Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ Νο 50

[pluton]

Ακούμε και διαβάζουμε για τους πολέμαρχους στην Αφρική, την Ασία και την Ν Αμερική να χρησιμοποιούν παιδιά και έφηβους για να κάνουν πόλεμο... έχουν γυριστεί ανατριχιαστικά έργα με το δράμα αυτών των παιδιών.



Ο ΔΣΕ / ΚΚΕ χρησιμοποίησε παιδιά και έφηβους για να κάνει επιχειρήσεις;

Η αντάρτισσα Μαργαρίτα Λαζαρίδου στο βιβλίο έχει τίτλο: «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑ. Ταξίδι στο παρελθόν – Ταξίδι στον πόνο», αναφέρει:

"…Καημένη Μάρθα! Που να ήξερε τότε ότι ένα χρόνο μετά θα έπαιρναν το κοριτσάκι της, τη Μαρικούλα, 13 χρονών για το βουνό. Εκεί, στην πρώτη γραμμή, βλέποντας ένα στρατιώτη στα απέναντι υψώματα, σε αυτά που κρατούσε ο Κυβερνητικός Στρατός, σηκώθηκε όρθια και φώναζε γελώντας και δείχνοντας με το μικρό της χεράκι «Να ένας μπουραντάς!» όμως ο «μπουραντάς» δεν ήταν η κούκλα που έπαιζε, της έστειλε με το βόλι του το θάνατο και δεν ήξερε πως σκότωνε ένα κοριτσάκι 13 μόνο χρόνων. Από το Μπούλκες πήραν και τα τρία κοριτσάκια της Μάρθας Κεραμίδου, τη Δάφνη, την Παρθένα και την 15 χρονη Χρυσούλα και τα έστειλαν στο βουνό το καυτό καλοκαίρι του 1948. Την ίδια χρονιά σκοτώθηκαν και τα τρία...."
.




Έχουν γραφτεί βιβλία κυρίως από νεαρά άτομα που τα πήραν στο αντάρτικο και επέζησαν και μετά έγραψαν τα πάθη τους πχ

ΕΝΑΣ ΑΝΤΑΡΤΑΚΟΣ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΛΙΟΚΑΣΤΡΟ του Κώστα Γκέκα



....με πήραν οι αντάρτες αγγαρεία με το μουλάρι για τρεις μέρες -έτσι είπαν στη μάνα μου-, και γύρισα σπίτι μου ύστερα από τρία χρόνια. Από χρόνια ήθελα να γράψω αλλά όλο και το ανέβαλα. Το αποφάσισα τώρα, το 2006, και πήρα χαρτί και μολύβι. . .

Το ημερολόγιο ενός Καπαπίτη από τον Εμφύλιο του Μήτσου Η. Καραντζά μιλά για τις περιπέτειες της οικογένειάς που ήταν στρατευμένη (ένοπλη) για δίνει πληροφορίες και εφόδια στον ΔΣΕ και συμμετείχαν και τα παιδιά του.

...Ο ένας τραυματίας ήταν ο Κομνάς, ο γιος του Μήτσου Καραντζά. Ρώτησε αμέσως ο Κομνάς που είναι ο πατέρας του. Του είπαμε ότι σκοτώθηκε. Έμεινε κόκαλο το παιδί. - Σκοτώθηκε, μωρέ, ο πατέρας μου; έκαμε. - Ναι, Κομνά, σκοτώθηκε, του είπαμε. - Η μάνα μου; είπε αμέσως. - Σκοτώθηκε κι η μάνα σου, Κομνά. Και άρχισε να κλαίει το παλλικάρι. Πήραμε και τους τραυματίες και φύγαμε μέσα στο χιόνι για το Ζαμπειό. Έκλαιγε στο δρόμο ο Κομνάς. Ασταμάτητα. Σε λίγο καιρό σκοτώθηκε κι αυτό. Αργότερα, μάθαμε και για τον Ηλία, είχε σκοτωθεί κι αυτό....



Κάποια παιδιά ήταν τυχερά, ενώ συνελήφθησαν με το όπλο στο χέρι, υπήρξαν άνθρωποι αξιωματικοί που τους έστειλαν σε παιδουπόλεις να μάθουν τέχνη, γράμματα και κυρίως να ντυθούν και να φάνε φαγητό.



Γράψανε λόγια ευγνωμοσύνης για τους ευεργέτες τους.

Δείτε τι λένε κάποια παιδιά:

Η Αγγελική Πάζιου-Τζιώκα από τα Τοπόλιανα Ευρυτανίας, κόρη αντάρτη του ΔΣΕ με 9 παιδιά, από τα οποία τα 4 στο αντάρτικο και τα 5 τρόφιμοι των παιδοπόλεων γράφει: "Το προσωπικό της παιδόπολης γνωρίζοντας ότι όλα τα παιδιά ήταν ορφανά ή οι γονείς τους ήταν αντάρτες πάνω στα βουνά, ήταν πολύ στοργικοί μαζί μας. Και προσπαθούσαν να μας κάνουν να ξεχάσουμε το δράμα μας. Εκεί στις παιδοπόλεις έζησαν, μεγάλωσαν, μορφώθηκαν και θυμούνται με ευγνωμοσύνη όλους όσους έστησαν τις ωραίες αυτές παιδικές φωλίτσες Οι περισσότεροι που σπούδασαν ανήκαν και εξακολουθούν να ανήκουν στον αριστερό χώρο".

https://www.proinoslogos.gr/%CE%B1%CF%8 ... E%B9%CF%82

Αλλά και στα έργα με καθαρά αριστερή πλοκή δείχνουν αυτό το γεγονός.

Στο έργο "Ψυχή βαθία" βλέπουμε την χρησιμοποίηση παιδιών - εφήβων.

[Ραν ταν πλαν]

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην πατρίδα, στον Θεό, στην οικογένεια.

Αυτό που κάνουν. Να μη γράφουν αρλούμπες στα φόρουμ.

[pluton]

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δεν πιστεύουν στην πατρίδα, στον Θεό, στην οικογένεια.

Αυτό που κάνουν. Να μη γράφουν αρλούμπες στα φόρουμ.

Μα αρλούμπες γράφουν, άμα βρεθεί κανένας που ξέρει τι του γίνεται στοιχειωδώς .... λούφα και παραλλαγή.

Έλεγα και εγώ σχετικά με την στράτευση παιδιών και εφήβων από τον ΔΣΕ τι μου θυμίζει ....







Παρασημοφορημένοι και απ ότι βλέπεις όλοι, όπως και ο Βλάσης (Φλόγας) στην Ψυχή βαθιά. (μετά λέτε ότι δεν μοιάζει ο Ναζισμός με τον Κομμουνισμό, να μια ακόμα ομοιότητα).

Αν δεις Αγγλάκια ή Αμερικανάκια στρατιώτες να μου το δείξεις.... Επίσης προς τιμή τους ο ΕΣ και οι δεξιοί δεν στράτευσαν παιδιά για πολεμικούς σκοπούς..... σε σχολεία ναι τα έστελναν.

[pluton]

Πάρτε μια μαρτυρία για να δείτε πως συμπεριφέρθηκε ο ΔΣΕ σε έφηβες κοπελίτσες.


«……. Η συναγουνίστρια Χυτήρη Μαίρη , θα τα θμάσι κι συ πιστεύου, υπεύθυνη γυνικών του νουσουκουμείου την είχαμι , μας έλιγι:

<Όσις έχιτι περίουδου να μι του λέτι, φουρείου να μη κουβαλίστι>.

Ιγώ χαζό κουρτσάκ ακόμα, δεν τη μαρτύρησα κι μι άλλις τρις μι φόρτουσι έναν γκριμανταλά μι ιγκιφαλικό, να σιλέου κι αν μην πιστεύεις, οχ λιγότιρου απού ικατό ουκάδις .

Τουν πηγαίναμι, μα ιμείς ηξιράμι πως τουν πηγαίναμι.

Παραπάνου απού δεκαπέντι φουρεία που ήμασταν ικείν η απουστουλή, μας άφσαν πίσου .

Ιμένα, ποτάμ του αίμα κι γω δεν ξέρου.

Άντιξα τι άντιξα, μα σ έναν ανήφουρου δεν μπόρησα, ξαφνικά χλούμιασα κι τιντώθηκα χάμου.

Καλά που πρόλαβι μια συναγουνίστρια απού του Δουμουκό κι κράτησι τουν τραυματία αλλιώς θα τουν ρίχναμι κάτου.

Οι άλλις ποιόν να προυτοκοιτάξουν , ιμένα , που τα τέζαρα ή αυτόν;».


Όσες κοπέλες επέζησαν και πέρασαν στον υπαρκτό παράδεισο, οι περισσότερες αντιμετώπισαν τεράστια γυναικολογικά προβλήματα.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

... Διαθέσαμε τη ζωή μας... του Επαμεινώνδα Σακελλαρίου

[pluton]

Τι απέγινε η 1η Μεραρχία Ρούμελης – Θεσσαλίας του καπετάν Γιώτη; Απ ότι φαίνεται υπάρχουν σοβαρά παράπονα εκ μέρους των συντρόφων του για την τύχη αυτής της Μεραρχίας του ΔΣΕ.


Ο Αχιλλέας Παπαιωάννου αναφέρει ότι την 30η Αυγούστου 1949 η ταξιαρχία 103 που διοικούσε υποχώρησε στην Αλβανία. Εκεί πήρε ένα γραπτό σημείωμα από τον υπουργό στρατιωτικών της ΠΔΚ τον Δημήτριο Βλαντά που του έλεγε:

«Σ. Αχιλλέα θέλω να συγκροτήσεις ένα επίλεκτο τάγμα της Ταξιαρχίας σου – εθελοντών – και να καταλάβεις τις κορφές 2520, Κιάφα, Μούκα Πέτρα και Γκρίτζοβα του Γράμμου. Περιμένουμε τον καπετάν Γιώτη με την Μεραρχία του, ο οποίος βρίσκεται σε πορεία από την Ρούμελη – Θεσσαλία και όπου νάνε θα φτάσει, να ανοίξεις δρόμο να περάσει, να τον περιμένεις να τον υποδεχτείς».


Πράγματι συγκέντρωσε την Ταξιαρχία του και δημιούργησε ένα τάγμα και ξεκίνησε να ανακαταλάβει το ύψωμα Αυγό, 2520, Κιάφα, Μούκα Πέτρα και Γκρίτζοβα του Γράμμου. Είχαν αναρριχηθεί 30 μέτρα και λίγο πριν δώσει το πρόσταγμα της επίθεσης, όπως λέει «πως με φώτισε ο Θεός και δεν έκανα την έφοδο». Απέναντίας έδωσε εντολή:

«Πίσω, μαρς!»

Ο Παππάς τους είπε:
«Σ. Ταξίαρχε, είναι μια από τις πιό σοφές διαταγές που έχω πάρει απ εσένα, γιατί όπως βλέπεις το πανηγύρι τελείωσε...».
«Παππά άφησε τα αυτά και πάμε πίσω».
«Που θα πας όμως από τον Βλαντά; Το ξέρεις τι σε περιμένει;».


Πολύ αργότερα στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ στη Ρουμανία το 1951 ο Αχιλλέας Παπαιωάννου πλησίασε σε ένα διάλειμμα τον Βλαντά που ήταν από τους κοντινότερους συνεργάτες του Ν Ζαχαριάδη και του είπε:

«Σ. Βλαντά, δεν εκτέλεσα τη διαταγή σου εκεί στο αλβανικό έδαφος σχετικά με το 2520 κλπ για να περάσει ο Γιώτης. Τι συνέβει και δε με κάλεσες σε απολογία;».

«Άστα σύντροφε, μην τα σκαλίζεις γιατί βρωμάν... Ο στρατηγός μας αυτός έφτασε στην Αλβανία χωρίς στρατιά... Έφερε μαζί του μόλις 100-150 του Επιτελείου του και της προσωπικής του φρουράς, πέρασε από τον Καλαμά της Ηπείρου, οι υπόλοιποι Ταξιαρχίες, Τάγματα και λόχοι δεν έφτασαν ποτέ στην Αλβανία, χάθηκαν ως εμπροστοφυλακή, οπιστοφυλακές και πλαγιοφυλακές για να φτάσει σώος ο μασκαράς από την Ρούμελη μέχρι την Αλβανία.».


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΟΙΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ; του Αχιλλέα Παπαιωάννου εκδόσεις Μπίμπης

Ο στρατηγός λοιπόν φρόντισε με κάθε θυσία να διαφυλάξει τον εαυτό του και τους κωλυτούς του.... η ζωή στον ΔΣΕ/ΚΚΕ ήταν πολύ φτηνή, δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να θυσιάσουν όσους και να είναι αρκεί να σώσουν το τομάρι τους.

Υπάρχουν και άλλοι που μαρτυρούν το ξεφτιλίκι του καπετάν Γιώτη.


Ξέρετε τι σημαίνουν οι θέσεις 2520, Κιάφα, Μούκα Πέτρα και Γκρίτζοβα του Γράμμου;

Στην πραγματικότητα μεγάλο τμήμα του Γράμμου.

Πότε ήθελα να τις καταλάβουν;

30/8/1949 δηλαδή όταν επί του Γράμμου υπήρχε ο μισός ΕΣ. Σε κάθε ύψωμα θα πρέπει να υπήρχαν τουλάχιστον ένα Σύνταγμα και σε κάποια Ταξιαρχία του ΕΣ.

Με πόση δύναμη;

Ένα τάγμα, του ηττημένου ΔΣΕ. Ένα τάγμα του ΔΣΕ περίπου 300 άνδρες.

Καταλάβατε πόσο φτηνή ήταν η ζωή των "μαχητών" για το ΚΚΕ.

[pluton]

Για το ίδιο θέμα δείτε τι έγραψε (μικρό μέρος) ο ταγματάρχης του ΔΣΕ Βασίλης Καραγίαννης:

«... ο Χαρίλαος Φλωράκης – Γιώτης.... του εμπιστεύτηκαν μια Μεραρχία ο ΔΣΕ και τη διέλυσε μέσα σε δύο, σχεδόν, μήνες και ήρθε στα Πεύκα της Σαμαρίνας με μια Διμοιρία. Είναι έτσι, Γιώτη, ή όχι;

Λέει ψέματα ο Καραγιάννης;

Σου τα λέω από τώρα για να σε προετοιμάσω. Για να μην μου κάνεις τον πολύ <φορτάτο> και τον μεγάλο καθοδηγητή....

Πρώτα – πρώτα ο παλιάτσος ο Νικήτας Χρουστσιώφ και ύστερα οι δικές μας <κοπριές> τύπου Κολιγιάννη, Φλωράκη, Λουλέ, Μπαρτζιώτα κλπ ...

Το Φλωράκη και τον Κολιγιάννη είδα με τα μάτια μου διαλυμένους. Αυτοί δεν είδαν εμένα στην κατάσταση αυτή.... είδαμε τα χάλια του...

Μη σας κακοφαίνεται Φλωράκη – Μπαρτζιώτα δεν σας είπα εγώ να ξεφτελιστείτε για ένα κομμάτι ψωμί και γίνατε πράκτορες των Ρώσων ...

Στρατηγέ αγαπητέ Φλωράκη. Τα χάλια σου τα είδα στα Πεύκα της Σαμαρίνας. Ήρθες μ ένα παλιομούλαρο και με μια δομοιρία αντάρτες. Ολόκληρος στρατηγός! Κρίμα τις μπότες που φορούσε...

Μετά το Καρπενήσι ξεκίνησε (ο Φλωράκης) για τον Γράμμο και διαλύθηκε στον δρόμο....
Ο Φλωράκης ήρθε στον Γράμμο με τριάντα άτομα. Τόσους έχει και δεκανέας...».


Απ ότι φαίνεται λοιπόν η Μεραρχία του Φλωράκη διαλύθηκε από το Καρπενήσι μέχρι τον Γράμμο και διασώθηκαν τριάντα άντρες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΟΝΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ 1949 άρθρο του Δ Καρύκα.

ΣΣ Και ο Φλωράκης και ο Κολιγιάννης διετέλεσαν ΓΓ του ΚΚΕ, ο Κολιγιάννης (Αρβανίτης) διαδέχτηκε τον Ν Ζαχαριάδη.

[pluton]

Ένα άλλο τεράστιο θέμα, που δείχνει σ όλο το μεγαλείο του, την απάνθρωπη πλευρά του ΚΚΕ, είναι η τύχη των αιχμαλώτων που έπιασε ο ΔΣΕ.

Άλλη μία πτυχή του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς!



Κατά τις επιχειρήσεις στον Γράμμο ο ΔΣΕ έπιασε αιχμαλώτους φαντάρους του ΕΣ, ειδικά την άνοιξη του 1949 διέλυσε την 75η ταξιαρχία προξενώντας πολλές απώλειες και αιχμαλωτίζοντας πολλούς φαντάρους και αξιωματικούς, οι αιχμάλωτοι αυτοί χρησιμοποιήθηκαν για εργασίες στην επικράτεια που έλεγχε ο ΔΣΕ κάτω από άγρυπνη επίβλεψη των φρουρών τους, σε γενικές γραμμές η συμπεριφορά ήταν καλή, φυσικά μοιραζόντουσαν τις στερήσεις με τους άντρες του ΔΣΕ, έγινε μια προσπάθεια να τους εντάξουν στις δυνάμεις του ΔΣΕ, αλλά η έκβαση του πολέμου πια ήταν εμφανής και οι αιχμάλωτοι δεν ήταν διατεθειμένοι να συνδέσουν την τύχη τους με τους μελλοντικά ηττημένους.

Κάποιοι προσπάθησαν να ξαναπεράσουν στις γραμμές του ΕΣ, χωρίς όμως επιτυχία.
Μετά την κατάρρευση του ΔΣΕ τον Αύγουστο του 1949, οι αντάρτες περνούσαν στην Αλβανία και εκεί κατέθεταν τον οπλισμό τους στους Αλβανούς, στην σύγχυση της υποχώρησης όσοι από τους αιχμαλώτους μπόρεσαν κατέφυγαν στον ΕΣ πολλοί όμως ακολούθησαν τις μονάδες του ΔΣΕ.


Οι μαχητές του ΔΣΕ στις επόμενες εβδομάδες που ακολούθησαν μοιράστηκαν στα κράτη του Ανατολικού μπλοκ, κανένα όμως ανατολικό κράτος δεν ήθελε να πάρει τους αιχμαλώτους που πέρασαν στην Αλβανία για να μη δημιουργηθούν διπλωματικές προστριβές με την Ελλάδα, έτσι οι αιχμάλωτοι αυτοί έμειναν στην Αλβανία, αιχμάλωτοι ενός στρατού (του ΔΣΕ) που πιά δεν υπήρχε.

Η Ελληνική κυβέρνηση τώρα δεν ήθελε να μπει σε διαλόγους με την Αλβανία με την οποία υπήρχε εμπόλεμη κατάσταση και αμφισβητούσε την εδαφική της υπόσταση, εξ άλλου το εμφυλιακό κράτος των Αθηνών φοβόταν ότι μαζί με την επιστροφή των αιχμαλώτων θα γύριζαν στην Ελλάδα και «πράκτορες του εχθρού».

Οι Αλβανοί τώρα δεν έδειχναν καμιά σπουδή να επιστρέψουν στην Ελλάδα τους αιχμαλώτους διότι στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου θα έπρεπε να εξηγήσουν πως βρέθηκαν εκεί αυτοί οι άνθρωποι.


Έτσι οι διεθνείς οργανισμοί βρέθηκαν σε δυσκολία να λύσουν το πρόβλημα των Ελλήνων αιχμαλώτων στην Αλβανία.


Οι αιχμάλωτοι που άφησε στην Αλβανία ο ΔΣΕ οδηγήθηκαν σε στρατόπεδο εργασίας κοντά στα Τίρανα κυρίως στο Vallias που κάτω από την επίβλεψη των Αλβανών, κυρίως κομμουνιστών που πίστευαν ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν ένα είδος πέμπτης φάλαγγας που απειλούσε τον αλβανικό σοσιαλισμό.

Η συμπεριφορά των Αλβανών δεν ήταν άψογη και συμπεριελάμβανε πολύωρη καθημερινή εργασία σε τοπικά έργα, κατασκευή κτιρίων, άνοιγμα αποστραγγιστικών αυλακιών, εργασία σε συνεταιριστικά αγροκτήματα και αργότερα σε μεγάλα έργα διευθέτησης του ποταμού Ντρίνα (Δρίνος), δηλαδή οι αιχμάλωτοι αυτοί έριξαν το σκάψιμο και εργασία στην Αλβανία σε συνθήκες κυριολεκτικά δουλείας.


Οι αιχμάλωτοι έζησαν σ αυτές τις συνθήκες για επτά και κάποιοι για οκτώ χρόνια. Το 1956 βρέθηκε μια φόρμουλα επαναπατρισμού, με το σόφισμα ότι «εισήλθαν παράνομα στο έδαφος της Αλβανίας» και σαν τέτοιους οι Αλβανοί τους απέλασαν.


Έτσι τον Αύγουστο του 1956 η Ελλάδα δέχτηκε 217 αιχμαλώτους, δηλαδή λιγότερους από τους μισούς αιχμαλώτους, οι περισσότεροι ήταν «ύποπτοι» για το ελληνικό κράτος.

Στις 24 Αυγούστου 1956 το οχηματαγωγό «Αλιάκμων» μετέφερε στον Πειραιά όσους αιχμαλώτους απελευθερώθηκαν. Τριάντα από αυτούς παρέλαβε η ΕΣΑ για γίνει καλύτερος έλεγχος των υποθέσεών τους, οι υπόλοιποι αντιμετώπισαν συχνά την καχυποψία των Αρχών και την άγρυπνη παρακολούθησή τους.


ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ εκδόσεις ΙΣΤΟΡΙΚΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

[pluton]

Αυτοί που βλέπεις έχουν πέσει και φιλούν το χώμα της πατρίδας μόλις επέστρεψαν από τον σοσιαλιστικό παράδεισο της Αλβανίας.

Τους παρέδωσε ο ΔΣΕ / ΚΚΕ στους Αλβανούς, δείτε μια φωτογραφία.





ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Νικήτα Αγαπητίδη: Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας (1949-1956).

Το βιβλίο όμως καταγράφει και την τραγική αφέλεια και την τυφλή βία που επιβλήθηκαν απ’ την (απίστευτη για τα σημερινά δεδομένα) επκράτηση του σταλινικού και του ζαχαριαδικού μοντέλου:

«Σώσαμε τα παιδάκια της Βόρειας Ελλάδας απ’ τη μανία του πολέμου» θα τους αναγγέλη ο ινστρούχτορας λοχαγός. «Ερχονται όπου νά ‘ναι τ’ αεροπλάνα απ΄ τις λαϊκές δημοκρατίες» πιστεύουν όλοι.

Κι ο «αρχίατρος» της περιοχής θ’ αφήνη το κινητό χειρουργείο να λιμοκτονή, για να γίνη αρεστός στους απο πάνω («δέν μας χρειάζονται περιττά φαγητά»).

Και θα εκτελούνται κάμποσοι αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι κάνανε «διαλυτική δουλειά» και προπαγάνδα, ενώ ο Ζαχαριάδης θα φωνάζη «Παπάγο δέν τολμάς»!

Μά όταν θ’ αρχίση η επίθεση του στρατού τον Αύγουστο, η μόνη διαθέσιμη ερμηνεία θα είναι «τους έχουνε ποτίσει με ναρκωτικά τους στρατιώτες ­ δεν νοιώθουνε και πολεμάνε όρθιοι».

Ακόμα και την τελευταία μέρα καθώς φεύγουν για την Αλβανία, θα τουφεκίσουνε δυό νοσοκόμους αιχμαλώτους που ήταν «αγύριστα κεφάλια».

Κι ο Πορφυρογένης (φιλοξενούμενος στο Γράμμο μ’ άλλους 7 υπουργούς), την ώρα που σαρώνεται το Βίτσι (15 Αυγ. ’49), θα ξημερώνεται στο τηλέφωνο να μάθη «τι απογίναν οι εφτά βαλίτσες του».



Εκατοντάδες γυναίκες και άντρες (μή-αντάρτες) Έλληνες «φιλοξενούμενοι», αυτόμολοι ή, κυρίως, αιχμάλωτοι, θα δουλεύουν στα καταναγκαστικά έργα της Αλβανίας, πίνοντας συχνά λασπόνερο, βογγώντας στην ψείρα, τρώγοντας νεροζούμι ή πράσο, αποπατώντας στην καζάνα καταμεσίς στην προβατοκαζέρμα, αγωνιζόμενοι να σώσουν το ψωμί-τους τη νύχτα απ’ τους πόντικες που κυκλοφορούν στα στρώματα, χωρίς μιαν ασπιρίνη στο στρατόπεδο για κάμποσα χρόνια.

Κι όλα αυτά, ενώ ο ΟΗΕ «συζητούσε» το πρόβλημα.

Τα πρώτα χρόνια, θα τους ξυπνάν στις τρεις το πρωί ­ κι ένας αιχμάλωτος Χαλκιάς μ’ ένα δανεικό βορειοπηρώτικο κλαρίνο θα βαράη το εγερτήριο.

Δεν είναι δε πάντοτε οι Αλβανοί φρουροί οι σκληρότεροι μερικοί δικοί μας αλλαξόπιστοι αιχμάλωτοι θα είναι πρώτοι στους ξυλοδαρμούς των συμπατριωτών τους εκείνων που επιμένουν να νομίζουν ότι στηρίζουν τη Δημοκρατία αρνούμενοι να προσχωρήσουν στους δημοκρατικούς.

Η σχιζοφρένεια μιας εποχής στην αποθέωσή της.

https://www.tovima.gr/2008/11/24/opinio ... anagkaies/

[Προέλλην]

.
Καλά και τα μυθιστορήματα, αλλά:

«Οι κομμένες κεφαλές και η δημόσια επίδειξή τους αποτελούν Ελληνικό έθιμο». Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης στη διαμαρτυρία του Αμερικανού πρέσβη

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-kommene ... efalismon/

Απο τους κυνηγούς κεφαλών έτρεχαν να σωθούν και οι μεγάλοι και τα ανήλικα και πήραν τα βουνά οπλισμένοι.

[pluton]

Ανάμεσα στους αιχμαλώτους ήταν και ο νεαρός τότε γιατρός – και μετέπειτα γνωστός χειρούργος στην Αθήνα – Νικήτας Αγαπητίδης ο οποίος κατέγραψε ψύχραιμα δεκαετίες αργότερα την εμπειρία του στο βιβλίο «Το Χρονικό της Αιχμαλωσίας (1949 – 1956).

Εθελοντής οπλίτης από τα Δωδεκάνησα θα πιαστεί αιχμάλωτος από τους αντάρτες έξω από την Πυρσόγιαννη, την ώρα που χειρουργούσε. Θα τους ακολουθήσει έως τα τέλη Αυγούστου και θα περάσει «μέσα», όπως αποκαλούνταν η Αλβανία, μετά την τελική εκκαθάριση.

Εκεί, αρχικά θα φιλοξενηθεί αρχικά σε ένα νοσοκομείο ανταρτών στην Κορυτσά και στην συνέχεια πιστεύοντας η τύχη τους θα περάσει στα χέρια των Αλβανών.

Όπως αφηγείται αρχικά θεωρούσαν την συγκεκριμένη εξέλιξη θετική καθώς πίστευαν ότι πλέον είχαν να κάνουν με ένα κράτος μέλος του ΟΗΕ το οποίο μέσα από τις τυπικές διαδικασίες θα φρόντιζε για τον επαναπατρισμό τόσο τον δικό του όσο και των εκατοντάδων άλλων που βρέθηκαν στην ίδια δυσχερή θέση.

Θα σας αναφέρω στην συνέχεια τι σημαίνει κράτηση αιχμαλώτων από κομμουνιστές, πάντα από τις διηγήσεις του χειρούργου.

«τους κρατούμενους, εκτός από τις τιμωρίες, τους στέλνουν να κάνουν και βαριές δουλειές , πολλές φορές άσκοπες. Τους βάζουν να μπουν σε βάλτους για να κόψουν βούρλα, άλλα οι βάλτοι είναι γεμάτοι βδέλλες και σε λίγο από τα πόδια τους αρχίζουν να τρέχουν από πολλά σημεία αίματα. Το αίμα δεν σταματάει και οι κρατούμενοι σοφίζονται τους κόσμου τους τρόπους για να το σταματήσουν».

Υπάρχουν και άλλα βιβλία για το θέμα αυτό (φυσικά δεν θα σας πουν τίποτα γι αυτά στις ΚΟΒες)

"Η αιχμαλωσία μου στην Αλβανία του Χότζα 1947-1956" του Καλουδιώτη Αθανάσιου



Δεν το έχω διαβάσει, υπάρχει η πιο κάτω περιγραφή για το βιβλίο:

"Είναι ένα ολοκληρωμένο βιβλίο-μαρτυρία της αιχμαλωσίας 217 ανθρώπων στην Αλβανία, θυμάτων σκοπιμοτήτων, για σχεδόν 10 χρόνια (1947-1956).

Είναι γραμμένο με λιτότητα που ξαφνιάζει, χωρίς την ελάχιστη προσωπική οίηση (που είναι σχεδόν ο κανόνας στις προσωπικές μαρτυρίες), με ευρύτητα πνεύματος ακόμα και απέναντι στους βασανιστές του, με συμπόνια και τρυφερότητα για τους φίλους του, με χιούμορ πολλές φορές. Με διεισδυτική ματιά, που αναδεικνύει τη σημασία ενός από τα άγνωστα συμβάντα της σύγχρονής μας ιστορίας.

Είναι μια ολοκληρωμένη προσέγγιση ενός ανθρώπου ο οποίος μπορεί να αίρεται πάνω από την προσωπική και δικαιολογημένη πικρία που γεννά μια τόσο κατάφωρη αδικία. Κι αυτό είναι απτό δείγμα των ανθρώπων που, ενώ πόνεσαν, διαθέτουν προσωπική μεγαλοσύνη".