Βιβλιοδέτης, Βιβλιοαμφιεστής, Σταχωτής

[pluton]

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 914 ΤΗΣ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ






Ο Ελληνικός κώδικας 914 που φυλάσσεται στη Βατικανή βιβλιοθήκη δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γράφτηκε, πάντως στην απογραφή του 1518 που έγινε επί του Πάπα Λέοντος Ι αναφέρεται στο ευρετήριο Quaedam in alchimia. Ο κώδικας αυτός τράβηξε την προσοχή του Σπ Λάμπρου το 1904 και διαπιστώθηκε ότι συγγραφέας είναι ο Ισίδωρος.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ 914





Στον Ελληνικό κώδικα 914 αναφέρεται με ποιο τρόπο κατασκεύαζαν μέχρι τότε μελάνι.

Το μελάνι είναι γνωστό από την αρχαιότητα η κατασκευή του αναφέρεται από τον 1ο μχ αιώνα σαν κύρια συστατικά είχαν αλεσμένο κάρβουνο, μια κολλητική ουσία και μια διαλυτική ουσία αργότερα προσετέθη χαλκάλιθος (βιτριόλι).


Ο Ελληνικός κώδικας 914 αποτελείται από 230 φύλλα με στάχωση (βιβλιοδεσία) βυζαντινής τεχνοτροπίας και οι ξύλινες πινακίδες με κόκκινο δέρμα βαμμένες με βαρζίο. Άρα η χρονολογία συγγραφής του κώδικα θα πρέπει να τοποθετηθεί στο διάστημα που χειροτονήθηκε μητροπολίτης μέχρι τον θάνατό του. Στον Ελληνικό κώδικα 914 αναγράφονται 17 (δέκα επτά) συνταγές και αριθμούνται [1-17]. Η γραφή του κώδικα έχει γίνει δια χειρός του Ισιδώρου, σε κάποιες δεν δίνονται ακριβείς δοσολογίες, το πιθανότερο είναι ότι αποκρυπτόντουσαν σαν επαγγελματικό μυστικό.


Κάποιες από τις συνταγές τις βρίσκουμε σε μεταγενέστερα κείμενα και αυτό δείχνει ότι κάποιες ήταν οι πλέον εύχρηστες, συνταγές κατασκευής μελανιού βρίσκουμε στον Αθωνικό κώδικα Μ Ιβήρων 388, στον κώδικα Οξφόρδης Βοδληιανή Βιβλιοθήκη, στον κώδικα Bononiensis graecus , στον κώδικα Canonicus graecus και αλλού.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Τα μέσα γραφής κατά την Βυζαντινή περίοδο.




ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΑ 914 (με κανονικό τονισμό, τα τμήματα που είναι εντός παρενθέσεως λείπουν από το χειρόγραφο)





10 Όταν μέλλης ποιήσαι γράμματα χρυσά μετά πεταλίου, ποίησον ούτ(ος) τρίψ(ον) μεθ ύδατος ισχυρ(ώς) ώχραν και εκβαλ(ών) αυτ(ήν) από του μαρμάρου, βάλε εις χυβάδα, είτα βάλε ιχθυόκολλαν χαυνήν και ανάμιξον αυτ(ήν), λεπτώς και έκτοτε γράψον, όσα γράμματα βούλει και αφ ου ξηρανθώσιν, έπαρον ωού το λευκόν και βάλε εις ύελον και ανάδηρον αυτό, μετά τρι(ών) ή τεσσάρ(ων) κλωνί(ων) συκής, άχρι ου …….


45


6 Έτερ(ον)


Λαβ(ών) αρμένιον βώλον (και) μανιακ(όν) (και) σκορόδ(ου) ζωμ(όν) (και) κρομμίδ(ιν) πάντα επίσης, τρίψ(ον) αυτά καλ(ως) ειθ ούτω γράφε βαλ(ών) ουν επάνω χρυσάφ(ιν) γίνοντ(αι) γράμμ(α)τ(α) χρυσά: ……





145 (ήλιον) κ(αι) δοκίμαζε αυτό, βάφον δια κονδυλίου όταν ουν ίδης ‘ότι εγένετο καλ(όν) κοκιν(υλον), βαθύν, παύσον της στύψεως κ(αι) αυθύς κρέμμασον αυτό εις τον (ήλιον)……


Για περισσότερα :

https://pluton22.blogspot.gr/2015/02/914.html

[pluton]

Ας παραθέσω ακόμα μια εργασία μου, το βιβλίο αυτό απ ότι βλέπετε είναι ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ, το βρήκα σε αθλία κατάσταση πεταμένο σε μια κουβέρτα ενός "παλαιοπώλη" τέλος πάντων (σκουπιδο - ψάχτη).... με συχασιά το πήρα στα χέρια μου ... ήταν όλο κολλημένο, άνοιγε μόνο στο κεφάλαιο που γράφει "ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ"...
"Τι είναι αυτό;"
"Παροιμίες έχει."
"Πόσο κάνει;"
" @@@ ευρώ."
"Βάλε το μου σε μια σακούλα."
Το πήγα σπίτι μου το έβαλα σε ένα καλά κλεινόμενο κουτί στην ταράτσα και έριξα εντομοκτόνο μπόλικο (μη γεμίσει το σπίτι ).
Την εργασία αυτή επανέλαβα για μέρες, μετά για μέρες το άφησα να αεριστεί.

Και μετά το βιβλιοδέτησα (ράχη δέρμα καπάκι πανί).
Το πήγα σε ένα ιερέα
"Τι βιβλίο είναι αυτά πάτερ μου;"
"Που το βρήκες αυτό;"
....
"Αυτό είναι δεύτερη έκδοση της ΖΩΗΣ δεν υπάρχει τέτοιο βιβλίο πια."

Πράγματι είναι έκδοση ΖΩΗΣ του 1928

[pluton]

ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Οι ρίζες της Κυπριακής βιβλιοδεσίας ξεκινούν στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι πρώτοι Κύπριοι ασχολήθηκαν με την διόρθωση και συντήρηση των βιβλίων, οι περισσότεροι ήταν σαμαράδες που κόλλαγαν απλά τις σελίδες και έβαζαν δέρμα στην ράχη για να μη φθείρονται.



Ο πρώτος κύπριος βιβλιοδέτης είναι ο Χρ Γ Ρώσσιος που εργάστηκε στα 1890 και ήταν άριστος τεχνίτης, άλλος βιβλιοδέτης ήταν ο Χρ Ι Κυρμίτσης που δούλεψε στα 1920 και είχε για πελάτη του και τον Δήμαρχο Λευκωσίας Δέβρή . Στην Λεμεσό παρουσιάστηκε την ίδια εποχή ο Μιχαηλίδης που είχε ένα μικρό βιβλιοδετείο στην πόλη με ικανούς χρυσοτύπες.


Στην δεκαετία του 1950 εμφανίζονται πολλοί που ασχολούνται ταυτόχρονα με την βιβλιοδεσία και με την υποδηματοποιία ή την βαλιτσοποιία.


Στην Λευκωσία οι Στ Κομνηνός, Τάκης Κωστέας, Διομήδης Κύρου, Κυριάκος Ιεροδιακόνου, Κώστας Θεοδώρου, Μιχαλάκης Ζεβλάρης κα


Στην Αμμόχωστο ο Αν Λούτσιος και ο Αρμένης Λεον Τιλκιάν με το γιο του Ανδρονίκ.


Ο πρώτος πραγματικός τεχνίτης ήταν ο Γερμανός Βάλτερ Κράους που βρέθηκε τυχαία στο νησί και αποκλείστηκε λόγω του Β ΠΠ , εργάστηκε δε για την βιβλιοθήκη του παγκυπρίου Γυμνασίου και της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Το πρώτο του βιβλιοδετείο το 1946 το έκανε στην Λεμεσό και με ανειδίκευτους τεχνίτες τους Λέλλο Κωνσταντινίδη και Ανδρέα Ψωμά, ο πρώτος έχει σήμερα βιβλιοδετείο στην Λεμεσό και ο δεύτερος εργάζεται στην Αγγλία. Τα υλικά που χρησιμοποίησε ο Κράους ήταν η ψαρόκολλα για το κόλλημα που την κατασκεύαζε από νισεστέ και στύψη.


Σήμερα στην Κύπρο υπάρχουν 8 με 9 βιβλιοδετεία που απασχολούν 40 υπαλλήλους.

[nemo]

εχω και εγω ενα βιβλιο του 26 του εριχ μαρια ρεμαρκ

και ωραια τεχνη πολυ θα μου αρεσε να την ειχα και σαν επαγγελμα

[pluton]

εχω και εγω ενα βιβλιο του 26 του εριχ μαρια ρεμαρκ

και ωραια τεχνη πολυ θα μου αρεσε να την ειχα και σαν επαγγελμα

Σαν επάγγελμα ΜΟΝΟ καλλιτεχνική βιβλιοδεσία, αυτό προϋποθέτει αναγνωρισμένη τεχνική, γνωριμίες, υψηλού επιπέδου πελατεία, συμμετοχή σε παγκόσμιες εκθέσεις και φυσικά κάποια βράβευσή σου.

Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Στην Ελλάδα οικογένεια βιβλιοδετών με παράδοση, είναι η οικογένεια Γανιάρη (Ο Χρυσόστομος Γανιάρης σπούδασε στο Διδασκαλείο της Ευαγγελικής σχολής Σμύρνης, από όπου αποφοίτησε το 1913).



Ο Χρυσόστομος Γανιάρης

[pluton]

Καραμανλίδικα βιβλία (βρήκα φώτο και είπα να σας τα δείξω) τέτοιο αν έχετε αγοράζετε διαμέρισμα.

Κάνετε κλικ και βάλτε + να δείτε κείμενο.

[pluton]

Το βιβλίο Des Destinées de l'Ame (Προορισμοί της ψυχής) φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη Χότον από τη δεκαετία του 1930.

Ήταν, όμως μόλις το 2014, που οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι το υλικό με το οποίο ήταν δεμένο ήταν στην πραγματικότητα ανθρώπινο δέρμα.



Αλλά το πανεπιστήμιο ανακοίνωσε τώρα ότι αφαίρεσε το δέσιμο «λόγω της ηθικά επιβαρυμένης φύσης της προέλευσης και της μετέπειτα ιστορίας του βιβλίου».


Το Des Destinées de l'Ame είναι ένας στοχασμός για την ψυχή και τη ζωή μετά το θάνατο, γραμμένος από τον Αρσέν Ουσαγιέ στα μέσα της δεκαετίας του 1880.

Λέγεται ότι το έδωσε στον φίλο του, γιατρό Δρ. Λουντοβίκ Μπουλάν, ο οποίος στη συνέχεια φέρεται να έδεσε το βιβλίο με δέρμα από το σώμα μιας αζήτητης ασθενούς που είχε πεθάνει από φυσικά αίτια.

Το πανεπιστήμιο εξήγησε την απόφασή του να αφαιρέσει το δέσιμο, λέγοντας: «Μετά από προσεκτική μελέτη η Βιβλιοθήκη του Χάρβαρντ και η Επιτροπή Επιστροφής Συλλογών του Μουσείου του Χάρβαρντ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ανθρώπινα λείψανα που χρησιμοποιήθηκαν στο δέσιμο του βιβλίου δεν ανήκουν πλέον στις συλλογές της Βιβλιοθήκης του Χάρβαρντ, λόγω της ηθικά επιβαρυμένης φύσης της προέλευσης του βιβλίου και της μετέπειτα ιστορίας του».

Προσθέτει ότι εξετάζει τρόπους για να διασφαλίσει ότι «τα ανθρώπινα λείψανα θα έχουν μια αξιοπρεπή κατάληξη που θα επιδιώκει να αποκαταστήσει την αξιοπρέπεια της γυναίκας της οποίας το δέρμα χρησιμοποιήθηκε».


Τέλος το πανεπιστήμιο ανέφερε ότι η βιβλιοθήκη «διεξάγει επίσης πρόσθετη βιογραφική έρευνα και έρευνα προέλευσης για την ανώνυμη ασθενή».

Το Des Destinées de l'Ame έφτασε στο Χάρβαρντ το 1934. Μέσα στο βιβλίο υπάρχει ένα σημείωμα γραμμένο από τον Δρ Μπουλάν, στο οποίο αναφέρεται ότι δεν έχει αποτυπωθεί κανένα διακοσμητικό στοιχείο στο εξώφυλλο για να «διατηρηθεί η κομψότητά του».

Hier klicken!
«Είχα κρατήσει αυτό το κομμάτι ανθρώπινου δέρματος που είχε ληφθεί από την πλάτη μιας γυναίκας», έγραψε. «Ένα βιβλίο για την ανθρώπινη ψυχή άξιζε να έχει ένα ανθρώπινο κάλυμμα»,ανέφερε ακόμη.

Περιστασιακή πρακτική
Η πρακτική της βιβλιοδεσίας με ανθρώπινο δέρμα έχει αναφερθεί ήδη από τον 16ο αιώνα.

Πολλές μαρτυρίες του 19ου αιώνα αναφέρουν ότι τα σώματα εκτελεσμένων εγκληματιών δωρίστηκαν στην επιστήμη, ενώ τα δέρματά τους δόθηκαν αργότερα σε βιβλιοδέτες.

Ο Σάιμον Τσάπλιν, ο οποίος το 2014 ήταν επικεφαλής της Βιβλιοθήκης Wellcome, η οποία κατέχει βιβλία για την ιατρική ιστορία, δήλωσε τότε στο BBC: «Δεν υπάρχει τεράστιος αριθμός αυτών των βιβλίων εκεί έξω, ήταν μια περιστασιακή πρακτική που γινόταν κυρίως για τη δημιουργία μιας αίσθησης αναπληρωματικού ενθουσιασμού παρά για πρακτικό κίνητρο.

Γενικά φαίνεται ότι γινόταν τον 19ο αιώνα από γιατρούς που είχαν πρόσβαση σε ανθρώπινα σώματα για τεμαχισμό».


https://www.cnn.gr/kosmos/story/412194/ ... pino-derma