ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΕΙΝΑ

[pluton]

Η Γερμανο Αγγλική Γενοκτονία του Ελληνικού πληθυσμού.


ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΜΕΝΩΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

«……….και η σοδειά ήταν καλή.»



Οι Γερμανοί σκεφτόντουσαν την καταδίκη του Ελληνικού λαού σε θάνατο ….. δια της πείνας. Και μη νομίζεται ότι είναι η γνώμη ενός μόνο Γερμανού, ας δούμε πως αντιμετώπισε ο Χέρμαν Γκαίρινγκ το ζήτημα της πείνας στην Ελλάδα:


«Δεν μπορούμε να μεριμνήσουμε υπερβολικά για τους Έλληνες που πεινούν. Αυτό είναι ένα κακό που θα πλήξει και πολλούς άλλους λαούς».



Αλλά και Γιοζεφ Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του με ημερομηνία 31-1-1942 σημειώνει:

« Έλαβα μιαν αξιοθρήνητη αναφορά για την κατάσταση στην Ελλάδα. Εκεί η πείνα έχει καταστεί ενδημική νόσος. Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες από εξάντληση, όλα αποτελούν συνέπεια του βάναυσου βρετανικού αποκλεισμού και μάλιστα εναντίον ενός λαού που επιπόλαια θάλησε να βγάλει για λογαριασμό των Άγγλων τα κάστανα από την φωτιά. Αυτό είναι το ευχαριστώ του Λονδίνου».

Οι Γερμανοί περιγράφουν το φαινόμενο των δεινών του Ελληνικού λαού με την ψυχραιμία χειρούργου που χειρουργεί ασθενή, δες πόσο καλή γνώση είχαν της κατάστασης που υπήρχε στην Ελλάδα:

«Έφτασα στο χείλος ενός τάφου που ήταν τόσο μακρύς και τόσο φαρδύς όσο μια σχολική αίθουσα………… Στο πλάι φαίνονται οι αυλακιές από ένα κάρο. Προφανώς την ημέρα είχαν φέρει νεκρούς για να τους κατεβάσουν απευθείας από το κάρο στον λάκκο, χωρίς φέρετρα , όπως γίνεται στον πόλεμο και σε περίοδο λοιμού. Αυτή την φορά, χειμώνας 41-42 ήταν η πείνα………… Ο λάκκος ήταν ως τη μέση γεμάτος . Είχαν βάλει τους νεκρούς μέσα σαν τους καρπούς και η σοδειά ήταν καλή»


Έρχαρτ Κάστνερ



Ακόμα και ο κόμης Τσιάνο στο ημερολόγιό του αναφέρει κάποιες ειρωνικές σκέψεις του Μουσολίνι:


«………. Αφού οι Γερμανοί ξάφρισαν από τους Έλληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους, τώρα θέλουν να μας φορτώσουν την ευθύνη για την οικονομική κατάσταση………..»

τις σκέψεις αυτές εξέφρασε διότι οι Γερμανοί για τα ζητήματα της Ελλάδος θεωρούσαν ότι τον πρώτο λόγο θα έπρεπε να τον έχουν οι Ιταλοί, αυτή η λογική χαρακτηρίζεται με τον όρο «preponderanza».

Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε την ευαισθησία του Γερμανού πληρεξούσιου Άλτενμπουργκ, έχοντας συναίσθηση της κατάστασης και προσπαθώντας να τη βελτιώσει ζητά 10.000 τόνους δημητριακών το καλοκαίρι, που φτάνουν στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο.

Όμως ξεκαθαρίζεται ότι άλλη βοήθεια δεν πρόκειται να αποσταλεί. Ο Άλτενμπουργκ σε συνεργασία με την Ελληνική Εκκλησία προσέφερε πολύ θετικές υπηρεσίες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι πίεζε τις γερμανικές υπηρεσίες για αποστολή ενός «τρένου συσσιτίου» για την τροφοδοσία 60.000 πεινασμένων.

Μήπως όμως οι Βρετανοί νοιαζόντουσαν για τους πεινασμένους Έλληνες σύμμαχους τους;

Ας δούμε τι έλεγαν οι υπολογισμοί του Φόρειν όφις δια στόματος του Γουόρνερ:

«Το πρόβλημα είναι : Πόσο αξίζει για μας η καλή θέληση των Ελλήνων; Έχει μεγαλύτερη σημασία για μας ο στόλος τους, η αποτελεσματικότητα της παθητικής τους αντίστασης και η ένοπλη αντίσταση των ελευθέρων στρατευμάτων τους, ώστε να διευκολύνουμε τον εφοδιασμό της Ελλάδας με σιτηρά - ή βαραίνει περισσότερο το κέρδος που τότε θα αποκομίσει ο εχθρός;

Είναι σημαντικό να έχουμε ένα υγιή πληθυσμό 7,5 εκατομμυρίων αγγλόφιλων Ελλήνων για να ενισχύσουμε τη μεταπολεμική θέση μας στην Ανατολική Μεσόγειο ή να αποδεχθούμε { τη μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας σε πέντε εκατομμύρια,} (ΣΣ το κείμενο στις αγκύλες ήταν σβησμένο με μια γραμμή) τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού από πείνα , την καταστροφή της υγείας του – κυρίως των παιδιών- καθώς και τη μεταστροφή των διαθέσεών του σε βίαια αντιβρετανικές;

Πρέπει να ζυγιστούν πολύ αποφασιστικά τα υπέρ και τα κατά, πριν αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε την Ελλάδα σε λιμοκτονία. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οι Έλληνες δεν θα λιμοκτονήσουν σιωπηλά. Επιπλέον θα πρέπει να υπολογίσουμε τον αντίκτυπο στην κοινή γνώμη των ΗΠΑ»

.


Έντουαρτ Γουότνερ (Φ.Ο.) 11-7-1941

[pluton]

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Μαρτυρία του Ευάγγελου Ν. Ρούσσου


Ορκίζομαι στη μνήμη των νεκρών παιδιών της γενιάς μου να πω την αλήθεια χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, αναφέροντας μόνο όσα έζησα προσωπικά και διαπίστωσα ο ίδιος στο άμεσο περιβάλλον μου και αφήνοντας κατά μέρος όσα άκουσα ή διάβασα για την Κατοχή στη Σύρα ή αλλού.


Παιδιά οχτάχρονα, δεκάχρονα, δωδεκάχρονα, σε ώρες που έδενε το κορμί τους και χρειάζονταν τα καλύτερα υλικά για να τραφούν, έσβυναν, έγερναν και βυθίζονταν στο θάνατο μέσα σε σπίτια σκοτεινά και παγωμένα, όπου στο τζάκι δεν έβραζε τσουκάλι, όπως πριν, όπου στο δωμάτιο δεν άναβε μαγκάλι, όπως πριν, όπου στη γωνιά δεν έφεγγε καντήλι, όπως πριν, όπου τα ρούχα δεν ήταν ζεστά και καθαρά και μυρωμένα, όπως πριν, μα ήταν κουρέλια κι ήταν φωλιές της ψείρας και του ψύλλου και του κοριού.


Τέσσερα χρόνια δίχως κρέας και ψάρι, εμείς στη μέση του Αιγαίου. Το γάλα το γευτήκαμε μόνο σκόνη και μόνο κατά διαστήματα, όποτε γίνονταν διανομές από τον Ερυθρό Σταυρό ή άλλους παρόμοιους οργανισμούς. Σαράντα μέρες δίχως μπουκιά ψωμί στο στόμα σου κι οχτώ μήνες δίχως σταγόνα λάδι στο σπίτι σου, ο κεφαλικός σου φόρος στην Κατοχή, δώδεκα χρόνων παιδί σκελετωμένο, με κόκκινες βούλες στο δέρμα από την αβιταμίνωση, με την ψώρα να σε τρώει και με τις ανοιγμένες πληγές πασαλειμμένες με θειάφι.

Μια φορά μας μοίρασαν ψωμί, που το αλεύρι του είχε βραχεί με πετρέλαιο. Φαρμάκι. Έτρωγες μια μπουκιά και παρατούσες. Η πείνα όμως νικούσε την πίκρα και το ξανάπιανες πάλι σε λίγη ώρα. Πάλι μια μπουκιά και πάλι το παρατούσες. Και πάλι και πάλι. Στο τέλος δεν άφησες ούτε ψίχουλο από τη μερίδα σου. Την κατάφερες με πολλές – πολλές δόσεις!
.......................................................................................................


Κάποτε κάποιοι πήραν την πρωτοβουλία και ίδρυσαν τη «Στέγη του παιδιού». Το ίδρυμα στεγάστηκε στο χτίριο του παλιού Ορφανοτροφείου Αρρένων στους Τρεις Ιεράρχες, σημερινό 3ο Γυμνάσιο.

Εκεί μάζεψαν από τους δρόμους καμιά πενηνταριά κουρελιασμένα και σκελετωμένα παιδιά. Τους πήραν από πάνω τους τα κουρέλια τα ψειριασμένα και τα έκαψαν. Τα παιδιά τα έπλυναν και τους φόρεσαν μόνο από μια καμιζόρα κι ένα σωβρακάκι από κάμποτο, φτηνό, από τα συριανά υφαντήρια, και τα κράτησαν έτσι αρκετόν καιρό, ώσπου να μαζευτούν χρήματα από φιλανθρωπίες και να τους αγοράσουν να τους φορέσουν ρούχα κανονικά.

Εκεί τα παιδιά είχαν εξασφαλίσει μια ζεστή σούπα και μια φέτα ψωμί κάθε μέρα. Όμως ζούσαν σαν ορφανά, χωρίς να έχουν ορφανέψει, σα φυλακισμένα, αποκομμένα από τους δικούς τους και από τους γνώριμους ελεύθερους χώρους. Κοιμόντουσαν είκοσι παιδιά σε κάθε θάλαμο. Κάποιες κυρίες από καλές οικογένειες της Ερμούπολης ερχόντουσαν τα πρωινά και φρόντιζαν το φαγητό και τις άλλες ανάγκες των παιδιών. Διευθύντρια ήταν μια δεκαοχτάχρονη λυγερή κοπέλα, ονειρική. Πού βρέθηκε τέτοιος Αρχάγγελος μέσα στον καταποντισμό του σύμπαντος! Τα βράδυα, πριν από τον ύπνο, εκείνη έλεγε στα παιδιά ιστορίες ή και τα παιδιά έλεγαν σ’ εκείνην δικές τους ιστορίες, κι εκείνη τα άκουγε με αφοσίωση και τα μάτια της είχαν ένα φως τόσο γλυκό, που, αν κανείς δεν έχει ερωτευτευτεί στη ζωή του, δεν το ξέρει. Τα παιδιά της είχαν βγάλει και τραγουδάκι:


Κόκκινα τα γοβάκια της
και άσπρη η φορεσιά της,
απάνω τα μαλλάκια της
και Βίργω τ’ όνομά της.



ΣΥΡΙΑΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

13.12.41

Πείνα και αθλιότης στους δρόμους και στα σπίτια. Οι άνθρωποι πρίζονται. Πεθαίνουν στους δρόμους.

Οι Γερμανοί αφαιρούν το παν. Τα τρόφιμα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Το θέαμα ανθρώπων αναίσθητων από την πείνα στα πεζοδρόμια της Λεωφόρου Πανεπιστημίου είναι κάθε μέρα συχνότερο. [...]

Στο σταθμό μια γυναίκα πέφτει μπροστά μου σαν κεραυνόπληχτη. Την σηκώνουν, μαζεύεται κόσμος και της δίνει λεφτά. Τι να τα κάνει;


(Ασημ. Πανσέληνος, Φύλλα Ημερολογίου (1941-1943), Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 118-119)


"Οι ουρές είναι μεγάλες, είναι θλιβερές, με λυπημένους ανθρώπους που ακολουθούν μια δική τους αυστηρή πειθαρχία κοπαδιού. [...]

Η μητέρα προσφέρθηκε να πάει στην ουρά του φούρνου. Έφυγα από το σπίτι στις εννιά το πρωί. Εκείνη είχε ξυπνήσει από τις εξήμισι. Πίστευε πως θα ήταν με τους πρώτους. Βρήκε να περιμένουν διακόσιοι άνθρωποι. Γύρισα στις εννιά το βράδυ κι ήταν ακόμα εκεί, στην ίδια θέση περιμένοντας να φέρουν αλεύρι, να το ζυμώσουν, να το ψήσουν και ν' αρχίσουν τη διανομή που είναι τριάντα δράμια στο άτομο. Τη σήκωσα και τη βάσταξα για να γυρίσουμε σπίτι. Γι' αυτό αγόρασα το ψωμί απ' τον οδηγό. Τ' αγοράζεις με μια χρυσή λίρα."


(Γιώργος Καράγιωργας, Οι τραγουδιστάδες της Λευτεριάς, αναφορά στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 40-44, β' έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 328)

[pluton]

Ένας λογοτέχνης, περιγράφει την τραγικότητα της πείνας

Αν προχωρούσες από την Ομόνοια στο Σύνταγμα σε πεντέξι σημεία θα συναντούσες κόσμο γύρω από σωριασμένους στο δρόμο. Μπουλούκια παιδιά ζητιάνευαν στους δρόμους κι αρπούσαν ό,τι βρίσκαν που να μασιέται.

Πολλά βλέπουν το ενδιαφέρον που προκαλούν οι πεσμένοι, ξαπλώνουν και κείνα στο πεζοδρόμιο, το ένα πλάι στο άλλο, κι εκεί ξεχνιούνται κι αρχίζουν να παίζουν. Κάποτε ο θάνατος τα μαζεύει ευχαριστημένα. Είδαμε στην πλατεία Κλαυθμώνος ένα τσούρμο παιδάκια μισόγυμνα κι ένας μαντράχαλος 25 χρονών σα χασές άσπρος από την πείνα, ο αρχηγός τους.

Τα παιδάκια λεηλατούσαν τους σκουπιδοτενεκέδες από τα γύρω εστιατόρια «των Αθηνών» και του «Αβέρωφ», που τρώγαν οι Γερμανοί. Φέρνανε το περιεχόμενο και το άφηναν σε μια κόχη αντίκρυ από το υπουργείο των Ναυτικών.
σχολικό βιβλίο, σ. 272

Στα μέσα του χειμώνα 1941-1942, στην Αθήνα όπως και στον Πειραιά και στις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, μεγάλες ουρές σχηματίζονταν μπροστά στα δημαρχεία, τα σχολεία, τις διοικητικές υπηρεσίες, τις τράπεζες κι άλλα ιδρύματα. Χιλιάδες και χιλιάδες πολίτες περίμεναν υπομονετικά, μ' ένα άδειο κουτί κονσέρβας στο χέρι, τη διανομή του συσσιτίου. Εργάτες και μικροϋπάλληλοι, αλλά και καθηγητές, διάσημοι συγγραφείς και ζωγράφοι, μέλη της Ακαδημίας, νέοι και γέροι, έκαναν όλοι ουρά, μέσα στον παγερό άνεμο του χειμώνα, για να επωφεληθούν από τη διανομή τροφίμων που δεν ήταν, το συχνότερο, παρά μια σούπα από βραστά ξεροφάσολα με λίγο λάδι από πάνω.


Επίσημα, το συσσίτιο ήταν έργο των δημαρχιών, των συλλόγων ή του Κράτους. Στην πραγματικότητα, η επιχείρηση, που απαιτούσε τεράστιο αριθμό από διαβήματα, ριψοκίνδυνες μεταφορές, κρυφές μάχες στα υπουργεία και τις Κομμαντατούρες, καθώς κι ένα έλεγχο και μια αφοσίωση την κάθε στιγμή, στηριζόταν στο ακέραιο στο ΕΑΜ, τη μεγάλη Οργάνωση Αντίστασης που είχε μόλις ιδρυθεί με την πιο μεγάλη μυστικότητα.


Έτσι παράδοξα, η πρώτη εκδήλωση αυτής της κρυφής και μαχητικής οργάνωσης έπαιρνε, για την ώρα, νόμιμα πλαίσια, για να διαφυλάξει την ίδια την ύπαρξη των μελλοντικών μαχητών της. Το συσσίτιο αποτέλεσε, γι' αναρίθμητους Έλληνες, το μοναδικό μέσο επιβίωσης στον τρομερό χειμώνα της πείνας 1941-1942 και τον sine qua non* όρο της μελλοντικής τους αντιστασιακής δραστηριότητας. Χωρίς την άθλια σούπα από ξεροφάσολα, που σερβιριζόταν μια φορά την ημέρα, οι 300.000 νεκροί από την πείνα αυτού του ολέθριου χειμώνα θα ήταν εκατομμύρια.

Ανδρέα Κέδρου, Η Ελληνική Αντίσταση 1940-1944, τ. Α΄, σ. 106-107

sine qua non: λατινική έκφραση, ανάλογη με την αρχαία ελληνική "εκ των ων ουκ άνευ". Σημαίνει το αδύνατο της εκτέλεσης μιας πράξης χωρίς την ύπαρξη μιας βασικής προϋπόθεσης.

Κατοχή. Στις γωνιές των δρόμων οι ντενεκέδες με τα σκουπίδια περιμένουν όχι το αυτοκίνητο ή μάλλον το κάρο να τους αδειάσει. Περιμένουν τους πεινασμένους ανθρώπους να ψάξουν μέσα να βρουν κάτι φαγώσιμο: λεμονόκουπα, φύλλα κρεμμυδιού...

[...]

Τα μπακάλικα άδεια. Το μόνο που βρίσκαμε ήταν μουστάρδα. Ο κυρ Βαγγέλης -ο παντοπώλης μας- διερωτάται πώς αγοράζουμε όλο μουστάρδα... Μια μέρα του έλυσα την απορία αυτή: "Σπουδαίο φαγητό" του λέω...

Η λέξη "πεινώ" αντηχούσε συνεχώς στ' αυτιά μας. Παιδιά γύριζαν σκελετωμένα, ωχρά, σύρριζα στο πεζοδρόμιο και φώναζαν "πεινώ" για να τ' ακούσουν οι ένοικοι των ισογείων σπιτιών να συγκινηθούν και να τους δώσουν κάτι, αν είχαν.

[...]

Κάποτε μας έδιναν με δελτίο λίγο ψωμί οι φούρνοι. Ήταν από σκουπόσπορο. Αν το κρατούσες στα χέρια να πας στο σπίτι, κάποιος σου τ' αρπούσε χωρίς ντροπή...

(Έρη Mελέκου, στο: Χατζηπατέρα-Φαφαλιού, Μαρτυρίες 40-44, β' έκδοση, Αθήνα, Κέδρος, 1993, σ. 305)

[Ραν ταν πλαν]

Επίσημα, το συσσίτιο ήταν έργο των δημαρχιών, των συλλόγων ή του Κράτους. Στην πραγματικότητα, η επιχείρηση, που απαιτούσε τεράστιο αριθμό από διαβήματα, ριψοκίνδυνες μεταφορές, κρυφές μάχες στα υπουργεία και τις Κομμαντατούρες, καθώς κι ένα έλεγχο και μια αφοσίωση την κάθε στιγμή, στηριζόταν στο ακέραιο στο ΕΑΜ, τη μεγάλη Οργάνωση Αντίστασης που είχε μόλις ιδρυθεί με την πιο μεγάλη μυστικότητα.

Υπερβολές. Καθοριστικό ρόλο στην αποφυγή ολοκληρωτικού λιμού έπαιξαν οι εμπορικές ενώσεις, αλλά και μεμονωμένα διάφοροι φιλεύσπλαχνοι πατριώτες έμποροι, της Αθήνας που σε συνεργασία με την κομαντατούρα διοχέτευαν χιλιάδες τόνους τροφίμων, πολλές φορές αφιλοκερδώς, στην αγορά.

[pluton]

Επίσημα, το συσσίτιο ήταν έργο των δημαρχιών, των συλλόγων ή του Κράτους. Στην πραγματικότητα, η επιχείρηση, που απαιτούσε τεράστιο αριθμό από διαβήματα, ριψοκίνδυνες μεταφορές, κρυφές μάχες στα υπουργεία και τις Κομμαντατούρες, καθώς κι ένα έλεγχο και μια αφοσίωση την κάθε στιγμή, στηριζόταν στο ακέραιο στο ΕΑΜ, τη μεγάλη Οργάνωση Αντίστασης που είχε μόλις ιδρυθεί με την πιο μεγάλη μυστικότητα.

Υπερβολές. Καθοριστικό ρόλο στην αποφυγή ολοκληρωτικού λιμού έπαιξαν οι εμπορικές ενώσεις, αλλά και μεμονωμένα διάφοροι φιλεύσπλαχνοι πατριώτες έμποροι, της Αθήνας που σε συνεργασία με την κομαντατούρα διοχέτευαν χιλιάδες τόνους τροφίμων, πολλές φορές αφιλοκερδώς, στην αγορά.

Έχεις απόλυτο δίκαιο ο ρόλος του ΕΑΜ ήταν πολύ περιορισμένος για να μη πω μηδενικός (τουλάχιστον στις πόλεις που ήταν το κύριο πρόβλημα διότι στην επαρχία κάτι έγινε.... θα το δεις αναλυτικά).

Αυτό που έβαλα είναι η γνώμη του συγκεκριμένου βιβλίου που από λόγους αντικειμενικότητας την παράθεσα.....

Θα δεις αναλυτικά τι ακριβώς έγινε με αυτό το τεράστιο θέμα της Κατοχικής πείνας και ποιοι ωφέλησαν (ηθελημένα ή άθελα ή για πολιτικούς λόγους ) τον ελληνικό λαό (και πόσο τον ωφέλησαν).

Και θα καταλάβεις γιατί σου είπα όταν αναφέρθηκες να μη αποπατούμε σ αυτό το θέμα.

[pluton]

ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΑΓΟΡΑ

Η περίοδος της πείνας, στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, στοίχισε στην Ελλάδα το 5% του πληθυσμού της και αποτέλεσε μία από τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της. Οι κατασχέσεις τροφίμων από τους Γερμανούς, η μείωση της παραγωγής και οι μαυραγορίτες ήταν, ως τώρα, οι επίσημες αιτίες του λιμού.

Οι αιτίες του λιμού όμως ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων. Στις αρχές φθινοπώρου του 1941 ήδη τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν σχεδόν εκμηδενισθεί. Τα περισσότερα λαϊκά συσσίτια που ιδρύονται το καλοκαίρι διακόπτουν τη λειτουργία τους γιατί δεν διαθέτουν τα μέσα και δεν βρίσκουν τρόφιμα.


ΑΠΟ ΤΗΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Η κυβέρνηση Μεταξά ευθύς με την κήρυξη του πολέμου πήρε μέτρα για την αντιμετώπιση των πολεμικών προσπαθειών της Ελλάδος. Ένα από τα πρώτα μέτρα που πήρε ήταν ο περιορισμός στις αναλήψεις των πάσης φύσεως καταθέσεων στις τράπεζες (Κάπιταλ κοντρολ). Συγκεκριμένα, κάθε μήνα, θα επιτρεπόταν στους καταθέτες η απόδοση χρηματικού ποσού μέχρι το ύψος του 5% των καταθέσεών τους, με ανώτατο όριο το ποσό των 10.000 χιλιάδων δραχμών. Για τις βιομηχανικές επιχειρήσεις γνωμοδοτούσε η Ειδική Επιτροπή των Τραπεζών, ώστε να κάνουν μεγαλύτερες αναλήψεις.


Η Ελλάδα και πριν την Γερμανική κατοχή έκανε εισαγωγές σιτηρών διότι δεν επαρκούσε η ντόπια παραγωγή, έτσι:

Το 1938 εισάγονται 474.562 τόνοι σιτηρών .
Το 1939 εισάγονται 364.298 τόνοι σιτηρών.
Το 1940 μειώνεται η εισαγωγή λόγω εμπορικών περιορισμών του πολέμου.

Έτσι τα αποθέματα κατά την ιταλική επίθεση σε τρόφιμα είναι ήδη περιορισμένα.

Η κυβέρνηση Κορυζή είχε προβεί στην αγορά από το εξωτερικό 350.000 τόνους δημητριακά τα οποία μάλιστα είχε πληρώσει στο σύνολό τους, είχε προβλεφθεί μάλιστα ότι σε περίπτωση κατοχής η παράδοση θα γινόταν σε μηνιαίες δόσεις των 30.000 τόνων.

Την κατάσταση της γεωργίας επιδεινώνει η επιστράτευση του ανδρικού πληθυσμού κατά τον πόλεμο του 40 αλλά και η επίταξη 270.000 υποζυγίων, τα περισσότερα των οποίων θα ψοφήσουν στα βουνά της Πίνδου έτσι αποδίδονται μετά το τέλος των επιχειρήσεων 80.000 υποζύγια.

Από το 1.000 τρακτέρ που επιτάχθησαν, μετά την είσοδο των Γερμανών μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο 150.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να υπολογιστούν η παραμέληση των αγρών, η έλλειψη λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων και περιστολή δαπανών για την γεωργία καθώς και η κακή σοδειά και η προσάρτηση των περιοχών της Μακεδονίας και Θράκης στην Βουλγαρία.

Ο κίνδυνος λοιπόν για τον επερχόμενο λιμό είναι ορατός προ της εισόδου των Γερμανών στην Ελλάδα.

[ILIAS GR]

Εμ; καλά τα `λεγε ο Πανδής....

Τί τα θέλουμε τα όπλα
Τα κανόνια τα σπαθιά
Να τα κάνουμε εργαλεία
Να δουλεύει η εργατιά

Τί το θέλουν τον “Αβέρωφ”
Τι το θέλουν το “Κιλκίς”
Να τα κάνουμε τραχτέρια
Να οργώνουμε τη γής

[pluton]

O ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Μια από τις βασικές αιτίες θανάτου ήταν ο βαρύς χειμώνας του 1941, φυσικά η αιτία αυτή καθ εαυτή δεν θα είχε καμιά επίπτωση στους θανάτους του πληθυσμού χωρίς την ύπαρξη των λοιπών αιτίων που θα παρατεθούν πιο κάτω, ο καθηγητής Χατζηβασιλείου αναφέρει:

«……….. οι εκ πείνης, θάνατοι τρομακτικοί κατά τους χειμερινούς μήνας, ηυξούντο ή μειούντο αναλόγως της ποσότητας του παρεχομένου άρτου, αλλά και αναλόγως του ψύχους,όπερ απεδείκνυε την αδυναμία αντιστάσεως των οργανισμών εις κάθε επερχόμενον κύμα ψύχους, το οποίον εθέριζε μέγα αριθμόν εκ του λιμώττοντος πληθυσμού………...».

Ο μουσικολόγος Μίνος Δουνιάς γράφει:

«…….στην γενική πείνα προστίθεται και το μαρτύριο ενός φοβερού χειμώνα, και ο ήλιος μας εγκατέλειψε……ακόμα δεν μαλάκωσε η φοβερή παγωνιά που ήρθε σαν μαστίγιο πάνω στις τόσες φοβερές πληγές . Ακούει κανείς φοβερούς αριθμούς θανάτων εκ ασιτίας και ψύξης……...».


Ο Γεώργιος Μαρουδής αναφέρει:

«………..σύμμαχος της πείνας που βοηθάει το μακάβριο έργο της το ψύχος……….. ξέφρενο κυνήγι τροφής και ζεστασιάς…….».


Ας δούμε και μια μαρτυρία ενός Γερμανού του Ε. kästner:

«Όποιος διέσχιζε νωρίς το πρωί τους δρόμους, μπορούσε να δει, από τα Ανάκτορα μέχρι την πλατεία Ομονοίας, πάνω στην άσφαλτο δώδεκα ή δεκαπέντε πεθαμένους από την πείνα, μόνο από τις σκάρες του μετρό , απ όπου αναδυόταν λίγη ζεστασιά, κείτονταν συνήθως τέσσερις , πέντε».

(ΣΣ αυτό σχετικά με τις σκάρες του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στην Ομόνοια είναι κάτι που το έχω ακούσει και από συγγενικά πρόσωπα).



Φωτογραφία: Διεύθυνσις Εγκληματολογικών Υπηρεσιών της Αστυνομίας, 1941 – 1944. Φωτογραφικό Αρχείο Ε.Ι.Μ.

Ο εξαερισμός του υπόγειου σταθμού έγινε με μεγάλες σχάρες οι οποίες τον χειμώνα της κατοχής συγκέντρωναν επάνω τους διάφορους φουκαράδες που κατέφευγαν εκεί για να ζεσταθούν με τον ζεστό αέρα που έβγαινε από κάτω!

[pluton]

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

Η κατοχή περιόρισε στο ελάχιστο την αισιοδοξία του πληθυσμού. Μετά την κατάρρευση το πνεύμα της Πίνδου εξαφανίζεται και κυριαρχούν παθητικές λογικές.


Η μη ύπαρξη προοπτικής, ο περιορισμός της κυκλοφορίας, το ψύχος , η πείνα, η τρομοκρατία κάνει τους ανθρώπους να «μοιάζουν με ανθρώπους που επιστρέφουν από νεκροταφείο μετά από κηδεία».

Αυτή τη κατάσταση επιδίωκαν και τα στρατεύματα κατοχής προκειμένου να εγκαταστήσουν την εξουσία τους στον τόπο.

Αυτή όμως η ψυχολογία αδυνατίζει την αντοχή των ανθρώπων περισσότερο στην αντιμετώπιση των συνθηκών των ελλείψεων, οι οργανισμοί παραδίδονται πιο εύκολα στα ανελέητα κτυπήματα που δέχονται από το ψύχος και την ασιτία.

Οι ψυχίατροι διαπιστώνουν ότι η «ψυχοπαθολογία» της πείνας και «Ο πανικός της πείνας έχει αποσυνθετική επίδραση στο ηθικό…………». Οι σύμμαχοι προπαγάνδιζαν ότι οι Γερμανοί αφήνουν επίτηδες τους Έλληνες να λιμοκτονούν για να τους μετατρέψουν σε δούλους.

ΣΚΙΤΣΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ



Ο ΝΕΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ.
Οι Αθηναίοι δεν έχασαν το χιούμορ τους. Όταν δύο φίλοι αντάμωναν,
άκουε κανείς συχνά την εξής κουβέντα:
-Καλημέρα. Πόσα;
-Δεκαπέντε. Εσύ;
-Είκοσι.

Επρόκειτο για τις οκάδες που έχασαν.



ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ

Στην Ελληνική ύπαιθρο, με απουσία κράτους και δυνατότητα επιβολής κυρώσεων, εμφανίζονται θλιβερά συμπτώματα αισχροκέρδειας, πολλοί αγρότες αποφασίζουν να πλουτίσουν και εκμεταλλεύονται τις ελλείψεις που παρουσιάζονται στα αστικά κέντρα , κυρίως δε στην Αθήνα και τον Πειραιά

Οι χωρικοί κρύβουν τη σοδειά τους. Πολλοί, ιδιαίτερα οι εύποροι αγρότες, διατηρούν κρυφές αποθήκες, για να ανεβάζουν τις τιμές, ενώ αρκετές οικογένειες έχουν στη διάθεσή τους προμήθειες μέχρι την επόμενη σοδειά. H διαπίστωση αυτή έγινε από αμερικανό επιτετραμμένο (Berliner Borsen-Zeitung 10-8-1941, Τσολάκογλου σ 201 , Survey of Greek Relief σ 2.32 α ).

Συχνά μάλιστα γίνονται εκκλήσεις από διάφορες αντιστασιακές ομάδες που προτρέπουν τους παραγωγούς να μην παραδώσουν στις αρχές τα γεωργικά προϊόντα, ώστε να αποκλεισθεί το ενδεχόμενο να σταλούν αυτά στη Γερμανία.

Σε μερικά μακεδονικά χωριά μικρές ένοπλες συμμορίες παραβιάζουν αποθήκες και διανέμουν τρόφιμα σε κατοίκους κατά την κρίση τους. Ουσιαστικά δηλαδή, στην ελληνική υπηρεσία εφοδιασμού φτάνει μόνο το 4% της ήδη μειωμένης σοδειάς σιταριού και μόνο το 2% των υπολοίπων δημητριακών.

[pluton]

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

(στείλτε σιτάρι ή στείλτε φέρετρα!)



Η Κυβέρνηση Τσολάκογλου αποτελείτο:
Γ. Τσολάκογλου, Πρ. Κυβερνήσεως,
Π. Δεμέστιχας Εσωτερικών,
Ε. Μουτούσης Συγκοινωνίας,
Γ. Μπάκος Εθνικής Αμύνης,
Χ. Κατσιμήτρος Γεωργίας,
Ν. Μάρκου Ασφαλείας,
Ιάσων. Παπαδόπουλος Εμπορικής Ναυτιλίας,
Π. Χατζημιχάλης Εθνικής Οικονομίας,
Α. Λιβιεράτος Δικαιοσύνης και Επισιτισμού
Κ. Λογοθετόπουλος Προνοίας,
Ν. Αούβαρης Παιδείας.
Ρουσόπουλος Εργασίας,
Σωτήριος Γκοτζαμάνης Οικονομικών (Γιατρός γυναικολόγος),
Λουλακάκης Κρήτης,
Ραγκαβής,
Τσιριγώτης.

Οι προσπάθειες της Κυβερνήσεως Τσολάκογλου δεν φέρνουν αποτελέσματα, υπεύθυνο στα οικονομικά έβαλε ένα γιατρό (γυναικολόγο) τον Σωτήριο Γκοτζαμάνη, ο οποίος στις συνθήκες αυτές προσπάθησε να κρατήσει σταθερό το νόμισμα της Ελλάδος την ορισμένα μέλη αυτών των κυβερνήσεων εκμεταλλεύονται την πείνα για να πλουτίσουν.

Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα οδήγησε τον Σωτήριο Γκοτζαμάνη να κάνει έγγραφο διαμαρτυρίας προς τον Μουσολίνι και η ιταλική κυβέρνηση εισηγήθηκε την αποδοχή των διαμαρτυριών και τόνισε στην Γερμανική Κυβέρνηση « ……..μια πολιτική κρίσις μετά την οποίαν, ενδεχομένως αι αρχαί κατοχής θα ώφειλον να αναλάβουν απ ευθείας την διακυβέρνησιν της χώρας.».

Στην εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΗ με ημερομηνία 18/10/1941 βλέπουμε τον Τσολάκογλου να μη δίνει καμιά προοπτική στον λαό: "…….η Ελλάδα , όσο διαρκούσε ο πόλεμος, δεν θα μπορούσε να υπολογίσει σε εισαγωγές , άρα έπρεπε με τις δικές της δυνάμεις να εξασφαλίσει τη διατροφή της και συνεπώς την επιβίωσή της".

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου κατάφερε να αποσπάσει δέσμευση των Γερμανών (τόσο από τον Άλτενμπουργκ όσο και από τον Ιταλό Τσίγκι) ότι όποια τρόφιμα εισαγόντουσαν θα άνηκαν αποκλειστικά στον ελληνικό λαό και τα φορτηγά με κανένα τρόπο δεν θα παρενοχλούνταν, ο δε Τσολάκογλου εξουσιοδότησε τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό να διαπραγματευτεί με τους Άγγλους.

Σε αυτή την υπόθεση μεσολάβησε και ο Πάπας Πίος ΙΒ τόσο στους Άγγλους όσο και στους Αμερικάνους χωρίς ανταπόκριση για μεγάλο διάστημα.

Στις 2/12/1942 παραιτείται η κυβέρνηση Τσολάκογλου και αναλαμβάνει πρωθυπουργός ο Κ Λογοθετόπουλος ο οποίος έμεινε μέχρι 7/4/1943, οπότε αναλαμβάνει ο Γιάννης Ράλλης.


Θα πρέπει να πούμε ότι οι Έλληνες πίστευαν ότι κανένα έντιμο άτομο δεν θα λάμβανε μέρος σε μια κυβέρνηση που θα ήταν υπό κατοχική επίβλεψη, τα μέλη των κατοχικών κυβερνήσεων αποτελούντο από υπουργούς με τρία κυρίως χαρακτηριστικά :

Α. Φιλόδοξοι , τυχοδιώκτες
Β. Ιδεαλιστές που πίστευαν στην νίκη της Γερμανίας.
Γ Πατριώτες που ήθελαν να προσφέρουν υπηρεσία στον λαό και έπαιρναν το βάρος μιας αχάριστης κυβερνητικής ευθύνης.


Ο Π Μον* υποστηρίζει ότι «Η Ελλάδα δεν είχε ούτε Κουίσλιγκ, ούτε Ντεγκρέλ, ούτε Πάβελιτς», αλλά αναγνωρίζει ότι «Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε την χειρότερη φήμη στον πληθυσμό της χώρας. Απλούστατα , όλος ο κόσμος θεωρούσε τους υπουργούς προδότες».


Όταν έγινε υπουργός ο Τσιρονίκος επειδή δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα το μεμπτό στο παρελθόν του μιας και ήταν Έλληνας του εξωτερικού, ο κόσμος ένιωσε ότι του είχαν κάνει ζαβολιά! Για τον Τσολάκογλου ο Π Μον έγραψε πολύ καλά πράγματα όπως ότι « αυτός φέρθηκε στην Επιτροπή και σε μένα προσωπικά με τη μεγαλύτερη εύνοια και έκανε ότι περνούσε από τι χέρι του για να διευκολύνει το έργο μας».


Ο Λογοθετόπουλος ήταν άνδρας που με βάση τον πιο πάνω διαχωρισμό θα τον τοποθετούσε κανείς στην περίπτωση των ιδεαλιστών που πίστευε στην νίκη της Γερμανίας. Στο τέλος από την κατακραυγή που ένοιωθε από μέρους των Ελλήνων και προκειμένου να υπερασπίσει τον εαυτό του, τύπωσε ένα φυλλάδιο που περιείχε μια νότα που απηύθυνε προς τους Γερμανούς για να στιγματίσει τη βάναυση συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες, το φυλλάδιο βέβαια κατασχέθηκε και μετά ο καθηγητής Λογοθετόπουλος αναγκάστηκε σε παραίτηση.


*Ο Παύλος (Πολ) Μον έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιβίωση του Ελληνικού λαού στην συνέχεια θα ασχοληθούμε πολύ αναλυτικά για το έργο του.



Οι «σκλαβωμένοι νικητές» του πολέμου αναγκάστηκαν να εκποιήσουν τα πειστήρια του ηρωισμού τους…«Δυστυχώς, στρατηγέ μου, τα παράσημα δεν έχουν σήμερα καμμιάν αξία».

Σπουδαία πηγή για τον επισιτισμό του Ελληνικού λαού είναι το σχετικό βιβλίο του Π Μον (φυσικά είναι εξαντλημένο.... εγώ το έχω κάπου στην βιβλιοθήκη μου είναι ευκαιρία όταν γυρίσω να το ξαναδιαβάσω).