Ο γιατρός Σακελλαρίου Επαμεινώνδας του Γεωργίου γεννήθηκε εις τα Κανάλια Καρδίτσας το 1901. Τέλειωσε Γιατρός το 1924. Υπηρέτησε Έφεδρος Ανθυπίατρος 1925 και 1926. Το 1927 διορίστηκε Γιατρός στο Σανατόριο Ασβεστοχωρίου. Το 1939 ανέλαβε την θέση Διευθυντή Κλινικής.
Κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο δεν έλαβε μέρος διότι κατόπιν αποφάσεως του Γενικού Επιτελείου ανέλαβε την Διεύθυνση του Σανατορίου.
Το 1943 κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και ανέλαβε την Διεύθυνση τής υγειονομικής υπηρεσίας της Χης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.
Το Σεπτέμβρη του 1946 έφυγε για το βουνό και ανέλαβε την Διεύθυνση της Υγειονομικής Υπηρεσίας του Αρχηγείου Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας και το 1947 την Διεύθυνση τής Υγειονομικής Υπηρεσίας του Γεν. Αρχηγείου Δημ. Στρατού Ελλάδας.
Η «ψυχή» της «νοσοκομειούπολης» του Γράμμου, ο γιατρός Νώντας Σακελλαρίου.
«Ο Λεωνίδας Στρίγκος, υπεύθυνος του γραφείου Μακεδονίας του ΚΚΕ, σημαίνων στέλεχος του ΕΛΑΣ την περίοδο της εθνικής αντίστασης, είχε απευθύνει έκκληση στους περίπου σαράντα γιατρούς, που ήταν κομματικά μέλη (του ΚΚΕ), να ανέβουν στο βουνό. Σχολίαζε λοιπόν, ότι αντί για αυτούς, προθυμοποιήθηκε ο Νώντας Σακελλαρίου, που ήταν μεν στο ΕΑΜ, αλλά δεν ήταν στενό κομματικό μέλος του ΚΚΕ».
O Νώντας Σακελλαρίου, που μετά τη θητεία του στην εθνική αντίσταση και στον ΕΛΑΣ , περάσε στο αντάρτικο. Ο ίδιος ο Μάρκος Βαφειάδης, με προσωπική εντολή του ανέθεσε τα καθήκοντά του τον Απρίλιο του 1947. Ήταν καταξιωμένος επιστήμονας, πράος, πάντοτε ψύχραιμος και με βαθιά συναίσθηση του καθήκοντος του γιατρού απέναντι στον ασθενή.
O δικηγόρος και προσωπικός του φίλος Κωνσταντίνος Χορομίδης είπε χαρακτηριστικά: «Το είχε δείξει και στην Εθνική Αντίσταση, αλλά και πριν από την κατοχή, όταν κατά τη διάρκεια της θητείας του στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου είχε γίνει γνωστός, σε όλη την περιοχή Χορτιάτη - Αγίου Βασιλείου, με το προσωνύμιο ο γιατρός των φτωχών. Άφησε τη θέση του διευθυντή του σανατορίου για να διαθέσει τις υπηρεσίες του εθελοντικά στον ΕΛΑΣ και στην Εθνική Αντίσταση».
Ο Νώντας Σακελλαρίου, αρχίατρος του ΔΣΕ έλεγε: «Ο γιατρός στο αντάρτικο αντιμετωπίζει και τις πιο στοιχειώδεις ελλείψεις. Στερείται τα πάντα. Έχει μονάχα ένα στηθοσκόπιο. Δεν έχει τη δυνατότητα να προμηθευτεί, να συμπληρώσει καμιά έλλειψή του. Έχει μονάχα τον βουνίσιο αέρα, την ελευθερία και τον ψυχωμένο αντάρτη, που στέκει ατάραχος, τα υποφέρει όλα και με τη συμπεριφορά του δίνει κουράγιο στο γιατρό και τον βοηθά να τραβά μπροστά (...). Είναι πολύ για ένα γιατρό να βρίσκεται μπροστά σ' έναν τραυματία, που το μάτι του ζητά βοήθεια και μια γάζα, για να τον επιδέσεις - και συ να κάθεσαι, να τον βλέπεις, χωρίς να μπορείς να του προσφέρεις καμιά βοήθεια, να γυρίζεις πίσω σου να δεις κανένα κομμάτι πανί ή πουκάμισο να το σχίσεις και να το χρησιμοποιήσεις για γάζα. Τέτοιες στιγμές στο αντάρτικο ήταν κάθε μέρα».
Το 1949 ακλουθώντας τον ηττημένο ΔΣΕ βρέθηκε στο Ουζμπεκιστάν εκεί μέχρι το 1975 εργάστηκε ως γιατρός. Το Μάιο του 1975 επαναπατρίσθηκε στην Ελλάδα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. «Η τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας 1946 - 1949», εκδ. «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» - «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ», σ. 301 - 310 (Κεφ.: «Τα νοσοκομεία και τα αναρρωτήρια του Δημοκρατικού Στρατού»).
2. «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ», 12/1/2003, Ενθετη Εκδοση «7 Μέρες Μαζί», «Πέτρος Κόκκαλης - Ενας λαμπρός επιστήμονας, στην πρωτοπορία του λαϊκού κινήματος».
3. «Διαθέσαμε τη ζωή μας», Επαμεινώνδας Σακκελαρίου, Θεσσαλονίκη 1991.
4. «18 μήνες στην υγειονομική υπηρεσία του ΔΣΕ στο Βίτσι», Καίτη Νικολέττου - Γκιζελή, (επίμετρο στο βιβλίο «Διαθέσαμε τη ζωή μας»).
5. ΟΙ ΜΑΧΗΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΔΣΕ του Κώστα Γκριτζώνα εκδόσεις ΒΗΜΑ μαρτυρίες.
6. Το «Νοσοκομείο του ΔΣΕ» στην Πρέσπα. Ένα Μνημείο της ‘‘αντάρτικης’’ αρχιτεκτονικής του Γιώργη Κολιόπουλου. Δημοσιευμένο στο ΑΡΧΕΙΟΤΑΞΕΙΟ.
7. "Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας - Ο Εμφύλιος" του Τ. Βουρνά.
8. "Ενάντια στο Θάνατο στο Γράμμο και το Βίτσι" του Γιώργη Τζαμαλούκα, Εκδόσεις "Νέα Βιβλία".
9. Τα απόπαιδα της Κατίνας Λατίφη
