Λαχουρένιος έγραψε:Φίλε Ρεκ, βλέπω ταυτιζομεθα σε αυτά τα θέματα και γω τα ίδια γούστα εχω
Έχω δυο ενστασεις όμως: μια τέτοια γυναικα-αλανι δε ζητάει γάμους και δακτυλίδια, και δεύτερον, οι καροτσες και οι αντίστοιχοι φλουφληδες είναι το 99,9% της κοινωνίας οποτε μιλάμε για ψύλλους στα άχυρα.
Μετρημένες στα δάκτυλα οσες έχω συναντήσει και έχουν οντως αυτό το προφιλ. Υπ'οψιν πολλές το παιζουν άνετες αλλα δεν ειναι
Πρόσεξε όμως, δεν αρκεί να βρεις την περπατημένη. Είναι βασικός κανόνας να είσαι κι εσύ περπατημένος. Σχετικό απλό παράδειγμα, που δώσε του επέκταση σε όλη τη φάση που πρέπει να σε χαρακτηρίζει. Είσαι με την περπατημένη για καφέ και πάει για κατούρημα ενώ αφήνει το σμαρτ φον στο τραπέζι. Αυτό χτυπάει με την ενάτη του Μπετόβεν στο ρινγκ τον αλλά εσένα στα παπάρια σου. Δεν του ρίχνεις ούτε ματιά, όχι γιατί το παίζεις υπεράνω αλλά γιατί αυτός είσαι. Γραψαρχίδης και δε μασάς σε τίποτα.
Έρχεται, και το μόνο που της λες είναι ένα σκέτο ''βάραγε το ρημάδι σου'' συνεχίζοντας να απολαμβάνεις την εσπρεσιά σου.
Ανοίγει το ρημάδι και αρχίζει να πληκτρολογάει σφαίρα, αλλά εσύ πάγος, όχι να το παίζεις αλλά να είσαι πάγος από φυσικού σου, γιατι είπαμε, αυτός είσαι. Αυτό εκτιμάται τα μάλα από την περπατημένη γιατί αναγνωρίζει τη συμπεριφορά της στη δική σου και πας για καλά στέφανα, τρόπος του λέγειν, γιατί αυτές οι μικροαστικές υποκρισίες δεν προσιδιάζουν σε περπατημένους.
Πάω τώρα να συνεχίσω την κουβέντα με το νέμο στη φιλοσοφία πολιτικής, γιατί έχουμε αφήσει ανοιχτό το θέμα περί της αρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου και την παραλλαγμένη μορφή της υπεραξίας.
Αρίστος
Και η δυσκολία του "ίδιου φαγητού κάθε μέρα" λύνεται με συνεννόηση αρκεί να είσαι διατεθειμένος να δεχτείς κι απ τη γυναίκα σου την αλλαγή του μενού
♪♫•*¨*•.¸¸♫♪ 
).gif "No emotion")
