Aldapuerta Jesus Ignacio: Από Φρικτό & Από Τρελό...
Βιογραφικό
Ο Χεσούς Ιγκνάθιο Αλδαπουέρτα γεννήθηκε στη Σεβίλλη, στη νότια Ισπανία, γύρω στα 1950 και πέθανε στη Μαδρίτη το 1987, όταν αυτοπυρπολήθηκε μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο, του οποίου το νοικι χρωστουσε επι τρεις μηνες.
Πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του εκτός Ισπανίας, στη Κεντρική και τη Νότιο Αμερική καθώς και στις Φιλιππίνες. Το τι ακριβώς έκανε κει παραμένει αβέβαιο και για την επιβεβαίωση ή τη διάψευση των πολυάριθμων και ποικίλως αρνητικών κι αντιφατικών φημών που κυκλοφόρησαν για το άτομό του όσο ζούσε, θα πρέπει να περιμένουμε την ολοκλήρωση της αποκρυπτογράφησης των κωδικοποιημένων ημερολογίων του. Οι παρακάτω «εξομολογήσεις» είναι παρμένες από επιστολές του και από προγενέστερες του κειμένου τούτου συνεντεύξεις του.
Στη πατρίδα του υπήρξε ως επί το πλείστον μικροκακοποιός και φυλακίστηκε αρκετές φορές για παραπτώματα όπως κλοπές κι εμπορία ναρκωτικών -η πλέον μακρόχρονη και βασανιστική περίοδος κάθειρξής του ήταν επί Φράνκο. Όσα χρήματα εξοικονομούσε από τις δραστηριότητές του, τα ξόδευε σε βιβλία, κυρίως πορνογραφικά, καθώς και σε πόρνες. Η ροπή του προς τη σκατολογική λογοτεχνία άρχισε τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν οι συχνές επισκέψεις του σ' ένα βιβλιοπωλείο στη Μαδρίτη, όπου ήρθε για πρώτη φορά σ' επαφή με έντυπο πορνογραφικό υλικό και με τα έργα του Ντε Σαντ. Ο ιδιοκτήτης ειδε πόσο έντονο ήταν το ενδιαφέρον του και δεν άργησε να του προτείνει να του χαρίζει τα βιβλία με αντάλλαγμα κάποιες σεξουαλικές εξυπηρετήσεις. Ο Αλδαπουέρτα ήταν απολύτως ικανοποιημενος με αυτη τη συμφωνια:
«Προτιμούσα νάχω το καυλί εκείνου του γέρου σφηνωμένο στον κώλο μου ακόμη κι όταν είχα αρκετά μετρητά κι όταν τα ράφια του βιβλιοπωλείου δεν είχαν τίποτα της προκοπής, έγλυφα κείνη τη βρωμερή costilla de carno μόνο για τα λεφτά».
Αργότερα σπούδασε επί 2 χρόνια στην ιατρική σχολή, όπου έμαθε τη γεωγραφία του ανθρώπινου σώματος και πήρε μια ιδέα της ασύλληπτης δυνατότητάς του για οδύνη κι εκφυλισμό. Φρόντιζε τους τραυματίες και τους ανάπηρους με ιδιαίτερη απόλαυση και χαιρόταν που οι φαρδιές ιατρικές ρόμπες «δεν επέτρεπαν στη matrona να αντιληφθεί ότι συχνά πίεζα το ορθωμένο μου καυλί πάνω στους κατάκοιτους ασθενείς». Κάποτε βρήκε, τυλιγμένο σε ένα μπαλάκι από γάζες με προορισμό τα σκουπίδια, «ένα μικρό, κυκλικό κομματάκι λευκής σάρκας». Κατενθουσιασμένος έπλυνε το περιτμημένο ακροπόσθιο και το πήρε μαζί του στο σπίτι του. Καυχιότανε συχνα ότι το τεντωσε πανω στο πεος του κι εκσπερματωσε «αμέσως και χωρίς καν να ερεθιστώ με το χέρι μου». Όμως, είναι γνωστό ότι οι ιστορίες του Αλδαπουέρτα είναι διανθισμένες με πολλά διασκευασμένα ή και ψευδή στοιχεία κι έτσι οι αμέτρητες ιατρικές ιστορίες του ίσως να είναι απλώς εξωφρενικές υπερβολές. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ιατρική σχολή.
Ήταν μάλλον η μητέρα του που τον ενθάρρυνε να γράψει, μιας κι η ίδια είχε το γράψιμο ως χόμπι και μερικά απ' τα ποιήματά της είχανε γίνει δεκτά από κάποια γυναικεία περιοδικά. Παρολαυτά οι συγγραφικές της προσπάθειες κλίνουνε προς το ρομαντικό και το μελιστάλαχτο κι επ' ουδενί λόγο δεν αποτελούν ένδειξη για τη φλογερή ρυπαρότητα των έργων του Αλδαπουέρτα. (Εκτός βέβαια κι αν εκλάβει κανείς τα διηγήματά του ως μια αρνητική μετουσίωση της επιρροής που δέχτηκε). Οι γονείς του έμαθαν για το ακραίο έργο του μόνο μετά τον θάνατό του, αλλά τον είχαν ήδη αποκληρώσει.
Όπως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έτσι κι ο θάνατός του καλύπτεται από ένα πυκνό πέπλο φημολογίας κι υποθέσεων. Τη χρονιά που έμελλε να πεθάνει, το 1987, οι άνθρωποι που συναναστρεφότανε, παρατηρήσανε ξαφνική επιδείνωση της υγείας του και κάνανε λόγο για την απάθεια που αντιμετώπιζε τα πάντα. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι η πνευματική του κατάρρευση οφειλότανε στη διακαή αλλά ανικανοποίητη επιθυμία του να αναγνωριστεί η λογοτεχνική αξία των έργων του. Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι είχε προσβληθεί από τον ιό του AIDS κι ότι ο φόβος του για την πλήρη εκδήλωση της ασθένειας τον έσπρωξε τελικά στην αυτοκτονία. Η αυτοκτονία ήταν κι η επίσημη εκδοχή για τον θάνατό του. Υπήρξαν όμως κι αντιφατικές φήμες, σύμφωνα με τις οποίες, έπεσε θύμα δολοφονικής βεντέτας κι εκτελέστηκε απ' ομάδα σκληροπυρηνικών θρησκόληπτων ακροδεξιών που, εξαγριωμένοι από το βλάσφημο έργο και τον ανίερο τρόπο ζωής του, πήραν το νόμο στα χέρια τους. Οι εικασίες αυτές ανήκουνε, δίχως καμία αμφιβολία, στη σφαίρα της εντυπωσιοθηρικής φημολαγνείας, όπως κι η ιστορία που τον θέλει να βασανίστηκε και να δολοφονήθηκε από εμπόρους ναρκωτικών στους οποίους χρωστούσε μεγάλα χρηματικά ποσά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ίδιος θα 'ταν αναμφίβολα ευχαριστημένος αν μπορούσε να μάθει τη σύγχυση και το σκάνδαλο που περιέβαλλαν το γεγονός του θανάτου του.
Το Μάρτη του 1987, ΟΙ άντρες της πυροσβεστικής υπηρεσίας έβγαλαν το σχεδόν απανθρακωμένο πτώμα του μέσα από τις φλόγες που είχαν τυλίξει το διαμέρισμά του. Οι αρχές βρήκαν και πήραν μαζί τους δεκάδες βιβλία που δεν είχαν καεί, έγγραφα (μεταξύ τους και μεγάλο μέρος των κωδικοποιημένων ημερολογίων του), ολοκληρωμένα κι ημιτελή χειρόγραφα, μια μικρή ποσότητα ναρκωτικών κι ένα δοχείο με βενζίνη που, σύμφωνα με την αστυνομία, αποτελούσε επαρκές στοιχείο για να στηριχθεί η θεωρία της αυτοπυρπόλησης. Ένα άλλο περίεργο αντικείμενο που βρέθηκε στο διαμέρισμά του -υπάρχει κι η σχετική φωτογραφία ενός χαμογελαστού αστυνομικού που το κρατά στα χέρια του- ήταν ένα ψεύτικο πέος που είχε σκαλιστεί περίτεχνα από το μηριαίο οστό ενός παιδιού. Ο Αλδαπουέρτα είχε μιλήσει σ' αρκετούς γι' αυτό το αντικείμενο, το hueso του, τονίζοντας ότι ήταν ιδανικό για τον ερεθισμό του περινέου κατά τη διάρκεια της συνουσίας ή του αυνανισμού. Πριν από τον θάνατό του, όμως, όλοι πίστευαν ότι κι αυτή η ιστορία ήταν έν ακόμη δημιούργημα της αχαλίνωτης φαντασίας του. Καθότι δεν υπήρχαν υπόνοιες για κάποιο έγκλημα, το οστέινο πέος θεωρήθηκε επισήμως ως ένα γκροτέσκο σουβενίρ που είχε φέρει από κάποιο από τα ταξίδια του στη Νότιο Αμερική, εκεί όπου είναι εύκολο να εξασφαλίσει κανείς παρόμοια απομεινάρια ανθρωπίνων σωμάτων.
Ίσως η ιστορία αυτή να αποτελεί κι ένα παράδειγμα της πανουργίας του, υπό την έννοια ότι οι ισχυρισμοί του ήταν τόσο εξωφρενικοί που κανείς δεν τους πίστευε, τα δε αληθινά στοιχεία που παρέθετε ήταν τόσο περίτεχνα μπερδεμένα με ψευδή που όλοι όσοι άκουγαν τις ιστορίες του τις εκλάμβαναν χωρίς δεύτερη σκέψη ως αποκυήματα του ευφάνταστου νου του. Και τα διηγήματά του; Μήπως μέσω αυτών εξομολογούταν κάποια φρικτά του αμαρτήματα; Όπως και με τις ιστορίες που διηγούνταν όταν μεθούσε, υπήρχε και στα διηγήματά του μια σύντηξη ή μάλλον, μια σύγχυση μεταξύ του αληθινού και του ψευδούς, ίσως και να αποτελούσαν απλώς καλλωπισμένες και παραφουσκωμένες διηγήσεις γεγονότων που ο ίδιος δεν είχε βιώσει, παρά μόνο γνώριζε γι' αυτά από δεύτερο χέρι.
Πάρτε ως παράδειγμα το διήγημα "Αποδεικτικό στοιχείο", θέμα του οποίου είναι η παιδοφιλία κι ο κανιβαλισμός στη πιο ακραία τους έκφανση. Δεν είναι γνωστό το αν ο Αλδαπουέρτα ήτανε θιασώτης τέτοιων πρακτικών, αλλά φημολογείται ότι κάποτε εκμυστηρεύτηκε το εξής σε ένα φίλο του σε σχέση με το περιτμημένο ακροπόσθιο που είχε κλέψει από το νοσοκομείο:
«Η coronα έχασε την ελαστικότητά της πολύ γρήγορα, ξεράθηκε. Μου ήταν πλέον πρακτικώς άχρηστη κι έγινε σκληρή έτσι την έφαγα».
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο Αλδαπουέρτα είχε μια εμμονή με το θάνατο και τους νεκρούς. Σε όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και το φημολογούμενο περιστατικό της σύλληψής του από ισπανούς τελωνειακούς, κατά την επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Κεντρική Αμερική, το 1976. Στον ταξιδιωτικό του σάκο είχε 4.000 δολάρια, ποσό που όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος αποτελούσε αμοιβή για τις υπηρεσίες του ως μισθοφόρου. Αυτό που ανησύχησε περισσότερο τις τελωνειακές αρχές όμως, ήταν το περιεχόμενο ενός μικρού πακέτου που κρατούσε κάτω από τη μασχάλη του. Το πακέτο περιείχε δύο ξεραμένα ανθρώπινα χέρια, κομμένα στο ύψος του καρπού κι ο Αλδαπουέρτα υποστήριξε σθεναρά ότι τα είχε αγοράσει από έναν εμπορικό σταθμό που πουλούσε τρόπαια πολέμου. Τα δύο ανθρώπινα μέλη κατασχέθηκαν και ο ίδιος συνελήφθη και κρατήθηκε για αρκετές ώρες. Εκτός βέβαια από το ότι έχασε τα τρόπαιά του, εκείνο που τον λύπησε ήταν ότι «δεν έψαξαν στον πρωκτό μου για λαθραία, εκείνο τον καιρό με ταλαιπωρούσε μια φρικτή στομαχική διαταραχή και θα ήταν μεγάλη μου χαρά να τους λούσω με τα περιττώματά μου, όπως τους άξιζε».
Τέτοια ήταν τα γεγονότα που συνέθεταν τη ζωή του, σύμφωνα τουλάχιστον με τις διάφορες ιστορίες που κυκλοφορούν. Κι όσο για το έργο του; Στον ισπανόφωνο κόσμο παραμένει άγνωστο, ενώ στην Ευρώπη η πενιχρή αναγνώρισή του οφείλεται κατά κύριο λόγο στις μεταφράσεις των διηγημάτων του στα Γαλλικά. Ο Αλδαπουέρτα εξέφραζε συχνά την επιθυμία του να μεταφέρει ένα τμήμα του έργου του στο «διεθνές γλωσσικό ιδίωμα», γιατί έλπιζε πως με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνε να γνωρίσει την επιτυχία που δεν είχε γνωρίσει στην πατρίδα του.
Το μόνο έργο του που μπορεί να βρει κανείς στην αγγλική γλώσσα είναι η συλλογή διηγημάτων "The Eyes", που τώρα εκδίδεται και στα ελληνικά. Είναι σίγουρο ότι αυτό το γεγονός θα τον ευχαριστούσε αν ζούσε ακόμη, μιας και το αδιαφιλονίκητο λογοτεχνικό του ίνδαλμα ήταν ο Ντε Σαντ. Αυτός άλλωστε ίσως να αποτελεί και τον μόνο συγγραφέα που με το έργο του θα μπορούσε να συγκριθεί ο «βδελυρός, βλάσφημος και κάτι παραπάνω από εμετικός» κανών του Αλδαπουέρτα.
Τα "Μάτια", είναι μια σειρά διηγημάτων και βεβαίως αποτελούνε τα πιo ακραία κι ιδιόρρυθμα έργα του. Όσοι ασπάζεστε φονταμενταλιστικά τη Χριστιανική πίστη, όπως oι γονείς και τα αδέλφια του Αλδαπουέρτα, θα συμφωνήσετε ότι αν είναι αληθινό ακόμη και το έν εκατοστό των όσων έγραψε, ο τρόπος που αυτοκτόνησε είναι δίχως άλλο, ταιριαστός.
Είναι σίγουρα ειρωνικό το ότι αρνείται να σβήσει η φήμη που θέλει το πτώμα που βρέθηκε στο διαμέρισμά του, το 1987, να ανήκει στο δολοφονημένο ομοφυλόφιλο σύντροφό του (η κατάσταση του πτώματος ήταν τέτοια που δεν επέτρεψε την αναγνώριση του νεκρού) και τον ίδιο να είναι ζωντανός και να ζει στην Κεντρική Αμερική, όπου συγγράφει το magnum opus του. Οι ισπανικές αρχές αρνούνται να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο σχετικά με το σενάριο αυτό. Είτε είναι νεκρός είτε ζωντανός, το βέβαιο είναι πως χαρήκανε που ξεφορτώθηκαν αυτόν τον malhechor.
ΠΗΓΗ
Χεσούς Ιγκνάθιο Αλδαπουέρτα-Jesus Ignacio Aldapuerta
-
- Extreme poster
- Δημοσιεύσεις: 2366
- Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη
Χεσούς Ιγκνάθιο Αλδαπουέρτα-Jesus Ignacio Aldapuerta
0 .
Μια ακατανίκητη,παθιασμένη,ασυγκράτητη,ακαταγώνιστη, ενθουσιώδης,παράφορη,ζωηρή ορμή μεταξύ των φύλων,που σχετίζεται με την επιθυμία να γίνουν ένα
♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪
Είναι πολύ ευκολότερο να χαμογελάς...από το να είσαι ευτυχισμένος....
♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ ♪♫•*¨*•.¸¸♫♪
Είναι πολύ ευκολότερο να χαμογελάς...από το να είσαι ευτυχισμένος....