τη δεκαετία του 1970, οι φεμινίστριες έκαιγαν τα σουτιέν και κατήγγελλαν την τυραννία της μητρότητας, την αποξένωση που επέβαλλε στις γυναίκες. Τριάντα χρόνια αργότερα, οι γυναίκες έχουν ξαναφορέσει τα σουτιέν και απολαμβάνουν ευτυχισμένες τη μητρότητα.
https://www.tanea.gr/2010/02/13/opinion ... mitrotita/
Έπειτα από πολύ προβληματισμό, κατέληξα ότι δεν είναι ο φεμινισμός το στοιχείο που οδηγεί στις δολοφονίες παιδιών από τη μάνα τους. Το πιο πιθανό είναι ότι οι δολοφονίες παιδιών από τη μάνα τους και ο φεμινισμός έχουν μια κοινή καταβολή. Κάτι σαν "κοινό πρόγονο".
Παρατηρούμε ότι στη ρήση "My body, my choice" που λέγεται για τις εκτρώσεις, το έμβρυο αντιμετωπίζεται ως μέρος του σώματος της μητέρας που το κυοφορεί. Σαν ένα επιπλέον όργανο του σώματός της. Αυτό είναι σωστό, εφόσον το πρώτο διάστημα της κύησης, δεν θεωρείται (βάση του νόμου) φυσικό πρόσωπο με διακριτά δικαιώματα, αλλά θεωρείται κομμάτι της μητέρας που το φέρει.
Η άποψή μου είναι ότι ακριβώς σε αυτό το στοιχείο στηρίζεται και η μητρική αγάπη. Οι μάνες αγαπάνε τα παιδιά τους γιατί τις θεωρούν "σπλάχνο τους" (όπως αναφέρουν κάποιες χαρακτηριστικά) δηλαδή κομμάτι του σώματός τους. Για τον λόγο αυτό αγαπούν τα παιδιά τους και τα σέβονται σαν ένα κομμάτι τους.
Αυτές που σκοτώνουν τα παιδιά τους όμως, δεν τα σέβονται ως κομμάτι του σώματός τους, αλλά θεωρούν ότι θυσιάζοντας το συγκεκριμένο κομμάτι τους, θα πετύχουν ένα ανώτερο καλό. Είναι σαν να λένε "ας χάσω το χέρι μου" για να πετύχω το τάδε όφελος.
Οι γυναίκες αυτές, αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως εργαλείο. Τα φέρνουν στον κόσμο προκειμένου να πετύχουν κάποιο προσωπικό όφελος. Και τα σκοτώνουν προκειμένου να πετύχουν κάποιο άλλο όφελος. Γιατί αντί να τα σεβαστούν ως κομμάτι του εαυτού τους, λειτουργούν με τη λογική που λέει "κομμάτι του εαυτού μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω". Πρόκειται για αρρωστημένη λογική.
Οι φεμινίστριες αντιμετωπίζουν έτσι ένα ενδεχόμενο μελλοντικό παιδί, σαν κάτι που είναι μέρος τους και αυτές οφείλουν να αποφασίζουν το πώς θα το χειριστούν. Η διαφορά είναι ότι όταν γίνονται μητέρες, συνήθως αποκτούν άλλη οπτική. Πιο μοντερνιστική.