και λέω να ταξιδέψω μαζί του!
ΓΚΑΛΙΝΤΕΘ-Manuel Vasquez Montalban
ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ
Ο αγώνας συνεχίζεται
Ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1939 και πέθανε στην Μπανγκόκ το 2003. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και ήταν μέλος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Καταλωνίας. Πολυγραφότατος, δημοσίευσε δοκίμια, ποιητικές συλλογές και διηγήματα, ασχολήθηκε με το ευθυμογράφημα και τη γαστρονομία και ήταν ο δημιουργός του δημοφιλούς ιδιωτικού ντετέκτιβ, Πέπε Καρβάλιο. Τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων, μεταξύ των οποίων το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (1992) για το μυθιστόρημα «Γκαλίντεθ».
Η Αμερικανίδα Μίριελ Κόλμπερτ εκπονεί τη διδακτορική της διατριβή με θέμα η «Ηθική της αντίστασης», η οποία επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Χεσούς ντε Γκαλίντεθ, συγγραφέα, νομικού, εκπροσώπου του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος στη Νέα Υόρκη, συνεργάτη του FBI και της CIA, τα ίχνη του οποίου εξαφανίστηκαν πριν από 32 χρόνια, το Μάρτιο του 1956, λίγο μετά την έκδοση της εργασίας του για το Δομινικανό δικτάτορα, Ραφαέλ Λεόνιδας Τρουχίγιο. Η έρευνά της θα την οδηγήσει στη Χώρα των Βάσκων, στη Μαδρίτη, στον Άγιο Δομίνικο, στο Μαϊάμι. Θα συναντήσει ανθρώπους που γνώρισαν ή συνεργάστηκαν με τον Γκαλίντεθ και θα έρθει αντιμέτωπη με, διαφορετικές εκτιμήσεις για το έργο και τη συνεισφορά του. Θα αγνοήσει τις προειδοποιήσεις να αλλάξει το αντικείμενο της έρευνάς της, ωθούμενη από μία προσωπική ανάγκη να μοιραστεί μαζί του τις στιγμές του «ανώφελου» θανάτου του. Οι αμερικανικές και δομινικανές μυστικές υπηρεσίες, που δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να ξανανοίξει η υπόθεση Γκαλίντεθ, για τους δικούς τους λόγους η κάθε μια, θα έχουν τον τελευταίο λόγο.
Ο Μονταλμάν ανιχνεύει το μυστήριο της ζωής (και του θανάτου) του Γκαλίντεθ μέσα από τις δευτεροπρόσωπες αφηγήσεις της Μίριελ και άλλων δευτερευόντων προσώπων του έργου, όπως ένας Αμερικανός πράκτορας λίγο πριν τη σύνταξη, που διαθέτει λογοτεχνικές γνώσεις και ενδιαφέροντα και ένας κουβανικής καταγωγής εξόριστος, που έζησε όλη την Ιστορία με τον Γκαλίντεθ. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται αν ο αναγνώστης θα κατατάξει τον Γκαλίντεθ στους ήρωες ή τους προδότες του λαού του. Το λογοτεχνικό διακύβευμα είναι, κατά την άποψη της υπογράφουσας, αν τα μυθιστορηματικά πρόσωπα θα καταφέρουν να «αναστήσουν» (ή να «ανασυστήσουν») τον Γκαλίντεθ, τονίζοντας εκείνη την πλευρά του που τους φαίνεται η πιο κοντινή στην αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα για την πολιτική, την ιστορία, την αντίσταση στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δικαίωμα στη ελευθερία και στον αυτοπροσδιορισμό. Ο Γκαλίντεθ είναι πάνω απ΄όλα ένας εξόριστος Βάσκος που θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του, στο χωριό όπου πέρασε ένα μέρος –το πιο ευτυχισμένο-, των παιδικών του χρόνων. Και η Μίριελ θέλει να βρει τον τόπο αυτό και για κείνην, καθώς είναι εξόριστη από την πατρίδα, την κοινότητα και την οικογένειά της.
Ο αγώνας συνεχίζεται, μοιάζει να μας λέει ο Μονταλμπάν: απέναντι στη λήθη και στο θάνατο, το ψέμα και τη συγκάλυψη. Ένας αγώνας για αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Μπορεί να φαίνεται μάταιος, ανώφελος, αλλά πάντα κάποιος θα παίρνει τη σκυτάλη, γιατί, όπως λέει τα βάσκικο τραγούδι (σελ. 40), το παρόν παραμένει στο μέλλον, σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα.
Ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν γεννήθηκε στη Βαρκελώνη το 1939 και πέθανε στην Μπανγκόκ το 2003. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και ήταν μέλος του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Καταλωνίας. Πολυγραφότατος, δημοσίευσε δοκίμια, ποιητικές συλλογές και διηγήματα, ασχολήθηκε με το ευθυμογράφημα και τη γαστρονομία και ήταν ο δημιουργός του δημοφιλούς ιδιωτικού ντετέκτιβ, Πέπε Καρβάλιο. Τιμήθηκε με πλήθος διακρίσεων, μεταξύ των οποίων το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (1992) για το μυθιστόρημα «Γκαλίντεθ».
Η Αμερικανίδα Μίριελ Κόλμπερτ εκπονεί τη διδακτορική της διατριβή με θέμα η «Ηθική της αντίστασης», η οποία επικεντρώνεται στην προσωπικότητα του Χεσούς ντε Γκαλίντεθ, συγγραφέα, νομικού, εκπροσώπου του Βασκικού Εθνικιστικού Κόμματος στη Νέα Υόρκη, συνεργάτη του FBI και της CIA, τα ίχνη του οποίου εξαφανίστηκαν πριν από 32 χρόνια, το Μάρτιο του 1956, λίγο μετά την έκδοση της εργασίας του για το Δομινικανό δικτάτορα, Ραφαέλ Λεόνιδας Τρουχίγιο. Η έρευνά της θα την οδηγήσει στη Χώρα των Βάσκων, στη Μαδρίτη, στον Άγιο Δομίνικο, στο Μαϊάμι. Θα συναντήσει ανθρώπους που γνώρισαν ή συνεργάστηκαν με τον Γκαλίντεθ και θα έρθει αντιμέτωπη με, διαφορετικές εκτιμήσεις για το έργο και τη συνεισφορά του. Θα αγνοήσει τις προειδοποιήσεις να αλλάξει το αντικείμενο της έρευνάς της, ωθούμενη από μία προσωπική ανάγκη να μοιραστεί μαζί του τις στιγμές του «ανώφελου» θανάτου του. Οι αμερικανικές και δομινικανές μυστικές υπηρεσίες, που δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να ξανανοίξει η υπόθεση Γκαλίντεθ, για τους δικούς τους λόγους η κάθε μια, θα έχουν τον τελευταίο λόγο.
Ο Μονταλμάν ανιχνεύει το μυστήριο της ζωής (και του θανάτου) του Γκαλίντεθ μέσα από τις δευτεροπρόσωπες αφηγήσεις της Μίριελ και άλλων δευτερευόντων προσώπων του έργου, όπως ένας Αμερικανός πράκτορας λίγο πριν τη σύνταξη, που διαθέτει λογοτεχνικές γνώσεις και ενδιαφέροντα και ένας κουβανικής καταγωγής εξόριστος, που έζησε όλη την Ιστορία με τον Γκαλίντεθ. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται αν ο αναγνώστης θα κατατάξει τον Γκαλίντεθ στους ήρωες ή τους προδότες του λαού του. Το λογοτεχνικό διακύβευμα είναι, κατά την άποψη της υπογράφουσας, αν τα μυθιστορηματικά πρόσωπα θα καταφέρουν να «αναστήσουν» (ή να «ανασυστήσουν») τον Γκαλίντεθ, τονίζοντας εκείνη την πλευρά του που τους φαίνεται η πιο κοντινή στην αλήθεια. Το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα για την πολιτική, την ιστορία, την αντίσταση στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δικαίωμα στη ελευθερία και στον αυτοπροσδιορισμό. Ο Γκαλίντεθ είναι πάνω απ΄όλα ένας εξόριστος Βάσκος που θέλει να επιστρέψει στην πατρίδα του, στο χωριό όπου πέρασε ένα μέρος –το πιο ευτυχισμένο-, των παιδικών του χρόνων. Και η Μίριελ θέλει να βρει τον τόπο αυτό και για κείνην, καθώς είναι εξόριστη από την πατρίδα, την κοινότητα και την οικογένειά της.
Ο αγώνας συνεχίζεται, μοιάζει να μας λέει ο Μονταλμπάν: απέναντι στη λήθη και στο θάνατο, το ψέμα και τη συγκάλυψη. Ένας αγώνας για αυτό που μας κάνει ανθρώπους. Μπορεί να φαίνεται μάταιος, ανώφελος, αλλά πάντα κάποιος θα παίρνει τη σκυτάλη, γιατί, όπως λέει τα βάσκικο τραγούδι (σελ. 40), το παρόν παραμένει στο μέλλον, σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα.
http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1386_673