Ὁ μεσιὲ Κλινὸ χτυπᾶ (ἀλύπητα).

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Κορωνοϊός.
====
Τὸ συχνότερο στέλεχος παραμένει τὸ «βρετανικό».
====
Μὲ τόση ἀγγλοπάθεια ποὺ τοὺς δέρνει,
ποιό θέλεις νὰ διαδοθεῖ περισσότερο;
Κοντὰ στὸν νοῦ κι' ἡ γνώση.
Θέλουμε νὰ ὑποφέρουμε ἀγγλικά,
νὰ πεθαίνουμε ἀγγλικά.
Ἀκόμη καὶ νὰ ψοφᾶμε ἀγγλικά - τί ἠδονή, μάυ Γκόντ ἤ μάυ Ντόγκ (δὲν θυμᾶμαι
καλὰ ποιό εἶναι τὸ σωστό).
Καὶ εἶναι φρικαλέο νὰ πεθαίνουμε ἑλληνικά,
οὔτε στοὺς ἐχθρούς μας [= κρυφογκόμενους] τοὺς Τούρκους
μὴ τύχει τέτοια συμφορά.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ιάνης Λο Σκόκκο
2 Αὐγούστου 2020.

Ἀρμένιοι.

Καὶ βέβαια οἱ Ἀρμένιοι εἶναι φίλοι μας. Γεννήθηκα καὶ μεγάλωσα δῖπλα στ' Ἀρμένικα,
περιοχὴ τοῦ Νέου Κόσμου (ἡ μάννα μου Σμυρνιά), ἔμενα σὲ προσφυγικὸ σπίτι ὥς
τὰ 20 μου χρόνια. Τοὺς ξέρω πολὺ καλά: ἔχουν καὶ ἦθος καὶ φιλότιμο... Ὁ μπακάλης
μας, ὁ μανάβης μας (Σάββας), ἡ ψιλικατζού μας (Βηθλεέμ) ἦταν Ἀρμένιοι. Μικρός,
σὲ ἠλικία Δημοτικοῦ, πήγαινα καὶ ὡς ἐπισκέπτης-μαθητὴς μὲ τὴν θέλησή μου, ὅποτε
μποροῦσα, στὸ Ἀρμενικὸ Σχολεῖο, (νομίζω ὁδὸς Κακλαμάνου), γιατί λάτρευα τὸ
Σχολεῖο (πήγαινα καὶ στὸ Νυχτερινό, Φωτομάρα καὶ Λυσιμαχίας, σὰν βοηθὸς δα-
σκάλου!...) καὶ ἔτρεχα στὸν καθολικὸ παππᾶ, Πραξαγόρου 4, ποὺ μοῦ ἔδινε εἰκονῖ-
τσες... Κάνανε σεμνοὺς ἐπιταφίους. Θυμᾶμαι πὼς οἱ Ἀρμένιοι ἀκολουθοῦσαν σε-
μνὰ καὶ μὲ εὐλάβεια τὴν μπομπή, δὲν πήγαιναν γιὰ νὰ κουτσομπολέψουν καὶ νὰ
γκομενίσουν, ὅπως οἱ Ἕλληνες, σημερινοὶ Ἄλλονταπ-Γκρήκς....
* Αὐτοὶ σεβάστηκαν τὸν τόπο μας. Δὲν θυμᾶμαι, τώρα ποὺ τὸ σκέφτομαι, κανέναν
Ἀρμένιο παληάνθρωπο, οὔτε λαϊκοῦρες, χασικλῆδες καὶ τέτοια.
* Οἱ τωρινοὶ ἆλλοι "πρόσφυγες" εἶναι ὅ,τι ἀκριβῶς λέμε τοῦ κώλου τὰ ἐννιάμερα.
====
2 σχόλια:

Vagelis Xanthopoulos
Γιάννη μου καλημέρα. Συμφωνώ μαζί σου. Σήμερα ένας από τους παλαιούς και επι-
στήθιος παιδικούς μου φίλους είναι Αρμένιος και δυστυχώς τώρα είναι και βαριά άρ-
ρωστος και λυπάμαι πολύ. Είναι και αυτοί βασανισμένος λαός που όπως και εμείς
υπέστησαν όλες τις διώξεις και τα μαρτυρία από τους βαρβάρους Τούρκους.

· Ἀπάντηση
· 52 ἑβδ.

Σπυρίδων Νικολοβιέννης:
Σαφῶς καὶ ἔχουν διαφορὰ μὲ τοὺς σημερινοὺς ἀποκαλουμένους πρόσφυγες, Γιάννη μου.
- Κατ΄ ἀρχήν, ἦτο πρόσφυγες μὲ τὴν πραγματικὴ σημασία τῆς ἐννοίας· δὲν ἦτο τυχοδιῶ-
κτες καιροσκόποι καί, δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ, στρατιωτάκια κατάσκοποι ξένων δυνάμεων
καὶ κέντρων.
- Δεύτερον· ἦτο χριστιανοί , μὲ ὅ,τι θετικὸ συνεπάγεται αὐτὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὸν πολιτισμό
των, τὴν συμπεριφορά των καὶ τὴν σχέσι των μὲ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἑλληνικῆς πραγ-
ματικότητος· δὲν ἦτο μισαλλόδοξοι καὶ φανατισμένοι πολέμιοι αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ πάσης ἄλ-
λης διαφορετικότητος.
-Ἔχουν μὲ ἐμᾶς, τοὺς Ἕλληνες, κοινὴ ἱστορία. Στὴν Αὐτοκρατορία τῆς Ῥωμανίας, ἕνας
μεγάλος ἀριθμὸς αὐτοκρατόρων, στρατηγῶν, λογίων καὶ πατριαρχῶν ἦτο Ἀρμένιοι.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Λέει: ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ ΚΑΝΕΝΑΣ (στὴν Ἄλλονταπ-Γκρής,
δηλαδή, Ταλιμπάν, δηλαδή....). ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ _ ΕΡΝΤΟΓΑΝ,
συνεφώνησαν, λέει.
Μαλακιστεῖτε ἥσυχοι, συνεπῶς. Κανεὶς δὲν θὰ σᾶς διακόψει.
------
* Ὅλοι, ἀνεξαιρέτως, ἐδῶ θἄρουν, θὰ πληρώνονται νὰ λιάζονται
καὶ νὰ γαμοῦνε Ἄλλονταπ-Γκρὴκς, θὰ πάρουν σπἰτι καὶ τὰ λοιπά.
Μόνο ποὺ θὰ εἶναι αὐτοὶ πιὸ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἐγχώριους καὶ δὲν
θὰ ἐπαρκοῦν τὰ γαμησιάτικα. Τότε, θὰ γίνει Ἐπανάσταση,
νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τοὺς Γκρήκς. Ἀλλονταπία τοῦ κερατᾶ.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Δὲν γιορτάζουμε τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, - ...καμωνόμαστε
πὼς τὰ γιορτάζουμε
ἀκριβῶς ὅπως οἱ κοινὲς γυναῖκες,
κι' αὐτὸ περιστασιακά, ἄν δηλαδὴ βρεθεῖ πελάτης...
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, νταβατζῆ γυρεύουμε, καθημερινῶς κι' ἀνὰ πάσαν στιγμήν. Κι' ἄν ἔχει τὴ λόξα νὰ τοῦ παίξουμε
....τὸν Ἕλληνα, ἔτσι, γιὰ πλάκα,
τοῦ τὸν παίζουμε,
μὲ τὸ ἀζημίωτο πᾶντα.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Ὁ Θεοδωράκης δὲν ἦταν τῆς ἀπολύτου προτιμήσεώς μου
(σαφῶς ὁ Χατζιδάκις εἶναι κατὰ πολὺ ἀνώτερός του), ἀλλὰ δὲν κρίνεται ἀπὸ
μία ἄποψη ὁ κάθε ἄνθρωπος.

Ὑπῆρξε ὁπωσδήποτε σπουδαῖος. Μοναδικός. Καὶ Ἕλληνας. Ὁ τελευταῖος πού, ἀπο-
δεδειγμένα, εἶχε ἀπομείνει. Ἡ Μουσική του ἀποπνέει μεγαλεῖο - καὶ μάλιστα Ἑλληνικό,
μὲ ὅλη τὴ σημασία τῆς λέξεως.

Τώρα, ἀπομείναμε σαχλο-Ἄλλονταπ-Γκρήκς, χωρὶς ἐπιστροφή. Χαζοτράγουδα ἀμερικανιζέ,
τουρκογύφτικα ἀμανετζήδικα, μποῦρδες γκαριστικές, χωρὶς τὴν παραμικρὴ μουσικὴ χά-
ρη, κυριαρχοῦν.

Κάποιοι, πρὶν πεθάνουμε κι' ἐμεῖς, θὰ θυμόμαστε, γιὰ λίγον καιρὸ ἀκόμη, ὅτι πέρασε
ἀπὸ δῶ καὶ φύσηξε ἑλληνικὸς ἀέρας, σ' αὐτὸν τὸν τόπο: Χατζιδάκις, Θεοδωράκης.
Οὔτε μουσικός, οὔτε ποιητής, οὔτε ἆλλος σπουδαῖος ἔμεινε κανείς. Ἄν ὄχι γιὰ ἆλλον
λόγο, ὁ τόπος (προσοχή: δὲν λέω ἡ Ἑλλάς, ἡ ἀνύπαρκτη), οἱ κάποιοι ἐναπομείναντες
Ἕλληνες, ὀφείλουμε νὰ πενθήσουμε, πρὶν μᾶς πάρει ὅλους ὁ Χάρος κι' ὁ
Τοῦρκος. Ἄν ὄχι τίποτ' ἆλλο, τὰ 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση, τώρα,
θ' ἀποκτήσουν καὶ κάποιον παλμὸ συγκίνησης. Ὥς τώρα, "γιορτάζονταν" μὴ ποῦμε πῶς.

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Τριήμερο πένθος.
* * *
Εἰπώθηκε:
- Ὑπερβολὴ τὸ θεωρῶ ! 96 χρονῶν ἔφυγε, καὶ δὲν ἦταν ξαφνικὸ καὶ ἀναπάντεχο.
· Ἀπάντηση
· 5 ὧρ.
Ἰάνης Λὸ Σκόκκο:
Ἄχ, νὰ πεθάνω ἆρον ἆρον, τώρα, ποὺ ἔχω καὶ τρεῖς χαριτωμένες γάτες, νὰ πεινάσουν
(καὶ νὰ κλάψουν) ἐξ αἰτίας μου, γιατί, ....ἄν ζήσω κι' ἆλλο,
ποιός μὲ γλυτώνει ἀπὸ τὴν κακογλωσσιά ὅσων πάρουν χαμπάρι τὸ πὼς "ἔφυγα" μεγά-
λος (ἄς μὴ μοῦ εὔχονταν νὰ τὰ ἑκατοστήσω - ἀλλὰ κι' ἐγώ, πάλι, γιατί τὄδεσα κόμπο κι'
ἔζησα τόσο;...).
* Νά, δές: ὁ Μίκης Θεοδωράκης. Ἔκανε σφάλματα, ἀλλὰ ἦταν Μεγάλος Συνθέτης καὶ
Κομμουνιστής καὶ δόξασε τὴν Ἑλλάδα στὴ Γῆ ὁλόκληρη. Τί βλάκας!... Αὐτὸ τὸ τελευταῖο,
τί τὄθελε; Ἀλλὰ κι' αὐτή, πολὺ πιὸ ἔξυπνη καὶ προοδευτική, κατέληξε Ἄλλονταπ-Γκρής!
Καὶ κανονικά, δὲν τὸν ἔχει πιὰ καμία ἀνάγκη. Δὲν τοῦ χρωστάει τίποτα.
Ἔχει μύριους εἰσβολεῖς νὰ νοιαστεῖ καὶ νὰ θρέψει. Κι' αὐτοί, ἄ, αὐτοὶ δὲν εἶναι γάτες. Σὲ
πηδᾶνε, μπρός, πίσω, πάνω, κάτω καὶ σὲ σφάζουν, πρὶν "τὸ χαρεῖς" κι' ἐσὺ λιγουλάκι,
- ...ἄν τοὺς ἀφήσεις νὰ πεινάσουν. Σιγὰ μὴ σὲ λυπηθοῦν!

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

Θεατρίνος

σὰν ἓνα δάκρυ

29 Ἰουλίου 1975

στὴν μάννα μου.

ἕνα μηδὲν στριγγλίζει μέσα μου νὰ ζήσει. Χορεύω χρώματα, βυζαίνω λέξεις...- φωτιὲς ποὺ σβήσανε

. ------------

Ὀ παράξενος ἄνθρωπος πέταξε τὸ τσιγάρο του καὶ πετάχτηκε κι' ὀ ἴδιος ὄρθιος.Μὲ δυὸ δρασκελιὲς βρέθηκε κάτω ἀπὸ τὴ μύτη τοῦ βιαστικοῦ ἐκείνου συνωφρυωμένου περαστικοῦ.

- Μιὰ στιγμή!..

Ὀ κύριος, ἐνοχλημένος, λοξοκοίταξε ἀλλὰ δὲ στάθηκε.

- Ἄν ὀ ἔρωτας, κύριέ μου, σᾶς σταματοῦσε μιὰ φορὰ ὄπως ἐγώ..Σᾶς παρακαλῶ μὴ βιάζεστε. Ξέρω ποῦ πᾶτε. Ξέρω ποιός εἶστε . Σᾶε λένε Μαλβόλιο. Εἴδατε; Μὴ πεῖτε τίποτα, ξέρω, σᾶς βεβαιώνω, λόγῳ τιμῆς σᾶ λένε Ριχᾶρδο Γ. Ὄπως βλέπετε., κύριέ μου, ἔχω τὸν τρόπο μου ἐγὠ. Καταπληκτικὴ διαίσθηση . Μά, ἐπιτέλους σταματῆστε, ὄταν σᾶς σταματᾶ μιὰ φορὰ ὀ ἔρωτας. Γιατί τρέχετε;.. Φτάνει!..Δεν σᾶς πείθει οὔτε αὐτὸ τὸ πιστόλι; Καλά, καλά τὸ κρύβω - μ' ἔναν ὂρο ὠστόσο. Ἀφῆστε με νὰ σᾶς συνοδέψω ὄπου κι΄ ἄν πηγαίνετε. Θὰ ἔρθω μαζύ σας, γιὰ νὰ σᾶς πῶ τὴν ἰστορία τῆς ζωῆς μου, όλόκληρη. Καὶ θὰ τὴν ἀκούσετε, κύριε. θὰ τὴν ἀκούσετε ἔστω καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ ἀπὸ τὴν τσέπη μου αὐτοῦ τοῦ παιχνιδιοῦ! Χαμογελᾶστε, λίγη προσπάθεια..

- Βοήθεια!

Ὀξαφνιασμένος ἄνθρωπος θύμιζε τὂν Διονύσιο Σολωμὸ ὀργισμένο. Ὀ παράξενος ὄμως ἄνθρωπος ἔμοιζε πιὸ ξαφνιασμένος κι' ἀπ' τὸ θύμα του.Σχεδὸν μὲ θράσος τὸν ρώτησε:

- Σᾶς συμβαίνει τίποτα; Μπορῶ νὰ βοηθήσω;

Ταυτόχρονα κάποιοι ἄλλοι ἐκεῖ τριγύρω κοντοστάθηκαν, γύρισαν, εἶδαν, χάζεψαν τὸν - άμήχανο τώρα - κύριο ποὺ φὠναζε «βοήθεια » καὶ εἶπαν:

[Συνεχίζει].

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

θεατρίνος σὰν ἓνα δάκρυ
2η συνέχεια.

- Σᾶς συμβαίνει τίποτα;

- Πῶς!..

- Μπά! Ὄρεξη γι' ἀστεῖα θά 'χει!...

- Ἠλίθιος λαός!..

- Ποιός ξέρει, τὸν φουκαρά, τί νὰ ἔχει... Ἔλα, πᾶμε.

Καὶ οἰ δυό μας ἄνθρωποι ἀπόμειναν τώρα μόνοι. Τὸ θύμα ἄρχισε νὰ συνέρχεται, νὰ καταλαβαίνει πὼς χάνει στὸ παιχνίδι ἤ πὼς δὲν φαινόταν κι' ἄσχημο τὸ διασκεδαστικὸ ἐκεῖνο ἀναπάντεχο... Ποῦ θὰ ἔβγαζε τάχα; Γι' αὐτὸ πρόσεξε πρῶτα π ο ι ὀ ς τὸν ἐνοχλοῦσε; ἔνας κάπως καλὰ ντυμένος, κυρίως κομψὸς ἀπὸ μόνος του νέος ἄντρας, γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ...Κάτι πολὺ συγγενικὸ μὲ Θεοτοκόπουλο..

-Κύριέ μου, τὸν διέκοψε ὀ ἄλλος ἀπὸ τὶς σκέψεις του αὐτές, νὰ μοῦ πεῖτε συγχαρητήρια.

Τὸ θύμα δάγκωσε τἂ χείλια του, κοίταξε δεξιὰ ἔναν παππὰ ποὺ περνοῦσε, τοῦ ξέφυγε κάποιο τὶκ καὶ παρὰ τὴ θέλησή του εἶπε:

- Πηγαίνετε, σᾶς παρακαλῶ. Ἀφῆστε με ἤσυχο.

- Σᾶς ἐνοχλῶ; Ὤ, τί κρίμα... Ὄπως εἴδατε ὄμως κανένας τους δὲν μὲ πρόσεξε, δὲν μοῦ ἔδωσαν κἄν σημασία. Τί τὰ θέλετε, ἔγινα καὶ γὼ σὰν τοὺς ἄλλους, ἔνας τύπος κοινός, οὔτε κἄν τύπος.Οὔφ!΄Τώρα σὰ νὰ ἰδρώνω. Ἠ ἀλήθεια εἶναι πὼς ἀκόμη κουράζομαι λίγο σὰν προσπαθῶ νὰ μὴν ἔχω ἔνα, πῶς νὰ τὸ ποῦμε, ἔνα ὔφος...δικό μου! Μὰ καὶ βέβαια τὸ ξέρετε: ἀντέδρασα ὄπως ὀ καθένας ποὺ θ' ἄκουγε κάποιον ξαφνικὰ μέσα στὸ δρόμο νὰ φωνάζει «βοήθεια ». Διαφορε-τικὰ θὰ μποροῦσα...νά, ἄς ποῦμε νὰ γελάσω μὲ τὸν τρόπο ποὺ φωνάξατε! Σχεδὸν τσιρίξατε σὰν κάτι γεροντοκόρες ποὺ ἀντικρύζουν ἔναν ἄντρα μισόγυμνο ἤ ἔνα ποντίκι στὸ μαξιλάρι τους.

- Εἶστε ἠλίθιος ...ἔνας χασομέρης! Ἔχω δουλειά, κύριε!

-Μμμμ!... Καὶ ποῦ θὰ πᾶτε; Σἰγουρα γιὰ ραντεβοῦ πρόκειται, τὸ κατάλαβα ἀπ' τὴν κακή σας ὄψη..

- Σᾶς ἀπαγορεύω !..

- Ἐλᾶτε τώρα, γιατί μοῦ θυμώνετε; Μὲ γυναίκα θὰ συναντηθεῖτέ, ἔ; Μὲ ἄντρα; Ὤ, δὲν εἶπα δὰ καὶ τὀποτα κακό! Βλέπετε τὸ πιστόλι μου; ('Δὲν μᾶς βλέπει κανεὶς - ἔννοια σας!) Θὰ σᾶς συνοδέψω. Πεῖτε πὼς ἔχετε μπροστά σας μία ἀπ' τὶς πιὸ κακορίζικες βδέλλες! Δὲν θὰ σᾶς ρουφήξω τὸ αἵμα. Χρειάζομαι μόνο τὴν έλκυστικὴ συντροφιά σας. Δηλαδὴ κάτι χειρότερο ἀλλὰ θὰ ἀπολαύσω μ' όποιονδήποτε τρόποτὴ συντροφιά σας. Ἔτσι μοῦ κάπνισε.Μπορεῖ καὶ νὰ κοιμηθοῦμε μαζύ- ἀδιάφορο ποῦ. Μὲ τὸ πιστόλι μου στὸ προσκεφάλι σας, ἄν θέλετε. Τί μὲ κοιτᾶτε; « Ἐμπρός, ἔκαμες τὴν τύχη σου ἄν τὸ θελήσεις νὰ γίνει ». Ξέρεις τί σημασία θά χει αὔριο γιὰ τὶς ἀναμνήσεις σου ἠ συντροφιά μου; Ρούφηξέ την ὄπως κάποτε βύζαινες τὴν μάννα σου ἀλλὰ νιῶθε το. Ἔλα. « Μὴ φοβᾶσαι τὸ μεγαλεῖο· ἆλλοι γενιόνται μεγάλοι, ἆλλοι καταχτοῦν τὸ μεγαλεῖο κι' ἆλλοι δέχονται τὸ μεγαλεῖο σὰ τοὺς πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανό. » Χὰ.. χὰ... χά.. Στὸ τέλος τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, κύριέ μου, κατόρθωσα νὰ μεταδόσω κάτι ἔρωτες, τότε ποὺ εἶχα ἐρωτευτεῖ μιὰ-δυὸ φορές. Μὲ ἀγώνα, δὲν λέω.. ἀλλὰ τὸ πέτυχα. Ἔπιασα στὰ χέρια μου τὸ ἄπιαστο, γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς τὸ ψέμα, σᾶς λέω τὴν ἀλήθεια, ἔπιασα τὸ ψέμα τοῦ ἀληθινοῦ ἔρωτα, πιστέψτε με.Τὴν πρώτη φορὰ ἦταν ἔνα κορῖτσι, τὸν καιρὸ ποὺ καὶ οἰ δυὀ μας ἤμασταν παρθένοι. Δηλαδή, μὰ ἄς καθήσουμε ἐδῶ νὰ σᾶς τὰ πῶ... ἐκείνη μὲ νόμιζε πεπειραμένο. Καταλάβαινα πὼς ἔτσι ἔπρεπε νὰ τῆς παρουσιαστῶ. Κι' ἔτσι εἶπα πρῶτος τὸ πρῶτο ψέμα, λαβώνοντας πρῶτος τὴν ἀγάπη μας. Ὤσπου, κάποτε πέθανε - ό ἔρωτάς μας, θέλω νὰ πῶ, μὲ ἐννοεῖτε; Βέβαια, θὰ προτιμοῦσα τώρα νὰ πέθαινε ἐκείνη , γιὰ νὰ τὴν ἔχω μὲς τὰ μάτια μου νὰ ζεῖ ὄπως πολλὲς φορὲς τὴν εἶδα, εὐτυχισμένη. Λοιπόν πέθανε. Πάει καλά. Μ' ὄλο ποὺ θὰ προτιμοῦσα ν' ἄδειαζα ὄλες αὐτὲς τὶς σφαῖρες στὴν καρδιά μου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ μὴν ἀπομείνει ἄδεια.

- Ὄλοι μας ἔχουμε ἀγαπήσει, νέοι, μιὰ φορά, τὸν διέκοψε ὀ ἆλλος.

-Ἴσως!..Κι ἔπειτα, μὲ βρῆκαν οἱ δρόμοι ἐξόριστο ἀπὸ κάθε θέρμη. Μόνος, Ἔρημος. Κοιτῶντας τὸν κόσμο καὶ χωρὶς νὰ βλέπω τίποτα. Πῶς νὰ σᾶς τὸ πῶ, κύριέ μου; Τίποτα.Μόνο δάκρυα ἔβλεπα. Ὣσπου εἶδα ἐκεῖνον.

[Συνεχίζει]

[ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ]

θεατρίνος σὰν ἓνα δάκρυ[/[size=85]size]


[size=85]3η συνέχεια

Ἐδῶ ὁ παράξενος ἄνθρωπος κοίταξε τὸ θύμα του ὁλοΐσια βαθιὰ στὰ μάτια καρφωτὰ σὰν ἐπιτέλους νὰ τὸν σκότωνε. Κι' αὐτὸς σὰ νὰ ντράπηκε ποὺ κατάλαβε τί ἦταν αὐτὸς ὁ «ἐκεῖνος »

- ... Ἓναν ἄντρα πιὸ δυστυχισμένο κι' ἀπὸ μένα. Ἡ καρδιά μου γέμισε εὐθὺς μὲ τὴ δυστυχία του.

Τώρα κι' οἰ δυὸ σώπαιναν.

-Λοιπόν; ρώτησε ὀ ἀκροατής.

- Ὄπως βλέπετε κλαίω.Δὲν ντρέπομαι αὐτοὺ ποὺ μᾶς κοιτᾶνε.Τί κουτὸ νὰ βλέπουμε γύρω μας μιὰ καὶ δὲν βλέπουμε τίποτα. Μονάχα μέσα μας καὶ πολὺ ψηλἀ, πολὺ μακριὰ θά 'πρεπε νὰ στέλνουμε τὸ βλέμμα μας. Νά, θέλω νὰ πῶ, μὴν κοιτᾶτε τὸ καταραμένο τοῦτο πράμα ποὺ ἤ σᾶς σκοτώνει ἤ σᾶς ἀφήνει ν' ἀργοσαπίζετε στὴ ζωή. Ἕνα ἠλίθιο ὄπλο ὄπως ἠλίθιοι εἶναι κι ὄσοι ὁπλίζονται Γιατί τὸ φοβᾶστε; Σᾶς ἀγαπῶ. Γι' αὐτὸ θά 'πρεπε μᾶλλον νὰ πιέσω τὴ σκανδάλη πρὶν πάψω ν' ἀγαπῶ κάποιον. Ὡστόσο, δὲ μπορῶ νὰ σᾶς σκοτώσω...

- Μἀ... γιατί κλαῖτε τώρα σὰν παιδί;

- Θέλω νὰ σκοτώσω...

- Έμένα; Γιατί;

-Ὄχι. Νὰ σκοτώσω ὄ,τι δὲν σκότωσα καὶ μὲ σκότωσε.Τί λέω, θεέ μου; Παραλογίζομαι. Σᾶς παρακαλῶ, φύγετε. Φύγετε. σοβαλολογῶ. Σᾶς ἱκετεύω. Γιατί τὸ ξέρω πὼς ἠ καρδιά μου εἶναι πάλι ἄδεια. Ὁρῖστε , πᾶρτε σεῖς τὸ πιστόλι μου. Χάρισμά σας. Ὤ, πᾶρτε το! Ἔχετε τὴν εὐχή μου.Χά!..Καὶ πιέστε τὴ σκανδάλη. ἐκδικηθεῖτε, ἁμυνθεῖτεμπροστὰ σ' ἓναν ἀκίνδυνο, ἀκόμη, γιὰ σᾶς τρελλό. Μὴν ἀμφιβάλλετε πὼς θὰ μποροῦσα ἐγὼ νὰ σᾶς σκοτώσω κάποτε. Νά, τὰ μάτια μου γίνανε διάπλατα, οἱκόρες σᾶς καρφώνουν στὴν ἀκινησία τῆς ἡδυπάθειας, τὰ χείλη μου διψοῦν τὸνχαμό σας, σχεδὸν δὲν ἀναπνέω, ὁρῖστε, δεῖτε το καὶ μόνος σας... Πιέστε τὴ σκανδάλη... Θᾶρ-ρος! Καλέ μου ἄνθρωπε, στὴ ζωὴ χρει[/size]αζόμαστε θᾶρρος γιὰ νὰ σκοτώνουμε καὶ νὰ προχωροῦμε. Ποῦ σημαδεύετε; Νά ἡ καρδιά μου!

Τότε ἀκούστηκε ἓνας ξερὸς κρότος στὸν ἀέρα καὶ...

- Τί σᾶς ἔλεγα;

[Συνεχίζει]

[vallon]