Γερμανία ή Μεγάλη Βρετανία;

[Διάδοχος]

Σύμφωνα με την μικρή μου εμπειρία, το μυστικό είναι να τους κάνεις να σε αποδεχτούν ως αυτό που είσαι, ξένος. Για μένα το χειρότερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας μετανάστης είναι να προσπαθεί να περάσει για δικός τους. Αυτό για όλες τις χώρες.
Αν το καταφέρει κάποιος αυτό, όχι μόνο κανείς δεν τον παρεξηγεί, αλλά μπορεί να το παίζει κιόλας και να γλιτώνει/αποφεύγει καταστάσεις.

Στη Γερμανία δεν φτάνει αυτό, πρέπει να εκφράζεις και τα κλισέ που έχουν στο χαζοκέφαλό τους για την εθνότητα, αλλιώς μπερδεύονται.

Το συγκριτικό μας πλεονέκτημα.

Όχι πάντα. Ενίοτε.

Εγώ στην δουλειά τους τρολαρω με τα κλισέ, τόσα ακραία έτσι ώστε να καταλαβαίνουν ότι είναι παπαριές και να αισθάνονται άσχημα.
Πχ κάθε φορά που θέλω να δώσω κάτι σε κάποιον, του φωνάζω φουρ μαηνε γκούτερ φρόηντε! σαν τον μπάρμπα με τα ούζα στην διαφήμιση
Ή πάλι όταν κερνάω κάτι κάποιον ντας Κώστα γκαρ νιξ! χορεύοντας ντίσκο, σαν την σχετική γνωστή διαφήμιση και πάλι.
Άλλη φορά είμαστε σε μπετρίμπςφάηερ σε εστιατόριο και ντεμέκ τους κάνω σκηνικό γιατί δεν έχει γύρο και τζατζίκι.
αυτά ενδεικτικά, το τρολορεπερτόριό μου είναι πολύ μεγαλύτερο.

Άλλο δυνατό χαρτί είναι να είσαι θρασύς απέναντι στους προϊσταμένους (όχι αναιδής όμως). Όπως ξέρεις κι εσύ όλοι είναι με τα κεφάλια κάτω, οπότε το να το σηκώσεις τους κάνει να τα χάνουν και να το λαμβάνουν ως σπουδαιοσύνη. Εγώ στον ιδιοκτήτη της εταιρίας μιλάω σαν κουτσαβάκι. Πάντα πριν κάποια μεγάλη απόφαση με καλεί για να με συμβουλευτεί προσωπικά. Σε λέει, αν αυτός με μιλάει τόσο θαρραλέα, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει.

Αυτά όλα είναι ψυχολογικές τεχνικές δοκιμασμένες και τελειοποιημένες σε 3 διαφορετικές εταιρίες, δεν μπορεί να είναι κάτι το υποκειμενικό ή σύμπτωση.

[Cavaliere]

Εγώ στην δουλειά τους τρολαρω με τα κλισέ, τόσα ακραία έτσι ώστε να καταλαβαίνουν ότι είναι παπαριές και να αισθάνονται άσχημα.
Πχ κάθε φορά που θέλω να δώσω κάτι σε κάποιον, του φωνάζω φουρ μαηνε γκούτερ φρόηντε! σαν τον μπάρμπα με τα ούζα στην διαφήμιση
Ή πάλι όταν κερνάω κάτι κάποιον ντας Κώστα γκαρ νιξ! χορεύοντας ντίσκο, σαν την σχετική γνωστή διαφήμιση και πάλι.
Άλλη φορά είμαστε σε μπετρίμπςφάηερ σε εστιατόριο και ντεμέκ τους κάνω σκηνικό γιατί δεν έχει γύρο και τζατζίκι.
αυτά ενδεικτικά, το τρολορεπερτόριό μου είναι πολύ μεγαλύτερο.

Άλλο δυνατό χαρτί είναι να είσαι θρασύς απέναντι στους προϊσταμένους (όχι αναιδής όμως). Όπως ξέρεις κι εσύ όλοι είναι με τα κεφάλια κάτω, οπότε το να το σηκώσεις τους κάνει να τα χάνουν και να το λαμβάνουν ως σπουδαιοσύνη. Εγώ στον ιδιοκτήτη της εταιρίας μιλάω σαν κουτσαβάκι. Πάντα πριν κάποια μεγάλη απόφαση με καλεί για να με συμβουλευτεί προσωπικά. Σε λέει, αν αυτός με μιλάει τόσο θαρραλέα, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει.

Αυτά όλα είναι ψυχολογικές τεχνικές δοκιμασμένες και τελειοποιημένες σε 3 διαφορετικές εταιρίες, δεν μπορεί να είναι κάτι το υποκειμενικό ή σύμπτωση.

Γενικά κρατώ αποστάσεις, δεν κάνω εύκολα κολλητηλίκια, δεν χαχανίζω, δεν συμμετέχω σε κουτσομπολιά, και μιλάω στη δουλειά πάντα με θράσος, καθαρά, και σε σχετικά υψηλό τόνο, χωρίς να γκαρίζω, αλλά λίγο στρατιωτικά. Μια φορά ένας συνάδελφος είχε πιάσει παράνομη γκόμενα και απατούσε τη γυναίκα του, κι ενώ το είχε κρυφό καμάρι που έφαγε το μωρό, με ντρεπότανε, γιατί...θεωρούσε πως ήμουν βράχος ηθικής και τάξεως, και τέτοια δεν τα εγκρίνω. Τόσο τους τρομοκρατώ.

[Διάδοχος]

Eσύ κανένα μωρό έφαγες στην δουλειά;

[Cavaliere]

Όχι, ρε, δεν κάνω τέτοια. Αν κι είμαι βέβαιος πως έχουν πολλές φαντασιώσεις με τον σεβάσμιο γέροντα.

[Northern Spirit]

Εννοειται ειμαστε με τους Αγγλοσαξονες.. Πιο κυριλε καταστασεις...Εμποριος, τραπεζες...Αν παλι θελεις χαμαλοδουλεια σε εργοστασιο πας στη Γερμανια..

[Λαχουρένιος]

Στη Γερμανία δεν φτάνει αυτό, πρέπει να εκφράζεις και τα κλισέ που έχουν στο χαζοκέφαλό τους για την εθνότητα, αλλιώς μπερδεύονται.Όχι πάντα. Ενίοτε.

Εγώ στην δουλειά τους τρολαρω με τα κλισέ, τόσα ακραία έτσι ώστε να καταλαβαίνουν ότι είναι παπαριές και να αισθάνονται άσχημα.
Πχ κάθε φορά που θέλω να δώσω κάτι σε κάποιον, του φωνάζω φουρ μαηνε γκούτερ φρόηντε! σαν τον μπάρμπα με τα ούζα στην διαφήμιση
Ή πάλι όταν κερνάω κάτι κάποιον ντας Κώστα γκαρ νιξ! χορεύοντας ντίσκο, σαν την σχετική γνωστή διαφήμιση και πάλι.
Άλλη φορά είμαστε σε μπετρίμπςφάηερ σε εστιατόριο και ντεμέκ τους κάνω σκηνικό γιατί δεν έχει γύρο και τζατζίκι.
αυτά ενδεικτικά, το τρολορεπερτόριό μου είναι πολύ μεγαλύτερο.

Άλλο δυνατό χαρτί είναι να είσαι θρασύς απέναντι στους προϊσταμένους (όχι αναιδής όμως). Όπως ξέρεις κι εσύ όλοι είναι με τα κεφάλια κάτω, οπότε το να το σηκώσεις τους κάνει να τα χάνουν και να το λαμβάνουν ως σπουδαιοσύνη. Εγώ στον ιδιοκτήτη της εταιρίας μιλάω σαν κουτσαβάκι. Πάντα πριν κάποια μεγάλη απόφαση με καλεί για να με συμβουλευτεί προσωπικά. Σε λέει, αν αυτός με μιλάει τόσο θαρραλέα, δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει.

Αυτά όλα είναι ψυχολογικές τεχνικές δοκιμασμένες και τελειοποιημένες σε 3 διαφορετικές εταιρίες, δεν μπορεί να είναι κάτι το υποκειμενικό ή σύμπτωση.

[Λαχουρένιος]

Βαριουνται θες να πεις

Δεν είναι τόσο θέμα τεμπελιάς. Είναι θέμα νοοτροπίας. Ευχαρίστως κάνουν σχεδιασμό, αλλά θεωρούν πως πρέπει να εκτελέσουν άλλοι. Το δυσκολότερο είναι να διευθύνει κανείς Έλληνες, θεωρούν πως αυτοί στη θέση του προϊστάμενου θα τα κάνουν όλα καλύτερα. Επομένως, δεν γεννήθηκαν για να εκτελούν, αλλά για να διοικούν. Όταν ήμουνα φοιτητής εργαζόμουν πολύ αραιά σε έναν μαραγκό, και πηγαίναμε σε σπίτια. Ε, πάντα θα ήταν ένας μουσαφίρης εκείνη την ώρα τυχαία στο σπίτι του αναθέτη, που θα πέταγε Ρε παιδιά, εδώ θα πιάσει, που πάτε να το βάλετε;

Ξερολιαση ειναι αυτο συνηθως Καβ, δεν σημαινει οτι και ο σχεδιασμος τους ειναι καλος

Προπονητες του καναπε οι ΕΛ σε ολα μας, δεν με βγαζω απεξω

[Ελληγεννής]

Κάτι τέτοιο έγραψα κι εγώ. Δεν είναι σχεδιασμός, είναι η ανάγκη να πει ο καθείς την άποψή του για πράγματα που δεν κατέχει.

[kourampies]

ιδιαιτερες φιλοδοξιες δεν εχω, καριερα δεν προκειται να κανω ποτε, οποτε χαιρομαι που κατα τυχη βρεθηκα Γερμανια. 5ος χρονος δουλεια στην Φρανκφουρτη ως προγραμματιστης, παραπονο δεν εχω αν και δεν εχω πολλα παρε δωσε εκτος δουλειας με Ελληνες η Γερμανους. για μονιμα παντως δυσκολα με βλεπω.

[Papa John]

Θα μιλήσω αποκλειστικά για την αγορά βινυλίου και εκεί νομίζω πως υπερτερεί η Αγγλία.Το παλιό Daddy Cool στο Soho ή το Alltone Records στο Βrixton αρκούν για να φέρουν το Λονδίνο στην κορυφή.Παρ'όλα αυτά όμως,το Βερολίνο,το Αμβούργο και μικρότερες πόλεις τύπου Μανχάιμ παίζουν εξίσου δυνατά.Παράδειγμα το Coast To Coast Records στο Prenzlauer Berg στο Βερολίνο,όλα ορίτζιναλ και πολύ σπάνια.
Από δουλειά δεν με ενδιαφέρει πλέον καθόλου εφόσον δεν έχω σκοπό να πάω ξανά να εργαστώ σε οποιαδήποτε από τις δύο χώρες.Οι εποχές της Δουλείας τέλειωσαν για μας.Μόνο σε ζεστά κλίματα πλέον,Γκραν Κανάρια,Σαουδική Αραβία,Τζαμάικα,Αρούμπα,κάπου προς τα'κει.