Ακραίο Κέντρο(σοσιαλ-νεοφιλελευθερισμός)

[akritas]

Σύμφωνα με τον Σερνά, το ακραίο κέντρο είναι μια πρακτική των γαλλικών ελίτ, οι οποίες μετακινούνται από το ένα καθεστώς στο άλλο με την προϋπόθεση να διατηρήσουν τις θέσεις τους.

Τα χαρκτηριστικά του είναι τρία σύμφωνα με τον Σερνά:

Πρώτον, η πολιτική μετριοπάθεια προκειμένου να ακυρωθεί στο όνομα των καλών τρόπων και της σταθερότητας η ζωτικότητα των ριζοσπαστικών πολιτικών απόψεων, που προέρχονται ειλικρινά από την Αριστερά ή από τη Δεξιά, τις οποίες ταυτίζει με σκοπό να εξουδετερώσει.
Δεύτερον, το ακραίο Κέντρο εφαρμόζει και ενθαρρύνει την πολιτική του ανεμοδείκτη - όπου φυσάει ο άνεμος (girouettisme), χωρίς δισταγμούς και χωρίς αρχές, στο όνομα των ανώτερων συμφερόντων του έθνους, παρουσιάζοντας τις πολιτικές αρχές ως "παρωχημένες", κατάλληλες μόνο για τον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.
Και, τρίτον, χρησιμοποιεί την εκτελεστική εξουσία με σιδερένια πυγμή ως έσχατη λύση, δεδομένου ότι είναι εκεί που οι θεσμοί του κράτους επιβάλλουν όλη τη δύναμη τους, και προκρίνει μάλλον τη δημόσια τάξη και όχι την πολιτική συζήτηση, τη συναίνεση μέσα από τα συμφέροντα και όχι τη διαμάχη που συντηρεί τις ιδέες.

Χαρακτηριστικό και αδυναμία του «ακραίου Κέντρου»; Δεν στηρίζεται σε μια σαφή θεωρητική σκέψη, ούτε σε μια πνευματική παράδοση, αλλά σε ένα θεσμικό μοντέλο: στη δύναμη της εκτελεστικής εξουσίας, που αναλαμβάνει επικεφαλής μιας συγκεντρωτικής γραφειοκρατίας και μιας ουδέτερης τεχνοκρατίας. Προσπάθησε, για να μην γίνει αντιληπτό από τους πολλούς, να μεταμφιέσει τον νεοφιλελευθερισμό, τις μισάνθρωπες πολιτικές λιτότητας σε «κοινή λογική». Αλλά στην πραγματικότητα, η «κοινή λογική» του ακραίου κέντρου είναι η προέκταση «του τέλους της ιστορίας», που οι φιλελεύθεροι υποστήριζαν κάποια χρόνια πριν. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει λόγος να αναλωνόμαστε σε ανούσιες πολιτικές/ιδεολογικές διαμάχες. Η ιδεολογική μάχη δόθηκε, το φιλελεύθερο μοντέλο κέρδισε.

Το Ελληνικό Ακραίο Κέντρο.

Το εντός των συνόρων ακραίο κέντρο έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με τις πολιτικές της λιτότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν ο μοναδικός φορέας ο οποίος ταυτίστηκε από την αρχή και απόλυτα με τις επιλογές της τρόικας. Ακόμη και θέματα που μέχρι κάποια χρόνια πριν αποτελούσαν κόκκινη γραμμή για τη σοσιαλδημοκρατία (βλέπε εργασιακές σχέσεις), τώρα τα αποδέχθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Και κάθε φορά που κάποιος τους εγκαλούσε για τη στάση τους, η απάντησή τους ίδια κι απαράλλαχτη: «δεν συμφωνούμε, αλλά λόγω της κρίσης…». Κάπως έτσι, συνυπέγραψαν τη διάλυση της υγείας, το κλείσιμο σχολείων, την εξοντωτική μείωση μισθών και συντάξεων. Κι όλα αυτά, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή τα μέτρα θα αποδώσουν και οι ίδιοι θα δικαιωθούν, διότι υποστήριξαν σκληρά μέτρα μεν, αλλά αποδοτικά δε.
Ποιοι είναι;
Κατά την γνώμη μου είναι οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, οι νεοφιλελεύθεροι του Μητσοτάκη και της Δράσης και φυσικά το Ποτάμι.