ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Το δεύτερο βαλκανικό σφαγείο

Ο δεύτερος Βαλκανικός Πόλεμος, που έληξε μέσα σ' ενάμιση μήνα με την ολοκληρωτική νίκη της Ελλάδας και της Σερβίας σε βάρος της Βουλγαρίας, υπήρξε για τους χριστιανικούς πληθυσμούς της ζώνης των επιχειρήσεων πολύ πιο καταστροφικός απ' ότι ο προηγούμενος. Εδώ δεν είχαμε το ξέσπασμα μιας αχαλίνωτης βίας ενάντια στους «προαιώνιους» εχθρούς, αλλά την εφαρμογή μιας συστηματικής εθνοκάθαρσης των διαφιλονικούμενων περιοχών από τους ανεπιθύμητους κατοίκους τους. Και, τούτη τη φορά, πρωταγωνιστής δεν ήταν άλλος από τον ελληνικό στρατό. Το έναυσμα και η δικαιολογία θα παρασχεθεί, ως συνήθως, από τις αγριότητες του αντιπάλου. Υποχωρώντας, ο βουλγαρικός στρατός επιδίδεται όχι μόνο σε λεηλασίες και σποραδικές δολοφονίες, αλλά και σε συστηματική καταστροφή των ελληνόφωνων αστικών κέντρων της περιοχής. Κατά την τριήμερη κατάληψή της, στην αρχή του πολέμου η Νιγρίτα καίγεται ολοσχερώς κι ένας απροσδιόριστος αλλά οπωσδήποτε μεγάλος αριθμός κατοίκων της βρίσκει το θάνατο. Γειτονικά ελληνόφωνα (ή και σλαβόφωνα πατριαρχικά) χωριά, όπως η Μπέροβα, το Δημητρίτσι, η Μέριανη, το Χούμκος ή το Ξυλότρος, πυρπολούνται επίσης. Αγριότερη είναι η τύχη που επιφυλάσσεται σε βορειότερες πόλεις, με το πρόσχημα της καταστολής εξεγέρσεων του ελληνικού πληθυσμού τους. Στο Δεμίρ Χισάρ (σημ. Σιδηρόκαστρο), τουλάχιστον 74 'Ελληνες συλλαμβάνονται και εκτελούνται μέσα το τριήμερο 25-27 Ιουνίου. Στο Δοξάτο της Δράμας, η εξολόθρευση του ελληνικού πληθυσμού παίρνει μαζικές διαστάσεις στις 30 Ιουνίου, με ισοπέδωση του μεγαλύτερου μέρους της κωμόπολης κι εκτεταμένη συμμετοχή των μουσουλμανικών πληθυσμών τής γύρω περιοχής στη σφαγή 500 περίπου Ελλήνων. Δραματική είναι τέλος η τύχη των Σερρών, αφού πρώτα ζήσουν ένα διάλειμμα ελευθερίας υπό τον έλεγχο της τοπικής πολιτοφυλακής και μιας τριανταριάς «προσκόπων»: στις 28 Ιουνίου ανακαταλαμβάνονται από το βουλγαρικό στρατό κι εκατοντάδες κομιτατζήδες, που περνάνε την πόλη από φωτιά και σίδερο, καταστρέφοντας τα 2/3 των χτιρίων της (4.000 σπίτια σε σύνολο 6.000) και σκοτώνοντας δεκάδες κατοίκους που δεν πρόλαβαν να φύγουν.

Οι αγριότητες αυτές θα δώσουν στην ελληνική στρατιωτική ηγεσία το πρόσχημα για την εξαπόλυση μιας γενικευμένης εθνοκάθαρσης, με σκοπό το άδειασμα των στρατηγικά κρίσιμων πεδιάδων που περιβάλλουν τη Θεσσαλονίκη από τον σχεδόν αποκλειστικά αλλοεθνή πληθυσμό τους. Με επίσημη ανακοίνωσή του, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εξαγγέλλει στις 29 Ιουνίου 1913 την κήρυξη ολοκληρωτικού πολέμου κατά των Βουλγάρων, «των τεράτων τούτων των φερόντων την μορφήν ανθρώπου»: «Θ’ αναγκασθώ προς θλίψην μου να προβώ εις αντίποινα», δηλώνει, υποστηρίζοντας ότι μετά τις εκτελέσεις του Σιδηροκάστρου, οι Βούλγαροι «δεν έχουσι δικαίωμα να τάσσονται μεταξύ των πεπολιτισμένων εθνών» και να επικαλούνται τους νόμους τους. Σε άλλο του μήνυμα, προς τον υπουργό Εξωτερικών Κορομηλά αυτή τη φορά, ο εστεμμένος στρατηλάτης θα μιμηθεί τον Κάτωνα για να εξηγήσει την πολιτική του: «Bulgariam esse delendam», γράφει («Η Βουλγαρία πρέπει να καταστραφεί»). Στην ιδιωτική τέλος αλληλογραφία του, αναρωτιέται αν οι Βούλγαροι —«αυτοί οι Μογγόλοι» που κακώς «απέκτησαν σλαβικό όνομα»— «δεν θα έπρεπε στ' αλήθεια όλοι τους να εξολοθρευτούν». Το κάλεσμά του θα βρει άμεσα ανταπόκριση σ' έναν στρατό σοκαρισμένο από τις σχετικά σοβαρές απώλειες που υφίσταται, ντοπαρισμένο από βουλγαροφάγα κηρύγματα μιας τουλάχιστον δεκαετίας και ποτισμένο από ένα συλλογικό μίσος, χωρίς ισοδύναμο στον πόλεμο κατά της Τουρκίας που είχε προηγηθεί. Αψευδής μάρτυρας, οι προπαγανδιστικές αφίσες και καρτ-ποστάλ της εποχής, όπου τη θέση των «απελευθερωτικών» επαγγελιών του προηγούμενου πολέμου έχουν πάρει κυριολεκτικά ανθρωποφαγικές απεικονίσεις κάθε λογής. Για τις συγκεκριμένες μορφές που πήρε η υλοποίηση αυτής της πολιτικής στο πεδίο της μάχης, οι πληροφορίες αφθονούν. Μια πρώτη εκδοχή αντιποίνων αποτελούν οι ομαδικές εκτελέσεις αιχμαλώτων πολέμου: περίπου χίλιοι εξοντώνονται στην περιοχή της Νιγρίτας, ενώ μικρότεροι αριθμοί σκοτώνονται σε διάφορες άλλες περιπτώσεις. Η συστηματικότερη όμως μέθοδος εκκαθάρισης της ελληνικής Μακεδονίας από τη βουλγαρική παρουσία είναι το συστηματικό κάψιμο των σλαβικών χωρών κατά μήκος της νικηφόρας προέλασης του ελληνικού στρατού. Η αρχή θα γίνει από την πόλη του Κιλκίς, προπύργιο της βουλγαρικής Εξαρχίας επί μισό αιώνα και ιδιαίτερη πατρίδα του Βούλγαρου πρωθυπουργού Ντάνεφ, που παραδίδεται στις φλόγες στις 21 Ιουνίου, μετά το τέλος της τριήμερης μάχης που δόθηκε στην περιφέρειά του: «Η φωλέα των ληστών, το κέντρον των κομιτατζήδων, η καρδιά των κανιβάλων, η πατρίς του Δάνεφ, το Κιλκίς εξέλιπεν», διαβάζουμε χαρακτηριστικά σ’ ένα τυπικό, διθυραμβικό δημοσίευμα της εποχής. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, η πυρκαγιά προκλήθηκε «εκ των πυρών του πυροβολικού, ως και εκ της αναφλέξεως των πυρομαχικών εις τα οποία έθεσαν πυρ οι Βούλγαροι υποχωρούντες», ενώ δεν έλειψαν οι προσπάθειες ο εμπρησμός της να χρεωθεί στο βουλγαρικό στρατό ή και στους ίδιους τους κατοίκους της. Στις δημοσιευμένες αναμνήσεις του, ο τελευταίος Βούλγαρος διοικητής του Κιλκίς περιγράφει αντίθετα, λεπτομερώς τη σταδιακή εκκένωση της πόλης, τις αρκετά περιορισμένες ζημιές που αυτή είχε υποστεί από το ελληνικό πυροβολικό τη δεύτερη μέρα της μάχης και τη διαπίστωση της ολοσχερούς πυρπόλησής της αρκετές ώρες μετά την αποχώρηση του. Η Επιτροπή Κάρνεγκι, τέλος, παραθέτει μαρτυρίες Ευρωπαίων κατοίκων σύμφωνα με τις οποίες το μεγαλύτερο μέρος της πόλης ήταν άθιχτο μέχρι την είσοδο του ελληνικού στρατού και καταγράφει τουλάχιστον 74 φόνους Βουλγάρων που έμειναν πίσω. Σε κάθε περίπτωση, αποτέλεσμα της ελληνικής νίκης αποτέλεσε όχι μόνο η κατατρόπωση του βουλγαρικού στρατού αλλά αυτή καθ' εαυτή η «διαγραφή του Κιλκισίου εκ του χάρτου», την οποία κάποια στελέχη του Μακεδονικού Αγώνα θεωρούσαν επιβεβλημένη από δεκαετίας τουλάχιστον. «Εισήλθαν με τα πρώτα τμήματα εις την πόλιν του Κιλκίς, η οποία ήτο έρημος, όλων των κατοίκων φανατικών βουλγαριζόντων φυγόντων με τον βουλγαρικόν στρατόν», σημειώνει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά του ο Αλέξανδρος Μαζαράκης. «Αι οβίδες είχαν ανάψει πυρκαϊάς αι οποία διαδοθείσαι κατέκαυσαν σχεδόν την πόλιν. Η χαρά μας ήτο μεγάλη, όχι μόνον διά την νίκην αλλά και διότι το Κιλκίς εθεωρείτο από πολλών ετών η φανατικοτέρα βουλγαρική πόλις». Όταν τα απομνημονεύματα του στρατηγού μεταφράστηκαν από το ΙΜΧΑ στα γαλλικά για την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης, η τελευταία φράση κρίθηκε προτιμότερο να απαλειφθεί. Όσον αφορά τα χωριά που είχαν παρόμοια τύχη, η έκθεση Κάρνεγκι απαριθμεί 149, στη συντριπτική πλειοψηφία τους σλαβόφωνα εξαρχικά ή μικτού εθνικού προσανατολισμού, πυρπολημένα στο σύνολό τους ή εν μέρει. Η ευθύνη για την καταστροφή τους αποδίδεται είτε στον ίδιο τον ελληνικό στρατό είτε στους κατά τόπους συμμάχους και συμπολεμιστές του: Έλληνες αντάρτες χριστιανούς αλλά και μουσουλμάνους πολιτοφύλακες, που κλήθηκαν -κι αυτοί- να συνδράμουν στο ξεκαθάρισμα της περιοχής.

Αντιμέτωπη με καταγγελίες για παραβίαση των κανόνων του πολέμου η επίσημη Αθήνα θα επιχειρήσει να διαψεύσει κάθε ανάμιξη της σ’ αυτό το καταστροφικό έργο, επιρρίπτοντας την ευθύνη -πού αλλού;- στον αντίπαλο. «Επί σκοπώ δυσφημίσεως του Ελληνικού στρατού και αποστερήσεως αυτού των εφοδίων των χωρίων», διαβάζουμε σε επίσημη ανακοίνωση του επιτελάρχη Δούσμανη, που δημοσιεύθηκε με πρωτοβουλία του υπουργείου Εξωτερικών στις εφημερίδες των ημερών, «οι Βούλγαροι εκκενούσιν αυτά των κατοίκων των και είτα τα πυρπολούν. Ούτο χθες έθηκαν πυρ εις τα κενά κατοίκων χωρία Δομπρίνιστα και Οβιδίνι παρά την Μαχομίαν, τα οποία απο πλήρους καταστροφής σπεύσας διέσωσεν ο στρατός ημών, συλλαβών επ' αυτοφόρω και τινάς των εμπρηστών. Ουδόλως παράδοξον αύριον την πυρπόλησιν κα των χωρίων τούτων να καταλογίση εις βάρος του Ελληνικού στρατού η Βουλγαρική κυβέρνησις». Κατά διαβολική σύμπτωση, αποκαλυπτική της σοβαρότητας αυτών των επίσημων διαψεύσεων, υπάρχουν τρεις τουλάχιστον διαφορετικές δημοσιευμένες μαρτυρίες Ελλήνων στρατιωτών που περιγράφουν το κάψιμο του ενός από τα δυο αυτά χωριά (της Ντομπρίνιστα) όχι όμως από τους Βουλγάρους, αλλά από τους Έλληνες συναδέλφους τους. Απομνημονεύματα και ημερολόγια πολεμιστών ξεχειλίζουν, άλλωστε, από παρόμοιες περιγραφές. «Το ημέτερον πυροβολικόν δεν έλειπε βομβαρδίζον τα εκατέρωθεν της οδού πορείας χωρία, εκτός των δηλούντων εκ τούτων υποταγήν, δι' οποιουδήποτε τρόπου», σημειώνει λακωνικά, στο ημερολόγιό του ο (τότε) λοχαγός Ζωρογιαννίδης. Γλαφυρότερος είναι ο (μετέπειτα στρατηγός) Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, όταν πληροφορεί τη γυναίκα του για τα τεκμαινόμενα: «Φανατισμός φοβερός. Παντού τα βουλγαρικά χωρία καίγονται. [...] Τι πόλεμος είναι αυτός θηριώδης, παντού βασιλεύει η θηριωδία, φωτιές εις όλα τα χωριά». Δεν διστάζει μάλιστα καθόλου να περιγράψει και τη δική του, προσωπική συμβολή σε όλα αυτά: «Εις ένα χωριό, Σέχοβο, παρά την Γευγελήν, κάτι κομιτατζήδες μέσα επυροβόλησαν κατά περιπολιών μου. Διέταξα να το βομβαρδίσουν και να το κάψουν. Αυτοί έτσι θέλουν». Ανάμεσα στα χωριά που μαθαίνουμε από παρεμφερεiς πηγές ότι έκαψε ο ελληνικός στρατός συγκαταλέγονται η Κάτω Βροντού της Δράμας, το Κοστούρινο της Στρώμνιτσας, το Αβρέτ Ισάρ (σημ. Παλιό Γυναικόκαστρο) και το Αμπάρκιοι [σημ. Μάντρες] του Κιλκίς, ενώ άλλα παρά τις εντυπωσιακές περιγραφές παραμένουν ανώνυμα. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως η Ζάροβα (σημ. Νικόπολη) του Λαγκαδά ή εξαρχική συνοικία της Αλιστράτης, πρωτεργάτες της καταστροφής ειναι Έλληνες χωρικοί των περιχώρων ή οι ντόπιοι μουσουλμάνοι, εκδικούμενοι για όσα οι ίδιοι τράβηξαν στη διάρκεια του πρώτου πολέμου. Σ' ένα άλλο επίπεδο, πληροφορούμαστε επίσης ότι το συσσίτιο των ελληνικών μονάδων έχει βελτιωθεί αισθητά, χάρη στα πλουσιοπάροχα λάφυρα «από τα καμένα βουλγαρκά χωριά» Την εικόνα συμπληρώνουν τα ειδικά δελτία για κάθε χωριό του νομού Σερρών που συμπλήρωσε, την επαύριο του πολέμου, ο εκεί επιθεωρητής των ελληνικών σχολείων, δελτία που φροντίζουν να κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στα (τουρκικά) εκείνα χωριά που «επυρπολήθησαν υπό των Βουλγάρων» και τα (βουλγαρικά) που ατελώς «επυρπολήθησαν», χωρίς να διευκρινίζεται από ποιόν. Η ταυτότητα των εμπρηστών προκύπτει ωστόσο, συχνά από τα συμφραζόμενα -όπως στην περίπτωση του χωριού Καρλέκιοι (σημ. Χιονοχώρι), όπου «εκτός ολίγων φυγόντων, ων αι οικίαι εκάησαν, οι μένοντες επανήλθαν εις την ορθοδοξίαν», στην «πνευματική» δηλαδή κυριότητα της ελληνικής Εκκλησίας. Ο φόρος του αίματος που καταβλήθηκε σ' αυτή την εκστρατεία εκκαθάρισης του εδάφους από τα ξένα στοιχεία είναι αρκετά δύσκολο να υπολογιστεί. Τα περισσότερα χωριά που κάηκαν από τον ελληνικό στρατό είχαν προηγουμένως εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους, που ακολούθησαν τα βουλγαρικά στρατεύματα στην υποχωρηση τους. Η έκθεση Κάρνεγκι αναφέρει δυο τουλάχιστον περιπτώσεις μαζικών φόνων και ομαδικών βιασμών σε βάρος σλαβόφωνων προσφύγων από τον ελληνικό στρατό, στη Γευγελή και το χωριό Αχέντζαλε (σημ. Μουριές) του Κιλχίς. Για «αρπαγάς, εμπρησμούς, ατιμώσεις γυναικών και παντοίας άλλας πράξεις αντικειμένας εις την φιλανθρωπίαν και τον ανθρωπισμόν» κάνει λόγο, στον απολογισμό της δράσης του, και ο διοικητής του 23ου Συντάγματος Πεζικού, ενώ σε ημερολογιακή σημείωση ενός απλού φαντάρου για το χωριό Γκιουρετζίχ (σημ. Γρανίτης) της Δράμας διαβάζουμε ότι την προηγούμενη μέρα είχε περάσει από κει «το κύριον σώμα του στρατού, και είχε κάμει κυριολεκτικώς όργια. Διήρπασαν τας οικίας και πολλάς παρθένους ητίμασαν». Υπάρχουν φυσικά και οι συνήθεις αγριότητες των άταχτων σωμάτων και των ένοπλων πολιτοφυλάκων, όπως οι ομαδικές εκτελέσεις 200 περίπου κρατουμένων στις Σέρρες την παραμονή της επίθεσης του βουλγαρικού στρατού εναντίον της πόλης ή οι αντεκδικήσεις στις οποίες ξέσπασαν αγανακτισμένοι επιζήσαντες την επομένη της πυρπόλησής της. Γεμάτα από αναφορές σε σφαγές και εμπρησμούς είναι τέλος τα γράμματα των φαντάρων του 19ου Συντάγματος που έπεσαν στα χέρια των Βουλγάρων στη Μαχομία τον Ιούλιο του 1913 και αποσπάσματά τους δόθηκαν στη δημοσιότητα από τη βουλγαρική προπαγάνδα.


Τάσος Κωστόπουλος, Πόλεμος και Εθνοκάθαρση, Αθήνα 2007, σ. 47-53

[Τλαξκαλτέκος]

έκθεση Κάρνεγκι

Η επιτροπή Κάρνεγκι ήταν φιλοβουλγαρική ( Μιλιουκόφ , Μπράιλσφορντ, Baron de Constant ). Πρέπει να το λέει και ο Κωστόπουλος. Οι Σέρβοι τους έδιωξαν κακήν κακώς . Αντίθετα οι Έλληνες τους άφησαν να ερευνήσουν ότι ήθελαν.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Η επιτροπή Κάρνεγκι ήταν φιλοβουλγαρική ( Μιλιουκόφ , Μπράιλσφορντ, Baron de Constant ).

O Constant ήταν φιλέλληνας

I love Greece. The breath of her war of independence inspired my youth, I am steeped in the heroic memories that live in the hearts of her children, in her folk songs, in her language, which I used to speak, in the divine air of her plains and mountains. Along her coasts every port, every olive wood or group of laurels, evokes the sacred origin of our civilization. Greece was the starting point of my active life and labor. She is for the European and the American more than a cradle, a temple or a hearth, which each of us dreams of visiting one day in pilgrimage. I do not confine myself to respecting and cherishing her past. I believe in her future, in her eager, almost excessive, intelligence. But the more I love Greece, the more do I feel it my duty in the crisis of militarism which is menacing her now in her turn, to tell the truth and to serve her by this, as I serve my own country, while so many others injure her by flattery.

Professor Milioukov was at once denounced as being violently hostile to the Servians, Brailsford as not less hostile to the Greeks. It is true that by way of balance I was represented as an impenitent Philhellene, Hirst as a Sectarian, and Kovalevsky as something still worse. Godart and Dutton alone escaped all criticism.

https://ia600201.us.archive.org/23/item ... teuoft.pdf

[Τλαξκαλτέκος]

Η επιτροπή Κάρνεγκι ήταν φιλοβουλγαρική ( Μιλιουκόφ , Μπράιλσφορντ, Baron de Constant ).

O Constant ήταν φιλέλληνας

I love Greece. The breath of her war of independence inspired my youth, I am steeped in the heroic memories that live in the hearts of her children, in her folk songs, in her language, which I used to speak, in the divine air of her plains and mountains. Along her coasts every port, every olive wood or group of laurels, evokes the sacred origin of our civilization. Greece was the starting point of my active life and labor. She is for the European and the American more than a cradle, a temple or a hearth, which each of us dreams of visiting one day in pilgrimage. I do not confine myself to respecting and cherishing her past. I believe in her future, in her eager, almost excessive, intelligence. But the more I love Greece, the more do I feel it my duty in the crisis of militarism which is menacing her now in her turn, to tell the truth and to serve her by this, as I serve my own country, while so many others injure her by flattery.

Professor Milioukov was at once denounced as being violently hostile to the Servians, Brailsford as not less hostile to the Greeks. It is true that by way of balance I was represented as an impenitent Philhellene, Hirst as a Sectarian, and Kovalevsky as something still worse. Godart and Dutton alone escaped all criticism.

https://ia600201.us.archive.org/23/item ... teuoft.pdf

Φιλέλληνας από Φιλέλληνα έχει διαφορά. Αν δεν ήθελε η Ελλάδα να πάρει την Μακεδονία , αλλά να την πάρει η Βουλγαρία , τι φιλέλληνας ήταν ; Και ο Έβανς φιλέλληνας ήταν. Αλλά ισχυριζόταν ψευδώς πως στην Μακεδονία δεν ζούσε ούτε ένας Έλληνας.
viewtopic.php?f=20&t=12530&hilit=%CE%88%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%82#p311528

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Утро (1 Αυγούστου 1913)

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Το Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα είναι μια τοπική μη κυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε το 2022. Πρωταρχικός σκοπός του Κέντρου είναι η διατήρηση και η καλλιέργεια της Μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα.

Πρωταρχικός σκοπός του Κέντρου είναι η διατήρηση και η καλλιέργεια της Μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα.

Οι δραστηριότητες του Κέντρου ομαδοποιούνται σε τρεις βασικούς τομείς: Εκπαίδευση, Yπεράσπιση και Τεκμηρίωση.


Εκπαίδευση:

Οργάνωση της διδασκαλίας της επίσημης Μακεδονικής γλώσσας στους πολίτες της Ελλάδας, μέσω διαδικτυακής ιστοσελίδας.

Υποστήριξη της μελλοντικής εισαγωγής της μακεδονικής τυποποιημένης γλώσσας ως προαιρετικού μαθήματος σε δημόσια σχολεία (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) και πανεπιστήμια που βρίσκονται στις Περιφέρειες Δυτικής Μακεδονίας, Κεντρικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Υποστήριξη της μελλοντικής ίδρυσης παιδαγωγικών σχολείων/τμημάτων στα υπάρχοντα πανεπιστήμια της βόρειας Ελλάδας για την εκπαίδευση τοπικών εκπαιδευτικών της μακεδονικής γλώσσας, καθώς και αναλυτικό πρόγραμμα και διδακτικό υλικό.


Υπεράσπιση:

Να υποστηρίξει την αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας ως μειονοτικής γλώσσας από την ελληνική κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της επικύρωσης από τη Ελλάδα της σύμβασης -πλαισίου για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων και του ευρωπαϊκού χάρτη για τις μειονοτικές γλώσσες.

Υποστήριξη πρωτοβουλιών για την προστασία των γλωσσικών δικαιωμάτων των Μακεδόνων ομιλητών στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στη χρήση της δικήςτους γλώσσας, στη χρήση των παραδοσιακών επωνύμων τους, στην σύσταση πολιτιστικών συλλόγων κ.λπ.

Διεξαγωγή δημόσιων εκστρατειών για την προώθηση της δημόσιας χρήσης της μακεδονικής γλώσσας στην Ελλάδα από τους ομιλητές της, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης παραδοσιακών τοπωνυμίων στη βόρεια Ελλάδα, παράλληλα με τα σημερινά τοπωνύμια.


Τεκμηρίωση:

Η ψηφιακή τεκμηρίωση των διαλέκτων της μακεδονικής γλώσσας που ομιλούνται στην Ελλάδα σήμερα για αρχειακούς και ερευνητικούς σκοπούς.

Η δημιουργία ψηφιακής βάσης δεδομένων παραδοσιακών τοπωνυμίων και προσδιορισμός τόπων στην Ελλάδα όπου σήμερα ομιλείται η μακεδονική γλώσσα.

Η τεκμηρίωση παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ρητορικής μίσους από τις αρχές εναντίον ομιλητών Μακεδόνων και εθνοτικών Μακεδόνων στην Ελλάδα.

https://makedonski.gr/mod/page/view.php?id=17

[Τλαξκαλτέκος]

Το βυζαντινό Μελένικο
Νικόλαος Νικολούδης
https://www.academia.edu/36978804/%CE%A ... on_Melnik_

- Το Μελένικο ή ο Μελένικος/Μελενίκος ιδρύθηκε πιθανότατα απ' τους Σλάβους τον 7ο αι.

- Το σλαβικό φύλο των Σμολεάνων εγκαταστάθηκε ατην περιοχή του Μελενίκου απ' τον Ιουστινιανό Β΄ το 688. Επί Βασιλείου Βουλγαροκτόνου οι Σμολεάνοι υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν στην Ροδόπη.

- Μετά την ήττα των Βουλγάρων στο Κλειδί ( 1014 ) το φρούριο του Μελενίκου παραδόθηκε ειρηνικά στον Βουλγαροκτόνο.

- Στο Μελένικο εγκαταστάθηκαν και Βυζαντινοί. Το 1189/1190 ή το 1204 εγκαταστάθηκαν στο Μελένικο Έλληνες της Φιλιππούπολης όταν η τελευταία λεηλατήθηκε απ' τους Βούλγαρους ή τους Σταυροφόρους. Πιθανότατα όταν οι Ενετοί κατέλαβαν την Κρήτη, στο Μελένικο εγκαταστάθηκαν και Κρητικοί.

- Η περιοχή του Μελένικου έγινε και αυτοτελές θέμα , πρώτα με την ονομασία θέμα Ζαγορίων και έπειτα με την ονομασία θέμα Μελενίκου.

- Μέσα στο Μελένικο ζούσαν τόσο Βούλγαροι όσο και Έλληνες ( Ρωμαίοι ). Αναφέρεται στον Ακροπολίτη : –ἡμεῖς δὲ πάντες καὶ ἐκ Φιλιππουπόλεως ὁρμώμεθα, καθαροὶ τὸ γένος Ῥωμαῖοι. Οι Έλληνες ίσως με τον καιρό απέκτησαν την πλειοψηφία. Στα περίχωρα μάλλον κυριαρχούσαν οι Βούλγαροι. Οι δυο αλλοεθνείς πληθυσμοί δεν ήταν κατ' ανάγκην ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Μάλλον από κοινού πολλές φορές αποφάσιζαν αν θα πάνε με τον τάδε Βούλγαρο άρχοντα ή τον δείνα Βυζαντινό δεσπότη.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Εθνικές πλαστογραφίες: Τα Μυστικά του Βούρκου

Η καταγγελία της «πλαστογράφησης της ιστορίας της Μακεδονίας» από τους βόρειους γείτονές μας αποτέλεσε, ως γνωστόν, τη βασική ιαχή των εθνικιστικών συλλαλητηρίων της περασμένης δεκαετίας.

Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει, αντίθετα, επιδειχθεί μέχρι σήμερα για τον εντοπισμό και την καταγγελία των ανάλογων ατασθαλιών της «δικής μας» ιστοριογραφίας στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Ελάχιστο ενδιαφέρον έχει, αντίθετα, επιδειχθεί μέχρι σήμερα για τον εντοπισμό και την καταγγελία των ανάλογων ατασθαλιών της «δικής μας» ιστοριογραφίας στο συγκεκριμένο ζήτημα.

Κι όμως, αυτές οι ατασθαλίες μόνο αμελητέες δεν μπορούν να θεωρηθούν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, μιλάμε για τη συστηματική παραχάραξη των πηγών της ιστορίας του Μακεδονικού Αγώνα που έχουν εκδοθεί από τα επίσημα καθ' ύλην αρμόδια ιδρύματα της χώρας, την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών (ΕΜΣ) και το Ιδρυμα Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ)!

Οπως αποκαλύπτουμε σήμερα, αυτή η αλλοίωση αφορά, πρώτα απ' όλα, εκείνα ακριβώς τα κείμενα που έχουν καταγραφεί ως η πεμπτουσία της ελληνομακεδονικής εθνικοφροσύνης: τα απομνημονεύματα Μακεδονομάχων που συγκέντρωσε η Πηνελόπη Δέλτα, ως πρώτη ύλη για τη συγγραφή των ιστορικών μυθιστορημάτων της.

«Εθνολογικές» τακτοποιήσεις

*Η πιο απλή επέμβαση αφορά την απάλειψη κάποιων προβληματικών χαρακτηρισμών, στους οποίους προέβαιναν οι Μακεδονομάχοι κατά την αφήγηση των κατορθωμάτων τους. Ο Παπατζανετέας λ.χ. αναφέρει σαν «βουλγάρικα» τα χωριά της Ημαθίας Ζερβοχώρι, Λικοβίστα (σημ. Λυκογιάννη), Γιάντσιστα (Αγ. Γεώργιος) και Αγ. Μαρίνα, κάτι που το ΙΜΧΑ προτίμησε ν' αφαιρέσει.

*Ανάλογες περικοπές υπέστησαν και τα απομνημονεύματα του Μακρή: Τα χωριά της Πρέσπας Οστιμα (Τρίγωνο) και Τίρνοβο (Πράσινο) έπαψαν να 'ναι «βουλγαρικά» και απλώς «είχαν πολλούς Βουλγάρους». Εξαφανίστηκαν επίσης οι χαρακτηρισμοί «σχισματικό» για τα χωριά Τίρσια (Τρίβουνο) και Βάμπελ (Μοσχοχώρι) και «φανατικά βουλγαροχώρια» για τη Στάτιστα (Μελάς), το Κονομπλάτι (Μακροχώρι), το Μπαπτσόρ (Ποιμενικό) και το Νέρετ (Πολυπόταμος). Το «βουλγαρικό χωριό» Λέσκοβετς (Λεπτοκαρυές) έγινε ένα ανώνυμο «χωριό με πολλούς σχισματικούς». Ανάλογο μετασχηματισμό υπέστησαν και οι «Ρουμάνοι» της περιοχής, που στο βιβλίο φέρονται απλώς «ρουμανίζοντες».

*Κάποιες σοβαρότερες «διορθώσεις», αλλάζουν εντελώς την εικόνα που οι Μακεδονομάχοι είχαν για το χώρο της δράσης τους. Ο Καραβαγγέλης εξηγεί ότι «η Καστοριά ήταν πόλις εντελώς ελληνική» και «μόνο στα περίχωρα ήταν οι Βούλγαροι», οι επιμελητές όμως έσπευσαν να αφαιρέσουν αυτή τη διευκρίνιση. Ανάλογα σφαγιάστηκε η περιγραφή του Βάλτου των Γιαννιτσών απ' τον Παπατζανετέα:

«Από το Τσέκρι ώς το Ζερβοχώρι και πέρα ήταν όλο βουλγάρικα χωριά» γράφει, το ΙΜΧΑ όμως το έκανε «όλο Βούλγαροι» -ξενόφερτοι τρομοκράτες, προφανώς, κι όχι γηγενείς χωρικοί.

*Την ίδια ακριβώς αλλοίωση υφίσταται και η διήγηση του Μακρή: «Απ' όπου περνούσαμε, οι χωριάτες μας προδίνανε» γράφει για την απεγνωσμένη διάβασή του απ' τα Κορέστια το 1908, στην έκδοση όμως οι καταδότες είναι «Βούλγαροι» (κι οπωσδήποτε όχι «χωριάτες»)...

*Αμεση συνέπεια των παραπάνω είναι η διαστροφή της στρατηγικής των Μακεδονομάχων. Το «Κέντρο» ζητάει λ.χ. από τον Παπατζανετέα «να σφάξουμε πάνω στο μεγάλο δρόμο μερικούς Βουλγάρους χωρικούς, για να φοβηθούν τα βουλγαρικά χωριά». Στο δημοσιευμένο κείμενο, στόχος είναι να φοβηθούν «οι Βούλγαροι», γενικώς. Και, φυσικά, δεν θα μπορούσε να τη γλιτώσει η θριαμβολογία του μανιάτη οπλαρχηγού, ότι κάποια επιτυχία του «εκλόνισε όλα τα βουλγαρικά χωριά εκείνης της περιφερείας, ακόμη και τα Γιαννιτσά, που ήταν σχεδόν κι αυτά βουλγαρικά».

«Ακόμα είναι Βούλγαροι και ας τάχωμεν πάρει εμείς αυτά τα μέρη», λέει κάποια στιγμή ο Μακρής για τους χωρικούς της βορειοδυτικής Μακεδονίας. «Ξέρεις τι σκυλιά είναι;». Εννοείται πως το ξέσπασμα του καπετάνιου δεν υπάρχει στο δημοσιευμένο κείμενο.

Οπως δεν υπάρχει και η παρεξηγήσιμη διευκρίνισή του ότι, από 13 χωρικούς που έσφαξε στο Λισολάι, «ο ένας παπάς και ο ένας δάσκαλος ήταν Σέρβοι...».

*Παρεμφερείς περιπλοκές συναντάμε στα σημεία που αφορούν γηγενείς φυσιογνωμίες του Αγώνα.

Σύμφωνα με τον Καραβαγγέλη, ο γνωστός καπετάν Κώττας «ήταν Βούλγαρος οπλαρχηγός», το ΙΜΧΑ όμως τον προτιμά «οπλαρχηγό στους Βουλγάρους».

*Πλήρως έχει λογοκριθεί ο επίλογος της στρατολόγησης απ' το μητροπολίτη ενός άλλου κομιτατζή, του Γκέλε: «Και τώρα, του είπα φεύγοντας, πρέπει να μου το αποδείξεις ότι είσαι Ελληνας. Σήμερα σε βάφτισα. Θα πας λοιπόν να σκοτώσεις τους δυο φονιάδες του Παπα-Ηλία από το Γκαμπρέσι».

http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020707a.htm

[Τλαξκαλτέκος]

Ο Βυζαντινός χρονογράφος Γεώργιος Σύγκελλος ( 9ος αι. ) για το αν η Μακεδονία , η Χαλκιδική συγκεκριμένα , ήταν Ελλάδα :

Ἄκανθος καὶ Στάγερα ἐν Ἑλλάδι ἐκτίσθησαν.