Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου 2017Όταν ο Στάλιν ταξίδεψε το 1913 σαν Σταύρος Παπαδόπουλος, στη Βιέννη του Χίτλερ, του Φρόϊντ, του Τρότσκι, του Τίτο. ΟΛΑ τα "μπουμπούκια" αντάμα. 
ΝΑΙ, το 1913 ο Χίτλερ, ο Τρότσκι, ο Τίτο, ο Φρόιντ και ο Στάλιν, όλοι αυτοί έζησαν μαζί στην ίδια περιοχή!!!! Έναν αιώνα πριν, ένα τμήμα της Βιέννης φιλοξένησε τον Αδόλφο Χίτλερ, τον Λέοντα Τρότσκι, τον Ιωσήφ Τίτο, τον Sigmund Freud και τον Ιωσήφ Στάλιν!!!!..
Τον Ιανουάριο του 1913 ένας άνθρωπος του οποίου το διαβατήριο έφερε το όνομα Σταύρος Παπαδόπουλος αποβιβάστηκε από το τρένο της Κρακοβίας στον Βόρειο τερματικό σταθμό της Βιέννης.
Ήταν σκουρόχρωμος, είχε ένα μεγάλο μουστάκι σαν αγρότης και κρατούσε μια πολύ συνηθισμένη ξύλινη βαλίτσα.
«Καθόμουν στο τραπέζι» έγραψε ο άνθρωπος που είχε έρθει για να παραλάβει, χρόνια αργότερα, «όταν η πόρτα άνοιξε με ένα χτύπημα και ένας άγνωστος άνδρας μπήκε.»
«Ήταν σύντομος … λεπτός … και το γκρι-καφέ δέρμα του καλυπτόταν από κρατήρες … Δεν είδα τίποτα το φιλικό στα μάτια του.»
Ο συγγραφέας αυτών των γραμμών ήταν ένας διαφωνών Ρώσσος με ελεύθερο πνεύμα, ο εκδότης μιας εφημερίδας που ονομάζεται ριζική Πράβντα (Αλήθεια). Το όνομά του ήταν ο Λέων Τρότσκι. Ο άνθρωπος που περιέγραψε δεν λεγόταν, στην πραγματικότητα, Παπαδόπουλος.
Είχε γεννηθεί σαν Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, ήταν γνωστός στους φίλους του ως Koba και τώρα έμεινε στην ιστορία ως Ιωσήφ Στάλιν.
Ο Τρότσκι και ο Στάλιν ήταν δύο μόνο, από έναν αριθμό ανδρών, που ζούσαν στο κέντρο της Βιέννης το 1913 και των οποίων η ζωή, πράγματι τους προόριζε να βγουν από τη μούχλα, για να προκαλέσουν καταστροφές, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα.
Ήταν μια ανόμοια ομάδα. Οι δύο επαναστάτες, ο Στάλιν και ο Τρότσκι, ήταν στο τρέξιμο (αναζήτηση). Ο Sigmund Freud είχε ήδη εδραιωθεί.
Τον ψυχαναλυτή, τον είχαν εξυψώσει οι οπαδοί του, σαν τον άνθρωπο που άνοιξε τα μυστικά του μυαλού, και έζησε και εξάσκησε το επάγγελμά του, στο Berggasse της πόλης.
Ο νεαρός Γιόσιπ Μπροζ, αργότερα θα τον βρείτε σαν φημισμένο ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας και ως στρατάρχη Τίτο, εργάστηκε στο εργοστάσιο αυτοκινήτων της Daimler στο Wiener Neustadt, μια πόλη νότια της Βιέννης, όπου αναζήτησε εργασία, χρήματα και καλές στιγμές.
Τότε υπήρχε και ο 24χρονος Αδόλφος Χίτλερ, στα βόρειο-δυτικά της Αυστρίας, ο οποίος είχε όνειρα για σπουδές στη ζωγραφική, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, αλλά είχε αποτύχει δύο φορές και διαψεύστηκαν τα όνειρά του και που στη συνέχεια βολόδερνε σε χαμόσπιτο, στην Meldermannstrasse κοντά στον Δούναβη.
Στο μαγευτικό υπαινιγμό του, για τη πόλη εκείνης της εποχής, στο Twilight, ο Frederic Morton φαντάζεται τον Χίτλερ να αγορεύει στους συγκάτοικούς του, για «την ηθική, φυλετική καθαρότητα, τη Γερμανική αποστολή και για των Σλάβων τη προδοσία, τους Εβραίους, τους Ιησουίτες, και τους Freemasons.»
«Το τσουλούφι του θα πετάει στον αέρα, οι μπογιές του μπογιατζή θα σκορπούν και αυτές στον αέρα, η τσιριχτή φωνή του θα διασχίζει οπερατικά τον αγωνιστικό χώρο. Στη συνέχεια, ακριβώς όπως ξαφνικά είχε αρχίσει, θα σταματήσει. Θα μάζευε τα πράγματα του και με ένα αγέρωχο ποδοβολητό, θα έφευγε με την καμπίνα του.»
Αυτός που κυριαρχούσε πάνω από όλους, στον πεζόδρομο Hofburg Palace της πόλης, ήταν ο ηλικιωμένος αυτοκράτορας Franz Joseph, ο οποίος βασίλεψε από το μεγάλο έτος των επαναστάσεων, 1848.
Ο Αρχιδούκας Franz Ferdinand, έχει οριστεί ο διάδοχός του, και κατοικούσε στο κοντινό Belvedere Palace, περιμένοντας με ανυπομονησία να παραλάβει το θρόνο. Η δολοφονία του το επόμενο έτος θα προκαλέσει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Βιέννη το 1913 ήταν η πρωτεύουσα της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας, η οποία αποτελείτο από 15 χώρες και πάνω από 50 εκατομμύρια κατοίκους.
«Αν και δεν ήταν ακριβώς ένα χωνευτήρι, η Βιέννη ήταν το είδος της πολιτιστικής σούπα, προσελκύοντας τους φιλόδοξους από όλη την αυτοκρατορία» λέει ο Dardis McNamee, κριτικός της editor-in-chief της Βιέννης, που κυκλοφορεί μόνο στην αγγλική γλώσσα κάθε μήνα στην Αυστρία, ο οποίος έχει ζήσει στην πόλη για 17 χρόνια.
«Λιγότεροι από τους μισούς, δύο εκατομμύρια κάτοικοι της πόλης ήταν γηγενείς και περίπου το ένα τέταρτο από τη Βοημία (τώρα της δυτικής Τσεχικής Δημοκρατίας) και της Μοραβίας (σήμερα η ανατολική Τσεχία), έτσι ώστε τη Τσεχική γλώσσα την μιλούσαν μαζί με τα Γερμανικά σε πολλές περιπτώσεις.»
Στην αυτοκρατορία μιλούσαν δώδεκα γλώσσες.
«Αξιωματικοί του Αυστρο-ουγγρικού στρατού έπρεπε να είναι σε θέση να δώσουν εντολές σε 11 γλώσσες εκτός των Γερμανικών, καθένας από τους οποίους είχε μια επίσημη μετάφραση του Εθνικού Ύμνου.»
Και αυτό το μοναδικό μελανζέ δημιούργησε το δικό του πολιτιστικό φαινόμενο, το βιεννέζικο καφέ-house. Ο μύθος έχει τις ρίζες του σε σάκους καφέ, που άφησε ο οθωμανικός στρατός μετά την αποτυχημένη πολιορκία από τους Τούρκους του 1683.
«Η κουλτούρα του Cafe και η έννοια της συζήτησης και της συζήτησης στα καφενεία, είναι το μεγαλύτερο μέρος της βιεννέζικης ζωής, τώρα και τότε,» εξηγεί ο Charles Έμερσον, συγγραφέας του 1913:
«Η Βιεννέζικη πνευματική κοινότητα ήταν πράγματι αρκετά μικρή και όλοι γνώριζαν ο ένας τον άλλο και … όλοι έκαναν προβλέψεις, για τις ανταλλαγές σε πολιτισμικά σύνορα.»
Αυτό, προσθέτει, θα ευνοούσε τους πολιτικούς αντιφρονούντες και τον καθένα που σχετίζεται με την εκτέλεση.
«Δεν θα έχουν πάρα πολύ ισχυρό κεντρικό κράτος. Ήταν ίσως λίγο ατημέλητοι. Εάν ήθελαν να βρουν ένα μέρος για να κρυφτούν στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσαν να καλυφθούν από πολλούς άλλους ενδιαφέροντες ανθρώπους, τότε η Βιέννη θα ήταν ένα καλό μέρος για να κάνουν αυτό.»
Αγαπημένο στέκι του Φρόιντ, το Cafe Landtmann, στέκεται ακόμα στη Ring, τη περίφημη λεωφόρο που περιβάλλει το ιστορικό Innere Stadt της πόλης.
Ο Τρότσκι και ο Χίτλερ συχνάζουν στο Cafe Central, μόλις λίγα λεπτά με τα πόδια, όπου υπήρχαν κέικ, εφημερίδες, σκάκι και, πάνω απ όλα, μιλάμε, υπήρχαν οι μπροστάρηδες των παθών.
«Μέρος από αυτό που έκανε τις καφετέριες τόσο σημαντικές, ήταν ότι «ο καθένας» μπορούσε να πάει, λέει ο MacNamee. «Έτσι υπήρχε μια διασταύρωση από διάφορους κλάδους και συμφέροντα, τα όρια των οποίων καθορίστηκαν πολύ αργότερα και έγιναν τόσο άκαμπτα στη δυτική σκέψη που παλιά ήταν πολύ ρευστά.»
Πέρα από αυτό, προσθέτει, «ήταν η αύξηση της ενέργειας από την εβραϊκή διανόηση, και η εμφάνιση της νέας κατηγορίας των βιομήχανων, που κατέστησαν δυνατή την παραχώρηση πλήρων πολιτικών δικαιωμάτων, από τον Franz Joseph το 1867, καθώς και πλήρη πρόσβαση στα σχολεία και τα πανεπιστήμια.»
Και, αν και ήταν ακόμα μια μεγάλη ανδροκρατούμενη κοινωνία, ξεχώρισε ένας αριθμός γυναικών, στις οποίες οι μεταβολές είχαν αντίκτυπο.
Η Alma Mahler, της οποίας ο συνθέτης σύζυγος είχε πεθάνει το 1911, ήταν επίσης συνθέτης και έγινε η μούσα και ερωμένη του καλλιτέχνη Oskar Kokoschka και τον αρχιτέκτονα Walter Gropius.
Αν και η πόλη ήταν και παραμένει συνώνυμη με τη μουσική, πλούσιες μπαλάντες και τα βαλς, η σκοτεινή πλευρά της ήταν ιδιαίτερα δυσοίωνη. Τεράστιος αριθμός των πολιτών της ζούσαν σε φτωχογειτονιές και το 1913 και είδε σχεδόν 1.500 Βιεννέζους να βάζουν τέλος στη ζωή τους.
Κανείς δεν ξέρει αν ο Χίτλερ συναντούσε τον Τρότσκι ή τον Tίτο με τον Στάλιν. Αλλά έργα του 2007, όπως στο ραδιόφωνο από τον Laurence Marks και τον Maurice Gran, «Δρ Freud: θα σας δούμε τώρα, κ. Χίτλερ» – είναι ζωντανές φαντασιώσεις των εν λόγω συναντήσεων.
Η πυρκαγιά που ξέσπασε το επόμενο έτος κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πνευματικής ζωής της Βιέννης.
Η αυτοκρατορία κατέρρευσε το 1918, ενώ ξεκινούσε η πολιτική σταδιοδρομία των Χίτλερ, Στάλιν, Τρότσκι και Τίτο, που θα μπορέσουν να σημαδέψουν την παγκόσμια ιστορία για πάντα.
ΠΗΓΗ:
BBC
tsoutsouneros.arvanitis.euhttp://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?p ... 5&catID=14https://national-pride.org/2013/04/23/% ... %BB%CE%B7/
