Το βιβλίο μου «Το φάντασμα της ελληνικής κατάρρευσης»

[ΜΥΘΗΡΑ]

Ρε σεις, κανένας;

σχολιο 4
τι πρεπει να κανω για να το διαβασω .. δεν καταλαβαινω δε το εχω ξανακανει ...

..καταρχην οι συμφορουμιτες πρεπει να ξεπερασουνε την αυθορμητη φυσικη ζηλεια τους οταν καποιος αναμεσα μας αποδεικνυεται οτι κανει κι αλλα δημιουργικα πραγματα ( πχ συγγραφη ) εκτιος απο το να δουλευει σαν σκλαβος να τρεχει για τα διαδικαστικα της ζωης του να το ριχνει εξω με παρεουλες και να χαμουρολογει στο διαδικτυο...

...εγω παντως θα το προβαλλω σε ενα τοπο εκπαιδευτικων με μερικες δεκαδες χιλιαδες μελη ..αν βεβαια δε το θεωρησουν διαφημιση .. μας πνιγει καθημερινα η εμπορικη διαφημιση απο παντου ...στους δρομους στο ιντερνετ στα σουπερ μπαρκετ στην τηλεοραση στα ραδιο στα κινητα στα εντυπα μεσα ,,,μα σα παει κανεις αυθορμητα να προβαλλει το πονημα ενος φιλου η γνωστου ..ααα βγαινουν κατι υπνωτισμενοι και λενε<< μα καλα διαφημιση μας κανεις>> ...ελεος... πραγματικα ...

νομιζω οτι δημιουργοι οι πνευματικοι πρεπει να παρουν την κατασταση στα χερια τους ...να αντιδρασουν ..να φτιαξουν τους δικους τους ομιλους αμεσης προωθησης των εργων τους ..αν βεβαια τους εενδιαφερει η διαδοση του εργου τους κι οχι η κερδοφορια μεσω αυτου γιατι τοτε θα πρεπει να κατσουν να υπομεινουν τον ευτελισμο που τους υποβαλει ολα αυτο το οργανωμενο συστημα διακινησης των ιδεων ....

[Οργισμένος]

Πηγαινε στο http://www.smashwords.com και κανε εγγραφη. Θα σου παρει 3 λεπτα.
Επειτα κανε κλικ στη διευθυνση της υπογραφης μου, θα σε παει απευθειας στο βιβλιο μου. Δωσε τον κωδικο-κουπονι και το κατεβαζεις εντελως δωρεαν στην μορφη που σε βολευει.
Αν εχεις αλλες αποριες πες μου.

[Freisinniger]

πήγα να το διαβάσω, αλλά δεν είχα χρόνο, γράφεις κάτι μλκιες μέσα, αλλά δεν είχα χρόνο

[Adminović]

Κατέβασα το βιβλίο σύντροφε Όργι.
Όταν θα έχω χρόνο, θα το διαβάσω και θα γράψω κριτική.

[ΜΥΘΗΡΑ]

Πηγαινε στο http://www.smashwords.com και κανε εγγραφη. Θα σου παρει 3 λεπτα.
Επειτα κανε κλικ στη διευθυνση της υπογραφης μου, θα σε παει απευθειας στο βιβλιο μου. Δωσε τον κωδικο-κουπονι και το κατεβαζεις εντελως δωρεαν στην μορφη που σε βολευει.
Αν εχεις αλλες αποριες πες μου.

'

σχολιο 5

τον κωδικο που τον γραφω ???
για κατατοπισε γιατι δε μπορω να βρω πως το κατεβαζουν ολοκληρο ..γγραφη εκανα

με τις εξελιξεις .. το βιβλιο σηκωνει αναθεωρηση η χμμ συνεχεια ΄΄παρατηρω πως η γραφη σου δεν εχε διηγηματικο οιστρο κατι να συναρπασει ..εχει την ψυχροτηα πολιτικου δοκιμιου ..ειναι αρκετα ορθολογικοποιημενη.. απο τις πρωτε ςσελιδε ςπου διαβασα ...η περιηγηση στο παρελθον εξαντλειται σε κατι δηλωσεις πολιτικων που δεν παει κι ευκολα ο νους ποιοι ειναι ..αλλα αλιμονο μια ολοκληρη εποχη δεν ειναι μονο κατι ψωφοδηλωσεις και συζητησειςπολιτικων ..υπαρχουν τοσ αλλα που θα μπορουσε να δειξει ενα φαντασμα της ιστορικης πολιτικης αναδρομης πχ διαδηλωσεις πορεις καταληψεις συγκεντρωσεις απεργιες φυλακισεις βασανισμοι εξοριες ...τραπεζια καιδειπνα συνεδριασεων ,,εργατες και υπαλληλους σκυφτα να δουλευουν ,,δσκαλους να διδασκουν παιδια να παιζουν σε αυλες ,,στρατιωτε ςκια τανκς παερλασεις μεταναστες να φευγουν

υπαρχει ενα καλο υλικο σε τομος για την ιστορια του 20ου αιωνα στην Ελλαδα ,,δνε επαρκει η μνημη μας για να κανουμε ενα τετοιο πονημα σνα αυτο που προσπαθεις εσυ δηλαδη μια αναδρομη στο παρελθον

[ΜΥΘΗΡΑ]

σχολιο 6

...διαβασα το μερος που ειναι διαθεσιμο on line αλλα δνε ξερω που να βαλω τον κωδικο που εστειλες..δεν μπορω να το κατεβασω ,, βεβαια εχω κι ενα θεμα τεχνικο προβληαμ με το κατεβασμα αρχιεων ,,ισως να φταιει αυτο .. περιμενω να παρω κατι λεφτα και θα το αγορασω ...τυπωμενο ...να το διαβσω σαν ανθρωπος ..φυλλο προς φυλλο .ξεφυλλιζοντα το ..παντως απο τα λιγα που διαβασα ον λαιν εχω να προσθεσω τουτο ...

...η ιδεα με το πρωτοχρονιατικο φαντασμα ειναι σιγουρα εμπνευσμενη ..χμ πρωτοχρονια η μαλλον μια χρονια επανεκκινησης επανασυστασης επανοργανωσης των παντων που λενε ολοι ...το βιβλιο θελει ομως ξαναδουλεμα μυθιστορηματικο,, ψιλοδουλεια περισσοτερη γλαφυροτητα και λεπτομερεια ,,οξυτητα και αγωνια στην αφηγηση να συνεπαιρνει σαν να ειναι ο αναγνωστης ο <<Αλεξης>> που τον ξεναγει ενα φαντασμα της ιστοριας ...επισης η αποκρουστικη και παραμορφωμενη γυναικα χμ θα μπορουσε να ειναι η δημοκρατια η ελευθερια η συλλογικη ψυχη της ελλαδας ...οπως και να εχει η επιλογη να ειναι μια φρικωδης μορφη θηλυκου γενους ειναι πολυ καλη ...καθως το θηλυκο ειναι συμβολο της ταπεινωσης και του υποβιβασμου και ψυχικης ασχημιας απο την καταπιεση αιωνων μεσα στο ανδροκρατουμενο συστημα ...αλλα με μια μεταμορφωτικη δυναμικη μια κρυμμενη ομορφια που θελει να αναδυθει δικαιωτικα ,λυτρωτικα ,πανηγυρικα .......το φαντασμα ειναι η ιδια η πατριδα μας η αποικιοκρατημενη και χιλιοβιασμενη που μοιαζει με μια γυναικα ψυχικα και πνευματικα κουρελιασμενη περιοθωριοποιημενη κι αποκρουστικη ...μια γυναικα που θελει πισω την χαμενη και κλεμενη της ομορφια ...εγω θα εβαζα το φαντασμα στο τελος να παιρνει την μορφη μια αιθεριας νεραιδας μιας χρυσομαλλουσας γοργονας μιας ενθρονης θεικης βασιλισσας ..

...με ενα τομο των 100 τοσων σελιδων δεν ξεμπερδευει κανεις μιας τετοιας φυσης περιηγηση ... ειδικα οταν η πολιτικη επικαιροτητα ειναι αυτη που βιωνουμε τον τελευταιο καιρο ...χρειαζεται πιστευω συνεχεια στο μυθιστορηματικο αυτο πονημα ,,,θα το αγορασω σαν βιβλιο εντυπο και θα το διαβαζω σιγα σιγα κι ολο και θα γραφω την γνωμη μου την εστιασμενη για καποια σημεια της αφηγησης σου ..

...αν θες οργισμενε βαλε κι εδω καποια αποσπασματα απο το βιβλιο ...μην εγκαταλειπεις την προβολη του.. μην απογοητευεσαι απο το λειψο ενδιαφερον ,,,εδω μεσα οι περισσοτεροι ειναι διαδικτυα χαυνωμενοι ...

...ανυπαρκτοι στην φυσικη ζωη τους ανθρωποι αλλοτριωμενοι ...με μηδαμινη δημιουργικοτητα ...ειναι λογικο λοιπον να σωπαινουν αμηχανοι και μουδιασμενοι οταν καποιος αναμεσα τους ,τους δηλωνει οτι εκανε ενα δημιουργικο αλμα απο την χαυνωτητα και τους αφησε πισω ...ειναι < ανθρωπινη πολυ ανθρωπινη> αυτη η αδιαφορια και καχυποψια των αλλοτριωμενων και απρακτων για τους δημιουργικους αναμεσα τους ανθρωπους ,,,που θα λεγε κι ο Νιτσε!!.........μονο γυρω απο τα πολιτικα κουτσομπολια και τις χαζομουρμουρες συνωστιζεται ο περισσοτερος κοσμος χαυνωμενος οντας ..γιαυτο και θα δεις στα φορουμ χαζοκουτσομπολιστικα θεματα του μικροπολιτικου ξεκατινιασματος ,,να κανουν σελιδες μεσα σε μια μερα ενω αλλα θεματα σοβαρα και κρισιμα να μην βρισκεται ουτε ενας να κανει ενα σχολιο της προκοπης ...ας μην το ξεχναμε ..η δημιουργια τρομαζει και αντιμετωπιζεται με καχυποψια και μισος απο τους μη δημιουργικους ανθρωπους ..μην ξεχναμε τι τους θυμιζει ,, τους θυμιζει την δικη τους απραξια και μιζερια και ποσο πολυ εχουν χασει το χρονο τους χωρις αν δημιουργουν τιποτε δικο τους ..

[Οργισμένος]

Kameis εγγραφη στο σαητ κι επειτακανεις κλικστο συνδεσμο μου κι επειτα τοποθετεις το κωδικο κουπονιο.
Αλλα αστο θα το ανεβασω εδω.
Α, δεν υπαρχει σε χαρτι το βιβλιο, ειμαι ...οικολογος

[Οργισμένος]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ.
[b]«Στα βάραθρα του παρελθόντος».

Ο Αλέξανδρος έκατσε-σχεδόν έπεσε στην αγαπημένη του παχιά, φιλόξενη πολυθρόνα. Ήταν κουρασμένος από τις συνεχείς συναντήσεις με μεγαλοαγρότες, συνδικαλιστές, κομματικά όργανα, ξένους διπλωμάτες και βουλευτές ακόμη και αυτή τη ριμάδα την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Περασμένες 10, η νύχτα έξω παγωμένη και στείρα, έριξε μια ματιά στο άηπαντ, στο ιντερνέτ, τα εξώφυλλα των πολιτικών εφημερίδων καθώς σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η πρωθυπουργία του πλησίαζε γοργά. Πιο πέρα η φωτογραφία της οικογενείας του, τους είχε μιλήσει στο κινητό λίγο πριν, ήταν καλά και ενθουσιασμένοι με τις χειμερινές τους διακοπές στις Άλπεις. Κοίταξε τη φωτογραφία με παράπονο, του έλειπαν τα παιδιά και η σύζυγος του, σίγουρα βέβαια δεν θα περνούσαν κι άσχημα στο πολυτελές σαλέ των Άλπεων αλλά ήθελε τόσο πολύ να βρισκόταν μαζί τους. Όμως ο υποψήφιος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο ηγέτης του ριζοσπαστισμού δεν είχε άλλη επιλογή από το να θυσιάσει κάποιες από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μπρός στο μεγάλο στόχο.
Έπιασε στα χέρια του το αγαπημένο του μαλτ ουίσκι, κοίταξε την ετικέτα με το μικρό ελάφι στο μισογεμάτο μπουκάλι για μερικές στιγμές κι έπειτα έβαλε 2 παγάκια σε ένα χαμηλό ποτήρι γεμίζοντάς το με το θειο καφεκίτρινο υγρό. Ρούφηξε μια ηδονική γουλιά, μα τη στιγμή που το καυτό υγρό διαπερνούσε σαν λαβα το λαρύγγι του κουδούνισε το καταραμένο άηφον .
«Καλησπέρα σύντροφε Πάνο» . Άλλη μια βαρετή συζήτηση με τον επίμονο σύντροφο ξεκίνησε. Πρωτοχρονιάτικη εσωκομματική καχυποψία εκ μέρους του Πάνου και κομμουνιστικό κήρυγμα, μια από τα ίδια, βαρετός κι επαναληπτικός σαν χιλιοπαιγμένη φθαρμένη αναλογική κασέτα του μακρινού παρελθόντος.
«Όχι Πάνο μου τα χουμε χιλιοπεί, σε διαβεβαιώ για άλλη μια φορά πως εάν οι ξένοι δεν αποδεχθούν τους όρους μας για την κατάργηση του μνημονίου και την θέσπιση εθνικής στρατηγικής ευημερίας- ανάπτυξης θα φύγουμε από το ευρώ! Μα πόσες ακόμη φορές θα το πούμε;»
Η συζήτηση έληξε σχετικά σύντομα. Ώρες ώρες ο Αλέξανδρος ένιωθε τον κομματικό του περίγυρο να τον πνίγει.
«Ηλίθιοι!» Μονολόγησε οργισμένα πίνοντας μονομιάς το ουίσκι του. Ξαναγέμισε το άδειο ποτήρι του και καθισμένος στην πολυθρόνα του το ζύγισε κουνώντας το κυκλικά στο χέρι του. Άναψε γρήγορα-σχεδόν πεινασμένα, ένα μάλμπορο μαλακό. Ρούφηξε αγωνιωδώς τον ζεστό καπνό, τον κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα μέσα στα πνευμόνια και ξεφύσησε ανακουφισμένος κοιτώντας στο κενό, έπειτα άδειασε μονομιάς και πάλι το ποτήρι του κλείνοντας ευλαβικά τα μάτια. Ανησυχούσε λιγάκι καθώς το τελευταίο διάστημα αυτή η ιεροτελεστία καπνού και οινοπνεύματος ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή της καθημερινότητας του. Όμως η πολιτική απαιτεί θυσίες, το ήξερε καλά αυτό, το’χε νιώσει γερά μέσα στο πετσί του. Βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στην απύθμενη πολυθρόνα του, η ζαλάδα τον συνέπαιρνε, τον ταξίδευε, ηρέμησε και μισόκλεισε τα κουρασμένα του μάτια, όμως ακριβώς εκείνη τη στιγμή μια περίεργη σκιά σαν να πέρασε αστραπιαία από μπροστά του. Άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του. Στο μισοσκότεινο δωμάτιο όλα φάνταζαν ήρεμα, κοίταξε ανήσυχα τριγύρω του χωρίς να διακρίνει κάτι το διαφορετικό. Μετά από μερικές στιγμές ανησυχίας βυθίστηκε και πάλι στην πολυθρόνα έτοιμος να κοιμηθεί όταν ξαφνικά μπροστά του εμφανίστηκε μια απόκοσμη κι ανατριχιαστική φιγούρα. Τρομοκρατημένος ο Αλέξανδρος κοίταξε αλαφιασμένος την αλλόκοτη φιγούρα μπροστά του. Είχε καστανά μαλλιά, γυναικείο υπερβολικά βαμμένο πρόσωπο με μεγάλα αμυγδαλωτά καστανά θολά μάτια, χαμόγελο διάπλατο αλλά και φριχτό καθώς φαινόταν τα σάπια και λειψά κατακίτρινα δόντια, ενώ πιο κάτω ξεπρόβαλε ολόγυμνο ένα υπερμέγεθες στήθος με μεγάλες ροζ ρώγες πεσμένο και μαραμένο έφτανε σχεδόν το ύψος του αφαλού. Την εμφάνιση ολοκλήρωνε ένα καταπράσινο άπλυτο και βρωμερό τζιν ενώ τα ολόμαυρα μεγάλα νύχια στα ξυπόλητα πόδια συμπλήρωναν το αποκρουστικό θέαμα. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να φωνάξει προς τους 10 αστυνομικούς φρουρούς του οι οποίοι βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο αλλά μάταια. Ήταν παραλυμένος αδύναμος να κάνει το οτιδήποτε, μόνο ο τρόμος του θύμιζε πως είναι ζωντανός.
«Είμαι το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος Αλέξανδρε». Αποκρίθηκε η απόκοσμη φιγούρα με βαθιά αντρική γερασμένη φωνή και του άπλωσε το χέρι.
«Έλα πάμε μαζί μια βόλτα στο χθες».
«Φύγε ,τι θέλεις από μένα;» Κατάφερε με κόπο να ψελλίσει ο Αλέξανδρος.
«Θέλω να δεις την αλήθεια, έλα Αλέξανδρε δεν έχεις άλλη επιλογή, δώσε μου το χέρι σου». Απάντησε το φριχτό φάντασμα.

1969. Ο αγέλαστος γιός του αρχειομαρξιστή.
Ο Αλέξανδρος παραλυμένος από το φόβο μάζεψε όλο το κουράγιο του και άπλωσε φοβισμένα το χέρι του. Ξαφνικά ένα πυκνό γκρίζο σύννεφο τους αγκάλιασε, κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα βρέθηκαν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο διαμερίσματος. Δυο άνδρες γύρω στα 40-50 συνομιλούσαν σκυθρωπά και χαμηλόφωνα. Το φάντασμα βρισκόταν απέναντι δίπλα από το παράθυρο έξω από το οποίο ο Αλέξανδρος διέκρινε ένα αστικό τοπίο το οποίο θύμιζε ευρωπαϊκή πόλη. Πάνω στην απελπισία και τον τρόμο του ο Αλέξανδρος άρχισε να φωνάζει προς τους 2 άνδρες.
«Βοηθείστε με , με έχουν απαγάγει!!!» Όμως οι δυο άνδρες συνέχισαν ατάραχα να συνομιλούν σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Τότε ο Αλέξανδρος κινήθηκε προσπαθώντας να πιάσει το χέρι του ψηλού άνδρα δίπλα του , μάταια όμως , καθώς η σαρκική υπόσταση του σώματος του είχε χαθεί.
«Μην προσπαθείς μάταια Αλέξανδρε. Δεν σε ακούνε ούτε σε βλέπουνε. Βρίσκεσαι σε διαφορετική διάσταση από αυτούς. Μπορείς μόνο να κοιτάς και να ακούς.»
Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε. Τα είχε χαμένα και ήταν τρομοκρατημένος.
«Άκου!». Βρυχήθηκε το φάντασμα.
Θέλοντας και μη ο Αλέξης προσπάθησε να ακούσει τη συνομιλία των 2 ανδρών.
«Μόνος δρόμος είναι η ένοπλη πάλη, Ανδρόνικε. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη καπιταλιστική βαρβαρότητα με ρητορεία και γαρύφαλλα. Πρέπει να δράσουμε αποφασιστικά και να τσακίσουμε τους φασίστες βγάζοντας εν τέλει τη χώρα από όλους τους διεθνείς καπιταλιστικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς τοποθετώντας την στο σύμφωνο της Βαρσοβίας».
«Αλέκο διαφωνώ. Οι πολιτικές διεργασίες είναι το παν. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε και να οδηγήσουμε την Ελλάδα στη σοσιαλιστική ολοκλήρωση. Δεν έχουμε ελπίδες αντιμετωπίζοντας ενόπλως τους καπιταλιστές».
«Επιμένεις στις απόψεις σου Ανδρόνικε. Λοιπόν εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι όπως επανειλημμένα σου έχω πεί και αποχωρώ. Θα συνεργαστώ μαζί σου και θα σε βοηθήσω στον πολιτικό σου αγώνα με τον τρόπο που νομίζω εγώ, δίχως υποκρισία και ψευτιές».
«Όπως νομίζεις Αλέκο. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τη σημαντική προσφορά σου στον αγώνα μας και η πόρτα του κινήματος θα’ ναι πάντα ανοικτή για σένα».
«Σύντροφε…»
«Σύντροφε…»
Οι 2 άνδρες σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους , ο ψηλός αγέλαστος άνδρας του οποίου η φυσιογνωμία σαν να θύμιζε έναν γνωστό εξτρεμιστη, γιο παλιού αρχειομαρξιστή-τροτσκιστή του μεσοπολέμου και μετέπειτα αντικομουνιστή, αποχώρησε από το δωμάτιο με μια παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Ο άλλος άνδρας, ο πασίγνωστος Έλληνας πολίτικος, Ανδρόνικος, βυθισμένος στις σκέψεις του ξανακάθισε κι άναψε την πίπα του κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του δωματίου. Έριξε μια μάτια και ο Αλέξανδρος, μια χιονισμένη βορειοευρωπαική πόλη με ντεκόρ, κτήρια και αυτοκίνητα της δεκαετίας του 1960 απλωνόταν πέρα από το παράθυρο.
Περιεχόμενα Βιβλίου

1982. Ο μεγαλοπρεπής Ανδρόνικος και η πίπα του.
Απρόσμενα απλώθηκε και πάλι ένα μυστηριώδες σύννεφο γύρω από τον Αλέξανδρο. Όταν άρχισε να διαλύεται ο Αλέξανδρος βρισκόταν δίπλα σε ένα όμορφο μεγάλο, αρχοντικό, ο καλοκαιρινός ήλιος της Αττικής, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980, μεσουρανούσε ενώ μια παρέα τεσσάρων πολύ γνωστών πολιτικών ανδρών βρισκόταν στη βεράντα του πράσινου αρχοντικού συζητώντας υψηλόφωνα. Το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος βρισκόταν κοντά στον Αλέξανδρο και του έγνεψε να ακούσει.
Όρθιος ήταν ένας ψηλός σχετικά άνδρας με γαμψή μύτη και περήφανη κορμοστασιά ο οποίος επιχειρηματολογούσε χειρονομώντας και φωνάζοντας.
«Πρέπει να δώσουμε εξουσίες και θέσεις κλειδιά στο λαό. Να τον αφήσουμε να επιλέξει την μοίρα του. Να τελειώνουμε με τους δεξιούς πρόεδρε.»
«Σάκη νομίζω πως θα πρέπει να σχεδιάσουμε προσεκτικά κάτι τέτοιο διότι κρύβονται πολλοί κίνδυνοι. Δεν είναι δυνατό να δίνουμε κρατικές θέσεις κλειδιά σε ανθρώπους άσχετους χωρίς ικανότητες και δεξιότητες. Μόλις προχθές παρατήρησα ότι σε πρεσβεία μας στο εξωτερικό τοποθετήσαμε επικεφαλής άνθρωπο που δεν γνωρίζει ούτε καν την αγγλική γλώσσα». Απάντησε χαμηλόφωνα ένας άνδρας με μια μεγάλη χαρακτηριστική ελιά στο πρόσωπο.
«Ντίνο αυτός ο άνθρωπος αγωνίστηκε για το λαϊκό μας κίνημα και μάτωσε γι’ αυτό. Κι έρχεσαι σήμερα εσύ άνετος κι ωραίος να τον κατηγορήσεις; Ας έκανες πρώτα τα μισά που έκανε αυτός για το κίνημα κι έπειτα ας έριχνες τη λάσπη σου. Βλέπεις δεν είναι όλα στη ζωή ακαδημαϊκά πλασμένα , καθηγητή μου». Ο Σάκης ήταν απόλυτος.
Στη διένεξη των 2 ανδρών παρενέβει ο κατά πολύ νεότερος τους συνομιλητής.
«Σύντροφοι-σύντροφοι ας μην μαλώνουμε ,όλα μπορούν να γίνουν με λίγη καλή θέληση αρκεί να τα δούμε πιο σφαιρικά και ψύχραιμα».
Ο Σάκης απάντησε συγκαταβατικά στο νέο μελαχρινό και γλυκομίλητο άνδρα.
«Ναι βρε Κωστή, συμφωνώ αλλά εγώ δεν πρόκειται να πετάξω σαν στυμμένη λεμονόκουπα κανένα αγωνιστή του κινήματος για χάρη των ιμπεριαλιστών της ΕΟΚ».
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε όρθιος ο Ανδρόνικος , ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας της παρέας ο οποίος ρουφούσε ακατάπαυστα την πίπα του.
«Κύριοι σας παρακαλώ. Έχουμε μόλις μερικούς μήνες στην εξουσία και δεν αντέχω να σας βλέπω να παιδιαρίζετε. Άλλωστε σας μάζεψα εδώ για ένα πολύ σημαντικό λόγο και όχι για να παρακολουθώ τις απλοϊκές διενέξεις σας. Σάκη κάτσε κάτω σε παρακαλώ.»
«Βεβαίως πρόεδρε μου».
Ο πρόεδρος όρθιος ήρεμος και σίγουρος συνέχισε την ομιλία του.
«Είμαστε 6 μήνες στην εξουσία. Υποσχεθήκαμε στο λαό να βγούμε από την ιμπεριαλιστική ΕΟΚ και λαός μας έδωσε μια τεράστια εκλογική νίκη. Όμως ως πρωτοπόροι του λαϊκού κινήματος οφείλουμε να εξετάσουμε με ψυχραιμία τις νέες συνθήκες που έχουν ανακύψει. Έχω μείνει πραγματικά έκπληκτος από τη ειλικρινή στάση των Ευρωπαίων να μας χορηγήσουν τεράστια χρηματικά ποσά για να εκσυγχρονίσουμε τις παραγωγικές υποδομές της χώρας. Αυτά τα χρήματα, τα οποία σας διαβεβαιώ είναι πάρα-πάρα πολλά, θα φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα τόσο στην βελτίωση των υποδομών της χώρας αλλά κυρίως στην συθέμελη αλλαγή του πολιτικοκοινωνικού στάτους κβο. Θα αλλάξουμε την κοινωνία και τους μηχανισμούς της προς όφελος του λαού, κι έπειτα-αργότερα θα δούμε τι θα γίνει με την ΕΟΚ. Ακούω τις προτάσεις ώστε να δρομολογήσουμε την αλλαγή πορείας με εύστοχο και κοινωνικά αρεστό τρόπο».
Ο Ντίνος απάντησε πρώτος από τους υπόλοιπους.
«Μα πρόεδρε η έξοδος από την ΕΟΚ αργότερα θα περιπλέξει τα πράγματα σε μέγιστο βαθμό. Οι επιπλοκές θα ναι τεράστιες».
Ο Σάκης ανταπάντησε:
«Ας μας δώσουν το χρήμα να αλλάξουμε την κοινωνία και τα άλλα θα γίνουν όταν έρθει η ώρα Ντίνο. Ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι».
Με τη σειρά του μίλησε και ο Κωστής.
«Η αλλαγή πορείας και η παραμονή στην ΕΟΚ πρέπει να περασθεί στις πλατειές λαϊκές μας μάζες με προσεκτικό τρόπο. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, σχεδόν όλες οι εφημερίδες είναι δεξιές και καιροφυλακτούν για να μας χτυπήσουν. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι καλά ζυγισμένες καθώς δεν έχουμε παρά μόνο δυο-τρεις φυλλάδες δικές μας, τη Μεθαυριανή, τον Καρυοθραύστη και το Χάραμα».
Ακολούθησε νεκρική σιγή.
Ο πρόεδρος ξαναμίλησε.
«Λοιπόν θα γίνει έτσι. Κωστή σε καθιστώ υπεύθυνο για τον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος άλλωστε κατέχεις πολύτιμη εμπειρία από την οργάνωση των προεκλογικών μας αγώνων. Σύντομα θα χουμε στα χέρια μας τα χρήματα που θα μας επιτρέψουν να βάλουμε οριστικά την κοινωνία μας σε ένα σοσιαλιστικό μονοπάτι. Και σίγουρα κάτι πρέπει να κάνουμε με την απαράδεκτη κατάσταση στον πολιτικό τύπο που μόλις περιέγραψες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη, πρέπει να κρατικοποιήσουμε την οικονομία σώζοντας την από τα καπιταλιστικά αρπακτικά, να ανακουφίσουμε όλους τους κυνηγημένους δημοκράτες πολίτες δίδοντας τους την ευκαιρία να προσφέρουν στο κράτος ως δημόσιοι υπάλληλοι, να τσακίσουμε το κομπραδόρικο κεφάλαιο, και να δείξουμε στις πολυεθνικές ότι πλέον ο λαός μας ορίζει τις τύχες του τόπου του. Κι επίσης, το σημαντικότερο, όλη η δύση πρέπει να κατανοήσει ότι οι πυρηνικές της βάσεις θα κλείσουν σύντομα στην Ελλάδα».
Ο θρυλικός Έλληνας πολιτικός Ανδρόνικος ήταν γοητευτικά επιβλητικός και στο βλέμμα του ήταν ζωγραφισμένη η αποφασιστικότητα.
«Άκουσες νεαρέ;» Βρυχήθηκε προς τον Αλέξανδρο το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος ενώ το γνώριμο πια σύννεφο αγκάλιασε και πάλι τον έκπληκτο πολιτικό άνδρα.

1997. Ο Ντίνος στη νέα εποχή
Το νέο περιβάλλον ήταν διαφορετικό και μεγαλόπρεπες. Ένα τεράστιο γραφείο, φωτεινό, πολυτελές, γεμάτο με σημαίες, σύμβολα και πίνακες. Στο γραφείο αυτό βρισκόταν 2 άνδρες, ο ένας ήταν ο Ντίνος με την χαρακτηριστική ελιά, γνώριμος πολιτικός από τα παλιά στον Αλέξανδρο. Ο άλλος ήταν ένας μελαχρινός μεσήλικας ντυμένος με πανάκριβο κουστούμι ο οποίος διέθετε οξύ διαπεραστικό βλέμμα θυμίζοντας τον Τάηγουην της τηλεοπτικής σειράς «Game of thrones» που μανιωδώς παρακολουθούσε ο Αλέξης.
Ο Ντίνος φαινόταν ενθουσιασμένος.
«Στο λέω Γιώργο σύντομα θα εισέλθουμε στον οικονομικό παράδεισο. Στο πανίσχυρο ευρωπαϊκό κλαμπ».
«Και τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό το γεγονός πρόεδρε;»
«Τι θα σημαίνει; Θα; Μα σήμερα κιόλας άρχισαν οι αλλαγές Γιώργο μου».
«Πρόεδρε δεν σε καταλαβαίνω».
«Σήμερα δρομολογήθηκε η μελλοντική είσοδος μας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, αυτό είναι γεγονός. Σε 4-5 χρόνια το αδύναμο εγχώριο νόμισμα μας θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όμως η κοσμογονία ξεκινά από σήμερα».
«Κοσμογονία πρόεδρε; Εξακολουθώ να μην σας κατανοώ».
«Γιώργο μου, ήδη από σήμερα ανοίγει για μας η πύλη του φθηνού κρατικού δανεισμού. Ήρθε η ώρα για την πραγματική αλλαγή και την κατασκευή παραγωγικών υποδομών σε όλα τα πλάτη και μήκη της χώρας. Λοιπόν, σε παρακαλώ ειδοποίησε και τους άλλους συντρόφους στο σύνδεσμο. Πάρτε τα μέτρα σας και ετοιμαστείτε για ατελείωτες κατασκευές οι οποίες θα απογειώσουν παραγωγικά τη χώρα».
«Α, μάλιστα, τώρα ναι το κατάλαβα. Βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα. Βλέπεις πρόεδρε υπάρχουν στο χώρο των κατασκευών παραδοσιακές πανίσχυρες εταιρείες και θα μας δυσκολέψουν και δεν θα μας αφήσουν να δώσουμε την πνοή που χρειάζεται η χώρα. Περιμένουμε σ’ αυτό το θέμα τη βοήθεια σας κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσουμε μετέπειτα».
«Μείνε ήσυχος γι’ αυτό Γιώργο. Ας το πάνω, μου θα το χειριστώ εγώ».
«Ήσυχος δεν θα μείνω για ένα τόσο σημαντικό θέμα πρόεδρε. Βαλε τον Κωστή να κινήσει τα νήματα. Πιστεύουμε σ’ αυτόν όπως άλλωστε πιστεύουμε και σε εσάς».
Η τελευταία πρόταση είχε μια υπόγεια δυσπιστία και μια μεταμφιεσμένη απειλή. Ο πρόεδρος σοβάρεψε.
«Σου ξαναείπα Γιώργο, μείνε ήσυχος».
«Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό πρόεδρε. Έχουμε κι εμείς φωνή, στα τηλεοπτικά κανάλια στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες, και όταν έρθει η ώρα θα σε στηρίξουμε με τρόπο που θα κάνει τους αντίπαλους σου να τα χάσουν». Απάντησε ο μεσήλικας.
«Βλέπεις τη βρώμα μικρέ Αλέξανδρε; Την νιώθεις;» Είπε το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος . Ο Αλέξανδρος δεν βρήκε το κουράγιο να απαντήσει.

2004. Λίβερπουλ-Ολυμπιακός.
Και πάλι βρέθηκε μέσα στο μυστηριώδες σύννεφο. Όμως αυτή τη φορά δεν άλλαξε ο τόπος. Βρισκόταν στο ίδιο γραφείο με πριν. Μόνο μικρές αλλαγές υπήρχαν στο διάκοσμο ενώ 2 άτομα καθόταν στις πολυθρόνες πίνοντας και τρώγοντας μέσα στο μισοσκόταδο. Τα 2 αυτά πολιτικά άτομα ήταν γνώριμα στον Αλέξανδρο. Αυτή τη φορά δεν φοβόταν και είχε μεγάλη περιέργεια να ακούσει τι έλεγαν μεταξύ τους αυτοί οι τόσο σημαντικοί πολιτικοί άνδρες.
Περιεχόμενα βιβλίου
«Πρόεδρε θα είμαι ειλικρινής απέναντι σου. Η κατάσταση δεν είναι καλή. Η ανάπτυξη που επιτυγχάνουμε ως οικονομία βασίζεται εξολοκλήρου στις κρατικές δαπάνες οι οποίες με τη σειρά τους βασίζονται καθολικά στο δανεισμό. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι διαλυμένος. Τα εμπορικά και δημοσιονομικά ελλείμματα τεράστια, το μόνο που μας κρατά ζωντανούς απέναντι στις αγορές είναι η αιγίδα και οι εγγυήσεις της Ε.Ε.. Ο κρατικός μηχανισμός είναι υπό διάλυση, ουσιαστικά φορολογούνται μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι, ελεγκτικοί μηχανισμοί ανύπαρκτοι, κρατικοδίαιτος επιχειρηματικός παρασιτισμός παντού. Στην κοινωνία μας υπάρχουν οι λίγοι βολεμένοι στα ρετιρέ του δημοσίου οι οποίοι μαζί με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες παρασιτούν εις βάρος των δύσμοιρων υπολοίπων φορτώνοντας με περίτεχνη και καταιγιστική προπαγάνδα το φταίξιμο για την όλη κατάσταση στον καπιταλισμό και στον νεοφιλελευθερισμό. Η οικονομία μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακέκτυπο της Σοβιετικής Ένωσης. Πρέπει να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά όσο ακόμη η τεράστια εκλογική νίκη μας είναι νωπή. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα για τον τόπο».
Η έκφραση στο πρόσωπο του γκριζομάλλη πασίγνωστου καθηγητή ήταν αγωνιώδης. Από την άλλη πλευρά όμως ο παχουλός συνομιλητής του ήταν πολύ πιο ψύχραιμος και νηφάλιος. Αφού άκουσε προσεκτικά τον καθηγητή, σήκωσε από το πιάτο δίπλα του αργά-αργά, τελετουργικά σχεδόν, ένα πλούσιο ζουμερό και παχύ χοτ ντογκ καταφέρνοντας σε αυτό μια τεράστια εν τέλει δαγκωνιά. Έπειτα από ελάχιστα δευτερόλεπτα, και αφού κατάπιε την μπουκιά του, κοίταξε στα μάτια τον συνομιλητή του.
«Γιώργο κατανοώ απόλυτα τις ανησυχίες σου διότι κι εγώ πονάω τον λαό και τον τόπο μας. Αλλά για σκέψου μια στιγμή, τι πρέπει να κάνω εγώ για να αλλάξω αυτά που αναφέρεις; Πόση νομίζεις είναι η δύναμη μου μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο;»
Ακολούθησαν μερικές στιγμές απόλυτης σιγής. Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε τη συζήτηση με μεγάλο ενδιαφέρον.
«Να κάνω επανάστασή; Εμφύλιο μήπως; Να κηρύξω τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Κι αν τα κάνω όλα αυτά νομίζεις ότι θα αλλάξει κάτι; Δεν το νομίζω. Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να αναγκάσει μια κοινωνία να διορθωθεί εναντία στη βούληση της, δεν γίνεται αυτό Γιώργο μου».
Η έκφραση του ήταν σίγουρη και σοβαρή
«Το ταλέντο και η ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας μπορούν να ωθήσουν την κοινωνία στο σωστό και υγιή δρόμο παρόλες τις συνέπειες που θα υπάρξουν». Απάντησε γρήγορα ο Γιώργος.
«Γιώργο, καθηγηταρά μου δυστυχώς δεν βρισκόμαστε σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά εδώ κυριαρχεί η πραγματικότητα και όχι οι θεωρίες. Δεν βλέπεις γύρω σου; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Νομίζεις ότι όλα αυτά θα διορθωθούν από το … πολιτικό ταλέντο , χα , δεν νομίζω Γιώργη μου». Ο πρόεδρος ήταν απόλυτος.
«Μα πρόεδρε καταλαβαίνεις που οδηγούμαστε; Τα στοιχειά δείχνουν ότι…»
Με ένα κοφτό νεύμα του χεριού του ο Κώστας διέκοψε τον συνομιλητή του.
«Καθηγηταρά μου, σου ξαναλέω πως δεν βρισκόμαστε σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. This is the real thing! Ηρέμησε, όπως βλέπεις η ανάπτυξη συνεχίζεται μια χαρά, και πριν μερικούς μήνες οι Ολυμπιακοί αγώνες ολοκληρώθηκαν επιτυχώς, και η Εθνικάρα μας πήρε το ευρωπαϊκό. Έλα χαλάρωσε λιγάκι, ο θεός είναι Έλληνας. Άλλωστε τι νομίζεις, ότι τώρα που υπάρχει το ευρώ οι ξένοι δεν θα μας βοηθήσουν αν χρειαστεί κάτι τέτοιο στο μέλλον; Ε λοιπόν σε πληροφορώ ότι αν χρειαστεί θα μας στείλουν τα πακέτα αεροπορικώς και δεν θα κάτσουν να ασχοληθούν με την Ελλαδίτσα. Δεν θα ριψοκινδυνέψουν το ευρώ για κάτι ψίχουλα βρε Γιώργο».
Ο Γιώργος σχεδόν ανασηκώθηκε από την πολυθρόνα του για να ανταπαντήσει:
«Μα πρόεδρε δεν είναι καθόλου έτσι. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα…»
Ο Κώστας και πάλι τον διέκοψε.
«Στην προκειμένη περίπτωση οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς. Κατάλαβε το. Αλλά αρκετά με αυτά τα τελεολογικά, μου προκαλείς κατάθλιψη. Και ειλικρινά ήθελα να ‘ξερα αν είστε συνεννοημένοι. Χθες μου’ ρθε ο Παναγής και άρχισε να μου λέει κι αυτός τα δικά του για κάτι μυστικούς ψεκασμούς από αεροπλάνα. Του’ πα να προσέχει διότι αν πάρουν πρέφα τα κανάλια αυτά που λέει, θα γελάσουν και οι πέτρες. Λοιπόν-λοιπόν, εγώ λέω πως είναι Δεκέμβρης, πλησιάζουν οι γιορτές, ο κόσμος χαίρεται και διασκεδάζει, και όλα πάνε καλά. Εδώ και καμιά ώρα με έχεις ζαλίσει και δεν μπόρεσα να χαρώ το απίστευτο 1ο ημίχρονο του θρύλου στην καινούργια τιβι πλάσμα που κατέφθασε μόλις σήμερα στο γραφείο μου. Άλλωστε γι’ αυτό σε κάλεσα απόψε εδώ. Να δούμε το ματσάκι και όχι να κλάψουμε. Έλα Γιώργο, άραξε και χαλάρωσε και άσε τα «σπρεν» στην άκρη, η Ολυμπιακάρα σήμερα τρελαίνει κόσμο και κερδίζει μέσα στο Άνφιλντ τη Λίβερπουλ 0-1 στο ημίχρονο. Ηρέμησε λοιπόν και απόλαυσε τη μεγάλη αυτή βραδιά. Να μου το θυμηθείς, αυτός ο Ολυμπιακός θα ξεσκίσει στην Ευρώπη φέτος, θα τα τρελάνουμε τα κουτόφραγκα…»
Ο πρόεδρος τέλειωσε τη φράση του γεμίζοντας το στόμα του με το υπόλοιπο του χοτ ντογκ του. Ο Γιώργος κάτι πήγε να πει αλλά κοντοστάθηκε. Έριξε μια ματιά στην μεγάλη και εντυπωσιακή, γεμάτη ολοζώντανα χρώματα, τηλεόραση πλάσμα απέναντι του. Οι παίκτες εισερχόταν στον αγωνιστικό χώρο, πατώντας στο καταπράσινο χορτάρι, για το δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού. Χώθηκε βαθιά στην πολυθρόνα του, κοίταξε για μερικές στιγμές το λαχταριστό του σάντουιτς ,φάνταζε πολύ νόστιμο και ζουμερό, έπειτα το δάγκωσε κοιτώντας και πάλι την τηλεόραση, όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά.
«Πρόεδρε το σάντουιτς σου είναι θεϊκό. Έχεις ταλέντο σε παραδέχομαι».
Ο πρόεδρος χαμογέλασε ικανοποιημένα ανασηκώθηκε χτύπησε φιλικά και με νόημα το γόνατο του συνομιλητή του.
«Έτσι, αυτός είσαι ρε Γιώργο…»
Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε σκεπτικός πια τη συζήτηση.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε και εκεί κάπου στο 47ο λεπτό το σύννεφο αγκάλιασε και πάλι τον Αλέξανδρο.

2010. Ο Γιώργος και η μνημονιακή ζαριά.
Αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος βρέθηκε σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Θάλασσα, ανοιξιάτικος ήλιος κι ένα γραφικό πανέμορφο νησάκι. Βρισκόταν στη γνώριμη του Κάσο. Πολλές φορές είχε παραθερίσει σε τούτο το γραφικό νησί, το οποίο λάτρευε και είχε κάνει το γύρο του πολλές φορές με το ιστιοφόρο. Οι αναμνήσεις ήταν πολλές κι ευχάριστες βγαλμένες όλες από μια πολύ ανέμελη εποχή της ζωής του χωρίς πολιτικές σκοτούρες και κομματικά παίγνια. Ένιωσε όμορφα και ευχάριστα για μερικές στιγμές. Όμως σύντομα τον διέκοψε το φάντασμα δείχνοντας του προς μια ψαροταβέρνα δίπλα στην παραλία.
«Κοίτα Αλέξανδρε!» του φώναξε.
Ο Αλέξανδρος κατευθύνθηκε στην ψαροταβέρνα, την οποία είχε καταλύσει μια παρέα 3 ανδρών. Αρκετά μέτρα πιο πέρα βρισκόταν ο κλοιός των αστυνομικών φρουρών. Το τραπέζι της παρέας ήταν γεμάτο με κάθε λογής λαχταριστά και μισοφαγωμένα θαλασσινά, αστακούς, καραβίδες, γαρίδες, χταποδάκια, καλαμαράκια, μύδια, ενώ οι τρεις καλοντυμένοι άνδρες φαινόταν να’ χαν τελειώσει το πλούσιο γεύμα τους. Τις γνώριζε πολύ καλά αυτές τις πολιτικές φυσιογνωμίες ο Αλέξανδρος και ήθελε πολύ να ακούσει τι συζητούσαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους.
Ο παχουλός συνταγματολόγος της παρέας είχε το λόγο.
«Λοιπόν πρόεδρε, τι αναμένεις μετά τη συμφωνία με τους ξένους και το τηλεοπτικό διάγγελμα που έκανες πριν λίγο;»
«Άγγελε τα πράγματα πιστεύω είναι απλά. Ήδη από την διεξαγωγή του προεκλογικού αγώνα έγινε φανερό πως το οικονομικό μοντέλο της χώρας είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Το χειμώνα νομίζω όλοι κατανοήσαμε πως οι επιλογές που είχαμε στη διάθεση μας ήταν μόνο 2, δηλαδή μια άτακτη μονομερή χρεοκοπία ή μια συμφωνία με τους δανειστές μας. Αν θυμόσαστε τότε είχαμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις εντός του κινήματος για το ποια θα έπρεπε να ναι η επιλογή μας. Τα συμπεράσματα μας τότε υπήρξαν αδιαμφισβήτητα και συμπαγή. Η άτακτη χρεοκοπία εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο για το πολιτικό μας μέλλον. Θα ‘ταν μια κατάσταση κομματικά ανεξέλεγκτη και ίσως μη διαχειρίσιμη, το πολιτικό μας ρίσκο θα ‘ταν ανεπίτρεπτα μεγάλο. Φυσικά και η καταστροφή που θα βίωνε η χώρα θα ήταν άνευ προηγούμενου αλλά αυτό πιστεύω θα ήταν πολιτικά διαχειρίσιμο ». Απάντησε ο ψιλόλιγνος γνωστός μυστακιοφόρος Έλληνας πολιτικός με το λευκό πουκάμισο άνευ γραβάτας.
«Βέβαια, συμφωνώ, τα χουμε πει αυτά άλλωστε πολλές φορές. Όμως η επερχόμενη τρόικα θα μας πιέσει αφόρητα προς μια δυτικού τύπου οικονομία και πρέπει να αντέξουμε σε αυτή την πίεση.». Ο Άγγελος φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχος.
«Για το θέμα της άτακτης χρεοκοπίας είμαι απόλυτος. Με εμένα πρωθυπουργό μια τέτοια καταστροφή δεν πρόκειται να συμβεί, είμαι πολιτικός και όχι εγκληματίας».
Η όψη του προέδρου συννέφιασε, το βλέμμα του πάγωσε, ενώ η φωνή του δεν ήταν σταθερή.
«Τέτοιο έγκλημα, δεν θα αφήσω να γίνει.» Μια κρυφή οργή φαινόταν να κυμάτιζε στην ψυχή του προέδρου. Πήρε μερικές ανάσες και ήρεμος πια συνέχισε:
«Σύντροφε, σε διαβεβαιώνω και στο υπογράφω πως θα αντέξουμε. Και μια καλή μέρα σαν κι αυτή θα συζητάμε μεταξύ μας επικροτώντας αυτή την σωστή και κρίσιμη απόφαση. Και στο κάτω-κάτω τι νομίζεις ότι θα γίνει αύριο-μεθαύριο; Ο λαός σιχάθηκε και πάλι τη δεξιά, αντίπαλο δεν έχουμε, ενώ τα λοιπά μικρά κόμματα τόσες δεκαετίες μπροστά στο φαγοπότι δεν βγάλανε τσιμουδιά. Έτσι και τώρα, θα παρθούν αρχικά κάποια δυσάρεστα μέτρα, θα αυξήσουμε τους φόρους, θα μειώσουμε ελαφρά τους μισθούς των δημοσίων υπάλληλων, θα βελτιώσουμε λιγάκι την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα, θα μειώσουμε τις συντάξεις, και θα κάνουμε κάποιο επιφανειακό ρετουσάρισμα στη λειτουργία του κράτους. Θα περάσουν δύο-τρία χρόνια έτσι κι έπειτα, εκεί κοντά στο 4ο έτος της διακυβέρνησης μας θα δώσουμε παροχές στην κοινωνία. Θα προσλάβουμε κόσμο, δικούς μας αγνούς λαϊκούς δημοκρατικούς ανθρώπους, εν ανάγκη θα φτιάξουμε προγράμματα 18μηνης απασχόλησης για περίπου 500-600.000 χιλιάδες άτομα και όλα θα πάνε καλά. Ίσως να χρειασθεί να αλλάξουμε και τον εκλογικό νόμο. Πιστεύω ακράδαντα πως η επιλογή της τρόικα θα μας ωφελήσει κομματικά. Είναι χρυσή ευκαιρία». Η χροιά της φωνής του προέδρου έδειχνε σιγουριά.
Περιεχόμενα βιβλίου
«Πρόεδρε οι ξένοι δεν αστειεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις καθώς μιλάμε για την τρόικα και το Ταμείο και όχι κανένα αστοιχείωτο γραφειοκράτη των Βρυξελλών. Αν μας αναγκάσουν να υλοποιήσουμε απάνθρωπες καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις, πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξουν τιτάνιες ανατροπές. Επίσης ανησυχώ για τους ανθρώπους που μας στηρίζουν μέσα από νευραλγικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στις κρισιμότατες για το κόμμα και το σκοπό μας κρατικές επιχειρήσεις αλλά και σε καίριες θέσεις ελέγχου του ιδιωτικού τομέα. Έχουμε συντρόφους επιχειρηματίες αλλά και τραπεζίτες που αγωνιούν για το όλο θέμα». Ο Άγγελος συνέχιζε να δυσπιστεί.
Τότε μίλησε το τρίτο άτομο της παρέας ένας μελαχρινός φαλακρός αρκετά ευτραφής άνδρας με παχύ μαύρο μουστάκι.
«Άγγελε κατανοώ τις ανησυχίες σου αλλά ας φανούμε ψύχραιμοι. Έχουμε πάρει διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις από πολύ ψηλά, τόσο από την Αμερική και το Ταμείο όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε κακό δεν θα συμβεί. Μια ολιγόμηνη ανακατωσούρα σαν αυτή του 1990 και του 2004 και έπειτα όλα θα ηρεμήσουν. Άλλωστε μην ξεχνάς πως κρατάμε μια βόμβα στα χέρια μας, ή αν θες, ένα γεμάτο πιστόλι, και οι ξένοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Όσο για τους εσωτερικούς αντιπάλους μην ανησυχείς. Τους δεξιούς τους έχουμε στο χέρι, είναι τελειωμένοι. Τους μικρούς της αριστεράς μην τους υπολογίζεις καν, είναι ολοδικοί μας, στο δικό μας σκοπό χορεύουν, άλλωστε τόσες δεκαετίες εμείς τους στηρίζαμε. Λοιπόν τίποτε δεν θα συμβεί, η τηλεόραση και οι εφημερίδες θα μας παρέχουν άπλετη στήριξη, θα αντέξουμε, θα προστατεύσουμε τους δικούς μας αγωνιστές και όλα θα πάνε καλά για τον τόπο». Ο μελαχρινός άνδρας μιλούσε αργά σταθερά και κοιτούσε στα μάτια τον Άγγελο.
Ο Αλέξανδρος ξεροκατάπιε. Δεν πίστευε στα αυτιά του.«Είμαι αφελής» Μονολόγησε.
«Σύντροφε Νίκο, ελπίζω να χεις δίκιο. Ειλικρινά το ελπίζω. Εις υγείαν». Ο Άγγελος προσπάθησε να πνίξει την ανησυχία του πίνοντας μονομιάς ένα ποτήρι γεμάτο μυρωδάτο τσίπουρο, στο βλέμμα του όμως αντικατοπτριζόταν μια μεγάλη αβεβαιότητα.
Ο Αλέξανδρος βρισκόταν σε σύγχυση.
«Φάντασμα ,πάρε με από δω. Αηδίασα με αυτά που άκουσα. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπουλήσανε τα πάντα. Θέλω να φύγω επιτέλους». Φώναξε προς το φάντασμα σπασμωδικά.
«Ναι, αλλά ακόμη έχεις πολλά να δεις». Απάντησε το φάντασμα.
Και πάλι ένα πυκνό γκρίζο σύννεφο σκέπασε τον Αλέξανδρο ο οποίος κολυμπούσε ακανόνιστα μέσα σε μια περίεργη θολούρα. Μέσα στην παραζάλη του, αναπάντεχα άνοιξε τα μάτια του. Βρισκόταν και πάλι στο γνώριμο του δωμάτιο ιδρωμένος και τρομαγμένος.

[/b]

[Οργισμένος]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ.
«Κολυμπώντας στη σαπίλα του παρόντος».

«Ουφ! Ήταν όνειρο, ένα κακό όνειρο». Μονολόγησε με ανακούφιση και σκέφτηκε πως η ψυχολογική πίεση που δεχόταν στον πολιτικό του αγώνα μπορεί σύντομα να τον ανάγκαζε να επισκεφθεί κάποιον ψυχίατρο. Όμως τα βλέφαρα του ήταν βαριά και η κούραση μεγάλη, έτσι σύντομα αποκοιμήθηκε…
Ένα δυνατό τσίμπημα στο αριστερό μπούτι τίναξε τον Αλέξανδρο από την πολυθρόνα. Τρομαγμένος κοίταξε τριγύρω του και πάλι. Δεν έβλεπε τίποτε.
«Αυτό ήταν, δεν ξανακοιμάμαι εδώ ». Σκέφτηκε και πήγε να σηκωθεί, εκείνη τη στιγμή όμως εμφανίστηκε μπροστά του άλλη μια περίεργη και αλλόκοτη φιγούρα. Ένας γενειοφόρος, κοκκαλιάρης, μελαχρινός, μεσήλικας άνδρας με ανάκατα μαλλιά, γυμνός από τη μέση και πάνω, άπλυτος, βρωμερός, ξυπόλητος κρατούσε ένα παλιό σκουριασμένο δρεπάνι στο αριστερό χέρι. Κοίταξε κατάματα τον Αλέξανδρο και του μίλησε.
«Έλα Αλέξανδρε, ξύπνα, είμαι το φάντασμα της φετινής πρωτοχρονιάς, πάμε μια βόλτα στο παρόν». Η φωνή του ήταν γυναικεία και γεμάτη θηλυκότητα, σαν μαγικό και ακαταμάχητο κελαίδημα Σειρήνας. Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να αντισταθεί σε αυτό το κάλεσμα και άπλωσε σαν υπνωτισμένος το χέρι.

Η Δύση μπροστά στο γόρδιο δεσμό.
Ξαφνικά βρεθήκαν μέσα σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Σερβιτόροι με παπιγιόν, λαμπεροί πολυέλαιοι, ένα περιβάλλον που έμοιαζε να βγήκε απευθείας από την Βικτωριανή Αγγλία. Η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από το αναμιγμένο ελαφρύ άρωμα ακριβού δέρματος και πολυτελούς ξύλου, υλικά τα οποία βρισκόταν σε αφθονία μέσα στο χώρο. Όλα τα τραπέζια ήταν άδεια εκτός από ένα στο οποίο βρισκόταν μια παρέα 7 ατόμων. Ήταν όλοι ντυμένοι με κάθε επισημότητα.
Το φάντασμα έκανε νόημα στον Αλέξανδρο να πλησιάσει την παρέα, έτσι κι έγινε.
Ο Αλέξανδρος έκπληκτος αναγνώρισε τα πρόσωπα της παρέας. Στο τραπέζι καθόταν κάποια από τα πιο ισχυρά άτομα της διεθνούς γεωπολιτικής σκηνής. Όμως, παρόλο τον όμορφο και πολυτελή διάκοσμο του περιβάλλοντα χώρου, η ατμόσφαιρα στο τραπέζι ήταν τεταμένη και ηλεκτρισμένη, τα πρόσωπα σκυθρωπά, οι κινήσεις και οι χειρονομίες σφιχτές κι αγκυλωμένες.
Ο Αλέξανδρος δεν γνώριζε την Αγγλική γλωσσά την οποία μιλούσε η λαμπρή αυτή παρέα αλλά κατά ένα μυστήριο τρόπο καταλάβαινε ή καλύτερα ένιωθε αυτά που συζητούσαν οι συνδαιτυμόνες. Έτσι εστίασε γεμάτος ενδιαφέρον και περιέργεια στα λόγια του πανίσχυρου αφροαμερικάνου.
«Νομίζω πως η κατάσταση είναι σοβαρή και οφείλουμε να κάνουμε προσεκτικές κινήσεις αφήνοντας στην άκρη τυχόν γεωπολιτικά συμφέροντα. Έχουμε κάνει ως τώρα μεγάλα βήματα, η εμπορική παγκοσμιοποίηση είναι σχεδόν ολοκληρωμένη ενώ σε λίγο καιρό θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι παγκόσμιοι εμπορικοί και οικονομικοί υπερεθνικοί οργανισμοί κάτι το οποίο σε 2ο χρόνο θα θέσει επιτέλους τα πλαίσια της εκκίνησης των διεργασιών της υπερπολύτιμης, για την ανθρώπινη φυλή, κοινωνικοπολιτικής παγκοσμιοποίησης. Είμαστε πολύ κοντά στον στόχο μας αλλά ακόμη είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε τι συνέβη στην προηγούμενη μεγάλη προσπάθεια της παγκόσμιας ελίτ για την πολυπόθητη παγκοσμιοποίηση. Ένας παγκόσμιος πόλεμος κι έπειτα η οικονομική καταστροφή του 1929, γεγονότα τα οποία διέκοψαν τις απαραίτητες διεργασίες και μας βύθισαν για πολλές δεκαετίες στον σκληρό Κεϋνσιανισμό, στον προστατευτισμό, στον φασισμό στον κομμουνισμό, στον ολοκληρωτισμό και στην παγκόσμια οπισθοδρόμηση. Ξέρουμε καλά τι έφταιξε τότε, η στείρα προσήλωση κάποιων εθνικών ελίτ σε γεωπολιτικά μικροσυμφέροντα και το θανατηφόρο κατηφόρισμα του προοδευτικού φιλελευθερισμού στον δογματισμό της τρέλας της μη παρεμβάσεως του 1929. Η διδαχή της ιστορίας δείχνει λοιπόν ότι οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τις οικονομικές εξελίξεις, ένα μικρό λάθος σήμερα, μια μικρή παράβλεψη μπορεί να οδηγήσει αύριο σε μια ολοκληρωτική καταστροφή. Έρχομαι λοιπόν και πάλι στο θέμα που μας οδήγησε στην αποψινή συνάντηση δηλαδή την μικρή μας Ελλάδα και την μεγάλη μας Ευρωπαϊκή Ένωση. Φρανσούα, Άγκελα πως σκοπεύετε να χειριστείτε τις εξελίξεις;»
Το βλέμμα του αφροαμερικάνου καρφώθηκε πάνω στην Άνγκελα με μεγάλη ένταση και οξύτητα.
«Μπαράκ, η αλήθεια είναι πως με την Ελλάδα είχαμε κάνει όλοι μεγάλο λάθος στο παρελθόν και αυτό το πληρώνουμε σήμερα».
Η ξανθιά όμορφη βορειοευρωπαία για μια στιγμή χαμήλωσε το βλέμμα.
«Εννοείς το 1980 Άνγκελα;» Ρώτησε ο Μπαράκ.
«Ναι και για την ακρίβεια το 1981. Κλείσαμε τα μάτια, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της εποχής, μπροστά στο Ελληνοσοβιετικό παράδοξο της Δύσης και αυτό το πληρώνουμε σήμερα. Θρέψαμε και γιγαντώσαμε ένα σοβιετικό τέρας στα σπλάχνα μας με τη φρούδα ελπίδα πως η ελληνική κοινωνία θα ωρίμαζε μέσα στην οικονομική ευημερία και θα διόρθωνε εν τέλει την στρέβλωση. Τους βοηθήσαμε και στην κρίση του 1990 αλλά η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Αυτό το θλιβερό παράδειγμα μας δείχνει, αν μη τι άλλο, πόσο καταστροφικός μπορεί να καταλήξει ο συμβιβασμός μας με τον κοινωνικοπολιτικό παραλογισμό. Βέβαια Μπαράκ, να θυμίσω πως δεν έφταιξε μόνον η Ευρωπαϊκή πλευρά για το θέμα. Η θέρμη και η στήριξη της πλευράς σας προς τον «άνθρωπο σας», όπως χαρακτηριστικά λέγατε τότε για τον Ανδρίνικο, έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του συμβιβασμού μας με τους Έλληνες μαρξιστές το 1981». Η Άνγκελα ανασήκωσε ελαφρά το κεφάλι κοιτώντας τον Μπαράκ.
«Αναρωτιόμουν πότε θα το ανέφερες αυτό». Είπε ο Μπαράκ χαμογελώντας ξερά.
«Πράγματι κάναμε τεράστιο λάθος τότε. Ήταν βέβαια άλλες εποχές εκείνες, βρισκόμασταν σε πόλεμο». Συμπλήρωσε ο αφροαμερικάνος.
«Κάτι το οποίο μας οδηγεί στο σήμερα στην άμεση αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος. Έτσι συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως η λύση του προβλήματος πρέπει να στηριχτεί στην σκληρή αντιμετώπιση του Ελληνικού καθεστώτος, δηλαδή εξαναγκασμός των Ελλήνων να υλοποιήσουν επιτέλους όλες τις σωτήριες γι’αυτούς φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις».
Συνέχισε η Άνγκελα με μια σταθερότητα και σιγουριά στον τόνο της φωνής της.
«Είναι δικό σας το θέμα και σας στηρίζουμε. Το ξέρετε. Σας προτείναμε επανειλημμένα χαλάρωση των μέτρων στην Ελλάδα διότι φοβόμαστε πως η Ελληνική κοινωνία δεν θα αντέξει τις μεταρρυθμίσεις και θα κάνει πολιτική μεταστροφή κάτι το οποίο θα αποβεί καταστροφικό για τη μικρή αυτή χώρα. Αν βέβαια νομίζετε πως τα προβλήματα αυτής της χώρας αλλά και των υπολοίπων προβληματικών οικονομιών δεν σας αγγίζουν τότε κάνετε τραγικό λάθος. Αν δεν δώσετε την πρέπουσα προσοχή και σοβαρότητα στο πρόβλημα τότε να ‘στε σίγουροι ότι θα σας καταπιεί μέσα σε μια νύχτα όσο τέλεια κι αν νομίζετε πως λειτουργεί η δική σας οικονομία». Απάντησε ο Μπαράκ.
«Μπαράκ σε διαβεβαιώνω. Έχουμε αναλύσει το θέμα πολύ-πολύ διεξοδικά, έχουμε κάνει χιλιάδες προσομοιώσεις με τους καλύτερους οικονομικούς επιστήμονες του πλανήτη. Η συνεχής και αμείωτη πίεση στους ΄Ελληνες για μεταρρυθμίσεις είναι η καλύτερη λύση, η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει την Ελλάδα σε βουλευτικές εκλογές που υπολογίζουμε πως θα διεξαχθούν πιθανότατα λίγο μετά τις ευρωεκλογές. Γενικά προβλέπουμε ότι είτε θα υλοποιηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις από την Λαϊκή Δεξιά ή τους Ριζοσπάστες, είτε η οπισθοδρόμηση κι ο λαϊκισμός θα καταπιούν τη χώρα. Υπολογίζουμε πως σε περίπτωση που οι Έλληνες αρνηθούν το μνημόνιο η οικονομική επιβίωση τους θα’χει διάρκεια μερικών εβδομάδων ή το πολύ κάποιων μηνών. Έπειτα οι ισοπεδωτικές εκροές κεφαλαίων καταρχάς θα σβήσουν από το χάρτη τις Ελληνικές τράπεζες και καταθέσεις με τα γνωστά καταστροφικά επακόλουθα. Η Ελληνική κοινωνία υπό το βάρος αυτών των οικονομικών εξελίξεων είτε θα καταλάβει το λάθος της και θα ξαναεμπλακεί με το μνημόνιο με πολύ μεγαλύτερη προσήλωση από την σημερινή, θυμίζοντας λιγάκι την περίπτωση της Κύπρου, κάτι που θα θεωρηθεί φυσικά ως ικανοποιητική για τα δεδομένα εξέλιξη , είτε θα βιώσει την απόλυτη οικονομικοκοινωνική καταστροφή. Στο απευκταίο σενάριο η σίγουρη κοπή νέου νομίσματος δεν θα’χει κανένα αποτέλεσμα απλά θα αναδείξει σε όλο τους το μεγαλείο τις τεράστιες αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας και του κρατικού μηχανισμού, ο υπερπληθωρισμός θα κάνει την εμφάνιση του άμεσα και δυναμικά, οι συνθήκες θα ‘ναι εκρηκτικές ενώ υπολογίζουμε ότι το επίπεδο διαβίωσης αστραπιαία θα πέσει στις θέσεις 60 έως 100 της παγκόσμιας κατάταξης από την περίπου 35η που κατέχει σήμερα. Στο καταστροφικό σενάριο επίσης θεωρούμε σίγουρη την γρήγορη αν όχι άμεση επικράτηση των σκληρών σταλινιστών σε πιθανή κυβέρνηση του ριζοσπαστικού κόμματος, αλλά και την εκπαραθύρωση του ίδιου του σημερινού αρχηγού του, ενώ έπειτα θα υπάρξει σύγκρουση της μαρξιστικής κυβέρνησης με τους νεοναζιστές οι οποίοι φυσικά θα χουν αυξήσει κατά πολύ τις δυνάμεις τους. Μετέπειτα όλα είναι πιθανά μέχρι και εμφύλιος πόλεμος». Ο Φρανσουά τελειώνοντας την ανάλυση του πρόσθεσε:
«Κι αυτό είναι κάτι που δεν το αξίζει αυτή η μικρή χώρα».
Ο Αλέξανδρος κοίταξε το φάντασμα και του φώναξε οργισμένα.
«Θέλω να φύγουμε τώρα! Βγάλε με από δω!!!»
Το φάντασμα ανταπάντησε με μία φρικτή κραυγή.
«Ακου!!!»
Την ίδια στιγμή ο Μπαράκ, με συννεφιασμένο βλέμμα, ρώτησε τον Φρανσουά:
«Στο άσχημο σενάριο ποιες θα’ ναι οι απώλειες μας; Τι δείχνουν οι προσομοιώσεις στους υπερυπολογιστές σας;»
Περιεχόμενα βιβλίου
«Οι απώλειες, Μπαράκ ,θα ναι πολύ μικρές, ελάχιστες θα’λεγα. Θα χάσουμε γύρω στα 200 δις €, τα οποία ουσιαστικά είναι γύρω στα 100 αν συνυπολογίσουμε την επερχόμενη αναδιάρθρωση του Ελληνικού δανείου. Βέβαια υπάρχει κάτι ακόμα…»
Ο Φρανσουά δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του καθώς τον διέκοψε ο Μπαράκ.
«Ίσως χάσουμε γεωπολιτικά την Ελλάδα… Αυτό δεν θες να πεις;» Ρώτησε κοφτά ο Μπαράκ.
«Ναι, η πιθανότητα αυτή είναι ισχυρή αν τα πράγματα εξελιχθούν άσχημα». Απάντησε ο Φρανσουά.
Επικράτησε μια νεκρική σιγή στο τραπέζι η οποία διάρκεσε αρκετά δευτερόλεπτά.
«Πισωγυρίσματα και συμβιβασμοί δεν υπάρχουν στις επιλογές μας. Πρέπει να δείξουμε σε όλους πως η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ακόμα και η παραμικρή πράξη έχει τις συνέπειες της και αυτό είναι μια συμπαντική σταθερά. Δεν καταλαβαίνω, δεν υπάρχει λόγος ούτε καν να το συζητάμε το θέμα». Ο Κινέζος της παρέας σχεδόν φώναζε χτυπώντας το χέρι του πάνω στο μεγάλο τραπέζι.
«Ζι, οφείλουμε να ζυγίσουμε προσεκτικά όλες τις παραμέτρους. Αλλά…» Ο Μπαράκ ξεροκατάπιε νευρικά.
«Αλλά κι εγώ έχω πειστεί πως είναι καιρός να προχωρήσουμε αποφασιστικά με το όλο αυτό θέμα.» Συμπλήρωσε με νόημα ο αφροαμερικάνος.
«Βλαδίμηρε, μήπως θα πρέπει να περιμένουμε εκπλήξεις εκεί κάτω ;» Ρώτησε ο Μπαράκ χαμογελώντας ειρωνικά.
«Δεν κατανοώ το ύφος και την ουσία της ερώτησης σου Μπαράκ. Ότι είχαμε να αποδείξουμε το αποδείξαμε στην περίπτωση της Κύπρου όπου αν θυμάσαι με 5 -6 δις θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το νησάκι αυτό. Αλλά βλέπεις, Μπάρακ, εμείς είμαστε ουσιαστικά προσηλωμένοι στο μεγάλο στόχο, χωρίς φανφάρες και θεατρινισμούς.» Η απάντηση του Ρώσου ήταν ψυχρή και δεικτική.
«Μου αρκεί αυτό» Απάντησε ο Μπαράκ κι έπειτα απευθύνθηκε προς ένα άλλο μέλος της παρέας.
«Πολ σε καλέσαμε εδώ σήμερα ως υποδιευθυντή του Ευρωπαϊκού τομέα του Ταμείου για να χουμε μια σφαιρική ενημέρωση για την κατάσταση στην Ελλάδα από τον καθ’ ύλην αρμόδιο. Λοιπόν πως βλέπεις τα πράγματα στην Ελλάδα;»
«Κύριε πρόεδρε σε γενικές γραμμές και παρόλες τις προσπάθειες μας οι καθεστωτικοί δυστυχώς έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Στα δημοσιονομικά υπήρξε σημαντική βελτίωση αλλά στις μεταρρυθμίσεις τα πράγματα είναι απογοητευτικά. Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν δύναται να υλοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις παρόλες τις εγκλήσεις μας. Δεν κατανοούν ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο πολιτικά για τους ίδιους αλλά και οικονομικά για ολόκληρη τη χώρα τους. Η Ελληνική οικονομία παραμένει ακόμη μακριά από κάθε έννοια ελευθέρου ανταγωνισμού σχεδόν σε κάθε έκφανση της ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις των καθεστωτικών δημοσίων επιχειρήσεων είναι ελάχιστες και επιφανειακές. Εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει κάτι παρόμοιο στην 30ετη καριέρα μου ως οικονομολόγος στο Ταμείο. Σχεδόν κάθε προσπάθεια συνεννόησης στον τομέα των μεταρρυθμίσεων με την Ελληνική πολιτική ελίτ απέτυχε και οδήγησε σε οδυνηρό συμβιβασμό από μέρους μας. Με λίγα λόγια είμαι σίγουρος πως οι σαρωτικές μεταρρυθμίσεις θα οδηγούσαν τη συγκεκριμένη χώρα σε εκρηκτική ανάπτυξη με διψήφια ποσοστά αλλά επίσης πιστεύω πως κάθε σκέψη συμβιβασμού με τους Έλληνες πρέπει πλέον να απορριφτεί». Η σύντομη ομιλία του Δανού επιστήμονα ήταν αργή και σταθερή με μια έντονη χροιά απογοήτευσης.
«Φανταστείτε κύριε πρόεδρε πως η Ελληνική κοινωνία θεωρεί υποτιμητικό να συζητούν οι Έλληνες υπουργοί και ο πρωθυπουργός απευθείας μαζί μου διότι εγώ είμαι απλά «ένας υπάλληλος» ». Συμπλήρωσε κουνώντας ελαφρά το κεφάλι ο Δανός οικονομολόγος.
«Ενώ θα’ πρεπέ ίσως να ήσουν…τι; Ευγενής; Πρίγκιπας; Ίσως να ζητήσουμε μια χάρη για αυτό το θέμα από την Ελισάβετ…»
Ο Μπαράκ γέλασε και μαζί του γέλασαν και οι συνομιλητές του ελαφρύνοντας τη βαριά ατμόσφαιρα.
«Κριστίν έχεις κάτι να προσθέσεις;» Ρώτησε ο πρόεδρος
«Όχι πολλά Μπαράκ. Πιστεύω πως είναι καιρός να προχωρήσουμε. Εμείς ως Ταμείο κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά τα περιθώρια ελιγμών συμβιβασμού και διαπραγμάτευσης με τους Έλληνες είναι πλέον ανύπαρκτα». Η χαμογελαστή Γαλλίδα ήταν σύντομη και περιεκτική.
«Από ότι κατανοώ δεν υπάρχουν πολλά ακόμη να ειπωθούν για το θέμα». Πρόσθεσε ο Μπαράκ.
Εκείνη τη στιγμή και χωρίς καμία προειδοποίηση ένα σύννεφο αγκάλιασε και πάλι τον Αλέξανδρο ο οποίος ένιωσε ανακουφισμένος.

Οι εντιμότατοι φίλοι.
Μπροστά του εμφανίστηκε ένα γνωστό και φίλιο περιβάλλον. Βρισκόταν στα γνώριμα λημέρια του, στα κεντρικά γραφεία του κόμματος στην Αθήνα, στην Πλατεία Ελευθερίας. Το φάντασμα της πρωτοχρονιάς τον κατεύθυνε σε μία μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων. Η αίθουσα ήταν λιτή και απλή κυριαρχούμενη από λευκές αποχρώσεις και βυσσινί πινελιές ενώ στο βάθος δέσποζαν μεγάλα παράθυρα με θέα την γραφική πλατεία την οποία έλουζε με ζωογόνο φώς ο χειμωνιάτικος ήλιος. Δίπλα στα παράθυρα 4 άνδρες καθισμένοι γύρω από ένα μικρό τραπέζι συζητούσαν χαμηλόφωνα. Ο Αλέξανδρος πλησίασε για να ακούσει τις συνομιλίες γεμάτος σιγουριά για το περιεχόμενο τους. Έπειτα γύρισε προς το φάντασμα και είπε:
«Καιρός να ακούσουμε και κάποιες αλήθειες σ αυτό το ταξίδι . Με οδηγήσατε στις Κασσάνδρες του ιμπεριαλιστικού φιλελευθερισμού οι οποίες μόνο παραμύθια ξέρουν να ξερνούν , ώρα λοιπόν να ακούσουμε και μερικές αλήθειες». Ήταν θυμωμένος και επιζητούσε την ανακούφιση μιας συντροφικής δικαίωσης.
«Θα ακούσεις όλη την αλήθεια. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο». Απάντησε το φάντασμα με λάγνα βελούδινη γυναικεία φωνή.
Ο Αλέξανδρος στράφηκε προς την παρέα των συντρόφων του. Και οι τέσσερις ήταν γνωστά και μεγάλα στελέχη του κόμματος του, καθόντουσαν χαλαρά σε ξύλινες καρέκλες δίπλα στα παράθυρα ρουφώντας άπληστα αχνιστό ελληνικό καφέ μαζί με τις γλυκές ακτίδες του μεσημεριανού ήλιου.
Ο μεγαλύτερος της παρέας ,ένα πολύπειρος πολιτευτής της αριστεράς , πρώην υπουργός και στενός συνεργάτης του Αλέξανδρου είχε το λόγο παίζοντας παράλληλα με το καφεκίτρινο κομπολόι του.
«…για αυτούς τους λόγους νομίζω πως οι εξελίξεις σύντροφοι είναι πλέον μη αναστρέψιμες, η κυβέρνηση παραπαίει. Θα διακινδυνέψω μια πρόβλεψη: Βουλευτικές εκλογές πριν τις ευρωεκλογές και άνετη πρωτιά για το κόμμα μας. Ίσως ξεπεράσουμε και 7 ποσοστιαίες μονάδες τους δεξιούς.»
Το λόγο πήρε τάχιστα ο ανανεωτής Δημήτρης ο οποίος είχε στηρίξει πολλές φορές στο παρελθόν τον Αλέξανδρο.
«Εγώ Γιάννη δεν τα βλέπω έτσι. Η κυβέρνηση θα περιμένει την οριστική απόφαση της Γιουροστατ τον Απρίλιο για το πρωτογενές πλεόνασμα που τόσο περίτεχνα έχουν μαγειρέψει. Έπειτα από αυτό το υστέρημα του δύσμοιρου λάου θα το μοιράσουν στους κολλητούς τους ρίχνοντάς και κάποια ψίχουλα σε πιεσμένες κοινωνικές ομάδες. Από το καλοκαίρι θα μαγειρέψουν και τα στοιχεία του ΑΕΠ ώστε να δείχνουν ανάπτυξη. Ε, μετά τον Αύγουστο θα σερβίρουν το όλο παραμύθι και μέσα στο Φθινόπωρο θα χουμε εκλογές».
«Δημήτρη- συνονόματε, δεν μπορώ να προβλέψω τη χρονική συγκυρία αλλά η ώρα της ανατροπής πλησιάζει. Θα τους ρίξουμε και θα τους στείλουμε από κει που ήρθαν τόσο αυτούς όσο και τους ξένους συνεργάτες τους. Θα πάρει πόδι από αυτό τον τόπο το άθλιο συνονθύλευμα του καπιταλισμού. Πλησιάζει η ώρα που θα ανασάνουμε ελευθερία». Ο ακανόνιστος τρόπος ομιλίας του πρώην συνδικαλιστή Δημήτρη ήταν χαρακτηριστικός.
«Σιγά-σιγά Μήτσο, όλα θα γίνουν. Ας πάρουμε πρώτα στα χέρια την εξουσία και σίγουρα έπειτα έχουμε πολλά να κάνουμε για τη βελτίωση συνθηκών διαβίωσης του λαού». Είπε χαμογελώντας συγκαταβατικά ο Γιάννης.
«Για τον καπιταλισμό δεν θα πεις κάτι Γιάννη; Αυτή τη λέξη τον τελευταίο καιρό αποφεύγετε να την ξεστομίζετε. Γιατί έτσι σύντροφε;». Ο Πάνος ήταν απόμακρος και απότομος και επιζητούσε απάντηση στο ερώτημα του κοιτώντας στα μάτια τον πολύπειρο Γιάννη.
«Πάνο τα χουμε πει πολλές φορές αυτά. Δεν νομίζω πως η απευθείας σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό θα επιφέρει ικανοποιητικό αποτέλεσμα για εμάς και το λαό. Αντιθέτως μέσα από τις διεργασίες του κοινοβουλευτισμού και με τη στήριξη του λαού θα μπορέσουμε να σμιλέψουμε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό ώστε αργότερα να επέλθει η κοινωνική ωρίμανση που θα οδηγήσει σε μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την βαρβαρότητα». Ο Γιάννης ήταν πράος και ευέλικτος.
Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε.
Περιεχόμενα βιβλίου
«Εδώ θα ακούσουμε κάποιες αλήθειες επιτέλους!» Επανέλαβε προς το φάντασμα.
«Σύντροφε Γιάννη θα ‘μια ειλικρινής απέναντί σου. Ας αφήσουμε τις ρητορείες στην άκρη. Ο λαός υποφέρει από το ζυγό των καπιταλιστών τοκογλύφων που διέλυσαν τη χώρα. Ο λαός απαντήσει στη βαρβαρότητα και θα σκίσει τα μνημόνια διώχνοντας τους νενέκους από τον τόπο. Ο λαός στηρίζει μαζικά το νεομαρξιστικό κόμμα μας ώστε να ελευθερωθεί από το μνημονιακό ζυγό, και αυτό κάποια στελέχη μας φαίνεται να το ξεχνούν τελευταία. Μην γελιέστε λοιπόν, θα κάνουμε τα πάντα για να λυτρώσουμε το λαό κι αν χρειασθεί θα ελέγξουμε και θα στηλιτεύσουμε την ίδια την ηγεσία μας. Κι αν αύριο ως κυβέρνηση κάποιοι από το κόμμα προσπαθήσουν να παρερμηνεύσουν τη θέληση του λαού θα μας βρουν μπροστά τους. Άλλωστε γνωρίζεις πολύ καλά, και από πρώτο χέρι, ότι η συντριπτική πλειοψηφία της βάσης του κόμματος αλλά και του στελεχιακού δυναμικού είναι μαζί μας, ενάντια στα μνημόνια και την ιμπεριαλιστική Ε.Ε.. Μη σας ξεγελούν οι ψήφοι των συνεδρίων του κόμματος, εκεί παίζει ρόλο η πολιτική μας βιτρίνα, όταν όμως έρθει η ώρα τα πράγματα θα’ναι πολύ διαφορετικά. Και για να’μαι συγκεκριμένος , αν αύριο παρελπίδα ο πρόεδρος μας αθετήσει τις υποσχέσεις του προς το λαό και το κόμμα τότε θα τον ρίξουμε μέσα σε μια στιγμή και θα σχηματίσουμε άμεσα δική μας κυβέρνηση. Ελπίζω να μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό». Ο Πάνος ήταν ένας οργισμένος χείμαρρος πύρινων λόγων.
Ο Αλέξανδρος γούρλωσε τα μάτια. Είχε κάποιες διαφωνίες με το μαρξιστικό ρεύμα του κόμματος αλλά τα πράγματα φαινόταν πολύ πιο σοβαρά απ’ ότι νόμιζε.
Ο Γιάννης σοβάρεψε και πήρε μια βαθιά ανάσα, κοιτάζοντας τον Πάνο.
«Λοιπόν Πάνο θα’μαι κι εγώ ειλικρινής και ευθύς. Πράγματι έχετε την πλειοψηφία τόσο στελεχιακά αλλά όσο και στην εκλογική βάση μας, αυτό νομίζω είναι φανερό και στους πλέον αδαείς. Βλέπω εδώ και καιρό πως είσαι καχύποπτος έναντι του Αλέξανδρου, ίσως όχι άδικα. Στηρίζω και συμβουλεύω τον Αλέξανδρο εδώ και αρκετό καιρό αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Ξέρουμε πολύ καλά οι 2 μας Πάνο πως ο Αλέξανδρος δεν είναι παρά μια λαμπερή βιτρίνα, όπως είπες πριν, του κόμματος που ελκύει πολλές ψήφους, χωρίς να διαθέτει στρατηγικό, ιδεολογικό και πολιτικό βάθος και βάρος αλλά ούτε και προσωπικότητα. Σύντομα θα φθαρεί πολιτικά και δεν νομίζω να μεσουρανήσει για ικανό διάστημα στην Ελληνική πολίτικη σκηνή. Οι συνθήκες ήταν ειδικές και σπάνιες και βοήθησαν ιδιαίτερα την πολιτική άνοδο του Αλέξανδρου, την οποία άνοδο δεν την περίμενε σε καμία περίπτωση ακόμη και αυτός ο παλιός μας σύντροφος που τον ανέδειξε πολιτικά. Για τον Αλέξανδρο δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, σύντομα θα κλείσει άλλωστε ο πολιτικός του κύκλος. Όμως, πέρα από τον Αλέξανδρο, τι νομίζεις ότι θα καταφέρετε εσύ και οι συναγωνιστές σου; Ε λοιπόν θα σου πω εγώ. Θα ισοπεδώσετε μια χώρα κι έπειτα θα υποχρεωθείτε σε ταπεινωτική πολιτική-ιδεολογική, και όχι μόνο, ήττα σύντροφε Παναγιώτη. Δεν είναι εδώ η Βόρεια Κορέα, ούτε και συνορεύουμε με την Κίνα καλέ μου σύντροφε. Σκέψου καλά λοιπόν τι θα κάνετε διότι τα πράγματα είναι σοβαρά, πολύ πιο σοβαρά από ότι ίσως νομίζετε».
Στο θερμό διάλογο παρενέβει ο ανανεωτής και μηχανολόγος, Δημήτρης.
«Και τι πρέπει να κάνουμε Γιάννη μου. Να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά απέναντι στη βαρβαρότητα; Όχι, όλα έχουν ένα όριο πέρα από το οποίο οφείλουμε να αφήσουμε στην άκρη της φοβίες και να αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στον εχθρό».
«Ο δικός μου αγώνας γίνεται μέσω των εδράνων της βουλής, των επιχειρημάτων, της πολιτικής και των εκλογών. Σε κάθε άλλη περίπτωση εγώ θα αποσυρθώ και δεν θα λάβω μέρος σε κανένα είδος τρέλας. Αυτό να το θυμάστε σύντροφοι». Ο Γιάννης ήταν σαφής και σοβαρός.
«Έχεις αλλάξει πολύ Γιάννη. Όπως και να χει ,στο λέω να το ξέρεις πως με την παραμικρή παρασπονδία εμείς θα είμαστε αμείλικτοι.» Η έκφραση του Πάνου έγινε απειλητική.
Ο Αλέξανδρος στεκόταν αποσβολωμένος. Δεν πίστευε αυτά που άκουγε. Μια έντονη ανατριχίλα διέσχισε αστραπιαία την ραχοκοκαλιά του ενώ ένιωθε χιλιάδες βελόνες να διαπερνούν από μέσα προς τα έξω το άνω μέρος του σκάλπ του.
«Σε παρακαλώ ας φύγουμε από δω». Με κόπο κατάφερε να ψελλίσει ικετευτικά προς το φάντασμα.
«Υπομονή. Θα σε οδηγήσω σε ένα ακόμη μέρος για να βρείς τις αλήθειες που ζητούσες». Είπε το φάντασμα .

Ο Ανέστης και ο Γιάννης.
Μέσα σε απειροελάχιστες στιγμές ο Αλέξης βρισκόταν και πάλι στο γνώριμο μεγάλο πολυτελές γραφείο το οποίο είχε επισκεφθεί νωρίτερα, με το φάντασμα του παρελθόντος.
Δυο άνδρες, από τους πολιτικά ισχυρότερους στην Ελλάδα, όρθιοι έπιναν το ποτό τους συζητώντας. Φυσικά ο Αλέξης τους γνώριζε πολύ καλά, ήταν άλλωστε οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Ο πασίγνωστος Γιάννης είχε το λόγο:
«Άκουσα πως έχεις στα χέρια σου σειρά μυστικών γκάλοπ. Αληθεύει;»
Ναι Γιάννη αληθεύει, έχω 6 μυστικά γκάλοπ στα χέρια μου. Να μείνει μεταξύ μας αυτό σε παρακαλώ». Απάντησε ο Ανέστης.
«Λοιπόν, τι βλέπεις στα γκάλοπ;»
«Σκατά, πήραν κεφάλι οι τσεγκεβάρες. Προηγούνται με μια μέση διαφορά 2-2,5 μονάδων. Κάτι πρέπει να γίνει». Ο Ανέστης ήταν ανήσυχος.
«Ίσως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να υλοποιηθούν οι εισηγήσεις μου».
«Γιάννη αυτό που λες δεν μπορεί να γίνει. Διάβασα και ξαναδιάβασα τις εισηγήσεις σου και δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Τι περιμένεις δηλαδή, μέσα σε μια νύχτα, να ψηφισθεί νόμος που θα κηρύττει διεθνή διαγωνισμό για την πώληση όλων των δημοσίων επιχειρήσεων; Ή μήπως το άλλο, δηλαδή το άμεσο και ακαριαίο άνοιγμα όλων των κλειστών συντεχνιών κι επαγγελμάτων; Το σπάσιμο της κρατικής επιχείρησης ηλεκτρισμού στα 5 και άμεση πώληση; Ή μήπως την επανακρατικοποίηση του οργανισμού τηλεπικοινωνιών το σπάσιμο του στα 3 και την πώληση τους με διεθνή διαγωνισμό; Και είναι κι άλλα αυτά που μου ζητάς. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, ακαριαία διακοπή μισθοδοσίας όλων των ιερέων, κρατικοποίηση και εκποίηση του 80% της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας, μάλιστα γράφεις για άμεση απόλυση των 2 τρίτων των υπαλλήλων της βουλής, μείωση του προσωπικού της κρατικής τηλεόρασης στα 300 άτομα, αν είναι δυνατόν, κατάργηση υπερωριών και έναρξη βαρδιών μου λες σε διάφορους κλάδους του δημοσίου όπως παραδείγματος χάριν στους τελωνιακούς, κατάργηση των προνομίων διαφόρων κλάδων δημοσίων υπαλλήλων όπως αυτά των υπαλλήλων του υπουργείου οικονομικών και της κεντρικής τράπεζας. Και είναι κι άλλα τα όποια δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται Γιάννη, απλά δεν γίνονται». Ο Ανέστης έμοιαζε εκνευρισμένος.
«Ανέστη αυτά τα μέτρα θα επέφεραν μια άμεση μείωση των κρατικών δαπανών την οποία, όπως σου πρότεινα, θα μπορούσαμε να διοχετεύσουμε για την ανακούφιση 200.000 φτωχών ανέργων με εισοδηματικά κριτήρια δίδοντας στον καθέναν απ αυτούς 2.000€ εφάπαξ. Πέρα από τα άμεσα μέτρα ανακούφισης θα μπορούσαμε με ορίζοντα μερικών μηνών να ελαφρύνουμε κι άλλες κοινωνικές ομάδες από τα λεφτά αυτά. Χονδρικά έχω υπολογίσει ότι σε βάθος 8 μηνών θα ανακουφίζαμε με ικανοποιητικό και αποδοτικό τρόπο μια μεγάλη μερίδα πληθυσμού που θα άγγιζε τις 800.000 άτομα. Χρήματα τα οποία από τη μια θα ανακούφιζαν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού και από την άλλη θα οδηγούνταν σχεδόν αυτούσια στην άμεση κατανάλωση τονώνοντας την αγοραστική κίνηση».
«Γιάννη αυτά που λες απλά δεν γίνονται. Εδώ είναι Ελλάδα. Μου ζητάς μέσα σε τρεις μέρες να ξηλώσω μηχανισμούς που απλά δεν γίνεται να μην υπάρχουν στο ελληνικό σύστημα. Μου ζητάς πράγματα αδύνατα».
«Τότε Ανέστη άθελα σου παίζεις το παιχνίδι της αντιπολίτευσης και απλά είναι θέμα χρόνου η ήττα στις εκλογές. Μην περιμένεις στήριξη από τους λίγους Ελληνάρες που εδώ και δεκαετίες ζούνε πλουσιοπάροχα χάρη στο σάπιο ελληνικό καθεστώς των μονοπωλίων και του σοβιετισμού, παρασιτώντας εις βάρος εκατομμυρίων Ελλήνων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Αυτά τα κοινωνικά παράσιτα γνωρίζουν πολύ καλά πως πρέπει να μείνουν μακριά από τους δανειστές, την τρόικα και τα μνημόνια. Έστειλαν στο εξωτερικό τα λεφτά που απομύζησαν τόσες δεκαετίες και περιμένουν με αγωνία και καρτερικότητα τη μέρα που θα φύγει από την Ελλάδα η τρόικα και θα επιστρέψει η δραχμή. Δεν θα σε στηρίξουν παρά μόνο θα συνεχίσουν με όποιο μέσο διαθέτουν να ξεγελούν τον λαό με την γελοία αντιμνημονιακή τους προπαγάνδα». Ο Γιάννης δεν μασούσε τα λόγια του.
Ο Ανέστης έμεινε για λίγο σκεφτικός κοιτάζοντας στο κενό βυθισμένος στις σκέψεις του. «Όχι δεν το πιστεύω αυτό. Δεν μπορεί, κάναμε τόσα και τόσα, νομοθετήσαμε χαράτσια, αυξήσαμε φόρους, χάσαμε τεράστια εκλογικά ποσοστά ψηφίζοντας αντιλαϊκούς νόμους. Πιστεύω πως στο τέλος θα μας βοηθήσουν οι ξένοι. Μας το οφείλουν Γιάννη».
«Αυτό που βλέπω εγώ είναι πως οι ξένοι ζητούν επίμονα μεταρρυθμίσεις παρόμοιες με αυτές που προτείνω εγώ, Ανέστη».
«Όχι δεν νομίζω. Δεν θα αφήσουν τους σταλίνες να καταλάβουν την εξουσία. Την τελευταία στιγμή με κάποιο τρόπο που δεν μπορώ να προβλέψω θα μας βοηθήσουν ώστε να μην νικήσουν οι ψευτοεπαναστάτες».
«Πολύ φοβάμαι πως αυτή η βοήθεια δεν θα έρθει ποτέ Ανέστη».
«Τότε ίσως να’ναι απαραίτητη μια καταστροφική ροζ παρένθεση στην όλη ιστορία. Ας πάρει τα ηνία ο Αλέξανδρος, τι νομίζεις δηλαδή ότι θα γίνει; Θα κάνουν κυβέρνηση για κάποιους μήνες κι έπειτα θα φύγουν τρέχοντας από μόνοι τους με αυτά που θα πάθουν, τα γατάκια. Με αυτά τα απίθανα που υπόσχονται σήμερα απλά σκάβουν τον πολιτικό τους λάκκο. Αυτό που θα συναντήσουν αν και όταν αναλάβουν τη διακυβέρνηση θα μοιάζει με μετωπική σύγκρουση σε τσιμεντένιο τοίχο με ταχύτητα 200 χιλιομέτρων την ώρα, δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Ίσως τελικά να’ναι καλύτερα έτσι. Κι έπειτα όταν πέσουν ίσως να ξαναγυρίσουμε στο παλιό καλό μοντέλο του δικομματισμού όπου εμείς και μόνο εμείς θα πρωταγωνιστούμε. Όπως και να’χει όμως Γιάννη δεν σε επέλεξα για τους φόβους σου αλλά για τις ικανότητες σου. Περιμένω λοιπόν δουλειά και αποτελέσματα. Οι γραπτές προτάσεις σου απορρίπτονται και περιμένω νέα έκθεση σου και σύντομα, δεν έχουμε χρόνο». Ο Ανέστης είχε πλέον ένα ψυχρό τόνο στη φωνή του.
«Βεβαίως πρόεδρε. Να σας αφήσω λοιπόν. Καλό σας βράδυ». Η χροιά της φωνής του Γιάννη έγινε τελείως τυπική.
Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε τη συζήτηση.
Ο Ανέστης, μόνος του πια, σήκωσε το τηλέφωνο.
«Καλησπέρα Χρήστο τι κάνεις , είσαι καλά; Θα θελα να περάσεις από το γραφείο μου να συζητήσουμε. Ίσως χρειαστεί να αναλάβεις μεγαλύτερο χαρτοφυλάκιο. Πρέπει κάτι να γίνει και άμεσα ώστε να αναστραφούν κάποιες δυσάρεστες εξελίξεις».
Ο Αλέξανδρος κοίταξε προς την πλευρά του φαντάσματος.
«Ήρθε η ώρα του αποχωρισμού Αλέξανδρε». Είπε το φάντασμα της πρωτοχρονιάς.
«Καιρός ήταν». Απάντησε ο Αλέξανδρος.
«Το φάντασμα της μελλοντικής πρωτοχρονιάς θα σε επισκεφθεί σύντομα. Πρόσεχε Αλέξανδρε!» Του είπε το φάντασμα και ξαφνικά ο Αλέξανδρος βρέθηκε να κάθεται και πάλι στην γνώριμη του πολυθρόνα, μόνο που δεν είχε πια τη διάθεση και τις ψυχικές δυνάμεις ούτε καν για να σηκωθεί. Έτσι, κούρνιαξε στωικά μέσα στην πολυθρόνα περιμένοντας τον τρίτο απόκοσμο επισκέπτη του γεμάτος αγωνία αλλά και βαθιά – πικρή απογοήτευση γι’αυτά που άκουσε απο τους συντρόφους του.

[Οργισμένος]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ.
«Γεύσεις από το θολό μέλλον».

Τα λεπτά κυλούσαν αργά και βασανιστικά. Η αγωνία είχε κυριεύσει τον Αλέξανδρο. Αυτά που είδε και άκουσε στριφογυρνούσαν μέσα στο θολωμένο του μυαλό. Με τρεμάμενο χέρι γέμισε ένα ακόμη ποτήρι με ουίσκι. Το ήπιε γρήγορα αλλά δεν μπορούσε να συνέλθει από την μεγάλη ταραχή και γέμισε ένα ακόμη ποτήρι από το σχεδόν άδειο πια μπουκάλι. Το ήπιε μονορούφι σαν νερό κλείνοντας και πάλι ευλαβικά τα μάτια τη στιγμή που το υγρό έβαζε φωτιά στο κορμί του. Όταν άνοιξε τα μάτια του έμεινε σαστισμένος μπροστά στο θέαμα που αντίκρισε. Απέναντι του βρισκόταν μια ξανθιά, ψηλή, νέα, γυναίκα. Το πυρόξανθο μαλλί της ήταν πλούσιο με ελαφρές μπούκλες και έφθανε μέχρι το ύψος των αγκώνων της. Δεν μπορούσε να διακρίνει τα μάτια της καθώς φόραγε ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου με φακούς καθρέπτες παρόμοια στο σχήμα με αυτά που φορούσε ο Σταλόνε στην αγαπημένη του Αλέξανδρου ταινία «Κόμπρα». Η μύτη της λεπτή και εκλεπτυσμένη, τα χείλη της ζουμερά και σαρκώδη, σαν σεξουαλικό ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, βαμμένα κατακόκκινα σε ανεπανάληπτο κόντραστ με το λευκό κατάχλωμό της δέρμα. Πιο κάτω δέσποζε το κατακόκκινο δερμάτινο γυαλιστερό μίνι φόρεμά της μέσα στο οποίο αγκομαχούσε το μεγάλο σφριγηλό και αδάμαστο της στήθος. Η μέση φανταστικά λεπτή ενώ πιο κάτω οι αθλητικές εξωτικές καμπύλες της, τα καλλίγραμμα και στυλάτα γραμμωμένα μπούτια της και οι λεπτές , μυώδεις, γάμπες της συμπλήρωναν το εκρηκτικό παρουσιαστικό της, συνοδευόμενα από ένα στυλιστικό υστερόγραφο ενός ζευγαριού κατακόκκινων δωδεκάποντων γοβών.
Έσκυψε κοιτώντας προς το μέρος του Αλέξανδρου ακουμπώντας τα χέρια της στα γόνατά του, τα στήθη της αποκάλυψαν ένα μικρό μέρος του φυλακισμένου μεγαλείου τους.
«Μικρέ, είσαι έτοιμος για μια βόλτα;» Ρώτησε τον Αλέξανδρο. Η φωνή της ήταν βγαλμένη από τον παράδεισο.
Γρήγορα, θαρραλέα και χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Αλέξανδρος απάντησε: «Ναι είμαι έτοιμος».
Η μυστηριώδης γυναίκα άπλωσε το χέρι προς τον Αλέξανδρο ο οποίος γρήγορα ανταποκρίθηκε κι άπλωσε αντίστοιχα το δικό του.
«Είμαι το φάντασμα της μελλοντικής πρωτοχρονιάς Αλέξανδρε» του είπε και του έσφιξε δυνατά το χέρι. Την ίδια στιγμή με το άλλο της χέρι έβγαλε τα γυαλιά της.
Μια αστραπιαία ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του Αλέξανδρου. Τα μάτια της δεν ήταν ανθρώπινα. Ήταν ολόμαυρα κτηνώδη φρικιαστικά και παντελώς κενά. Έσφιγγε με απίστευτη δύναμη το χέρι του Αλέξανδρου κάνοντας μάταιη κάθε προσπάθεια διαφυγής.
«Φύγαμε μικρούλι…». Του είπε και πριν προλάβει να πει οτιδήποτε ο Αλέξανδρος όλα σκοτείνιασαν.

Η αλλαγή και οι συστημικοί αρουραίοι.
Μετά από μερικές στιγμές ο Αλέξανδρος βρέθηκε και πάλι κάπου κοντά στην πλατεία Ελευθερίας. Ήταν μια κρύα υγρή νύχτα, όμως κάτι συνέβαινε στην πλατεία την οποία είχε κατακλύσει ένα αρκετά μεγάλο πλήθος κόσμου. Ο Αλέξανδρος πλησίασε και παρακολούθησε το θέαμα. Ο κόσμος ζητωκραύγαζε κρατώντας σημαίες με κόκκινα αστέρια ενώ από το μπαλκόνι των γραφείων του κόμματος γνωστά στελέχη χαιρέτιζαν τον κόσμο. Λίγο πιο πέρα έσκαγαν στον ουρανό όμορφα βεγγαλικά. Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Αλέξανδρου. Μετά από λίγο μια μεγάλη ομάδα ατόμων εξήλθε από το κτίριο. Δεκάδες αστραφτερά φλάς αναβόσβηναν γύρω από αυτή την ομάδα, ενώ ο κόσμος επιδοκίμαζε φωνάζοντας κι απλώνοντας τα χέρια. Σ’ αυτή την ομάδα ο Αλέξανδρος διέκρινε πολλούς συνεργάτες του, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει το άτομο που βρισκόταν στο κέντρο της ομάδας. Η ομάδα γρήγορα κατευθύνθηκε προς ένα κομβόι αυτοκινήτων πέρα από την πλατεία στο οποίο και επιβιβάστηκε.
«Πηγαίνουν στο Σύνταγμα!» Φώναξαν κάποιοι μέσα από το πλήθος .
Ξαφνικά το όλο πανηγυρικό περιβάλλον, οι φωνές και οι λάμψεις εξαφανίστηκαν, και ο Αλέξανδρος βρέθηκε μέσα σε ένα σκοτεινό μεγάλο κι ατελείωτο χώλ γεμάτο πόρτες. Δίπλα του το εντυπωσιακό φάντασμα, έδειξε προς μία πόρτα.
«Εκεί μέσα.» Του είπε.
Ο Αλέξανδρος έκανε ότι του υπέδειξε το φάντασμα και μπήκε στην αίθουσα διαπερνώντας την πόρτα με την μεγάλη επιγραφή «Κεντρικό Πρωτόκολλο».
Η μεγάλη αίθουσα είχε πολλά γραφεία και ντουλάπες γεμάτες φακέλους. Τα φώτα ήταν σβηστά όμως μέσα στην αίθουσα βρισκόταν αρκετά άτομα με αναμμένους φακούς σκαλίζοντας, ψάχνοντας αγωνιωδώς φακέλους και έγγραφα.
Ο Αλέξανδρος πλησίασε δύο άνδρες στο διπλανό γραφείο. Ο νεότερος καθόταν στο γραφείο και εξέταζε πυρετωδώς διάφορα χαρτιά. Κάποια από αυτά τα ξεδιάλεγε και έπειτα τα μετέτρεπε σε ψιλοκομμένο κομφετί χάρη σε ένα καταστροφέα εγγράφων που βρισκόταν δίπλα του.
Ο άλλος άνδρας ήταν μεγαλύτερος σε ηλικία, γύρω στα 60, και μόλις είχε ακουμπήσει μια μεγάλη στοίβα με φακέλους και έγγραφα πάνω στο γραφείο, κοίταξε τον καθισμένο νεότερο του και του μίλησε:
«Τι γίνεται ρε Σωτήρη; Τόσο χάλια είναι τα πράγματα;»
Ο νεότερος άνδρας, ήταν περίπου 40 ετών, έβγαλε τα γυαλιά του, ακούμπησε στην πλάτη του καθίσματος, σφίγγοντας το ιδρωμένο του μέτωπο, και πήρε μια βαθιά ανάσα. Κοίταξε τον συνεργάτη του για μια στιγμή και του απάντησε:
«Μιχάλη δεν έχεις καταλάβει τι γίνεται ε; Θα σου τα εξηγήσω, είναι απλά τα πράγματα». Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα, και ρούφηξε μια γουλιά από την γεμάτη με παγωμένο πια στραγγιστό καφέ γαλάζια κούπα του.
«Όπως ξέρεις σήμερα χάσαμε και χάσαμε πανηγυρικά. Σε λίγες μέρες τα σταλίνια σχηματίζουν κυβέρνηση». Συνέχισε ο Σωτήρης.
«Ναι Σωτήρη το γνωρίζω πολύ καλά αυτό. Αλλά για πρώτη φορά ζω τέτοιες καταστάσεις. Είναι μεσάνυχτα κι έχουμε τρυπώσει στο μαγαζί σαν τους τυφλοπόντικες. Αυτό δεν το χω ξαναζήσει αν και ήμουν παρών σε πολλές παρόμοιες ήττες στο παρελθόν». Ο Μιχάλης ήταν βαθύτατα απορημένος.
«Ήττες ναι , παρόμοιες όμως όχι. Μπορεί να υπήρχε έχθρα και αντιπαλότητα με τους πράσινους στο παρελθόν, αλλά υπήρχε και μια αλληλοκατανόηση, ένας πολιτικός πολιτισμός φίλε μου, μεγάλη υπόθεση αυτό. Στις εναλλαγές τα πράγματα ήταν ομαλά, καλύπταμε τα νώτα μας ενώ, αν χρειαζόταν, μας καλύπτανε και οι πράσινοι αργότερα αν κάτι μας είχε ξεφύγει. Έπειτα όταν ερχόμασταν πάλι στα πράγματα τους καλύπταμε κι εμείς και πάει λέγοντας, όμορφα, νοικοκυρεμένα και πολιτισμένα. Κανείς δεν έπαιζε βρώμικα. Όλα πήγαιναν καλά λοιπόν έως φέτος.
«Φέτος ,τι έγινε φέτος δηλαδή;» Ρώτησε ο Μιχάλης.
«Φέτος όσο κι αν προσπαθήσαμε να πλευρίσουμε τους τσεγκεβάρες φάγαμε τα μούτρα μας, μιλάμε για άσβεστο μίσος και κομπλεξισμό από μέρος τους. Δεν άκουγαν τίποτε και ούτε καν έκατσαν να συζητήσουν μαζί μας. Εγώ φοβήθηκα γιατί κατάλαβα γρήγορα τι συνέβαινε. Όσο όμως κι αν προσπάθησα να προειδοποιήσω τους δικούς μας στα κεντρικά δεν τα κατάφερα. Τους παρακάλεσα, τους ικέτευσα να κάνουμε εκκαθαριστική επιχείρηση πριν 2 μήνες. Τίποτα κανένα αποτέλεσμα, απ’ όσο ξέρω ο μεγάλος δεν ήθελε να ακούει λέξη για την επερχόμενη ήττα. Κάποιοι κολλητοί μου στα ανώτερα κλιμάκια μου σφύριξαν πως σαν να του είχε στρίψει λιγάκι και πως κάθε τρεις και λίγο μιλούσε για τη σωτηρία, ανακούφιση και παλινόρθωση που θα φέρουν απροειδοποίητα οι ξένοι. Έτσι δεν έγινε τίποτα, μείναμε ξεκρέμαστοι και πολύ φοβάμαι ότι θα το πληρώσουμε αυτό». Ο Σωτήρης μύριζε φόβο.
«Καλά οι δικοί μας. Οι συνέταιροι; Δεν είπαν τίποτε; Δεν έκαναν τίποτε;» Ρώτησε ο Μιχάλης.
«Τι τους έχεις τους άλλους; Για τίποτε γατάκια; Εγώ είμαι σίγουρος πως ο χοντρός τη μυρίστηκε από νωρίς την κατάσταση. Δεν είπε τίποτε αλλά από όσο μπορώ να γνωρίζω έδρασε άμεσα και ουσιαστικά. Στα μαγαζιά που έλεγχε έπεσε φασίνα εις βάθος αμέτρητο εδώ και 2 μήνες. Στα άλλα μαγαζιά είχε άτομα δικά του και από όσο γνωρίζω μπουκάρανε μέσα κάποια σαββατοκύριακα και καθαρίσανε κι εκεί τη μπουγάδα τους ενώ οι δικοί μας κοιμόντουσαν του καλού καιρού».
«Εντάξει ρε Σωτήρη δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Έστω απόψε, την τελευταία στιγμή, έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει».
Περιεχόμενα βιβλίου
«Είσαι καλά ρε Μιχάλη; Ούτε τα μισά δεν θα προλάβουμε να καθαρίσουμε. Άσε που στον τέταρτο όροφο, στο κέντρο μηχανογράφησης τα πράγματα είναι χειρότερα. Βάλαμε τους 10 καλύτερους κομπιουτεράδες στην Ελλάδα εκεί πάνω και καθαρίζουν αλλά πριν λίγο που μιλούσα μαζί τους μου είπαν ότι μέχρι της 6-7 το πρωί είναι ζήτημα εάν θα τελειώσουν το 20% της μπουγάδας. Άσε φίλε μου θα την πατήσουμε πολύ άσχημα». Η απαισιοδοξία του Σωτήρη ήταν έκδηλη και πλησίαζε τα όρια της απελπισίας.
«Σωτήρη αυτά που προσπαθούμε να ξεπλύνουμε είναι σοβαρά;»
«Ένα θα σου πω, τόσες ώρες σβήνουμε και ξαναγράφουμε και μάλλον δεν θα προλάβουμε να εκκαθαρίσουμε ούτε καν το θέμα των αποζημιώσεων, ξέρεις, εικονικές υπερωρίες-αποζημιώσεις μετακινήσεων υπαλλήλων και λοιπά. Μιλάμε για σύνολο 50 εκατομμυρίων, ζεστού χρήματος με το οποίο πορευτήκαμε και κυβερνήσαμε Μιχάλη μου. Βέβαια είναι κι άλλες βρωμιές σ’ αυτό το μαγαζί αλλά και στα άλλα, πλαστά λειτουργικά έξοδα, εικονικές αγορές εξοπλισμού, κι ένα σωρό άλλες τρύπες. Άστα να πάνε»
Ο Μιχάλης γούρλωσε τα μάτια. «Το παράκαναν μάλλον Σωτήρη. Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι».
Ο Σωτήρης γέλασε.«Χα ,σοβαρά τα λες αυτά ή με δουλεύεις ψιλό γαζί Μιχάλη; Εξουσία ήμασταν, εξουσία Μιχάλη μου! Τι το πέρασες εδώ; Γιουναητεντ στεητς; Αυτή είναι η περιβόητη κουτάλα της εξουσίας Μιχάλη μου, την οποία και κανένας δεν αρνήθηκε ούτε αριστερός ούτε δεξιός. Νομίζω πως γνωρίζεις ότι παλαιότερα έχουν γίνει πολύ χειρότερα πράγματα. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες από παλαιότερους ειδικά για την εποχή Ανδρόνικου όπου συνέβησαν απίθανα πράγματα μπροστά στα οποία οι δικές μας διευθετήσεις είναι ψίχουλα.».
Εκείνη τη στιγμή ακούστηκαν πολλά κορναρίσματα από το δρόμο και κάποιες φωνές.
Αμέσως ο Σωτήρης σταμάτησε να μιλά και σήκωσε ταραγμένος το άηφον του. Αφού συνομίλησε ψιθυρίζοντας για μερικά δευτερόλεπτα έγειρε πάλι πίσω στο κάθισμα του ανακουφισμένος.
«Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα, ήταν κάποιοι άσχετοι που πανηγύριζαν. Συνεχίζουμε, έχουμε ακόμη δρόμο μέχρι της 6 το πρωί». Φώναξε ο Σωτήρης προς τους υπόλοιπους προσπαθώντας να τους εμψυχώσει.
Ο Αλέξανδρος ήταν οργισμένος. «Αυτά θα κοπούν !!! Αυτά θα τελειώσουν!!!» Φώναξε προς το φάντασμα.
«Θα σας τελειώσω ρε τρωκτικά!!!» Ξαναφώναξε γεμάτος θυμό.
Τότε το φάντασμα με ένα αφύσικα γρήγορο ρυθμό έφτασε μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου σε απόσταση αναπνοής από τον Αλέξανδρο.
Τα μάτια το Αλέξανδρου απείχαν μόλις λίγα εκατοστά από τα εντυπωσιακό στήθος του φαντάσματος ενώ η μύτη του σχεδόν το ακουμπούσε.
«Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις μικρούλι μου.» Είπε το φάντασμα και γράπωσε δυνατά το χέρι του Αλέξανδρου. Ο Αλέξανδρος για μια στιγμή νόμισε πως του έσπασαν τα κόκκαλα του χεριού καθώς ο πόνος από την χειραψία ήταν φρικτός κι έντονος.
Όμως μέσα σε ελάχιστες στιγμές ο πόνος εξαφανίστηκε, καθώς ο Αλέξανδρος και το φάντασμα βρισκόταν πια σε μια διαφορετική τοποθεσία.