1971. Φωτογραφία από τον εορτασμό του ΠΑΣΧΑ, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΚΕΣΑ), η οποία εμφανίζει τον τότε γνωστό τραγουδιστή Γιώργο Ζαμπέτα-συνθέτη να το έχει επισκεφτεί για να τραγουδήσει, ενώ διακρίνονται να τον υποδέχονται οι αξκοι της Μονάδος.
(δωρεά από το προσωπικό αρχείο του Άνχη Ντουζέπη Γεωργίου).
ΑΘΑΝΑΤΕ ΖΑΜΠΕΤΑ!!!
Facebook Χρηστου Παναγιώτη Σκαλουμπακα.
Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
-
- Supreme poster
- Δημοσιεύσεις: 15330
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
0 .
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3142
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Μια καλή παρουσίαση για το πως προσαρτήθηκε η Ανατολική Ρωμυλία στην Βουλγαρία.
Η κρίση της Ανατολικής Ρωμυλίας (1885)
του Νικόλαου Νικολούδη
https://www.academia.edu/37215529/%CE%9 ... is_of_1885
Μερικά ωραία στοιχεία απ' το άρθρο.
- Ο ελληνικός πληθυσμός της Ανατολικής Ρωμυλίας ήταν μικρότερος απ' τον βουλγάρικο , αλλά διόλου αμελητέος .
- Το 1879 η επαρχία Πύργου ( Μπουργκάς ) είχε 36. 997 Βούλγαρους . Οι Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν μαζί 39.889. Στην διοίκηση της περιοχής οι Βούλγαροι είχαν 18 αντιπροσώπους , οι Έλληνες 6 και οι Τούρκοι 3.
Γραμματόσημο της Ανατολικής Ρωμυλίας με τρίγλωσση επιγραφή ( βουλγαρικά , ελληνικά , οθωμανικά ).
- Ο πρώτος ηγεμόνος της Ανατολικής Ρωμυλίας ήταν ο Αλέξανδρος Βογορίδης , Οθωμανός υπάλληλος και γιος του ηγεμόνα της Σάμου Στέφανου Βογορίδη. Στην καταγωγή ήταν Βούλγαρος. Θρησκευτικά ήταν εξαρχικός και αντιπατριαρχικός. Είχε λάβει ελληνική παιδεία . Γνώριζε ελάχιστα βουλγάρικα. Συνεννοούταν καλύτερα στα γαλλικά , τα ελληνικά και τα τούρκικα. Σχημάτισε κυβέρνηση αποκλειστικά από Βούλγαρους. Το φιρμάνι του διορισμού του διαβάστηκε παράτυπα μόνο στα βουλγάρικα.
- Το Συνέδριο του Βερολίνου απέβλεπε στην βαλκανική ισορροπία μεταξύ Ελλάδος , Σερβίας και Βουλγαριας τόσο πληθυσμιακά όσο και γεωγραφικά. Η πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους ανέτρεψε αυτή την ισορροπία.
Ανατολικορουμελιώτες πρόσφυγες στην Θεσσαλονίκη κατά τον Α΄ΠΠ.
- Με την Συνθήκη του Νεϊγύ 48.000 Έλληνες της Βουλγαρίας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.
Η κρίση της Ανατολικής Ρωμυλίας (1885)
του Νικόλαου Νικολούδη
https://www.academia.edu/37215529/%CE%9 ... is_of_1885
Μερικά ωραία στοιχεία απ' το άρθρο.
- Ο ελληνικός πληθυσμός της Ανατολικής Ρωμυλίας ήταν μικρότερος απ' τον βουλγάρικο , αλλά διόλου αμελητέος .
- Το 1879 η επαρχία Πύργου ( Μπουργκάς ) είχε 36. 997 Βούλγαρους . Οι Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν μαζί 39.889. Στην διοίκηση της περιοχής οι Βούλγαροι είχαν 18 αντιπροσώπους , οι Έλληνες 6 και οι Τούρκοι 3.
Γραμματόσημο της Ανατολικής Ρωμυλίας με τρίγλωσση επιγραφή ( βουλγαρικά , ελληνικά , οθωμανικά ).
- Ο πρώτος ηγεμόνος της Ανατολικής Ρωμυλίας ήταν ο Αλέξανδρος Βογορίδης , Οθωμανός υπάλληλος και γιος του ηγεμόνα της Σάμου Στέφανου Βογορίδη. Στην καταγωγή ήταν Βούλγαρος. Θρησκευτικά ήταν εξαρχικός και αντιπατριαρχικός. Είχε λάβει ελληνική παιδεία . Γνώριζε ελάχιστα βουλγάρικα. Συνεννοούταν καλύτερα στα γαλλικά , τα ελληνικά και τα τούρκικα. Σχημάτισε κυβέρνηση αποκλειστικά από Βούλγαρους. Το φιρμάνι του διορισμού του διαβάστηκε παράτυπα μόνο στα βουλγάρικα.
- Το Συνέδριο του Βερολίνου απέβλεπε στην βαλκανική ισορροπία μεταξύ Ελλάδος , Σερβίας και Βουλγαριας τόσο πληθυσμιακά όσο και γεωγραφικά. Η πραξικοπηματική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας από τους Βούλγαρους ανέτρεψε αυτή την ισορροπία.
Ανατολικορουμελιώτες πρόσφυγες στην Θεσσαλονίκη κατά τον Α΄ΠΠ.
- Με την Συνθήκη του Νεϊγύ 48.000 Έλληνες της Βουλγαρίας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.
0 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
- Supreme poster
- Δημοσιεύσεις: 15330
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
1938 εξόριστοι στην Ανάφη, φαντάζεστε εξόριστους σε Γκουλάγκ έτσι;
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
0 .
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
-
- Supreme poster
- Δημοσιεύσεις: 15330
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Έντυπο της ΠΔΚ Αύγουστο 1948 επιτυχιες, πολλές επιτυχίες, σε άθλια κατάσταση οι μοναρχοφασιστες.... Σε ένα χρόνο ακριβώς θα τρέχουν στα κράτη του υπαρκτού να σωθούν.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
0 .
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3142
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
pluton έγραψε:FB_IMG_1656950410288.jpg
Έντυπο της ΠΔΚ Αύγουστο 1948 επιτυχιες, πολλές επιτυχίες, σε άθλια κατάσταση οι μοναρχοφασιστες.... Σε ένα χρόνο ακριβώς θα τρέχουν στα κράτη του υπαρκτού να σωθούν.
Εδώ μετά την ήττα τους στα Δεκεμβριανά νόμιζαν πως θα ξαναπάρουν την Αθήνα.
0 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
- WEF Fella
- Δημοσιεύσεις: 16927
- Τοποθεσία: Great Hall, WEF Headquarters
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
pluton έγραψε:1971. Φωτογραφία από τον εορτασμό του ΠΑΣΧΑ, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΚΕΣΑ), η οποία εμφανίζει τον τότε γνωστό τραγουδιστή Γιώργο Ζαμπέτα-συνθέτη να το έχει επισκεφτεί για να τραγουδήσει, ενώ διακρίνονται να τον υποδέχονται οι αξκοι της Μονάδος.
(δωρεά από το προσωπικό αρχείο του Άνχη Ντουζέπη Γεωργίου).
ΑΘΑΝΑΤΕ ΖΑΜΠΕΤΑ!!!
FB_IMG_1659436527539.jpg
Facebook Χρηστου Παναγιώτη Σκαλουμπακα.
Έτσι εξηγείται ότι σχεδόν σε όλες τις ταινιές της χουντικής εποχής μοστράριζε ο Ζαμπέτας
0 .
- The world must become aware of the fantastic transformational power of social entrepreneurship and the Foundation will work as a catalyst in this effort.
- The problem that we have is not globalization. The Problem is a lack of global governance.
- A new world could emerge, the contours of which it is incumbent on us to re-imagine and to re-draw.
- The problem that we have is not globalization. The Problem is a lack of global governance.
- A new world could emerge, the contours of which it is incumbent on us to re-imagine and to re-draw.
-
- Supreme poster
- Δημοσιεύσεις: 15330
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Σεπτέμβρης του 1948 νίκες, επιτυχίες Σεπτέμβρης του 1949 δεν θα τους βρει στην Ελλάδα.
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτήν τη δημοσίευση.
0 .
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ: «Τελειώνουμε σήμερα ότι δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ΕΑΜ. Είναι δική μας επιλογή οι Πρέσπες».
-
- Crazy poster
- Δημοσιεύσεις: 1133
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Η γενοκτονία των Αρμενίων
Η «τελική λύση» του Αρμενικού Ζητήματος από το Νεοτουρκικό Κομιτάτο το 1915-16 αποτελεί την πιο ακραία εκδοχή «εθνολογικής τακτοποίησης» απ' όσες πραγματοποιήθηκαν την περίοδο εκείνη και δίκαια θεωρείται ως η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα.
Σύμφωνα με τους σχεδιαστές της, επρόκειτο απλώς για «αμυντικό» μέτρο που αποσκοπούσε στην απομάκρυνση από το θέατρο των ρωσοτουρκικών πολεμικών επιχειρήσεων ενός εχθρικού πληθυσμού, σημαντικά τμήματα του οποίου ετοιμάζονταν να πάρουν (ή είχαν ήδη πάρει) τα όπλα στο πλευρό του αντιπάλου. Η κατάληψη της πόλης Bαν από αρμένιους επαναστάτες, τον Απρίλιο του 1915, προβάλλεται και σήμερα από την επίσημη και ημιεπίσημη τουρκική ιστοριογραφία σαν επιβεβαίωση της στρατηγικής αναγκαιότητας για λήψη μέτρων εναντίον μιας μειονότητας που αποτελούσε «πέμπτη φάλαγγα» στα μετόπισθεν του οθωμανικού στρατού. Όσο για την εφαρμογή αυτών των μέτρων, την τελευταία εικοσιπενταετία έχει ανασυρθεί από τα οθωμανικά αρχεία μια σειρά διαταγών, σύμφωνα με τις οποίες η «εκτόπιση» των Αρμενίων έπρεπε να είναι αναίμακτη και να ολοκληρωθεί με την «επανεγκατάστασή» τους σε περιοχές της Συρίας και του σημερινού Ιράκ, για να συνεχίσουν τη ζωή τους με την υποστήριξη των κρατικών υπηρεσιών. Χωρίς να αμφισβητεί την ύπαρξη «απωλειών» κατά τη διάρκεια της «εκτόπισης», η επίσημη τουρκική εκδοχή προσπαθεί αφ' ενός μεν να περιορίσει όσο γίνεται τον αριθμό των θυμάτων, αφ' ετέρου δε να αποσείσει πλήρως τις σχετικές ευθύνες της κρατικής εξουσίας: όσοι Αρμένιοι χάθηκαν, υποστηρίζει, δεν εξοντώθηκαν βάσει κεντρικού σχεδιασμού αλλά είτε έπεσαν θύματα επιδρομών από ανεξέλεγκτες κουρδικές και αραβικές συμμορίες, είτε υπέκυψαν στην πείνα και τις αρρώστιες που έτσι κι αλλιώς μάστιζαν εκείνα τα χρόνια του «ολοκληρωτικού πολέμου» τις ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας.
Πρόκειται φυσικά για αμήχανες και σε μεγάλο βαθμό ψευδείς δικαιολογίες. Ακόμη κι αν δεχθούμε ως υπαρκτή την απειλή σε βάρος των τουρκικών στρατευμάτων από ένοπλες αρμενικές δραστηριότητες (κάτι που η αρμενική ιστοριογραφία συνήθως αρνείται, κάνοντας εξίσου αμήχανα λόγο για πράξεις «αυτοάμυνας» και μόνο), η αλήθεια είναι ότι η «εκτόπιση» των αρμενικών πληθυσμών δεν περιορίστηκε στις παραμεθόριες πολεμικές ζώνες αλλά επεκτάθηκε σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής επικράτειας επιπλέον, αφορούσε το σύνολο του αρμενικού πληθυσμού κι όχι μόνο άνδρες μάχιμης ηλικίας. Τη σαφέστερη όμως απόδειξη της πραγματικής φύσης του μέτρου αποτελεί η ίδια η εφαρμογή του, για την οποία διαθέτουμε πάμπολλες μαρτυρίες, όχι μόνο αρμένιων επιζώντων ή οθωμανών αξιωματούχων αλλά και αμέτοχων παρατηρητών: εκτός από δυτικοευρωπαίους και αμερικανούς διπλωμάτες ή κληρικούς, η τελευταία αυτή κατηγορία περιλαμβάνει επίσης ελληνορθόδοξους κατοίκους και στελέχη του Millet-i-Rum από τα παράλια του Πόντου και το εσωτερικό της Ανατολίας, οι σχέσεις των οποίων με τις εκεί αρμενικές κοινότητες ήταν συχνά ανταγωνιστικές.
Όπως προκύπτει από τη διασταύρωση των παραπάνω πηγών, η εξολόθρευση των Αρμενίων ακολούθησε ένα λίγο πολύ σταθερό μοντέλο: αρχικά «εκτοπίστηκαν» οι άντρες, για να σφαγούν ομαδικά σε μικρή απόσταση από τις γενέτειρές τους, κι ακολούθησε η βασανιστική – και κατά κανόνα εξοντωτική – «μετακίνηση» των γυναικόπαιδων μέσα από αφιλόξενες περιοχές με εχθρικούς πληθυσμούς· η τελική πράξη του δράματος παίχθηκε στα ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μέσης Ανατολής, όπου οι επιζώντες αποδεκατίστηκαν από τις αρρώστιες και την πείνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εμποδίστηκε από την ύπαρξη των γραπτών οδηγιών που επικαλείται η τουρκική ιστοριογραφία - οδηγιών που κατά τα φαινόμενα εκδόθηκαν περισσότερο για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα, μετά την επίσημη προειδοποίηση της Entente προς την Τουρκία για την τύχη των Αρμενίων (24.4.1915), και οι οποίες, σύμφωνα με διασταυρούμενες πληροφορίες, συνοδεύονταν από μυστικές εντολές που τροποποιούσαν ριζικά το περιεχόμενό τους. Όσο για τους φυσικούς αυτουργούς των σφαγών, αυτοί αλλού ήταν τα σώματα ασφαλείας κι αλλού οι επαγγελματίες εκτελεστές της παρακρατικής «Ειδικής Οργάνωσης» (Teskilat-i Mahsusa), που ανασυγκροτήθηκε γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Πόσα ήταν τα θύματα της γενοκτονίας; Με βάση υπολογισμούς της εποχής, ο Νταντριάν εκτιμά τους Αρμένιους που εξοντώθηκαν το 1915-16 σε τουλάχιστον 800.000. Σε 800.000 υπολογίζει τα θύματα των Αρμενίων της Μικρασίας στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο (ειδικευμένος σε τέτοιες καταμετρήσεις) Αλέξανδρος Πάλλης στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε 1936, ενώ ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο υπόμνημα για τις ελληνικές διεκδικήσεις που κατέθεσε στην ειρηνευτική Συνδιάσκεψη του Παρισιού τους περιορίζει σε 700.000. Στο δικό της υπόμνημα προς την ίδια συνδιάσκεψη, η αρμενική αντιπροσωπεία κατέθεσε έναν αριθμό 840.000 συνολικά αρμενικών «απωλειών» μεταξύ 1915 και 1918 (655.000 στα «ανατολικά βιλαέτια» κι 185.000 στην υπόλοιπη Τουρκία). Ο Γάλλος ιστορικός Ιβ Τερνόν υποστηρίζει απ' την πλευρά του ότι 700.000 «φονεύθηκαν στα ανατολικά βιλαέτια» το τρίμηνο Μαΐου-Ιουλίου 1915 κι άλλοι 600.000 «έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια των εκτοπίσεων»· σημείο εκκίνησης των υπολογισμών του αποτελεί ωστόσο ο προπαγανδιστικός ισχυρισμός του Αρμενικού Πατριαρχείου, ότι το 1914 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατοικούσαν 2.100.000 Αρμένιοι (εκ των οποίων 1.200.000 στην «ιστορική Αρμενία και 400.000 στην Κιλικία), γεγονός που καθιστά την όλη καταμέτρηση σαφώς υπερβολική. Απ' τη δική της πλευρά, η τουρκική ιστοριογραφία προσπαθεί φυσικά να υποβαθμίσει όσο γίνεται την έκταση του φονικού. Σε σχετικά πρόσφατη έκδοση της ημιεπίσημης Εταιρείας Τουρκικής Ιστορίας, ο ιστορικός Γιουσούφ Χαλατσόγλου ισχυρίζεται ότι, με βάση τα οθωμανικά αρχεία, σε σύνολο 438.758 εκτοπισθέντων Αρμενίων πέθαναν καθ' οδόν μονάχα 50.000, κι απ' αυτούς μόλις 9-10.000 βρήκαν βίαιο θάνατο· ο συνάδελφός του Γιλμάζ Εζτουνά αναφέρει ότι «περίπου το ένα τέταρτο των Αρμενίων που επανεγκαταστάθηκαν πέθανε για διάφορους λόγους», αποφεύγει όμως να δώσει συγκεκριμένους αριθμούς· το Ινστιτούτο Εξωτερικής Πολιτικής και το Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών της Άγκυρας παραδέχονται 300.000 θύματα, ενώ ο λονδρέζος Τουρκοκύπριος Σαλαχί Σονιέλ υπολογίζει τους νεκρούς Αρμενίους σε 300-400.000 επί 700.000 περίπου εκτοπισθέντων. Ο Αμερικανός δημογράφος Τζάστιν Μακάρθι, πάλι, υπολογίζει –παίρνοντας ως βάση τις οθωμανικές απογραφές πληθυσμού και τον αριθμό των επιζώντων- ότι 584.000 Αρμένιοι χάθηκαν στη διάρκεια του Α ́ Παγκοσμίου πολέμου, ισχυρίζεται όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος τους βρήκε το θάνατο όχι κατά τις «εκτοπίσεις» αλλά εξαιτίας των άθλιων συνθηκών διαβίωσης μετά την αναγκαστική προσφυγιά τους στη ρωσική πλευρά των συνόρων. Στο υστερόγραφο του κειμένου του, ο ίδιος δηλώνει ωστόσο διατεθειμένος να δεχτεί τη (δημοσιευμένη από το 1992) αυθεντική απογραφή του Αρμένικου Πατριαρχείου, σύμφωνα με την οποία το 1913 στην Αυτοκρατορία ζούσαν 1.915.560 Αρμένιοι (αντί 1.698.301 που τους υπολόγιζε αυτός, με βάση τις οθωμανικές πηγές) και να προσθέσει «περίπου 250.000» στο συνολικό αριθμό των νεκρών. Καταλήγουμε έτσι ξανα σ' ένα σύνολο 850.000 περίπου θυμάτων, αριθμό που συμφωνεί με το αρμενικό υπόμνημα του 1919 και θα πρέπει λογικά να θεωρηθεί ως ο πλησιέστερος στην πραγματικότητα.
Η «τελική λύση» του Αρμενικού Ζητήματος από το Νεοτουρκικό Κομιτάτο το 1915-16 αποτελεί την πιο ακραία εκδοχή «εθνολογικής τακτοποίησης» απ' όσες πραγματοποιήθηκαν την περίοδο εκείνη και δίκαια θεωρείται ως η πρώτη γενοκτονία του εικοστού αιώνα.
Σύμφωνα με τους σχεδιαστές της, επρόκειτο απλώς για «αμυντικό» μέτρο που αποσκοπούσε στην απομάκρυνση από το θέατρο των ρωσοτουρκικών πολεμικών επιχειρήσεων ενός εχθρικού πληθυσμού, σημαντικά τμήματα του οποίου ετοιμάζονταν να πάρουν (ή είχαν ήδη πάρει) τα όπλα στο πλευρό του αντιπάλου. Η κατάληψη της πόλης Bαν από αρμένιους επαναστάτες, τον Απρίλιο του 1915, προβάλλεται και σήμερα από την επίσημη και ημιεπίσημη τουρκική ιστοριογραφία σαν επιβεβαίωση της στρατηγικής αναγκαιότητας για λήψη μέτρων εναντίον μιας μειονότητας που αποτελούσε «πέμπτη φάλαγγα» στα μετόπισθεν του οθωμανικού στρατού. Όσο για την εφαρμογή αυτών των μέτρων, την τελευταία εικοσιπενταετία έχει ανασυρθεί από τα οθωμανικά αρχεία μια σειρά διαταγών, σύμφωνα με τις οποίες η «εκτόπιση» των Αρμενίων έπρεπε να είναι αναίμακτη και να ολοκληρωθεί με την «επανεγκατάστασή» τους σε περιοχές της Συρίας και του σημερινού Ιράκ, για να συνεχίσουν τη ζωή τους με την υποστήριξη των κρατικών υπηρεσιών. Χωρίς να αμφισβητεί την ύπαρξη «απωλειών» κατά τη διάρκεια της «εκτόπισης», η επίσημη τουρκική εκδοχή προσπαθεί αφ' ενός μεν να περιορίσει όσο γίνεται τον αριθμό των θυμάτων, αφ' ετέρου δε να αποσείσει πλήρως τις σχετικές ευθύνες της κρατικής εξουσίας: όσοι Αρμένιοι χάθηκαν, υποστηρίζει, δεν εξοντώθηκαν βάσει κεντρικού σχεδιασμού αλλά είτε έπεσαν θύματα επιδρομών από ανεξέλεγκτες κουρδικές και αραβικές συμμορίες, είτε υπέκυψαν στην πείνα και τις αρρώστιες που έτσι κι αλλιώς μάστιζαν εκείνα τα χρόνια του «ολοκληρωτικού πολέμου» τις ανατολικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας.
Πρόκειται φυσικά για αμήχανες και σε μεγάλο βαθμό ψευδείς δικαιολογίες. Ακόμη κι αν δεχθούμε ως υπαρκτή την απειλή σε βάρος των τουρκικών στρατευμάτων από ένοπλες αρμενικές δραστηριότητες (κάτι που η αρμενική ιστοριογραφία συνήθως αρνείται, κάνοντας εξίσου αμήχανα λόγο για πράξεις «αυτοάμυνας» και μόνο), η αλήθεια είναι ότι η «εκτόπιση» των αρμενικών πληθυσμών δεν περιορίστηκε στις παραμεθόριες πολεμικές ζώνες αλλά επεκτάθηκε σταδιακά στο μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής επικράτειας επιπλέον, αφορούσε το σύνολο του αρμενικού πληθυσμού κι όχι μόνο άνδρες μάχιμης ηλικίας. Τη σαφέστερη όμως απόδειξη της πραγματικής φύσης του μέτρου αποτελεί η ίδια η εφαρμογή του, για την οποία διαθέτουμε πάμπολλες μαρτυρίες, όχι μόνο αρμένιων επιζώντων ή οθωμανών αξιωματούχων αλλά και αμέτοχων παρατηρητών: εκτός από δυτικοευρωπαίους και αμερικανούς διπλωμάτες ή κληρικούς, η τελευταία αυτή κατηγορία περιλαμβάνει επίσης ελληνορθόδοξους κατοίκους και στελέχη του Millet-i-Rum από τα παράλια του Πόντου και το εσωτερικό της Ανατολίας, οι σχέσεις των οποίων με τις εκεί αρμενικές κοινότητες ήταν συχνά ανταγωνιστικές.
Όπως προκύπτει από τη διασταύρωση των παραπάνω πηγών, η εξολόθρευση των Αρμενίων ακολούθησε ένα λίγο πολύ σταθερό μοντέλο: αρχικά «εκτοπίστηκαν» οι άντρες, για να σφαγούν ομαδικά σε μικρή απόσταση από τις γενέτειρές τους, κι ακολούθησε η βασανιστική – και κατά κανόνα εξοντωτική – «μετακίνηση» των γυναικόπαιδων μέσα από αφιλόξενες περιοχές με εχθρικούς πληθυσμούς· η τελική πράξη του δράματος παίχθηκε στα ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μέσης Ανατολής, όπου οι επιζώντες αποδεκατίστηκαν από τις αρρώστιες και την πείνα. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν εμποδίστηκε από την ύπαρξη των γραπτών οδηγιών που επικαλείται η τουρκική ιστοριογραφία - οδηγιών που κατά τα φαινόμενα εκδόθηκαν περισσότερο για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα, μετά την επίσημη προειδοποίηση της Entente προς την Τουρκία για την τύχη των Αρμενίων (24.4.1915), και οι οποίες, σύμφωνα με διασταυρούμενες πληροφορίες, συνοδεύονταν από μυστικές εντολές που τροποποιούσαν ριζικά το περιεχόμενό τους. Όσο για τους φυσικούς αυτουργούς των σφαγών, αυτοί αλλού ήταν τα σώματα ασφαλείας κι αλλού οι επαγγελματίες εκτελεστές της παρακρατικής «Ειδικής Οργάνωσης» (Teskilat-i Mahsusa), που ανασυγκροτήθηκε γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Πόσα ήταν τα θύματα της γενοκτονίας; Με βάση υπολογισμούς της εποχής, ο Νταντριάν εκτιμά τους Αρμένιους που εξοντώθηκαν το 1915-16 σε τουλάχιστον 800.000. Σε 800.000 υπολογίζει τα θύματα των Αρμενίων της Μικρασίας στον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο (ειδικευμένος σε τέτοιες καταμετρήσεις) Αλέξανδρος Πάλλης στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε 1936, ενώ ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο υπόμνημα για τις ελληνικές διεκδικήσεις που κατέθεσε στην ειρηνευτική Συνδιάσκεψη του Παρισιού τους περιορίζει σε 700.000. Στο δικό της υπόμνημα προς την ίδια συνδιάσκεψη, η αρμενική αντιπροσωπεία κατέθεσε έναν αριθμό 840.000 συνολικά αρμενικών «απωλειών» μεταξύ 1915 και 1918 (655.000 στα «ανατολικά βιλαέτια» κι 185.000 στην υπόλοιπη Τουρκία). Ο Γάλλος ιστορικός Ιβ Τερνόν υποστηρίζει απ' την πλευρά του ότι 700.000 «φονεύθηκαν στα ανατολικά βιλαέτια» το τρίμηνο Μαΐου-Ιουλίου 1915 κι άλλοι 600.000 «έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια των εκτοπίσεων»· σημείο εκκίνησης των υπολογισμών του αποτελεί ωστόσο ο προπαγανδιστικός ισχυρισμός του Αρμενικού Πατριαρχείου, ότι το 1914 στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατοικούσαν 2.100.000 Αρμένιοι (εκ των οποίων 1.200.000 στην «ιστορική Αρμενία και 400.000 στην Κιλικία), γεγονός που καθιστά την όλη καταμέτρηση σαφώς υπερβολική. Απ' τη δική της πλευρά, η τουρκική ιστοριογραφία προσπαθεί φυσικά να υποβαθμίσει όσο γίνεται την έκταση του φονικού. Σε σχετικά πρόσφατη έκδοση της ημιεπίσημης Εταιρείας Τουρκικής Ιστορίας, ο ιστορικός Γιουσούφ Χαλατσόγλου ισχυρίζεται ότι, με βάση τα οθωμανικά αρχεία, σε σύνολο 438.758 εκτοπισθέντων Αρμενίων πέθαναν καθ' οδόν μονάχα 50.000, κι απ' αυτούς μόλις 9-10.000 βρήκαν βίαιο θάνατο· ο συνάδελφός του Γιλμάζ Εζτουνά αναφέρει ότι «περίπου το ένα τέταρτο των Αρμενίων που επανεγκαταστάθηκαν πέθανε για διάφορους λόγους», αποφεύγει όμως να δώσει συγκεκριμένους αριθμούς· το Ινστιτούτο Εξωτερικής Πολιτικής και το Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών της Άγκυρας παραδέχονται 300.000 θύματα, ενώ ο λονδρέζος Τουρκοκύπριος Σαλαχί Σονιέλ υπολογίζει τους νεκρούς Αρμενίους σε 300-400.000 επί 700.000 περίπου εκτοπισθέντων. Ο Αμερικανός δημογράφος Τζάστιν Μακάρθι, πάλι, υπολογίζει –παίρνοντας ως βάση τις οθωμανικές απογραφές πληθυσμού και τον αριθμό των επιζώντων- ότι 584.000 Αρμένιοι χάθηκαν στη διάρκεια του Α ́ Παγκοσμίου πολέμου, ισχυρίζεται όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος τους βρήκε το θάνατο όχι κατά τις «εκτοπίσεις» αλλά εξαιτίας των άθλιων συνθηκών διαβίωσης μετά την αναγκαστική προσφυγιά τους στη ρωσική πλευρά των συνόρων. Στο υστερόγραφο του κειμένου του, ο ίδιος δηλώνει ωστόσο διατεθειμένος να δεχτεί τη (δημοσιευμένη από το 1992) αυθεντική απογραφή του Αρμένικου Πατριαρχείου, σύμφωνα με την οποία το 1913 στην Αυτοκρατορία ζούσαν 1.915.560 Αρμένιοι (αντί 1.698.301 που τους υπολόγιζε αυτός, με βάση τις οθωμανικές πηγές) και να προσθέσει «περίπου 250.000» στο συνολικό αριθμό των νεκρών. Καταλήγουμε έτσι ξανα σ' ένα σύνολο 850.000 περίπου θυμάτων, αριθμό που συμφωνεί με το αρμενικό υπόμνημα του 1919 και θα πρέπει λογικά να θεωρηθεί ως ο πλησιέστερος στην πραγματικότητα.
0 .
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 3142
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Κάτι σαν αναστενάρια στην αρχαία Καππαδοκία. Στράβων ΙΒ 2,7 :
ἐν τοῖς Κασταβάλοις ἐστὶ τὸ τῆς Περασίας Ἀρτέμιδος ἱερόν͵ ὅπου φασὶ τὰς ἱερείας γυμνοῖς τοῖς ποσὶ δι᾽ ἀνθρακιᾶς βαδίζειν ἀπαθεῖς·
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%93%C ... E%99%CE%92
ἐν τοῖς Κασταβάλοις ἐστὶ τὸ τῆς Περασίας Ἀρτέμιδος ἱερόν͵ ὅπου φασὶ τὰς ἱερείας γυμνοῖς τοῖς ποσὶ δι᾽ ἀνθρακιᾶς βαδίζειν ἀπαθεῖς·
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%93%C ... E%99%CE%92
0 .
Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι , τους δε ανοήτους ανθρώπους το οίημα. ( Σωκράτης [ στον Στοβαίο ] )
-
- Crazy poster
- Δημοσιεύσεις: 1133
Re: Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.
Πίστευαν οι μεσαιωνικοί άνθρωποι σε μια επίπεδη γη;
Υπάρχει ένα κομμάτι «κοινής γνώσης» για τον Μεσαίωνα που έχουμε ακούσει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά: ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν επίπεδη. Επιπλέον, υπάρχει ένας δεύτερος ισχυρισμός που έχουμε ακούσει μερικές φορές: ότι ο Κολόμβος αντιμετώπισε αντίθεση στην προσπάθειά του να βρει μια δυτική διαδρομή προς την Ασία επειδή οι άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν επίπεδη και θα έπεφτε. Διαδεδομένα «γεγονότα» με ένα πολύ, πολύ μεγάλο πρόβλημα: ο Κολόμβος, και πολλοί αν όχι οι περισσότεροι μεσαιωνικοί άνθρωποι, γνώριζαν ότι η γη ήταν στρογγυλή. Όπως έκαναν πολλοί αρχαίοι Ευρωπαίοι, και εκείνοι από τότε.
Η αλήθεια
Μέχρι τον Μεσαίωνα, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση μεταξύ των μορφωμένων ότι η Γη ήταν μια σφαίρα. Ο Κολόμβος αντιμετώπισε αντίθεση στο ταξίδι του, αλλά όχι από ανθρώπους που πίστευαν ότι θα άφηνε την άκρη του κόσμου. Αντίθετα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι είχε προβλέψει μια πολύ μικρή υδρόγειο και ότι θα τέλειωναν τα εφόδια πριν φτάσει στην Ασία. Δεν ήταν οι άκρες του κόσμου που φοβόντουσαν οι άνθρωποι, αλλά ο κόσμος ήταν πολύ μεγάλος και στρογγυλός για να μπορούν να διασχίσουν με τη διαθέσιμη τεχνολογία.
Κατανόηση της Γης ως Υδρόγειο
Οι άνθρωποι στην Ευρώπη πιθανώς πίστευαν ότι η γη ήταν επίπεδη σε ένα στάδιο, αλλά αυτό ήταν στην πολύ πρώιμη αρχαία περίοδο, πιθανό πριν από τον 4ο αιώνα π.Χ., τις πολύ πρώιμες φάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ήταν γύρω από αυτή την ημερομηνία που οι Έλληνες στοχαστές άρχισαν όχι μόνο να συνειδητοποιούν ότι η γη ήταν μια σφαίρα, αλλά υπολόγισαν τις ακριβείς διαστάσεις του πλανήτη μας.
Υπήρξε πολλή συζήτηση σχετικά με το ποια θεωρία ανταγωνιστικού μεγέθους ήταν σωστή και αν οι άνθρωποι ζούσαν στην άλλη άκρη του κόσμου. Η μετάβαση από τον αρχαίο κόσμο στον μεσαιωνικό συχνά ενοχοποιείται για απώλεια γνώσης, «μετακίνηση προς τα πίσω», αλλά η πεποίθηση ότι ο κόσμος ήταν μια υδρόγειος είναι εμφανής στους συγγραφείς όλης της περιόδου. Τα λίγα παραδείγματα όσων αμφέβαλλαν έχουν τονιστεί αντί για χιλιάδες παραδείγματα όσων δεν το αμφισβήτησαν.
Γιατί ο μύθος της επίπεδης Γης;
Η ιδέα ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι πίστευαν ότι η γη ήταν επίπεδη φαίνεται να διαδόθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως ένα ραβδί με το οποίο χτυπούσαν τη μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία, η οποία συχνά κατηγορείται για τον περιορισμό της πνευματικής ανάπτυξης κατά την περίοδο. Ο μύθος εμπλέκεται επίσης στις ιδέες των ανθρώπων για την «πρόοδο» και για τη μεσαιωνική εποχή ως περίοδο αγριότητας χωρίς πολλή σκέψη.
Ο καθηγητής Τζέφρι Ράσελ υποστηρίζει ότι ο μύθος του Κολόμβου προήλθε από μια ιστορία του Κολόμβου από το 1828 από τον Ουάσινγκτον Ίρβινγκ , ο οποίος ισχυρίστηκε ότι θεολόγοι και ειδικοί της περιόδου αντιτάχθηκαν στη χρηματοδότηση των ταξιδιών επειδή η γη ήταν επίπεδη. Αυτό είναι πλέον γνωστό ότι είναι ψευδές, αλλά οι αντιχριστιανικοί στοχαστές το άρπαξαν. Πράγματι, σε μια παρουσίαση που συνοψίζει το βιβλίο του «Inventing the Flat Earth: Columbus and Modern Historians», ο Russell δηλώνει :
Κανείς πριν από τη δεκαετία του 1830 δεν πίστευε ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη.
https://www.greelane.com/el/κλασσικές-μ ... th-1221612
Υπάρχει ένα κομμάτι «κοινής γνώσης» για τον Μεσαίωνα που έχουμε ακούσει να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά: ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν επίπεδη. Επιπλέον, υπάρχει ένας δεύτερος ισχυρισμός που έχουμε ακούσει μερικές φορές: ότι ο Κολόμβος αντιμετώπισε αντίθεση στην προσπάθειά του να βρει μια δυτική διαδρομή προς την Ασία επειδή οι άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν επίπεδη και θα έπεφτε. Διαδεδομένα «γεγονότα» με ένα πολύ, πολύ μεγάλο πρόβλημα: ο Κολόμβος, και πολλοί αν όχι οι περισσότεροι μεσαιωνικοί άνθρωποι, γνώριζαν ότι η γη ήταν στρογγυλή. Όπως έκαναν πολλοί αρχαίοι Ευρωπαίοι, και εκείνοι από τότε.
Η αλήθεια
Μέχρι τον Μεσαίωνα, υπήρχε μια ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση μεταξύ των μορφωμένων ότι η Γη ήταν μια σφαίρα. Ο Κολόμβος αντιμετώπισε αντίθεση στο ταξίδι του, αλλά όχι από ανθρώπους που πίστευαν ότι θα άφηνε την άκρη του κόσμου. Αντίθετα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι είχε προβλέψει μια πολύ μικρή υδρόγειο και ότι θα τέλειωναν τα εφόδια πριν φτάσει στην Ασία. Δεν ήταν οι άκρες του κόσμου που φοβόντουσαν οι άνθρωποι, αλλά ο κόσμος ήταν πολύ μεγάλος και στρογγυλός για να μπορούν να διασχίσουν με τη διαθέσιμη τεχνολογία.
Κατανόηση της Γης ως Υδρόγειο
Οι άνθρωποι στην Ευρώπη πιθανώς πίστευαν ότι η γη ήταν επίπεδη σε ένα στάδιο, αλλά αυτό ήταν στην πολύ πρώιμη αρχαία περίοδο, πιθανό πριν από τον 4ο αιώνα π.Χ., τις πολύ πρώιμες φάσεις του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ήταν γύρω από αυτή την ημερομηνία που οι Έλληνες στοχαστές άρχισαν όχι μόνο να συνειδητοποιούν ότι η γη ήταν μια σφαίρα, αλλά υπολόγισαν τις ακριβείς διαστάσεις του πλανήτη μας.
Υπήρξε πολλή συζήτηση σχετικά με το ποια θεωρία ανταγωνιστικού μεγέθους ήταν σωστή και αν οι άνθρωποι ζούσαν στην άλλη άκρη του κόσμου. Η μετάβαση από τον αρχαίο κόσμο στον μεσαιωνικό συχνά ενοχοποιείται για απώλεια γνώσης, «μετακίνηση προς τα πίσω», αλλά η πεποίθηση ότι ο κόσμος ήταν μια υδρόγειος είναι εμφανής στους συγγραφείς όλης της περιόδου. Τα λίγα παραδείγματα όσων αμφέβαλλαν έχουν τονιστεί αντί για χιλιάδες παραδείγματα όσων δεν το αμφισβήτησαν.
Γιατί ο μύθος της επίπεδης Γης;
Η ιδέα ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι πίστευαν ότι η γη ήταν επίπεδη φαίνεται να διαδόθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ως ένα ραβδί με το οποίο χτυπούσαν τη μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία, η οποία συχνά κατηγορείται για τον περιορισμό της πνευματικής ανάπτυξης κατά την περίοδο. Ο μύθος εμπλέκεται επίσης στις ιδέες των ανθρώπων για την «πρόοδο» και για τη μεσαιωνική εποχή ως περίοδο αγριότητας χωρίς πολλή σκέψη.
Ο καθηγητής Τζέφρι Ράσελ υποστηρίζει ότι ο μύθος του Κολόμβου προήλθε από μια ιστορία του Κολόμβου από το 1828 από τον Ουάσινγκτον Ίρβινγκ , ο οποίος ισχυρίστηκε ότι θεολόγοι και ειδικοί της περιόδου αντιτάχθηκαν στη χρηματοδότηση των ταξιδιών επειδή η γη ήταν επίπεδη. Αυτό είναι πλέον γνωστό ότι είναι ψευδές, αλλά οι αντιχριστιανικοί στοχαστές το άρπαξαν. Πράγματι, σε μια παρουσίαση που συνοψίζει το βιβλίο του «Inventing the Flat Earth: Columbus and Modern Historians», ο Russell δηλώνει :
Κανείς πριν από τη δεκαετία του 1830 δεν πίστευε ότι οι μεσαιωνικοί άνθρωποι πίστευαν ότι η Γη ήταν επίπεδη.
https://www.greelane.com/el/κλασσικές-μ ... th-1221612
0 .