Ο μετα-μεταμοντερνισμός ως πιθανό αντίδοτο στον σχεδιασμό δυστοπιών

[nemo]

σκοτεινοτερη εποχη; ..εγω το ελεγα σε εναν πυρηνικο πολεμο
οπου θα καταστραφουν ολες οι υποδομες

μεχρι στιγμης και μετα απο 2ππ παμε μια χαρα και ο κοσμος
βιωνει θαυματα με την τεχνολογια

αυτο που βλεπουμε και βιωνουμε ειναι οι παρενεργιες του φιλε- ισμου
ενος κοσμου σε σύγχυση γιατι ξεμεινε απο ιδανικα και χωρις σκοπους
γιατι τα θελει ολα χωρις τις υποχρεώσεις που συναδουν
τιποτα αλλο .... υπερισχυσε ο ατομισμος εις βαρος του συνολου
βρισκομαστε σε μια μεταιχμιακη εποχη του ανθρωπου που συντομα
θα ξεκαθαρισει ως προς τις κατευθυνσεις πχ μια επισιτιστικη κριση
θα θεσει απο μονη της τις προτεραιότητες της ανθρωποτητας

[Alien_ex_forums]

Ας ξεκινήσουμε από το τι ΔΕΝ είναι η διαλεκτική σύμφωνα με την άποψή μου.

Η διαλεκτική δεν είναι το όπλο του ισχυρού. Αν κάποιος ισχυρίζεται ότι δεν θέλει να εμπλακεί σε έναν διάλογο με κάποιον που βαφτίζει "καταπιεστή", "ισχυρό" κλπ, είναι σαν να παραδέχεται εκ των προτέρων ότι θα χάσει ή ότι έχει άδικο. Σαν να ξέρει ότι έχει άδικο.

Η άρνηση του διαλόγου, οδηγεί στο Ad Hominem. Για την ακρίβεια το Ad Hominem χρησιμοποιείται κατά κόρον για την άρνηση διαλόγου. "Δεν συζητάω μαζί σου ως προς την ουσία του επιχειρήματός σου, θα σου πω μόνο ότι είσαι φασίστας ή αντιφάς, ή καραγκιόζης, ή ότι βρωμάνε τα πόδια σου, και θα την κάνω με ελαφρά".

Παλιότερα το είχα απορία για ποιο λόγο στην κοινωνία μας υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που όταν αρθρώνεις την παραμικρή διαφωνία στις απόψεις τους και βλέπουν ότι ετοιμάζεσαι να επιχειρηματολογήσεις σου πετάνε ένα "δεν επιθυμώ διάλογο μαζί σου, είσαι φασίστας/μ@λάκας/καραγκιόζης και άντε γεια"

Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν φιλοσοφικά ρεύματα που στηρίζουν την παραπάνω στάση και λένε ότι "ο διάλογος είναι το όπλο του ισχυρού".

Κοινά αποδεκτές σταθερές, οφείλουν να υπάρχουν στην αναζήτηση της αλήθειας, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ως προς τον τρόπο που επιχειρούμε να την προσεγγίσουμε.

Πάμε τώρα στο ζήτημα της φαντασίας και της απόδρασης. Μέχρι πριν μία δεκαετία, υπήρχε στην κοινωνία και στη μυθοπλασία το αρχέτυπο του ονειροπόλου, ο οποίος πλάθει δικούς του, φανταστικούς κόσμους (άρα και αλήθειες) ώστε να αποδράσει από τη σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η μέθοδος, είναι απολύτως θεμιτή και σεβαστή. Δεν βλάπτει κανέναν συνάνθρωπο αυτός που επιλέγει να ζει στην κοσμάρα του.

Το πρόβλημα όμως στη σύγχρονη εποχή είναι ότι το αρχέτυπο αυτό έχει εξελιχθεί σε λάθος κατεύθυνση. Αυτός που ζει στη δική του πραγματικότητα, με τη δική της ορολογία, τους δικούς της κανόνες και εν τέλει, τη δική του αλήθεια, ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΩΣ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΟ ΑΞΙΩΜΑ. Εξαιτίας των hashtags, των σόσιαλ μίντια και του διαδικτυακού ακτιβισμού. Το πρόβλημα είναι ότι η προσωπική αλήθεια του ατόμου, έχει μετατραπεί σε προσωπική αλήθεια της κοινωνικής κλάσης, του κοινωνικού σωματείου, του κινήματος και οποιουδήποτε άλλου "κοπαδιού" που αντιμάχεται όλα τα άλλα για την απόκτηση ισχύος (άρα προνομίων).

Και φυσικά, ούτε λόγος για "αντικειμενική αλήθεια" και για "διάλογο". Αυτά θεωρούνται ότι είναι"τα όπλα του καθεστώτος".