Διάφορα Θέματα και Ιστορίες.

[Τλαξκαλτέκος]

Περίοικοι

Περίοικοι σημαίνει αυτούς που ζούσαν στην περιφέρεια της Σπάρτης. Δεν ήταν Σπαρτιάτες ( Όμοιοι ) , εντούτοις όταν ο Λυκούργος μοίρασε κλήρους , έδωσε και σε αυτούς ( 30.000 κλήρους ) . Μάλλον η Λακωνία αποτελούταν από πόλεις που ήταν σαν μια ομοσπονδία. Η Σπάρτη όμως απέκτησε περισσότερη δύναμη και επιβλήθηκε των υπολοίπων , οι οποίες διατήρησαν μεν την αυτονομία τους ( τοπική οικονομία , τοπικό δίκαιο ) , αλλά δεν ήταν ισότιμες με την Σπάρτη στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Οι περίοικοι ποτέ δεν εκδήλωσαν κάποια εχθρική διάθεση προς τους Ομοίους. Ίσως τους θεωρούσαν και προστάτες τους. Τους προστάτευαν δηλαδή από εχθρούς τους οποίους οι περίοικοι , έτσι διάσπαρτοι και κατακερματισμένοι που ήταν σε όλη την Λακωνική , δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν. Τόσο οι Όμοιοι όσο και οι Περίοικοι θεωρούνταν Λακεδαιμόνιοι. Αλλά οι δεύτεροι είχαν περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα. Οι περίοικοι διέθεταν και αυτοί είλωτες !
Κατά τον Ισοκράτη οι Όμοιοι ήταν οι ευγενείς μεγαλοτσιφλικάδες Δωριείς , ενώ οι περίοικοι ήταν οι μικροϊδιοκτήτες Δωριείς . Οι περίοικοι συμμετείχαν ως οπλίτες στον πόλεμο , ζούσαν σε δικούς τους δήμους/πόλεις , αλλά δεν είχαν τα πολιτικά δικαιώματα των Ομοίων.
Ο Έφορος λέει πως οι περίοικοι δεν ήταν Δωριείς , αλλά Αχαιοί , οι οποίοι έγιναν υποτελείς των Δωριέων Ομοίων. Όσοι δεν δέχτηκαν , επαναστάτησαν, ηττήθηκαν και έγιναν είλωτες. Οι περίοικοι ήταν δηλαδή αυτοί που έσκυψαν το κεφάλι στους Δωριείς κατακτητές , ενώ οι είλωτες αυτοί που τους αντιστάθηκαν.

Είλωτες

Πάμε στους είλωτες. Οι είλωτες δεν ήταν δούλοι , δεν ήταν σκλάβοι. Γι' αυτό ήταν "δημόσιοι" . Ήταν οι ακτήμονες , οι κολλίγοι. Την εποχή που οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις - κράτη πληγώνονταν από τις εσωτερικές τους κοινωνικές αναταραχές , οι Λακεδαιμόνιοι είχαν καταφέρει να λύσουν το πρόβλημα των ακτημόνων τους. Ο ακτήμονας του κράτους των Λακεδαιμονίων ( ο γνωστός είλωτας ) ήταν θεσμικά και πολιτειακά εξασφαλισμένος , με λίγα λόγια ασφαλής σε σχέση με τους ακτήμονες των υπολοίπων πόλεων - κρατών της αρχαϊκής εποχής . Ναι ! Ήταν σχετικά ελεύθεροι ! Δεν κινδύνευαν να πουληθούν εξαιτίας χρεών ή άλλων λόγων ούτε αυτοί ούτε οι οικογένειές τους. Δεν αποτελούσαν περιουσιακό στοιχείο ενός πολίτη ή ενός ιδιοκτήτη. Δεν μπορούσε ένας Όμοιος να τους πουλήσει έξω απ' την χώρα ούτε καν να τους μεταφέρει αλλού χωρίς την άδεια του κράτους. Τα δικαιώματά τους κατοχυρώνονταν από το νόμο. Η καλλιέργεια της γης τους εξασφάλιζε εισόδημα ( πολλοί πλούτιζαν ! ). Για αντάλλαγμα πλήρωναν ένα μάλλον μικρό ενοίκιο γης , δεν θα ήταν κάτοχοι γης και δεν θα είχαν πολιτικά δικαιώματα. Έξω απ' την Λακεδαίμονα οι είλωτες αντιμετωπίζονταν σαν ελεύθεροι απ' τους άλλους Έλληνες.
Είναι άγνωστο αν οι είλωτες ήταν Αχαιοί ή Δωριείς. Μπορεί να ήταν και τα δύο. Δεν έχει σημασία. Διακρίνονταν σε "αρχαίους" ( είλωτες της Λακωνίας ) και σε "Μεσσηνιακούς" ( είλωτες της Μεσσηνίας ). Ο διαχωρισμός είναι γεωγραφικός αλλά και χρονικός ( οι "αρχαίοι" ήταν τμήμα του κράτους των Λακεδαιμονίων πριν τους "Μεσσηνιακούς" ). Τι ήταν οι είλωτες της Μεσσηνίας ; Ουσιαστικά δεν υπήρχε ποτέ μεσσηνιακό κράτος πριν οι αντίπαλοι της Σπάρτης δημιουργήσουν ένα τέτοιο τον 4ο αι. π.Χ. Οι Μεσσηνιακοί Πόλεμοι ήταν πόλεμοι των γαιοκτημόνων της Λακωνικής εναντίον των γαιοκτημόνων της Μεσσηνίας. Οι δεύτεροι έχασαν, και όσοι δεν μετανάστευσαν , έγιναν σαν τους υπόλοιπους ακτήμονες της Μεσσηνίας ( οι τελευταίοι ίσως και να κέρδισαν με την σπαρτιατική κατάκτηση, για να μην πούμε πως βοήθησαν τους Σπαρτιάτες ! ). Όταν αυτοί οι έκπτωτοι ευγενείς θυμούνταν τα περασμένα τους μεγαλεία , προχωρούσαν σε επαναστατικές κινήσεις , και διέδιδαν την ιδέα της δήθεν ανεξάρτητης Μεσσηνίας που όλοι περνούσαμε καλά πριν μας καταλάβουν οι κακοί Σπαρτιάτες.

[Ακρίδης Κατσαριδόπουλος]

Για όποιον ενδιαφέρεται για παλιές εφημερίδες υπάρχει αυτή η σελίδα:

https://library.parliament.gr/Portals/6 ... ofilms.pdf

[Τλαξκαλτέκος]

Καιάδας : Μύθοι και Πραγματικότητα

Αυτός ήταν βάραθρο , χάσμα γης ή βαθύ σπήλαιο κοντά στην αρχαία Σπάρτη. Εκεί οι Λακεδαιμόνιοι έριχναν τους καταδικασμένους σε θάνατο , τους κακούργους και τους αιχμαλώτους πολέμου.

Η ακριβής του θέση δεν είναι γνωστή. Ίσως όμως ταυτίζεται με ένα σπηλαιοβάραθρο που βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη , 10 χλμ. από την σημερινή Σπάρτη.

Ο Καιάδας απέχει από τη σημερινή Σπάρτη περίπου 10 χιλιόμετρα, και βρίσκεται σε ένα φαράγγι κοντά στον οικισμό Τρύπη. Η είσοδός του έχει επιχωματωθεί και σήμερα έχει διάμετρο μισό μέτρο. Το εξερευνημένο τμήμα του έχει μήκος 50 μέτρα και κλίση 35° - 50°. Το σπήλαιο ήταν γνωστό για πολλά χρόνια ότι είχε μέσα οστά, όμως η πρώτη συστηματική έρευνα έλαβε χώρα το 1983. Τα οστά σχηματίζουν ένα παχύ στρώμα στο βάθος του σπηλαίου. Τα οστά προέρχονται από ενήλικες άντρες μαζί με λίγες γυναίκες. Υποστηρίζεται ότι τα οστά δεν κατέληξαν εκεί σκόρπια, αλλά ρίχθηκαν ως ακέραια σώματα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE ... E%B1%CF%82



Λέει ο Θουκυδίδης ( Α134 ) για το νεκρό Παυσανία :

Και κατ' αρχάς μεν εσχεδίασαν να τον ρίψουν εις τον Καιάδαν, όπου ρίπτουν τους κακούργους. Έπειτα όμως μετέβαλαν γνώμην και τον έθαψαν εκεί πλησίον.

Παρόμοιες ονομασίες που συναντάμε είναι Κεάδας ή Καιάτας ή Καιέτας ή Δεχάδας* ή Κώος.

https://books.google.gr/books?id=Z_tKAQ ... AF&f=false
https://books.google.gr/books?id=rOpvEu ... 82&f=false

* Ίσως δηλαδή σχετίζεται με την Δεχάδα που θανατώθηκε ο βασιλιάς Άγις. Λέει ο Πλούταρχος :

καὶ τοὺς ὑπηρέτας ἐκέλευον ἄγειν εἰς τὴν καλουμένην Δεχάδα. τοῦτο δέ ἐστὶν οἴκημα τῆς εἱρκτῆς ἐν ᾧ θανατοῦσι τοὺς καταδίκους ἀποπνίγοντες.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... us-grc1:19

Λέει ο Στράβων ( 8,5,7 ) :

οἱ δὲ ὅτι οἱ ἀπὸ τῶν σεισμῶν ῥωχμοὶ καιετοὶ λέγονται: καὶ ὁ καιέτας τὸ δεσμωτήριον ἐντεῦθεν τὸ παρὰ Λακεδαιμονίοις, σπήλαιόν τι: ἔνιοι δὲ κώους μᾶλλον τὰ τοιαῦτα κοιλώματα λέγεσθαί φασιν

( Οι ρωγμές από τους σεισμούς λέγονται καιετοί , από εκεί και ο "Καιέτας" , ένα δεσμωτήριο των Λακεδαιμονίων , κάποιο σπήλαιο. Κατά μερικούς αυτά τα κοιλώματα λέγονται κώοι. )

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... ection%3D7

Λέει ο περιηγητής Παυσανίας στα Μεσσηνιακά ( 18,4 ) του :

τούτους ἔγνωσαν οἱ Λακεδαιμόνιοι ῥῖψαι πάντας ἐς τὸν Κεάδαν: ἐμβάλλουσι δὲ ἐνταῦθα οὓς ἂν ἐπὶ μεγίστοις τιμωρῶνται.

( Αποφάσισαν οι Λακεδαιμόνιοι να ρίξουν όλους αυτούς στον Κεάδα . Εκεί ρίχνουν όσους τιμωρούνται για τα χειρότερα αδικήματα ).

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... ection%3D4

Στις πηγές λοιπόν δεν μαρτυρείται πως οι Λακεδαιμόνιοι ( ή πιο συγκεκριμένα η τάξη των Ομοίων ) πετούσαν στον Καιάδα τα μη αρτιμελή και δύσμορφα βρέφη.

Το γκρέμισμα από βάραθρα χρησιμοποιείτο και από άλλες αρχαίες ελληνικές πόλεις για τους ιερόσυλους , τους κακούργους κ.α. . Π.χ. στην Αθήνα ( πετούσαν τους καταδικασθέντες σε θάνατο ή τα πτώματά τους απ' την βορειοδυτική πλευρά της Ακρόπολης ) , στην Λευκάδα ( έριχναν τους εγκληματίες απ' τον Βράχο της Λευκάδας/Ακρωτήριο Λευκάτας ) , στην Βοιωτία , στους Δελφούς ( γκρέμισαν αδίκως τον Αίσωπο απ' τις Φαιδριάδες Πέτρες ), στην Θεσσαλία , στις Συρακούσες , στην Κόρινθο κ.α.

Από υψηλά σημεία γκρεμίστηκαν πρέσβεις του Δαρείου . Λέει ο Ηρόδοτος ( 7,133 ) :

Στην Αθήνα και τη Σπάρτη όμως ο Ξέρξης δεν έστειλε κήρυκες για να ζητήσουν γην και ύδωρ, κι ο λόγος ήταν ο εξής: όταν την πρώτη φορά ο Δαρείος έστειλε για τον ίδιο σκοπό, οι πρώτοι αυτούς που ήρθαν να ζητήσουν τους έριξαν στο βάραθρο, κι οι δεύτεροι σε πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν αποκεί γην και ύδωρ και να τα παν στο βασιλιά τους.

http://www.greek-language.gr/digitalRes ... 0&page=177

Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο είχαμε το εξής γεγονός ( Θουκυδίδης Β 67 ) :

Στο τέλος του ίδιου καλοκαιριού, ο Κορίνθιος Αριστεύς, ο Ανήριστος, ο Νικόλαος και ο Πρατόδημος —πρέσβεις των Λακεδαιμονίων—, ο Τεγεάτης Τιμαγόρας και ο Αργείος Πόλλις που δεν είχε επίσημη ιδιότητα, ξεκίνησαν για την Ασία με σκοπό να πείσουν τον [ Πέρση ] Βασιλέα και χρήματα να τους δώσει και να συμπολεμήσει μαζί τους. Έφτασαν πρώτα στην Θράκη, στο βασίλειο του Σιτάλκη του Τήρεω, για να προσπαθήσουν να τον αποσπάσουν από την συμμαχία του με τους Αθηναίους και να τον πείσουν να στείλει στρατό στην Ποτίδαια, την οποία πολιορκούσαν πάντα οι Αθηναίοι. Λογάριαζαν ότι θα τους βοηθούσε να φτάσουν στον Ελλήσποντο για να συναντήσουν τον Φαρνάκη του Φαρναβάζου που θα τους εξασφάλιζε τα μέσα να πάνε στον Βασιλέα. Έτυχε, όμως, να βρίσκονται στου Σιτάλκη οι Αθηναίοι πρέσβεις Λέαρχος του Καλλιμάχου και Αμεινιάδης του Φιλήμονος που έπεισαν τον γιο του, Σάδοκο, (εκείνον που είχε πολιτογραφηθεί Αθηναίος ** ) να τους παραδώσει τους Πελοποννησίους πρέσβεις, ώστε να μη μπορέσουν να πάνε στον Βασιλέα για να βλάψουν την πατρίδα του — αφού ήταν πια Αθηναίος . Ο Σάδοκος πείστηκε και, καθώς οι Πελοποννήσιοι πορεύονταν, διασχίζοντας την Θράκη για να πάνε να πάρουν το καράβι με το οποίο θα περνούσαν τον Ελλήσποντο, τους έπιασαν προτού επιβιβαστούν. Είχε στείλει ανθρώπους του μαζί με τον Λέαρχο και τον Αμεινιάδη με διαταγή να παραδώσουν τους Πελοποννησίους στους Αθηναίους. Αυτοί τους παραλάβαν και τους πήγαν στην Αθήνα. Όταν έφτασαν, οι Αθηναίοι φοβήθηκαν μήπως τους ξεφύγει ο Αριστεύς και τους δημιουργήσει ακόμα περισσότερες συμφορές. Ήξεραν ότι αυτός ήταν που είχε προκαλέσει την επανάσταση της Ποτίδαιας και τα άλλα γεγονότα της Θράκης. Τους σκότωσαν όλους την ίδια μέρα ρίχνοντάς τους σ᾽ ένα βάραθρο παρόλον ότι ζήτησαν ν᾽ απολογηθούν. Έκριναν πως ήταν δίκαιο να μεταχειριστούν κι εκείνοι τα ίδια μέσα που είχαν μεταχειριστεί οι Λακεδαιμόνιοι, οι οποίοι είχαν σκοτώσει και ρίξει σε γκρεμούς όσους εμπόρους Αθηναίους ή συμμάχους των Αθηναίων είχαν πιάσει σ᾽ εμπορικά καράβια γύρω από την Πελοπόννησο. Πραγματικά, οι Λακεδαιμόνιοι, στην αρχή του πολέμου, σκότωναν αδιάκριτα όσους έπιαναν στην θάλασσα, και τους συμμάχους των Αθηναίων και τους ουδετέρους.


http://www.greek-language.gr/digitalRes ... 73&page=68

** πολιτογράφηση λαθρομετανάστη "Αντετοκούμπο" της εποχής

Αυτό που λένε οι πηγές είναι πως τα μη αρτιμελή και δύσμορφα παιδιά της τάξης των Ομοίων αφήνονταν στους Αποθέτες , ένα βάραθρο κοντά στον Ταΰγετο . Επειδή τόσο οι Αποθέτες όσο και ο Καιάδας δήλωναν βαραθρώδη τόπο , δημιουργήθηκε σε νεότερες εποχές η εντύπωση πως αυτά τα δύο ταυτίζονταν.

Η εγκατάλειψη/απόθεση ανεπιθύμητων βρεφών δεν ήταν αποκλειστική πρακτική των Λακεδαιμονίων , αλλά κοινή πρακτική στον αρχαίο κόσμο. Μάλιστα εγκαταλείπονταν σε ναούς , άλση , σπίτια , σπηλιές , δάση κ.λπ. όχι μόνο δύσμορφα παιδιά , αλλά και αρτιμελή , τα οποία δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να τα συντηρήσουν οι γονείς τους. Μόλις τον 6ο αι. επί Ιουστινιανού σταμάτησε αυτή η πρακτική , καθώς της επιβλήθηκε ως τιμωρία η θανατική ποινή. Απ' την άλλη, ο Λακεδαιμόνιος Όμοιος - σε αντίθεση με τους υπόλοιπους αρχαίους Έλληνες - δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το αρτιμελές ανεπιθύμητο τέκνο το οποίο είχε περάσει επιτυχώς την ευγονική εξέταση απ' τους φυλέτες ( μη νόθο και αρτιμέλεια ) . Αν και μάλλον ο Όμοιος θα πήγαινε προς εξέταση μόνο τα παιδιά που θα ήθελε να κρατήσει και είχε αναγνωρίσει.


Λέει ο Πλούταρχος στον βίο του Λυκούργου :

Τὸ δὲ γεννηθὲν οὐκ ἦν κύριος ὁ γεννήσας τρέφειν, ἀλλ' ἔφερε λαβὼν εἰς τόπον τινὰ λέσχην καλούμενον, ἐν ᾧ καθήμενοι τῶν φυλετῶν οἱ πρεσβύτατοι καταμαθόντες τὸ παιδάριον, εἰ μὲν εὐπαγὲς εἴη καὶ ῥωμαλέον, τρέφειν ἐκέλευον, κλῆρον αὐτῷ τῶν ἐνακισχιλίων προσνείμαντες· εἰ δ' ἀγεννὲς καὶ ἄμορφον, ἀπέπεμπον εἰς τὰς λεγομένας Ἀποθέτας, παρὰ Ταΰγετον βαραθρώδη τόπον, ὡς οὔτε αὐτῷ ζῆν ἄμεινον ὂν οὔτε τῇ πόλει τὸ μὴ καλῶς εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρὸς εὐεξίαν καὶ ῥώμην πεφυκός.


( Εκείνο που γεννιόταν δεν ήταν υπεύθυνος ο πατέρας να το αναθρέψει, αλλά παίρνοντάς το, το έφερνε σε κάποιον τόπο που καλούταν λέσχη, όπου κάθονταν οι γεροντότεροι της φυλής , οι οποίοι αφού εξέταζαν το παιδάριο , αν ήταν ευπαγές και ρωμαλέο , τον διέταζαν να το αναθρέψει, δίνοντάς του έναν από τους 9.000 κλήρους. Αν ήταν όμως αγεννές και άμορφο , το ξαπόστελναν στους λεγόμενους Αποθέτες, σε έναν βαραθρώδη τόπο κοντά στον Ταΰγετο, πιστεύοντας πως ήταν προτιμότερο και για το ίδιο και για την πόλη να μην ζήσει , αφού εξαρχής δεν είχε ευεξία και ρώμη. )

Ίσως κάτι να μην μας διέσωσαν οι αρχαίες πηγές σχετικά με την διαδικασία αν αναλογιστούμε πως ο βασιλιάς Αγησίλαος Β΄ ήταν χωλός και ισχνός. Πέρασε όμως την εξέταση των φυλετών , στάθηκε γενναίος μαχητής που δεν σταμάτησε να πολεμά ούτε 80 ετών και ήταν ένας απ' τους καλύτερους Σπαρτιάτες βασιλιάδες.


Κλείνοντας να πω πως έχω διαβάσει πως το δύσμορφο παιδί αφηνόταν μόνο του στους Αποθέτες για 3 ημέρες και αν επιζούσε κατατασσόταν σε κάποια άλλη κοινωνική ομάδα , π.χ. στους Υπομείωνες. Ή πως αν το έβρισκαν περίοικοι και είλωτες το μεγάλωναν αυτοί αν ήθελαν. Καμία όμως πληροφορία απ' τις δύο δεν έχω καταφέρει να διασταυρώσω με πρωτογενή πηγή. Όποιος ξέρει κάτι ας πει.

______________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Επίμετρο
http://ikee.lib.auth.gr/record/68192/fi ... 07-183.pdf

Μοναδικές βασικές εξαιρέσεις στην αρνητική στάση απέναντι στην αναπηρία αποτέλεσαν η Θήβα και κυρίως η Αίγυπτος .

Κατά τον Αιλιανό, θηβαϊκός νόμος απαγόρευε την έκθεση. Αν ο πατέρας του νεογέννητου παιδιού ήταν πάμπτωχος και επομένως ανίκανος να θρέψει ένα ακόμη παιδί, όφειλε να το παραδώσει στις αρχές της πόλης. Επακολουθούσε μειοδοτικός διαγωνισμός. Το έπαιρνε όποιος πρόσφερε λιγότερα και το ανέτρεφε ως δούλο:

«Νόμος οὗτος Θηβαϊκὸς ὀρθῶς ἅμα καὶ φιλανθρώπως κείμενος ἐν τοῖς μάλιστα ὅτι οὐκ ἔξεστιν ἀνδρὶ Θηβαίῳ ἐκθεῖναι παιδίον οὐδὲ ἐς ἐρημίαν αὐτὸ ῥῖψαι θάνατον αὐτοῦ καταψηφισαμένῳ, ἀλλ' ἐὰν ᾖ πένης ἐς τὰ ἔσχατα ὁ τοῦ παιδὸς πατήρ, εἴτε ἄρρεν τοῦτο εἴτε θῆλύ ἐστιν, ἐπὶ τὰς ἀρχὰς κομίζειν ἐξ ὠδίνων τῶν μητρῴων σὺν τοῖς σπαργάνοις αὐτό· αἳ δὲ παραλαβοῦσαι ἀποδίδονται τὸ βρέφος τῷ τιμὴν ἐλαχίστην δόντι. ῥήτρα τε πρὸς αὐτὸν καὶ ὁμολογία γίνεται ἦ μὴν τρέφειν τὸ βρέφος καὶ αὐξηθὲν ἔχειν δοῦλον ἢ δούλην, θρεπτήρια αὐτοῦ τὴν ὑπηρεσίαν λαμβάνοντα ». ( Αἰλιανός, Ποικίλη Ἱστορία 2. 7. )

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/tex ... hapter%3D7

Ο Στράβων (17. 2. 5) αναφέρει πως «τοῦτο δὲ τῶν μάλιστα ζηλουμένων παρ' αὐτοῖς (τοῖς Αιγυπτίοις) τὸ πάντα τρέφειν τὰ γεννώμενα παιδία». Το ίδιο εντοπίζουμε και στο Διόδωρο Σικελιώτη (1. 80. 3‐ 6), ο οποίος αναφερόμενος στις συνήθειες των Αιγυπτίων επισημαίνει πως αυτοί «τὰ γεννώμενα πάντα τρέφουσιν ἐξ ἀνάγκης ἕνεκα τῆς πολυανθρωπίας». Γιατί η πολυανθρωπία, συνεχίζει ο ίδιος, «ὡς ταύτης μέγιστα συμβαλλομένης πρὸς εὐδαιμονίαν χώρας τε καὶ πόλεων πρὸς εὐδαιμονίαν χώρας τε καὶ πόλεων, νόθον δ' οὐδένα τῶν γεννηθέντων νομίζουσιν, οὐδ' ἂν ἐξ ἀργυρωνήτου μητρὸς γεννηθῇ». Γι’ αυτό, «τὴν Αἴγυπτον συμβαίνει πολυανθρωπίᾳ διαφέρειν, καὶ διὰ τοῦτο πλείστας ἔχειν μεγάλων ἔργων κατασκευάς», προσθέτει. Και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (Historia Naturalis 11. 133) αναφέρει ειρωνικά πως στην Αίγυπτο τάιζαν ένα τερατόμορφο παιδί που είχε στην κάθε πλευρά του κεφαλιού του δύο μάτια, με τα οποία επιπλέον δεν έβλεπε. Και ο Αριστοτέλης (Περὶ τὰ Ζῷα ἱστορίαι 584b) μάς πληροφορεί ότι στην Αίγυπτο τα οκταμηνήτικα παιδιά που κατάφερναν να επιβιώσουν, ακόμα και αν ήταν τερατώδη, τα μεγάλωναν: «Τὰ δ' ὀκτάμηνα περὶ μὲν Αἴγυπτον καὶ ἐν ἐνίοις τόποις, ὅπου εὐέκφοροι αἱ γυναῖκες καὶ φέρουσί τε πολλὰ ῥᾳδίως καὶ τίκτουσι καὶ γενόμενα δύναται ζῆν, κἂν τερατώδη γένηται, ἐνταῦθα μὲν ζῇ τὰ ὀκτάμηνα καὶ ἐκτρέφεται, ἐν δὲ τοῖς περὶ τὴν ῾Ελλάδα τόποις ὀλίγα πάμπαν σώζεται, τὰ δὲ πολλὰ ἀπόλλυται ».

[Τλαξκαλτέκος]

Στρατιωτικές Μπάντες

Αρχαιότητα


Κατά τον Παυσανία, ο Ηγέλεως, γιος του Τυρρηνού, ίδρυσε στο Άργος ναό της Αθηνάς Σάλπιγγος ( Παυσανίου, Κορινθιακά II, XXI 3 ) και ήταν αυτός και ο αδελφός του Μήλας που πρώτοι εισήγαγαν τη σάλπιγγα στις πολεμικές επιχειρήσεις.


Στην εικόνα, μια πτερωτή Νίκη σαλπίζει την ευτυχή έκβαση μάχης, ίσως κάποιας ναυμαχίας. Νίκη με σάλπιγγα σε χρυσό στατήρα του Δημητρίου του Πολιορκητού, (Θησαυρός Επιδαύρου) του 300 π.Χ. περίπου, Νομισματικό Μουσείο Αθηνών.

Οι Αργείοι πραγματοποιούσαν τις πολεμικές τους επιχειρήσεις με συνοδεία σαλπίγγων, ενώ οι Σπαρτιάτες με συνοδεία αυλού, οι Κρήτες με συνοδεία λύρας κ.ο.κ.
Αποσπάσματα του Θουκυδίδη και του Πλούταρχου κάνουν λόγο για τη χρήση της μουσικής στον στρατό των Σπαρτιατών.

Μετά τούτο, οι δύο στρατοί εκινήθησαν εναντίον αλλήλων. Και οι μεν Αργείοι και οι σύμμαχοί των προήλαυναν με αποφασιστικότητα και ορμήν ασυγκράτητον, ενώ οι Λακεδαιμόνιοι επροχώρουν βραδέως, κανονίζοντες το βήμα των προς τον ρυθμόν της μουσικής πολλών αυλητών, οι οποίοι κατά τα έθιμά των είχαν ιδίαν θέσιν εντός της παρατάξεως. Η μουσική αυτή δεν είχε χαρακτήρα θρησκευτικόν, αλλ’ απέβλεπεν εις το να βαδίζη ο στρατός μετά κανονικού και ρυθμικού βήματος και [να] προλαμβάνεται ούτως η διάσπασις της παρατάξεως, η οποία επέρχεται συνήθως κατά τας προελάσεις μεγάλων στρατιωτικών μονάδων.
ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ, ΙΣΤΟΡΙΑΙ, Ε’ 70

…και έδιδε (ο βασιλιάς πριν την μάχη) διαταγή σε όλους να φορέσουν τα στεφάνια και τους αυλητές τούς διέταξε να παίξουν την Καστόρεια μουσική. Συνάμα έδιδε την εντολή να αρχίσει ο εμβατήριος παιάνας, έτσι που η εικόνα τους ήταν σοβαρή και φοβερή, καθώς βάδιζαν συντονισμένοι με το ρυθμό των αυλών και ούτε διασπούσαν τη φάλαγγα κι ούτε αισθάνονταν φόβο στις ψυχές τους, αλλά με τη μουσική οδηγούνταν προς τον κίνδυνο, πράοι και χαρούμενοι. Γιατί είναι φυσικό, κάτω από τέτοιες συνθήκες, να μην εκδηλώνεται ούτε υπερβολικός φόβος ούτε υπερβολική οργή, αλλά σταθερό φρόνημα με ελπίδα και θάρρος λες και παραβρίσκεται μαζί και ο θεός.
Πλούταρχος , Λυκούργος

Για το Καστόρειο μέλος : Ήταν μέλος, πιθανότατα εμβατήριο, των Σπαρτιατών [που παιζόταν] την ώρα
της επίθεσης εναντίον του εχθρού, εμπνευσμένο από τον θεό Κάστορα, ο οποίος μαζί με τον δίδυμο αδελφό του, τον Πολυδεύκη, αποτελούσαν τους Διοσκούρους. Οι Διόσκουροι, γιοι του Δία και της Λήδας, λατρεύονταν ιδιαίτερα στη Σπάρτη, ο Πολυδεύκης ως ισχυρότατος στην πυγμή και ο Κάστορας στην ταχύτητα. Ταυτόχρονα θεωρούνταν και οι επινοητές των ενόπλιων χορών. Επομένως, δικαιολογείται η ύπαρξη του Καστόρειου μέλους στη Σπάρτη.

Σπουδαίος ποιητής της αρχαϊκής περιόδου, που έγραψε ελεγειακά ποιήματα με στίχους που βοηθούσαν στην εξύψωση του μαχητικού πνεύματος των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης (Τυρταίου, αποσπ., 11W), ήταν ο Τυρταίος. Με τις ελεγείες και τους παιάνες του, τόνιζε τη στρατιωτική τιμή και την αγάπη προς την πατρίδα.

Σύμφωνα με μια παράδοση, ήταν Σπαρτιάτης Στρατηγός, του οποίου τα τραγούδια προορίζονταν για τους στρατιώτες του, ενώ, σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, ήταν Αθηναίος ή Μιλήσιος Γραμματικός, τον οποίο έστειλαν οι Αθηναίοι ως βοήθεια στους Λακεδαιμόνιους. Στο λεξικό Σουΐδα αναφέρεται η δεύτερη παράδοση, η οποία εκτυλίσσεται στη διάρκεια του Β΄ Μεσσηνιακού πολέμου, ενώ ο Αθήναιος (Δειπνοσοφιστές) αναφέρει απλώς ότι υπό την στρατηγία του, οι Λακεδαιμόνιοι επιβλήθηκαν των Μεσσηνίων.

Στο λεξικό Σουΐδα αναφέρεται ότι έγραψε ελεγείες και παιάνες για τη σπαρτιατική πολιτεία και τον Βασιλέα Θεόπομπο. Τα σωζόμενα αποσπάσματα είναι όλα ελεγειακά, γραμμένα στη δωρική διάλεκτο και αναφέρονται στο σπαρτιατικό σύνταγμα και την πολεμική αρετή. Η απαγγελία της ελεγειακής ποίησης συνοδευόταν μάλλον με τον ήχο αυλού. Δώδεκα αποσπάσματα (3 ολοκληρωμένα ποιήματα) σώζονται στον Στράβωνα, τον Λυκούργο και τον Στοβαίο.

Ο Πυρρίχιος πολεμικός χορός, ο οποίος λεγόταν Ενόπλιος νόμος, η ιστορία του Τυρταίου, τα εμβατήρια του οποίου οδήγησαν τους Σπαρτιάτες στη νίκη, ο παιάνας «Ω παίδες Ελλήνων, ίτε», στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, είναι συμβολικά παραδείγματα της επίδρασης που είχαν στους αρχαίους χρόνους τα πολεμικά άσματα.

Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί η χρήση του αρχαιοελληνικού πνευστού οργάνου ύδραυλις, στην εκτέλεση στρατιωτικής μουσικής. Αυτό το μηχανικό αερόφωνο όργανο της αρχαιότητας είχε χαρακτηριστικό ισχυρό και οξύ ήχο. Χρησιμοποιούνταν και στα θεάματα του ιπποδρόμου. Μετά τους Έλληνες, ταξίδεψε και υιοθετήθηκε και από άλλους λαούς, φθάνοντας στους Ρωμαίους και έπειτα στους Βυζαντινούς.

Κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, οι σαλπιγκτές με τους τυμπανιστές συνιστούσαν ιδιαίτερο σώμα. Ενίσχυσαν τη στρατιωτική μουσική και ίδρυσαν ειδικές σχολές για την εκπαίδευση μουσικών.



________________________________________________

Ευρώπη
Στην Ευρώπη, οι στρατιωτικές μπάντες άρχισαν να διαμορφώνουν σταθερά σχήματα, από τότε που οι ευρωπαϊκές χώρες εμφάνισαν εικόνα συγκροτημένων κρατών, και κυρίως τον 17ο αιώνα και μετέπειτα. Το κράτος που προηγήθηκε στη χρήση της στρατιωτικής μουσικής ήταν η Αυστρία και ακολούθησε η Γαλλία, η οποία όρισε κάθε σύνταγμα πεζικού ή ιππικού να διαθέτει δική του μουσική. Στη Ρωσία, οι μπάντες χαρακτηρίζονταν για την ιδιάζουσα μορφή τους, λόγω του διαφορετικού χαρακτήρα και των στρατιωτικών τους σωμάτων και των συνηθειών των ανδρών.


Οι στρατιωτικές ορχήστρες πνευστών ονομάστηκαν Μπάντες, λέξη γοτθική, με την οποία αποκαλούνταν ομάδα μουσικών που ρύθμιζαν το βήμα των στρατιωτών κατά την πορεία και τους εμψύχωναν κατά την ώρα της μάχης. Η λέξη Μπάντα κυριάρχησε σε όλες τις γλώσσες και με αυτήν χαρακτηρίζονται οι φιλαρμονικές ή οι ορχήστρες χάλκινων οργάνων (φανφάρες) ή και το σύνολο των χάλκινων και κρουστών οργάνων μιας ορχήστρας.

_______________________________________________________

Οθωμανικό Κράτος

Οι πρώτες αναφορές για τις οθωμανικές στρατιωτικές μπάντες, λεγόμενες mehter, γίνονται τον 13ο αιώνα μ.Χ. Πιστεύεται ότι η πρώτη στρατιωτική μπάντα mehter, εστάλη στον Οσμάν Ι, από τον Σελτζούκο Σουλτάνο Alaeddin Keykubad III, σαν δώρο μαζί με μια επιστολή, με την οποία χαιρέτιζε το νεοσύστατο κράτος. Από τότε, κάθε μέρα μετά την απογευματινή προσευχή, η μπάντα mehter έπαιζε για τον ηγεμόνα των Οθωμανών.

Τα όργανα από τα οποία αποτελούνταν, επί βασιλείας του Hurkan (1326-1359), ήταν: φλάουτα με ράμφος, τρομπέτες, τύμπανα και μια batteria.

Όπως μας λέει ο Τούρκος περιηγητής του 17ου αιώνα Εβλιά Τσελεπή, από τον 14ο αιώνα (επί σουλτάνου Οσμάν, του πρώτου ιδρυτή της δυναστείας των Οσμανιδών και ιδρυτή του Οθωμανικού κράτους), η στρατιωτική μπάντα mehter «σκόρπιζε το φόβο στους εχθρούς των Τούρκων, βαδίζοντας στη μάχη με τα οξύηχα όμποε, τις σάλπιγγες να ηχούν εκκωφαντικά και με το κροτάλισμα των τυμπάνων , φόβιζε τους Σταυροφόρους, έριξε κάτω τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και τρομοκράτησε το λαό της Βιέννης. Όταν περνάνε παίζοντας όλοι μαζί ταυτοχρόνως, ο θόρυβος πετάει τα μυαλά των ανθρώπων έξω από το στόμα τους ».

Η ιδέα μιας στρατιωτικής μπάντας, όπως αυτές που χρησιμοποιούνται σήμερα, άρχισε να εισρέει στην Οθωμανική αυτοκρατορία από τον 16ο αιώνα. Ο ήχος που παρήγαγε τελικά αυτή η οθωμανική μπάντα, επηρέασε πολλούς Ευρωπαίους συνθέτες της κλασικής μουσικής, όπως τον Joseph Haydn, τον W. A. Mozart και τον L.van Beethoven, οι οποίοι έγραψαν συνθέσεις εμπνευσμένες από ή σχεδιασμένες να μιμηθούν τη μουσική των mehter.

Τα όργανα που χρησιμοποιούσαν πλέον ήταν: τρομπέτες, ταμπούρα, τύμπανα, όμποε, φλάουτο, πίπιζα, clairons (τρομπέτα με οξύ, διαπεραστικό ήχο), saqueboute (τρομπόνι) και bombardo (πρόγονος του φαγγότου). Το 1831 ο αδελφός του συνθέτου Gaetano Donizetti Giusepe (1797-1856), προσλήφθηκε στην Κωνσταντινούπολη, για να διοργανώσει την Ορχήστρα Πνευστών του Σουλτάνου, σύμφωνα με το ευρωπαϊκό σύστημα. Με τον βαθμό του στρατηγού ταξιαρχίας, παρέμεινε εκεί ως το τέλος της ζωής του. Κατά τον Francois J. Fetis, συνέθεσε έργα για τη στρατιωτική ορχήστρα πνευστών, εκ των οποίων δημοσιεύθηκε το Προσφιλές εμβατήριο του σουλτάνου Μαχμούτ.

___________________________________________________

Νεότερη Ελλάδα

Στη χώρα μας, κατά τη διάρκεια της εναντίον των Τούρκων επανάστασης του 1821, τα ελληνικά άτακτα σώματα δεν τα ακολουθούσαν επαγγελματίες μουσικοί, αλλά πολεμιστές οργανοπαίχτες, και όχι σπάνια, όταν οι επαναστατημένοι Έλληνες προχωρούσαν κατά του εχθρού, είχαν επικεφαλής τους μουσικές ομάδες με τύμπανα, ζουρνάδες και κλαρίνα ή οι οργανοπαίχτες δραστηριοποιούνταν θορυβωδώς μετά τη νίκη, με σκοπό να προκαλέσουν χορούς μεταξύ των παλικαριών. Τη «βαρβαρόφωνη» εν λόγω μουσική, όπως ονομάστηκε αυτή αργότερα, τη συνήθιζε
πολύ ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος θεωρούσε ότι αυτή ανταποκρινόταν στην τότε νοοτροπία και ψυχολογία των πολεμιστών του.

Τέτοια μουσική δραστηριότητα έλαβε χώρα στην περίπτωση της μάχης στο Βαλτέτσι και εν συνεχεία κατά τη μάχη που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή του Δράμαλη. Το είδος αυτό της μουσικής ήταν αρεστό και στον Καραϊσκάκη, ο οποίος το χρησιμοποίησε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον της Αττικής. Αλλά και όταν οι καπεταναίοι του 1821 διενεργούσαν στρατολογήσεις ανδρών, ακολουθούνταν, επίσης, από ζουρνάδες και νταούλια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τα χρόνια του αγώνα της ανεξαρτησίας, αποτελεί το έγγραφο της Προσωρινής Διοικήσεως της Ελλάδος, με ημερομηνία 29 Ιουλίου 1824, προς τον «Φιλογενέστατον Κύριον Ιωάννην Θ. Στεφάνου», στο οποίο ο προσωρινός Γραμματέας (Υπουργός) Πολέμου, Παναγιώτης Γ. Ρόδιος, εν όψει της σύστασης Τακτικού Σώματος, ζητεί τη βοήθεια της επιτροπής Ζακύνθου για τη σύσταση «ομάδος πολεμικών μουσικών», γιατί «η μουσική τρόπον τινά είναι η ψυχή των τακτικών, αλλά κατά δυστυχίαν πολεμικοί μουσικοί εις την Ελλάδα σήμερον δεν ευρίσκονται...». Πράγματι, στο μικρό Τακτικό Σώμα που συστάθηκε από τον Γάλλο Συνταγματάρχη Κάρολο Φαβιέρο, συγκροτήθηκε και στρατιωτική μουσική υπό τον Γερμανό αρχιμουσικό Μιχαήλ Μάγγελ.

Όπως αναφέρει ο Λοχαγός Κάρπος Παπαδόπουλος, στις 5 Αυγούστου 1825, το Τακτικό σώμα υπό τον Κ. Φαβιέρο, εισερχόμενο στην Αθήνα, βάδιζε με βήμα οδοιπορικό, ενώ παιάνιζε η Στρατιωτική μουσική (με τον ρυθμό του οδοιπορικού βήματος) το «Τι καρτερείτε φίλοι και αδελφοί!».


Σημαντικό στοιχείο λαμβάνουμε από μια ιδιότυπη απεργία που πραγματοποίησαν μουσικοί στρατιωτικής μπάντας, το 1825. «Υπάρχει επίσης έγγραφον εις τα αρχεία του κράτους υπ’ αριθμ. Πρωτοκόλλου 2678 από της 22 Σεπτεμβρίου 1825, όπερ είναι αναφορά Ελλήνων μουσικών της οποίας οι μουσικοί ζητούν όπως λόγω μεγαλυτέρας κοπώσεως αμείβονται καλλίτερον των άλλων στρατιωτών» . Αυτά ανέφερε χαρακτηριστικά, η τότε διαμαρτυρία της στρατιωτικής μπάντας.

Ο Υπολοχαγός Τ. Μουμτζής δίνει την εξής περιγραφή ( Θεσσαλονίκη 1915 ) : «Στο κέντρο του Λευκού Πύργου, κάθε βράδυ και νέα μουσική. Κατεγοήτευαν οι μπαλαϊλάκες με το «Βόλγα Βόλγα», άφθαστες οι σκωτσέζικες γκάιντες. Τέλεια η φαμφάρα των Ιταλών. Ασύγκριτη η γαλλική ορχήστρα[…]. Αργότερα ο Καλομοίρης έφτιαξε μια καλή μπάντα και ο Ταχματζής άλλη μία της μεραρχίας Αρχιπελάγους». Κατά τη διάρκεια του ίδιου πολέμου, ο εκκεντρικός Διοικητής της προαναφερθείσας Μεραρχίας, Υποστράτηγος Ιωάννου, είχε την έμπνευση να φέρει στα χαρακώματα τη μουσική μπάντα να παίξει! «Διά να την ακούσουν οι Γερμανοβούλγαροι».

Στην εν λόγω φαεινή ιδέα του Ιωάννου, αναφέρεται και ο Μυριβήλης με τα εξής: «Τόπε στα σοβαρά ένα βράδυ στο τραπέζι, εκεί πού τρωγε με το Επιτελείο του.
“— Να πάμε να το βροντήξουμε με όλα τα χάλκινα κατ’ απ’ τη μύτη τους! Ναι. Κατ’ από τη μύτη τους!” Ποιος να πει το όχι; Οι αξιωματικοί σταμάτησαν το μάσημα, κοιτάχτηκαν συναμεταξύ τους […] και δε μίλησαν […]. Για καλή τους μοίρα η απόφαση του [Ιωάννου] ψιθυρίστηκε με τρόπο στη Γαλλική Στρατιά, ήρθε ένα τσουχτερό έγγραφο, κ’ έτσι η φανφάρα δεν έδωσε το θανάσιμο κονσέρτο της».

Στη μάχη, ωστόσο, του Σκρα (17 Μαΐου 1918 με το παλιό ημερολόγιο), βεβαιώνει ο Μουμτζής «μέσα στη βοή και στο πανδαιμόνιο […] ξεχωρίζαμε και νότες από τρομπέτες και κόντρα μπάσα! Ο [Ιωάννου] είχε κουβαλήσει κοντά στη γραμμή εξορμήσεως τη μουσική της μεραρχίας [Αρχιπελάγους] υπό τον υπολοχαγό μουσικό Ταχτατζή. Επί πολλές ώρες […] έπαιζε η μουσική διάφορα θούρια και προπάντων το δικό του, που παιζόταν στα Γιάννενα το 1912 […]: “Μπαίνω μες στ’ αμπέλι σαν νοικοκυρά, να κι ο νοικοκύρης έρχεται κοντά ”»
----------------------
Αποσπάσματα απ' το
http://army.gr/sites/default/files/mag_20130205.pdf
σελ. 84 - 105

[Τλαξκαλτέκος]

Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952)
ΔΙΟΝΥΣΗΣ Ν. ΜΟΥΣΜΟΥΤΗΣ


Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952) υπήρξε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, διαδραματίζοντας πρωταγωνιστικό ρόλο σε όλα τα γεγονότα της πολύκροτης περιόδου 1909-1926. Άνθρωπος αποφασιστικός, οξυδερκής και οραματιστής, εύλογα επιχείρησε να ακολουθήσει το όραμά του μέχρι το τέλος, ωστόσο η εμμονική στάση του, και η νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920, διέψευσαν τις όποιες προσδοκίες του.

H εκβιαστική άνοδός του στην εξουσία και η συνακόλουθη νομιμοποίησή του από τη Συνέλευση μπορούν να εξηγηθούν μόνο υπό το πρίσμα της σοβαρής χαλάρωσης των κοινοβουλευτικών αρχών, καθώς και της εξίσου σοβαρής φθοράς της Συνέλευσης, η οποία αδυνατούσε να εξελιχθεί σε ουσιαστική αντιπροσωπευτική και συντακτική εξουσία. Ο Πάγκαλος εκμεταλλεύτηκε το αντικομμουνιστικό κλίμα και τον πανικό του αστικού κόσμου απέναντι στο εργατικό κίνημα για να καταλάβει την εξουσία. Ο αστικός πολιτικός κόσμος εύκολα συγκατατέθηκε να του δώσει πίστωση χρόνου, προκειμένου να επιβάλει μια σειρά αντιδημοκρατικών μέτρων. Η δικτατορία του στιγματίστηκε, όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, αφενός από την αστυνομική διάταξη που απαγόρευε στις γυναίκες να φοράνε φούστες που απέχουν πάνω από 30 πόντους από το έδαφος, καθώς και για τα σκάνδαλα στα οποία αναμείχθηκαν μέλη της κυβέρνησής του.

Στις 24 Αυγούστου 1926 ανετράπη όχι από τους βενιζελικούς, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά πρωτίστως από τους πραιτωριανούς του καθεστώτος του. Το αντιπραξικόπημα, υπό την ηγεσία του Κονδύλη, τον βρήκε να παραθερίζει στις Σπέτσες. Έμεινε στη φυλακή Ιτζεδίν της Κρήτης για δύο χρόνια κι αφέθηκε ελεύθερος στις 10 Ιουλίου 1928, με την αμνηστία που χορήγησε ο Βενιζέλος, όταν ανέλαβε και πάλι την πρωθυπουργία. Έκτοτε αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο – με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως το 1935, όταν έλαβε μέρος στις εκλογές ως επικεφαλής του Εθνικού Κόμματος μόνο στην περιφέρεια Δράμας, αλλά δεν εξελέγη.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας Μεταξά ιδιώτευσε, ενώ τον Απρίλιο του 1941 τού έγινε πρόταση από τον βασιλιά Γεώργιο για συμμετοχή του στη νέα κυβέρνηση, κάτι που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Λόγω των φιλικών σχέσεών του με το καθεστώς Τσολάκογλου κατηγορήθηκε ως δωσίλογος. Η κατηγορία για συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στο ότι αποτέλεσε έναν από τους βασικούς εμπνευστές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Ο ίδιος είχε όντως προτείνει τον σχηματισμό τους, για να αποτραπεί, όμως, ο κίνδυνος αφενός να ανέλθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία μετά την απελευθέρωση, αφετέρου να επανέλθει ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ στην Ελλάδα. Μετά την απελευθέρωση φυλακίστηκε ως δωσίλογος, αποφυλακίστηκε το 1945, και το 1950 κατέβηκε υποψήφιος βουλευτής το 1950 με το Εθνικόν Κόμμα του Ναπολέοντα Ζέρβα, αλλά απέτυχε να εκλεγεί. Έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο του 1952.

Άνθρωπος της δράσης, αλλά και σκληρός στις πρακτικές του, αμετακίνητος στις θέσεις του, δεν δίσταζε να μετέλθει ακροτήτων για να υπηρετήσει το προσωπικό του όραμα• όπως δεν δίστασε να καταλύσει τη δημοκρατία και να επιβάλει δικτατορία, θεωρώντας ότι έτσι ωφελεί τη χώρα, ενώ στην πραγματικότητα η Ελλάδα μετά το πέρας του πραξικοπήματός του μέτραγε τις πληγές της – ειδικά σε επίπεδο διεθνών σχέσεων.

http://www.iskiosiskiou.com/2018/10/1878-1952-604.html
_______________________________________________________________

Ενδιαφέρον και αυτό που ενέπνευσε και τον Καρυωτάκη :

Η δίκη των Δρακάτου - Ζαριφόπουλου και η συμμετοχή των Δημοκρατικών Ταγμάτων στην εκτέλεσή τους (17 Οκτωβρίου-26 Νοεμβρίου 1925)
(Teaser από το νέο βιβλίο του Ιωάννη Β. Δασκαρόλη "Δημοκρατικά Τάγματα - Οι πραιτωριανοί της Β΄Ελληνικής Δημοκρατίας")
https://www.istorikathemata.com/2019/12 ... 5464694615

Στιγμιότυπο οθόνης 2020-10-19 192046.png

Ο δημόσιος απαγχονισμός των δύο καταχραστών
του Δημοσίου από το καθεστώς του Παγκάλου.
Αριστερά διακρίνονται
οπλίτες των Δημοκρατικών Ταγμάτων

Στιγμιότυπο οθόνης 2020-10-19 192116.png

(…)

Οι δύο μελλοθάνατοι κράτησαν την ψυχραιμία τους ως την τελευταία στιγμή, ενώ το καταθλιπτικό σκηνικό εκείνης της βροχερής ημέρας του Νοεμβρίου αποτυπώθηκε αριστοτεχνικά στο ποίημα του Καρυωτάκη «Η πεδιάς και το νεκροταφείον», καθώς ο ποιητής είχε παρακολουθήσει ο ίδιος την εκτέλεση.

«Η πεδιάς και το νεκροταφείον»:

Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ’χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.
(Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)

(…)

[Τλαξκαλτέκος]

Περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία , Εκδόσεις Περισκόπιο, Δημήτριος Σταυρόπουλος , 21 ημέρες έως τη Βαγδάτη . Η αμερικανική 3η Μεραρχία Πεζικού κατά την επιχείρηση Iraqi Freedom 2003.

Το 1991 οι ΗΠΑνοί έδιωξαν τους Ιρακινούς απ' το Κουβέιτ , αλλά ο Τζωρτζ Μπους ο Πρεσβύτερος δεν θέλησε την εισβολή στο Ιράκ. Με τον τερματισμό των επιχειρήσεων οι Σιίτες του Νοτίου Ιράκ ξεσηκώθηκαν , αλλά οι αμερικανικές δυνάμεις τους άφησαν αβοήθητους. Η δύναμη του Σαντάμ Χουσεΐν δεν μειώθηκε καθόλου. Μεγάλο ποσοστό του Ιρακινού Στρατού υποχώρησε απ' το Κουβέιτ σχεδόν αλώβητο. Στο Βόρειο Ιράκ δημιουργήθηκε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων για να προστατευθούν οι Κούρδοι. Το 1992 δημιουργήθηκε μια παρόμοια ζώνη στο Νότιο Ιράκ για να προστατευθούν οι Σίιτες. Τα αμερικανικά αεροσκάφη επιχειρούσαν από τη Σαουδική Αραβία και αεροπλανοφόρα στον Περσικό Κόλπο. Κατά τα επόμενα 12 χρόνια , στις δύο ζώνες δεν χάθηκε ούτε ένα επανδρωμένο αμερικανικό αεροσκάφος , αφού ο Σαντάμ στην πραγματικότητα δεν ήθελε να πετύχει κάποια τέτοια κατάρριψη και να προκαλέσει τις ΗΠΑ.

Το 1998, επειδή ο Χουσεϊν δεν συνεργαζόταν με τους επιθεωρητές όπλων του ΟΗΕ, εκδηλώθηκε η επιχείρηση "Αλεπoύ της Ερήμου" , ένας τετραήμερος αεροπορικός βομβαρδισμός.

Πολλοί ΗΠΑνοί πίστευαν πως ο Σαντάμ ήταν ένας νέος Χίτλερ ή Στάλιν , μοχθηρός και κακός , και έπρεπε να περιοριστεί αμέσως , πριν προκαλέσει μεγάλο κακό με τα πυρηνικά και τα βιοχημικά όπλα που θα αποκτούσε . Άλλοι ΗΠΑνοί θεωρούσαν πως αυτά ήταν απίστευτες ηλιθιότητες. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 όμως αύξησε την κινδυνολογία και επιτάχυνε τις εξελίξεις. Αμέσως μετά την πτώση της Καμπούλ άρχισαν οι διαβουλεύσεις για μια πιθανή επίθεση κατά του Ιράκ. Το 2003 ο Τζωρτζ Μπους ο Νεότερος αποφάσισε να εισβάλει στο Ιράκ γιατί πείστηκε πως αυτό διαθέτει όπλα μαζικής καταστροφής και πως ο Σαντάμ Χουσεΐν συνδέεται με την Αλ Κάιντα. Οι εκτιμήσεις αυτές αποδείχτηκαν λανθασμένες. Ένα από τα αστεία που κυκλοφορούσαν στις τάξεις των ΗΠΑνικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Ιράκ το 2003 , ήταν ότι "το μοναδικό όπλο μαζικής καταστροφής που υπάρχει σε αυτή τη χώρα είναι η 3η Μεραρχία Πεζικού". Πάντως τα αμερικανικά στρατεύματα φορούσαν τις βαριές ( και άβολες για το ζεστό κλίμα της Μεσοποταμίας ) στολές χημικού πολέμου καθ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας.

Σκοπός της εισβολής στο Ιράκ ήταν η ανατροπή του Σαντάμ και η ανακοπή της πρόσβασης του Ιράκ σε όπλα μαζικής καταστροφής με τα οποία θα μπορούσε να απειλήσει τα γειτονικά του κράτη και τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Οι ΗΠΑνοί διέθεταν όλα τα τεχνολογικά πλεονεκτήματα , άριστη διοικητική μέριμνα και η επίθεσή τους θα συνδύαζε την δύναμη των τεθωρακισμένων που εισέβαλαν στο Κουβέιτ , την ταχύτητα της επιχείρησης στον Παναμά και τους βομβαρδισμούς ακριβείας της επίθεσης στο Αφγανιστάν. Η εισβολή θα ήταν ουσιαστικά η συνέχεια του πολέμου του 1991.

Κύρια επιθετική αιχμή θα ήταν η 3η Μηχανοκίνητη Μεραρχία Πεζικού , γνωστή και ως ο "Βράχος του Μάρνη". Μέχρι τότε ασκούσε καθήκοντα ειρηνευτικής δύναμης στην Βοσνία. Διέθετε συνολικά 20.000 άνδρες ( 3 ταξιαρχίες : 1η Raiders , 2η Spartans , 3η Sledgehammer ) με 6 επιλαρχίες αρμάτων , 4 μηχανοκίνητα τάγματα πεζικού , 3 μοίρες αυτοκινούμενων οβιδοβόλων , 1 αεροπορική ταξιαρχία με 2 τάγματα επιθετικών ελικοπτέρων Apache και 10.000 οχήματα ! Το 2002 η 3η Μεραρχία εκπαιδεύθηκε στην έρημο του Κουβέιτ με δυνατότητα άφθονης κατανάλωσης καυσίμων και πυρομαχικών.
Άλλες δυνάμεις θα ήταν μια ελαφρά μεραρχία μεταφερόμενη με ελικόπτερα της 101 Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας , η 2η Ταξιαρχία της 82ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας , η ανεξάρτητη 173 Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία και μερικές μονάδες ειδικών επιχειρήσεων. Συνολικά θα ήταν 65.000 στρατιώτες , 247 άρματα μάχης και άλλα τόσα περίπου τεθωρακισμένα οχήματα μάχης ( TOMA ) Bradley.
To Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ θα διέθετε 60.000 άτομα και η βρετανική 1η Τεθωρακισμένη Μεραρχία 20.000 άνδρες.
Συνολικά οι άνδρες και οι γυναίκες των χερσαίων ΗΠΑνικών και Βρετανικών δυνάμεων που θα επιτίθονταν ήταν 145.000 άτομα.

Ο Ιρακινός Στρατός ήταν της πλάκας παρόλο που ήταν σε θέση να παρατάξει 400.000 άνδρες και 4.000 άρματα μάχης. Η πιο επίφοβη δύναμη του ιρακινού στρατού θεωρούταν η Δημοκρατική Φρουρά ( Μεραρχία Πεζικού Ναβουχοδονόσωρ, Μηχανοκίνητη Μεραρχία Χαμουραμπί , Μεραρχία Μεδίνα κ.α. ) που ήταν υπό τον άμεσο έλεγχο του δευτερότοκου γιου του Σαντάμ Χουσεΐν , Κουσάι. Ο τακτικός στρατός είχε αποδυναμωθεί και συρρικνωθεί προκειμένου να συγκροτηθούν μετά το 1991 παραστρατιωτικές οργανώσεις μαχητών Φενταγίν. Τα πολιτικά αυτά στρατεύματα του Σαντάμ Χουσεϊν είχαν δημιουργηθεί για την αντιμετώπιση τόσο των εξωτερικών όσο και των εσωτερικών εχθρών. Ο Ιρακινός Στρατός υποχρεώθηκε να τους παραχωρήσει τεράστιες ποσότητες όπλων αλλά δεν ασκούσε πρακτικά κανέναν έλεγχο πάνω τους , αφού λάμβαναν διαταγές μόνο από το γραφείο του προέδρου στη Βαγδάτη. Οι Φενταγίν του Σαντάμ, ο στρατός Αλ Κούντς και οι πολιτοφύλακες του κόμματος Μπάαθ θα προέβαλαν φανατική αντίσταση.

Οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν στις 20/3/2003 με ομοβροντία πυραύλων cruise και διατρητικές βόμβες. Οι ΗΠΑνοί υπερείχαν σε εξοπλισμό νυκτερινού πολέμου και μπορούσαν να ελιχθούν ταχύτατα στην έρημο. Η προέλασή τους ήταν κεραυνοβόλα. Η 2η Ταξιαρχία Spartans χωρίστηκε σε δύο τμήματα , το συγκρότημα Rock and Roll και το συγκρότημα Heavy Metal , και προχώρησε σε έναν ελιγμό που εξοικονόμησε 800.000 λίτρα καυσίμου ! Το αμερικανικό πυροβολικό κατέστρεψε εύκολα το ιρακινό πυροβολικό. Το τελευταίο , αν και εξέπεμψε μεγάλο όγκο πυρός , δεν ήταν σε θέση να παρακολουθήσει τους ελιγμούς των αμερικανικών μονάδων και να μετατοπίσει ανάλογα τις βολές του. Από εκεί και έπειτα ήταν εύκολο για τους ΗΠΑνούς να σφυροκοπήσουν το ιρακινό πεζικό και τα ιρακινά άρματα. Οι ΗΠΑνοί εξασφάλισαν τον έλεγχο των νοτίων πετρελαιοπηγών και διέσχισαν τον Ευφράτη ποταμό γύρω από την πόλη Νασιρίγια. Οι Βρετανοί κατέλαβαν την Βασόρα , την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ. Μικρότερες μονάδες ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ απέτρεψαν στο δυτικό Ιράκ τις ιρακινές εκτοξεύσεις πυραύλων Scud κατά του Ισραήλ και στο Βόρειο Ιράκ ενώθηκαν με Κούρδους μαχητές.

Η CIA είχε επιβεβαιώσει τον ΗΠΑνικό στρατό πως οι Ιρακινοί διοικητές στο νότο θα έσπευδαν να συνθηκολογήσουν ευχαρίστως. Κάτι τέτοιο δεν επαληθεύθηκε. Οι ΗΠΑνοί χρειάστηκε να πολεμήσουν σε κάθε πόλη. Οι Ιρακινοί κατέφυγαν σε αντισυμβατικές πολεμικές τακτικές. Ιρακινές οπλισμένες παραστρατιωτικές ομάδες που δεν διακρίνονταν εύκολα από τους απλούς πολίτες , άρχισαν να αναλαμβάνουν για πρώτη φορά δράση με ξαφνικές και απρόσμενες επιθέσεις. Οι Φενταγίν πολεμούσαν φανατισμένα , αλλά δεν μπορούσαν να τα βάλουν με τη μεγάλη ισχύ πυρός των ΗΠΑνών. Λέει ένας ΗΠΑνός στρατιώτης : "Ρίχναμε με βαριά πολυβόλα ... και πυροβόλα ... Ήταν σαν άσκηση σκοποβολής. Αυτοί οι τύποι ( οι Ιρακινοί ) δεν είχαν ιδέα για το τι συνέβαινε γύρω τους και είχαν πανικοβληθεί. Στις τάξεις τους επικρατούσε πλήρες χάος , ειδικά όταν έπεσε η νύχτα. Τους βλέπαμε μέσα από τις θερμικές κάμερές μας να προσπαθούν να ανασυνταχθούν στο πεδίο της μάχης . Είπα "Ας τους δώσουμε μία ευκαιρία να παραδοθούν" και παύσαμε πυρ για πέντε λεπτά. Δεν παραδόθηκε κανένας και συνέχισαν να μας πυροβολούν και να προσπαθούν να επιτεθούν. Έπειτα από αυτό τους αποτελειώσαμε."

Στο ερώτημα για το αν οι επιθέσεις των Φενταγίν προκαλούσαν προβλήματα , ΗΠΑνοί αξιωματικοί απάντησαν : "Δεν περίμενα να είναι τόσο πολλοί αλλά αυτό σημαίνει απλώς πως χρησιμοποιώ περισσότερα πυρομαχικά. Έχω άφθονα πυρομαχικά , ειδικά αν μπορώ να αποφύγω να αντιμετωπίσω αυτούς τους τύπους στη Βαγδάτη... Δεν είναι δίκαιη μάχη. Φορτηγά με πολυβόλα τίθενται αντιμέτωπα με άρματα μάχης Bradley και αυτό δεν μπορεί να έχει παρά μόνο ένα αποτέλεσμα. Τους σφαγιάζουμε. " Γιςα τους ΗΠΑνούς οι τακτικές των Φενταγίν ήταν θείο δώρο , αφού με τις αδιάλειπτες εφόδους τους αποδεκατίζονταν και έτσι δεν χρειαζόταν να τους εκριζώσουν από αστικές περιοχές και οχυρωματικά έργα.

Στην πόλη Σαμάουα ο επιλοχίας Ντίλαρντ Τζόνσον και το πλήρωμα του Bradley στο οποίο επέβαιναν , προσπαθώντας να καλύψουν συναδέλφους τους που βρίσκονταν μέσα σε ένα άλλο αχρηστευμένο Bradley , σκότωσαν 221 Ιρακινούς στρατιώτες !

Στην όχθη του Ευφράτη κοντά στην πόλη Νατζάφ, ιερό τόπο προσκυνήματος των Σιιτών, οι ΗΠΑνοί έπεσαν σε ενέδρα Φενταγίν. Ο λοχαγός Λάιλ σημείωσε πως "Υπήρχαν τόσα τροχιοδεικτικά βλήματα που εποστρακίζονταν πάνω στα οχήματά μας, ώστε το σκηνικό θύμιζε την ταινία Πόλεμος των Άστρων" . Οι ΗΠΑνοί κατάφεραν να απεμπλακούν χάρη στην έγκαιρη επέμβαση των αεροσκαφών Α-10.

Στις 24/3 ξέσπασε μια τεράστια αμμοθύελλα στο Ιράκ , η χειρότερη των τελευταίων 50 ετών. Οι κύριες επιχειρήσεις σταμάτησαν για 3 ημέρες. Οι θερμικές κάμερες είχαν περιοριστεί σε εμβέλεια κάτω των 200 μέτρων λόγω της αμμοθύελλας. Οι ΗΠΑνοί δεν αναλώνονταν στην κατάληψη πόλεων αλλά τις παρέκαμπταν. Ο Σαντάμ νόμιζε γι' αυτό πως ... κέρδιζε τον πόλεμο και ζήτησε από τους Γάλλους και τους Ρώσους να σταματήσουν τις διπλωματικές ενέργειες για κατάπαυση του πυρός ! Οι επικεφαλής των φρουρών των ιρακινών πόλεων ανέφεραν στους ανωτέρους τους απλώς ότι διατηρούσαν τον έλεγχο και όχι ότι έβλεπαν να περνούν από μπροστά τους ατελείωτες αμερικανικές φάλαγγες με κατεύθυνση προς τον βορρά. Εξαιτίας αυτής της συστηματικής παραπληροφόρησης , η οποία ήταν αποτέλεσμα της τρομοκρατίας που επικρατούσε σε όλα τα κλιμάκια και του φόβου της εκτέλεσης , σταδιακά η ηγεσία του Μπααθικού καθεστώτος στην Βαγδάτη έχασε κάθε επαφή με την πραγματικότητα και άρχισε να πιστεύει τις ίδιες της τις ψευδαισθήσεις.

Κοντά στη Νατζάφ οι ΗΠΑνοί είχαν τις πρώτες απώλειες αρμάτων. Όμως η ιρακινή Μεραρχία Ιερουσαλήμ ( είχε συγκροτηθεί από μαχητές Φενταγίν και Αλ Κούντς ) δεν μπορούσε να σταματήσει τους ΗΠΑνούς. Ο Κουσάι Χουσεϊν και ο αντιστράτηγος Χαμντάνι άριχσαν να ανησυχούν. Τα αμερικανικά βομβαρδιστικά έκαναν θραύση και εξολόθρευαν τις ιρακινές φάλαγγες οχημάτων.
Οι ΗΠΑνοί προχώρησαν σε έναν παραπλανητικό αντιπερισπασμό στην γέφυρα Χιντίγια του Ευφράτη προκειμένου να καθηλώσουν τις δυνάμεις της Δημοκρατικής Φρουράς ανατολικά του Ευφράτη. Έτσι έμεινε κενό στη στενή διάβαση της Καρμπάλα. Από την διάβαση της Καρμπάλα οι ΗΠΑνοί πέρασαν τον Ευφράτη ( 30/3 - 2/4 ) και προχώρησαν προς την Βαγδάτη από τα δυτικά . Ο στρατηγός Χαμντάνι είχε θελήσει 2 εβδομάδες νωρίτερα να ανατινάξει την γέφυρα Αλ Κάιντ της διάβασης της Καρμπάλα , αλλά ο Σαντάμ Χουσεΐν το είχε απαγορέψει με την ποινή της εκτέλεσης. Η συγκεκριμένη ενέργεια κόστισε στους Ιρακινούς τον πόλεμο.

Ο Σαντάμ Χουσεϊν πραγματοποίησε μερικές τηλεοπτικές εμφανίσεις κατά την διάρκεια των μαχών και εμφανώς καταβεβλημένος κάλεσε τις Ιρακινές Ένοπλες Δυνάμεις να συντρίψουν τους εισβολείς. Οι δικές του παρεμβάσεις και αυτές του γιου του Κουσάι στη διεύθυνση των επιχειρήσεων υπήρξαν καταστροφικές και στέρησαν από τους Ιρακινούς ακόμα και τις τελευταίες δυνατότητες παράτασης του αγώνα. Όταν δόθηκε εντολή για τη στρώση ναρκοπεδίων δυτικά της Βαγδάτης ο Χαμντάνι σχολίασε : "Κάποιοι νόμιζαν ότι πολεμούσαμε ακόμα το Ιράν. Η σκηνή μου θύμιζε έντονα την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο καταφύγιο του Χίτλερ στο Βερολίνο. Έπαιρναν ναρκωτικά όλοι αυτοί οι άνθρωποι ;" Oι ΗΠΑνοί έκαναν θραύση στον δρόμο προς την Βαγδάτη. Σχολιάζει ένα ΗΠΑνός υπολοχαγός : "Βλέπαμε ανθρώπινα μέλη σκορπισμένα παντού. Υπήρχαν παντού πτώματα , μία ολόκληρη θάλασσα από αυτά. Τους κάναμε τεράστια ζημιά." Και ένας επίλαρχος : "Με ενοχλεί ακόμη το ότι έπρεπε να σκοτώσω τόσους ανθρώπους από τόσο μικρή απόσταση. Ακόμη έχω εφιάλτες γι' αυτό που κάναμε στη 10η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία Medina." Απογοητευμένος από τη σφαγή ο Χαμντάνι διέταξε υποχώρηση.

Στις 3/4 οι ΗΠΑνοί είχαν προσεγγίσει πλέον την Βαγδάτη. Ο Σαντάμ πίστευε ότι μπορούσε να επαναλάβει με οδομαχίες σε βάρος των ΗΠΑνών στην Βαγδάτη ( πληθυσμός 5 εκατ. ) ό,τι είχαν καταφέρει οι Σομαλοί στο Μογκαντίσου τον Οκτώβριο του 1993.

Στις 4/4 η 1η Ταξιαρχία της 3ης αμερικανικής Μεραρχίας Πεζικού ενεπλάκη σε αγώνα στην περιοχή ανατολικά του Διεθνούς Αεροδρομίου της Βαγδάτης. Ο λοχίας Πωλ Σμιθ είδε την μονάδα του να πιέζεται σκληρά από όλες τις πλευρές. Τότε έβαλλε καταιγιστικά με ένα πολυβόλο εναντίον 100 Ιρακινών , ανακόπτοντας την έφοδό τους. Ο ίδιος σκοτώθηκε , αλλά η ηρωική του μάχη είχε ανακόψει την ορμή του εχθρού και είχε σώσει την ζωή αρκετών συναδέλφων του. Γι' αυτό του απονεμήθηκε μετά θάνατον το πρώτο Μετάλλιο Τιμής του Κογκρέσου κατά την επιχείρηση Iraqi Freedom. Το Μετάλλιο Τιμής του Κογκρέσου είναι το ανώτατο παράσημο που απονέμεται στις ΗΠΑ για πράξεις ανδρείας .

Στις 5/4 οι ΗΠΑνοί ξεκίνησαν τις κεραυνοβόλες διεισδύσεις τους με άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα κατά της ιρακινής πρωτεύουσας. Αμέσως το ιρακινό καθεστώς κατέρρευσε.

Μάταια επέμεναν σε συνεντεύξεις - παρωδίες πως οι εχθροί απωθούντο βίαια προς την έρημο και πως δεν υπάρχει ούτε ένας Αμερικανός στρατιώτης μέσα στην Βαγδάτη ( 7/4 ). Ο Ιρακινός υπουργός Πληροφοριών Μοχάμαντ Σαϊντ αλ Σαχάφ δήλωνε : "Οι στρατιώτες του Σαντάμ Χουσεΐν τους έδωσαν ένα καλό μάθημα που θα μείνει αλησμόνητο στην Ιστορία... Οι Αμερικανοί στρατιώτες που πλησιάζουν στο κέντρο της πόλης είτε θα συλληφθούν είτε θα καούν μέσα στα άρματά τους." Αυτή ήταν η τελευταία θεατρική παράσταση του Σαχάφ πριν τον συλλάβουν οι αμερικανικές στρατιωτικές αρχές.

Στις 9/4 οι ΗΠΑνοί πεζοναύτες έριξαν το άγαλμα του Σαντάμ Χουσεΐν σε μία πλατεία στο κέντρο της Βαγδάτης. Οι ΗΠΑνοί είχαν χρειαστεί μόλις 21 ημέρες για να φτάσουν απ' το Κουβέιτ στην ιρακινή πρωτεύουσα , υπερβαίνοντας σε ταχύτητα και βάθος προέλασης τον εντυπωσιακό ελιγμό των Γερμανών στη Γαλλία το 1940 και εκείνο των Ισραηλινών στο Σινά το 1967. Οι Ιρακινοί ξεσηκώθηκαν κατά του καθεστώτος του Σαντάμ και εκδήλωσαν το μίσος τους με εντυπωσιακούς βανδαλισμούς. Στις 28/4/2003 βρίσκονταν πλέον στο Ιράκ 135.000 ΗΠΑνοί στρατιώτες. Τα περίφημα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ δεν βρέθηκαν ποτέ.

[Τλαξκαλτέκος]

Μυκήνες: Η μεγαλύτερη αρχαιολογική πλάνη
Βαγγέλης Πανταζής ( + )

Εάν ακολουθήσουμε την γεωγραφική περιγραφή του Ομήρου , οι ομηρικές Μυκήνες βρίσκονταν εντός του Λακωνικού κόλπου. Καμιά σχέση δεν έχουν με αυτό που νομίζουμε εμείς σήμερα ή οι αρχαίοι Έλληνες της κλασικής εποχής !
https://www.archaiologia.gr/wp-content/ ... 7/69-4.pdf

Και όχι μόνο. Κι άλλα βασίλεια είχαν διαφορετική θέση από αυτή που νομιζόταν αργότερα.

Στιγμιότυπο οθόνης 2020-10-19 205558.png

Έχω διαβάσει την “Ομηρική Γεωγραφία” του και την “Ομηρική Ζάκυνθό” του εν λόγω συγγραφέα . Έχει έξυπνες ιδέες, οπότε αφήνω εδώ μερικές πληροφορίες, πράγματα που μου έκαναν εντύπωση και ίσως κάτι σαν περίληψη.


Ομηρικές Μυκήνες. Κατά την ομηρική γεωγραφία βρίσκονταν εντός του Λακωνικού Κόλπου ( δυτικά του Μαλέα ), ίσως στο Παυλοπέτρι ή κάπου κοντά στον κόλπο της Νεαπόλεως. Οι ποιητές Στησίχορος, Σιμωνίδης και Πίνδαρος τοποθετούσαν το βασίλειο του Αγαμέμνονα στην Λακωνία. Ο Πίνδαρος ονομάζει τον Ορέστη “Λάκωνα” και τοποθετεί τον θάνατο του Αγαμέμνονα στις Αμύκλες. Ο Σιμωνίδης δεν μπορεί να κατηγορηθεί για φιλοσπαρτιατισμό γιατί έγραψε και το επίγραμμα του Μαραθώνα εκτός από το επίγραμμα των Θερμοπυλών . Ήδη την εποχή των 3 μεγάλων τραγικών οι ομηρικές Μυκήνες είχαν μετακινηθεί. Ο Αισχύλος τοποθετεί την πρωτεύουσα του Αγαμέμνονα στην Τίρυνθα. Οι Σοφοκλής και Ευριπίδης την τοποθετούν στην Τίρυνθα και στο κλασσικό/ιστορικό Άργος. Κατά τους 3 τραγικούς οι σημερινές Μυκήνες είναι το “παλαιόν Άργος” ( ή “Ιερό Άλσος του Άργους” ) που εγκαταλείφθηκε για το ιστορικό Άργος ( που έχει ακρόπολη την Λάρισα ). Οι 3 τραγικοί τοποθετούσαν την ομηρική Τίρυνθα στην Ακροναυπλία/Ναυπλία. Ο Ψευδοϊπποκράτης αναφέρει ότι οι σημερινές Μυκήνες λέγονταν παλαιότερα “Άργιον” απ’ το όνομα του Άργου του Πανόπτου. Κατά τον Ηρόδοτο το Ιερό Άλσος του Άργους ( = σημερινές Μυκήνες = Μυκήνες του Παυσανία = παλαιόν Άργος ) ήταν αφιερωμένο στον Άργο και καταστράφηκε απ’τους Σπαρτιάτες το 494 π.Χ. Ο Πανταζής θεωρεί ότι ο Ηρόδοτος τοποθετεί τους Μυκηναίους στην Τίρυνθα, ότι ταυτίζει δηλαδή Μυκήνες και Τίρυνθα. Oι Μυκηναίοι ήταν σύμμαχοι των Σπαρτιατών και οι Αργείοι κατέστρεψαν τις Μυκήνες/Τίρυνθα το 480 – 464 π.Χ. ( ίσως το 468/7 π.Χ. ). Ο Ηρόδοτος μνημονεύει την καταστροφή της Τίρυνθας από τους Αργείους, όχι όμως και την καταστροφή των Μυκηνών απ’ τους Αργείους. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μνημονεύει την καταστροφή των Μυκηνών από τους Αργείους, όχι όμως και την καταστροφή της Τίρυνθας. Ο Παυσανίας αναφέρει την καταστροφή και των Μυκηνών και της Τίρυνθας απ’ τους Αργείους. Σίγουρα ήδη το 195 π.Χ. ( ίσως και απ’τον 3ο π.Χ. αι, ) οι ομηρικές Μυκήνες είχαν ταυτιστεί με αυτές του Παυσανία.

Το βασίλειο του Διομήδη τοποθετείτο κάπου στο ιστορικό Άργος. Ουσιαστικά όμως ήταν η Αργολίδα και η ΒΑ Πελ/σος. Οι σημερινές Μυκήνες του Παυσανία είναι το “παλαιόν Άργος” της ιστορικής εποχής και το μυκηναϊκό ( υστεροελλαδικό ) και ομηρικό Άργος του Διομήδη, το οποίο, πρίν τον Αγαμέμνονα, θα ήταν κατά πολύ ισχυρότερο από το βασίλειο του Αγαμέμνονα.

Η σημερινή Αχαϊα ήταν η Ιωνία. Η Λακωνία ονομαζόταν Αχαϊα. Είναι μύθος η σύγκρουση Ηρακλειδών και Μυκηναίων για να μετατοπιστεί το βασίλειο του Αγαμέμνονα. Η ομηρική Πελλήνη είναι η Πελλάνα του Ευρώτα της Λακωνίας στην οποία έχουν βρεθεί θολωτοί τάφοι. Το ομηρικό Αίγιο είναι οι Αιγίες Λακωνίας. Η Κόρινθος των πινακίδων της Γραμμικής Β΄της Πύλου είναι η ομηρική Κόρινθος , ανήκει στο βασίλειο του Αγαμέμνονα και βρίσκεται κάπου στη Νότια Αρκαδία ( μάλλον στην περιοχή της Τεγέας ). ( Κατ’ άλλους η Κόρινθος της Γραμμικής Β΄πρέπει να αναζητηθεί κάπου στην Κορώνη ).

Το βασίλειο του Αχιλλέα ήταν στην κοιλάδα του Σπερχειού και όχι στον θεσσαλικό κάμπο.

Η ομηρική Πύλος του Νέστορα ήταν κοντά στην ακτή και ο Παυσανίας κάνει λάθος που την ταυτίζει με την ηλειακή Πύλο. Ήταν νοτιότερα, αλλά και πολύ βορειότερα της σημερινής.

Ομηρική Λακεδαίμων/βασίλειο Μενελάου. Το βασίλειο του Αγαμέμνονα περιελάμβανε την Λακωνία, την Μεσσηνία και τη Νότια Αρκαδία ( περίπου όλη η Νότια Πελ/σος ). Το βασίλειο του Μενελάου ήταν αυτόνομο βασίλειο εντός της επικράτειας του Αγαμέμνονα. Βρισκόταν στην Μεσσηνία ( Μεσσηνιακός Κόλπος ). Η ομηρική Σπάρτη ήταν κάπου κοντά στην Καλαμάτα. Το βασίλειο του Μενελάου μετατοπίστηκε από την Μεσσηνία στην Λακωνία για να καλύψει το κενό του Αγαμέμνονα. Η Μεσσήνη και ο Οίτυλος είναι τα μόνα τοπωνύμια που έμειναν στην αρχική ( ομηρική ) τους θέση. Η ιστορική ( σημερινή ) Σπάρτη δεν έχει μυκηναϊκή οίκηση.

Δουλίχιον. Έχουμε 4 ομηρικά νησιά στο Ιόνιο : Ιθάκη , Σάμος ή Σάμη, Δουλίχιον και Ζάκυνθος. Εκδοχές αρχαίων για το που ήταν το Δουλίχιο : χερσόνησος Παλικής ή άλλο τμήμα της Κεφαλλονιάς ή το νησί της Κεφαλλονιάς ή η πόλη της Κεφαλλονιάς ή κάποια πόλη της Κεφαλλονιάς ή κάποιο ξερονήσι στις εκβολές του Αχελώου ή νησί που χάθηκε ή κάποιο άλλο. Κατά το Β 625 – 9 της Ιλιάδας το Δουλίχιο ήταν απέναντι απ’την Ήλιδα. Ο Πανταζής καταλήγει πως το Δουλίχιον ήταν η σημερινή Ζάκυνθος, της οποίας τον νότιο τμήμα ελέγχεται από Επειούς ( Μέγης στην Ιλιάδα , το Δουλίχιον ήταν απέναντι από την Ήλιδα όπως είπαμε κατά το Β 626 ) και το βόρειο τμήμα της από Κεφαλλήνες ( βλέπε μνηστήρες Πηνελόπης ). Η ομηρική Ζάκυνθος είναι η σημερινή Λευκάδα. ( Το ποια ομηρικά νησιά ήταν η σημερινή Ιθάκη και η σημερινή Κεφαλλονιά είναι άγνωστο. ) Ταιριάζουν και τα ομηρικά γεωγραφικά στοιχεία : η ομηρική Ζάκυνθος ( σημερινή Λευκάδα ) έχει ορεινούς όγκους , ενώ το ομηρικό Δουλίχιο ( σημερινή Ζάκυνθος ) έχει πεδιάδα , καλλιέργειες και φαίνεται μακρύ από όπου και αν το δείς ( δόλιχος – δολίχη ). Οι ομηρικές Εχίνες που αναφέρονται μαζί με το Δουλίχιον είναι οι σημερινές Στροφάδες ( και σήμερα ο εκκλησριαστικός τίτλος είναι “μητροπολίτης Ζακύνθου και Στροφάδων” ). Το βασίλειο του Οδυσσέα που ήταν ηγέτης των Κεφαλλήνων αποτελούταν από την Ιθάκη , το Νήριτο , τα Κροκύλεια ( ο Πανταζής τα ταυτίζει με το Μεγανήσι ) , την τραχιά Αιγίλιπα ( ο Κάλαμος κατά τον Πανταζή ), την Ζάκυνθο ( = Λευκάδα ) , την Σάμο και τμήματα της Αιτωλοακαρνανίας και της Νοτίου Ηπείρου.

Μερικά διάσπαρτα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση :

A) H Κρανάη ήταν το νησί που για πρώτη φορά έσμιξαν ο Πάρης και η Ελένη μετά την αρπαγή της τελευταίας. Οι Ευριπίδης και Στράβων την ταύτιζαν με την Μακρόνησο. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι κατά μερικούς είναι το σημερινό Μαραθονήσι του Γυθείου.

Β) Εξαιτίας του Αισχύλου επικράτησε ο αριθμός 7 ( “Επτά επί Θήβας” ) για την εκστρατεία των Αργείων κατά των Θηβαίων. Στην πραγματικότητα οι παραδόσεις ανέφεραν περισσότερους από 7 πολέμαρχους.

Γ) Κιμμέριοι της Οδύσσειας ( λ14 “ἔνθα δὲ Κιμμερίων ἀνδρῶν δῆμός τε πόλις τε” ). Οι μετά τον Όμηρο έδωσαν το όνομά τους σε έναν σκυθικό λαό. Ο Αριστοφάνης τους λέει Κερβερίους ( ~ Κέρβερος ). Το Ετυμολογικό Μέγα αναφέρει ότι ο Πρωτέας ο Ζευγματίτης τους λέει Χειμερίους και τους συνδέει με τον χειμώνα.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

[ παρέκβαση δική μου : Κατά μια άποψη στο ομηρικό κείμενο αναφερόταν αρχικά Χειμέριοι , δηλαδή οι κάτοικοι του Χειμερίου της Ηπείρου κοντά στον ποταμό Αχέροντα και το νεκρομαντείο της Θεσπρωτίας. Όταν έγιναν γνωστοί οι Κιμμέριοι που εντυπωσιάσαν με τις επιδρομές τους τους Ίωνες, το Χειμέριοι έγινε Κιμμέριοι. Το Χειμέριο αναφέρουν ως λιμάνι της Θεσπρωτίας ο Θούκυ ( “ἐπὶ Ἀκτίῳ καὶ περὶ τὸ Χειμέριον τῆς Θεσπρωτίδος φυλακῆς ἕνεκα τῆς τε Λευκάδος” και “τῆς Θεσπρωτίδος Ἐφύρη. ἐξίησι δὲ παρ᾽ αὐτὴν Ἀχερουσία λίμνη ἐς θάλασσαν: διὰ δὲ τῆς Θεσπρωτίδος Ἀχέρων ποταμὸς ῥέων ἐσβάλλει ἐς αὐτήν, ἀφ᾽ οὗ καὶ τὴν ἐπωνυμίαν ἔχει. ῥεῖ δὲ καὶ Θύαμις ποταμός, ὁρίζων τὴν Θεσπρωτίδα καὶ Κεστρίνην, ὧν ἐντὸς ἡ ἄκρα ἀνέχει τὸ Χειμέριον” ) , ο Στράβων ( “ἔπειτα ἄκρα Χειμέριον καὶ Γλυκὺς λιμήν, εἰς ὃν ἐμβάλλει ὁ Ἀχέρων ποταμός, ῥέων ἐκ τῆς Ἀχερουσίας λίμνης” ) , ο περιηγητής Παυσανίας ( “ἐν τῇ Θεσπρωτίδι κατὰ τὸ Χειμέριον καλούμενον” ) και ο Στέφανος Βυζάντιος ( “Χειμέριον , άκρα Θεσπρωτίας, τό εθνικόν Χειμεριεύς …” ). Αν δεν θεωρήσουμε φαντασικό τα βασίλειο του Άδη και πρέπει να το τοποθετήσουμε κάπου, τότε θα το τοποθετούσαμε στην Θεσπρωτία/ Έφυρα της Θεσπρωτίας/Βασίλειο του Άδη ( ποταμοί Αχέρων , Κωκυτός, Πυριφλεγέθων , λίμνες Αχερουσία και Στύγα, Ασφόδελος Λειμών, όρμος του Αχέροντα/ Γλυκύς κόλπος , πύλες του Άδη , κατοικία του Ύπνου , νεκρομαντείο Εφύρας, Σισύφου όρος ). Αργότερα, σύμφωνα με τις αναφορές των Διοδώρου Σικελιώτου, Στράβωνος και Πλουτάρχου οι Κιμμέριοι ταυτίστηκαν από μερικούς και με τους ( Κελτογερμανούς ) Κίμβους ( α) “Κιμμερίους τοὺς Κίμβρους ὀνομασάντων τῶν Ἑλλήνων.” β) “Κιμμερίους, τούτους εἶναι, βραχὺ τοῦ χρόνου τὴν λέξιν φθείραντος ἐν τῇ τῶν καλουμένων Κίμβρων προσηγορίᾳ.” γ) “Κιμμερίων μὲν ἐξ ἀρχῆς, τότε δὲ Κίμβρων” ].

Δ) Τον 7ο – 6ο π.Χ. αι. οι Ίωνες δεν γνώριζαν σίγουρα που ήταν το κοντινό στην Μίλητο ομηρικό όρος Φθίρες. Πώς γίνεται να το ξέχασαν μέσα σε έναν αιώνα αν δεχτούμε πως ο Όμηρος έζησε τον 8ο π.Χ. αι. ;

Ε) Κατά τον Πανταζή ο Όμηρος είναι πολύ παλαιότερος από τον Ησίοδο.

ΣΤ) Πλέον η έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας τοποθετείται το 1628 π.Χ. και όχι το 1450 π.Χ. Κάποια πράγματα ακόμη δεν είναι σίγουρα. Η καταστροφή του μυκηναϊκού ανακτόρου της Κνωσού τοποθετείται το 1400 ή 1200 π.Χ. , δηλαδή πρίν την καταστροφή της Τροίας που οι Ηρόδοτος, Θούκυ και Ερατοσθένης τοποθετούν τον 12ο αι. π.Χ.

Ζ) Ο κατάλογος των Νεών κατ’ άλλους είναι προγενέστερος και κατ’ άλλους μεταγενέστερος του υπόλοιπου έπους. Άλλοι τον θεωρούν κανονικά κομμάτι του.

Η) Ο Όμηρος κατά τον Πανταζή είναι προγενέστερος του Ά αποικισμού. Πατρίδα του ή τόπος δράσης του είναι η Εύβοια, ίσως η Χαλκίδα, που συναντιόνται πολλοί διάλεκτοι. Έζησε τον 11ο – 9ο αι. π.Χ. Ο κατάλογος των Νεών ξεκινά από την Βοιωτία η οποία περιγράφεται εξαντλητικά σε σχέση με τις άλλες περιοχές. Η Αυλίδα χρησιμοποιείται για τον απόπλου. Πρωταγωνιστής είναι ο Αχιλλέας. Ο Αλκίνοος των Φαιάκων λέει στον Οδυσσέα ότι θα τον στείλει στην πατρίδα του , όσο μακρυά κι αν είναι, ακόμη και στην Εύβοια. Με αυτό ο Όμηρος ήθελε να εντυπωσιάσει το βοιωτικό και ευβοϊκό κοινό του. Οι περισσότεροι Βοιωτοί και Ευβοείς είχαν κάνει το μακρύτερο θαλασσινό ταξίδι τους εντός του Ευβοϊκού κόλπου πηγαίνοντας από την μια στεριά στην άλλη.

Θ) Ο Οδυσσέας περιπλανήθηκε στον Εύξεινο Πόντο ( και από εκεί στον Ωκεανό ) και όχι στην Σικελία. Ο Όμηρος νόμιζε τον Εύξεινο Πόντο ανοιχτή θάλασσα και όχι κλειστή. Έζησε δηλαδή σε μια εποχή που οι εξερευνήσεις δεν είχαν βρεί ακόμη ότι ήταν κλειστή. Οι μεταγενέστεροι θαυμαστές του Ομήρου , για να διασώσουν το κύρος του , μετέφεραν τις περιπαλνήσεις του Οδυσσέα στην Σικελία. Έτσι έβαλαν και τον καημένο τον Ιάσονα και τους Αργοναύτες να μεταφέρουν στα χέρια την Αργώ, μετέφεραν τις Σειρήνες και τις Συμπληγάδες στην Δύση κ.α. Δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι ο Όμηρος νόμιζε πως ο Εύξεινος Πόντος επικοινωνεί μέσω του Ωκεανού με την Μεσόγειο και το Ιόνιο.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

[ σημείωση δική μου : Επειδή ο Πανταζής τοποθετεί μεταξύ αυτών που ήθελαν να διασώσουν το κύρος του Ομήρου και τον Απολλώνιο τον Ρόδιο , δεν εξηγεί γιατί ο τελευταίος βάζει τις Σειρήνες να αυτοκτονούν αφού αποτυγχάνουν με τον Ιάσονα. Δεν βγάζει έτσι ψεύτη τον Όμηρο που τις θέλει να υπάρχουν ακόμη στην εποχή του Οδυσσέα ; ]

Ι) Υπήρχε διχογνωμία για το που ήταν το Ίλιο και η Δαρδανία στην αρχαιότητα. Μπέρδεμα υπήρχε και με την Μυσία, τα όρια της Μυσίας και της Φρυγίας και τον Ελλήσποντο. Ο Πίνδαρος θεωρούσε ότι ο Ελλήσποντος έφτανε ως το Μυρτώο Πέλαγος και άλλοι ως τον Θερμαϊκό Κόλπο και την Θεσσαλική Θάλασσα. Το όνομα “Έλληνες” ίσως ήταν θρακικό εξωνύμιο κατά μια υπόθεση.

ΙΑ) Η “πυραμίδα” του Ελληνικού [ στην πραγματικότητα δεν είναι πυραμίδα αφού δεν έχει μυτερή κορυφή ] αναφέρεται ως ταφικό μνημείο απ’ τον Παυσανία. Οι αρχαιολόγοι την θεωρούν οχυρό και την τοποθετούν τον 4ο π.Χ. αι. Στον Πανταζή φαίνεται να ψιλοαρέσει μια άποψη που την τοποθετεί την 2η χιλιετία π.Χ. , αλλά αναφέρει και την σχετική αμφισβήτηση.

ΙΒ) Κλονίζεται η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν όταν διαβάζω να γράφει πως η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας κάηκε από τον χριστιανικό όχλο και τους μουσουλμάνους πολεμιστές.

ΙΓ) Στην Σούδα αναφέρεται ο Κόριννος ο Ιλιεύς : εποποιός τών πρό Ομήρου καί πρώτος γράψας τήν Ιλιάδα …

ΙΔ) Οι Ακαρνάνες ζήτησαν την συμμαχία των Ρωμαίων με το αιτιολογικό ότι δεν αναφέρεται η συμμετοχή τους στην τρωική εκστρατεία. ( διὰ δὲ τοῦτο μηδὲ κοινωνῆσαι τῆς στρατείας μόνους τοὺς Ἀκαρνᾶνας τοῖς Ἕλλησι: τούτοις δ᾽, ὡς εἰκός, τοῖς λόγοις ἐπακολουθήσαντες οἱ Ἀκαρνᾶνες σοφίσασθαι λέγονται Ῥωμαίους καὶ τὴν αὐτονομίαν παρ᾽ αὐτῶν ἐξανύσασθαι, λέγοντες ὡς οὐ μετάσχοιεν μόνοι τῆς ἐπὶ τοὺς προγόνους τοὺς ἐκείνων στρατείας: οὔτε γὰρ ἐν τῷ Αἰτωλικῷ καταλόγῳ φράζοιντο οὔτε ἰδίᾳ: οὐδὲ γὰρ ὅλως τοὔνομα τοῦτ᾽ ἐμφέροιτο ἐν τοῖς ἔπεσιν. )

IΕ) Του αρέσουν οι ορισμοί του Gelb για την φοινικική γραφή.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Αντιγράφω από την Π-Λ-Μπ ( λήμμα Γραφή [ άρθρο της Μπριτάνικα ] , Ignace J.GELB, ομότιμος καθηγητής Ινστιτούτο Μελετών της Ανατολής, Τμήματα Γλωσσολογίας και Γλωσσών και Πολιτισμών της Εγγύς Ανατολής, Πανεπιστήμιο Σικάγου, Μετάφραση Α.Παπαδάκη-Επιμέλεια Γ.Μπαμπινιώτης ):
Ο όρος «δυτικοσημιτικό συλλαβάριο» που δηλώνει τις ποικίλες μορφές της γραφής που χρησιμοποιούσαν οι της Ουγκαρίτ, οι Φοίνικες, οι Εβραίοι και άλλοι Σημίτες από το μέσο της 2ης π.Χ. χιλιετίας και εξής, εκφράζει καθαρά την άποψη πως αυτές οι γραφές είναι συλλαβάρια και όχι αλφάβητα , όπως συχνά υποστηρίζεται. Αυτές οι σημιτικές γραφές ακολουθούν με ακρίβεια το σχέδιο του αιγυπτιακού τους προτύπου, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από συλλαβάριο στην δομή και στον τύπο γραφής του.
Τώρα μπορεί εύλογα να τεθεί το ερώτημα: Αν αυτές οι πρώιμες σημιτικές γραφές δεν αποτελούν αλφάβητα, τότε τι είναι αλφάβητο ; Η απάντηση είναι σαφής. Αν με τον όρο «αλφάβητο» εννοούμε μια γραφή που δηλώνει τους διαφοροποιημένους φθόγγους, δηλ. τα φωνήματα, μιας γλώσσας, τότε το πρώτο αλφάβητο είναι αυτό που επινόησαν οι Έλληνες. Μολονότι κατά τη διάρκεια της 2ης π.Χ. χιλιετίας έγιναν αρκετές προσπάθειες για να βρεθεί τρόπος να δηλωθούν τα φωνήεντα στα συλλαβάρια του αιγυπτιακού-σημιτικού τύπου, κανένα τους δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί σε πλήρες φωνητικό σύστημα. Συνήθως προσέθεταν ορισμένους φωνητικούς δείκτες για να βοηθήσουν στην ανάγνωση των φωνηέντων , που δεν δηλώνονταν από τα σημιτικά συστήματα γραφής. (…)Αλλά ενώ οι Σημίτες έκαναν σποραδική χρήση των δεικτών, (…) οι Έλληνες τους χρησιμοποιούσαν συστηματικά μετά από κάθε συλλαβικό σημείο. (…)
Οι Έλληνες, λοιπόν, ήταν εκείνοι που, έχοντας δεχτεί στο σύνολό τους τους τύπους του δυτικού σημιτικού συλλαβικού αλφαβήτου, ανέπτυξαν ένα σύστημα φωνηεντικών σημείων (γραμμάτων που δήλωναν μόνο φωνήεν και όχι σύμφωνο+φωνήεν), τα οποία πλησίαζαν τα συλλαβικά, ενώ παράλληλα μείωσαν την αξία των λοιπών συλλαβικών σημείων σε απλά συμφωνικά σημεία (σε γράμματα δηλαδή που δήλωναν απλά σύμφωνα και όχι πάλι σύμφωνο+φωνήεν). Έτσι για πρώτη φορά δημιούργησαν ένα πλήρες αλφαβητικό σύστημα γραφής. Από τους Έλληνες έμαθαν κατόπιν και οι Σημίτες τη χρήση των φωνηεντικών σημαδιών.

[Τλαξκαλτέκος]

Κώστας Πέτρου Καβάφης ( 1863 - 1933 ) : Πατέρας του ήταν ο Πέτρος Καβάφης και μητέρα του η Χαρίκλεια Φωτιάδη. Το επώνυμο "Καβάφης" ίσως είναι αρμενοϊρανικής καταγωγής. Ο ίδιος ο Καβάφης πάντως θέλει να είναι Βυζαντινός , Έλληνας. Ήταν ο μικρότερος απ' τα 9 παιδιά του πατέρα του. Το 1926 πήρε το "Αργυρούν παράσημον του Φοίνικος" από την κυβέρνηση Παγκάλου . Ήταν ομοφυλόφιλος . Η ομοφυλοφιλία του τον οδήγησε στην μοναξιά και η μοναξιά στον αλκοολισμό. Ο ίδιος ήθελε να απαλλαχθεί από τα πάθη του , αλλά δεν τα κατάφερε. Τον ακολούθησαν ως το τέλος της ζωής του. Να τι σημειώνει ο ίδιος ( τις σημειώσεις τις βρήκε ο Πιερίδης ψάχνοντας τα χαρτιά του , μετά τον θάνατό του ) :

Βλέπω καθαρά το κακό και την αναστάτωση που προξενούν στον εαυτό μου οι πράξεις μου ...

... απελπισία. Πλανόμαι ολότελα αν νομίζω ότι αυτό το πράγμα δεν έχει συνέπειες...

... Αγωνία , αγωνία. Τι βασανιστήρια , υπέφερα. Έπεσα να κοιμηθώ στις 3 το πρωί. Ενέδωσα και πάλι. Φρίκη , φρίκη...

... Να σωθώ , να σωθώ ! Φτάνουν τα βασανιστήρια , όπου κυλιέμαι και που φθείρουν τον οργανισμό μου ...

... Τι να κάμω . Αλλά ν' αποφασίσω , ν' αποφασίσω, ν' αποφασίσω . Αποφασίζω , αποφασίζω. Υφίσταμαι μαρτύριο. Σηκώθηκα και γράφω τώρα. Τι να κάμω και τι θα γίνει ; Τι να κάμω ; ... Βοήθεια . Είμαι χαμένος ...

Και πάλι ενέδωσα ... Αλλά , τώρα , τώρα , ναι ! Να βαστάξω ...

Και όμως ως το τέλος της ζωής του , δεν τα κατάφερε να βαστάξει. Το έργο του Καβάφη , αν αφαιρέσουμε τα νεανικά του που ο ίδιος αποκήρυξε , αποτελείται από 154 ποιήματα. Μερικοί παρουσιάζουν και τ' αποκηρυγμένα του ποιήματα - για καθαρά εμπορικούς λόγους - δείχνοντας έτσι έλλειψη σεβασμού στη μνήμη του μεγάλου ποιητή.

Τα ιστορικά και διδακτικά ποιήματα του Καβάφη είναι πραγματικά αριστουργήματα. Αν και η μόρφωσή του δεν ήταν συστηματοποιημένη , μελέτησε πολύ ο ίδιος μόνος του. Είναι πολύ καλός γνώστης της ελληνιστικής και της βυζαντινής περιόδου. Ένα μικρό γεγονός της ιστορίας που από πολλούς θα περνούσε ως ασήμαντο , ο ίδιος το μετατρέπει σε ένα μεγαλοπρεπές ποίημα. Είναι λάτρης τόσο της ελληνοχριστιανικής όσο και της εθνικής/ειδωλολατρικής παράδοσης. Θαυμάζει τα επιτεύγματα της ελληνιστικής περιόδου. Θαυμάζει , επαινεί και επικρίνει τους χριστιανούς ταυτόχρονα. Ομοίως θαυμάζει και επικρίνει ταυτόχρονα τον Ιουλιανό τον Παραβάτη και άλλους εθνικούς . Μερικές φορές εμφανίζει χριστιανούς και εθνικούς να ζουν αρμονικά και να μην δίνουν σημασία στα πράγματα που τους χωρίζουν , αλλά στα κοινά που τους ενώνουν.

Τα ηδονιστικά ( σ' αυτά αναφέρει συχνά την λέξη "ηδονή" ) - ερωτικά ποιήματά του είναι επηρεασμένα απ' το ομοφυλοφιλικό του πάθος. Για να τα διαβάσει και να τα κατανοήσει όμως κάποιος δεν χρειάζεται να είναι ομοφυλόφιλος. Τέλος σε πολλά από αυτά κάνει λόγο και για άλλα πάθη όπως τον αλκοολισμό , την μοναξιά , τον αγοραίο ομοφυλοφιλικό έρωτα κ.α.

Τα περισσότερα στοιχεία είναι από εδώ :

[Τλαξκαλτέκος]

Προτάσεις για Συνθηκολόγηση Ελλάδας – Ιταλίας 1940 -41

Θα βάλω περιληπτικά τις γερμανικές ( κυρίως ) «Προτάσεις για Συνθηκολόγηση Ελλάδας – Ιταλίας 1940 -41» έτσι όπως αναφέρονται στο παλαιό άρθρο του Χαράλαμπου Νικολάου ( ταξίαρχος ε.α. , ιστορικός συγγραφέας , τ. Καθηγητής Στρατ. Ιστορίας ΣΣΕ ) στο περιοδικό Στρατιωτική Ιστορία των εκδόσεων Περισκόπιο.

Να πω πρώτα λίγα λόγια για την φύση αυτών των γερμανικών προτάσεων. Οι Γερμανοί μας περνούσαν για ανόητους Μεσανατολίτες και σε καμιά περίπτωση δεν επρόκειτο να ρίξουν τους συμμάχους τους Ιταλούς για χάρη μας. Όλες τους οι προτάσεις ήταν παρελκυστικές και πάντα υπέρ των Ιταλών. Παρόμοια τακτική με εμάς είχαν χρησιμοποιήσει και με τους Άγγλους. Έβαζαν τρίτους ( ούτε καν δεύτερους ) διπλωματικούς υπαλλήλους σε Ισπανία, Σουηδία κ.α. να τους λένε το πόσο πολύ επιθυμούσαν την ειρήνη και πως Άγγλοι και Γερμανοί δεν έπρεπε να πολεμούν αλλά να έρθουν σε συνεννόηση ως έθνη αδελφικά και άρια. Φυσικά κανέναν δεν έπειθαν – μόνο ο βραδύνους Ρούντολφ Ες την πάτησε. Όταν ερχόταν όμως η ώρα των σοβαρών διαπραγματεύσεων άρχιζαν οι αοριστολογίες. Μία ότι θα εγκατέλειπαν την Γαλλία και τις Κάτω Χώρες, μία ότι θα κρατούσαν την Βόρεια Γαλλία ή την Αλσατία – Λοραίνη. Μία ότι θα εγκατέλειπαν την Πολωνία, μία ότι δεν θα την εγκατέλειπαν. Μία ότι θα άφηναν την Τσεχοσλοβακία ολόκληρη, μία ότι θα κρατούσαν μόνο την Σουδητία και μία ότι δεν θα εγκατέλειπαν καθόλου την Τσεχοσλοβακία. Άλλη φορά έλεγαν ότι θα άφηναν την Δυτική Ευρώπη και θα κρατούσαν μόνο εδάφη που θα κατακτούσαν στην Ανατολή και άλλη φορά ότι ήθελαν να διατηρήσουν περισσότερα από τα κατακτημένα.

Έτσι έκαναν και εμάς. Κάθε χρόνο θα υπάρξουν φιλίστορες με αγαθές προθέσεις που θα αναμασήσουν τις φιλοναζιστικές/ φιλογερμανικές/ φιλοαναθεωρητικές απόψεις για το πόσο καλοί ήταν οι Γερμανοί και πόσο πολύ το φαύλο βασιλικό μεταξικό καθεστώς είχε προσδεθεί στο άρμα των Άγγλων και οδήγησαν την χώρα σε έναν αχρείαστο πόλεμο απ’τον οποίο δεν κερδίσαμε τίποτα ( τα Δωδεκάνησα δεν μετρούν !!! ).

Αρχικά ξεκινάμε με το παραμύθι ότι ο Χίτλερ δεν ήθελε την ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος . Μπορεί να αιφνιδιάστηκε εκείνη την χρονική στιγμή , αλλά το ήθελε. Με διαφορετικό τρόπο βέβαια. Προτιμούσε πρώτα μια κατάληψη των Ιονίων Νήσων και της Κρήτης.

Ας συνεχίσουμε τώρα με τις προτάσεις διαμεσολάβησης έτσι όπως αναφέρονται στο προαναφερόμενο άρθρο ( περιέχονται και δικά μου σχόλια ) .

1)Τον Σεπτέμβριο του 1940 ( πριν ξεκινήσει δηλαδή ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος ) ο φον Κανάρις έλεγε στον γραμματέα της ελληνικής πρεσβείας στο Βερολίνο Αχιλλέα Κύρου πως με γερμανική διαμεσολάβηση η Ελλάδα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα από την Ιταλία ως το τέλος του πολέμου. Αλλά για μετά το τέλος του πολέμου ο κίνδυνος παρέμενε. Συνεπώς έπρεπε να βελτιωθούν οι ελληνοϊταλικές σχέσεις. Πώς ; Μα φυσικά με το να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες των Ιταλών. Νομίζουν κάποιοι ότι οι Γερμανοί θα έριχναν τους συμμάχους τους προκειμένου να εξασφαλιστεί η δική μας ουδετερότητα ! Ολόκληρη επιχείρηση έκανε ο Χίτλερ με τον Σκορτσένυ για να απελευθερώσει τον Μουσολίνι το ’43. Και το ’40 θα τον δυσαρεστούσε για να ευνοήσει τους Έλληνες ; Την στιγμή μάλιστα που ο Μουσολίνι δεν του είχε φέρει καμία αντίρρηση στο θέμα της Αυστρίας ;

2) Στις 4/11/1940 ο Έλληνας πρεσβευτής στο Βερολίνο Αλέξ. Ρίζος Ραγκαβής μετέφερε την πληροφορία πως οι Γερμανοί ίσως μεσολαβούσαν για τον τερματισμό του ελληνοϊταλικού πολέμου , αν οι Έλληνες παραχωρούσαν στρατηγικά σημεία στους Ιταλούς ( ή γενικά γινόταν λόγος για «έντιμες παραχωρήσεις» ) και αν δεν δέχονταν οι Έλληνες αγγλική βοήθεια.

3) Μέσα στο Νοέμβριο του 1940 και άλλη γερμανική διαμεσολαβητική προσπάθεια. Ο τρόπος ; Μεσω της Μαδρίτης – γνωστός τρόπος στους Άγγλους – και του εκεί Ούγγρου πρεσβευτή και Γερμανών και Γιουγκοσλάβων διπλωματικών και στρατιωτικών υπαλλήλων και αξιωματούχων σε Αθήνα , Άγκυρα και Βερολίνο. Τίποτα χειροπιαστό όμως, παρά μόνο λόγια γενικά περί κάποιας ανακωχής και φήμες.

4) Δεκέμβριος 1940 – Περίπτωση Πεσματζόγλου : Αναφέρει πως οι Γερμανοί θα μεσολαβούσαν αν οι αντίπαλοι υποχωρούσαν στα παλιά τους σύνορα και οι Έλληνες έδιωχναν τους Άγγλους από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά. Έπειτα του είπαν πως οι εμπόλεμοι θα κρατήσουν τις τωρινές τους θέσεις και αρκεί οι Άγγλοι να φύγουν μόνο από την ηπειρωτική Ελλάδα – ό, τι να’ ναι. Τελικά ο Πεσματζόγλου γράφει πως : «Δεν κατόρθωσα να εξακριβώσω τη στάση που θα τηρούσε η Γερμανία εάν η Ελλάδα δεχόταν τη μεσολάβησή της , διότι είχα λάβει ρητές οδηγίες να αποφύγω οποιαδήποτε συζήτηση επί του θέματος» ( παρόλο που υποτίθεται ότι στην διπλωματική αυτή αποστολή στο Βελιγράδι και στην Βέρνη είχε στείλει τον Πεσματζόγλου ο ίδιος ο Μεταξάς ). Ο γνωστός ιστορικός Ρίχτερ θεωρεί την διήγηση του Πεσματζόγλου απίθανη μυθοπλασία.

5) 17/12/1940. Συνάντηση του Έλληνα πρεσβευτή στην Μαδρίτη Αργυρόπουλου με τον Ούγγρο ομόλογό του και συζήτηση για ανακωχή με γερμανική διαμεσολάβηση. Ο Αργυρόπουλος ενημέρωσε τον Μεταξά , αλλά ο τελευταίος δεν έχασε τον χρόνο του απαντώντας σε τέτοιες «μωρολογίες» , αφού η πρόταση δεν προερχόταν απευθείας από τους Γερμανούς.

6) 22/12/1940. Γερμανός ανεπίσημος προσέγγισε τον Έλληνα πρεσβευτή στο Βερολίνο. Έπρεπε η Ελλάδα να ζητήσει γερμανική διαμεσολάβηση μέσω Γιουγκοσλαβίας και Τουρκίας. Το ελληνικό αίτημα θα μετέφεραν οι τελευταίες στην γερμανική κυβέρνηση και τότε ίσως η Ελλάδα να πετύχαινε μια έντιμη και επωφελή ειρήνη. ( Μάλλον οι Γερμανοί ακολοθούσαν την ρήση του Θουκυδίδη : «ήταν από τους ανθρώπους που θεωρούσαν τα ευχάριστα έντιμα και τα συμφέροντα δίκαια» ). Ο Ρίχτερ πιστεύει ότι ο Ραγκαβής απέρριψε την γερμανική διαμεσολάβηση, γιατί ένα νικηφόρο έθνος δεν ζητεί μεσολαβητή. Ο Ραγκαβής έμεινε με την εντύπωση πως η Ελλάδα θα μπορούσε να κρατήσει την Βόρειο Ήπειρο.

7) Χριστούγεννα 1940 : Ο στρατιωτικός ακόλουθος της Γερμανίας στην Αθήνα ανέφερε ότι ο Μεταξάς του έστειλε έναν έμπιστό του και του ζητούσε γερμανική διαμεσολάβηση για ειρήνη, προκειμένου να μην επέμβουν στην Ελλάδα οι Γερμανοί και οι Άγγλοι και μετατραπεί η Ελλάδα σε αγγλογερμανικό πεδίο πολέμου. Του είπε ότι και παλαιότερα ο Μεταξάς είχε ζητήσει από τους Γερμανούς διαμεσολάβηση μέσω του Έλληνα πρεσβευτή στο Βερολίνο Ραγκαβή . Αλλά ο Ρίμπεντροπ είτε δεν δέχτηκε να συζητήσει με τον Ραγκαβή είτε τον τάισε άδεια λόγια. Τώρα ο Μεταξάς ζητούσε να γίνει ανακωχή με βάση το status quo. Οι Γερμανοί θα εγγυούνταν τα προπολεμικά ελληνικά σύνορα και ο Μεταξάς θα εμπόδιζε τους Άγγλους να αποβιβαστούν επί ελληνικού εδάφους. Οι τελικές λεπτομέρειες θα κανονίζονταν σε προσωπική συνάντηση.

8) 27/12/1940 : Ο Γερμανός πρεσβευτής αναφέρει στον Σουηδό επιτετραμένο στην Αθήνα πως η Γερμανία δεν είχε κάνει ποτέ προσπάθεια για μεσολάβηση και ούτε σκόπευε.

9) Αρχές 1941 : Ο Πλαστήρας στο Παρίσι πλησιάζει τους Γερμανούς. Τους ζητάει επέμβαση στην Αλβανία, λήξη εχθροπραξιών , ανατροπή Μεταξά και Γεωρίου Β΄. Θα αναλάμβανε ο ίδιος την εξουσία και θα συνεργαζόταν στενά με τον Φύρερ για τη δημιουργία της Νέας Τάξεως στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί τον αγνόησαν θεωρώντας τον ανίσχυρο.

10) 17/2/1941. Γερμανοί τριτοτέταρτοι λένε σε Έλληνες τριτοτέταρτους στο Βερολίνο πως η Γερμανία θα μπορούσε να μεσολαβήσει για ειρήνη. Η Ελλάδα θα κρατούσε προς το παρόν τις θέσεις της στην Βόρεια Ήπειρο και οι Γερμανοί θα δημιουργούσαν απλώς μερικές βάσεις στην Πελ/σο και στην Κρήτη. Τους Άγγλους θα έδιωχναν από όλη την Ευρώπη οι ίδιοι οι Γερμανοί.

11) 21/2/1941. Ο Πάπεν απ’την Άγκυρα είπε σε εκεί Έλληνες πως η Γερμανία ήθελε να μεσολαβήσει με όρους τιμητικούς για την Ελλάδα . Η τελευταία δεν θα ενοχλούταν καθόλου για την απομάκρυνση των Άγγλων από την Κρήτη.

12) Μάρτιος 1941. Ιταλοί ζητούν από Έλληνα πρεσβευτή να γίνει ελληνοϊταλική συνθήκη προκειμένου να αποφευχθεί γερμανική επίθεση από την Βουλγαρία. Ο Έλληνας πρεσβευτής απαντά αρνητικά. Ο Πάγκαλος ζητάει τερματισμό του πολέμου και σχηματισμό φιλοαξονικής κυβέρνησης. Ο υφυπουργός Μαυρουδής βολιδοσκοπεί τους Γερμανούς σχετικά με την σύναψη ειρήνης και αποχώρηση των Άγγλων από την Ελλάδα. Ο ιστορικός Ρίχτερ ( χωρίς στοιχεία ) λέει πως επαφή με Γερμανούς επεδίωξε και ο αδελφός του Ξεν. Στρτατηγού. Ο πολιτικός ακόλουθος της γερμανικής πρεσβείας με εντολή των Χίτλερ και Ρίμπεντροπ υπέβαλε προτάσεις στο Μανιαδάκη. Ο Μανιαδάκης ρώτησε γιατί δεν το έκαναν μέσω της πρεσβείας και ο ακόλουθος του απάντησε πως ο Φύρερ δεν εμιστεύεται τους παλαιάς σχολής διπλωμάτες.

13) 12/3/1941. Οι Γερμανοί πληροφορούνται από τον Γερμανό πρόξενο Θεσ/νικης ότι Έλληνες ανώτατοι αξιωματικοί που δεν κατονομάζονται ( αναφέρουν υποψία για Τσολάκογλου ) ζητούσαν ειρήνη. Οι Έλληνες θα σταματούσαν τις εχθροπραξίες και ο ιταλικός στρατός θα αντικατασταθεί από γερμανικό. Έλληνες και Γερμανοί θα διαπραγματευτούν επί εδαφικών ζητημάτων στην Αλβανία , αποκλειομένων των Ιταλών.

14) 16/3/1941. Ο Μερκούρης λέει σε κάποιους Γερμανούς πως η Ελλάδα επιθυμεί συζητήσεις για ανακωχή και αποχώρηση των Άγγλων. Αλλά επειδή τώρα οι Άγγλοι βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα, δεν μπορούν να πάρουν οι Έλληνες την πρωτοβουλία. Συνεπώς πρέπει οι Γερμανοί να ζητήσουν διαμεσολάβηση. Ο Μερκούρης δήλωσε πως την πρωτοβουλία του γνώριζε ο βασιλιάς και ο πρωθυπουργός. Ο Ρίμπεντροπ τηλεγράφησε ( 18/3 ) σε αυτούς που του τα μετέφεραν πως η Ελλάδα κάνει λάθος να νομίζει πως οι Γερμανοί θα πάρουν την σχετική πρωτοβουλία για ανακωχή και πως οι Έλληνες τρέφουν μεγάλες αυταπάτες για το τίμημα που πρέπει να καταβάλουν προκειμένου να τερματισθεί ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Ο Ρίμπεντροπ ζήτησε να μάθει για τους όρους που έχει στο νού της η Ελλάδα προκειμένου να γίνει ανακωχή και διέτασσε τελικά να μην γίνει καμιά βολιδοσκόπηση προς τους ελληνικούς κυβερνητικούς κύκλους, να σταματήσουν οι συνομιλίες και να μην επαναληφθούν χωρίς δικές του οδηγίες.

15) Στις 6/4/1941 το γερμανικό τελεσίγραφο στον Κορυζή έλεγε πως δεν δώσαμε καμιά σημασία στις προειδοποιήσεις τους και δεν προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την Γερμανία για να συζητήσουμε μαζί της την δυνατότητα της επανόδου μας στην ουδετερότητα.

Τα παραπάνω αποτελούν δική μου περίληψη του άρθρου του στρατηγού που ανέφερα στην αρχή της ανάρτησης. Το άρθρο του στρατηγού κλείνει με τις κομμουνιστικές προσπάθειες διαμεσολάβησης και έτσι με την περίληψή τους θα κλείσω και εγώ.

Κομμουνιστικές προσπάθειες

Οι φυλακισμένοι κομμουνιστές ζήτησαν αφού πρώτα συμμαχήσει η Ελλαδα με την Σοβιετική Ένωση, να απελευθερωθούν και να σταλούν στο μέτωπο. Έπειτα να ζητηθεί διαμεσολάβηση της ΣΕ και μεταπολεμικά να δεθεί η Ελλάδα στο άρμα της ΣΕ. Φαιδρότητες. Είδαμε πόσο πολύ βοήθησε η ΣΕ την σύμμαχό της Γιουγκοσλαβία όταν της επιτέθηκαν οι Γερμανοί. Οι Σοβιετικοί έδιωξαν τον Έλληνα πρσβευτή Κίμωνα Διαμαντόπουλο από την Μόσχα όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα με το αιτιολογικό ότι εκπροσωπούσε πλέον ανύπαρκτη κυβέρνηση !

Μεταπολεμικά οι εδώ κομμουνιστές ισχυρίστηκαν ότι πρίν τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο η ΣΕ πρότεινε στην Ελλάδα συμμαχία με εγγύηση της ακεραιότητάς μας από τους Ιταλούς. Αλλά ο κακός ο Μεταξάς αρνήθηκε. Στην πραγματικότητα η ΣΕ δεν είχε αντίρρηση να αναγνωρίσει την Ελλάδα ως ιταλική ζώνη ενδιαφέροντος αν και ο Εύξεινος Πόντος αναγνωριζόταν ως σοβιετική ζώνη ενδιαφέροντος ( καλοκαίρι 1940 ). Στις 16/11/1940 οι Σοβιετικοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα με την γερμανική επέμβαση στην Ελλάδα και την εκδίωξη των Άγγλων. Ζητούσαν μόνο να κατοχυρωθούν τα σοβιετικά δικαιώματα στα Δαρδανέλια και να έχει το δικαίωμα η ΣΕ να δώσει εγγύηση ανεξαρτησίας στην Βουλγαρία. Στις αρχές Ιουνίου 1941 η ΣΕ διέκοψε μονομερώς τις σχέσεις τις με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση. Μετά την γερμανική επίθεση τις επανέφερε.

_______________________________________________________
Η Γερμανική «διαμεσολάβηση» στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο
https://belisarius21.wordpress.com/2013 ... %B7%CE%BD/

[Τλαξκαλτέκος]

Μαρίτα/Ερμής - Μπαρμπαρόσα

Απόψεις για το κατά πόσο οι γερμανικές επιχειρήσεις στον ηπειρωτικό ελλαδικό χώρο ( επιχείρηση Μαρίτα ) και στην Κρήτη ( επιχείρηση Ερμής ) καθυστέρησαν και έβλαψαν τις επιχειρήσεις στην Ρωσία.


Για τον πόλεμο στην Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν στρατεύματα προοριζόμενα για την επίθεση κατά της Ρωσίας, που είχε οριστεί αρχικά για τον Μάιο. Και μολονότι η ασυνήθης βροχερή άνοιξη του ’41 θα ανέβαλλε σχεδόν βέβαια τον Βαρβαρόσα, ο πόλεμος στην περιοχή της Μεσογείου παραμονές της μεγαλύτερης στρατιωτικής επιχείρισης της ιστορίας ήταν για το γερμανικό στρατό ένας ανεπιθύμητος περισπασμός. (20ος ΑΙΩΝΑΣ, τόμος 2, Η ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ, TIME LIFE, σελ. 61 – 62).

(…)απώλειες χιλιάδων επιλέκτων αλεξιπτωτιστών και, ακόμη, πολύτιμου χρόνου, με συνέπειες μοιραίες για την έκβαση της εκστρατείας στη Ρωσία και, τελικά, για την όλη εξέλιξη του πολέμου. (…) Η αναγκαστική αυτή εμπλοκή συνεπέφερε (…) την καθυστέρηση στην ανάληψη της εκστρατείας εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης , με επακόλουθο την καθήλωση των χιτλερικών στρατευμάτων στις ρωσικές στέπες και τη μεταβολή της γενικότερης εξέλιξης της παγκόσμιας σύρραξης.
(ΠΑΠΥΡΟΣ, ΕΛΛΑΔΑ, τόμος Β, σελ. 680, Κ. ΣΒΟΛΟΠΟΥΛΟΣ)

(…)o Χίτλερ όρισε την εισβολή στην ΕΣΣΔ για τα μέσα Μαίου του 1941. Η ημερομηνία αυτή μετατέθηκε για τα τέλη Ιουνίου, λόγω της απρόβλεπτης ανάγκης εισβολής στη Γιουγκοσλαβία και στην Ελλάδα τον Απρίλιο. Η γρήγορη επιτυχία στην εκστρατεία αυτή επέτρεψε την τήρηση του χρονοδιαγράμματος για την ΕΣΣΔ, αλλά η μικρή αυτή καθυστέρηση των πέντε εβδομάδων συντόμευσε τον διαθέσιμο χρόνο για την διεκπεραίωση της εκστρατείας στην ΕΣΣΔ πρίν από τον χειμώνα, ο οποίος προβλεπόταν πρωιμότερος από ότι συνήθως. Μολαταύτα, ο Χίτλερ (….) ο Μπράουχιτς και( …)ο Χάλντερ ήταν βέβαιοι ότι θα κατέβαλλαν τον Κόκκινο Στρατό σε 2-3 μήνες.
(Π-Λ-Μπ, Β.Παγκ. Πολ., λήμμα της Μπριτάνικα)

Να προσθέσω ότι και ο Γκαίμπελς στο ημερολόγιό του ήταν υπεραισιόδοξος όταν ξεκινούσε η εκστρατεία κατά της Ρωσίας.

Ο φιλοχιτλερικός συγγραφέας Ντέηβιντ Ίρβινγκ γράφει :

Η επίθεση κατά της Ρωσίας θα αναβαλλόταν για περισσότερες από 4 εβδομάδες. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση, η μοίρα ήταν με το μέρος του Χίτλερ : η άνοιξη του 1941 είχε καταφθάσει με ασυνήθιστα πυκνές βροχοπτώσεις στην Κεντρική Ευρώπη και το έδαφος θα ήταν πολύ βαλτωμένο για τις μεραρχίες Panzer. Οι ποταμοί και τα κανάλια είχαν πλημμυρίσει σε ολόκληρη την Νότια Ρωσία. Οι μεραρχίες που τώρα ο Χίτλερ διέθετε στα Βαλκάνια, θα έμεναν άπρακτες έτσι κι αλλιώς μέχρι τον Ιούνιο.

σημείωση 288 : Ο άμεσος φόβος του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (πολεμικό ημερολόγιο 3/4/1941) ήταν : «Λόγω των επιχειρίσεων στα Βαλκάνια η Επιχείριση Μπαρμπαρόσσα θα καθυστερήσει αρχικά για περίπου 5 εβδομάδες.» Το ότι οι πυκνές βροχοπτώσεις την καθυστέρησαν , έτσι κι αλλιώς, γίνεται ξεκάθαρο από τις μεταπολεμικές καταθέσεις των Heusinger, Gyldenfeldt και άλλων.
( Ο πόλεμος του Χίτλερ, σελ. 478 και σελ. 1092)

Χίτλερ και ρωσικός χειμώνας
Για τον Χίτλερ και τη ναζιστική Γερμανία, η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα «σκάλωσε» στο δριμύ χειμώνα του 1941/42. Είχε ληφθεί υπόψη από τους επιτελείς του αυτός ο παράγοντας;
Oι μηχανοκίνητες στρατιές του Xίτλερ εισέβαλαν στη Σοβιετική Eνωση τον Iούνιο του 1941, υλοποιώντας την επιχείρηση Mπαρμπαρόσα. Tον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, εξαιτίας του δριμύ ρωσικού χειμώνα, οι στρατιές του Xίτλερ σταμάτησαν τη θυελλώδη προέλασή τους, έχοντας φθάσει έως τις πύλες της Mόσχας. Kακοί υπολογισμοί του Xίτλερ και των επιτελών του ως προς τις συνέπειες που θα είχε ο ρωσικός χειμώνας στις επιχειρήσεις, είχαν ως αποτέλεσμα την αποτυχία της εκστρατείας. Ή μήπως όχι;
O Xίτλερ και οι επιτελείς του γνώριζαν πολύ καλά το ρωσικό χειμώνα και την απειλή που αντιπροσώπευε για τη συνέχεια των επιχειρήσεων “Mπαρμπαρόσα”. Mάλιστα, ο Xίτλερ γνώριζε άριστα τα αποτελέσματα που είχαν στις προηγούμενες προσπάθειες για εισβολή στη Pωσία του Καρόλου της Σουηδίας και του Ναπολέοντα οι περιβόητοι χειμώνες της.
Oι μετεωρολόγοι του γερμανικού επιτελείου είχαν μελετήσει αναλυτικά τα διαθέσιμα μετεωρολογικά στοιχεία για τη Pωσία και έλαβαν υπόψη τους όλα τα δεδομένα. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν πήγαν καλά.
Tο πρώτο ήταν η καθυστέρηση που επέβαλε στην έναρξη της επιχείρησης Mπαρμπαρόσα η βαλκανική εκστρατεία του Xίτλερ, κυρίως οι μάχες στην Eλλάδα και ιδιαίτερα η μάχη της Kρήτης. H προσπάθεια για κατάληψη της Eλλάδας “κόστισε” στην επιχείρηση περίπου ενάμιση μήνα και πήγε πίσω όλα τα χρονοδιαγράμματα της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα.
Tο δεύτερο από αυτά που “πήγαν στραβά” ήταν ο ίδιος ο χειμώνας. Tα μετεωρολογικά δεδομένα έδειχναν ότι ο χειμώνας του 1941/42 δεν αναμενόταν ιδιαίτερα δριμύς. Οι επιστήμονες περίμεναν έναν σχετικά ήπιο χειμώνα μετά από δύο χρονιές παρατεταμένης κακοκαιρίας, πολύ χαμηλών θερμοκρασιών και ακραίων καιρικών φαινόμενων. Mάλιστα, οι μετεωρολόγοι του Xίτλερ τον διαβεβαίωναν ότι τρεις συνεχόμενες βαρυχειμωνιές είχαν να συμβούν από τον 18ο αιώνα, όταν και ξεκίνησαν συστηματικές παρατηρήσεις του καιρού στη Pωσία. Ετσι, οι Γερμανοί περίμεναν ότι θα ολοκλήρωναν τις επιχειρήσεις μέχρι τον Δεκέμβριο και θα είχαν προλάβει να συντρίψουν τις δυνάμεις της EΣΣΔ.
Oμως, οι χιονοπτώσεις ξεκίνησαν με σφοδρότητα ήδη από τον Oκτώβριο. Tον Nοέμβριο είχαν ήδη σημειωθεί θερμοκρασίες κάτω των 23 βαθμών υπό το μηδέν, περί τους 7 βαθμούς χαμηλότερα από το μέσο όρο του Iανουαρίου! Tον Δεκέμβριο, οι θερμοκρασίες έπεσαν έως -38, υπερβολικά χαμηλές ακόμη και με τα δεδομένα του ρωσικού χειμώνα!
Tα αποτελέσματα είναι γνωστά. H αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο Xίτλερ είχε υπολογίσει το “στρατηγό χειμώνα”, απλώς οι υπολογισμοί του αποδείχτηκαν υπεραισιόδοξοι.
http://www.militaryhistory.gr/articles/view/28

Ήταν η εισβολή του Μουσολίνι στην Ελλάδα αντίθετη με τις επιθυμίες του Χίτλερ; Ήταν τα σχέδια του Φύρερ για την Ελλάδα αμιγώς αμυντικού χαρακτήρα; Με ποιον τρόπο επηρέασαν οι επιχειρήσεις των Γερμανών στα Βαλκάνια την επίθεσή τους εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα στα οποία ο Martin van Creveld δίνει νέες, ανατρεπτικού χαρακτήρα απαντήσεις. Ο συγγραφέας θέτει προς εξέταση μια εντελώς νέα ερμηνευτική προσέγγιση της συνολικής στρατηγικής της Γερμανίας κατά τα έτη 1940-1941, θεωρώντας κλειδί της υπόθεσης τη στάση που υιοθέτησε ο Χίτλερ απέναντι στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Απορρίπτει τις "καθιερωμένες αντιλήψεις" και υποστηρίζει: στην πραγματικότητα ο Χίτλερ ενδιαφερόταν ζωηρά για τη Μεσόγειο και τις δυνατότητες που αυτή προσέφερε προκειμένου να διεξαχθεί ένας "περιφερειακός" πόλεμος κατά της Μεγάλης Βρετανίας· η επίθεση του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδας έγινε με τη συγκατάθεση του Χίτλερ ή, τουλάχιστον, με τη σιωπηρή ανοχή του· μετά τις 30 Νοεμβρίου 1940 ο Χίτλερ υπέβαλε κατ' επανάληψιν ειρηνευτικές προτάσεις προς την Ελλάδα, που απορρίφθηκαν από την Αθήνα εξαιτίας των βρετανικών πιέσεων· οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και οι Γιουγκοσλάβοι παρενέβαλαν σοβαρά εμπόδια στο σχέδιο της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα· ο επιχειρησιακός σχεδιασμός των Γερμανών ήταν ασαφής ως προς τους στόχους του μέχρι την τελευταία στιγμή· το πραξικόπημα της 27ης Μαρτίου 1941 στη Γιουγκοσλαβία και η επακόλουθη γερμανική εισβολή δεν επέφεραν καμία καθυστέρηση στη γερμανική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ.
( Matin van Creveld, Η Στρατηγική του Χίτλερ. Το βαλκανικό Ζήτημα )
https://www.politeianet.gr/books/978960 ... 941-222363

Για την καθυστερημένη και αποτυχημένη επίθεση στην Ρωσία δεν ευθύνεται μόνο η Βαλκανική Εκστρατεία αλλά και άλλοι παράγοντες κατά την γνώμη μου όπως :

- οι ανεπίσημες γερμανικές διερευνητικές προσπάθειες ειρήνευσης με την Αγγλία
- η διερεύνηση της στάσης των Ευρωπαίων συμμάχων του Χίτλερ και η βοήθεια που μπορεί να προσέφεραν στην ρωσική εκστρατεία
- η προσπάθεια να βοηθήσουν οι Ιάπωνες με ταυτόχρονη επίθεση
- η προσπάθεια να βγει ο Φράνκο από την ουδετερότητα
- η πολιτική αστάθεια της Γιουγκοσλαβίας (οι Γερμανοί χάρηκαν που η τελική στάση της Γιουγκοσλαβίας πάρθηκε πριν την έναρξη της Μπαρμπαρόσα και με ανησυχία μόνο μπορούσαν να σκέφτονται το ενδεχόμενο να είχε γίνει η γιουγκοσλαβική φιλοσυμμαχικλη στροφή αφού είχε ξεκινήσει η Μπρμπαρόσα)
- να πειστεί για την επίθεση ο Ρίμπεντρομπ που είχε υπογράψει το σύμφωνο μη επιθέσεως
- οι ανοιξιάτικοι βαλτότοποι : την άνοιξη του ’41 είχαν πέσει φοβερές βροχές με αποτέλεσμα οι πλημμύρες και τα βαλτονέρια στην Ρωσία να μην επιτρέπουν να κινηθούν τα μηχανοκίνητα
- υποτίμηση της δύναμης της Ρωσίας – οι Γερμανοί πίστευαν ότι μετά από λίγο ίσως η Σοβιετία να κατέρεε εκ των έσω
- κακοί ρωσικοί δρόμοι
- κακός ιματισμός των Γερμανών (τους πρόλαβε ο πρόωρος χειμώνας με ανοιξιάτικες στολές) και γενικά όλη η τροφοδοσία ήταν άσχημη

Σε επόμενο σχόλιο θα βάλω την εργασία ενός Έλληνα στρατιωτικού .