Λαχουρένιος έγραψε:Νομίζω πως αυτά που λέει ο Ραν ταιριάζουν πιο πολύ στην μεταμοντέρνα κουκουρούκου νέα αριστερά των ΗΠΑ (που έχει επιρροές από ΣτΦ) παρά στην ορίτζιναλ σχολή που είχε μια κάποια σοβαρότητα.
Ο Ραν ξέρει πολύ καλά τι λέει γιατί άρχισε τη μελέτη των βασικών κλασικών (Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν) τη μακρινή περίοδο που έκανε
την πρακτική του ως μαθητευόμενος διανομέας φιαλών πετρογκάζ.
Κάπου τότε πήρε το αυτί μου για κάποια ''κριτική θεωρία'' εκπορευόμενη από κάποια μετα-μαρξιστική σέχτα ονομαζόμενη και ΣτΦ.
Ψάχνοντας το πράγμα ανακάλυψα ότι το μέγα λάθος των σημερινών φραγκφουρτιανών (σε όλες τις ''μαρξιστικές'' εκφάνσεις τους ακόμα
και των σημερινών ''αριστερών ριζοσπαστών τύπου συριζα) είναι το ότι μέσα στην ημιμάθεια τους θεωρούν ως ενιαία σχολή σκέψης τη ΣτΦ
και ενιαίο το σύνολο των θεωρητικών έργων που την απαρτίζουν.
Και κατάλαβα με το μικρό μου κομμουνιστικό μυαλουδάκι ότι ο ''νεομαρξισμός'' που πρεσβεύει η ''κριτική θεωρία'' της ΣτΦ δεν είναι τίποτα
περισσότερο από το παραμέρισμα της επαναστατικότητας της κριτικής της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού του Μαρξ
και ότι υποστηρίζει (η κριτική θεωρία) ως πρωτεύουσα ανάγκη την ανάδειξη της φιλοσοφικής και ιστορικής σκέψης του συνταιριάζοντας
την παράλληλα με επί μέρους θεωρίες κριτικής της αστικής μαζικής κουλτούρας, γνωσιολογίας, αισθητικής, πολιτισμού, γλώσσας και λόγου, θρησκείας, οικογένειας, σεξουαλικότητας κλπ, όπως και το ότι αυτό που προτείνει η συγκεκριμένη ''σχολή'' ως πανάκεια είναι το ότι μέσα από την
υπονόμευση όλων των παραπάνω και την ανάδειξη των αντιφάσεων τους μέσα στις παρηκμασμένες αστικές κοινωνίες θα επαναπροσδιοριστεί
η επαναστατικότητα της ''μάζας'' όχι στην αναχρονιστική βάση της συλλογικότητας που απορρέει από τις οικονομικές σχέσεις των μελών των αστικών κοινωνιών αλλά από τον αποκλειστικά και μόνο υποκειμενικό προσδιορισμό της όποιας ''ατομικής ταυτότητας'' που θα
φέρει νομοτελειακά την ανατροπή του καπιταλισμού εκ των έσω και χωρίς επανάσταση υποσκάπτοντας τις βασικές του ηθικές αρχές.
Αυτά από Αντόρνο, Χορκχάιμερ, Φρομ, Χάμπερμας και λοιπούς μέχρι τη στιγμή που σκάει μύτη ο Μαρκούζε και βάζει τα πράγματα
στη θέση τους παίρνοντας όλο αυτό τον ακαταλαβίστικο και ασύνδετο μεταξύ του φιλοσοφικό αχταρμά όλων των υπολοίπων και
ξεκαθαρίζει ότι καλά όλα αυτά που μας λέτε αλλά αν δεν βρουν εφαρμογή και έκφραση μέσα στη νέα ''αριστερή πρωτοπορία'' που αποτελείται
κυρίως από το κοινωνικό περιθώριο ξεχάστε τις κοινωνικές ανατροπές.
Άποψη που έγινε κυρίαρχη εδώ και πενήντα χρόνια στους κόλπους της μετα-μαρξιστικής διακαιωματιστικής ''αριστεράς'' φτάνοντας
σήμερα στο να αποκτά οντότητα και πολιτική έκφραση στο σύνολο του δυτικού κόσμου συμπορευόμενη με το διεθνές φονταμενταλιστικό
φεμιναζί κίνημα και το απανταχού ''αριστερο-ριζοσπαστικό κασσελαριάτο''.
