Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.

[Τλαξκαλτέκος]

Εχει πραγματοποιηθεί ποτέ Γενοκτονία εναντίον του Αμερικάνικου λαού;

Το εννοείς "Αμερικάνικου" ; Ινδιάνων ; Του λαού των ΗΠΑ ; Σύγχρονου λαού κάποιας χώρας της Αμερικής ;

[Paspartou]

Του σύγχρονου

[Τλαξκαλτέκος]

Του σύγχρονου

Δεν νομίζω.

[Τλαξκαλτέκος]

Westland Lysander

Royal Air Force army co-operation aircraft were named after mythical or historical military leaders; in this case the Spartan admiral Lysander was chosen.

https://en.wikipedia.org/wiki/Westland_Lysander

[Paspartou]

Αλέκο έχει γίνει ποτέ εμφύλιος στην Ελλάδα μετά το 1950?

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Wallpainting of Manuel Laskaris Chatzikes, c.1445, Pantanassa, Mistra, Laconia, Greece



http://warfare.6te.net/15/Manuel_Laskaris_Chatzikes.htm

Manuel Laskaris Chatzikis died in 1445 and was buried in the Pantanassa monastery at Mistra. The inscription on the fresco identifies him as "servant of the Despot, Constantine." The hat he wears is called a skiadion or kamelaukion.

Φαίνεται να ήταν στη μόδα κατά τον 15ο αιώνα.





https://cognoscoteam.gr/ο-ιωάννης-η΄-παλαιολόγος-στην-τέχνη-τη/

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Η Βουλγαρία, οργανωμένη σε κράτος 50 χρόνια μετά την Ελλάδα, πέτυχε μια αξιόλογη οικονομική ανάπτυξη.
Στον πνευματικό και καλλιτεχνικό τομέα επιτέλεσε επίσης προόδους. Ιδρύθηκαν Αρχαιολογική Εταιρεία (1901), εθνικό Μουσείο (1905) με εθνογραφικά, νομισματικά και αρχαιολογικά εκθέματα, Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών (1911), ο καθεδρικός ναός του Αλεξάντερ Νέφσκυ σε νεοβυζαντινό στυλ (1912), το Εθνικό Θέατρο (1907) σε δυτικό στυλ. Στην ποίηση βρήκαν έκφραση τα ευρωπαϊκά ρεύματα του μοντερνισμού και του συμβολισμού. Μεγάλη έμφαση δόθηκε στη μεσαιωνική βουλγαρική ιστορία. Έγιναν ανασκαφές στις πρωτεύουσες του πρωτοβουλγαρικού κράτους, την Πλίσκα και την Πρεσλάβα. Δύο μεγάλοι ιστορικοί, Ο Μαρίν Ντρίνωφ και ο Βασίλ Ζλατάρσκυ, θεωρούνται οι θεμελιωτές της βουλγαρικής ιστορικής επιστήμης με την εφαρμογή της θετικιστικής μεθόδου της χρήσης και της κριτικής προσέγγισης των πηγών. Κατά τον Μάριν Ντρίνωφ οι Βούλγαροι είναι Σλάβοι και η μοίρα τους είναι συνδεδεμένη με τους Ρώσους. Ο Ζλατάρσκυ συνέγραψε την ιστορία της μεσαιωνικής Βουλγαρίας.

Το 1910 η Έλενα Καραβέλοβα, σύζυγος του Πέτκο Καραβέλωφ διατύπωσε τις ακόλουθες παρατηρήσεις για την εικόνα της Βουλγαρίας στις αρχές του 20ου αιώνα:

«Η βελτίωση των οικιών, η διατροφή, η ενδυμασία βρήκαν μια ενεργητική αντανάκλαση στις νεότερες γενιές, που σωματικά είναι ωραιότερες σε σχέση με τη γενιά στην οποία ανήκω. Εμείς απολαμβάνουμε τα αγαθά της νέας εποχής την ηλεκτροδότηση, την ύδρευση, την αποχέτευση, το τραμ, τα ιδρύματα που είναι προσιτά στην πλειοψηφία του πληθυσμού –Εθνικό Θέατρο, Σύγχρονο Θέατρο, όπερα κλπ. Εδώ και λίγο καιρό στη Σόφια υπάρχουν και αυτοκίνητα, που βουίζουν με την ιλιγγιώδη ταχύτητα, όπως και λαϊκή αγορά ανάμεσα σε σύννεφα σκόνης. Πραγματικά, την τελευταία δεκαετία εμείς επιτελέσαμε απίστευτη πρόοδο και επιτυχία από πολλές απόψεις. Ξεπεράσαμε τους γείτονές μας που έζησαν ελεύθεροι μισό αιώνα νωρίτερα από εμάς».

Η απίστευτη "βουλγαρική πρόοδος" εντυπωσίασε και τους Ευρωπαίους. Ο ευρωπαϊκός τύπος έγραφε για το "βουλγαρικό θαύμα".

«Στη Δύση είναι της μόδας όσοι γράφουν για τα βαλκανικά ζητήματα να κρίνουν τα πάντα απλά από το επίπεδο της υλικής προόδου και να θεωρούν ότι μόνο η Βουλγαρία είναι άξια σοβαρής προσοχής», σημείωνε ένας Βούλγαρος διανοούμενος.

Οι εκτιμήσεις αυτές ήταν υπερβολικές. Η Βουλγαρία παρέμεινε μια κατά βάση αγροτική χώρα και, όπως στα άλλα βαλκανικά Κράτη, ο εκσυγχρονισμός υπήρξε ατελής με ένα μεγάλο δημόσιο χρέος στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1900 το 80,2% του πληθυσμού της κατοικούσε στα χωριά και το 19,8% στις πόλεις. Στην Ελλάδα το 1907 το 33,1% του πληθυσμού κατοικούσε στις πόλεις και το 66,9% στην ύπαιθρο. Ο αναλφαβητισμός στη Βουλγαρία ήταν σχετικά υψηλός. Το 1900 το 72% των Βουλγάρων ήταν αναλφάβητοι, το 86.9% των γυναικών και το 51,9% των ανδρών. Στην Ελλάδα το 1907 το ποσοστό του αναλφαβητισμού ήταν μικρότερο, το 60, 8% του συνολικού πληθυσμού, το 79,8% των γυναικών και το 41,8% των ανδρών. Η Σόφια παρουσίασε στοιχεία εκσυγχρονισμού στις αρχές του 20ού αιώνα. Στο χρονικό διάστημα 1878-1910 ο πληθυσμός της αυξήθηκε από τις 20.000 στις 101.000 ψυχές. Η πρώτη ηλεκτρική λάμπα τοποθετήθηκε την 1η Νοεμβρίου 1900. Αλλά ηλεκτροδότηση είχαν μόνο οι κεντρικοί δρόμοι της Σόφιας και τα σπίτια των πλουσίων. Στις 15 Ιανουαρίου 1901 υπήρχαν ήδη έξι γραμμές τραμ στη Σόφια. Αλλά λειτουργούσαν μόνο δύο, διότι οι πολίτες δεν μπορούσαν να επωμισθούν το κόστος των εισιτηρίων. Ο μικρός κλήρος (20 εκτάρια γης κατά κανόνα) ήταν η βάση της αγροτικής κοινωνίας, και το καλλιεργήσιμο προϊόν ο σίτος. Με την αύξηση του αγροτικού πληθυσμού και την κατάτμηση του κλήρου ο αγρότης δεν είχε τη δυνατότητα ούτε για εκτεταμένες καλλιέργειες ούτε για την προμήθεια σύγχρονης τεχνολογίας Κυριαρχούσε η καλλιέργεια περισσότερο με ξύλινα υνιά και λιγότερο με σιδερένια. Καθώς οι αγρότες με μικρό κλήρο δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να προμηθευτούν τη νέα τεχνολογία, (θεριστικές μηχανές), οι βουλγαρικές κυβερνήσεις υπέθαλψαν τον θεσμό των συνεταιρισμών για την αύξηση της παραγωγής. Όταν στις αρχές του 20ού αιώνα η Ευρώπη αγόραζε φθηνό σιτάρι από την Αμερική, το βουλγαρικό σιτάρι εξαγόταν κυρίως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Βούλγαρος αγρότης στράφηκε τώρα στην παραγωγή καπνού και ροδέλαιου. Η υπερπόντια μετανάστευση των Βούλγαρων χωρικών στο χρονικό διάστημα 1876-1915 υπήρξε μικρότερη (πάνω από 80.000 άτομα) σε σύγκριση με την Ελλάδα (πάνω από 316.000 άτομα).


Σπ. Σφέτας, Εισαγωγή στη βαλκανική ιστορία: Από την οθωμανική κατάκτηση των Βαλκανίων μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1354-1918), 2009, σ. 364-366

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Το ζήτημα των Τσάμηδων

Την 1η Νοεμβρίου του 2005, ο Κάρολος Παπούλιας, νεοεκλεγείς πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στον αλβανικό νότο και να συναντηθεί στην πόλη των Αγίων Σαράντα με τον ομόλογό του Άλφρεντ Μοϊσίου. Ο Παπούλιας έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην Αλβανία, εξαιτίας κυρίως της κατάργησης του εμπολέμου, που ήταν δική του έμπνευση αλλά και γιατί πίστευε και εργαζόταν μονίμως για την προσέγγιση των δυο χωρών. Ήθελε, λοιπόν, μια από τις πρώτες επισκέψεις του στο εξωτερικό να είναι και αυτή στην Αλβανία, κίνηση η οποία θεωρούσε ότι θα έδινε μια επιπλέον ώθηση στο εν γένει καλό κλίμα.

Φτάνοντας στο Αργυρόκαστρο ο Έλληνας πρόεδρος πληροφορήθηκε ότι στην είσοδο του ξενοδοχείου, όπου επρόκειτο να γίνει η συνάντηση με τον Μοϊσίου, είχαν προγραμματίσει συγκέντρωση οργανώσεις και σωματεία Τσάμηδων. Έκανε μια στάση στο ελληνικό προξενείο απ' όπου διαμήνυσε στον ομόλογό του ότι σε τέτοιες συνθήκες δεν θα μπορούσε να γίνει συνάντηση μεταξύ δύο ηγετών και πως εάν πράγματι η αλβανική πλευρά την επιθυμούσε, θα έπρεπε να απαγορεύσει τις προκλητικές και ανθελληνικές, όπως τις χαρακτήρισε, εκδηλώσεις. Η απάντηση της αλβανικής προεδρίας ήταν πως οι αρχές δεν μπορούσαν να μην επιτρέψουν σε μερίδα πολιτών να ασκήσει το δημοκρατικό της δικαίωμα.

Ο συνήθως ψύχραιμος Κάρολος Παπούλιας έγινε έξαλλος και αφού προέβη σε μια σκληρή δήλωση αποφάσισε να επιστρέψει στην Αθήνα, ακυρώνοντας τη συνάντηση και δεχόμενος την οξύτατη επίθεση μεγάλης μερίδας του αλβανικού τύπου που θεώρησε προσβολή του έθνους την ενέργεια του Έλληνα προέδρου. Το τι μπορούσε να συμβεί εάν υπό αυτές τις συνθήκες πήγαινε στους Αγίους Σαράντα, μπορεί να το επιβεβαιώσει ο πρέσβης της Αλβανίας στην Αθήνα, ο οποίος καθώς επιχειρούσε να προσεγγίσει το ξενοδοχείο με την με διπλωματικές πινακίδες η μαύρη Μερσεντές του δέχθηκε επίθεση με πέτρες, αυγά και νεράντζια από εξαγριωμένους Τσάμηδες που νόμισαν ότι επρόκειτο για το αυτοκίνητο του Έλληνα προέδρου.

Με διαδηλώσεις, όμως, είχαν υποδεχθεί Τσάμηδες τον προηγούμενο χρόνο στα Τίρανα και τον προκάτοχό του, Κωστή Στεφανόπουλο στη συνάντησή του με τον Μοϊσίου. Ο Αλβανός πρόεδρος ήγειρε προς συζήτηση θέμα Τσάμηδων, για να λάβει την απάντηση από τον Στεφανόπουλο ότι εν τοιαύτη περιπτώσει θα συζητηθεί και βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Αλλά και η συνάντηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στα Τίρανα στις 13  και 14 Ιανουαρίου του 1991 με τον τότε πρόεδρο Ραμίζ Αλία παραλίγο να τιναχθεί στον αέρα, όταν η αλβανική πλευρά επιχείρησε να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης το θέμα των Τσάμηδων. Ο Μητσοτάκης απείλησε να φύγει και να μην ολοκληρωθεί η επίσκεψη, η οποία διασώθηκε την τελευταία στιγμή και δεν εξελίχθηκε σε διπλωματικό επεισόδιο.

Με την πτώση του καθεστώτος Χότζα οι πρώτες αλβανικές κυβερνήσεις ανέσυραν από τη λήθη το θέμα των Τσάμηδων και με κάθε ευκαιρία επιχειρούσαν να το βάλουν στην ατζέντα των ελληνοαλβανικών σχέσεων. Τι ζητούσαν; Την αποζημίωση των Τσάμηδων για τις περιουσίες, που το ελληνικό κράτος δήμευσε αμέσως μετά την εκδίωξη τουs από τη περιοχή της Ηπείρου το 1944, και την επιστροφή στις εστίες τους όσων είχαν επιζήσει καθώs και των απογόνων τους.

Ταυτόχρονα, στην Αυλώνα, στους Αγίους Σαράντα, στο Δέλβινο, στο Φιέρι, στα Τίρανα, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Τσάμηδες, που κατά τους αντικειμενικούς υπολογισμούς πρέπει να αριθμούν γύρω στους 300.000, προχώρησαν στη συγκρότηση σωματείων, οργανώσεων, απέκτησαν δικές του εφημερίδες και επιδόθηκαν σε μέγιστη και συστηματική επιχείρηση προβολής του θέματος. Μάλιστα το 1994, όταν ο Μπερίσα κυριαρχούσε, γράφτηκε και διδασκόταν στο λύκειο εγχειρίδιο με τον τίτλο «Ιστορία του Αλβανικού Λαού», στο οποίο οι μαθητές μάθαιναν ότι η Ελλάδα και η Σερβία επιβουλεύονται μονίμως την Αλβανία και πληροφορούνταν με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ότι οι Ελληνεs σοβινιστές σφάγιασαν του Τσάμηδες. Με την άνοδο τον Φάτος Νάνο στην κυβέρνηση, το βιβλίο αποσύρθηκε, η προπαγάνδα όμως συνεχίστηκε, αν και δεν εixε κυβερνητική ενθάρρυνση.

Διαθέτοντας επιχειρηματίες και παράγοντες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, χρηματοδοτούν ενημερωτικές εκστρατείες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, με αίτημα αιχμής την αναγνώριση «γενοκτονίας των Τσάμηδων», και επιδιώκουν την καταδίκη της Ελλάδας σε διεθνή φόρα. Στο εσωτερικό ασκούν ισχυρή επιρροή στην πολιτική τάξη, τη διανόηση αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία φιλοξενούν σε καθημερινή βάση και σε περίοπτη θέση τις δραστηριότητες τους. Οι πιέσεις και το συστηματικό lobbing στη δημόσια ζωή έχουν αποδώσει, πρωτίστως με το να επιβάλλουν στις κυβερνήσεις να το θέτουν με κάθε ευκαιρία στην ελληνική πλευρά.

Διπλωματικά το «αγκάθι» ξεπεράστηκε(;) με το να συμπεριληφθεί στο Σύμφωνο Φιλίας πού υπογράφτηκε από τον Στεφανόπουλο και τον Μπερίσα το 1996 στα Τίρανα, παράγραφο η οποία λέει ότι τα ιδιοκτησιακά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αλβανοί και οι Έλληνες πολίτεs στην Ελλάδα και την Αλβανία είναι προβλήματα δικαστικού, τεχνικού και νομικού χαρακτήρα και σε αυτή τη βάση πρέπει να επιλυθούν. Στην πολιτική καθημερινότητα, όμως, το θέμα με τους Τσάμηδες εξελίσσεται ραγδαία, με ενδεχόμενο να αποτελέσουν υπολογίσιμη δύναμη η οποία μπορεί σε κρίσιμες περιόδους να επηρεάσει τις εξελίξεις. Η ελληνική πλευρά θεωρεί ανύπαρκτο πολιτικά και διπλωματικά το θέμα, παραπέμποντας για ρύθμιση των όποιων μεμονωμένων διεκδικήσεων στο Σύμφωνο Φιλίας που το κατατάσσει σε νομικά και δικαστικά πλαίσια.

Ανεξαρτήτως της προσέγγισης της Αθήνας, το ζήτημα πρακτικά υφίσταται ως εκκρεμότητα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις υποστηρίζουν ότι η επίσημη ανάδειξη του είναι θέμα χρόνου. Θέτουν μάλιστα το ερώτημα τι θα συμβεί εάν με τη χορήγηση της ευρωπαϊκής βίζας υπάρξει μαζική κάθοδος Τσάμηδων στην Ήπειρο, διεκδικώντας την επιστροφή εκτάσεων που θα υποστηρίξουν ότι ανήκαν στους προγόνους τους. Ακόμη και τώρα πάντως το Τσάμικο θεωρείται από ελληνικής πλευράς «ανύπαρκτο», όπως θεωρείτο και το Μακεδονικό μέχρις ότου εκδηλωθεί στις αρχές της δεκαετίας του '90 με το γιουγκοσλαβικής κρίση σε όλη του τη διάσταση και καταστεί εθνική πληγή.

Τι είναι ευρέως γνωστό για τους Τσάμηδες; Λίγα έως ελάχιστα πράγματα. Κυρίως ότι εκδιώχθηκαν από την Ήπειρο με το τέλος του πολέμου ως συνεργάτες των Γερμανών και εγκληματίες πολέμου. Και κάπου εκεί για εμάς κλείνει το θέμα.

Δεν είναι φυσικά τόσο απλά τα πράγματα. Οι Τσάμηδεs ήταν συμπαγείς πληθυσμοί μουσουλμάνων αλβανικής καταγωγής που ζούσαν στην Ήπειρο. Σύμφωνα με τις απογραφές της δεκαετίας του '20, άλλα και του '30, κυμαίνονταν γύρω στους 19.000 και κατοικούσαν κυρίως στην Παραμυθιά, το Μαργαρίτι αλλά και την Πάργα της Θεσπρωτίας, όπου κατείχαν τα πλέον εύφορα εδάφη.

Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το διάστημα 1925-1926, οι Τσάμηδες, πλην ενός μικρού αριθμού, εξαιρέθηκαν από το μέτρο και παρέμειναν στον τόπο τους, μολονότι μουσουλμάνοι. Η ελληνική πλευρά δεν συνέλαβε το ζήτημα σε όλες του τις διαστάσεις και δεν εκτίμησε ορθά την επιμονή και τις εργώδεις προσπάθειες της αλβανικής προπαγάνδας να μην ανταλλαγούν οι Τσάμηδες. Τα Τίρανα ήθελαν τους Τσάμηδες στην Ήπειρο ως αντίβαρο στην ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου και επ' αυτού είχαν την υποστήριξη της ιταλικής εξωτερικής πολιτικής που ήθελε αποδυναμωμένη την ελληνική παρουσία στην Αλβανία και ενίσχυε με κάθε ευκαιρία το εθνικιστικό αίσθημα στο εσωτερικό της. Έτσι, για κάθε ζήτημα που ανέκυπτε με τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου (σχολεία κ.α) έμπαιναν στη ζυγαριά και οι Τσάμηδες, ενώ στη δεκαετία του '30 η αλβανική προπαγάνδα καλλιέργησε ισχυρό αλυτρωτικό αίσθημα και τότε φτιάχτηκαν οι πρώτες ένοπλες αυτονομιστικές ομάδες.

Με την εισβολή των Ιταλών και των Γερμανών κατακτητών, η ηγεσία των Τσάμηδων τέθηκε στο πλευρό τους, πιστεύονταs ότι η νικηφόρα για τον Άξονα έκβαση τον Β' Παγκόσμιου Πολέμου θα τους απέφερε την απόσχιση και ενσωμάτωση στην Αλβανία. Συγκρότησαν ένοπλα τμήματα, το οποία διαρκούσης της κατοχής προέβησαν σε φρικαλεότητες εις βάρος του ντόπιού χριστιανικού στοιχείου. Αποκορύφωμα του κλίματος τρομοκρατίας υπήρξε η εκτέλεση στις Σεπτεμβρίου 1943 σαράντα εννιά προκρίτων στην Παραμύθια, ενέργεια που πυροδότησε το μίσος στους χριστιανούς.

Το 1944 με την υποχώρηση των Γερμανών και την επέλαση των αντάρτικων δυνάμεων του ΕΔΕΣ, ακολούθησαν απερίγραπτες βιαιοπραγίες και σφαγές αδιακρίτως εις βάρος του τσάμικου πληθυσμού, ο κύριος όγκος του οποίου για να γλιτώσει αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αλβανία, ακολουθώντας τα γερμανικά στρατεύματα. Οι οργανώσεις των Τσάμηδων κάνουν λόγο για 25.000 σφαγιασθέντες και λεηλασία των περιουσιών τους.

Με την απελευθέρωση, το 1945, το Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων στα Ιωάννινα καταδίκασε για συνεργασία με τους κατακτητές και εγκλήματα πολέμου 1.930 Τσάμηδες, τους περισσότερους μάλιστα με την ποινή του θανάτου. Επρόκειτο για αυθόρμητες πράξεις αντεκδίκησης, απορρέουσες από τα δεινά των ντόπιων Ελλήνων χριστιανών ή οργανωμένη επixείρηση εθνοκάθαρσης, έτσι ώστε να απαλλαγεί η Ελλάδα από ένα αγκάθι το οποίο αισθανόταν στα πλευρά της κάθε φορά που στα διεθνή φόρα διεκδικούσε κάτι για τη δική της μειονότητα στην Αλβανία; Οι δυο πλευρές επιχειρηματολογούν διαμετρικά αντίθετα και ως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.


Σταύρος Τζίμας, Στον αστερισμό του εθνικισμού: Αλβανία και Ελλάδα στη μετά-Χότζα εποχή, 2011, σ. 236-241

[pluton]

FB_IMG_1658067354705.jpg

Tο περίφημο 596 τάγμα ανανηψαντων της Μακρονήσου στην κορυφή Σκιρτση του Γράμμου, χορεύουν μετά την νίκη τους επί των σλαβοκινητων στρατευμάτων του ΚΚΕ.

[Τλαξκαλτέκος]

FB_IMG_1658067354705.jpg

Tο περίφημο 596 τάγμα ανανηψαντων της Μακρονήσου στην κορυφή Σκιρτση του Γράμμου, χορεύουν μετά την νίκη τους επί των σλαβοκινητων στρατευμάτων του ΚΚΕ.

H Βραδυνή 3/4/1948
Μακρονησιώτες vs Συμμορίτες