ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ.
[b]«Στα βάραθρα του παρελθόντος».
Ο Αλέξανδρος έκατσε-σχεδόν έπεσε στην αγαπημένη του παχιά, φιλόξενη πολυθρόνα. Ήταν κουρασμένος από τις συνεχείς συναντήσεις με μεγαλοαγρότες, συνδικαλιστές, κομματικά όργανα, ξένους διπλωμάτες και βουλευτές ακόμη και αυτή τη ριμάδα την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Περασμένες 10, η νύχτα έξω παγωμένη και στείρα, έριξε μια ματιά στο άηπαντ, στο ιντερνέτ, τα εξώφυλλα των πολιτικών εφημερίδων καθώς σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η πρωθυπουργία του πλησίαζε γοργά. Πιο πέρα η φωτογραφία της οικογενείας του, τους είχε μιλήσει στο κινητό λίγο πριν, ήταν καλά και ενθουσιασμένοι με τις χειμερινές τους διακοπές στις Άλπεις. Κοίταξε τη φωτογραφία με παράπονο, του έλειπαν τα παιδιά και η σύζυγος του, σίγουρα βέβαια δεν θα περνούσαν κι άσχημα στο πολυτελές σαλέ των Άλπεων αλλά ήθελε τόσο πολύ να βρισκόταν μαζί τους. Όμως ο υποψήφιος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο ηγέτης του ριζοσπαστισμού δεν είχε άλλη επιλογή από το να θυσιάσει κάποιες από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μπρός στο μεγάλο στόχο.
Έπιασε στα χέρια του το αγαπημένο του μαλτ ουίσκι, κοίταξε την ετικέτα με το μικρό ελάφι στο μισογεμάτο μπουκάλι για μερικές στιγμές κι έπειτα έβαλε 2 παγάκια σε ένα χαμηλό ποτήρι γεμίζοντάς το με το θειο καφεκίτρινο υγρό. Ρούφηξε μια ηδονική γουλιά, μα τη στιγμή που το καυτό υγρό διαπερνούσε σαν λαβα το λαρύγγι του κουδούνισε το καταραμένο άηφον .
«Καλησπέρα σύντροφε Πάνο» . Άλλη μια βαρετή συζήτηση με τον επίμονο σύντροφο ξεκίνησε. Πρωτοχρονιάτικη εσωκομματική καχυποψία εκ μέρους του Πάνου και κομμουνιστικό κήρυγμα, μια από τα ίδια, βαρετός κι επαναληπτικός σαν χιλιοπαιγμένη φθαρμένη αναλογική κασέτα του μακρινού παρελθόντος.
«Όχι Πάνο μου τα χουμε χιλιοπεί, σε διαβεβαιώ για άλλη μια φορά πως εάν οι ξένοι δεν αποδεχθούν τους όρους μας για την κατάργηση του μνημονίου και την θέσπιση εθνικής στρατηγικής ευημερίας- ανάπτυξης θα φύγουμε από το ευρώ! Μα πόσες ακόμη φορές θα το πούμε;»
Η συζήτηση έληξε σχετικά σύντομα. Ώρες ώρες ο Αλέξανδρος ένιωθε τον κομματικό του περίγυρο να τον πνίγει.
«Ηλίθιοι!» Μονολόγησε οργισμένα πίνοντας μονομιάς το ουίσκι του. Ξαναγέμισε το άδειο ποτήρι του και καθισμένος στην πολυθρόνα του το ζύγισε κουνώντας το κυκλικά στο χέρι του. Άναψε γρήγορα-σχεδόν πεινασμένα, ένα μάλμπορο μαλακό. Ρούφηξε αγωνιωδώς τον ζεστό καπνό, τον κράτησε για αρκετά δευτερόλεπτα μέσα στα πνευμόνια και ξεφύσησε ανακουφισμένος κοιτώντας στο κενό, έπειτα άδειασε μονομιάς και πάλι το ποτήρι του κλείνοντας ευλαβικά τα μάτια. Ανησυχούσε λιγάκι καθώς το τελευταίο διάστημα αυτή η ιεροτελεστία καπνού και οινοπνεύματος ήταν η πιο ευχάριστη στιγμή της καθημερινότητας του. Όμως η πολιτική απαιτεί θυσίες, το ήξερε καλά αυτό, το’χε νιώσει γερά μέσα στο πετσί του. Βούλιαζε όλο και πιο βαθιά στην απύθμενη πολυθρόνα του, η ζαλάδα τον συνέπαιρνε, τον ταξίδευε, ηρέμησε και μισόκλεισε τα κουρασμένα του μάτια, όμως ακριβώς εκείνη τη στιγμή μια περίεργη σκιά σαν να πέρασε αστραπιαία από μπροστά του. Άνοιξε τρομαγμένος τα μάτια του. Στο μισοσκότεινο δωμάτιο όλα φάνταζαν ήρεμα, κοίταξε ανήσυχα τριγύρω του χωρίς να διακρίνει κάτι το διαφορετικό. Μετά από μερικές στιγμές ανησυχίας βυθίστηκε και πάλι στην πολυθρόνα έτοιμος να κοιμηθεί όταν ξαφνικά μπροστά του εμφανίστηκε μια απόκοσμη κι ανατριχιαστική φιγούρα. Τρομοκρατημένος ο Αλέξανδρος κοίταξε αλαφιασμένος την αλλόκοτη φιγούρα μπροστά του. Είχε καστανά μαλλιά, γυναικείο υπερβολικά βαμμένο πρόσωπο με μεγάλα αμυγδαλωτά καστανά θολά μάτια, χαμόγελο διάπλατο αλλά και φριχτό καθώς φαινόταν τα σάπια και λειψά κατακίτρινα δόντια, ενώ πιο κάτω ξεπρόβαλε ολόγυμνο ένα υπερμέγεθες στήθος με μεγάλες ροζ ρώγες πεσμένο και μαραμένο έφτανε σχεδόν το ύψος του αφαλού. Την εμφάνιση ολοκλήρωνε ένα καταπράσινο άπλυτο και βρωμερό τζιν ενώ τα ολόμαυρα μεγάλα νύχια στα ξυπόλητα πόδια συμπλήρωναν το αποκρουστικό θέαμα. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να φωνάξει προς τους 10 αστυνομικούς φρουρούς του οι οποίοι βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο αλλά μάταια. Ήταν παραλυμένος αδύναμος να κάνει το οτιδήποτε, μόνο ο τρόμος του θύμιζε πως είναι ζωντανός.
«Είμαι το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος Αλέξανδρε». Αποκρίθηκε η απόκοσμη φιγούρα με βαθιά αντρική γερασμένη φωνή και του άπλωσε το χέρι.
«Έλα πάμε μαζί μια βόλτα στο χθες».
«Φύγε ,τι θέλεις από μένα;» Κατάφερε με κόπο να ψελλίσει ο Αλέξανδρος.
«Θέλω να δεις την αλήθεια, έλα Αλέξανδρε δεν έχεις άλλη επιλογή, δώσε μου το χέρι σου». Απάντησε το φριχτό φάντασμα.
1969. Ο αγέλαστος γιός του αρχειομαρξιστή.
Ο Αλέξανδρος παραλυμένος από το φόβο μάζεψε όλο το κουράγιο του και άπλωσε φοβισμένα το χέρι του. Ξαφνικά ένα πυκνό γκρίζο σύννεφο τους αγκάλιασε, κι έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα βρέθηκαν μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο διαμερίσματος. Δυο άνδρες γύρω στα 40-50 συνομιλούσαν σκυθρωπά και χαμηλόφωνα. Το φάντασμα βρισκόταν απέναντι δίπλα από το παράθυρο έξω από το οποίο ο Αλέξανδρος διέκρινε ένα αστικό τοπίο το οποίο θύμιζε ευρωπαϊκή πόλη. Πάνω στην απελπισία και τον τρόμο του ο Αλέξανδρος άρχισε να φωνάζει προς τους 2 άνδρες.
«Βοηθείστε με , με έχουν απαγάγει!!!» Όμως οι δυο άνδρες συνέχισαν ατάραχα να συνομιλούν σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Τότε ο Αλέξανδρος κινήθηκε προσπαθώντας να πιάσει το χέρι του ψηλού άνδρα δίπλα του , μάταια όμως , καθώς η σαρκική υπόσταση του σώματος του είχε χαθεί.
«Μην προσπαθείς μάταια Αλέξανδρε. Δεν σε ακούνε ούτε σε βλέπουνε. Βρίσκεσαι σε διαφορετική διάσταση από αυτούς. Μπορείς μόνο να κοιτάς και να ακούς.»
Ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβαινε. Τα είχε χαμένα και ήταν τρομοκρατημένος.
«Άκου!». Βρυχήθηκε το φάντασμα.
Θέλοντας και μη ο Αλέξης προσπάθησε να ακούσει τη συνομιλία των 2 ανδρών.
«Μόνος δρόμος είναι η ένοπλη πάλη, Ανδρόνικε. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη καπιταλιστική βαρβαρότητα με ρητορεία και γαρύφαλλα. Πρέπει να δράσουμε αποφασιστικά και να τσακίσουμε τους φασίστες βγάζοντας εν τέλει τη χώρα από όλους τους διεθνείς καπιταλιστικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς τοποθετώντας την στο σύμφωνο της Βαρσοβίας».
«Αλέκο διαφωνώ. Οι πολιτικές διεργασίες είναι το παν. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε και να οδηγήσουμε την Ελλάδα στη σοσιαλιστική ολοκλήρωση. Δεν έχουμε ελπίδες αντιμετωπίζοντας ενόπλως τους καπιταλιστές».
«Επιμένεις στις απόψεις σου Ανδρόνικε. Λοιπόν εγώ δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι όπως επανειλημμένα σου έχω πεί και αποχωρώ. Θα συνεργαστώ μαζί σου και θα σε βοηθήσω στον πολιτικό σου αγώνα με τον τρόπο που νομίζω εγώ, δίχως υποκρισία και ψευτιές».
«Όπως νομίζεις Αλέκο. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τη σημαντική προσφορά σου στον αγώνα μας και η πόρτα του κινήματος θα’ ναι πάντα ανοικτή για σένα».
«Σύντροφε…»
«Σύντροφε…»
Οι 2 άνδρες σηκώθηκαν από τις καρέκλες τους , ο ψηλός αγέλαστος άνδρας του οποίου η φυσιογνωμία σαν να θύμιζε έναν γνωστό εξτρεμιστη, γιο παλιού αρχειομαρξιστή-τροτσκιστή του μεσοπολέμου και μετέπειτα αντικομουνιστή, αποχώρησε από το δωμάτιο με μια παγωμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Ο άλλος άνδρας, ο πασίγνωστος Έλληνας πολίτικος, Ανδρόνικος, βυθισμένος στις σκέψεις του ξανακάθισε κι άναψε την πίπα του κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του δωματίου. Έριξε μια μάτια και ο Αλέξανδρος, μια χιονισμένη βορειοευρωπαική πόλη με ντεκόρ, κτήρια και αυτοκίνητα της δεκαετίας του 1960 απλωνόταν πέρα από το παράθυρο.
Περιεχόμενα Βιβλίου
1982. Ο μεγαλοπρεπής Ανδρόνικος και η πίπα του.
Απρόσμενα απλώθηκε και πάλι ένα μυστηριώδες σύννεφο γύρω από τον Αλέξανδρο. Όταν άρχισε να διαλύεται ο Αλέξανδρος βρισκόταν δίπλα σε ένα όμορφο μεγάλο, αρχοντικό, ο καλοκαιρινός ήλιος της Αττικής, στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1980, μεσουρανούσε ενώ μια παρέα τεσσάρων πολύ γνωστών πολιτικών ανδρών βρισκόταν στη βεράντα του πράσινου αρχοντικού συζητώντας υψηλόφωνα. Το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος βρισκόταν κοντά στον Αλέξανδρο και του έγνεψε να ακούσει.
Όρθιος ήταν ένας ψηλός σχετικά άνδρας με γαμψή μύτη και περήφανη κορμοστασιά ο οποίος επιχειρηματολογούσε χειρονομώντας και φωνάζοντας.
«Πρέπει να δώσουμε εξουσίες και θέσεις κλειδιά στο λαό. Να τον αφήσουμε να επιλέξει την μοίρα του. Να τελειώνουμε με τους δεξιούς πρόεδρε.»
«Σάκη νομίζω πως θα πρέπει να σχεδιάσουμε προσεκτικά κάτι τέτοιο διότι κρύβονται πολλοί κίνδυνοι. Δεν είναι δυνατό να δίνουμε κρατικές θέσεις κλειδιά σε ανθρώπους άσχετους χωρίς ικανότητες και δεξιότητες. Μόλις προχθές παρατήρησα ότι σε πρεσβεία μας στο εξωτερικό τοποθετήσαμε επικεφαλής άνθρωπο που δεν γνωρίζει ούτε καν την αγγλική γλώσσα». Απάντησε χαμηλόφωνα ένας άνδρας με μια μεγάλη χαρακτηριστική ελιά στο πρόσωπο.
«Ντίνο αυτός ο άνθρωπος αγωνίστηκε για το λαϊκό μας κίνημα και μάτωσε γι’ αυτό. Κι έρχεσαι σήμερα εσύ άνετος κι ωραίος να τον κατηγορήσεις; Ας έκανες πρώτα τα μισά που έκανε αυτός για το κίνημα κι έπειτα ας έριχνες τη λάσπη σου. Βλέπεις δεν είναι όλα στη ζωή ακαδημαϊκά πλασμένα , καθηγητή μου». Ο Σάκης ήταν απόλυτος.
Στη διένεξη των 2 ανδρών παρενέβει ο κατά πολύ νεότερος τους συνομιλητής.
«Σύντροφοι-σύντροφοι ας μην μαλώνουμε ,όλα μπορούν να γίνουν με λίγη καλή θέληση αρκεί να τα δούμε πιο σφαιρικά και ψύχραιμα».
Ο Σάκης απάντησε συγκαταβατικά στο νέο μελαχρινό και γλυκομίλητο άνδρα.
«Ναι βρε Κωστή, συμφωνώ αλλά εγώ δεν πρόκειται να πετάξω σαν στυμμένη λεμονόκουπα κανένα αγωνιστή του κινήματος για χάρη των ιμπεριαλιστών της ΕΟΚ».
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε όρθιος ο Ανδρόνικος , ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας της παρέας ο οποίος ρουφούσε ακατάπαυστα την πίπα του.
«Κύριοι σας παρακαλώ. Έχουμε μόλις μερικούς μήνες στην εξουσία και δεν αντέχω να σας βλέπω να παιδιαρίζετε. Άλλωστε σας μάζεψα εδώ για ένα πολύ σημαντικό λόγο και όχι για να παρακολουθώ τις απλοϊκές διενέξεις σας. Σάκη κάτσε κάτω σε παρακαλώ.»
«Βεβαίως πρόεδρε μου».
Ο πρόεδρος όρθιος ήρεμος και σίγουρος συνέχισε την ομιλία του.
«Είμαστε 6 μήνες στην εξουσία. Υποσχεθήκαμε στο λαό να βγούμε από την ιμπεριαλιστική ΕΟΚ και λαός μας έδωσε μια τεράστια εκλογική νίκη. Όμως ως πρωτοπόροι του λαϊκού κινήματος οφείλουμε να εξετάσουμε με ψυχραιμία τις νέες συνθήκες που έχουν ανακύψει. Έχω μείνει πραγματικά έκπληκτος από τη ειλικρινή στάση των Ευρωπαίων να μας χορηγήσουν τεράστια χρηματικά ποσά για να εκσυγχρονίσουμε τις παραγωγικές υποδομές της χώρας. Αυτά τα χρήματα, τα οποία σας διαβεβαιώ είναι πάρα-πάρα πολλά, θα φανούν ιδιαιτέρως χρήσιμα τόσο στην βελτίωση των υποδομών της χώρας αλλά κυρίως στην συθέμελη αλλαγή του πολιτικοκοινωνικού στάτους κβο. Θα αλλάξουμε την κοινωνία και τους μηχανισμούς της προς όφελος του λαού, κι έπειτα-αργότερα θα δούμε τι θα γίνει με την ΕΟΚ. Ακούω τις προτάσεις ώστε να δρομολογήσουμε την αλλαγή πορείας με εύστοχο και κοινωνικά αρεστό τρόπο».
Ο Ντίνος απάντησε πρώτος από τους υπόλοιπους.
«Μα πρόεδρε η έξοδος από την ΕΟΚ αργότερα θα περιπλέξει τα πράγματα σε μέγιστο βαθμό. Οι επιπλοκές θα ναι τεράστιες».
Ο Σάκης ανταπάντησε:
«Ας μας δώσουν το χρήμα να αλλάξουμε την κοινωνία και τα άλλα θα γίνουν όταν έρθει η ώρα Ντίνο. Ας μην είμαστε κοντόφθαλμοι».
Με τη σειρά του μίλησε και ο Κωστής.
«Η αλλαγή πορείας και η παραμονή στην ΕΟΚ πρέπει να περασθεί στις πλατειές λαϊκές μας μάζες με προσεκτικό τρόπο. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, σχεδόν όλες οι εφημερίδες είναι δεξιές και καιροφυλακτούν για να μας χτυπήσουν. Οι κινήσεις μας πρέπει να είναι καλά ζυγισμένες καθώς δεν έχουμε παρά μόνο δυο-τρεις φυλλάδες δικές μας, τη Μεθαυριανή, τον Καρυοθραύστη και το Χάραμα».
Ακολούθησε νεκρική σιγή.
Ο πρόεδρος ξαναμίλησε.
«Λοιπόν θα γίνει έτσι. Κωστή σε καθιστώ υπεύθυνο για τον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος άλλωστε κατέχεις πολύτιμη εμπειρία από την οργάνωση των προεκλογικών μας αγώνων. Σύντομα θα χουμε στα χέρια μας τα χρήματα που θα μας επιτρέψουν να βάλουμε οριστικά την κοινωνία μας σε ένα σοσιαλιστικό μονοπάτι. Και σίγουρα κάτι πρέπει να κάνουμε με την απαράδεκτη κατάσταση στον πολιτικό τύπο που μόλις περιέγραψες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη, πρέπει να κρατικοποιήσουμε την οικονομία σώζοντας την από τα καπιταλιστικά αρπακτικά, να ανακουφίσουμε όλους τους κυνηγημένους δημοκράτες πολίτες δίδοντας τους την ευκαιρία να προσφέρουν στο κράτος ως δημόσιοι υπάλληλοι, να τσακίσουμε το κομπραδόρικο κεφάλαιο, και να δείξουμε στις πολυεθνικές ότι πλέον ο λαός μας ορίζει τις τύχες του τόπου του. Κι επίσης, το σημαντικότερο, όλη η δύση πρέπει να κατανοήσει ότι οι πυρηνικές της βάσεις θα κλείσουν σύντομα στην Ελλάδα».
Ο θρυλικός Έλληνας πολιτικός Ανδρόνικος ήταν γοητευτικά επιβλητικός και στο βλέμμα του ήταν ζωγραφισμένη η αποφασιστικότητα.
«Άκουσες νεαρέ;» Βρυχήθηκε προς τον Αλέξανδρο το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος ενώ το γνώριμο πια σύννεφο αγκάλιασε και πάλι τον έκπληκτο πολιτικό άνδρα.
1997. Ο Ντίνος στη νέα εποχή
Το νέο περιβάλλον ήταν διαφορετικό και μεγαλόπρεπες. Ένα τεράστιο γραφείο, φωτεινό, πολυτελές, γεμάτο με σημαίες, σύμβολα και πίνακες. Στο γραφείο αυτό βρισκόταν 2 άνδρες, ο ένας ήταν ο Ντίνος με την χαρακτηριστική ελιά, γνώριμος πολιτικός από τα παλιά στον Αλέξανδρο. Ο άλλος ήταν ένας μελαχρινός μεσήλικας ντυμένος με πανάκριβο κουστούμι ο οποίος διέθετε οξύ διαπεραστικό βλέμμα θυμίζοντας τον Τάηγουην της τηλεοπτικής σειράς «Game of thrones» που μανιωδώς παρακολουθούσε ο Αλέξης.
Ο Ντίνος φαινόταν ενθουσιασμένος.
«Στο λέω Γιώργο σύντομα θα εισέλθουμε στον οικονομικό παράδεισο. Στο πανίσχυρο ευρωπαϊκό κλαμπ».
«Και τι ακριβώς θα σημαίνει αυτό το γεγονός πρόεδρε;»
«Τι θα σημαίνει; Θα; Μα σήμερα κιόλας άρχισαν οι αλλαγές Γιώργο μου».
«Πρόεδρε δεν σε καταλαβαίνω».
«Σήμερα δρομολογήθηκε η μελλοντική είσοδος μας στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, αυτό είναι γεγονός. Σε 4-5 χρόνια το αδύναμο εγχώριο νόμισμα μας θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όμως η κοσμογονία ξεκινά από σήμερα».
«Κοσμογονία πρόεδρε; Εξακολουθώ να μην σας κατανοώ».
«Γιώργο μου, ήδη από σήμερα ανοίγει για μας η πύλη του φθηνού κρατικού δανεισμού. Ήρθε η ώρα για την πραγματική αλλαγή και την κατασκευή παραγωγικών υποδομών σε όλα τα πλάτη και μήκη της χώρας. Λοιπόν, σε παρακαλώ ειδοποίησε και τους άλλους συντρόφους στο σύνδεσμο. Πάρτε τα μέτρα σας και ετοιμαστείτε για ατελείωτες κατασκευές οι οποίες θα απογειώσουν παραγωγικά τη χώρα».
«Α, μάλιστα, τώρα ναι το κατάλαβα. Βέβαια υπάρχει ένα πρόβλημα. Βλέπεις πρόεδρε υπάρχουν στο χώρο των κατασκευών παραδοσιακές πανίσχυρες εταιρείες και θα μας δυσκολέψουν και δεν θα μας αφήσουν να δώσουμε την πνοή που χρειάζεται η χώρα. Περιμένουμε σ’ αυτό το θέμα τη βοήθεια σας κάτι το οποίο δεν θα ξεχάσουμε μετέπειτα».
«Μείνε ήσυχος γι’ αυτό Γιώργο. Ας το πάνω, μου θα το χειριστώ εγώ».
«Ήσυχος δεν θα μείνω για ένα τόσο σημαντικό θέμα πρόεδρε. Βαλε τον Κωστή να κινήσει τα νήματα. Πιστεύουμε σ’ αυτόν όπως άλλωστε πιστεύουμε και σε εσάς».
Η τελευταία πρόταση είχε μια υπόγεια δυσπιστία και μια μεταμφιεσμένη απειλή. Ο πρόεδρος σοβάρεψε.
«Σου ξαναείπα Γιώργο, μείνε ήσυχος».
«Δεν θα το ξεχάσουμε αυτό πρόεδρε. Έχουμε κι εμείς φωνή, στα τηλεοπτικά κανάλια στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες, και όταν έρθει η ώρα θα σε στηρίξουμε με τρόπο που θα κάνει τους αντίπαλους σου να τα χάσουν». Απάντησε ο μεσήλικας.
«Βλέπεις τη βρώμα μικρέ Αλέξανδρε; Την νιώθεις;» Είπε το πρωτοχρονιάτικο φάντασμα του παρελθόντος . Ο Αλέξανδρος δεν βρήκε το κουράγιο να απαντήσει.
2004. Λίβερπουλ-Ολυμπιακός.
Και πάλι βρέθηκε μέσα στο μυστηριώδες σύννεφο. Όμως αυτή τη φορά δεν άλλαξε ο τόπος. Βρισκόταν στο ίδιο γραφείο με πριν. Μόνο μικρές αλλαγές υπήρχαν στο διάκοσμο ενώ 2 άτομα καθόταν στις πολυθρόνες πίνοντας και τρώγοντας μέσα στο μισοσκόταδο. Τα 2 αυτά πολιτικά άτομα ήταν γνώριμα στον Αλέξανδρο. Αυτή τη φορά δεν φοβόταν και είχε μεγάλη περιέργεια να ακούσει τι έλεγαν μεταξύ τους αυτοί οι τόσο σημαντικοί πολιτικοί άνδρες.
Περιεχόμενα βιβλίου
«Πρόεδρε θα είμαι ειλικρινής απέναντι σου. Η κατάσταση δεν είναι καλή. Η ανάπτυξη που επιτυγχάνουμε ως οικονομία βασίζεται εξολοκλήρου στις κρατικές δαπάνες οι οποίες με τη σειρά τους βασίζονται καθολικά στο δανεισμό. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι διαλυμένος. Τα εμπορικά και δημοσιονομικά ελλείμματα τεράστια, το μόνο που μας κρατά ζωντανούς απέναντι στις αγορές είναι η αιγίδα και οι εγγυήσεις της Ε.Ε.. Ο κρατικός μηχανισμός είναι υπό διάλυση, ουσιαστικά φορολογούνται μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι, ελεγκτικοί μηχανισμοί ανύπαρκτοι, κρατικοδίαιτος επιχειρηματικός παρασιτισμός παντού. Στην κοινωνία μας υπάρχουν οι λίγοι βολεμένοι στα ρετιρέ του δημοσίου οι οποίοι μαζί με τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες παρασιτούν εις βάρος των δύσμοιρων υπολοίπων φορτώνοντας με περίτεχνη και καταιγιστική προπαγάνδα το φταίξιμο για την όλη κατάσταση στον καπιταλισμό και στον νεοφιλελευθερισμό. Η οικονομία μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακέκτυπο της Σοβιετικής Ένωσης. Πρέπει να δράσουμε άμεσα και αποφασιστικά όσο ακόμη η τεράστια εκλογική νίκη μας είναι νωπή. Αυτή είναι η μόνη ελπίδα για τον τόπο».
Η έκφραση στο πρόσωπο του γκριζομάλλη πασίγνωστου καθηγητή ήταν αγωνιώδης. Από την άλλη πλευρά όμως ο παχουλός συνομιλητής του ήταν πολύ πιο ψύχραιμος και νηφάλιος. Αφού άκουσε προσεκτικά τον καθηγητή, σήκωσε από το πιάτο δίπλα του αργά-αργά, τελετουργικά σχεδόν, ένα πλούσιο ζουμερό και παχύ χοτ ντογκ καταφέρνοντας σε αυτό μια τεράστια εν τέλει δαγκωνιά. Έπειτα από ελάχιστα δευτερόλεπτα, και αφού κατάπιε την μπουκιά του, κοίταξε στα μάτια τον συνομιλητή του.
«Γιώργο κατανοώ απόλυτα τις ανησυχίες σου διότι κι εγώ πονάω τον λαό και τον τόπο μας. Αλλά για σκέψου μια στιγμή, τι πρέπει να κάνω εγώ για να αλλάξω αυτά που αναφέρεις; Πόση νομίζεις είναι η δύναμη μου μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο;»
Ακολούθησαν μερικές στιγμές απόλυτης σιγής. Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε τη συζήτηση με μεγάλο ενδιαφέρον.
«Να κάνω επανάστασή; Εμφύλιο μήπως; Να κηρύξω τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Κι αν τα κάνω όλα αυτά νομίζεις ότι θα αλλάξει κάτι; Δεν το νομίζω. Η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει και να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Δεν υπάρχει δύναμη ικανή να αναγκάσει μια κοινωνία να διορθωθεί εναντία στη βούληση της, δεν γίνεται αυτό Γιώργο μου».
Η έκφραση του ήταν σίγουρη και σοβαρή
«Το ταλέντο και η ικανότητα της πολιτικής ηγεσίας μπορούν να ωθήσουν την κοινωνία στο σωστό και υγιή δρόμο παρόλες τις συνέπειες που θα υπάρξουν». Απάντησε γρήγορα ο Γιώργος.
«Γιώργο, καθηγηταρά μου δυστυχώς δεν βρισκόμαστε σε αμφιθέατρο πανεπιστημίου. Δεν θέλω να σε απογοητεύσω αλλά εδώ κυριαρχεί η πραγματικότητα και όχι οι θεωρίες. Δεν βλέπεις γύρω σου; Δεν βλέπεις τι γίνεται; Νομίζεις ότι όλα αυτά θα διορθωθούν από το … πολιτικό ταλέντο , χα , δεν νομίζω Γιώργη μου». Ο πρόεδρος ήταν απόλυτος.
«Μα πρόεδρε καταλαβαίνεις που οδηγούμαστε; Τα στοιχειά δείχνουν ότι…»
Με ένα κοφτό νεύμα του χεριού του ο Κώστας διέκοψε τον συνομιλητή του.
«Καθηγηταρά μου, σου ξαναλέω πως δεν βρισκόμαστε σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. This is the real thing! Ηρέμησε, όπως βλέπεις η ανάπτυξη συνεχίζεται μια χαρά, και πριν μερικούς μήνες οι Ολυμπιακοί αγώνες ολοκληρώθηκαν επιτυχώς, και η Εθνικάρα μας πήρε το ευρωπαϊκό. Έλα χαλάρωσε λιγάκι, ο θεός είναι Έλληνας. Άλλωστε τι νομίζεις, ότι τώρα που υπάρχει το ευρώ οι ξένοι δεν θα μας βοηθήσουν αν χρειαστεί κάτι τέτοιο στο μέλλον; Ε λοιπόν σε πληροφορώ ότι αν χρειαστεί θα μας στείλουν τα πακέτα αεροπορικώς και δεν θα κάτσουν να ασχοληθούν με την Ελλαδίτσα. Δεν θα ριψοκινδυνέψουν το ευρώ για κάτι ψίχουλα βρε Γιώργο».
Ο Γιώργος σχεδόν ανασηκώθηκε από την πολυθρόνα του για να ανταπαντήσει:
«Μα πρόεδρε δεν είναι καθόλου έτσι. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα…»
Ο Κώστας και πάλι τον διέκοψε.
«Στην προκειμένη περίπτωση οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς. Κατάλαβε το. Αλλά αρκετά με αυτά τα τελεολογικά, μου προκαλείς κατάθλιψη. Και ειλικρινά ήθελα να ‘ξερα αν είστε συνεννοημένοι. Χθες μου’ ρθε ο Παναγής και άρχισε να μου λέει κι αυτός τα δικά του για κάτι μυστικούς ψεκασμούς από αεροπλάνα. Του’ πα να προσέχει διότι αν πάρουν πρέφα τα κανάλια αυτά που λέει, θα γελάσουν και οι πέτρες. Λοιπόν-λοιπόν, εγώ λέω πως είναι Δεκέμβρης, πλησιάζουν οι γιορτές, ο κόσμος χαίρεται και διασκεδάζει, και όλα πάνε καλά. Εδώ και καμιά ώρα με έχεις ζαλίσει και δεν μπόρεσα να χαρώ το απίστευτο 1ο ημίχρονο του θρύλου στην καινούργια τιβι πλάσμα που κατέφθασε μόλις σήμερα στο γραφείο μου. Άλλωστε γι’ αυτό σε κάλεσα απόψε εδώ. Να δούμε το ματσάκι και όχι να κλάψουμε. Έλα Γιώργο, άραξε και χαλάρωσε και άσε τα «σπρεν» στην άκρη, η Ολυμπιακάρα σήμερα τρελαίνει κόσμο και κερδίζει μέσα στο Άνφιλντ τη Λίβερπουλ 0-1 στο ημίχρονο. Ηρέμησε λοιπόν και απόλαυσε τη μεγάλη αυτή βραδιά. Να μου το θυμηθείς, αυτός ο Ολυμπιακός θα ξεσκίσει στην Ευρώπη φέτος, θα τα τρελάνουμε τα κουτόφραγκα…»
Ο πρόεδρος τέλειωσε τη φράση του γεμίζοντας το στόμα του με το υπόλοιπο του χοτ ντογκ του. Ο Γιώργος κάτι πήγε να πει αλλά κοντοστάθηκε. Έριξε μια ματιά στην μεγάλη και εντυπωσιακή, γεμάτη ολοζώντανα χρώματα, τηλεόραση πλάσμα απέναντι του. Οι παίκτες εισερχόταν στον αγωνιστικό χώρο, πατώντας στο καταπράσινο χορτάρι, για το δεύτερο ημίχρονο του παιχνιδιού. Χώθηκε βαθιά στην πολυθρόνα του, κοίταξε για μερικές στιγμές το λαχταριστό του σάντουιτς ,φάνταζε πολύ νόστιμο και ζουμερό, έπειτα το δάγκωσε κοιτώντας και πάλι την τηλεόραση, όλα φαινόταν να πηγαίνουν καλά.
«Πρόεδρε το σάντουιτς σου είναι θεϊκό. Έχεις ταλέντο σε παραδέχομαι».
Ο πρόεδρος χαμογέλασε ικανοποιημένα ανασηκώθηκε χτύπησε φιλικά και με νόημα το γόνατο του συνομιλητή του.
«Έτσι, αυτός είσαι ρε Γιώργο…»
Ο Αλέξανδρος παρακολουθούσε σκεπτικός πια τη συζήτηση.
Το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε και εκεί κάπου στο 47ο λεπτό το σύννεφο αγκάλιασε και πάλι τον Αλέξανδρο.
2010. Ο Γιώργος και η μνημονιακή ζαριά.
Αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος βρέθηκε σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Θάλασσα, ανοιξιάτικος ήλιος κι ένα γραφικό πανέμορφο νησάκι. Βρισκόταν στη γνώριμη του Κάσο. Πολλές φορές είχε παραθερίσει σε τούτο το γραφικό νησί, το οποίο λάτρευε και είχε κάνει το γύρο του πολλές φορές με το ιστιοφόρο. Οι αναμνήσεις ήταν πολλές κι ευχάριστες βγαλμένες όλες από μια πολύ ανέμελη εποχή της ζωής του χωρίς πολιτικές σκοτούρες και κομματικά παίγνια. Ένιωσε όμορφα και ευχάριστα για μερικές στιγμές. Όμως σύντομα τον διέκοψε το φάντασμα δείχνοντας του προς μια ψαροταβέρνα δίπλα στην παραλία.
«Κοίτα Αλέξανδρε!» του φώναξε.
Ο Αλέξανδρος κατευθύνθηκε στην ψαροταβέρνα, την οποία είχε καταλύσει μια παρέα 3 ανδρών. Αρκετά μέτρα πιο πέρα βρισκόταν ο κλοιός των αστυνομικών φρουρών. Το τραπέζι της παρέας ήταν γεμάτο με κάθε λογής λαχταριστά και μισοφαγωμένα θαλασσινά, αστακούς, καραβίδες, γαρίδες, χταποδάκια, καλαμαράκια, μύδια, ενώ οι τρεις καλοντυμένοι άνδρες φαινόταν να’ χαν τελειώσει το πλούσιο γεύμα τους. Τις γνώριζε πολύ καλά αυτές τις πολιτικές φυσιογνωμίες ο Αλέξανδρος και ήθελε πολύ να ακούσει τι συζητούσαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους.
Ο παχουλός συνταγματολόγος της παρέας είχε το λόγο.
«Λοιπόν πρόεδρε, τι αναμένεις μετά τη συμφωνία με τους ξένους και το τηλεοπτικό διάγγελμα που έκανες πριν λίγο;»
«Άγγελε τα πράγματα πιστεύω είναι απλά. Ήδη από την διεξαγωγή του προεκλογικού αγώνα έγινε φανερό πως το οικονομικό μοντέλο της χώρας είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Το χειμώνα νομίζω όλοι κατανοήσαμε πως οι επιλογές που είχαμε στη διάθεση μας ήταν μόνο 2, δηλαδή μια άτακτη μονομερή χρεοκοπία ή μια συμφωνία με τους δανειστές μας. Αν θυμόσαστε τότε είχαμε κάνει ατελείωτες συζητήσεις εντός του κινήματος για το ποια θα έπρεπε να ναι η επιλογή μας. Τα συμπεράσματα μας τότε υπήρξαν αδιαμφισβήτητα και συμπαγή. Η άτακτη χρεοκοπία εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο για το πολιτικό μας μέλλον. Θα ‘ταν μια κατάσταση κομματικά ανεξέλεγκτη και ίσως μη διαχειρίσιμη, το πολιτικό μας ρίσκο θα ‘ταν ανεπίτρεπτα μεγάλο. Φυσικά και η καταστροφή που θα βίωνε η χώρα θα ήταν άνευ προηγούμενου αλλά αυτό πιστεύω θα ήταν πολιτικά διαχειρίσιμο ». Απάντησε ο ψιλόλιγνος γνωστός μυστακιοφόρος Έλληνας πολιτικός με το λευκό πουκάμισο άνευ γραβάτας.
«Βέβαια, συμφωνώ, τα χουμε πει αυτά άλλωστε πολλές φορές. Όμως η επερχόμενη τρόικα θα μας πιέσει αφόρητα προς μια δυτικού τύπου οικονομία και πρέπει να αντέξουμε σε αυτή την πίεση.». Ο Άγγελος φαινόταν ιδιαίτερα ανήσυχος.
«Για το θέμα της άτακτης χρεοκοπίας είμαι απόλυτος. Με εμένα πρωθυπουργό μια τέτοια καταστροφή δεν πρόκειται να συμβεί, είμαι πολιτικός και όχι εγκληματίας».
Η όψη του προέδρου συννέφιασε, το βλέμμα του πάγωσε, ενώ η φωνή του δεν ήταν σταθερή.
«Τέτοιο έγκλημα, δεν θα αφήσω να γίνει.» Μια κρυφή οργή φαινόταν να κυμάτιζε στην ψυχή του προέδρου. Πήρε μερικές ανάσες και ήρεμος πια συνέχισε:
«Σύντροφε, σε διαβεβαιώνω και στο υπογράφω πως θα αντέξουμε. Και μια καλή μέρα σαν κι αυτή θα συζητάμε μεταξύ μας επικροτώντας αυτή την σωστή και κρίσιμη απόφαση. Και στο κάτω-κάτω τι νομίζεις ότι θα γίνει αύριο-μεθαύριο; Ο λαός σιχάθηκε και πάλι τη δεξιά, αντίπαλο δεν έχουμε, ενώ τα λοιπά μικρά κόμματα τόσες δεκαετίες μπροστά στο φαγοπότι δεν βγάλανε τσιμουδιά. Έτσι και τώρα, θα παρθούν αρχικά κάποια δυσάρεστα μέτρα, θα αυξήσουμε τους φόρους, θα μειώσουμε ελαφρά τους μισθούς των δημοσίων υπάλληλων, θα βελτιώσουμε λιγάκι την κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα, θα μειώσουμε τις συντάξεις, και θα κάνουμε κάποιο επιφανειακό ρετουσάρισμα στη λειτουργία του κράτους. Θα περάσουν δύο-τρία χρόνια έτσι κι έπειτα, εκεί κοντά στο 4ο έτος της διακυβέρνησης μας θα δώσουμε παροχές στην κοινωνία. Θα προσλάβουμε κόσμο, δικούς μας αγνούς λαϊκούς δημοκρατικούς ανθρώπους, εν ανάγκη θα φτιάξουμε προγράμματα 18μηνης απασχόλησης για περίπου 500-600.000 χιλιάδες άτομα και όλα θα πάνε καλά. Ίσως να χρειασθεί να αλλάξουμε και τον εκλογικό νόμο. Πιστεύω ακράδαντα πως η επιλογή της τρόικα θα μας ωφελήσει κομματικά. Είναι χρυσή ευκαιρία». Η χροιά της φωνής του προέδρου έδειχνε σιγουριά.
Περιεχόμενα βιβλίου
«Πρόεδρε οι ξένοι δεν αστειεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις καθώς μιλάμε για την τρόικα και το Ταμείο και όχι κανένα αστοιχείωτο γραφειοκράτη των Βρυξελλών. Αν μας αναγκάσουν να υλοποιήσουμε απάνθρωπες καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις, πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξουν τιτάνιες ανατροπές. Επίσης ανησυχώ για τους ανθρώπους που μας στηρίζουν μέσα από νευραλγικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στις κρισιμότατες για το κόμμα και το σκοπό μας κρατικές επιχειρήσεις αλλά και σε καίριες θέσεις ελέγχου του ιδιωτικού τομέα. Έχουμε συντρόφους επιχειρηματίες αλλά και τραπεζίτες που αγωνιούν για το όλο θέμα». Ο Άγγελος συνέχιζε να δυσπιστεί.
Τότε μίλησε το τρίτο άτομο της παρέας ένας μελαχρινός φαλακρός αρκετά ευτραφής άνδρας με παχύ μαύρο μουστάκι.
«Άγγελε κατανοώ τις ανησυχίες σου αλλά ας φανούμε ψύχραιμοι. Έχουμε πάρει διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις από πολύ ψηλά, τόσο από την Αμερική και το Ταμείο όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τίποτε κακό δεν θα συμβεί. Μια ολιγόμηνη ανακατωσούρα σαν αυτή του 1990 και του 2004 και έπειτα όλα θα ηρεμήσουν. Άλλωστε μην ξεχνάς πως κρατάμε μια βόμβα στα χέρια μας, ή αν θες, ένα γεμάτο πιστόλι, και οι ξένοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Όσο για τους εσωτερικούς αντιπάλους μην ανησυχείς. Τους δεξιούς τους έχουμε στο χέρι, είναι τελειωμένοι. Τους μικρούς της αριστεράς μην τους υπολογίζεις καν, είναι ολοδικοί μας, στο δικό μας σκοπό χορεύουν, άλλωστε τόσες δεκαετίες εμείς τους στηρίζαμε. Λοιπόν τίποτε δεν θα συμβεί, η τηλεόραση και οι εφημερίδες θα μας παρέχουν άπλετη στήριξη, θα αντέξουμε, θα προστατεύσουμε τους δικούς μας αγωνιστές και όλα θα πάνε καλά για τον τόπο». Ο μελαχρινός άνδρας μιλούσε αργά σταθερά και κοιτούσε στα μάτια τον Άγγελο.
Ο Αλέξανδρος ξεροκατάπιε. Δεν πίστευε στα αυτιά του.«Είμαι αφελής» Μονολόγησε.
«Σύντροφε Νίκο, ελπίζω να χεις δίκιο. Ειλικρινά το ελπίζω. Εις υγείαν». Ο Άγγελος προσπάθησε να πνίξει την ανησυχία του πίνοντας μονομιάς ένα ποτήρι γεμάτο μυρωδάτο τσίπουρο, στο βλέμμα του όμως αντικατοπτριζόταν μια μεγάλη αβεβαιότητα.
Ο Αλέξανδρος βρισκόταν σε σύγχυση.
«Φάντασμα ,πάρε με από δω. Αηδίασα με αυτά που άκουσα. Αυτοί οι άνθρωποι ξεπουλήσανε τα πάντα. Θέλω να φύγω επιτέλους». Φώναξε προς το φάντασμα σπασμωδικά.
«Ναι, αλλά ακόμη έχεις πολλά να δεις». Απάντησε το φάντασμα.
Και πάλι ένα πυκνό γκρίζο σύννεφο σκέπασε τον Αλέξανδρο ο οποίος κολυμπούσε ακανόνιστα μέσα σε μια περίεργη θολούρα. Μέσα στην παραζάλη του, αναπάντεχα άνοιξε τα μάτια του. Βρισκόταν και πάλι στο γνώριμο του δωμάτιο ιδρωμένος και τρομαγμένος.
[/b]