Born in 1869, the son of a peasant, he grew up in the Siberian village of Pokrovskoye where his mystical gifts were reportedly in evidence by the time he was 12. It was said that the family cows produced more milk when he was around and he once solved a horse theft by prophesying correctly that the stolen animal would be found in the home of the richest man in the village.
After a spell in a monastery in his late 20s, he claimed that by sleeping with women he could take on their sins and thus help them find the ‘grace of God’.
‘I don’t degrade you, I purify you,’ he told his female followers as he led them in energetic dances around incense-fragranced fires in nearby forests, after which he would purportedly ‘rejoice’ with each of them.
With mesmeric eyes and an ability to contract and expand his pupils at will, he had plenty of willing disciples, despite his poor personal hygiene.
Every spring he set off on treks to various holy places and boasted of the privations he suffered en route, once claiming he had gone six months without changing his underwear.
One man who encountered him remarked that he smelled like a goat. Others talked of his foul breath and ‘teeth like blackened stumps’.
This did not deter the groups of young women he frequently brought back from his travels. These acolytes were given distinctly unholy nicknames such as ‘Hot Stuff’, ‘Boss Lady’ and ‘Sexy Girl’.
Remarkably, his liaisons with them were tolerated by his wife, Praskovia, who, three years his senior, had married him when he was 18 and remained loyal to him to the end.
‘He has enough for all,’ she once remarked cryptically, referring perhaps to the legendary size of Rasputin’s endowment.
Many could attest to that, including the two sisters, aged 15 and 20, who were invited to join him at a bath-house in the city of Kiev for a session of ‘rejoicing’.
Heroes or villains?
-
- Danchō
- Δημοσιεύσεις: 13240
Heroes or villains?
ΡΑΣΠΟΥΤΙΝ
0 .
«Και η κουτσή Μαρία είναι εθνικιστές. Δηλαδή σε αυτό το επίπεδο; Εμείς είμαστε όλος ο πλανήτης!»
«Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς, οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας, κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»
«Εμείς· οι Aλεξανδρείς, οι Aντιοχείς, οι Σελευκείς, κ’ οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες Aιγύπτου και Συρίας, κ’ οι εν Μηδία, κ’ οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι. Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»
-
- Ultimate Stalker
- Δημοσιεύσεις: 47272
- Τοποθεσία: Γεφυρα
Re: Heroes or villains?
O Rasputin ηταν red pill πριν το red pill, τις γλεντησε καλα
0 .
Αρίστος έγραψε:Oτι λεω ειναι προιον ενδελεχους μελετης και οχι φαντασιοπληξιας σαν τα φιδια που παραγουν τα εκφυλισμενα δυτικα μιντια.
-
- Sloboda Narodu
- Δημοσιεύσεις: 14254
- Τοποθεσία: F.R. Liberland
Re: Heroes or villains?
Στηρίζουμε σύντροφο Ρασπούτιν.
0 .
Ο ψεκασμός είναι υγεία, είναι πολιτισμός!
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
Σκοτώνει βακτήρια, ιούς, μύκητες, ζιζάνια, καθώς και πάσης φύσεως παράσιτα.
-
- Mr Lamogio
- Δημοσιεύσεις: 1757
- Τοποθεσία: Tiocfaidh ár lá
Re: Heroes or villains?
One man's hero, another's villain.
0 .
Formerly known as lamogio88
"Let us have a dagger between our teeth, a bomb in our hands and an infinite scorn in our hearts."
"Let us have a dagger between our teeth, a bomb in our hands and an infinite scorn in our hearts."
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3142
Re: Heroes or villains?
Ρασπούτιν : Ψευδώνυμο του Γκριγκόρυ Γεφίμοβιτς Νόβυχ. Ρασπούτιν σημαίνει διεφθαρμένος στα ρώσικα. Σιβηριανός χωρικός. Αγράμματος. Γεννήθηκε το 1872. 18 χρονών πήγε σε μοναστήρι και μυήθηκε στην αίρεση των Χλυστών ( ή Μαστιγουμένων ) . Τελικά δεν έγινε μοναχός. Διαστρεβλώνοντας τα κηρύγματα της αίρεσης αυτής , διατύπωσε δικό του δόγμα , σύμφωνα με το οποίο η σεξουαλική εξάντληση ήταν το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός κοντά στον Θεό. Νυμφεύθηκε 19 ετών την Προσκόβια Φυόντοροβνα , με την οποία απέκτησε 4 παιδιά. Περιπλανήθηκε στο Άγιο Όρος και στα Ιεροσόλυμα , ζώντας απ' τις δωρεές των χωρικών, οι οποίοι πίστευαν πως ήταν απεσταλμένος του Θεού και ότι είχε το χάρισμα να γιατρεύει και να προλέγει το μέλλον. Οι περιπλανήσεις του τον έφεραν στην Αγία Πετρούπολη το 1903 . Βρώμικος και ατημέλητος , με τα σπινθηροβόλα μάτια του και τις υποτιθέμενες υπερφυσικές ικανότητές του , παρουσιάστηκε στην τσαρική οικογένεια το 1905 και το 1908 κλήθηκε να προσφέρει τις "ιατρικές" υπηρεσίες του στον αιμοφιλικό διάδοχο του θρόνου Αλεξέι Νικολάγεβιτς. Ο Ρασπούτιν απάλυνε τον πόνο του αγοριού ( χρησιμοποιώντας ίσως τη μέθοδο του υπνωτισμού ) και πριν φύγει από το παλάτι , προειδοποίησε τους γονείς ότι το πεπρωμένο του παιδιού και της δυναστείας ήταν πλέον συνδεδεμένο με το δικό του. Έτσι επί μια δεκαετία ο Ρασπούτιν κυριαρχούσε στην τσαρική οικογένεια . Ταπεινός και άγιος χωρικός μπροστά στην οικογένεια , αλλά μακριά από αυτή συγκέντρωσε γύρω του διάφορες ερωμένες. Η συμπεριφορά του είχε πάρει διαστάσεις σκανδάλου. Ο τσάρος και η τσαρίνα όμως τον προστάτευαν και απέρριπταν τις εναντίον του κατηγορίες. Τον Σεπτέμβριο του 1915 ο τσάρος Νικόλαος Β΄ έφυγε για το μέτωπο του Α΄Π.Π. και ανέθεσε την εσωτερική διαχείριση της χώρας στην τσαρίνα Αλεξάνδρα. Ως προσωπικός της σύμβουλος ο Ρασπούτιν έφτασε στο σημείο να διορίζει ο ίδιος εκκλησιαστικούς αξιωματούχους , υπουργούς ανίκανους , επενέβαινε στα στρατιωτικά θέματα και πολεμούσε σκληρά όποιον αμφισβητούσε την απολυταρχία και τον ίδιο. Το 1916 , μια ομάδα ακραίων συντηρητικών , ο πρίγκιπας Φέλιξ Γιουσούποφ ( σύζυγος ανιψιάς του τσάρου ) , ο Βλαντίμιρ Μιτροφάνοβιτς Πουρισκέβιτς ( μέλος της Δούμας ) και ο Μέγας Δουξ Ντμίτρυ Πάβλοβιτς ( εξάδελφος του τσάρου ) , αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Ρασπούτιν για την αποφυγή νέων σκανδάλων που θα έπλητταν την μοναρχία . Τη νύχτα της 29ης προς 30ή Δεκεμβρίου , ο Γιουσούποφ προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του και του πρόσφερε δηλητηριασμένο κρασί και κέικ. Βλέποντας ότι το δηλητήριο δεν ενεργούσε , τον πυροβόλησε. Ο Ρασπούτιν σύρθηκε ως την αυλή , όπου ο Πουρισκέβιτς τον ξαναπυροβόλησε . Τέλος , οι συνωμότες τον έδεσαν και τον έριξαν στον παγωμένο Νέβα , όπου και πέθανε από πνιγμό.
Μια ταινία του 1996 με ελληνικούς υπότιτλους .
Μια ταινία του 1996 με ελληνικούς υπότιτλους .
1 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
- Crazy poster
- Δημοσιεύσεις: 1132
Re: Heroes or villains?
Στο βιβλίο του γνωστού καθηγητη και κλασσικιστή Victor Davis Hanson με τίτλο The Wars of the Ancient Greeks αναφέρεται οτι κανονικά θα έπρεπε να παρομοιάζουμε τον Αλέξανδρο όχι με τον Ναπολέοντα αλλά με τον Χίτλερ.
0 .
-
- Supreme poster
- Δημοσιεύσεις: 16472
Re: Heroes or villains?
Ακρίδης Κατσαριδόπουλος έγραψε:Στο βιβλίο του γνωστού καθηγητη και κλασσικιστή Victor Davis Hanson με τίτλο The Wars of the Ancient Greeks αναφέρεται οτι κανονικά θα έπρεπε να παρομοιάζουμε τον Αλέξανδρο όχι με τον Ναπολέοντα αλλά με τον Χίτλερ.
εσυ τι λες ;
0 .
το απόλυτο ένα που συχαίνομαι είναι οι αυταπάτες
επειδη είναι και ο λόγος της ύπαρξής μου
επειδη είναι και ο λόγος της ύπαρξής μου
-
- Crazy poster
- Δημοσιεύσεις: 1132
Re: Heroes or villains?
Όταν η λοβοτομή και ο «πατέρας» των χημικών όπλων βραβεύονταν με Νόμπελ
Του Κώστα Δεληγιάννη
Στο μυαλό όλων μας, τα βραβεία Νόμπελ έχουν ταυτισθεί με επαναστατικά επιτεύγματα που βελτίωσαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα την ανακάλυψη της πενικιλίνης ή τα φάρμακα για ελονοσία και άλλες παρασιτικές ασθένειες, τα οποία ανέπτυξαν οι φετινοί τρεις νικητές του Νόμπελ Ιατρικής.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, από την ιστορία του θεσμού δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις, δηλαδή «σκοτεινές» σελίδες όπως η βράβευση της λοβοτομής ως θεραπείας της σχιζοφρένειας ή η επιλογή του Γερμανού Φριτς Χάμπερ για το Νόμπελ Χημείας του 1918, παρόλο που ο συγκεκριμένος επιστήμονας ήταν ο «πατέρας» των χημικών όπλων.
Για όσους μάλιστα θυμούνταν την περίπτωση του Χάμπερ, το Νόμπελ Ειρήνης του 2013, το οποίο απονεμήθηκε στον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, έμοιαζε σαν να «ξεπληρώνει» την απονομή που είχε γίνει 95 χρόνια νωρίτερα. Βέβαια, ο Χάμπερ κέρδισε τη διάκριση για τις μελέτες του στη σύνθεση της αμμωνίας, η οποία άνοιξε τον δρόμο για τα γεωργικά λιπάσματα. Παρ’ όλα αυτά, οι μελέτες αυτές γίνονταν παράλληλα με τη σύνθεση δηλητηριωδών αερίων για τα πεδία των μαχών.
Γι’ αυτό τον σκοπό, ο Χάμπερ είχε τεθεί επικεφαλής του αντίστοιχου τμήματος του στρατού της Γερμανίας. Ακόμη χειρότερα, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο επιστήμονας επέβλεψε ο ίδιος στη μάχη της Ιπρ τη χρήση των αερίων που είχε συμβάλει να παρασκευασθούν.
Είναι χαρακτηριστικό πως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της Γερμανίας, «δεν περίμενε να κερδίσει το βραβείο. Περισσότερο φοβόταν ότι τον περίμενε το εδώλιο του στρατοδικείου», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Σουηδός χημικός Ίνγκερ Ίνγκμανσον, βιογράφος του Χάμπερ.
Πάλι το Νόμπελ Χημείας, και πάλι σε έναν Γερμανό επιστήμονα, αποτελεί μία ακόμη αμφιλεγόμενη επιλογή της επιτροπής. Αυτή τη φορά, ο αποδέκτης ήταν ο Ότο Χαν, ο οποίος τιμήθηκε τον Νοέμβριο του 1945 για την ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης.
Ωστόσο, τρεις μόλις μήνες πριν από την ανακοίνωση, η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε γίνει μάρτυρας του αποκρουστικού «προσώπου» της σχάσης, που δεν είναι άλλο από την ατομική βόμβα, με την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Η αλήθεια είναι πως ο Χαν δεν είχε πάρει μέρος σε κανένα πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων. Εντούτοις, είναι τουλάχιστον σοκαριστική η συγκυρία μέσα στην οποία έγινε η βράβευση.
Στην περίπτωση του Πορτογάλου νευρολόγου Έγκαζ Μονίζ, αμφιλεγόμενη ήταν η ίδια η ανακάλυψή του, δηλαδή η χρήση της λευκοτομής (όπως λεγόταν τότε η λοβοτομή) σε περιστατικά σχιζοφρένειας. Για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, οι γιατροί κατέστρεφαν τμήματα του εγκεφάλου των ασθενών, καταστρέφοντας όμως έτσι και σημαντικές νοητικές λειτουργίες.
Ο Μονίζ απέσπασε το Νόμπελ Ιατρικής το 1949, μία απόφαση που αρκετά χρόνια αργότερα υπερασπίστηκε ένα μέλος της τότε επιτροπής, υποστηρίζοντας πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης της σχιζοφρένειας. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί η βράβευση μιας «θεραπείας» που είχε τόσο τραγικές επιπτώσεις, όπως το γεγονός ότι οι ασθενείς έχαναν την επαφή με την πραγματικότητα και γίνονταν «φυτά».
Διάψευση του σκεπτικού βράβευσης, αν και δεκαετίες αργότερα, υπήρξε και στην περίπτωση του DDT, του μοναδικού εντομοκτόνου που έχει κερδίσει Νόμπελ. Το DDT ανακαλύφθηκε από τον Ελβετό Πολ Μίλερ, ο οποίος ήταν ο νικητής του Νόμπελ Ιατρικής το 1948.
Η τότε ανακοίνωση αναφερόταν στη δράση του DDT, και πιο συγκεκριμένα στην ικανότητά του να εξοντώνει τα παράσιτα που διαδίδουν την ελονοσία, καταπολεμώντας έτσι την ασθένεια. Έτσι, χάρις στο DDT, αρκετές χώρες όπως οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξαλείψουν πλήρως την ελονοσία, μέσα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Παρ’ όλα αυτά, ήδη το 1962 συστάθηκε στις ΗΠΑ ένα συμβούλιο ειδικών για την αξιολόγηση των συνεπειών του, η οποία πρότεινε την απόσυρση του εντομοκτόνου. Η δημιουργία του συμβουλίου έγινε επειδή είχαν αρχίσει να γίνεται ορατή η επίδραση στο περιβάλλον, όπως για παράδειγμα το ότι είναι τοξικό για τα ψάρια και μειώνει τον πληθυσμό των πουλιών.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το DDT άρχισε να απαγορεύεται σε ολοένα περισσότερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Στην πορεία, αποδείχθηκε πως επηρεάζει το ενδοκρινικό σύστημα του ανθρώπου, με συνέπεια να ενοχοποιείται για την εμφάνιση καρκίνου.
http://m.naftemporiki.gr/story/1013106
Του Κώστα Δεληγιάννη
Στο μυαλό όλων μας, τα βραβεία Νόμπελ έχουν ταυτισθεί με επαναστατικά επιτεύγματα που βελτίωσαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, με μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα την ανακάλυψη της πενικιλίνης ή τα φάρμακα για ελονοσία και άλλες παρασιτικές ασθένειες, τα οποία ανέπτυξαν οι φετινοί τρεις νικητές του Νόμπελ Ιατρικής.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, από την ιστορία του θεσμού δεν λείπουν και οι εξαιρέσεις, δηλαδή «σκοτεινές» σελίδες όπως η βράβευση της λοβοτομής ως θεραπείας της σχιζοφρένειας ή η επιλογή του Γερμανού Φριτς Χάμπερ για το Νόμπελ Χημείας του 1918, παρόλο που ο συγκεκριμένος επιστήμονας ήταν ο «πατέρας» των χημικών όπλων.
Για όσους μάλιστα θυμούνταν την περίπτωση του Χάμπερ, το Νόμπελ Ειρήνης του 2013, το οποίο απονεμήθηκε στον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, έμοιαζε σαν να «ξεπληρώνει» την απονομή που είχε γίνει 95 χρόνια νωρίτερα. Βέβαια, ο Χάμπερ κέρδισε τη διάκριση για τις μελέτες του στη σύνθεση της αμμωνίας, η οποία άνοιξε τον δρόμο για τα γεωργικά λιπάσματα. Παρ’ όλα αυτά, οι μελέτες αυτές γίνονταν παράλληλα με τη σύνθεση δηλητηριωδών αερίων για τα πεδία των μαχών.
Γι’ αυτό τον σκοπό, ο Χάμπερ είχε τεθεί επικεφαλής του αντίστοιχου τμήματος του στρατού της Γερμανίας. Ακόμη χειρότερα, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο επιστήμονας επέβλεψε ο ίδιος στη μάχη της Ιπρ τη χρήση των αερίων που είχε συμβάλει να παρασκευασθούν.
Είναι χαρακτηριστικό πως μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της Γερμανίας, «δεν περίμενε να κερδίσει το βραβείο. Περισσότερο φοβόταν ότι τον περίμενε το εδώλιο του στρατοδικείου», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Σουηδός χημικός Ίνγκερ Ίνγκμανσον, βιογράφος του Χάμπερ.
Πάλι το Νόμπελ Χημείας, και πάλι σε έναν Γερμανό επιστήμονα, αποτελεί μία ακόμη αμφιλεγόμενη επιλογή της επιτροπής. Αυτή τη φορά, ο αποδέκτης ήταν ο Ότο Χαν, ο οποίος τιμήθηκε τον Νοέμβριο του 1945 για την ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης.
Ωστόσο, τρεις μόλις μήνες πριν από την ανακοίνωση, η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε γίνει μάρτυρας του αποκρουστικού «προσώπου» της σχάσης, που δεν είναι άλλο από την ατομική βόμβα, με την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Η αλήθεια είναι πως ο Χαν δεν είχε πάρει μέρος σε κανένα πρόγραμμα ανάπτυξης πυρηνικών όπλων. Εντούτοις, είναι τουλάχιστον σοκαριστική η συγκυρία μέσα στην οποία έγινε η βράβευση.
Στην περίπτωση του Πορτογάλου νευρολόγου Έγκαζ Μονίζ, αμφιλεγόμενη ήταν η ίδια η ανακάλυψή του, δηλαδή η χρήση της λευκοτομής (όπως λεγόταν τότε η λοβοτομή) σε περιστατικά σχιζοφρένειας. Για την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, οι γιατροί κατέστρεφαν τμήματα του εγκεφάλου των ασθενών, καταστρέφοντας όμως έτσι και σημαντικές νοητικές λειτουργίες.
Ο Μονίζ απέσπασε το Νόμπελ Ιατρικής το 1949, μία απόφαση που αρκετά χρόνια αργότερα υπερασπίστηκε ένα μέλος της τότε επιτροπής, υποστηρίζοντας πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος αντιμετώπισης της σχιζοφρένειας. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί η βράβευση μιας «θεραπείας» που είχε τόσο τραγικές επιπτώσεις, όπως το γεγονός ότι οι ασθενείς έχαναν την επαφή με την πραγματικότητα και γίνονταν «φυτά».
Διάψευση του σκεπτικού βράβευσης, αν και δεκαετίες αργότερα, υπήρξε και στην περίπτωση του DDT, του μοναδικού εντομοκτόνου που έχει κερδίσει Νόμπελ. Το DDT ανακαλύφθηκε από τον Ελβετό Πολ Μίλερ, ο οποίος ήταν ο νικητής του Νόμπελ Ιατρικής το 1948.
Η τότε ανακοίνωση αναφερόταν στη δράση του DDT, και πιο συγκεκριμένα στην ικανότητά του να εξοντώνει τα παράσιτα που διαδίδουν την ελονοσία, καταπολεμώντας έτσι την ασθένεια. Έτσι, χάρις στο DDT, αρκετές χώρες όπως οι ΗΠΑ κατάφεραν να εξαλείψουν πλήρως την ελονοσία, μέσα στις δεκαετίες του 1950 και του 1960.
Παρ’ όλα αυτά, ήδη το 1962 συστάθηκε στις ΗΠΑ ένα συμβούλιο ειδικών για την αξιολόγηση των συνεπειών του, η οποία πρότεινε την απόσυρση του εντομοκτόνου. Η δημιουργία του συμβουλίου έγινε επειδή είχαν αρχίσει να γίνεται ορατή η επίδραση στο περιβάλλον, όπως για παράδειγμα το ότι είναι τοξικό για τα ψάρια και μειώνει τον πληθυσμό των πουλιών.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, το DDT άρχισε να απαγορεύεται σε ολοένα περισσότερες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου. Στην πορεία, αποδείχθηκε πως επηρεάζει το ενδοκρινικό σύστημα του ανθρώπου, με συνέπεια να ενοχοποιείται για την εμφάνιση καρκίνου.
http://m.naftemporiki.gr/story/1013106
1 .
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3142
Re: Heroes or villains?
Ο Γκριγκόρι Εφίμοβιτς Ρασπούτιν , αμόρφωτος σιβηριανός χωρικός , φημιζόμενος για τη φυσική του δύναμη και τις ερωτικές του ορέξεις , έφτασε στην Αγία Πετρούπολη το 1903 , σε ηλικία 32 ετών, ισχυριζόμενος ότι ήταν άγιος θεραπευτής. Με το διεισδυτικό του βλέμμα , τις υπνωτικές δυνάμεις του , και την ικανότητά του να ανακουφίζει ψυχοσωματικά τον αιμορραγούντα αιμοφιλικό τσαρέβιτς Αλέξιο, "υπέταξε" την ρωσική βασιλική οικογένεια και κέρδισε την εμπιστοσύνη της, ιδιαίτερα της Γερμανίδας Αλεξάνδρας . Ο Ρασπούτιν είχε "προβλέψει" πως αν χαθεί αυτός , σύντομα θα χαθεί και η βασιλική οικογένεια. Ομάδα νεαρών ευγενών , αγανακτώντας για την αυξανόμενη επιρροή του , τον δολοφόνησαν στις 29/12/1916. Επειδή είχε τεράστια φυσική αντοχή , δεν ήταν εύκολο να φονευθεί : τον δηλητηρίασαν με κυάνιο , τον πυροβόλησαν 3 φορές από κοντά , κατόπιν τον έδεσαν και τον έριξαν , ζωντανό ακόμα , στον ποταμό Νέβα. Πνίγηκε , αλλά μπόρεσε πριν πεθάνει να λύσει τα σκοινιά του !
Ο Νικόλαος Β΄, γιος του Αλεξάνδρου Γ΄, ήταν ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας και της δυναστείας των Ρωμανόφ . Μιας δυναστείας που κυβέρνησε την Ρωσία για 300 χρόνια. Ο Νικόλαος έγραψε ότι η ανάρρηση του στον θρόνο ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να του συμβεί. Ήταν άβουλος και δειλός μονάρχης , αφοσιωμένος στην σύζυγό του , η οποία απέφευγε τις συναναστροφές της Αυλής. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του απομονωμένος στο θερινό του ανάκτορο του Τσάρσκοε Σέλο , έξω απ' την Αγία Πετρούπολη. Ελάχιστα πράγματα γνώριζε για την ζωή της Ρωσίας και ενδιαφερόταν κυρίως για την οικογένειά του. Δεν είχε επαφές ούτε με τους αυλικούς του , ούτε με τον κοινό λαό. Τελικά , αυτή ακριβώς η απομόνωσή του , ήταν που επέφερε την πτώση του απ' τον θρόνο , αλλά και τον θάνατο της οικογένειάς του που τόσο αγαπούσε. Η εξουσία του κατάντησε σκληρή και απολυταρχική για τους υπηκόους του , και σε συνδυασμό με τις απώλειες της χώρας στον Α΄ΠΠ , ανατράπηκε απ' την σοσιαλιστική επανάσταση του 1917. Ο ίδιος , η σύζυγός του Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους - οι μεγάλες δούκισσες Τατιάνα , Μαρία, Αναστασία , Όλγα και ο 14χρονος τσάρεβιτς Αλέξιος - εκτελέστηκαν με απάνθρωπο τρόπο απ' τους επαναστάτες.
Με την παραίτηση του Νικολάου Β΄, οι επτά Ρωμανόφ μεταφέρθηκαν απ' το Τσάρκοε Σέλο στη μικρή σιβηρική πόλη Τομπόλσκ , και από 'κει στο μεταλλευτικό κέντρο του Γιεκατερίνμουργκ στα Ουράλια , όπου εγκαταστάθηκαν στο σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου - το "Σπίτι του Ειδικού Σκοπού" , όπως ονομάστηκε σημαδιακά απ' το εχθρικό τοπικό σοβιέτ. Μετά την κατάληψη της εξουσίας απ' τους Μπολσεβίκους , οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας χειροτερεύσαν ραγδαία. Υποχρεώνονταν να παίρνουν το φαγητό τους από μια κοινή χύτρα , ενώ όλο το προσωπικό διώχτηκε εκτός από το γιατρό και δύο ή τρεις υπηρέτες τους. Στις 16/7/1918 στήθηκαν στο κελάρι 3 καρέκλες για το Νικόλαο, τη σύζυγό του και τον άρρωστο γιο τους . Οι θυγατέρες στάθηκαν όρθιες. Ο επικεφαλής της φρουράς Γιουρόφσκι διάβασε μια καταδίκη εκτέλεσης , η οποία , όπως είπε , λήφθηκε απ' το σοβιέτ του Γιεκατέρινμπουργκ. Κατόπιν πυροβόλησε το Νικόλαο , ενώ οι σύντροφοί του έριξαν μια ομοβροντία στην υπόλοιπη οικογένεια. Οι χαριστικές βολές δόθηκαν με λογχισμούς. Τα πτώματά τους μεταφέρθηκαν σε ένα γειτονικό ορυχείο , όπου αποτεφρώθηκαν και τα λείψανά τους θάφτηκαν .
Ο Νικόλαος Β΄, γιος του Αλεξάνδρου Γ΄, ήταν ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας και της δυναστείας των Ρωμανόφ . Μιας δυναστείας που κυβέρνησε την Ρωσία για 300 χρόνια. Ο Νικόλαος έγραψε ότι η ανάρρηση του στον θρόνο ήταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να του συμβεί. Ήταν άβουλος και δειλός μονάρχης , αφοσιωμένος στην σύζυγό του , η οποία απέφευγε τις συναναστροφές της Αυλής. Περνούσε τον περισσότερο χρόνο του απομονωμένος στο θερινό του ανάκτορο του Τσάρσκοε Σέλο , έξω απ' την Αγία Πετρούπολη. Ελάχιστα πράγματα γνώριζε για την ζωή της Ρωσίας και ενδιαφερόταν κυρίως για την οικογένειά του. Δεν είχε επαφές ούτε με τους αυλικούς του , ούτε με τον κοινό λαό. Τελικά , αυτή ακριβώς η απομόνωσή του , ήταν που επέφερε την πτώση του απ' τον θρόνο , αλλά και τον θάνατο της οικογένειάς του που τόσο αγαπούσε. Η εξουσία του κατάντησε σκληρή και απολυταρχική για τους υπηκόους του , και σε συνδυασμό με τις απώλειες της χώρας στον Α΄ΠΠ , ανατράπηκε απ' την σοσιαλιστική επανάσταση του 1917. Ο ίδιος , η σύζυγός του Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους - οι μεγάλες δούκισσες Τατιάνα , Μαρία, Αναστασία , Όλγα και ο 14χρονος τσάρεβιτς Αλέξιος - εκτελέστηκαν με απάνθρωπο τρόπο απ' τους επαναστάτες.
Με την παραίτηση του Νικολάου Β΄, οι επτά Ρωμανόφ μεταφέρθηκαν απ' το Τσάρκοε Σέλο στη μικρή σιβηρική πόλη Τομπόλσκ , και από 'κει στο μεταλλευτικό κέντρο του Γιεκατερίνμουργκ στα Ουράλια , όπου εγκαταστάθηκαν στο σπίτι ενός πλούσιου εμπόρου - το "Σπίτι του Ειδικού Σκοπού" , όπως ονομάστηκε σημαδιακά απ' το εχθρικό τοπικό σοβιέτ. Μετά την κατάληψη της εξουσίας απ' τους Μπολσεβίκους , οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας χειροτερεύσαν ραγδαία. Υποχρεώνονταν να παίρνουν το φαγητό τους από μια κοινή χύτρα , ενώ όλο το προσωπικό διώχτηκε εκτός από το γιατρό και δύο ή τρεις υπηρέτες τους. Στις 16/7/1918 στήθηκαν στο κελάρι 3 καρέκλες για το Νικόλαο, τη σύζυγό του και τον άρρωστο γιο τους . Οι θυγατέρες στάθηκαν όρθιες. Ο επικεφαλής της φρουράς Γιουρόφσκι διάβασε μια καταδίκη εκτέλεσης , η οποία , όπως είπε , λήφθηκε απ' το σοβιέτ του Γιεκατέρινμπουργκ. Κατόπιν πυροβόλησε το Νικόλαο , ενώ οι σύντροφοί του έριξαν μια ομοβροντία στην υπόλοιπη οικογένεια. Οι χαριστικές βολές δόθηκαν με λογχισμούς. Τα πτώματά τους μεταφέρθηκαν σε ένα γειτονικό ορυχείο , όπου αποτεφρώθηκαν και τα λείψανά τους θάφτηκαν .
0 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )