Και συνεχιζει ...
Θέτω την έκφραση «ανθρώπινα δικαιώματα» εντός εισαγωγικών, γιατί σήμερα τέτοια δικαιώματα υπάρχουν στο χαρτί, στο κεφάλι φιλοσόφων ή στα χείλη προπαγανδιστών, όχι όμως στην πραγματικότητα. Υπάρχουν «κράτη δικαίου», όμως δεν υπάρχουν «ανθρώπινα δικαιώματα», αν νοήσουμε τον όρο στην κυριολεξία του. Ως ανθρώπινο δικαίωμα επιτρέπεται να θεωρείται μονάχα ένα δικαίωμα το οποίο απολαμβάνουν όλοι οί άνθρωποι μόνο καί μόνο επειδή είναι άνθρωποι, δηλαδή χωρίς τη διαμεσολάβηση έξουσιαστικών αρχών και συλλογικών υποκειμένων (π.χ. εθνών και κρατών), που, από εννοιολογική και φυσική άποψη, είναι στενότερα από την ανθρωπότητα ως σύνολο. Επιπλέον, ένα γνήσιο ανθρώπινο δικαίωμα θα πρέπει να ισχύει και να απολαμβάνεται παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, δηλαδή παντού όπου επιθυμεί να εγκατασταθεί καθένας. Ώστε σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα δίχως απεριόριστη ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης και δίχως αυτόματη νομική εξίσωση όλων των ατόμων με όλα τα άτομα χάρη στην οικουμενική ισχύ μιας ενιαίας νομοθεσίας. Όσο ο Αλβανός π.χ. δεν έχει στην Ιταλία καί στην Ελλάδα ακριβώς τα ίδια δικαιώματα με τον Ιταλό και τον Ελληνα, μπορούμε να μιλάμε strictosensu για πολιτικά και αστικά, όχι για ανθρώπινα δικαιώματα.
Η κατάσταση στον σημερινό κόσμο είναι σαφής: δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους, υπό μόνη την ιδιότητα τους ως ανθρώπων, να κατέχουν όλα τα δικαιώματα (είτε αυτά λέγονται πολιτικά καί αστικά, είτε λέγονται ανθρώπινα), ανεξάρτητα από το που γεννιούνται ή το που βρίσκονται. Ανθρώπινα δικαιώματα, τα όποία θα άξιζαν πράγματι αυτό το όνομα, θα μπορούσε να χορηγήσει μονάχα ένα παγκόσμιο κράτος, προς το όποίο όλα τα άτομα θα βρίσκονταν σε άμεση και ίση σχέση, δηλαδή θα αποκτούσαν άμεσα όλα τους τα δικαιώματα απ’ αυτό ως τον εκπρόσωπο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μόνον όποιος εκπροσωπεί ολόκληρη την ανθρωπότητα μπορεί και να θεωρήσει τον κάθε άνθρωπο υπό μόνη την ιδιότητα του ως ανθρώπου, ανεξάρτητα από φυλετικά ή εθνικά κατηγορήματα, και να του χορηγήσει ανθρώπινα δικαιώματα. Η ανυπαρξία τέτοιων δικαιωμάτων επιβεβαιώνεται άλλωστε καθημερινά από την πολιτική, νομική καί αστυνομική πρακτική της ίδιας της Δύσης, η οποία, παρακάμπτοντας τίς οδυνηρές λογικές συνέπειες της ίδιας της της προπαγάνδας, ασκεί τα «ανθρώπινα δικαιώματα» πάντοτε υπό την επιφύλαξη των (εθνικών, ευρωπαϊκών κ.λπ.) κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Κάθε κυρίαρχη αρχή έχει εδώ το δικαίωμα να συλλαμβάνει ανθρώπους από άλλες χώρες μόνο καί μόνο επειδή αυτοί εισέρχονται ή παρεπιδημούν δίχως άδεια στην επικράτεια της, όμως δεν έχει π.χ. το δικαίωμα να τους δέρνει, γιατί η ίδια διακηρύσσει το ανθρώπινο δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας – λες και η σύλληψη καθ’ εαυτήν δεν αποτελεί eoipso άρση του δικαιώματος του ανθρώπου να διαθέτει το σώμα του όπως θέλει! Με αυτήν τη συνταγή η Δύση νομίζει ότι «δύναται δυσίνκυρίοιςδουλεύειν», όμως το κάνει με αντίτιμο τη λαθραία εισαγωγή των αρχών και της πρακτικής του «κράτους δικαίου» μέσα στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ολντ