Η Δασκάλα Ουρανία Νικολάου Παναγιωτοπούλου σύζυγος Γιάγκου Ηλιοπούλου στο διτάξιο σχολείο του Κροκυλείου, μητέρα του Γιάννη και της εθνομάρτυρος Όλγας ΣΦΑΧΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ Γιώτη (ΧαρίλαοςΦλωράκης) ο οποίος έδωσε την εντολή στους "επιλεκτους" δολοφόνου του..
Η 17χρονη κόρη της Ουρανίας, Όλγα, ομαδικά ατιμάσθηκε και εν συνέχεια σφάχτηκε μπροστά στα μάτια της εξουθενωμένης και αλλοφρονούσης μητέρας της, προτού κι εκείνη δολοφονηθεί εν συνεχεία με τον ίδιο φρικτό τρόπο, στον αυλόγυρο της Εκκλησίας της Θεοτόκου στο Κροκύλειο την 6ην Σεπτεμβρίου 1947
(ιδέ βιβλίο "Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΟΥΡΑΝΙΑ" του Ι. Ηλιοπούλου)
επειδή αρνείτο να καταταγεί στον ..."Δημοκρατικο στρατό" … 
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Κροκύλειο Φωκίδας
Σελ 119. Άκουσα τη μάνα μας να ρωτάει μέσα από την πόρτα την ώρα που τα χτυπήματα πολλαπλασιάζονταν και οι φωνές δυνάμωναν:
-Ποιοι είστε;.. Τι θέλετε;….
Απάντησαν φωνές σκληρές, απότομες, προστακτικές τριών τεσσάρων ατόμων.
-Ανοίξτε την πόρτα! Δημοκρατικός Στρατός!
…………………………………………………………………………….
Ανοίγοντας διάπλατα η πόρτα, η δασκάλα αντίκρισε γενειοφόρους να εισορμάνε βίαια και να την παραμερίζουν, αποσταλμένοι έλεγαν, τ΄αρχηγού.
-Τι γυρεύτε; Τόλμησε η μάνα μας.
-Τη συναγωνίστρια Όλγα ζητάει στην πλατεία ο αρχηγός. Να έρθει τώρα μαζί μας! Που είναι;
Και παραμερίζοντας τη γυναίκα ανοιγόκλειναν τις πόρτες των διπλανών δωματίων, ερευνώντας με φακούς που κρατούσαν στα χέρια τους.
-
Τι το θέλετε τέτοια ώρα το κορίτσι! Να έρθω εγώ, αντιπρότεινε η μάνα μας …………………………………………………………………………….
Στο διάδρομο είδα για τελευταία φορά μάνα κι αδελφή, ανάμεσα
σε κουστωδία πέντε-έξι συμμοριτών.
…………………………………………………………………………….
Καημένη μάνα… Σε σένα αλήθευε εκείνη τη στιγμή η λαϊκή παροιμία «Από σένα, Χάρε, ξεφεύγω, σε σένα και χειρότερα καταντάω»………………………………………. Ίσως η μάνα μας να πίστευε πως η προσωπική της συνομιλία με τον αρχηγό θα έφερνε καλό αποτέλεσμα. Όποιος καπετάνιος και να ήταν. Όλοι τους της ήταν γνωστοί. …………………………………………………………… Κι εξάλου ο καπετάνιος ζητούσε ένα αθώο παιδί. Θα το υπερασπιζόταν. Θα το έσωζε, αν κινδύνευε.
Δεν ξέραμε τότε για το παιδομάζωμα, που από καιρό είχε αρχίσει το κόμμα του λαού! Και ούτε ότι η όλη ιστορία ήταν ένα πρόσχημα, για να τραβήξουν τις γυναίκες παραέξω, στον τόπο του κρανίου, και να τις εκτελέσουν(σφάξουν-κατακρεουργίσουν) εφαρμόζοντας τις αποφάσεις που το στρατηγείο τους είχε πάρει πριν από μέρες. Αυτό θα το μάθαινα κι εγώ αργότερα……………………… η Όλγα μας παντρευόταν με το Χάροντα!
…………………………………………………………………………….
Δεν με χωρούσε το σπίτι……………………………Αργότερα έμαθα πως εκείνες τις ώρες η μάνα μας και η Όλγα σφαγμένες κείτονταν στης εκκλησιάς το δρόμο. Στο μεταξύ η γιαγιά πλησίαζε στο Κροκύλειο………………………………………………………………………..
-Γύρισε πίσω, της είπε η Αθηνά. Τις σκότωσαν. Το χωριό φεύγει, ετοιμάζομαι και εγώ να φύγω.…………………………………………………
Στο μεταξύ τα τραγικά συμβάντα πέρασαν σαν αστραπή στα γύρο χωριά κι ο κόσμος άρχισε να τα εγκαταλείπει ομαδικά Έφευγαν όλοι για τις πολιτείες, για να σωθούν………………………………………..»
(Από σελ. 153-155)
Πρίν μερικά χρόνια γνωρίστηκα με τον Παναγιώτη Μπάστα από το Κλήμα Ευπαλίου ύστερα από δική του πρωτοβουλία.
Ο Μπάστας ήταν φύλακας φυλακών το 1949 στις φυλακές της Κέρκυρας.Εκεί γνώρισε πολλούς υπόδικους και θανατοποινίτες του Δημοκρατικού Στρατού, δηλαδή συμμορίτες, κι ανάμεσα τους έναν θηριώδη, όπως μου το περιέγραψε, συμμορίτη, με τα΄ όνομα Παπαϊωάνου Ηλίας. Είχε τραυματιστεί στο Γράμμο, αιχμαλωτίστηκε απ΄ τον Ελληνικό Στρατό κι οδηγήθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας.
Αυτός , λοιπόν, καυχιόταν για τα κατορθώματά του κι ανάμεσα σ΄αυτά
ισχυριζ’όταν ότι ήταν ένας από τους μαχαιροβγάλτες που έσφαξαν τη δασκάλα στο Κροκύλειο.
Τυχαία και γύρω στα 1985 ο ίδιος συμμορίτης, που λευτερώθηκε με τα μέτρα ειρήνης του Πλαστήρα, συναντήθηκε σε νοσοκομείο της Αθήνας με το συγγενή μας Νίκο Ράπτη από το Κροκύλειο.
Ήταν στο ίδιο δωμάτιο με εγχείρηση κοίλης. Όταν έμαθε ότι ο Νίκος ήταν από το Κροκύλειο, του διηγήθηκε τη δράση του στην περιοχή, κάτω, λέει, απ΄ τις διαταγές του Γιώτη το 1947.
-Εγώ και δύο- τρείς άλλοι σκοτώσαμε τη δασκάλα στη Θεοτόκο, είπε.
-Τι σας έφταιξε; ρώτησε ο Ράπτης.
-Τίποτα! Δεν φταίγαμε εμείς. Άλλοι μας έβαζαν και κάναμε τους φόνους.
Ποιοι άλλοι, εκτός από τους αρχηγούς τους και τους πολιτικούς υπευθύνους των τμημάτων του Δημοκρατικού Στρατού και τους συμπαθούντες αυτούς και τα έργα τους.
Ένας παιδικός μου φίλος από το Κροκύλειο, ο Παρασκευάς Σερέλης, πριν τέσσερα ακριβώς χρόνια μου διηγήθηκε τα εξής, όταν η κουβέντα ήρθε στα γεγονότα του 1947: «……………………………… Ήταν ο συμμορίτης Σπύρος Καλλιαντέρης απ΄ την Αγλαβίστα και καταζητούσε τον αδελφό μου. Μη βρίσκοντας τίποτε έφυγε βλαστημώντας.
Αυτός και ο Αλεξόπουλος Ηλίας απ΄ το ίδιο χωριό έσφαξαν τη δασκάλα στη Θεοτόκο. Το ξέρουμε αυτό όλοι στο χωριό».
Αργότερα έμαθα στο Ευπάλιο απ΄ το Νίκο Καλαντζή ότι ο Γιώργος Νικολέτσος από το χωριό του ήταν εκείνος που κατέβασε το θανατηφόρο μαχαίρι στο λαιμό της δασκάλας. Έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και κανένας στη Φιλοθέη, το χωριό του, δεν τον ξαναείδε. Ένας ακόμα της ομάδος των δολοφόνων ήταν απ΄ τον Άβορο κι ακόμα ένας απ΄ τη Στρούζα».
(Από σελ.168-172)
«Εκείνο τον καιρό είχαμε τα μαντριά κοντά στη Θεοτόκο» μου είπε ο φίλος μου Κώστας Δάφνης, «και κοντά στα πράματα τη βραδιά των γεγονότων ήταν ο αδελφός μου Νίκος. Κοιμόταν στην ανθρωποταράτσα, όταν κοντά τη χαραυγή άκουσε τα σκυλιά να χλίβονται!
Πετάκτηκε έξω. Από πέρα στο λόγγο, στο δεντριά, άκουσε οχλοβοή απ΄ ανθρώπους και ζώα. Περνούσαν στο δρόμο που πάει στον Κόκκινο. Νύχτα και ακούγονταν σκουσμοί, φωνές γυναικείες και αντρικές ανάκατες. Αυτή η φασαρία κράτησε ως μισή ώρα. Ύστερα κι ο τελευταίος θόρυβος έσβησε πίσω απ΄ τη ράχη.
Σαν έφεξε καλά και πρίν βαρέσει ακόμα ο ήλιος, έβγαλε τα πράματα πέρα στη Ρουπακιά μαζί με τον Πολυζώη, που είχε το δικό του μαντρί λίγο πάρα κάτω.
Έβγαλαν πέρα τα πράματα, πήγαν κι αυτοί από κοντά.
Καθώς ανέβαιναν στο λόγγο, από κάτι τρόμαξαν τα πράματα και γύρισαν, προγκώντας προς τα πίσω. Πήγε ο Νίκος να δει τι ήταν.
Και είδε θέαμα φρικτό:
Η Όλγα ξαίματη, μαυρισμένη στο ξύλο, τρυπημένη κοντά-κοντά με το μαχαίρι, μαζεμένη σ΄ ένα ματωμένο κουβάρι.
Σχισμένα , ματωμένα ρούχα εδώ κι εκεί. Χαμόκλαδα, πέτρες, χορτάρια, χώματα ματωμένα, παραμερισμένα, έδειχναν πάλη και όργιο αίματος.
Λίγα μέτρα πιο κει, τεντωμένη ανάσκελα στη γης, η δασκάλα! Φόραγε μόνο ένα ρούχο, μουσκεμένο σε φρέσκο αίμα από μια βαθιά πληγή που έκανε μαχαίρι χωμένο στο λαιμό με κατεύθυνση την καρδιά. Ο κότσος είχε λυθεί κι άλλα μαλλιά τη σκέπαζαν κι άλλα είχαν μπλεχτεί στα χορτάρια.
Μ΄ ανοιχτά τα μάτια και το στόμα κοίταζε τον ουρανό. Το ένα χέρι κρατιόταν ακόμα από τα χορτάρια και το δεξί είχε κοκαλιάσει πάνω στο στήθος, σχηματίζοντας το σημάδι του σταυρού. Είχε τα δυο μικρά δάκτυλα μαζεμένα και τα΄ άλλα τρία δεμένα, όπως κάνουμε το σταυρό μας. Ήρθε κι ο Πολυζώης. Είδε κι αυτός τη σφαγή και φύγαμε τρέχοντας» …………
http://orinidorida.blogspot.com/2017/08/blog-post.htmlΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
.gif "Laughing")