρης συνελήφθη από τους Οθωμανούς, ασπάστηκε το Ισλάμ και, για να γλιτώσει τη ζωή του, τους έπεισε να τον στείλουν ως μπέη στη Μάνη, προκειμένου να αποδυναμώσει τις κυρίαρχες οικογένειες. Ως συνήθως, ο θρύλος είναι πιο πικάντικος. Ο Γερακάρης ετοιμαζόταν να παντρευτεί τη Μαρόνα από την οικογένεια των Μεδίκων, αλλά εκείνη διατηρούσε κρυφό δεσμό με τον Μιχάλη Στεφανόπουλο, τον οποίο και επισημοποίησε. Οργισμένος, φυλάκισε και εκτέλεσε περίπου 30 μέλη της οικογένειας των Στεφανόπουλων, κατά της οποίας στράφηκαν φυσικά και οι Μέδικοι. Μόνη λύση για τους Στεφανόπουλους ήταν η φυγή. Για τον Μιχαήλ Στεφανόπολι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, αφού ο πληγωμένος εγωισμός του Γερακάρη αποτέλεσε ένα ακόμη σοβαρότατο κίνητρο για να ολοκληρώσει την προδοσία που είχε συμφωνήσει με τους Οθωμανούς απέναντι στην πατρίδα του.
Ετσι, το 1663 οι αρχηγοί της οικογένειας, Ιωσήφ και Γεώργιος, ξεκίνησαν να αναζητούν μια νέα γη. Θα περάσουν 12 χρόνια μέχρι οι Στεφανόπουλοι να αναχωρήσουν, μαζί με άλλες οικογένειες από το Οίτυλο, με το γαλλικό πλοίο «Ο σωτήρας». Τελικά, στις 16 Ιανουαρίου 1676 οι περίπου 500 Μανιάτες αποβιβάζονται στο λιμάνι της Γένοβας. Η κυβέρνηση ορίζει ανώτερους αρχηγούς της αποικίας πέντε μέλη της οικογένειας των Στεφανόπουλων και στα τέλη Μαρτίου οι Μανιάτες εγκαθίστανται στην Παόμια της Κορσικής. Τα επόμενα χρόνια δεν κυλούν ομαλά για τη νεοσύστατη μανιάτικη αποικία. «Δεν είχαμε τίποτα!» τονίζει με πάθος ο Μιχαήλ Στεφανόπολι. Ανάμεσα στα άλλα, η κυβέρνηση της Γένοβας τους παραχωρεί καλύβες αντί για σπίτια, δεν τους παρέχει την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ενώ οι ντόπιοι «σημαδεύουν με το τουφέκι στην κοιλιά όποιον κυκλοφορεί μόνος, κάτι που δεν έκαναν ποτέ οι Τούρκοι», όπως διαβάζουμε σε επιστολές τους. Αντίστοιχη είναι και η άποψη των Κορσικανών για τους Μανιάτες, αφού τους κατηγορούν για ασυνειδησία, ανυπακοή και πεισματική άρνηση εκλατινισμού, στον οποίο αρχικά είχαν συμφωνήσει. Μεγάλη ευθύνη για τα παραπάνω επιρρίπτουν στην υπεροπτική συμπεριφορά των ηγετών της αποικίας, δηλαδή των Στεφανόπουλων. «Φτάνει να πει κανείς ότι γεννήθηκαν Μανιάτες και Ελληνες. Το έθνος αυτό είναι η πανούκλα όλου του κόσμου» σημειώνει το 1684 o K. Τζουστινιάνι.
Οι Κορσικανοί δεν διαθέτουν λιγότερο μίσος για τους Γενουάτες και όταν ξεσηκώνονται εναντίον τους οι Μανιάτες αρνούνται να πολεμήσουν εκείνους που τους προσέφεραν, έστω και με πολλά εμπόδια, μια νέα πατρίδα. Μετά τον πόλεμο, το Πάσχα του 1731 αναγκαστικά εγκαθίστανται στο Αιάκειο της Κορσικής και ξεκινούν από το μηδέν. Καλλιεργούν τη γη και αποκτούν τη φήμη ικανότατων αλλά και ανυπάκουων στρατιωτών, όπως σχολιάζουν οι ανώτεροί τους.
Το 1768 η Κορσική βρίσκεται πλέον υπό γαλλική κατοχή και ο καπετάνιος Γεώργιος Στεφανόπολι εμφανίζεται στο γραφείο του γενικού κυβερνήτη του νησιού, κόμη Ντε Μαρμπέφ, κρατώντας ένα διάταγμα υπογεγραμμένο από τον βασιλιά της Ισπανίας, Κάρολο Γ’, που προσφέρει στους Μανιάτες εύφορη γη στην Ανδαλουσία. Γνωρίζοντας τη μεγάλη αξία της αποικίας για τη Γαλλία, ο καπετάν Στεφανόπολι διαπραγματεύεται σκληρά και καταφέρνει να εξασφαλίσει τη μόνιμη εγκατάσταση στην περιοχή Καργκέζε. Ο κόμης Ντε Μαρμπέφ θα γράψει με θαυμασμό: «Ο κ. Στεφανόπολι βλέπει τους Ελληνες σαν παιδιά του». Περισσότερα από 100 χρόνια μετά την αναχώρηση από το Οίτυλο, οι πληγές των Μανιατών της Κορσικής σταδιακά γιατρεύονται.
Ο πατέρας Αθανάσιος Αρμάος επισκέπτεται τους Μανιάτες του Καργκέζε τα τελευταία 53 χρόνια και λειτουργεί στην εκκλησία του χωριού. «Το 1962 είχα τελειώσει τις θεολογικές και φιλοσοφικές σπουδές στη Ρώμη και ο διευθυντής με έστειλε στην Κορσική να βοηθήσω στην ενορία. Από την πρώτη μου επίσκεψη, αγαπηθήκαμε βαθιά με αυτούς τους ανθρώπους». Με πικρία παρατηρεί πως το σχολείο που διδάσκονταν τα ελληνικά έκλεισε το 1920 κι έτσι σήμερα μόνο περίπου 15 κάτοικοι του χωριού γνωρίζουν τη γλώσσα των προγόνων τους. «Ωστόσο, στην ψυχή παραμένουν Ελληνες. Επιμένουν να τελούμε τις λειτουργίες στα ελληνικά, κι ας μην καταλαβαίνουν οι εκατοντάδες τουρίστες που επισκέπτονται το χωριό τα καλοκαίρια!».
Επειτα μιλάει στο BHMAgazino με συγκίνηση για την αδελφοποίηση του 1992, όταν Μανιάτες της Κορσικής επισκέφθηκαν το Οίτυλο, σχεδόν τέσσερις αιώνες μετά τον εκπατρισμό των προγόνων τους. «Η ιδέα ανήκε στον κ. Βαγιακάκο και υλοποιώντας τη ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές. Θυμάμαι ότι έκλαιγαν σαν παιδιά, από χαρά που ξαναβρέθηκαν, αλλά και από πόνο για την ιστορία τους». Παρών ήταν και ο Μιχαήλ Στεφανόπολι, ο γηραιότερος απευθείας απόγονος της οικογένειας των Στεφανόπουλων-Κομνηνών, που ξεκίνησε να μελετά την ιστορία της με προτροπή του Δικαίου Βαγιακάκου. «Εχει γράψει πέντε σχετικά βιβλία, που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα στα γαλλικά και βραβεύθηκαν από την Ακαδημία Αθηνών. Τα έχω μεταφράσει στα ελληνικά και ελπίζω σύντομα να εκδοθούν» καταλήγει.
Εχοντας εντρυφήσει, λοιπόν, στην ιστορία της οικογένειάς του, ο Μιχαήλ Στεφανόπολι είναι ο πλέον κατάλληλος για να απαντήσει αν μπορεί να θεωρηθεί μακρινός συγγενής του πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου. Ξεδιπλώνοντας ένα δαιδαλώδες γενεαλογικό δέντρο, που δημιούργησε μελετώντας σχετικά χειρόγραφα, θέτει τη λυδία λίθο της συζήτησης: «Οταν ο Στέφανος, ιδρυτής της οικογένειας, σκοτώθηκε σε μια άνανδρη ενέδρα το 1545, ορισμένοι ντόπιοι προσέθεσαν το «Στεφανόπολις» στο επώνυμό τους για να τον τιμήσουν. Ετσι προέκυψαν οικογένειες όπως οι Τραγάκηδες-Στεφανόπουλοι, οι Δραγατσάκηδες-Στεφανόπουλοι κ.λπ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκουμε τόσους Στεφανόπουλους στη Ζάκυνθο, στην Ηλεία, στην Πολωνία, ακόμη και στις ΗΠΑ».
Επομένως, μολονότι η πιθανότητα ορισμένοι από τους σημερινούς Στεφανόπουλους να συνδέονται στενά με παλιές οικογένειες της Μάνης είναι μεγάλη, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι προέρχονται από την πρώτη, αυθεντική οικογένεια των Στεφανόπουλων-Κομνηνών. «Κάθε τόσο με προσεγγίζουν άνθρωποι που ισχυρίζονται πως είμαστε συγγενείς» σχολιάζει με ανάλαφρη διάθεση. «Θυμάμαι ότι κάποια «Στεφανόπολι» από την Τουλούζη ζήτησε την άδειά μου για να προσθέσει το «Κομνηνού» στο επώνυμό της. Αρνήθηκα, και ψάχνοντας τα γενεαλογικά μας δέντρα ανακάλυψα ότι ανήκε στην οικογένεια των Δραγατσάκηδων, όχι των Κομνηνών. Παρ’ όλα αυτά, με αγνόησε και το προσέθεσε».
Η περίπτωση του δημοφιλέστερου Προέδρου της Δημοκρατίας, όμως, είναι διαφορετική. Μολονότι κατάγεται από την περιοχή της Ηλείας, φαίνεται πως ο ίδιος έχει μελετήσει εκτενώς την ιστορία της οικογένειάς του και θεωρεί πως υπάρχει συγγένεια με τους Στεφανόπουλους της Μάνης. Ο γιος του Ηλίας επιβεβαιώνει πως στο προσωπικό αρχείο του πατέρα του περιέχεται άφθονο υλικό που αφορά την καταγωγή του ενώ ο πατέρας Αθανάσιος Αρμάος θυμάται πως σε μια τυχαία συνάντησή τους στην Πάτρα ο Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του ανέφερε πως πράγματι υπάρχει έμμεση συγγένεια ανάμεσα στις δύο οικογένειες.
Αν και οι δεσμοί αίματος μεταξύ των Στεφανόπουλων είναι αμφισβητούμενοι, ο δεσμός τους με την Ιστορία είναι βέβαιος και διαχρονικός. Ο Δήμος και ο Νικολό Στεφανόπολι στάλθηκαν από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη στη Μάνη το 1797 για την επίτευξη συμμαχίας ανάμεσα στον μεγάλο στρατηγό και στον μπέη της περιοχής, υπό το πρόσχημα ταξιδιού για βοτανολογικές έρευνες. Ο πολυγραφότατος Στέφανος Στεφανόπουλος διετέλεσε υπουργός και πρωθυπουργός σε μια από τις λεγόμενες «κυβερνήσεις αποστασίας», το διάστημα Σεπτέμβριος 1965-Δεκέμβριος 1966. Κατά τον Μιχαήλ Στεφανόπολι, από τους Στεφανόπουλους-Κομνηνούς προερχόταν και ένας διερμηνέας του Σαρλ Ντε Γκωλ.
Βεβαίως, το μονοπώλιο της επιτυχίας δεν ανήκε στους άνδρες της οικογένειας. Το 1890, σε ηλικία 15 ετών, η Ιωάννα Στεφανόπολι είναι η πρώτη γυναίκα που γίνεται δεκτή από το Πανεπιστήμιο Αθηνών ως φοιτήτρια, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Θεολογικής Σχολής, κατά την οποία η είσοδος μιας γυναίκας στον χώρο του πανεπιστημίου είναι εξίσου ανεπίτρεπτη με την είσοδό της στο ιερό της εκκλησίας. Ωστόσο, η Ιωάννα κερδίζει τη συμπάθεια και τον σεβασμό των συμφοιτητών της. Η πορεία της θα συνεχιστεί με την υποστήριξη των βενιζελικών θέσεων από τη διευθυντική θέση στην εφημερίδα «Le Messager d’Athènes», την πεισματική άρνησή της να υπηρετήσει τη γερμανική προπαγάνδα και τη συμμετοχή της στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών.
Ο καθηγητής Χημικής Μηχανικής και Βιοτεχνολογίας του MIT Γρηγόρης Στεφανόπουλος διηγείται στο BHMAgazino μέσω Skype τις πρώτες του αναμνήσεις από την ιστορία της οικογένειας: «Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί, τον πατέρα μου να υποδέχεται συγγενείς από την Κορσική και να τους πηγαίνει στο Οίτυλο. Ενας θείος του, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ονόματι Γιάγκος, είχε γράψει για το θέμα της καταγωγής μας και ευελπιστώ κάποτε να δημοσιεύσω το χειρόγραφο». Ωστόσο, ο καθηγητής-πρωτεργάτης της μεταβολικής μηχανικής και της βιοτεχνολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο γεννήθηκε με το επώνυμο «Πατρικαρέας». «Ενας προπάππος μου στην εποχή της Τουρκοκρατίας, ο Πατρίκιος Στεφανόπουλος, ήταν πολύ ψηλός και γεροδεμένος και οι συγχωριανοί τον φώναζαν «Πατρίκαρο», παρατσούκλι που εξελίχθηκε στο «Πατρικαρέας». Οταν φοιτούσα στο Γυμνάσιο, ο πατέρας μου έκανε τα απαραίτητα για να επαναφέρουμε το «Στεφανόπουλος»».
Στην Αμερική διαπρέπει και ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, κεντρικός παρουσιαστής του ABC και Υπεύθυνος Επικοινωνίας του Μπιλ Κλίντον κατά την προεκλογική εκστρατεία του το 1992. Μετά τις προπτυχιακές σπουδές του, επιλέχθηκε από τον Rhodes Scholars, έναν θεσμό ιδιαίτερα τιμητικό για τους αποφοιτήσαντες από αμερικανικά πανεπιστήμια. Οι φοιτητές αυτοί θεωρούνται από τα πιο προικισμένα παιδιά του κόσμου και συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον επιστημόνων και πολιτικών, όπως συνέβη και στην περίπτωση του Τζορτζ Στεφανόπουλος με τον Μπιλ Κλίντον. «Ο Τζορτζ είναι πασίγνωστος στην Αμερική» σχολιάζει ο Γρηγόρης Στεφανόπουλος. «Οταν επιστρέφω από κάποιο ταξίδι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο ελεγκτής των διαβατηρίων θα με ρωτήσει αν είμαστε συγγενείς».
Είναι γεγονός πως οι Στεφανόπουλοι, περισσότερο ή λιγότερο συγγενείς μεταξύ τους, μπορούν να υπερηφανεύονται πως έχουν στους κόλπους τους ανθρώπους με ηγετικά γνωρίσματα, ισχυρές προσωπικότητες και δεσμούς ακλόνητους με τον τόπο και τη μακραίωνη ιστορία τους. Κυρίως, όμως, με αστείρευτη διάθεση προσφοράς. Καθώς μαζεύω τα πράγματά μου μετά το τέλος της συνέντευξης, ο Μιχαήλ Στεφανόπολι με ρωτά: «Γνωρίζετε τον Περικλή της αρχαίας Αθήνας;». Γνέφω καταφατικά. Τραβάει αργά από τον φάκελό του ένα χαρτί και διαβάζει στα αγγλικά: «Αν όλα τα πράγματα προορίζονται να παρακμάσουν, πείτε τουλάχιστον για μας, αιώνες αργότερα, ότι δημιουργήσαμε την πιο όμορφη και ευτυχισμένη πόλη».
«Αυτοί είναι οι Στεφανόπουλοι» ψιθυρίζει και η γερασμένη μορφή του φωτίζεται.

https://www.tovima.gr/2015/07/13/vimaga ... tis-manis/

[Τλαξκαλτέκος]

Δελφίν : Ελληνικό υποβρύχιο του Α΄Βαλκανικού Πολέμου. Ίσως να ήταν αυτό που σημείωσε την πρώτη παγκοσμίως τορπιλική επίθεση από υποβρύχιο σε κατάδυση ! Δεν είχε όμως αποτέλεσμα.

_______________
Σύντομη Ιστορία του Καναδά

Οι πρώτοι κάτοικοι του Καναδά ήταν ινδιάνικες φυλές ( Ιροκέζοι , Κρη , Οττάβα , Ντην κ.α. ). Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που τον ανακάλυψαν ήταν οι Σκανδιναβοί . Το 1497 ανακαλύφθηκε ξανά και άρχισε ο αποικισμός του. Οι άποικοι ήρθαν σε ρήξη με τους ιθαγενείς. Οι σκληρότεροι πόλεμοι ήταν με τους Ιροκέζους , οι οποίοι υπέγραψαν ειρήνη το 1701.
Μετά από συνεχείς αποικιοκρατικές συγκρούσεις οι Γάλλοι έχασαν τον Καναδά απ' τους Άγγλους το 1763. Η γαλλική εθνοτική παρουσία όμως συνέχισε να είναι έντονη με την ανοχή των Άγγλων. Μάλιστα κατά την Αμερικανική ( ΗΠΑνική ) Επανάσταση οι Γαλλοκαναδοί έμειναν πιστοί στην Αγγλία , πιο πιστοί και από πολλούς Βρεταννοκαναδούς υπηκόους. Όλοι οι Καναδοί ( Άγγλοι και Γάλλοι ) δεν δέχτηκαν την ενσωμάτωση της χώρας τους στις ΗΠΑ.
Ο Καναδάς έγινε ανεξάρτητος το 1867 ( και πλήρως ανεξάρτητος το αναγνωρίστηκε το 1926 ).
Στον Α΄Π.Π. ο Καναδάς ήταν μέλος της Αντάντ και είχε 60.000 νεκρούς. Στον Β΄Π.Π. ήταν και πάλι στο πλευρό των Συμμάχων.
Το 1980 , οι κάτοικοι του Κεμπέκ που στην πλειοψηφία τους είναι Γάλλοι , απέρριψαν με δημοψήφισμα την πρόταση για αποσκίρτηση του Κεμπέκ απ' τον Καναδά.
Σήμερα ο Καναδάς είναι στενά οικονομικά και πολιτικά συνδεδεμένος με τις ΗΠΑ.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Ελληνοτουρκικός Πόλεμος 1897

Στις 28/3/1897 , 2000 Έλληνες αντάρτες περνούν τα σύνορα και εισβάλουν στην Μακεδονία. Οι Τούρκοι τους ανάγκασαν να επιστρέψουν στη Θεσσαλία. Στις 5/4/1897 η Τουρκία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα.

Η Ελλάδα διέθετε 55.000 πεζικό , 1.000 ιππείς , απαρχαιωμένο οπλισμό , 1.000 φιλέλληνες Γαριβαλδίνους , 400 Ιταλούς φιλέλληνες , 150 φιλέλληνες άλλων εθνοτήτων και 5.000 Έλληνες άτακτους εθελοντές. Ο ελληνικός στόλος δεν συμμετείχε δραστικά στον Πόλεμο και ουσιαστικά δεν προσέφερε κάποια σημαντική συνδρομή στον στρατό ξηράς. Επικεφαλής του ελληνικού στρατού ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος.

Η Τουρκία διέθετε σύγχρονο πολεμικό υλικό , οργάνωση από Γερμανούς αξιωματικούς , 95.000 πεζικό , 1.700 ιππείς και 10.000 εθελοντές Τούρκους.

Στις μάχες των συνόρων οι Τούρκοι επικράτησαν και απώθησαν τους Έλληνες πέραν των ελληνοτουρκικών συνόρων. Απ' την 6/4/1897 τις ελληνικές δυνάμεις κατέβαλε η ηττοπάθεια , οι επικεφαλής δεν εκτελούσαν με ακρίβεια τις εντολές του Κωνσταντίνου και διέτασσαν συνεχώς υποχώρηση . Ακόμη αδυνατούσαν να συνεννοηθούν μεταξύ τους γιατί δεν βρίσκονταν σε θέσεις κοντά στην πρώτη γραμμή και η κατάσταση θύμιζε τραγέλαφο.

Στις 13/4 οι Τούρκοι καταλαμβάνουν την Λάρισα χωρίς μάχη. Οι ελληνικές δυνάμεις ήταν απλωμένες σε όλο το μέτωπο και συνεπώς οι γραμμές αδυνάτιζαν. Σε αντίθεση με τον Κωνσταντίνο , ο διοικητής του στρατού Θεσσαλίας στρατηγός Μακρής δεν πίστευε ότι ο ελληνικός στρατός είχε δυνατότητα αντίδρασης στην τουρκική επίθεση. Παρά την θέληση του Κωνσταντίνου όμως ο Μακρής παρέμεινε στη θέση του.

Ο συνταγματάρχης Σμολένσκης ανέλαβε να υπερασπιστεί το Βελεστίνο . Η μάχη στο Βελεστίνο διεξήχθη με σφοδρότητα στις 18/4. Οι τουρκικές επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως στις 23/4 οι ελληνικές δυνάμεις ηττήθηκαν στην ουσία χωρίς μάχη στα Φάρσαλα και υποχώρησαν. Στις 26/4 οι Τούρκοι κατέλαβαν τον Βόλο. Οι ελληνικές δυνάμεις υποχώρησαν στο Δομοκό.

Η μάχη στο Δομοκό ξεκίνησε στις 5/5/1897. Οι Έλληνες ήταν 35.000 απέναντι σε 90.000 Τούρκους. Στη μάχη τραυματίσθηκε θανάσιμα ( 5/5 ) ο Ιταλός βουλευτής Αντόνιο Φράττι , μέλος των Γαριβαλδίνων. Στις 6/5 οι Τούρκοι κατέλαβαν πλήρως το Δομοκό.

Στις 7/5 οι Τούρκοι βρίσκονταν έξω απ' την Λαμία. Οι Μεγάλες Δυνάμεις παρενέβησαν και υπεγράφη επαχθέστατη για την Ελλάδα ειρήνη.