vallon έγραψε:Στύγιος έγραψε:
Ναι , αλλά εγώ δεν είμαι στρατιωτικός να παίρνω επίδομα οικοσκευής 1500 ευρώ σε κάθε τρίχρονη μετάθεση ,τζάμπα φαγητό στις λέσχες ,που δεν πρόκειται ποτέ να πάρω , όπως και μετάθεση..
Ο άντρας της αδερφής μου είναι ταγματάρχης,κι όποτε τον ακούω να "κλαίγεται" τον μπινελικώνω, πρόσεξε μην ακούσεις τα ίδια.
Πρώτη τοποθέτηση Νέα Βύσσα Έβρου εν έτει 1999 , μισθός 800 ευρώ σημερινά ,ενοίκιο 300 ευρώ , κι άντε ζήσε..
Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος έξω από την εκπαίδευση είναι το πως δουλεύει αυτό το μαγαζί.
Αν αναφέρεσαι σε εμένα είσαι τρομερά γελασμένος.
Διοικητική θέση στην εκπαίδευση σημαίνει πολύ αγγούρι, που ΔΕΝ ΑΜΟΙΒΕΤΑΙ.
Σου προτείνω να τα παρατήσεις και να δοκιμάσεις στον ιδιωτικό τομέα να δεις "αγγούρι". Δεν προέκυψε τυχαία το μότο της δεκαετίας 80-90 "βρες μία θεσούλα στο δημόσιο".
Ένας απλός καθηγητής παίρνει τον μισθό του και έχει ένα περιορισμένο ωράριο, εκτός των εξωδιδακτικών και γραφειοκρατικών εργασιών.
Ένας διοικητικός όπως κι εγώ στην τεχνική εκπαίδευση, πρέπει να είμαι το πρωί 7,30 με 8,00 μέχρι τις 14.00 και το βράδυ από τις 18.00 μέχρι τουλάχιστον τις 22.00.
Ας έρθει κάποιος τώρα και να μου πει ότι αξίζει για 150 ευρώ μικτά παραπάνω στον μισθό, να κάθεσαι και να ξεσκίζεσαι με όλα αυτά που πρέπει να καής σε αυτό το ωράριο....
Ένας απλός καθηγητής του ιδιωτικού τομέα παλεύει να εργαστεί, να διατηρήσει τη θέση του και να προσφέρει τις καλύτερες δυνατές υπηρεσίες για το μισό μισθό. Κινδυνεύει με απόλυση, με ανεργία, και φυσικά αξιολογείται καθημερινά και κρίνεται ως προς την αποδοτικότητά του, όχι μόνο στο θέμα της παιδείας, αλλά και στη συμπεριφορά του και στη γενικότερη εικόνα που παρέχει στην επιχείρηση στην οποία εργάζεται. Αν χρειαστεί θα πιάσει δουλειά και σε διπλανές πόλεις για να βρει τα βασικά για την επιβίωσή του.
Το κράτος είναι ο "ελαστικότερος" εργοδότης, που παρέχει τα καλύτερα μέσα για την δουλειά σου, στην πλάτη των υπολοίπων.
Θεωρώ ότι είναι προκλητικό προς την υπόλοιπη κοινωνία να αναφέρονται μισθολογικά κι εργασιακά ζητήματα δημοσίων υπαλλήλων, πέρα από το πώς θα αξιολογηθούν και θα κάνουν σωστά τη δουλειά που όλοι περιμένουμε να κάνουν. Από το 1980 το μόνο που ακούς από τους υπαλλήλους και τα συνδικάτα αυτά είναι "αύξηση!αύξηση!".