Η επανάσταση των Σλάβων και Βλάχων κατοίκων της Θεσσαλίας κατά του Βυζαντίου

[Διάδοχος]

Για τον επαναστάτη Θωμά τον Σλαβοπόντιο γράψαμε;

Ο Θωμάς ο Σλάβος ή Σκλαβηνός (760 - 823) ήταν Βυζαντινός στρατιωτικός και σφετεριστής του αυτοκρατορικού θρόνου. Γεννήθηκε στη ΒΑ Μικρά Ασία, στην περιοχή της Χαλδίας (Α άκρο του Πόντου), πιθανότατα μεταξύ του 760 και του 770 μ.Χ. από φτωχή αγροτική οικογένεια σλαβικής καταγωγής. Σλαβικοί πληθυσμοί είχαν εγκατασταθεί νωρίτερα σε μικρασιατικά εδάφη και ιδίως στο θέμα του Οψικίου.

Εντάχθηκε στο στρατό και γρήγορα ξεχώρισε κερδίζοντας αξιώματα. Συνδέθηκε με φιλία με τον Λέοντα Αρμένιο, μετέπειτα αυτοκράτορα Λέοντα Ε΄, ο οποίος είχε στενές φιλικές σχέσεις με τον επίσης αξιωματικό Μιχαήλ Τραυλό, μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄. Το 803 τον συναντάμε υψηλόβαθμο αξιωματικό, πιθανώς τουρμάρχη, δηλαδή διοικητή μεραρχίας ή ταξιαρχίας, και υποστηρικτή του στασιαστή στρατηγού Βαρδανίου Τούρκου. Ο Βαρδάνιος προσπάθησε να ανατρέψει τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Α΄, αλλά απέτυχε όταν ο Λέων ο Αρμένιος και ο Μιχαήλ Τραυλός τον εγκατέλειψαν και υποστήριξαν τον νόμιμο αυτοκράτορα. Για τα επόμενα 10 χρόνια, δηλαδή μέχρι και το 813, οι πηγές δεν ανάφερονται κάθόλου στο Θωμά από τη λίμνη Γαζουρού.

Όταν ο φίλος του Λέων έγινε αυτοκράτορας το 813, τον απεκατέστησε ορίζοντάς τον τουρμάρχη των Φοιδεράτων στο Θέμα Αρμενιακών. Τα Χριστούγεννα του 820, αμέσως μετά την δολοφονία του Λέοντος από συνωμότες κατευθυνόμενους από τον Μιχαήλ, ο Θωμάς στασίασε κατά του νέου αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄. Κέρδισε γρήγορα την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των θεματικών στρατευμάτων της Μικράς Ασίας λόγω της συμπάθειας που έτρεφαν για τον Λέοντα Ε΄, της αντιπάθειάς τους απέναντι στον Μιχαήλ Β΄ και της καλής του φήμης ως αξιωματικού. Οικειοποιήθηκε τα χρήματα των δημοσίων ταμείων στο Θέμα Αρμενιακών και αλλού, συγκέντρωσε στρατεύματα και ξεκίνησε πορεία προς την Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια, ήρθε σε συνεννόηση με τον χαλίφη Αλ Μαμούν και κέρδισε υποστήριξη, χρήματα και στρατεύματα από τους Άραβες, ενώ στέφθηκε από τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιώβ αυτοκράτορας με το όνομα Κωνσταντίνος.

Σύντομα είχε κερδίσει με το μέρος του όλα τα θέματα της Μικράς Ασίας εκτός από τα θέματα Αρμενιακών και Οψικίου και βάδισε κατά της Κωνσταντινουπόλεως, η πολιορκία της οποίας άρχισε το Δεκέμβριο του 821. Η υποστήριξη του λαού της Πόλης προς τον Μιχαήλ, δύο ήττες του ισχυρού επαναστατικού ναυτικού από τα πλοία του αυτοκράτορα καθώς και μια καταλυτική ήττα από τους Βουλγάρους, οι οποίοι εξεστράτευσαν εναντίον του, κατόπιν συνεννόησης με τον Μιχαήλ, υπό την ηγεσία του Ομουρτάγ, οδήγησαν τον αρχικά πανίσχυρο Θωμά στην καταστροφή. Την άνοιξη του 823, η πολιορκία λύθηκε οριστικά κι ο Θωμάς κατέφυγε με τα απομεινάρια του στρατού του στην Αρκαδιούπολη. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλης τον παρέδωσαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Β΄. Ο Θωμάς καταδικάστηκε σε ενα θάνατο μαρτυρικό. Ακρωτηριάστηκε στα χέρια και στα πόδια και στη συνέχεια ανασκολοπίστηκε. Το ίδιο τέλος είχε κι ο θετός γιος του, Αναστάσιος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CF ... E%BF%CF%82

Και στην Μ. Ασία είχε Σλάβους (τους είχαν εγκαταστήσει ο Αυτοκράτορες). Μέχρι στον Λίβανο είχαν στείλει καποιους ως έποικους. Θα επανέλθω.


Προς το παρόν εντοπίστε την Χαλδία και το Οψίκιον στον χάρτη:





ΥΓ
Eυτυχώς που το φόρουμ είναι ελεύθερο και μπορούμε να συζητάμε για την πραγματική ιστορία του Βυζαντίου χωρίς να μας φιμώνουν ή να μας τραμπουκίζουν

[Διάδοχος]

Asia Minor Slavs refers to the historical South Slav communities relocated to Anatolia by the Byzantine Empire, from the Balkans. After Maurice's Balkan campaigns (582-602), and subsequent subduing of Slavs in the Balkans during the 7th and 8th centuries, large communities were forcefully relocated to Asia Minor as military, fighting the Umayyad Caliphate.

7th century
The earliest evidence for a relocation of Slavs from the Balkans may be a seal dated to 650. In 658 and 688/9 the Byzantines invited groups of Slavic settlers to Bithynia. Constans II settled captured Slavs in Asia Minor, and 5,000 of these joined Abdulreman ibn Khalid in 664-665.

There was a town in Bithynia known as Gordoservon, mentioned in 680–81, whose name is derived from the Serbs resettled there from the areas "around river Vardar" by Byzantine Emperor Constans II (r. 641–668), in the mid-7th century (in ca. 649 or 667). The bishop of Gordoservon, an Isidor, is also mentioned; the fact that this town was an episcopal seat gives ground to the thesis that it had a large Serbian population. Around the year 1200 this city is mentioned as 'Servochoria' (Serbian habitation).

Justinian II (685-695) also settled as many as 30,000 Slavs from Thrace in Asia Minor, in an attempt to boost military strength. Most of them however, with their leader Neboulos, deserted to the Arabs at the Battle of Sebastopolis in 692.

8th century
Military campaigns in northern Greece in 758 under Constantine V (r. 741–775) prompted a relocation of Slavs under Bulgar aggression, again in 783. The Bulgar expansion caused massive Slav migrations, and in 762, more than 200,000 people fled to Byzantine territory and were relocated to Asia Minor.

The most prominent among the Asia Minor Slavs was Thomas the Slav, a military commander who raised most of the empire in an unsuccessful revolt against Michael II the Amorian in the early 820s. Although the 10th-century chronicler Genesios calls him "Thomas from Lake Gouzourou, of Armenian race", most modern scholars support his Slavic descent and believe his birthplace to have been near Gaziura in the Pontus.

10th century
The Slavs of the Opsician Theme (Sklabesianoi) are still attested as a separate group in the 10th century, serving as marines in the Byzantine navy.

12th century
The Serbs rose up against the Byzantines in 1127–29, probably with Hungarian support; After the Byzantine victory, part of the Serb population was deported to Asia Minor.


https://en.wikipedia.org/wiki/Asia_Minor_Slavs

[Διάδοχος]

Saqaliba – Slavs in the Arab World

The earliest Arabic sources describe the Slavs as a people with pale skin, that turns “red” while under the sun, and blond hair. The Arabs even referred to a certain kind of a white coloured bean as saqalibiya (Slavic), as we learn from the Kitab al-Filaha, a treatise on agriculture written by Ibn al-‘Avvam at the end of the 12th century; the bean’s color apparently reminded them of the color of the Slavs’ hair.The first confirmed instance of Slavs meeting the Arabs is mentioned by the Byzantine chronicler Theophanes, who wrote in the early 9th century. According to Theophanes, in 664 a group of 5,000 Slavic (Sklavinoi) mercenaries who were in the Byzantine service joined the victorious army of the Omayyad (Umayyad) Caliph Mu’avyi I (reigned 661-680), who was returning from a campaign in Asia Minor. The caliph settled these Slavs in an area near the city of Apamea in northern Syria.

The Arabic name for the Slavs, Saqaliba (or as-Saqaliba with the Arabic “the”), which later also acquired at least a few dialectical variations, is a Greco-Byzantine loanword; this word is the regular Arabic plural form of the word Saqlab, Siqlab, Saqlabi, which itself is a corruption of the word Sklav- or the Greek and Middle Latin singular form of the Sklavinoi mentioned by the Byzantines.

The first wave of Slavic settlement among the Arabs started in 664, one of the many more to come. In 692, another group of Slavic soldiers-settlers in the Byzantine service, under their Prince Nevulos, voluntarily went over to the Arabs. When the Arabs raided Asia Minor, the local Slavic soldiers-settlers whom the Byzantines intended to use against their enemies, joined the Arabs. Most of these were Macedonian Slavs, but also apparently included some Serbs, who were originally resettled in large numbers from Macedonia to Bithynia in 686 by the Byzantines, during the reign of Emperor Justinian II (reigned 685-695 and 705-711).

This second wave of Slavs also settled within the borders of the Caliphate: in northern Syria, near the cities of Antioch and Kyrrhos. Since the 8th century, new groups of Slavs have appeared on the territory of the Caliphate, settled by the last Omayyad Caliph Marvan ibn Muhammad (or Marvan II, reigned 744-750). These Slavs are also known to have been settled in northern Syria, Cilicia, Commagene, Armenia or northern Mesopotamia, and Georgia. But there were still some Slavs left on the Byzantine side of the border: Arabic writers mention a certain Hisn as-Saqaliba (Fortress of the Slavs) located on the road leading from Tarsus to the “Cilician Gates”.


http://slavicchronicles.com/history/saq ... ld-part-1/

[Adminović]

Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό και εθνολόγο Χάμοντ (θεωρείται "φιλέλλην", μην μας λένε ότι βάζουμε και τίποτα "σλαβολάγνους" ), μέχρι και 100 χρόνια πριν υπήρχε μια Κροατο-σέρβικη πλειονότητα σε ορισμένες ορεινές περιοχές της ανατολικής Θεσσαλίας (και μια Βλάχικη αντιστοίχως στη δυτική Θεσσαλία).




Και τώρα πια ξέρουμε γιατί στο Βόλο και τη Λάρισα έχει "ξανθές γαλανομάτες" (πχ φωτό παρακάτω, από το καρναβάλι του Τυρνάβου [= "αγκαθότοπος"]), όπως έχει καταγραφεί στα δημοτικά τραγούδια.

ΚΡΥΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΜΦΑΝΙΣΗ

Η Θήβα έχει όμορφες, η Λιβαδειά αφράτες
Ο Βόλος και η Λαρισα, ξανθές γαλανομάτες

[Διάδοχος]

Ωχ, Κροάτης μπρατάν και ο Στύγιος.

[Στύγιος]

Ωχ, Κροάτης μπρατάν και ο Στύγιος.

Γω έχω καστανοπράσινα μάτια

[Adminović]

Ωχ, Κροάτης μπρατάν και ο Στύγιος.

Γω έχω καστανοπράσινα μάτια

Hazel λέγεται αυτό το χρώμα που περιγράφεις και είναι πολύ σύνηθες χρώμα ματιών στις σλάβικες χώρες των Βαλκανίων. Τα ξαδέρφια μου έχουν τέτοιο χρώμα ματιών (εγώ έχω ένα ακόμα πιο σπάνιο χρώμα ματιών, επίσης σύνηθες σε σλάβικες χώρες).

[Adminović]

Γορίτσα και Ζαγορά Μαγνησίας, δύο τοπωνύμια που προέρχονται από την ίδια σλάβικη λέξη και υπάρχουν διάφορα όμοια τέτοια τοπωνύμια σε σλάβικες χώρες.

Γκόρα είναι το βουνό στα σλάβικα. Γκοριτσα είναι το "βουναλάκι" και ζαγκόρα σημαίνει "πίσω" ή "πάνω" στο βουνό. Η Γορίτσα είναι ένα βουναλάκι δίπλα ακριβώς στον Βόλο και η Ζαγορά ένα χωριό στην πίσω πλευρά του Πηλίου (και αρκετά ψηλά).
Πχ η επαρχία Ζαγκόριε της Κροατίας (από εκεί κατήγετο και ο μέγας Γιόσιπ Μπροζ "Τίτο"): https://hr.wikipedia.org/wiki/Hrvatsko_zagorje

Και ο Βόλος είναι πιθανόν να προέρχεται από τον σλάβο θεό Βόλος/Βέλες. Ο θεός Βόλος ήταν ένας συνδυασμός της ελληνίδας θεάς Δήμητρας και του θεού Πάνα. Ο Βόλος κατά την αρχαιότητα λεγόταν Ιωλκός και κατά τους ελληνιστικούς χρόνους μετονομάστηκε σε Δημητριάδα (προς τιμήν της αρχαίας θεάς Δήμητρας), ονομάσια την οποία διατήρησαν τόσο οι Ρωμαίοι όσο και το Βυζάντιο (εξ ου και μέχρι σήμερα ο μητροπολίτης του Βόλου αποκαλείται "μητροπολίτης Δημητριάδος"). Η ονομασία Βόλος εμφανίζεται για πρώτη φορά κατά το 14ο αιώνα και ενώ η περιοχή είχε κατακλυστεί από Σλάβους. Είναι πολύ πιθανόν δηλαδή να "μετέφρασαν" το όνομα της πόλης με τον δικό τους αντίστοιχο θεό.

Η θέα από το "βουναλάκι" της Γορίτσας:

[Τλαξκαλτέκος]

Σύμφωνα με τον Άγγλο ιστορικό και εθνολόγο Χάμοντ (θεωρείται "φιλέλλην", μην μας λένε ότι βάζουμε και τίποτα "σλαβολάγνους" ), μέχρι και 100 χρόνια πριν υπήρχε μια Κροατο-σέρβικη πλειονότητα σε ορισμένες ορεινές περιοχές της ανατολικής Θεσσαλίας (και μια Βλάχικη αντιστοίχως στη δυτική Θεσσαλία).

Μέχρι 100 χρόνια πρίν ; Δηλαδή το 1918 ; Δεν υπήρχαν Σλάβοι στην Θεσσαλία τον 20ο αι. Και γιατί συγκεκριμένα Κροατοσέρβοι και όχι Βούλγαροι ;

[Adminović]

Ο Χάμοντ τα λέει, δεν τα λέω εγώ. Για να λέει ότι είναι Σέρβοι/Κροάτες και όχι Βούλγαροι, προφανώς κάποιους λόγους θα είχε.

Και να σημειώσουμε ότι τελευταίοι -πριν τους Οθωμανούς- ήταν οι Σέρβοι στη Θεσσαλία, η οποία ήταν και το σύνορο της αυτοκρατορίας τους (λίγο πιο κάτω από το Βόλο συγκεκριμένα) οπότε λογικό ήταν να έχουν μεταφέρει πληθυσμούς από αλλού σαν "ακρίτες".

Ένας Κροάτης λόγιος και πολιτικός του 18^ου αιώνος, ο Βιτέζοβιτς, που διετέλεσε και σύμβουλος της αυστριακής μοναρχίας, είχε γράψει σε βιβλίο του ότι στη Θεσσαλία υπάρχουν Κροάτες και -άρα- οι Αψβούργοι έπρεπε να διεκδικήσουν αυτά τα εδάφη από τους Οθωμανούς μετά τη συντριβή των Οθωμανών στους αυστριακοτουρκικούς πολέμους.

Θα το κάνω ένα ξεχωριστό άρθρο, όταν έχω χρόνο.