Όλα μπορώ να τα ανεχτώ...

[bizeli]

Πω πω φίλε
Καλά κάνουν και πάνε με 40.
Το παίρνω πίσω αυτό που είπα.

[itteithe]

Πάρτε βαθιά ανάσα οι Αθηναίοι γιατί ακολουθούν uncomfortable truths:

Δεν ξέρετε να οδηγείτε και φαίνεται από τον τρόπο που οδηγείτε όταν βγαίνετε σκασμένοι στους επαρχιακούς δρόμους. Έχετε μάθει να μην τηρείτε τις αποστάσεις ασφαλείας (ειδικά με την κίνηση) και κατά συνέπεια τηρείτε απόσταση ενός ηλεκτρονίου στην εθνική ή στους επαρχιακούς δρόμους, ακόμη κι αν κινείστε με το μέγιστο επιτρεπόμενο όριο. Φυσικά, λόγω του άγχους να φτάσετε στον προορισμό σας, γράφετε στα παπάρια σας τα όρια ταχύτητας. Κοιτάτε μόνο το προπορευόμενο όχημα και δεν έχετε situation awarness για το τι γίνεται ακόμη πιο μπροστά (με το χέρι στην καρδιά, πόσοι από σας κορνάρετε τον μπροστινό με το που φρενάρει απότομα, ακόμη κι αν είναι φρενάρισμα έκτακτης ανάγκης;), ή και πίσω σας. Για κάποιον περίεργο λόγο, έχετε την πεποίθηση οτι η αριστερή λωρίδα είναι λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, ενώ πρόκειται για λωρίδα προσπέρασης (ακόμη και στην autobahn που σε ορισμένα σημεία δεν υπάρχει όριο ταχύτητας, η αριστερή λωρίδα είναι για προσπέραση και όχι για να πηγαίνεις με τριακόσια παίζοντας τα φώτα σε όποιον πηγαίνει με εκατόν είκοσι). Γενικά, η οδήγηση στα ελληνικά αστικά κέντρα είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Με το που μπαίνεις στο αμάξι, η διαδρομή που θα κάνεις σου ανήκει δικαιωματικά και καλά θα κάνει να προσέχει όποιος μπει στο διάβα σου και σε καθυστερήσει.

[bizeli]

Πάρτε βαθιά ανάσα οι Αθηναίοι γιατί ακολουθούν uncomfortable truths:

Δεν ξέρετε να οδηγείτε και φαίνεται από τον τρόπο που οδηγείτε όταν βγαίνετε σκασμένοι στους επαρχιακούς δρόμους. Έχετε μάθει να μην τηρείτε τις αποστάσεις ασφαλείας (ειδικά με την κίνηση) και κατά συνέπεια τηρείτε απόσταση ενός ηλεκτρονίου στην εθνική ή στους επαρχιακούς δρόμους, ακόμη κι αν κινείστε με το μέγιστο επιτρεπόμενο όριο. Φυσικά, λόγω του άγχους να φτάσετε στον προορισμό σας, γράφετε στα παπάρια σας τα όρια ταχύτητας. Κοιτάτε μόνο το προπορευόμενο όχημα και δεν έχετε situation awarness για το τι γίνεται ακόμη πιο μπροστά (με το χέρι στην καρδιά, πόσοι από σας κορνάρετε τον μπροστινό με το που φρενάρει απότομα, ακόμη κι αν είναι φρενάρισμα έκτακτης ανάγκης;), ή και πίσω σας. Για κάποιον περίεργο λόγο, έχετε την πεποίθηση οτι η αριστερή λωρίδα είναι λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, ενώ πρόκειται για λωρίδα προσπέρασης (ακόμη και στην autobahn που σε ορισμένα σημεία δεν υπάρχει όριο ταχύτητας, η αριστερή λωρίδα είναι για προσπέραση και όχι για να πηγαίνεις με τριακόσια παίζοντας τα φώτα σε όποιον πηγαίνει με εκατόν είκοσι). Γενικά, η οδήγηση στα ελληνικά αστικά κέντρα είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Με το που μπαίνεις στο αμάξι, η διαδρομή που θα κάνεις σου ανήκει δικαιωματικά και καλά θα κάνει να προσέχει όποιος μπει στο διάβα σου και σε καθυστερήσει.

Έχω ηρεμήσει, όμως, κάπως.
Όχι, κάπως. Πολύ.
Να τα λέμε και αυτά.

[bizeli]

road stories

Πριν χρόνια σε ένα άλλο μέρος που δούλευα, ξεκινούσα κάθε πρωί για δουλειά με το αυτοκίνητο.
Καθημερινή ρουτίνα.
Ξεκινούσα την ίδια ώρα, οδηγούσα από την ίδια διαδρομή κτλ.
Σε αυτή τη διαδρομή κάθε πρωί από το αντίθετο ρεύμα, στο ίδιο σημείο κάθε φορά της διαδρομής, πετύχαινα το κτελ της γραμμής που το οδηγούσε συγκεκριμένος οδηγός.
Κάθε πρωί γινόταν αυτό το πράγμα επί ένα χρόνο περίπου.
Στην αρχή δεν δίναμε σημασία. Οδηγούσε ο καθένας στην πορεία του.
Ένα πρωινό, στα μέσα περίπου του χρόνου, ε αφού συνέβαινε αυτό το πράγμα τόσον καιρό, ο οδηγός του κτελ μου αναβόσβησε τα φώτα του.
Τον χαιρετάω κι εγώ μέσα από το αμάξι.
Ε μα....
Τόσες μέρες συναντιόμαστε ένα "γεια" να μην πούμε;
Και που λέτε μετά από κείνη τη μέρα, χαιρετιόμασταν κανονικά μέσα από τα αμάξια μας δύο τελείως άγνωστοι άνθρωποι υπό αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες.

Πολύ καιρό αργότερα πάω σε ένα ΑΤΜ.
Έτυχε να περιμένει και αυτός εκείνη την ώρα.
Κοιταζόμαστε περίεργα.
Είναι δεν είναι; Δεν είχε δει ποτέ ο ένας τον άλλον εκτός αμαξιού και πεζό.
Και οι δύο σχεδόν ταυτόχρονα καταλάβαμε από πού γνωριζόμασταν ... ε και μετά συστηθήκαμε.
Ξαναδώσαμε ραντεβού στους δρόμους.


Αυτό δεν έχει άλλη πιο πικάντικη συνέχεια.
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω.

[itteithe]

road stories

Πριν χρόνια σε ένα άλλο μέρος που δούλευα, ξεκινούσα κάθε πρωί για δουλειά με το αυτοκίνητο.
Καθημερινή ρουτίνα.
Ξεκινούσα την ίδια ώρα, οδηγούσα από την ίδια διαδρομή κτλ.
Σε αυτή τη διαδρομή κάθε πρωί από το αντίθετο ρεύμα, στο ίδιο σημείο κάθε φορά της διαδρομής, πετύχαινα το κτελ της γραμμής που το οδηγούσε συγκεκριμένος οδηγός.
Κάθε πρωί γινόταν αυτό το πράγμα επί ένα χρόνο περίπου.
Στην αρχή δεν δίναμε σημασία. Οδηγούσε ο καθένας στην πορεία του.
Ένα πρωινό, στα μέσα περίπου του χρόνου, ε αφού συνέβαινε αυτό το πράγμα τόσον καιρό, ο οδηγός του κτελ μου αναβόσβησε τα φώτα του.
Τον χαιρετάω κι εγώ μέσα από το αμάξι.
Ε μα....
Τόσες μέρες συναντιόμαστε ένα "γεια" να μην πούμε;
Και που λέτε μετά από κείνη τη μέρα, χαιρετιόμασταν κανονικά μέσα από τα αμάξια μας δύο τελείως άγνωστοι άνθρωποι υπό αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες.

Πολύ καιρό αργότερα πάω σε ένα ΑΤΜ.
Έτυχε να περιμένει και αυτός εκείνη την ώρα.
Κοιταζόμαστε περίεργα.
Είναι δεν είναι; Δεν είχε δει ποτέ ο ένας τον άλλον εκτός αμαξιού και πεζό.
Και οι δύο σχεδόν ταυτόχρονα καταλάβαμε από πού γνωριζόμασταν ... ε και μετά συστηθήκαμε.
Ξαναδώσαμε ραντεβού στους δρόμους.


Αυτό δεν έχει άλλη πιο πικάντικη συνέχεια.
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω.

Λατρεύω τις ιστορίες που δεν έχουν λογοτεχνικό τέλος. It is what it is.

[bizeli]

Λατρεύω τις ιστορίες που δεν έχουν λογοτεχνικό τέλος. It is what it is.

Ε βασικά το τέλος είναι ότι εγώ μετατέθηκα και έτσι ξαφνικά χάθηκα μια μέρα και δεν με ξαναείδε στους ελ. δρόμους.

[bizeli]

road story #2
Άντε τυχερούληδες θα μοιραστώ μια ιστορία που δεν την έχω πει ποτέ σε κανέναν. Όχι, γιατί έχει κάτι το περίεργο αλλά γιατί είναι από αυτές τις αναμνήσεις που θέλεις να τις κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου.
Γιατί είναι απλά το feeling εκείνης της στιγμής. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις στον άλλον. Θα κάνω μια προσπάθεια μπας και...

Λοιπόν, είναι μέρα Παρασκευή, έχει περάσει μια εργάσιμη κουραστική εβδομάδα και είναι ένα από τα ΣΚ που θα επισκεφθώ την πατρίδα μου, τη Θεσσαλονίκη.
Να σημειώσω εδώ ότι εκτός από τις μέρες που τυχαίνει να σου πηγαίνουν όλα σκατά από το πρωί που ξυπνάς μέχρι να κοιμηθείς το βράδυ και αυτές είναι οι περισσότερες, αντιστοίχως υπάρχουν και αυτές οι μέρες - σπάνιο μεν αλλά υπάρχουν καμιά φορά - που σου πηγαίνουν όλα καλά για κάποιον απροσδιόριστο λόγο και υπάρχει μια θετική ενέργεια γενικότερα στην ατμόσφαιρα.

Ήταν μια τέτοια μέρα, λοιπόν, εκείνη η Παρασκευή που εγώ αισθανόμουν μια απροσδιόριστη ευφορία, μια αισιοδοξία, μια ψυχική ανάταση.
Ξεκινάω, λοιπόν, το ταξίδι μου ... ένα ταξίδι στο οποίο υπό κανονικές συνθήκες πλήττω θανάσιμα κατά τη διαδρομή ... αλλά εκείνη την ημέρα ήμουν χαλαρή.
Η διαδρομή μου φαινόταν για κάποιο λόγο όμορφη και η ώρα της ημέρας βοηθούσε σε αυτό καθώς ήταν σούρουπο και ο ορίζοντας μπροστά μου είχε ένα υπέροχο πορτοκαλένιο χρώμα. Ήταν και αρχές της άνοιξης, οπότε είχαν πιάσει αυτές οι πρώτες ζέστες που τόσο πολύ σου έχουν λείψει από την ταλαιπωρία του χειμώνα. Αν και στο αμάξι έπαιζε μουσική παρόλα αυτά στα αυτιά μου επικρατούσε μια περίεργη ησυχία. Μια εκκωφαντική σιωπή σαν και αυτή που σε αποσπά από την πραγματικότητα και αρχίζεις να τα παρατηρείς όλα λες και είσαι σε slow motion.
Όπως καταλαβαίνετε, όλο αυτό το σκηνικό με έκανε να απολαμβάνω τη διαδρομή αντί να βαριέμαι που ζω και να ανυπομονώ να φθάσω όπως συμβαίνει συνήθως. Εναρμονίστηκα πλήρως με το όλο κλίμα.
Αν κάποιος θα έπρεπε να βάλει μια μουσική υπόκρουση σε όλο αυτό το σκηνικό, αυτή σίγουρα θα ήταν της Αμελί.

Και ενώ ήταν όλα τόσο όμορφα και ιδανικά και μαγικά, γίνονται ακόμα πιο όμορφα, ιδανικά και μαγικά. Που λέτε κάνω μια "έτσι" στον καθρέφτη για να δω τι γίνεται και πίσω μου και μέσα από τον καθρέφτη βλέπω μια ομάδα μοτοσικλετιστών να αναδύεται από τα βάθη του δρόμου και να με πλησιάζει.
Ένα πανέμορφο πραγματικά θέαμα. Μια ομάδα μαύρων μασκοφόρων με τις μεγάλες κυβισμού μηχανές τους ερχόταν προς τα μενα. Όχι, όμως απειλητικά. Όχι, σαν αυτούς τους ενοχλητικούς καγκουρογκαζόβιους που μια που τους βλέπεις και μια που χάνονται από το οπτικό σου πεδίο εξαιτίας της μεγάλης ταχύτητας που αναπτύσσουν.

Εγώ, συνηθισμένη από άλλες φορές τους άνοιξα χώρο να περάσουν και πήγα πιο δεξιά. Μέσα μου, όμως, ήθελα αυτό το θέαμα να κρατούσε όσο πιο πολύ γινόταν πριν γίνουν καπνός όπως συμβαίνει συνήθως.

Και τελικά γίνεται το ανέλπιστο. Ταξιδέψαμε μαζί κατά τη διάρκεια όλης της διαδρομής. Μια αυτοί μπροστά, μια εγώ μπροστά. Σαν να χορεύαμε. Τέλειος συγχρονισμός. Προφανώς και αυτοί απολάμβαναν το ταξίδι.
Για πρώτη φορά στα όσα χρόνια οδηγώ, έζησα αυτήν τη μοναδική εμπειρία που πολύ καιρό λαχταρούσα αλλά δεν καθόταν ποτέ. Να χορτάσουν τα μάτια μου αυτό το ωραίο θέαμα δικυκλιστών στο δρόμο, με τις ωραίες μηχανές τους, με τις ειδικές στολές τους, με τα προστατευτικά τους κράνη.
Και όλο αυτό στο πιάτο μου. Όχι, μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.

Φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Για λίγο ακόμα τους είχα μπροστά μου και μέσα στην πόλη και μετά ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του.

Φοβερό ταξίδι, έτσι;

[vallon]

άμα έκανες τη διαδρομή πάνω στη σέλα της μηχανής
είναι άλλη εμπειρία
αξίζει να το δοκιμάσεις κάποια στιγμή

[bizeli]

Μπα φοβάμαι πάρα πολύ τις μηχανές.
Μου αρέσει μόνο να τις βλέπω.

Μόνο μέχρι σε 50άρακι έχω ανέβει που δεν μπορεί να αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.

[Λαχουρένιος]

Πάρτε βαθιά ανάσα οι Αθηναίοι γιατί ακολουθούν uncomfortable truths

ΠΑΛΙ αντι-αθηναικη προπαγανδα...

Αυτό δεν έχει άλλη πιο πικάντικη συνέχεια.
Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω.

Εισαι αθωα, λογικα ο ΚΤΕΛατζης γουσταρε