Λαχουρένιος έγραψε:Δεν λειτουργει ετσι γιατι οταν καποιος μπαινει σε σχεση συμφωνει με τον αλλο ρητα ή αρρητα οτι δε θα πηγαινει με αλλους.
Καλό είναι να αποφεύγουμε να εκπέμπουμε τέτοια μηνύματα προς τον σύντροφό μας, πρώτον γιατί η σχέση βαλτώνει γρήγορα μιας και ο άλλος μας θεωρεί δεδομένους και δεύτερον η προσγείωση στην πραγματικότητα θα είναι πιο εύκολη μετά σε περίπτωση που γίνει το κακό.
Επίσης, ρε φίλε, προτιμώ ο άλλος να νιώθει το αντίθετο. Ότι είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει. Ότι μπορεί να πάει με όποια θέλει. Πιο μεγάλη αξία έχει για μένα το γεγονός, ότι παρά την ελευθερία του, αυτός επιλέγει εμένα και δεν το κάνει επειδή το νιώθει ως συμφωνία ρητή ή άρρητη.
Κι επίσης, αυτές οι συμφωνίες μού βγάζουν μια κακομοιριά, μια αρρωστημένη ψυχοπαθολογία, μια ανασφάλεια, μια απελπισία κτλ.
Σαν το συμπεριφορικό χοντροκωλισμό που λέτε κι εσείς.
Δε θέλω να αισθάνεται ο άλλος ότι τον
τύλιξα, γιατί είναι το κατάλληλο θύμα να μου κάνει οικογένεια, παιδιά, σπίτι κτλ.
Οι περισσότεροι που φτιάχνουν σταθερές σχέσεις και το βλέπουν "σοβαρά" επιλέγουν κάποιον που να έχει τις προδιαγραφές να τους αποκαταστήσει κιόλας.
Συνεπώς, η αιώνια πίστη που διεκδικούν από τον άλλον είναι μη και τυχόν τους χαλάσουν τα πλάνα που έχουν στο μυαλό τους και χάσουν το κελεπούρι.
Και όσο μεγαλύτερο το κελεπούρι, τόσο μεγαλύτερη και η θηλιά που μπαίνει.
Λαχουρένιος έγραψε: Αλλες φορες η απιστια ειναι μια γεφυρα προς την νεα σχεση, δηλαδη παλι προκειται για βολεμα γιατι ο απιστος θελει να αποφυγει την μεταβατικη περιοδο που θα ειναι μονος του.
Άνθρωπος που δεν μπορεί να μείνει μόνος του και έχει ανάγκη μονίμως από κάποιον σύντροφο ανήκει στην ίδια κατηγορία της αρρωστημένης ψυχοπαθολογίας που σου είπα πιο πάνω.
Και αυτός που είναι ήδη σε σχέση και διεκδικεί "αποκλειστικότητα" και αυτός που είναι ελεύθερος και ψάχνεται εναγωνίως για σχέση γιατί δεν μπορεί να μείνει μόνος του είναι άτομα ανασφαλή.
Είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
Λαχουρένιος έγραψε: Στην εποχη μας ειναι πολυ ευκολο να χωρισεις και να βρεις καποιον αλλο. Ειναι μαλακια να πληγωσεις τον αλλο απλως για να μην ξεβολευτεις λιγακι.
Πληγώνεται αυτός που δεν παραδέχεται ότι η σχέση του έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό και το τραβάει το θέμα από τα μαλλιά. Η απιστία είναι το κερασάκι στην τούρτα. Δεν είναι η αιτία αυτή του χωρισμού στις περισσότερες περιπτώσεις.
Και να του πεις στα ίσια ότι "θέλω να χωρίσουμε" χωρίς να τον έχεις απατήσει πάλι θα πληγωθεί,
γιατί δεν μπορεί χωρίς εσένα. 
Άρα απιστία σε μια τελειωμένη σχέση δεν νοείται απιστία.Απλά ο ένας από τους δυο δε λέει να το πάρει απόφαση μια ώρα αρχύτερα. Ή και οι δύο.
Εκτός από αυτό, δεν μπορώ καθόλου τους συναισθηματικούς εκβιασμούς γενικότερα. Αν κάνω κάτι που πληγώνει τον άλλον, αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάτσει να το δουλέψει μόνος του. Ξέρω ότι είναι σκληρό αυτό που λέω αλλά η κρύα αλήθεια είναι ότι η συναισθηματική αντίδραση που θα δείξουμε σε ένα γεγονός είναι καθαρά δική μας υπόθεση. Το γεγονός παραμένει γεγονός (έστω και αρνητικό). Για το πώς θα αντιδράσουμε απέναντι στο χ γεγονός δεν ευθύνεται ο άλλος. Ο άλλος ευθύνεται μόνο για το γεγονός αυτό καθαυτό.
Απλά μετά μπλέκουν και οι ενοχές και οι τύψεις και η λύπη που "πλήγωσες" τον άλλον και το βλέπουμε συναισθηματικά.
Κανονικά κάθε άνθρωπος πρέπει να μάθει τον εαυτό του να τον θωρακίζει απέναντι στις δυσάρεστες καταστάσεις.
Εντάξει καλό είναι να προσπαθούμε να μην πληγώνουμε τους άλλους αλλά δε γίνεται να λειτουργούμε πάντα έτσι, γιατί στο τέλος καταπιεζόμαστε και πληγωνόμαστε εμείς για να μην πληγωθούν οι άλλοι.
Καταλαβαίνεις πώς το λέω έτσι; Όχι από άποψη γαϊδουριάς και αναισθησίας αλλά καθαρά από ψυχολογική σκοπιά.
Ξέρω ότι ακούγονται κάπως αυτά που λέω αλλά είναι μια ιδεολογία που έχω στο μυαλό μου και ας ξέρω ότι είναι ανεφάρμοστη. Πιο πολύ εκφράζω πώς θα ήθελα να είναι ο κόσμος και όχι πώς είναι στην πραγματικότητα.
Όπως η σχέση που έχεις εσύ με τον κομμουνισμό για να καταλάβεις.
Λαχουρένιος έγραψε: Οι ανθρωποι δεν αλλαζουν αν δεν εχουν κινητρο να αλλαξουν. Αν καποιος ανθρωπος εχει μια αντικοινωνικη συμπεριφορα και αυτη του βγαινει σε καλο τοτε δεν εχει λογο να την αλλαξει. Και συνηθως επειδη η απιστια και γενικοτερα η πουστια δεν εχουν συνεπειες, ετσι και αυτοι οι ανθρωποι δυσκολα αλλαζουν. Για αυτο και ο κοσμος ειναι οπως ειναι. Δε θα το ρισκαρα ειδικα αν ημουν σε φαση που θα σκεφτομουν για γαμο και παιδια.
Οκ όπως το νιώθεις.
Δε θέλω να σε πείσω για το αντίθετο. Γιατί αυτό έχει να κάνει λίγο και με τις εμπειρίες που έχει βιώσει ο καθένας μας.
Μπορεί να συμβεί κάτι στη ζωή σου και να αναθεωρήσεις.
Γενικά σωστά το θέτεις αλλά μην είσαι τόσο απόλυτος.
.gif "Laughing")
