Δάκες/Γέτες, οι ένδοξοι αρχαίοι πρόγονοι Βλάχων και Αρβανιτών

[Adminović]

Την ώρα που οι ελληνικές πόλεις έπεφταν σχετικά εύκολα η μία μετά την άλλη στα χέρια των Μακεδόνων και μετά των Ρωμαίων, οι Δάκες παρέμειναν ανυπότακτοι στους Μακεδόνες και -χάρη στη σθεναρή τους αντίσταση- κατάφεραν εν μέρει να διατηρήσουν την ελευθερία τους και έναντι των Ρωμαίων, ενώ τελικά με τις επιδρομές τους ανάγκασαν τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν οριστικά τα καταληφθέντα εδάφη της Δακίας και να αποσυρθούν νοτίως του Δούναβη.

Οι περιοχές όπου ζούσαν οι Γετο-Δάκες:



Τα καταληφθέντα υπό των Ρωμαίων δακικά εδάφη, τα οποία όμως αργότερα θα εγκαταλείψουν μη δυνάμενοι να τα υπερασπιστούν.

[Adminović]

Ρωμαίοι και Γετο-δάκες. Η ρωμαϊκή φαντασία υιοθετεί τον «γετικό μύθο»

Η έμμονη ιδέα του Γέτη πολεμιστή και του φοβερού ποταμού τον οποίο αυτός περνούσε έφιππος πάνω στο παγωμένο νερό, ήταν στην σκέψη όλων και εμφανίζεται στα γραπτά των ποιητών και στα βιβλία που μιλούν για αυτόν τον βάρβαρο κόσμο, τον εχθρικό στον Ρωμαίο.

Το δακικό δάσος. Το φοβερό δακικό δάσος.

Ήταν το καταφύγιο αυτών των ανθρώπων και ήταν η βαθιά πηγή του γετικού μύθου. Οι Ρωμαίοι γνώριζαν αυτό το δάσος από μακριά, όταν αναγκάζονταν να το παρακάμψουν και από κοντά, όταν στην σκοτεινιά του έχαναν κάποια λεγεώνα ή ακόμα κάποιο διάσημο στρατηγό. Τότε η σκιά του δακικού δάσους έφτανε έως την Ρώμη και μιλούσαν για αυτό ποιητές και χρονογράφοι που περιέγραφαν τις καταστροφές που συνέβησαν εκεί. Το έτος 74 προ Χριστού, ένας Ρωμαίος στρατηγός, ο Γάϊος Σκριμπόνιους Κούριος, που νίκησε τους Δάρδανους στην Θράκη, θέλησε να επιβληθεί και στους Δάκες και έφτασε μέχρι τον Δούναβη. Αλλά κατατρομαγμένος από τα δάση τα οποία έβλεπε, σταμάτησε. Επέστρεψε από τον ίδιο δρόμο χωρίς να κάνει πόλεμο. Curio Dacia tenus venit, sed tenebras saltuum expavit, λέει ο Φλώρος. Σε άλλη περίσταση, η Ρώμη συγκινήθηκε από τον θάνατο του Κορνελίου Φούσκους, που θάφτηκε με όλη την λεγεώνα του στο καταραμένο δάσος. Ο στρατηγός χάθηκε χωρίς νίκη. Χωρίς ίχνη. Το τρομερό δάσος δεν κινήθηκε. Έμενε πάντα σιωπηλό, σκοτεινό, γεμάτο από τα μυστήρια του.

Η ρωμαϊκή κατάκτηση

Αυτοί ήταν οι Δάκες με την χώρα τους, την στιγμή που ο Τραϊανός αποφάσισε να κυριεύσει αυτήν την χώρα. Λίγο πιο πριν η αυτοκρατορία υπέστη στην Δακία μια σοβαρή ταπείνωση οφειλομένη στις επιπολαιότητες του Δομιτιανού. Από την νίκη του αυτοκράτορα γέλασε με πίκρα η Ρώμη. Ήταν πληρωμένη με μια συμφωνία ειρήνης η οποία υποχρέωνε τους Ρωμαίους να σέβονται την Δακία και να συνεισφέρουν στον εξοπλισμό της με πολεμικές μηχανές, με τεχνικούς και με χρήματα. Μεταξύ των άλλων, ο αυτοκράτορας έβαλε την κορώνα στο κεφάλι του Διέγις, αδελφού του γέτη βασιλιά Δεκεβάλου. Ο πανούργος βασιλιάς Δεκέβαλος που δεν άφησε να φανεί παρά το πρόσωπο του αδελφού του, συνέχιζε να είναι πολύ επικίνδυνος στα δάση του. Εξοπλίστηκε, δέχθηκε αυτομόλους και φυγάδες Ρωμαίους, συμμάχησε με άλλους βαρβάρους και, σύμφωνα με ιστορικές πηγές, υπολογιζόμενες από κάποιους ιστορικούς ως παραδεκτές, ήρθε σε επαφές και με Πάρθους από τον Ευφράτη, αυτοί οι Πάρθοι περί των οποίων ο Lucan έλεγε ότι πολεμούσαν με τα «γετικά τόξα». Όταν θεώρησε τον χρόνο κατάλληλο, επιτέθηκε στην Δρουβέτα, ρωμαϊκό δήμο του Δουνάβεως, γκρέμισε την πόλη και καταδίωξε τους λεγεωνάριους. Παραβίασε την συμφωνία. Αυτός ήταν ίσως ο λόγος που αποφάσισε η ρωμαϊκή σύγκλητος να κηρύξει τον πόλεμο. Το έτος 101. Έφτασε η στιγμή του Τραϊανού.

[...]

Το έργο του μηχανικού άρχισε. Οι γέφυρες διέσχιζαν τον ποταμό. Τα τείχη υψώθηκαν. Και οι μηχανικοί μελετούσαν το πεδίο, μετρούσαν το ύψος των βουνών: έπαιρναν τα μέτρα του μυστηρίου. Ο άγνωστος αποτραβιέται βήμα βήμα, με τους ανθρώπους ντυμένους με βαρβαρική κάνναβη, με την κώμη ανακατεμένη και το βλέμμα απειλητικό. Η σύγκρουση των στρατευμάτων δεν θα προκαλείται πριν οι Δάκες εξαντλήσουν όλα τα μέσα της πανουργίας. Σε μια σκηνή εμφανίζεται ένας βάρβαρος αγγελιοφόρος, του οποίου ο τρόπος εκφράσεως παραμένει αινιγματικός. Αλλά ο αυτοκράτορας δεν ξεγελιέται από την πρεσβεία. Είναι πόλεμος ζωής και θανάτου. Και ο πόλεμος είναι δύσκολος. Οι Ρωμαίοι πρέπει να κυριεύσουν αυτήν την γη μέτρο μέτρο, εισχωρώντας μέσα από στενές κοιλάδες, για να πάρουν βουνό με βουνό και να ανεβούν έως τις κορυφές, όπου οι Δάκες γαντζώνονταν με πείσμα στα φρούριά τους. Κατά την διάρκεια της μάχης ξεσπά μια καταιγίδα και οι Δάκες αποτραβιόνται στα βουνά και καταλαμβάνεται και η πρωτεύουσα τους.

Η πρώτη πτώση του Δεκεβάλου είναι οδυνηρή αλλά όχι χωρίς ελπίδα. Κλείνεται ειρήνη. Έτος 102. Ο Τραϊανός επιστρέφει στην Ρώμη θριαμβευτής. Δακικός. Στην Σύγκλητο εμφανίζονται οι απεσταλμένοι του ηττημένου βασιλιά, για την δέουσα πράξη της λήξεως. Η εντύπωση στο πλήθος είναι μεγάλη. Ο Δεκέβαλος ανακηρύσσεται «σύμμαχος του ρωμαϊκού λαού», ο πιο ανώδυνος τύπος υποταγής. Ή ήττα δεν εκμηδένισε το γόητρο αυτών των βαρβάρων. Οι Δάκες ενώπιον της Συγκλήτου της Ρώμης και οι λόγοι τους εκφωνημένοι στα λατινικά αναγέννησαν εξ ολοκλήρου τον μύθο. Έγιναν ιδεαλιστικά πορτραίτα των Δακών (σήμερα βρίσκονται στο Βατικανό), που διαιώνισαν την μνήμη του συμφώνου.

Αλλά στα δάση του, ο Δεκέβαλος δεν αισθανόταν σύμμαχος του Ρωμαϊκού λαού. Οι προορισμένοι για εχθροί δεν μπορούν να είναι σύμμαχοι. «Ωσαύτως αι συμμαχίαι διαλύονται». Ο βασιλιάς δεν περίμενε πολύ. Επιτέθηκε. Και ο Τραϊανός πήρε άλλη μια φορά τον δρόμο προς τον Δούναβη. Έτος 105. Αυτός ο δεύτερος πόλεμος ξεπέρασε σε διαστάσεις και βάθος τον προηγούμενο. Η πράξη των Δακών ήταν αυτοκτονία. Όχι ο Δεκέβαλος, αλλά η μεγαλοπρέπεια του βαρβάρου βασιλιά στάθηκε αντιμέτωπη με τον αυτοκράτορα. Όλα σε αυτόν τον πόλεμο αναπολούσαν το βαθύ πλάνο. Ο μύθος ωθούσε τον ηττημένο όπως και τον νικητή. Ο Τραϊανός κατέφυγε στην τεχνική και την φαντασία. Ο πιο μεγάλος αρχιτέκτονας της αυτοκρατορίας, ο Απολλόδωρος της Δαμασκού, κατασκεύασε την διάσημη γέφυρα της Δρουμπέτα, που θυμίζει μυθώδη έργα: η γέφυρα του Ξέρξη στον Ελλήσποντο, στην γετική χώρα. Άλλο ένα γιγάντιο έργο, που αποτελεί μια μαρτυρία των διαστάσεων τις οποίες πήρε στο μυαλό του Τραϊανού ο πόλεμος και της αποφάσεως του να συντρίψει τον βάρβαρο και να επιβάλει τον ρωμαϊκό νόμο. Η τραγωδία θα εκτυλιχθεί αιματηρή και σκοτεινή. Την παρακολουθούμε στα ανάγλυφα της στήλης μέχρι την τελευταία πράξη, που συγκεντρώνει τον Δακικό λαό γύρω από τον βασιλιά του, σε έναν απέλπιδα αγώνα. Η δεύτερη και τελευταία πτώση της Σαρμιζεγετούσα. Οι σκηνές περιγράφονται με δύναμη και μεγαλοπρέπεια. Οι γλύπτες ήξεραν να εκφράζουν το σύμβολο και σέβονταν τον ηττημένο. Η γενναία υπεράσπιση είναι φανερή. Από τα τείχη πέφτουν βροχή τα γετικά βέλη. Τα τελευταία. Η ύψιστη πράξη είναι κοντά. Σε ένα ανάγλυφο παρουσιάζεται μια στιγμή αναταραχής μεταξύ των Δακών. Μια ευγενής φιγούρα ανεβαίνει ανάμεσα σε όλους, ίσως ο Δεκέβαλος, κοιτάζοντας από τα τείχη, αυστηρός και ακίνητος, προς τους εχθρούς. Ο ερμητισμός του και η τραγική μεγαλειότητα υποδεικνύουν την απόφαση. Βλέπουμε την σκηνή της συλλογικής αυτοκτονίας. Οι ευγενείς και οι ιερείς παίρνουν από κοινού δηλητήριο. Ο γλύπτης περιορίσθηκε στις λεπτομέρειες που εξηγούν με απλότητα τι συνέβη. Ο θάνατος του βασιλιά του ενέπνευσε μια θεαματική εικόνα. Ακολουθούμενος από ιππείς, ο βασιλιάς αυτοκτονεί με το ίδιο του το σπαθί, πριν να πέσει στα χέρια των εχθρών. Τον βλέπουμε να διπλώνει τα γόνατα. Το ανάστημά του είναι γιγάντιο. Πεθαίνοντας στηρίζεται απο ένα δέντρο, στο δάσος του. Δεκέβαλος, ο βάρβαρος βασιλιάς. Ο αυτοκράτορας θριάμβευσε χωρίς να νικήσει εκείνα που τον οδήγησαν σε αυτόν τον βασιλιά. Στην τελευταία σκηνή εμφανίζεται ο Γετικός λαός. ‘Aνδρες, γυναίκες, παιδιά, μη δεχόμενοι την υποταγή, κατέφυγαν στο δάσος, στρέφοντας το βλέμμα προς την χώρα την οποία εγκατέλειψαν. Και ήταν αθάνατοι. Το είπε ο Ηρόδοτος. Και ο Πλάτων. Και οι άλλοι.

«Ευτυχισμένη Δακία» ή ο εκλατινισμός των Γετο-δακών

Ο Οβίδιος στην Τόμις : «Βάρβαρος είμαι εγώ εδώ, επειδή κανείς δεν με καταλαβαίνει». (Barbarus hic ego sum, qui non intellegor ulli.)

Αυτή η χώρα ήταν τώρα η Δακία του Τραϊανού. Εκείνο που συνέβη εκεί ήταν ένα από εκείνα τα μυστήρια που κυριαρχούν στην γέννηση ενός λαού και δεν εξηγούνται ποτέ αρκετά μέσα από συγκεκριμένες μαρτυρίες. Η Δακία εκρωμαϊστικε για πάντα. Ο λαός της, υποτεταγμένος ή ελεύθερος, μίλησε λατινικά. Ο ρωμαϊκός νόμος ευνόησε αυτή την γη. Και στη χώρα, ανοίχτηκαν δρόμοι, αποικίσθηκε και προστατευμένη πια, άρχισε να ευημερεί. Καλείται τώρα Dacia Felix. Οι θησαυροί του Δεκεβάλου μετεφέρθησαν στην Ρώμη, το χρυσάφι των Καρπαθίων, τα κοπάδια, το στάρι, τα ονειρεμένα πλούτη της Δακίας, κέντρισαν την φαντασία. Αλλά η σκιά του Τραϊανού θα προστατεύει αυτήν την χώρα για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι να μετατραπεί και αυτή σε μύθο. Στην Σαρμιζεγετούσα την νέα, θεμελιωμένη από τον αυτοκράτορα, ένα μωσαϊκό παριστάνει την συνάντηση του Τραϊανού με τον Αχιλλέα. Ο μύθος της Τροίας στα Καρπάθια! Ο Τραϊανός ο ίδιος συμβάλει σε αυτόν τον μύθο. Στους στίχους του Αδριανού (που ήταν στρατηγός του αυτοκράτορα στην Δακία), τον βλέπουμε στην Αντιόχεια, ζητώντας από τον Ζούπιτερ Κασσιους μια νίκη εναντίον των Πάρθων, την ίδια με εκείνη την οποία είχε εναντίον των Γετών, και προσφέροντας στον βωμό το κέρας του βίσωνος στολισμένο με χρυσάφι, το οποίο οι Γέτες άφησαν στα χέρια του: «Στον Ζούπιτερ Κάσσιο…ο Τραϊανός, από την γενιά του Αινεία, ο κυρίαρχος των ανθρώπων, προς τον κυρίαρχο των αθανάτων». Ο μύθος της Τροίας συγχωνεύτηκε μαζί με εκείνον των Γετών. Το κέρας του βίσωνος επικαλείται τη μνήμη του Δεκεβάλου, του μεγάλου ηττημένου. Οι νικητές του δεν τον ξέχασαν. Και με τον Δεκέβαλο αναβιώνει και ο Ζάμολξης. Περισσότερο από δύο αιώνες μετά την κατάκτηση, στους Καίσαρες του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο Τραϊανός τους δικαιώνει ζωντανά ενώπιον του Ζούπιτερ: «Εξουδετέρωσα τους Γέτες, τους πιο μαχητικούς ανάμεσα στα έθνη, όχι μόνο μέσω της σωματικής δυνάμεως, αλλά και μέσω της γενναιότητας την οποία τους ενέπνεε ο Ζάμολξης ο πιο ευλαβής από αυτούς. Πεπεισμένοι ότι δεν πεθαίνουν ποτέ, αλλά ότι μετοικούν μόνο, αντιμετωπίζουν τον θάνατο πιο ευτυχείς από ότι εάν ξεκινούσαν για ένα ταξίδι.»

[...]

Η πορεία των Γετο-δακών στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Δάκες στον αυτοκρατορικό θρόνο

Διατήρησαν αυτοί οι εκρωμαϊσμένοι Δάκες την ιδέα του παρελθόντος τους, τον μύθο, την ανάμνηση των ηρώων τους; Τα γραπτά δεν μπορούν να πούνε πολλά, γιατί οι Δάκες χωρικοί δεν ήξεραν να γράφουν βιβλία. Συναντούμε με σχετική συχνότητα το όνομα του Δεκεβάλου, το οποίο φαίνεται πως θα ήταν αρκετά διαδεδομένο. Και εκείνο του Διοππανέους (σε ένα μέρος Δρύπανες). Και σημειώνεται μεταξύ των «τυράννων» μικρής διάρκειας, αλλά μικρής σημασίας, που εμφανίστηκαν στα νότια του Δούναβη την εποχή της κρίσεως της αυτοκρατορίας, δίπλα στον Αουρελιανό, Δάκα στην καταγωγή και πρώην βοσκό, ανακηρυγμένο από τα πλήθη αυτοκράτορα την εποχή του Κλαυδίου, ακόμα ένας Δάκας, ο Ρεγκαλιανός, από το Δύροστορουμ, ενάρετος αξιωματικός, που ισχυριζόταν ότι κατάγεται κατευθείαν από τον Δεκέβαλο. Αυτά τα πράγματα λένε κάτι. Αλλά δεν γνωρίζουμε την βαθύτερη ιστορία, μέσω της οποίας ερμηνεύονται άλλα παράξενα γεγονότα τα οποία και σήμερα είναι ανερμήνευτα. Ποιοι ήταν εκείνοι οι «Γότθοι» του ιστορικού Ιορδάνη, που στα τραγούδια τους μνημόνευαν με ευλάβεια σαν έναν πρόγονο τον σοφό Δικίνεους, ιερέα και σύμβουλο του Βουρουϊστα, Γότθου βασιλιά; Ο Ιορδάνης, Γότθος αυτός ο ίδιος, γεννήθηκε στις όχθες του Δούναβη και μπόρεσε να συλλέξει άμεσες παραδόσεις. Αυτές οι παραδόσεις αποδείκνυαν την ευλάβεια και για τον Ζάμολξι (Ζαμολξέμ) και περί του Διουπανέους (Δορπανεους). Τι θα μπορούσε να αναβιώσει τον Γετικό μύθο με τους ήρωές του και να κάνει τους Γότθους να ονομάζονται αυτοί οι ίδιοι Γέτες; Δεν είναι εδώ όμως ο κατάλληλος χώρος για να εισέλθουμε σε λεπτομέρειες.

Πριν την αποχώρηση του Αουρελιανού ακόμα, η επαρχία δεν έχαιρε μιας πολύ βεβαίας ειρήνης. Οι ελεύθεροι Δάκες, αυτοί που είδαμε στην στήλη να φεύγουν στα δάση και οι οποίοι έμεναν στο μισό της χώρας το μη κατεχόμενο από τους Ρωμαίους, επέστρεφαν συχνά με επιδρομές. Ήταν γνωστοί τώρα με άλλο όνομα (οι Δάκες έχουν πάντοτε όνομα): Δακίσκοι ή Κάρποι, Καρποδάκοι, Καρπογέτες (ονόματα συγγενή με το όνομα Καρπάθια). Ήταν στιγμές που η ταραχή έφτανε στον παροξυσμό. Τα γραπτά και τα κείμενα μιλούν την εποχή των Αντωνίνων περί της μανίας των Δακών, furor Daciscorum, και για την τρέλα τους. Ένα νόμισμα παριστάνει την αλληγορική φιγούρα μιας γυναίκας με ένα με ένα λάβαρο στο χέρι, με το φόντο των βουνών, και την ακόλουθη επιγραφή στα ελληνικά: «παράνοια Γετών». Μετά τον Αουρελιανό οι ταραχές επιδεινώθηκαν. Οι ίδιοι άνθρωποι μαζί με τους Γότθους ή χωρίς αυτούς, πέρασαν τον Δούναβη φέρνοντας την ανασφάλεια και εντός των νέων συνόρων της αυτοκρατορίας.

Αλλά η περίοδος της μέγιστης επιδεινώσεως είναι στο τέλος του τρίτου και αρχές του τετάρτου αιώνος, όταν χάνοντας η Ρώμη την εξουσία, φτάνει η αυτοκρατορία σε σημείο να διαλυθεί με τα στρατιωτικά κινήματα και την αναρχική άνοδο των επαρχιών. Ο ρόλος των Δακών είναι θεμελιώδης σε αυτήν την μεγάλη κρίση που συντάραξε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Οι ιστορικοί συνήθως δίνουν μικρή η καθόλου προσοχή στο γεγονός ότι, για μια περίοδο τεσσάρων δεκαετιών -από τον ερχομό του Μαξιμιανού Ηρακλέους σαν αυτοκράτορα συνέταιρου σύνθρονου του Διοκλητιανού (286) μέχρι και τον θάνατο του Λικινίου (324)- τέσσερις αυτοκράτορες Δάκες ή Κάρποι στην καταγωγή διαδέχθηκαν χωρίς διακοπή στο πηδάλιο της αυτοκρατορίας και συνέστησαν μια πραγματική δυναστεία, την πρώτη δανουβική δυναστεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μαξιμιανός Ηρακλής, Μαξιμιανός Γαλέριος, Μαξιμιανός Δαϊα και Λικίνιος, στους οποίους πρέπει να προστεθεί και ο Μαξέντιος, σφετεριστής αυτοκράτορας (γιός του Μαξιμιανού Ηρακλέους), καθώς και άλλοι δύο Δάκες σαν καίσαρες: ο Σεβήρος και ο Λικινιανός. Όλοι ήταν ταπεινής καταγωγής, ποιμένες ή χωρικοί και -με εξαίρεση τον Μαξέντιο- ανυποχώρητοι εχθροί της ολιγαρχίας της Ρώμης. Έφτασαν στην πορφύρα με την θέληση των λεγεώνων, και κάποιοι από αυτούς μη εννοώντας να πατήσουν το πόδι τους στην Ιταλία παρά σαν εχθροί. Αυτοί οι Δάκες εκπροσωπούν στην ιστορία της Ρώμης ένα φαινόμενο απόλυτα μοναδικό και επαναστατικό: είναι αυτοκράτορες αντίνομοι της ίδιας της ιδέας της αυτοκρατορίας. Στην πραγματικότητα είναι οι πρώτοι βάρβαροι που κατέκτησαν την εξουσία, φέρνοντας στην Ρώμη και στην Ανατολή, όχι την ιδέα της εξουσίας σεβαστή μέχρι τώρα, αλλά το σπέρμα της καταρρεύσεως και την θέληση της ιδρύσεως μιας άλλης αυτοκρατορίας, που θα είχε για κέντρο την Νικομήδεια, την πρωτεύουσα των Βυθινίων Θρακών. Μεταξύ αυτών των αυτοκρατόρων εκείνος που εκπροσωπεί την πιο δυνατή και πιο πείσμωνα προσωπικότητα, ο Γαλέριος, φαίνεται να είχε πλήρη συνείδηση του δακικού παρελθόντος, κληρονομικά εχθρικού της Ρώμης. Είναι γνωστοί μέσα από σύγχρονες μαρτυρίες του Λακτάντιου οι προσωπικοί λόγοι και η αμείωτη παρόρμηση που τον ωθούσε αυτόν τον Δάκα εναντίον της αυτοκρατορίας που έπεσε στα χέρια του. Γιος υπερδουνάβιας μητέρας, «που λάτρευε θεότητες των βουνών» και αφιερωμένος και εκείνος ο ίδιος σε αυτή την λατρεία, που δεν μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν του Ζάμολξι, ο Γαλέριος είναι ο τύπος του επαναστάτη που βγήκε απο αυτά τα βουνά, όπου η ποιμενική ζωή διατήρησε πάντα την ιδέα της βάρβαρης ελευθερίας, εχθρού οποιασδήποτε αυτοκρατορίας. Έγινε Καίσαρ και μετά αυτοκράτορας, ο πρώην βοσκός, πιστός στις προγονικές του πίστεις, στις κοινωνική του καταγωγή και στο ένστικτο του λαού του, έστρεψε την λεγεώνα εναντίον της Ιταλίας, με την απόφαση -βεβαιώνει ο Λακτάντιος- να «σβήσει ακόμα και την ανάμνηση της Ρώμης», και ήταν σε σημείο -διακηρύσσει ο ίδιος χριστιανός συγγραφέας- « να αλλάξει το όνομα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε εκείνο της Δακικής αυτοκρατορίας».

[Adminović]

Οι Βλάχοι εν ολίγοις είναι οι Δάκες προερχόμενοι από τη ρωμαϊκή Δακία, οι οποίοι εκλατινίστηκαν (και αναμείχθηκαν με έποικους που κουβάλησαν στα εδάφη τους από άλλα σημεία της αυτοκρατορίας οι Ρωμαίοι), ενώ οι Αρβανίτες/Αλβανοί είναι οι ελεύθεροι Δάκες, που αναμείχθηκαν με λαούς εκτός της αυτοκρατορίας και διατήρησαν τη δακική λαλιά και αργότερα θα εισβάλουν στα εδάφη της αυτοκρατορίας με τους συμμάχους τους.

[nemo]

μια παρενθηση ή συμπληρωμα για το τελευταιο ενας ¨"δακος ή "βλαχος εκανε ανταρτικο το 41-42
καπου στην λαρσα για ανεξαρτητη βλαχια ή δακια στο τελος οι γυναικες του χωριου του
τον λιθοβολησαν μεχρι θανατου στο σπιτι του

η ιστορια δεν γραφει αν του φορεσαν κουδουνια στην κηδεια του

[nemo]

και μια διορθωση -που μπορεις να την σβησεις -αφου την δωσεις προσοχη οταν λεμε καταγωγη δεν εννοουμε
αποκλειστικα την γονιδιακη του συγκεκριμενου χωρου αλλα τον τοπο γεννήσεως
πχ οταν οι ρωμαιοι καταλαμβαναν μια περιοχη εστελναν αποικους και στρατιωτες συνηθως την αφροκρεμα
απο αυτους εχουμε τους απογονους που σχετιζονται με την περιοχη αλλα οχι με το γονιδίωμα του λαου που καταλαμβαναν

[Τλαξκαλτέκος]

Την ώρα που οι ελληνικές πόλεις έπεφταν σχετικά εύκολα η μία μετά την άλλη στα χέρια των Μακεδόνων και μετά των Ρωμαίων, οι Δάκες παρέμειναν ανυπότακτοι στους Μακεδόνες και -χάρη στη σθεναρή τους αντίσταση- κατάφεραν εν μέρει να διατηρήσουν την ελευθερία τους και έναντι των Ρωμαίων, ενώ τελικά με τις επιδρομές τους ανάγκασαν τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν οριστικά τα καταληφθέντα εδάφη της Δακίας και να αποσυρθούν νοτίως του Δούναβη.

Οι Βλάχοι εν ολίγοις είναι οι Δάκες προερχόμενοι από τη ρωμαϊκή Δακία, οι οποίοι εκλατινίστηκαν (και αναμείχθηκαν με έποικους που κουβάλησαν στα εδάφη τους από άλλα σημεία της αυτοκρατορίας οι Ρωμαίοι), ενώ οι Αρβανίτες/Αλβανοί είναι οι ελεύθεροι Δάκες, που αναμείχθηκαν με λαούς εκτός της αυτοκρατορίας και διατήρησαν τη δακική λαλιά και αργότερα θα εισβάλουν στα εδάφη της αυτοκρατορίας με τους συμμάχους τους.

Οι Δάκες και οι εκλατινισμένοι Δάκες εγκατέλειψαν όλοι μαζί την υπερδουνάβια Δακία , η οποία κατεχόταν από τους Ρωμαίους για πάνω από 150 χρόνια. Δεν υποχρέωσαν οι Δάκες τους Ρωμαίους να εγκαταλείψουν την Δακία , αλλά οι Γότθοι.

Όντως οι Αλβανοί είναι οι μη εκλατινισθέντες Δάκες , αλλά δεν βρέθηκαν εκτός της αυτοκρατορίας. Αντίθετα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Βορειοδυτική Βουλγαρία - Νότια Σερβία και από εκεί μετανάστευσαν στην Αλβανία στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ. εξαιτίας των αβαρικών επιδρομών. Στην Αλβανία βρήκαν ήδη εκεί εγκατεστημένους Σλάβους.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Όντως οι Αλβανοί είναι οι μη εκλατινισθέντες Δάκες , αλλά δεν βρέθηκαν εκτός της αυτοκρατορίας. Αντίθετα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Βορειοδυτική Βουλγαρία - Νότια Σερβία και από εκεί μετανάστευσαν στην Αλβανία στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ. εξαιτίας των αβαρικών επιδρομών. Στην Αλβανία βρήκαν ήδη εκεί εγκατεστημένους Σλάβους.

Γιατί όμως δεν επιβίωσε η γλωσσα τους στην αρχική τους κοιτιδα;

[Τλαξκαλτέκος]

Όντως οι Αλβανοί είναι οι μη εκλατινισθέντες Δάκες , αλλά δεν βρέθηκαν εκτός της αυτοκρατορίας. Αντίθετα εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Βορειοδυτική Βουλγαρία - Νότια Σερβία και από εκεί μετανάστευσαν στην Αλβανία στις αρχές του 7ου αι. μ.Χ. εξαιτίας των αβαρικών επιδρομών. Στην Αλβανία βρήκαν ήδη εκεί εγκατεστημένους Σλάβους.

Γιατί όμως δεν επιβίωσε η γλωσσα τους στην αρχική τους κοιτιδα;

Γιατί έμειναν εκεί πολύ λίγοι και αυτοί οι λιγοστοί αφομοιώθηκαν από Γότθους και Σλάβους. Έπειτα στην περιοχή εγκαταστάθηκαν Ούγγροι, Πετσενέγκοι και αργότερα Κουμάνοι. Οι Βλάχοι ( Ρουμάνοι ) μετακινήθηκαν στην Ρουμανία από την Βόρεια Βουλγαρία τον 11ο - 12ο αι. μ.Χ.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

μια παρενθηση ή συμπληρωμα για το τελευταιο ενας ¨"δακος ή "βλαχος εκανε ανταρτικο το 41-42
καπου στην λαρσα για ανεξαρτητη βλαχια ή δακια στο τελος οι γυναικες του χωριου του
τον λιθοβολησαν μεχρι θανατου στο σπιτι του

η ιστορια δεν γραφει αν του φορεσαν κουδουνια στην κηδεια του

Δεν είναι κάτι παραξενο που η συντριπτική πλειοψηφια δεν επιθυμούσε να αποκτήσει αλλη εθνική συνείδηση εκείνη την εποχή για ευνοητους λόγους.
Πάντως η ρουμανική προπαγάνδα είχε κάποια επιτυχία σε ορισμενες βλαχικες κοινότητες πριν την εποχή των βαλκανικών πολέμων και την ενσωμάτωση τους στο ελληνικό κράτος.

[nemo]

στο θεμα των αλβανων ειμαι πολυ επιφυλακτικος το εξεταζω και απο την θεση την γεωπολιτικης
ποιος ο λογος για εγκατασταση σε ενα δυσκολο τοπο ; συνηθως οι λαοι διαλεγουν ευκολους τοπους με προσβαση
οποτε πιστευω στην μετακινηση που αναφερει ενας ιστορικος μερικων χιλιαδων απο τον καυκασο
για την φυλαξη της οδου και στον γηγενή πληθυσμο