Κύπρος

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Ο Σαρρης δεν το είπε?

Έχω την εντύπωση πως ήταν ξένος, αλλά δεν θυμάμαι το όνομα του.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Η Κύπρος στη Συνδιάσκεψη ειρήνης (1919): Αν και διεκδικείται διακριτικά από την Ελλάδα, δεν συζητήθηκε στη Συνδιάσκεψη. Πράγματι, μια τόσο μεγάλη δύναμη όσο η Βρετανική Αυτοκρατορία, δεν θα μπορούσε να δεχθεί ένα από τα εδάφη της να είναι αντικείμενο ανοικτής διεκδικήσεως εκ μέρους μιας μικρής δύναμης όπως η Ελλάδα, ενώπιον του δικαστηρίου της Συνδιάσκεψης της Ειρήνης. Και ακόμη λιγότερο, μια τέτοια αξίωση να συζητηθεί εντός μιας επιτροπής. Εάν η Αγγλία ήταν διατεθειμένη να παραχωρήσει την νήσο αυτή στην Ελλάδα, αυτό μπορούσε να γίνει μόνο υπό μορφή δώρου, από γενναιοδωρία προς την Ελλάδα.
Την ανισότητα αυτή στις σχέσεις μεταξύ των δυο φίλων δυνάμεων την γνώριζε κάλλιστα ο Βενιζέλος, ο οποίος δεν ύψωσε ποτέ την φωνή του σε σχέση με την Κύπρο.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Στρατιωτική οργάνωση επί Ενετοκρατίας

Η στρατιωτική οργάνωση της Κύπρου ανατέθηκε σε έναν τοποτηρητή (locotenente). Έπρεπε να είναι ευγενής και Βενετός, και εκλεγόταν με μυστική ψηφοφορία για δύο χρόνια, με δικαίωμα επανεκλογής. Ο τοποτηρητής είχε την ευθύνη της διαχειρίσεως των υποθέσεων του τόπου με τη βοήθεια δύο συμβούλων (consiglieri). Η τριανδρία αυτή αποτελούσε ιδιαίτερο Συμβούλιο, γνωστό ως Regimento ή Rettori, που έδρευε στη Λευκωσία. Παράλληλα με την ανώτατη αυτή αρχή υπήρχε το αξίωμα του καπιτάνου της Κύπρου, ο οποίος εκλεγόταν επίσης για δύο χρόνια και ήταν επίσης γνωστός ως καπιτάνος της Αμμοχώστου (capitano di Famagosta), γιατί έδρευε στην πόλη αυτή. Αν και οι περισσότερες δικαιοδοσίες του καπιτάνου ήταν διοικητικής φύσεως, η σημαντικότερη εξουσία του ήταν στρατιωτικού χαρακτήρα, αφού σε περίοδο ειρήνης ήταν ο ανώτατος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων που στάθμευαν στη νήσο. Σε περίπτωση πολέμου η επείγουσας ανάγκης η ανώτατη ηγεσία του στρατεύματος ανατίθετο σε γενικό προβλεπτή (provveditor general), που διοριζόταν ειδικά για την περίσταση από την κεντρική εξουσία.

Το αξίωμα του γενικού προβλεπτή είχε ιδιαίτερη βαρύτητα μόνο σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, συγκεκριμένα στην περίπτωση πολέμου και κινδύνου στρατιωτικής εισβολής. Το αξίωμα ήταν κατά συνέπεια έκτακτο και ο διορισμός γινόταν από το Μεγάλο Βενετικό Συμβούλιο και μόνο για δύο χρόνια. Σε όλη τη διάρκεια της βενετοκρατίας είναι γνωστοί 11 γενικοί προβλεπτές. Στη διοικητική ιεραρχία ο γενικός προβλεπτής κατείχε την πρώτη θέση αμέσως μετά τον τοποτηρητή. Η δικαιοδοσία του όχι μόνο αναφερόταν στην ευθύνη της όλης άμυνας της νήσου, αλλά επεκτεινόταν και σε όλους τους φεουδάρχες σε ό,τι αφορούσε τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο γενικός προβλεπτής ήταν επικεφαλής των στρατιωτικών δυνάμεων της νήσου.

Οι στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε η βενετική εξουσία στην Κύπρο διαιρούνταν σε δύο χωριστές κατηγορίες: το πεζικό και το ιππικό. Το πεζικό ήταν οργανωμένο σε λόχους υπό την αρχηγία ενός καπιτάνου και σε μικρότερες ομάδες κάτω από αρχηγό χωροφυλακής (comestabile). Το ιππικό αποτελείτο από ομάδες τουρκοπούλων (turcopolieri) και «στρατιωτών» (stradioti). Και οι δύο αυτές κατηγορίες ιππικού αναφέρονται ως ελαφρά οπλισμένες και ευκίνητες ομάδες που κύρια αποστολή τους ήταν να περιπολούν στις ακτές και να προασπίζουν τη νήσο από πειρατικές επιδρομές ή, σε περίπτωση εισβολής, να αποκρούουν τους εισβολείς, ώσπου να φθάσουν ενισχύσεις από το πεζικό στράτευμα. Οι «στρατιώτες» ήταν μικρό μισθοφορικό σώμα. Ο αριθμός των Αλβανών στο κυπριακό αυτό μισθοφορικό στράτευμα δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί. Ο στρατηγός Άγγελος Gatto, που έλαβε μέρος στην υπεράσπιση της Αμμοχώστου (1570), αναφέρει 300 Έλληνες και Αλβανούς ιππείς έναντι 3.700 Ιταλών και 4.000 άλλων Ελλήνων στρατιωτικών που συνέθεταν την άμυνα της πόλεως αυτής.

Γενικά η στρατιωτική άμυνα της νήσου ήταν αριθμητικά και ποιοτικά ανεπαρκής. Όπως προκύπτει από τις κατά καιρούς μαρτυρίες, ο αριθμός των μισθοφόρων ποίκιλλε μεταξύ 1.500-2.000, των «στρατιωτών» μεταξύ 350-400 που αυξήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες της βενετικής κυριαρχίας σε 800 περίπου. Η ενίσχυση της αμυντικής δυνάμεως την τελευταία αυτή περίοδο οφείλεται σε στρατολόγηση Ελλήνων χωρικών, που ξεπερνούσαν τις 5.000 στις παραμονές της τουρκικής εισβολής. Οι χωρικοί αυτοί προέρχονταν από τις τάξεις των παροίκων και των ελεύθερων χωρικών. Σχημάτιζαν λόχους 300 ανδρών, οι οποίοι γυμνάζονταν κατά τμήματα 100 ανδρών κάθε Κυριακή εκ περιτροπής και κάθε μήνα σε πλήρη σχηματισμό. Οι κυριότερες αποστολές τους ήταν τόσο η παράκτια άμυνα και η ενίσχυση των «στρατιωτών», όσο και η άμυνα των πόλεων Λευκωσίας και Αμμοχώστου.

[Τλαξκαλτέκος]

Η Συνθήκη της Λωζάνης, οι Τουρκοκύπριοι και ο βρετανικός σπόρος του κακού
https://papapolyviou.com/2023/07/03/i-s ... tou-kakou/
by Πέτρος Παπαπολυβίου




Συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες εκατό χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), καίριο και καθοριστικό ορόσημο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στην ιστορία του Ανατολικού Ζητήματος. Η Συνθήκη είχε και άμεσο κυπριακό ενδιαφέρον, καθώς η Βρετανία «νομιμοποίησε» την κατοχή της νήσου και οριστικοποίησε την παραμονή της, ενώ η Τουρκία αποποιήθηκε και τυπικά τα «δικαιώματά» της επί της Κύπρου. Συγκεκριμένα, με το Άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε απαίτησή της στα εδάφη και στα νησιά που βρίσκονταν έξω από τα σύνορά της που καθόριζε η Συνθήκη, ενώ με το Άρθρο 20 αναγνώρισε τη νομιμότητα της (μονομερούς) προσάρτησης της Κύπρου στη Βρετανία (5 Νοεμβρίου 1914). Ένας άλλος όρος της Συνθήκης (Άρθρο 21) όριζε ότι «οι Τούρκοι, οι εγκατεστημένοι εν τη νήσω Κύπρω κατά την 5ην Νοεμβρίου 1914», θα αποκτούσαν τη βρετανική «ιθαγένεια» (υπηκοότητα), χάνοντας την τουρκική. Τους δινόταν, όμως, διορία δύο χρόνων να κάνουν επιλογή υπηκοότητας, μέχρι τον Αύγουστο του 1926. Στην περίπτωση που αποφάσιζαν να κρατήσουν την τουρκική υπηκοότητα, έπρεπε να εγκαταλείψουν την Κύπρο εντός δώδεκα μηνών από την τελική τους επιλογή. Δηλαδή, το τελικό όριο ήταν ο Αύγουστος του 1927. Σημειώνω ότι ανάλογος όρος υπήρχε και στο βρετανικό διάταγμα της προσάρτησης της Κύπρου, το 1914, που στάθηκε αδύνατο τότε να υλοποιηθεί, λόγω των πολεμικών συνθηκών.

Η μετανάστευση Τουρκοκυπρίων στην Τουρκία είναι η πιο ενδιαφέρουσα άμεση κυπριακή πτυχή που συνδέεται με τη Συνθήκη της Λωζάνης. Τα βρετανικά έγγραφα αναφέρουν ότι μέχρι το 1928, 3.000 – 5.000 Τούρκοι της Κύπρου επέλεξαν να εγκατασταθούν στη Μικρά Ασία, αν και αρχικά είχαν εκδηλώσει παρόμοια διάθεση πολύ περισσότεροι, ίσως και τριπλάσιοι. Ο αριθμός αυτός δεν είναι ευκαταφρόνητος, καθώς αντιπροσώπευε το 5 έως 8% των Τουρκοκυπρίων, που είχαν μετρηθεί στην απογραφή του 1921 σε 61.000 ψυχές. Το καλοκαίρι του 1924 καταγράφεται αθρόα μετακίνηση Τούρκων Κυπρίων στη Μικρά Ασία με κύριο κίνητρο τη νομή των αδιάθετων περιουσιών των Χριστιανών Μικρασιατών προσφύγων. Είναι χαρακτηριστικό ότι δύο φιλοκεμαλικές τουρκοκυπριακές εφημερίδες έκαναν προπαγάνδα υπέρ της μετανάστευσης στη νέα Τουρκία, όπως και ο πρώτος πρόξενος της Τουρκίας στη Λάρνακα Asaf Bey, που έφτασε στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1925 και σύμφωνα με τις βρετανικές πηγές διαφήμιζε συστηματικά τις ευκαιρίες που ανέμεναν τους Τούρκους της Κύπρου στην Ανατολία. Οι Τούρκοι Κύπριοι που εγκατέλειπαν το νησί ανήκαν οι περισσότεροι στα φτωχότερα στρώματα που ελκύονταν είτε από τα πολιτικά κηρύγματα του κεμαλικού καθεστώτος, είτε από το μαγικό Ελντοράντο ενός οικονομικού παραδείσου στην Ιωνία ή στην Κιλικία, που υποσχόταν κατοικία και επαρκή έκταση γης.

Στα επόμενα χρόνια, στην ανάσχεση του ρεύματος Τουρκοκυπρίων προς την Τουρκία συνέβαλαν δύο παράγοντες: η απογοήτευση μεγάλου αριθμού μετακινηθέντων και τα βρετανικά εμπόδια. Ο ελληνικός κυπριακός Τύπος ισχυρίζεται ότι η απογοήτευση των μεταναστών προήλθε από την «καμένη γη» που αντιμετώπισαν όταν έφτασαν στην Τουρκία. Ήδη, οι πρώτες αναφορές για επιστροφή «μετανοησάντων» Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο εντοπίζονται τον Ιούλιο του 1924. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι κυβερνητικές αρχές τους επέτρεπαν να εισέλθουν στην Κύπρο, παρότι είχαν αρνηθεί προηγουμένως τη βρετανική υπηκοότητα και πλέον ήταν ξένοι υπήκοοι. Είναι αξιοσημείωτο αυτό, καθώς την ίδια περίοδο οι ίδιες ακριβώς βρετανικές αρχές δεν δέχονταν την εγκατάσταση Μικρασιατών προσφύγων, που κατέφθαναν ανέστιοι και δυστυχείς στα κυπριακά λιμάνια, καθώς δεν ήθελαν να αλλάξουν υπέρ των Ελλήνων τα δημογραφικά δεδομένα της Κύπρου.

Η στάση της τοπικής διοίκησης και του Υπουργείου Αποικιών εναντίον της μαζικής μετακίνησης των Τουρκοκυπρίων στη Μικρά Ασία περιγράφεται τεκμηριωμένα σε διάφορα βρετανικά έγγραφα. Τα στελέχη της αποικιακής γραφειοκρατίας τονίζουν ότι οι Τούρκοι της Κύπρου ήσαν αναγκαίοι για τη βρετανική πολιτική: η παρουσία τους στο νησί, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, αποτελούσε «πλεονέκτημα από πολιτική άποψη». Και αποτελεί πραγματικά τραγική ειρωνεία για τα κατοπινά και τα σημερινά διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας στην Κύπρο ότι κατά το 1926-1927 η κεμαλική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στο Λονδίνο καταγγέλλοντας την τοπική κυβέρνηση της Κύπρου ότι εμπόδιζε τη μετανάστευση των Τούρκων του νησιού στην Τουρκία. Πώς γινόταν αυτό; Πρώτα, σύμφωνα με τις τουρκικές διαμαρτυρίες, με την επιβολή σημαντικού χρηματικού προστίμου στους Τούρκους Κύπριους αστυνομικούς που υπέβαλλαν παραίτηση για να μεταναστεύσουν στην Τουρκία, κατόπιν με τη χρέωση υπερβολικά υψηλού ποσού για τη θεώρηση των διαβατηρίων των υποψηφίων και τέλος, με την άρνηση να επιτρέψουν τη μετανάστευση και μετά τον Αύγουστο του 1927, στους Τούρκους Κυπρίους που είχαν επιλέξει την τουρκική υπηκοότητα. Πάντως, παρά τα παράπονα μεταναστών για την κατάσταση που βρήκαν στην Τουρκία, το ρεύμα συνεχίστηκε μέχρι και το 1934 τουλάχιστον, καθώς ενισχύθηκε από την οικονομική κρίση στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930. Από την άλλη, εναντίον της μετανάστευσης στην Τουρκία είχαν ταχθεί φιλοβρετανοί Τούρκοι Κύπριοι πολιτευτές που αντιλήφθηκαν ότι η πληθυσμιακή διαφοροποίηση θα οδηγούσε στην απώλεια της πολιτικής τους ισχύος.

Επομένως, είναι λογικό να ισχυρισθεί κάποιος ότι όσοι Τούρκοι Κύπριοι επέλεξαν τη βρετανική υπηκοότητα και αρνήθηκαν το κάλεσμα του Κεμάλ για να μεταναστεύσουν στη νέα Τουρκία είχαν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα του καθεστώτος κατοχής και προτίμησαν αντί να ζουν σε μια χώρα που «ανήκε στους Τούρκους» να συνεχίσουν να ζουν στη βρετανοκρατούμενη Κύπρο ως μειονότητα της ελληνικής πλειοψηφίας, που επιθυμούσε να ενωθεί με την Ελλάδα. Για τους Βρετανούς, όπως παρατήρησε ο Γιώργος Γεωργαλλίδης από το 1979, τότε χάθηκε μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία για να αλλάξουν το Σύνταγμα και να δώσουν στους κατοίκους του νησιού μια πιο αντιπροσωπευτική Βουλή, προσαρμοσμένη στα δημογραφικά δεδομένα. Όμως, όπως είναι γνωστό, στις κοινοβουλευτικές αλλαγές του 1925 οι Έλληνες βουλευτές αυξήθηκαν από εννιά σε δώδεκα και οι Τούρκοι παρέμειναν τρεις, αλλά παράλληλα αυξήθηκαν και οι Βρετανοί διορισμένοι βουλευτές, από έξι σε εννιά. Η ισορροπία (μια πρώιμη, τερατώδης στη σύλληψή της, «πολιτική ισότητα») στο Νομοθετικό Συμβούλιο έπρεπε να διατηρηθεί εις βάρος της πλειοψηφούσας ελληνικής κοινότητας. Η βρετανική πολιτική θα συνέχιζε να χρησιμοποιεί τους Τούρκους της Κύπρου για να αντιστρατεύεται τα πολιτικά αιτήματα της ελληνικής πλειοψηφίας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σε αυτόν τον ρόλο την αποικιακή δύναμη θα συνεπικουρούσε (στις μέρες μας έχει αντικαταστήσει) ασμένως η Τουρκία.

Ως προς τη Συνθήκη της Λωζάνης θα επανερχόταν στο προσκήνιο στις ελληνοτουρκικές αντιπαραθέσεις για το Κυπριακό στον ΟΗΕ στη δεκαετία του 1950. Για την ελληνική πλευρά η Τουρκία είχε παραιτηθεί από το 1923 από τις απαιτήσεις της επί της Κύπρου και επομένως «δεν εδικαιούτο να ομιλεί». Για την τουρκική διπλωματία, το ενωτικό αίτημα «αποδείκνυε» τον «ελληνικό αναθεωρητισμό» επί των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης…

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

[Τλαξκαλτέκος]

Oι Έλληνες της Κύπρου υπόδουλοι στους Λατίνους.

Γράφει ο πατριάρχης Γρηγόριος ( Γεώργιος ) ο Κύπριος ( 13ος αι. ) στην εισαγωγή της αυτοβιογραφίας του :

Πατέρες δὲ καὶ πατέρων πατέρες καὶ ὅλως ἡ ἄνω τοῦ γένους σειρά, οἱ πλούτου τε τὰ πρῶτα καὶ τῆς πατρίδος ἔχοντες ἕως οὕπω βαρβάροις ἔλαχεν ἰταλοῖς τὸ ἐκεῖσε δουλεύειν ἑλληνικόν.

Στιγμιότυπο οθόνης 2023-07-27 143525.png

[Τλαξκαλτέκος]

Ο πατριάρχης Γερμανός Β’ έγραψε επιστολές στους Κυπρίους που βρίσκονταν κάτω από λατινικό ζυγό. Τους Δυτικούς τους λέει Λατίνους , Ιταλούς και Λατινική φυλή.
Τους Κύπριους τους λέει Κυπρίους , Ρωμαϊκόν ποίμνιον και Ρωμαίους. Ξέρει πως στην Κύπρο ζουν Ρωμαίοι και Σύροι :


Στην ίδια επιστολή χρησιμοποιεί αβίαστα και το "Γραικοί" στην αντιπαράθεση με τους Ιταλούς :


https://books.google.gr/books?id=r8cUAA ... &q&f=false
Γενικά είναι πολύ ωραία και τα γραπτά του πατριάρχη Γερμανού.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE ... E%92%CE%84
Ο πατριάρχης Γερμανός Β’ σε επιστολή προς τον πάπα Γρηγόριο Θ’ στα 1213 γράφει: «εἰ μὲν τοὺς Γραικοὺς ἡμᾶς κινδυνεύοντες ἀπολέσθαι…διὸ καὶ ἡμεῖς οἱ Γραικοὶ ἄπληγες…» (Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, 2, σσ. 17, 43)
http://vizantinaistorika.blogspot.com/2 ... st_27.html

[Τλαξκαλτέκος]

Τον 12ο αι. η Κύπρος κατακτήθηκε απ' τους Λατίνους.

Η πλειονότητα του κυπριακού πληθυσμού ήταν Έλληνες ( Ρωμαίοι , Γραικοί ).

Απ' τα πρωτοχριστιανικά χρόνια είχαν πάει στην Κύπρο και Σύροι έποικοι , αλλά αφομοιώθηκαν οι περισσότεροι απ' τους Έλληνες. Κατά την Φραγκοκρατία όμως εγκαταστάθηκαν και άλλοι Σύροι έποικοι , ειδικά στην Λευκωσία και στην Αμμόχωστο . Επαγγέλλονταν τους υπηρέτες, γραφείς, υφαντουργούς, ζαχαροπλάστες , βαφείς , ναυτικούς και εμπόρους. Στην Μόρφου υπήρχε οικισμός με το όνομα Συριανοχώρι ( Συριάνοι = Σύροι ). Οι Σύροι αυτοί ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί.

Υπήρχαν όμως και Σύροι απ' τον Λίβανο και την Συρία που ήταν μονοθελητιστές. Αυτοί ήταν οι γνωστοί μας Μαρωνίτες. Πρωτομαρτυρούνται τον 12ο αι. , αλλά σίγουρα είχαν εγκατασταθεί στο νησί από πιο παλιά. Ζούσαν σε 33 ορεινούς οικισμούς στην Βόρεια Κύπρο.

Ακολουθούσαν οι Σύροι μονοφυσίτες Ιακωβίτες. Μαρτυρούνται στην Κύπρο απ' τις αρχές του 13ου αι.

Οι Αρμένιοι πρωτοεγκαταστάθηκαν στην Κύπρο τον 6ο αι. και συνέχισαν να έρχονται και αργότερα απ' την Κιλικία. Κατοικούσαν σε Λευκωσία, Αμμόχωστο, Λεμεσό, Πάφο , αλλά και στην ύπαιθρο. Ήταν μονοφυσίτες.

Είχαμε ακόμη ορθόδοξους Γεωργιανούς ή Ίβηρες , Νεστοριανούς - Χαλδαίους απ' την Περσία και την Μεσοποταμία , μονοφυσίτες Αιγύπτιους Κόπτες ( Qipt = Αίγυπτος ) και μονοφυσίτες Αβησσύνιους.

Απ' τον 15ο αι. μαρτυρούνται στο νησί Τσιγγάνοι.

Οι Εβραίοι της Κύπρου διακρίνονταν σε ορθοδόξους ( Ραββινικούς ) , σχισματικούς Καραϊτες και αιρετικούς αποσυνάγωγους. Αυτούς τους τελευταίους τους αποκαλεί Επικούρειους ο Βενιαμίν της Τουδέλας. Επικούρειοι = Epicorosin = Epikursin = Kafrosin = Κύπριοι = άθεοι , κατά μια εξήγηση.

Ελάχιστοι Άραβες μαρτυρούνται στο νησί , κυρίως έμποροι. Ομοίως και Τούρκοι έμποροι.

Λατίνοι και άλλοι Δυτικοευρωπαίοι αρχίζουν να εγκαθίστανται απ' το 1192 και μετά.

Μαρτυρούνται και Ιταλοί , Λομβαρδοί, Γερμανοί , Φλαμανδοί , Ελλαδίτες, Βούλγαροι και Τάταροι ως μισθοφόροι ( 13ος αι. ).

Την βυζαντινή περίοδο στην Κύπρο κυριαρχούσαν τα ελληνικά ( ρωμαίκα , τά Ελλήνων ) , ενώ χρησιμοποιούνταν και τα συριάνικα για την επικοινωνία με το πατριαρχείο Αντιοχείας. Επί Λατινοκρατίας εισήχθησαν και τα φράγκικα ( επίσημη γλώσσα του βασιλείου - τα λατινικά ήταν η επίσημη γλώσσα της διπλωματίας ) και τα ιταλικά ( την Ιταλών ) . Ακόμη τα αραβικά ( αναφέρονται και ως συριακά , την Σύρων, αλλά είναι αραβικά ) και τα τούρκικα για το εμπόριο με την Ανατολή.

Αναφέρεται η περίπτωση τριγλωσσίας της βασίλισσας Ισαβέλλας, μητέρας του βασιλιά Ερρίκου του Β ', που σε κρίσιμη στιγμή - κατά τη σύλληψη του Ερρίκου απο τον σφετεριστή αδελφό-του Amaury - ξέσπασε αυθόρμητα σε βλαστήμιες και βρισιές εναντίον-του χρησιμοποιώντας φραγκικά, αραβικά και ελληνικά ( γραικικά ).

Στην λατινοκρατούμενη Κύπρο υπήρχαν ειδικά σχολεία που διδάσκονταν ξένες γλώσσες. Ο λατινοκρατούμενος κυπριακός πληθυσμός χαρακτηριζόταν από πολυμάθεια και πολυγλωσσία , αλλά τα ελληνικά πάντα κυριαρχούσαν στον λαό.

Απ' τις αρχές του 13ου αι. η ελληνική γλώσσα άρχισε να χρησιμοποιείται απ' την βασιλική καγκελαρία.

Ο Ούγος Α΄ διαπραγματεύεται και συνάπτει ειρήνη με τον Σελτζούκο Καϊκαούση Αζαντήν του Ικονίου στα ελληνικά ( 1214 - 6 ). Ομοίως ο Ιωάννης Β΄ με τον Τούρκο εμίρη του Καντηλόρου ( Αλαϊά ) Λουφτούμπεη το 1450.

Η Ελένη Παλαιολογίνα , σύζυγος του Ιωάννη Β΄ Λουζινιάν ( 1432 - 1457 ) , κόρη του δεσπότη της Πελοποννήσου Θεόδωρου Β΄Παλαιολόγου και εγγονή του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου , είχε ελληνικεντρική ( διείσδυση Ελλήνων στους κύκλους της άρχουσας τάξης ) και ορθόδοξη πολιτική , και γι' αυτό προκάλεσε τα πικρόχολα σχόλια Δυτικών λογίων όπως του Αινεία Σίλβιου Πικκολομίνι ( μετέπειτα πάπα Πίου Β΄).

Ο ελληνισμός προχώρησε τόσο πολύ στην άρχουσα τάξη που ο βασιλιάς της Κύπρου Ιάκωβος Α΄ ( 1382 - 1398 ) μιλούσε αρκετά καλά ( και όχι άπταιστα ) τα φράγκικα , δηλαδή την μητρική του γλώσσα.

Ο Ιάκωβος Β΄ είχε ως μητρική την ελληνική. Ήταν γιος της Ελληνίδας Μαριέττας της Πατρινής. Νυμφεύθηκε την Βενετή Αικατερίνη Corner , δισέγγονη απ' την πλευρά της μητέρας της του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ιωάννη Κομνηνού. Ο Ιάκωβος διαχώριζε τον εαυτό του απ' τους Φράγκους , για τους οποίους δεν χρησιμοποιούσε διόλου κολακευτικές εκφράσεις.

Η Καρλόττα είχε επίσης την ελληνική ως μητρική . Χαρακτηριζόταν Ελληνίδα και δεν ήξερε φράγκικα ( χρειαζόταν μεταφραστή ).

Τον 16ο αι. ο λόγιος Φραγκοκύπριος μοναχός Στέφανος Λουζινιάν υπογραμμίζει την ελληνική καταγωγή ( Γραικοί ) του γηγενούς κυπριακού πληθυσμού. Αναφέρει ακόμη πως στην Κύπρο ζούσαν Λατίνοι , Αρμένιοι , Κόπτες, Μαρωνίτες , Ινδοί/Νούβιοι ( = Αβησσυνοί ), Νεστοριανοί , Γεωργιανοί ( βρίσκονταν κάτω απ' την δικαιοδοσία της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας της Κύπρου ) , Ιακωβίτες και Τσιγγάνοι * ( απ' την Αίγυπτο ) .Στους Έλληνες συγκαταλέγει και άλλες δύο ομάδες : τους Αρβανίτες ( Αλβανούς ) ** και τους Λευκούς Βενετούς ***.

* τους αποκαλούσαν "Αγαρηνούς" παρόλο που είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό

** ονομάζονταν και Μακεδόνες ( και παρεφθαρμένα Λακεδαίμονες ) και ήταν περιπλανώμενοι πολεμιστές απ' την Ήπειρο

** πρόκειται για Έλληνες που είχαν αποκτήσει δικαίωμα Βενετού πολίτη


Οι πληροφορίες απ' το
Ν. Γ. ΜΟΣΧΟΝΑΣ , ΕΤΕΡΟΓΛΩΣΣΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΟ ΦΡΑΓΚΙΚΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

[Προέλλην]

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

To πλέον ιδανικό σχήμα κυβέρνησης των ΕΛς

Όπου εφαρμόστηκε, σήμερα είναι εμφανέστατη η ανωτερότητα.

[Τλαξκαλτέκος]

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

To πλέον ιδανικό σχήμα κυβέρνησης των ΕΛς

Όπου εφαρμόστηκε, σήμερα είναι εμφανέστατη η ανωτερότητα.

Καλά , αυτά άλλαξαν.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Απ' τις αρχές του 13ου αι. η ελληνική γλώσσα άρχισε να χρησιμοποιείται απ' την βασιλική καγκελαρία.


Η Ελένη Παλαιολογίνα , σύζυγος του Ιωάννη Β΄ Λουζινιάν ( 1432 - 1457 ) , κόρη του δεσπότη της Πελοποννήσου Θεόδωρου Β΄Παλαιολόγου και εγγονή του αυτοκράτορα Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου , είχε ελληνικεντρική ( διείσδυση Ελλήνων στους κύκλους της άρχουσας τάξης ) και ορθόδοξη πολιτική , και γι' αυτό προκάλεσε τα πικρόχολα σχόλια Δυτικών λογίων όπως του Αινεία Σίλβιου Πικκολομίνι ( μετέπειτα πάπα Πίου Β΄).

Ο ελληνισμός προχώρησε τόσο πολύ στην άρχουσα τάξη που ο βασιλιάς της Κύπρου Ιάκωβος Α΄ ( 1382 - 1398 ) μιλούσε αρκετά καλά ( και όχι άπταιστα ) τα φράγκικα , δηλαδή την μητρική του γλώσσα.

Ο Ιάκωβος Β΄ είχε ως μητρική την ελληνική. Ήταν γιος της Ελληνίδας Μαριέττας της Πατρινής. Νυμφεύθηκε την Βενετή Αικατερίνη Corner , δισέγγονη απ' την πλευρά της μητέρας της του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Ιωάννη Κομνηνού. Ο Ιάκωβος διαχώριζε τον εαυτό του απ' τους Φράγκους , για τους οποίους δεν χρησιμοποιούσε διόλου κολακευτικές εκφράσεις.

Η Καρλόττα είχε επίσης την ελληνική ως μητρική . Χαρακτηριζόταν Ελληνίδα και δεν ήξερε φράγκικα ( χρειαζόταν μεταφραστή ).