''Το φιλί''

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Στερνό φιλί-Κώστας Καρυωτάκης

Και μ’ άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω.
Ένας χρυσός Παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια,
της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο,
και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.

Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Νά, σήμερα πεθαίνεις!
Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω
και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης
αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, από τον ήλιο πίσω».
Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου!

Σαν έσμιξαν τα χείλια μας, η θεϊκιά ψυχή σου
πετάχτηκε απ’ το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου·
και σου ’πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου».

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Chris Botti - A Thousand Kisses Deep

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Η Πορτοκαλένια-Oδυσσέας Ελύτης

Tόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου
Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει
Σιγά-σιγά : η μικρή Πορτοκαλένια !

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς αγγίξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Kι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Kι όλα μαζί τη φώναξαν : Πορτοκαλένια !

Mεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Tη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Tη λέει ο χτύπος του νερού μέσ’ στις χρυσοστιγμές
Tη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι :

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια !
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δεν σε ξέρει
Mήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους !




Έργο του Pierre Auguste Cot

[itteithe]

Δεν θέλετε να μπείτε στο αυτοκίνητό μου. Τέτοια σαϊκεντέλικ ποτ πουρί βάζω

Από Φιλιώ Πυργάκη με το Χαράματα στη Λιβαδειά στη Chaconne του Bach. Από Τάσο Κρυστάλλη με το Παιδί της νύχτας στο Trapped in a corner από Death.

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Ιτεθ είσαι λατρεία!

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

♥♥♥

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα-Χουάν Ραμόν Χιμένεθ

Το στόμα σου φύτεψε

μ’ εκείνο το φιλί στο δικό μου

ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα,

κι οι ρίζες τους τρων την καρδιά μου.

Είταν φθινόπωρο. Ο άμετρος ουρανός

άρπαξε με τον ήλιο του

όλο το χρυσάφι –κίονες λάμψεων–

από τη ζωή.

Το καλοκαίρι ήρθε σκληρό·

το μπουκέτο μάδησε,

μα άφησε να σπάσουν στα μάτια μου

δύο μπουμπούκια πόνος.

(Μτφ.: Γιώργος Κεντρωτής)

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Αστεροσκοπείο-Μίλτος Σαχτούρης

Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ' άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ' άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ' τ' ανατρίχιασμα του το κάθε φιλί

tumblr_n3okuxBluq1spnyg9o1_500.jpg

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Φύτρωνε-Ειρήνη Μαργαρίτη

Πώς να τακτοποιήσεις
τον πρωινό αέρα
ή την άνοιξη·

Τα χέρια μου
στα χαμηλά
που σχεδιάζουν χάδια
στο κορμί σου

Με μάτια ελαφιού
με φίλησες το βράδυ

Κι εγώ τίποτα δεν συγκράτησα
τίποτα
αφού από μικρή
κοβόμουν σα βαμβάκι