Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

['71]

Προφανως δεν ηταν ακαλεστοι, οπαδοι του ΣΕΚΕ ηταν. Που ειναι το περιεργο ακριβως? Οι περισσοτεροι παπαδες στο ΕΑΜ ηταν.

Τι λες μωρέ Λαχουρένιε χρονιάρα μέρα .... Οι παπάδες ειδικά την εποχή εκείνη ήταν σοσιαλιστές στο ΣΕΚΕ.... και στο ΕΑΜ ήταν ενταγμένοι οι περισσότεροι παπάδες .... μπράβο να σου πω και εγώ ένα ανέκδοτο:

Ο Λένιν, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, ζούσε τις τελευταίες του στιγμές. Από πάνω του ο Στάλιν, τάχα συγκινημένος, του λέει για να τον καθησυχάσει:

«Μην στεναχωριέσαι σύντροφε Λένιν, αν φύγεις θα αναλάβω εγώ».

«Φοβάμαι σύντροφε Στάλιν ότι δεν θα σε ακολουθήσουν πολλοί», του απαντά ειρωνικά ο Λένιν.

Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση από τον κατοπινό «πατερούλη» : «Όσοι δεν ακολουθήσουν εμένα σύντροφε, σίγουρα… θα ακολουθήσουν εσένα»!

Μπορεί να ακούγεται περίεργο,αλλά η πραγματικότητα είναι πως τον υλισμό στα μέρη μας οι παπάδες τον έφεραν και πιο συγκεκριμένα ο Κύριλλος Λούκαρις.Πάρα πολλοί παπάδες ήταν στο ΕΑΜ όπως και πάρα πολλοί χριστιανοί ψηφίζουν κόμματα που είναι διαμορφωμένα περισσότερο ή λιγότερο από τη μαρξιστική.Και πολλοί πλούσιοι πάνε στην εκκλησία και ψηφίζουν τη νδ,παρά το γεγονός ότι η θρησκεία αυτή στον πυρήνα της είναι αντιπλουτοκρατική.Τίποτα δεν είναι περίεργο τελικά.

[pluton]

Η εφημερίδα «Πολιτεία» (Μεταξική) που παρευρίσκετο γράφει:


«....εις την είσοδον του θεάτρου ανεπετάσθη σημαία ερυθρά...η σκηνή του θεάτρου εφωτίζετο δι’ ερυθρών λαμπτήρων». Αναφέρεται στο ποίημα εργάτου «κατέληγεν ούτω: “Μονάχα όσοι εργάζονται – πρέπει στη γη να ζούνε”».

Και έκλεισε η εκδήλωση με «το άσμα: “Εφθασε η μεγάλη ημέρα – Ζήτω, ζήτω η εργατιά”».

Διαβάζουμε : «κάποιος εκ του ακροατηρίου διακόπτων ηρώτησεν: Είναι και ο Ρέπουλης και ο Μιχαλακόπουλος διανοούμενοι; Και μία άλλη φωνή απήντησεν: “Οχι, όχι”»....

Οταν ο ηλεκτροτεχνίτης Κόκκινος τόνισε «ότι πλησιάζουν αι ημέραι των εκλογών, ότε οι αστοί θα προσπαθήσουν να καταπνίξουν τους εργάτας», από το κοινό ακούστηκε μια φωνή: «Ημείς θα τους διορθώσωμε. Νάρθουν μόνον».

[Ραν ταν πλαν]

Αυτά είναι κουτσομπολιά μεταξύ της Μαγδάλως και της Μαρίκας, αμφότερες γειτόνισσες μου και ιδίου επιπέδου με τις αναρτήσεις του Πλούτωνα.
Η εμφάνιση του ΣΕΚΕ συνοδεύτηκε από το ιδρυτικό του ψήφισμα, το οποίο για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανέφερε την αναγκαιότητα της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης του προλεταριάτου σε ξεχωριστό δικό του ταξικό πολιτικό κόμμα για την κατάκτηση της εξουσίας, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τη μεταβολή της κοινωνίας σε κομμουνιστική. Και την ανάγκη για διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών.
Παράλληλα υιοθέτησε το ψήφισμα για τη δημιουργία της ''Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Κρατών''( για την αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια) και που μεταξύ άλλων προέβλεπε τη δημοκρατική λύση των εθνικών προβλημάτων της περιοχής. Λύση που αν είχε υιοθετηθεί από τότε θα είχε λύσει ριζικά τα εθνικιστικά προβλήματα του τότε και που έφτασαν μέχρι την εποχή μας, απειλώντας με αναταραχή και αναδιάταξη συνόρων την περιοχή των Βαλκανίων.
Και σε λίγους μήνες από την ίδρυση του το ΣΕΚΕ εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική και τυχοδιωκτική εκστρατεία στη Μικρά Ασία που υποστήριζαν τα κόμματα της αστικής τάξης και που αποτελούσε σχέδιο του αγγλικού ιμπεριαλισμού, προειδοποιώντας για τους κινδύνους που θα επέφερε στο έθνος (όπως και έγινε με τον αφανισμό του ελληνισμού από την Μικρά Ασία) και ήταν η πρώτη από μια ατέλειωτη σειρά πολιτικών προβλέψεων του που θα έβγαιναν όλες αληθινές.
Αυτό ήταν το ΣΕΚΕ, αναφέροντας τα ελάχιστα από το πολιτικό του πρόγραμμα και την αγωνιστική δράση του, και όχι οι αναφορές τυχαίων χωροφυλάκων ή η διαστρεβλωμένη και χυδαία άποψη για την πολιτική του που παρουσίαζαν οι αστικές φυλλάδες της εποχής.

[pluton]

Αυτά είναι κουτσομπολιά μεταξύ της Μαγδάλως και της Μαρίκας, αμφότερες γειτόνισσες μου και ιδίου επιπέδου με τις αναρτήσεις του Πλούτωνα.
Η εμφάνιση του ΣΕΚΕ συνοδεύτηκε από το ιδρυτικό του ψήφισμα, το οποίο για πρώτη φορά στην Ελλάδα ανέφερε την αναγκαιότητα της πολιτικής και οικονομικής οργάνωσης του προλεταριάτου σε ξεχωριστό δικό του ταξικό πολιτικό κόμμα για την κατάκτηση της εξουσίας, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τη μεταβολή της κοινωνίας σε κομμουνιστική. Και την ανάγκη για διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών.
Παράλληλα υιοθέτησε το ψήφισμα για τη δημιουργία της ''Δημοκρατικής Ομοσπονδίας των Βαλκανικών Κρατών''( για την αντιμετώπιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια) και που μεταξύ άλλων προέβλεπε τη δημοκρατική λύση των εθνικών προβλημάτων της περιοχής. Λύση που αν είχε υιοθετηθεί από τότε θα είχε λύσει ριζικά τα εθνικιστικά προβλήματα του τότε και που έφτασαν μέχρι την εποχή μας, απειλώντας με αναταραχή και αναδιάταξη συνόρων την περιοχή των Βαλκανίων.
Και σε λίγους μήνες από την ίδρυση του το ΣΕΚΕ εναντιώθηκε στην ιμπεριαλιστική και τυχοδιωκτική εκστρατεία στη Μικρά Ασία που υποστήριζαν τα κόμματα της αστικής τάξης και που αποτελούσε σχέδιο του αγγλικού ιμπεριαλισμού, προειδοποιώντας για τους κινδύνους που θα επέφερε στο έθνος (όπως και έγινε με τον αφανισμό του ελληνισμού από την Μικρά Ασία) και ήταν η πρώτη από μια ατέλειωτη σειρά πολιτικών προβλέψεων του που θα έβγαιναν όλες αληθινές.
Αυτό ήταν το ΣΕΚΕ, αναφέροντας τα ελάχιστα από το πολιτικό του πρόγραμμα και την αγωνιστική δράση του, και όχι οι αναφορές τυχαίων χωροφυλάκων ή η διαστρεβλωμένη και χυδαία άποψη για την πολιτική του που παρουσίαζαν οι αστικές φυλλάδες της εποχής.

Το δράμα είναι ότι όποια μέγιστη επιρροή κατάφερε να έχει το ΚΚΕ το οφείλει στους Μικρασιάτες, που βλακωδώς μέσα στην δυστυχία τους υποστήριξαν αυτούς που μέγιστα τους πρόδωσαν το ΣΕΚΕ και ο Λένιν (φυσικά και δεν ξεχνάμε την συμβολή των Γάλλων, των Ιταλών, των Άγγλων και φυσικά των Γερμανών).

Ιμπεριαλιστικός λοιπόν ο απελευθερωτικός πόλεμος στην Μ Ασία. Προφανώς οι Μικρασιάτες πρόγονοί μας υποδούλωσαν τους Τούρκους ... μάλιστα.

[pluton]

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ (1894-1944). Δικηγόρος, πρώτος γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΕΚΕ (1918-1920) και γενικός γραμματέας του κόμματος (1920-1922), στέλεχος αρχικά της αριστερής και κατόπιν της μετριοπαθούς τάσης.

Ο Νίκος Δημητράτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1894. Αδερφός του ήταν ο μετέπειτα Μεταξικός υπουργός Εργασίας Αριστείδης Δημητράτος και ξάδερφός του ο επίσης σοσιαλιστής ηγέτης Παναγής Δημητράτος. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έγινε δικηγόρος. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ήταν επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και εξελέγη Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, θέση που διατήρησε για τρία περίπου χρόνια.

Ο Ν. Δημητράτος μαζί με τους Δ. Λιγδόπουλο, Σ. Κουμιώτη, Μ. Οικονόμου και Μ. Σιδέρη, που αποτελούσαν την αριστερή πτέρυγα του ΣΕΚΕ, θα πρωτοστατήσουν για την οργανική σύνδεση του κόμματος με την Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ), που είχε ιδρυθεί το Μάρτιο του 1919 στη Μόσχα.

Ο Δημητράτος θα εκπροσωπήσει το ΣΕΚΕ στο 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς στη Μόσχα τον Ιούνιο του 1921 μαζί με τους Παστιά Γιατσόπουλο και Γιώργο Γεωργιάδη. Ως επικεφαλής της τριμελούς αντιπροσωπείας του ΣΕΚΕ ο Δημητράτος στην ομιλία του είπε: "Η αστική τάξη της χώρας μάς πολεμάει με όλα τα μέσα. Επιδιώκει να εξοντώσει το κόμμα μας, γιατί βλέπει σ' αυτό τον εχθρό που με την πάλη του αποκαλύπτει στο λαό τα εγκλήματα που διαπράττει η ελληνική αστική τάξη σε συνεργασία με τους Ευρωπαίους καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές"

Η φιλοβασιλική κυβέρνηση της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης, που προήλθε από τις εκλογές της 1ης Νοέμβρη του 1920, το Νοέμβριο του 1921 θα προβεί σε φυλακίσεις των ηγετικών στελεχών του ΣΕΚΕ και της διεύθυνσης του Ριζοσπάστη, για «τη διάδοση ηττοπαθών συνθημάτων». Έτσι ο Ν. Δημητράτος μαζί με πολλά ηγετικά στελέχη το Νοέμβριο του 1921 θα κλειστούν στις φυλακές Συγγρού.


Toν Φεβρουάριο του 1922 στη θέση του Γενικού Γραμματέα τον αντικατέστησε ο Γιάνης Κορδάτος

Τον Ιούλιο του 1923 διαγράφηκε, με απόφαση της Κ.Ε., σαν διαλυτικό στοιχείο που «προσπαθεί να κλονίση την πειθαρχίαν» των μελών προς τη νέα καθοδήγηση και ως οπορτουνιστής (καιροσκόπος με μικροαστικές αντιλήψεις) .

Συνιδρυτής το 1924 της Εργατικής Σοσιαλιστικής Ενώσεως (ΕΣΕ), τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη δικηγορία στη Θεσσαλονίκη και το 1930 μετείχε στις ζυμώσεις για την ανασυγκρότηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος.



Φέρεται να συνέπλευσε με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου όταν ο αδερφός του, Αριστείδης Δημητράτος, διορίστηκε υπουργός Εργασίας.

[Ραν ταν πλαν]

Ο Νίκος Δημητράτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1894. Αδερφός του ήταν ο μετέπειτα Μεταξικός υπουργός Εργασίας Αριστείδης Δημητράτος και ξάδερφός του ο επίσης σοσιαλιστής ηγέτης Παναγής Δημητράτος. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έγινε δικηγόρος. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ήταν επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και εξελέγη Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, θέση που διατήρησε για τρία περίπου χρόνια.

Πλούτωνα συνεχίζεις τις ανακρίβειες, έστω και όχι μεγάλης σημασίας. Αν θέλεις όμως να υποστηρίξεις τον τίτλο του ειδικού έγκυρου κουκουεδολόγου και να κερδίσεις το σεβασμό μας πρέπει να ελέγχεις αυστηρά τις πηγές σου.
Ο Νίκος Δημητράτος ποτέ δεν ήταν μέλος της αριστερής τάσης του ΣΕΚΕ και δεν εκλέχτηκε γραμματέας της ΚΕ στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ το Νοέμβρη του 2018 αλλά στο 2ο του Απρίλη του 1920.
Στο πρώτο συνέδριο εκλέχτηκε μέλος της συλλογικής ηγεσίας του ΣΕΚΕ που αποτελούνταν από πενταμελή κεντρική επιτροπή από τους Α. Αρβανίτη, Δ. Λιγδόπουλο, Σ. Κόκκινο, Μ. Σιδέρη και τον ίδιο.
Ως ιδρυτής της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ένωσης της Αθήνας, τίτλο με τον οποίο πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του που είχε εκλεγεί από τη δεύτερη σοσιαλιστική συνδιάσκεψη του Γενάρη του 1918, ήταν ηγέτης της δεξιάς του τάσης μαζί με τον Α. Σιδέρη και τον Ν. Γιαννιό και υποστήριξαν στο συνέδριο θέσεις ρεφορμιστικού σοσιαλισμού.
Η αριστερή τάση εκπροσωπήθηκε στο 1ο συνέδριο από τους Λιγδόπουλο, Σπύρο Κομιώτη και Μ. Οικονόμου και η τάση του κέντρου που υποστήριζε μια συμβιβαστική πολιτική απέναντι στον Βενιζέλο, όπως το ίδιο υποστήριζε και η δεξιά τάση, από τον Μπεναρόγια.
Η εκλογή του στη θέση του γραμματέα στο 2ο συνέδριο του Απρίλη του 1920 υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικών συμβιβασμών που στόχευαν στη διατήρηση της ενότητας του κόμματος απέναντι στην υπονομευτική δράση των αρχειομαρξιστών.
Αργότερα που τα πράγματα πήραν το δρόμο τους ξεχώρισε η ήρα από το σιτάρι και ο καθένας πήρε το δρόμο του.

[pluton]

Ο Νίκος Δημητράτος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1894. Αδερφός του ήταν ο μετέπειτα Μεταξικός υπουργός Εργασίας Αριστείδης Δημητράτος και ξάδερφός του ο επίσης σοσιαλιστής ηγέτης Παναγής Δημητράτος. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έγινε δικηγόρος. Στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ήταν επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και εξελέγη Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, θέση που διατήρησε για τρία περίπου χρόνια.

Πλούτωνα συνεχίζεις τις ανακρίβειες, έστω και όχι μεγάλης σημασίας. Αν θέλεις όμως να υποστηρίξεις τον τίτλο του ειδικού έγκυρου κουκουεδολόγου και να κερδίσεις το σεβασμό μας πρέπει να ελέγχεις αυστηρά τις πηγές σου.
Ο Νίκος Δημητράτος ποτέ δεν ήταν μέλος της αριστερής τάσης του ΣΕΚΕ και δεν εκλέχτηκε γραμματέας της ΚΕ στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ το Νοέμβρη του 2018 αλλά στο 2ο του Απρίλη του 1920.
Στο πρώτο συνέδριο εκλέχτηκε μέλος της συλλογικής ηγεσίας του ΣΕΚΕ που αποτελούνταν από πενταμελή κεντρική επιτροπή από τους Α. Αρβανίτη, Δ. Λιγδόπουλο, Σ. Κόκκινο, Μ. Σιδέρη και τον ίδιο.
Ως ιδρυτής της Σοσιαλιστικής Εργατικής Ένωσης της Αθήνας, τίτλο με τον οποίο πήρε μέρος στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ ως μέλος της οργανωτικής επιτροπής του που είχε εκλεγεί από τη δεύτερη σοσιαλιστική συνδιάσκεψη του Γενάρη του 1918, ήταν ηγέτης της δεξιάς του τάσης μαζί με τον Α. Σιδέρη και τον Ν. Γιαννιό και υποστήριξαν στο συνέδριο θέσεις ρεφορμιστικού σοσιαλισμού.
Η αριστερή τάση εκπροσωπήθηκε στο 1ο συνέδριο από τους Λιγδόπουλο, Σπύρο Κομιώτη και Μ. Οικονόμου και η τάση του κέντρου που υποστήριζε μια συμβιβαστική πολιτική απέναντι στον Βενιζέλο, όπως το ίδιο υποστήριζε και η δεξιά τάση, από τον Μπεναρόγια.
Η εκλογή του στη θέση του γραμματέα στο 2ο συνέδριο του Απρίλη του 1920 υπήρξε αποτέλεσμα πολιτικών συμβιβασμών που στόχευαν στη διατήρηση της ενότητας του κόμματος απέναντι στην υπονομευτική δράση των αρχειομαρξιστών.
Αργότερα που τα πράγματα πήραν το δρόμο τους ξεχώρισε η ήρα από το σιτάρι και ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Αχ βρε αυτά εγώ τα προσέχω δες τι γράφω:

πρώτος γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΕΚΕ (1918-1920) και γενικός γραμματέας του κόμματος (1920-1922),

[pluton]

Ο «Ριζοσπάστης» την επομένη της εκδήλωσης γράφει:

«Με μεγάλην επιτυχίαν εωρτάσθη χθες εις τα “Διονύσια” η πανηγυρική εμφάνισις του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδος. Το θέατρον είχε καταλλήλως διακοσμηθή με εικόνας του Μαρξ, του Ζωρές και του Λήμπκνεχτ και εις την είσοδον είχεν αναρτηθή και εκυμάτιζε μία μεγαλοπρεπής και κατακόκκινη σημαία. Από ενωρίς ήρχισεν αθρόα η προσέλευσις του κόσμου. Οι εργάται, οι άνθρωποι του λαού, προσήρχοντο κατά κύματα προς την πλατείαν του Συντάγματος πολύ προ της ωρισμένης ώρας. Εις την είσοδον δεσποινίδες της σοσιαλιστικής οργανώσεως διεκόσμουν τα στήθη των παρισταμένων με μικρά κομψά κόκκινα σήματα.

Εις τας 3½ μ.μ. ολόκληρος η πλατεία και τα θεωρεία των “Διονυσίων” έβριθον πυκνοτάτου ακροατηρίου.

Την 4ην ακριβώς ήρχισεν η εορτή. Υπό τα παταγώδη χειροκροτήματα του παρισταμένου πλήθους και τας ατελευτήτους ζητωκραυγάς και επευφημίας, ο όμιλος νεολαίας του Σοσιαλιστικού Τμήματος Αθηνών ετραγούδησε τον Διεθνή Σοσιαλιστικόν Υμνον.

Με την άρσιν της αυλαίας το πολυπληθέστατον ακροατήριον ευρέθη ενώπιον μιας θαυμασίας σκηνοθεσίας. Την προεδρικήν έδραν της εορτης κατείχεν ο κ. Παπανικολάου, πρόεδρος των ηλεκτροτεχνιτών, τιμής ένεκεν προς το σωματείον του, το οποίον ολόκληρον προσεχώρησεν επισήμως εις τον σοσιαλισμόν.

Το βήμα καταλαμβάνει πρώτος ο γεν. γραμματεύς της Κεντρικής Επιτροπής κ. Ν. Δημητράτος και εξηγεί δι’ ωραίων λόγων τον σκοπόν του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Ελλάδος, του εκπροσωπούντος την πολιτικήν οργάνωσιν του εργατικού στοιχείου, εκ παραλλήλου προς την επαγγελματικήν του τοιαύτην.

Ακολούθως ο λόγος δίδεται εις τον δημοσιογράφον κ. Κ. Καραμούζην, όστις από μέρους της επιστημονικής Σχολής προς μελέτην και διάδοσιν των αρχών του Σοσιαλισμού, ομιλεί περί της θέσεως των διανοουμένων εις το εξανθρωπιστικόν κίνημα και δίδει εξηγήσεις τινάς εξ αφορμής των τελευταίως σχηματισθεισών καταδιώξεων, χειροκροτούμενος.

Ομιλούν κατόπιν οι εργάται κ. Κόκκινος, σύμβουλος του σωματείου ηλεκτροτεχνιτών, Θωμάς των τροχιοδρομικών και Αλεξίου του Συνδικάτου “Πρόοδος” Λεβαδείας, όλοι με πολλήν σαφήνειαν αναπτύξαντες το πρόγραμμα του Σοσιαλισμού.

Η εμφάνισις του κ. Μπαναρόγια προυκάλεσεν αληθινήν φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο κ. Μπαναρόγιας ωμίλησε διά μακρών με θαυμαστήν επιτυχίαν περί της αποστολής της εργατικής τάξεως και του πολιτικού της κόμματος, προς αποφυγήν της εκμεταλλεύσεως του λαού υπό της αστικής πολιτικής.

Εις ένα διάλειμμα η νεολαία τραγουδά το “Ζήτω, ζήτω η εργατιά” και μετά λαμβάνει τον λόγον ο βουλευτής κ. Σίδερις, χαιρετίζων εν μέσω ακαταπαύστων χειροκροτημάτων και επευφημιών την ίδρυσιν του Κόμματος και τονίζων την μεγάλην εκπολιτιστικήν σημασίαν του.

Την εορτήν κλείνει ο πρόεδρος κ. Παπανικολάου με κατάλληλον λόγον και ο κόσμος αναχωρεί κατενθουσιασμένος από την επιτυχίαν της ωραίας εορτής».

[Ραν ταν πλαν]

Πλούτωνα αυτή την περίοδο είσαι εντελώς ντεφορμέ.

[pluton]

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΟΥΖΗΣ (Καλαμάτα 1891- Παρίσι 1966). Δημοσιογράφος, λογοτέχνης, ιστοριογράφος γνωστότερος με το επαγγελματικό του ψευδώνυμο Κώστας Αθάνατος.



Ξεκίνησε την πολιτική του δραστηριότητα ως στέλεχος του «Σοσιαλιστικού Ομίλου της Ελληνικής Νεολαίας» (1911), ιδρυτικό μέλος του ΣΕΚΕ, το εγκατέλειψε αρκετά γρήγορα για ασφαλέστερες επιλογές.

Το 1920 εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου του ΥΠΕΞ και το 1922, ως ηγετικό στέλεχος του Συγκροτήματος Λαμπράκη, διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στο κίνημα Πλαστήρα-Γονατά.

Σε ηλικία 25 ετών, το 1916, στάλθηκε από την εφημερίδα του πολεμικός ανταποκριτής στη Μακεδονία, ένα από τα μέτωπα του ευρωπαϊκού πολέμου. Αργότερα πήγε, πάλι ως πολεμικός ανταποκριτής, στη Μικρά Ασία, τη Ρωσία (εμφύλιος πόλεμος), τα Βαλκάνια και τη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, καθώς και στο αλβανικό μέτωπο. Ενώ σε ηλικία 31 ετών έγινε αρχισυντάκτης.

Ο Αθάνατος υπήρξε έντονα αντιβενιζελικός και με την αρθρογραφία του συνέβαλε στην πτώση του μεγάλου Έλληνα πολιτικού από την εξουσία, το 1933. Η διαμάχη Βενιζέλου - Αθάνατου άρχισε από την πρώτη ημέρα της εκδόσεως του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, όταν στην τελευταία του σελίδα (23 Νοεμβρίου 1930) απεκαλύπτετο στρατιωτική συνωμοσία για την οργάνωση πραξικοπήματος, κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος και εδημοσιεύετο η πληροφορία, ότι ο πρωθυπουργός Βενιζέλος, ήταν έτοιμος να διακηρύξει ότι το πολίτευμα βρισκόταν σε κίνδυνο και να ζητήσει τη συνένωση των Δημοκρατικών Δυνάμεων για την προστασία του.


Το 1930 εξέδωσε την εφημερίδα «Ελεύθερος Ανθρωπος», μεσοπολεμικό ισοδύναμο του σημερινού «Πρώτου Θέματος». ίδρυσε τρεις ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες ("Ημερήσιος Τύπος", "Ελεύθερος Άνθρωπος", "Ελεύθερος Λόγος"). Αντιπρόσωπος μεταπολεμικά της ΕΣΗΕΑ στη Γενεύη, τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γαλλικής Ακαδημίας της Ιστορίας. Τα γνωστότερα από τα βιβλία που έγραψε ήταν: "Θλιμμένοι θεοί", "Διατί ηττήθημεν", "Το κίνημα της Χίου", "Περπατώντας στη Δόξα", "Αττίλας".

Πέθανε στο Παρίσι το 1966.



Τα ιδρυτικά μέλη του ΣΕΚΕ ποζάρουν στον φακό (Νοέμβριος 1918). Η πρώτη δημόσια εκδήλωση, στις 6/1/1919, πιθανότατα δεν απαθανατίστηκε φωτογραφικά