Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ Νο 50

[pluton]

Στα στρατόπεδα της Αλβανίας βρέθηκαν τρεις κατηγορίες ανθρώπων:

α) στρατιωτικοί αιχμάλωτοι, αξιωματικοί και στρατιώτες που πιάστηκαν από τους αντάρτες σε μάχες και ενέδρες και στη συνέχεια όπως στα αρχαία σκλαβοπάζαρα παραδόθηκαν στους Αλβανούς

β) αυτόμολοι στρατιώτες που ή ήταν κομμουνιστές ή παρασύρθηκαν απ’ την προπαγάνδα του ΕΑΜ και παράτησαν τα καθήκοντα τους και ήρθαν στην Αλβανία να βρουν τον παράδεισο αλλά βρέθηκαν να αποξηραίνουν βάλτους και να ανοίγουν δρόμους και

γ) απαχθέντες απ’ τους αντάρτες πολίτες που ξεσπιτώνονταν απ’ ορεινά χωριά.

Και που δεν εργάστηκαν οι άνθρωποι αυτοί.

Οι αιχμάλωτοι του ΔΣΕ οδηγούντο σε στρατόπεδο εργασίας κοντά στα Τίρανα.

Η απανθρωπιά των Αλβανών συμπεριελάμβανε πολύωρη καθημερινή εργασία σε κατασκευή κτιρίων, άνοιγμα αποστραγγιστικών αυλακιών, εργασία σε συνεταιριστικά αγροκτήματα και σε μεγάλα έργα διευθέτησης του ποταμού Ντρίνα (Δρίνος). Καταναγκαστικά έργα. Η συνήθης τακτική των μπολσεβίκων, όπως έπραξαν και οι Βούλγαροι κατακτητές στην κατοχή που χρησιμοποίησαν Έλληνες (« Ντουρτουβάκια») για την κατασκευή έργων.



Στις 29 Αυγούστου 1949 ο Έλληνας αυτός αξιωματικός βρέθηκε στην Κορυτσά και γράφει:

«…όσοι από μας έτυχε να ιδούμε αυτό με τα μάτια μας, όταν σαν ελευθερωτές μπαίναμε το 1940 στην Κορυτσά, δεν μπορούσαμε παρά να νοιώσουμε ρίγος και ιερή συγκίνηση. Δεν μπορούσαμε παρά να στυλώσουμε τα μάτια μας στη νοερή κινηματογραφική ταινία που προβάλλονταν μπροστά μας, με το φτερούγισμα της σκέψης στα περασμένα. Τότε που χιλιάδες άνθρωποι μας αγκάλιαζαν αδελφικά με γέλια και δάκρυα χαράς, τότε που όλες οι αγνές ελληνοπούλες με τις αγκαλιές γεμάτες λουλούδια έραιναν τον ελευθερωτή αδελφό…

Τώρα είναι οι ίδιες πόλεις, μα πόλεις νεκροταφεία, ερημικές, με άδεια καταστήματα, χωρίς κίνηση, χωρίς ζωντάνια. Οι ίδιοι εκείνοι άνθρωποι, μα με σφραγισμένα τα χείλη μην τυχόν και ξεφύγει ο πόνος που πιέζει την ψυχή τους…».

Στρατόπεδα των δούλων - στρατιωτών του ΕΣ που τους έδωσαν πεσκέσι ο ΔΣΕ/ΚΚΕ


Στρατόπεδο Μπουρέλι, Στρατόπεδο Ελμπασάν, Στρατόπεδο Βαλλίας, άνοιγμα καινούργιας γης δια ξεριζώματος δέντρων, Στρατόπεδο Σουκθ, καλύβες με άχυρο σκεπασμένες , σισσύτιο στην ουσία νεροζούμια με λίγα λάχανα, αναγνώσματα απ’ το Μαρξ και το Λένιν, χωροφύλακες Αλβανοί και ξυλοδαρμοί με μαγκούρες. Λίγη χαρά καθώς το 1951 επέτρεψαν να φτάσουν κάποια δέματα απ’την Ελλάδα ή και αλλού για τους κρατούμενους στις απάνθρωπες συνθήκες όπως περιγράφονται…

Και στη συνέχεια Στρατόπεδο του Μιφόλ και κατασκευή με εργασία μέσα σε βάλτο και έλος μεγάλου αρδευτικού καναναλιού απ’ το ποτάμι Αωός προς την πεδιάδα της Μουζακιάς.

[Ραν ταν πλαν]

Μην τα βάζεις όλα εδώ ρε Πλούτωνα. Δεκέμβρης σε λίγες ημέρες.
Κράτα κάτι και για τη δεκεμβριανή ηρωική αντίσταση των απόντων, των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών οι οποίοι με την αμέριστη βοήθεια των εγγλέζων πατρόνων τους θυσιάστηκαν για την ελευθερία και έσωσαν την πατρίδα από τα νύχια των ξενοκίνητων μπολσεβίκων.

[pluton]

Μην τα βάζεις όλα εδώ ρε Πλούτωνα. Δεκέμβρης σε λίγες ημέρες.
Κράτα κάτι και για τη δεκεμβριανή ηρωική αντίσταση των απόντων, των ταγματασφαλιτών, των χιτών, των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών οι οποίοι με την αμέριστη βοήθεια των εγγλέζων πατρόνων τους θυσιάστηκαν για την ελευθερία και έσωσαν την πατρίδα από τα νύχια των ξενοκίνητων μπολσεβίκων.

Για σκέψου αν είναι αλήθεια αυτή η συμπεριφορά στους αιχμαλώτους του ΕΣ (που είναι αλήθεια), πόσο αποκρουστικό είναι το πρόσωπο το κομμουνιστών, όταν φέρθηκαν με αυτό τον τρόπο σε αιχμαλώτους που του άφησαν δούλους στα χέρια των Αλβανών, την ίδια ώρα γκάριζαν για την τύχη του κατάσκοπου Μπελογιάννη με τους ασυρμάτους....

Αλήθεια γνωρίζεις πραγματικά τι έγινε τον ηρωικό Δεκέμβρη; (οι 33 ημέρες του Δεκέμβρη)....

Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο είχαμε 7.948 νεκρούς.

και στις 33 ημέρες του ηρωικού Δεκέμβρη που την αποκλειστική ευθύνη έχει το ΚΚΕ (δεν το λέω εγώ το έχουν γράψει μέλη της ΠΕΕΑ που ήταν υπουργοί στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως για παράδειγμα ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος) είχαμε 17.000 νεκρούς.... αυτά για τον Δεκέμβρη και σχετικά έχω ανοίξει νήμα.

[pluton]

Τα βασανιστήρια στον ΔΣΕ από αντάρτες σε αντάρτες, από συναγωνιστές σε συναγωνιστές ήταν πολύ συνηθισμένη υπόθεση. Δες τι γράφει ο Γιώργος Χουλιάρας ο "Περικλής" του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στο βιβλίο του "Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΩΤΟΣ":

".... Τον Μέρο τον κατηγόρησαν μαζί με δεκάδες άλλους, στελέχη και αντάρτες του ΔΣΕ για πράκτορες του εχθρού, τους έσερναν δεμένους για πολύ καιρό.

Πολλούς απ αυτούς τους βασάνισαν τόσο, που πέθαναν από τα βασανιστήρια, άλλους τους εκτέλεσαν και εκείνοι που επέζησαν και τους άφησαν ελεύθερους πολέμησαν και σκοτώθηκαν παλικαρίσια. Δεν ξέρω ακριβώς ποια τύχη βρήκε τον Μέρο....".



Ο "Περικλής" πολέμησε στην Ρούμελη, στα Άγραφα για μεγάλο διάστημα ήταν υπό τις διαταγές του Γούσια (Γιώργο Βοντίτσιο), αυτού που έγινε αρχιστράτηγος του ΔΣΕ μετά τον Μάρκο, έχει γράψει για αυτόν πολύ όμορφα πράγματα.... στην συνέχεια θα έχω την χαρά να σας τα παραθέσω.

[pluton]

Όταν είχε αποφασιστεί η υποχώρηση των υπολειμμάτων του ΔΣΕ στην Αλβανία, έγιναν πράγματα και θάματα, πάρτε μια ιδέα.... τι μήνα αποφασίστηκε η πορεία αυτή από την Ρούμελη στην Αλβανία; ΤΕΛΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ- ΜΕΣΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ χωρίς οδηγούς υπό διαρκή βροχή στα βουνά της Ηπείρου.....





Τέλη Οκτωβρίου 1949, συνεχίζει ο Περικλής, είχαν φθάσει στα Άγραφα (σταλμένα από τον Γράμμο) δυο μικρά, ευέλικτα τμήματα ανταρτών υπό τους Χ. Φλωράκη και Γ. Αθανασίου. Έφεραν τα νέα της πτώσης του Γράμμου και της «σύμπτυξης» του (κύριου όγκου του) ΔΣΕ στην Αλβανία. Είχαν εντολές να περιμαζέψουν ξεκομμένους, σκόρπιους αντάρτες και να τους προωθήσουν και αυτούς για την Αλβανία.

Η εντολή ήταν ρητή: Θα παίρνετε μαζί σας όσους κατά την κρίση σας μπορούν να περπατήσουν. Θα λέτε σε όλους ότι θα προχωρήσουμε πάνω από το Καρπενήσι και τα Άγραφα, μέχρι να συναντήσουμε συγκροτημένα τμήματα. «Σε κανέναν δεν θα πείτε ότι φεύγουμε για Αλβανία» (!!!)

Άσχετα με το ποια θα ήταν πιθανότατα η τύχη τους αν έμεναν στην Ελλάδα, γιατί οι αντάρτες δεν θα έπρεπε να ξέρουν ότι θα τους οδηγούσαν στην Αλβανία; Γιατί ο Μεγάλος Αρχηγός, ο Ζαχαριάδης, πίστευε ακόμα ότι δεν είχαν όλα οριστικά χαθεί. Τους ήθελε όλους στην Αλβανία (Βουλγαρία). Για να ξεκουραστούν, να ανασυγκροτηθούν, να ανεφοδιασθούν και να ξαναγυρίσουν σύντομα στην Ελλάδα, για να αναμετρηθούν με τον «μοναρχοφασισμό»….

Από τα υπολείμματα των ανταρτών που θα παρέμεναν στο εσωτερικό, θα συγκροτούνταν μικρά τμήματα 40-50 ανδρών. Σκοπός τους θα ήταν η εμψύχωση «του λαού» και η παρενόχληση του εχθρού. Τα τμήματα αυτά θα ήταν οι «εμπροσθοφυλακές» των τμημάτων που ετοιμάζονται να ‘ρθουν για την τελική αναμέτρηση με τον αντίπαλο».



Κι όλα αυτά, καταλήγει ο Περικλής, «γιατί η ηγεσία δεν είχε το θάρρος και την εντιμότητα ν’ αναλογιστεί το μέγεθος της καταστροφής που οδήγησε το κίνημα και το λαό ολόκληρο εξαιτίας της ανικανότητάς της, να βγει να το διακηρύξει ανοιχτά, και προσπαθούσε με τέτοια νταηλίκια, με άλλων τα κεφάλια στον τουρβά, να δικαιολογήσει τον εαυτό της».

[pluton]

Το τι τραβήξανε να περπατάνε την νύχτα σε βουνά υπό βροχή, να διέρχονται φουσκομένα ποτάμια και χειμάρρους, πεινασμένοι, άυπνοι, σε ανυπόφορο κρύο.... όταν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε υποχωρήσει Αύγουστο χωρίς να απειλείται ... θα σας βάλω περιγραφές της πορείας να χάσετε το μυαλό σας .... πριν ξεκινήσουν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε στείλει μια ομάδα 40-50 άτομα υπό τον Μπέικο σαν "εμπροσθοφυλακή" στην Ρούμελη και άλλους τόσους υπό τον Παπαϊωάννου σαν "εμπροσθοφυλακή" στην Θεσσαλία.... και τι λέγανε αυτοί οι μελοθάνατοι "... η ήττα δεν είναι στρατηγική, τα τμήματα του ΔΣΕ συμπτυχθήκαν στην Αλβανία για να ξεκουραστούν και να ανασυγκροτηθούν, να εφοδιαστούν και την κατάλληλη στιγμή να ξαναγυρίσουν για να αναμετρηθούν με τον μοναρχοφασισμό....".

Έκανε μια συζήτηση με τον Μπέικο ο Περικλής και τον παραθέτει στο βιβλίο του.... Θεέ μου τι αναφέρει εκεί....

Τέλος πάντων στην δύναμη αυτή ήταν και ένας κακομοίρης ο Χρυσόστομος Ζαχαρόπουλος δείτε πως τον περιγράφει: "... Ήταν σε κακά χάλια τα κόκαλά του από τα μήλα του προσώπου στα μάγουλα του είχαν πεταχτεί έξω, τα μάτια είχαν μπει μέσα, βαθιά στις κόχες. Φορούσε ένα σκισμένο παλιοπαλτό και μια πέτσινη, ξεφτισμένη τραγιάσκα ..."

Τον ρώτησε "Είσαι και συ για πάνω;" (ΣΣ την Αλβανία).
"... Με κοίταξε σχεδόν με παράπονο και μου αποκρίθηκε : <Όχι με προορίζουν να πάω να κάνω τον ΠΕ στο Αγρίνιο>.

Γέλασα κοροϊδευτικά για την κατάντια μας, καθώς ακόμα, παρά την καταστροφή που πάθαμε εξακολουθούσαμε να έχουμε τα ίδια μυαλά.... Στην περιοχή του Αγρινίου δεν μπορούσαμε να σταθούμε ούτε την καλή εποχή το 1947, και έστειλαν ένα άνθρωπο που ούτε στα πόδια του δεν μπορούσε να σταθεί .... Γιατί ... και να κάνει τι; ....<Εσύ τι λες;> <Τι να πω εγώ, αφού έτσι έχει αποφασιστεί από παραπάνω ;>.... ".

Τον παρακάλεσε να κάνει κουβέντα με τον Μπέικο να τον πάρουν Αλβανία γιατί ο ίδιος δεν τολμούσε....


Αυτή η τακτική να στέλνει σε βέβαιο θάνατο άτομα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος ή στόχος είναι κάτι πολύ συνηθισμένο στο ΚΚΕ, για παράδειγμα όταν έπεσε ο πολύς Μιχάλης Πεκτασίδης ο ηγέτης του Μπουλκές σε δυσμένεια τον έστειλαν στον Γράμμο, απ εκεί τον έκαναν Γεν Γραμματέα του ΚΚΕ στην Θεσσαλονίκη.... Ναι τον Πεκτασίδη τον Νο 1 ΟΠΛΑτζη μαζί με τον Αναστασιάδη Γεν Γραμματέα του ΚΚΕ στην Θεσσαλονίκη, δηλαδή ούτε δύο ώρες δεν θα έμενε στην Θεσσαλονίκη αμέσως θα τον έπιαναν.... φυσικά αρνήθηκε ο Μιχάλης Πεκτασίδης (διότι ήξερε τον λόγο που τον έστελναν Γεν Γραμματέα του ΚΚΕ στην Θεσσαλονίκη) και τότε τον έστειλαν απλό μαχητή στον Γράμμο με στόχο να τον σκοτώσουν στην πρώτη γραμμή, δραπέτευσε και πήγε στο Μπουλκές, εκεί τον δολοφόνησαν με μπαλτά, τον φόρτωσαν σε κάρο με κοπριά και χάθηκαν τα ίχνη του.

Αγγελικός ο κόσμος του ΚΚΕ ....

ΣΣ Η γυναίκα του Μιχάλη Πεκτασίδη (μια όμορφη γυναίκα) ήταν ανηψιά (νομίζω) της γυναίκας του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος την πολιορκούσε ερωτικά.... (σε άλλο βιβλίο συντρόφου υπάρχουν περιγραφές θα αναφερθώ αργότερα) μετά την δολοφονία του Μιχάλη Πεκτασίδη η γυναίκα του έφυγε και πήγε να προστατευθεί νομίζω στην Τσεχοσλοβακία.

[pluton]

......Το 1949 ήμουνα κρατούμενος στη φυλακή Καλαμάτας - Αλεξανδράκη. Μάθαμε για την ανάληψη της αρχιστρατηγίας του ΔΣΕ από τον Γούσια και αναρωτιόμασταν ποιος να είναι. Όνομα ανώτερου ή ανώτατου αξιωματικού του ΕΛΑΣ τέτοιο δεν ξέραμε. Να χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο αξιωματικός το αποκλείαμε. Και καταλήγαμε -ευσεβείς πόθοι- πως μάλλον θα πρόκειται για σοβιετικό στρατηγό, άρα επίκειται η τελική νικηφόρα επίθεση του ΔΣΕ κ.λπ. «χαράς ευαγγέλια...». Και αναμένοντας... αργότερα... μπαίνει στο κελί ο κρατούμενος «συνκελίτης μου», ο αείμνηστος Ντίνος Κυβέλος από το χωριό Κυβέλια της Μάνης. Πολυπρόσωπη οικογένεια, είχανε στην Αθήνα «Σύλλογος Κυβελαίων», - με στρατηγούς, πανεπιστημιακούς, ανώτερους υπαλλήλους σε όλη την κρατική ιεραρχία. Ο Ντίνος, εφοριακός υπάλληλος, είχε πιαστεί από τη μεταξική δικτατορία, εξορίστηκε ως κομμουνιστής και δραπέτευσε από το Χαϊδάρι, κρατούμενος των ναζί.

Τον αγαπούσε και εκτιμούσε το σόι του - με το επισκεπτήριο που του φέρνανε τάιζε αρκετούς κρατούμενους. Ήταν ψηλός, γύρω στο 1,90, ροδαλός, κοκκινομάλλης. Κατάχλωμος σαν από άλλο κόσμο, με πλησιάζει και μου λέει σιγά: Δημήτρη, η ήττα του ΔΣΕ είναι ζήτημα χρόνου.

Πετάχτηκα από μια κουρελού που κειτόμουν, ήμουν άρρωστος, «Τι λες ρε Ντίνο» φώναξα. «Έμαθα ποιος είναι ο Γούσιας. Είναι ο Γιώργος Βοντίτσιος, τον είχαμε συνκρατούμενο στην Ακροναυπλία, καλό παιδί, χωρίς όμως παιδεία, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει και το πιο απλό μάθημα, άρα, αφού φτάσανε να κάνουν ηγέτη τον Γούσια, δεν έχουν αξιωματικούς, άρα η ήττα είναι ζήτημα χρόνου...» - όπερ και εγένετο...

Θανάσης Καραδάσης. Υπολοχαγός της Σχολής Ευελπίδων το 1940. Άριστος αξιωματικός. Εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ Μεσσηνίας. Τελικά, στο επιτελείο της ΙΧης Ταξιαρχίας. Με την έναρξη του εμφυλίου στάλθηκε στην Ήπειρο - έτσι επέζησε, από την Πελοπόννησο ελάχιστοι επέζησαν. Μετά τη χούντα και την επιστροφή του από την Τασκένδη ανταμώσαμε - καθημερινά, σχεδόν ερχόταν στο γραφείο μου, είχα τις εκδόσεις Μνήμη, και τι άλλο, ανασκαλεύαμε τα περασμένα. Μια μέρα η κουβέντα ήρθε στον βομβαρδισμό με πυροβόλα της Θεσσαλονίκης από τον ΔΣΕ, που κατέληξε να αιχμαλωτιστεί όλο σχεδόν το τάγμα του ΔΣΕ που τον είχε πραγματοποιήσει, και του λέω: Καλά, αφού μεταφέρατε τα πυροβόλα σε απόσταση βολής της Θεσσαλονίκης, δεν έμεναν μόνον μία, δύο ομάδες για χειρισμό τους και μετά να παίρνανε τα κλείστρα και να φεύγανε; Δεν ξέρατε ότι ο στρατός διέθετε τανκς, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, θα σας μπλόκαρε;« κ.λπ. »Εγώ ήμουνα επικεφαλής" μου λέει.

«Ρε Θανάση! Εσύ» κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. «Είπα ακριβώς αυτά που λες??? ο κομματικός υπεύθυνος της περιοχής με καθαίρεσε... Λίγοι διαφύγαμε... Θα με εκτελούσαν αν δεν με καλούσαν και - έφυγα αμέσως για τη Φλώρινα... Στην Τασκένδη σε ανώτερα στελέχη του ΔΣΕ γίνανε κάποια σεμινάρια από Σοβιετικούς στρατηγούς. Σ' ένα κλήθηκε να απαντήσει σε ερώτηση μαθητής, στέλεχος, όχι επαγγελματίας αξιωματικός. Με την απάντησή του, ο Σοβιετικός εξεπλάγη, τον κοίταξε για λίγο, κούνησε το κεφάλι λέγοντας: 'Καταλαβαίνω γιατί ηττηθήκατε'...».

Από τα δημοσιευμένα ντοκουμέντα αναφέρω και τη «Νεκρή Μεραρχία» -αφορά αυτή της Πελοποννήσου του ΔΣΕ, του μαχητή του ΔΣΕ Μπελά- από τον Μπάστα Μεγαλόπολης - Παπακωνσταντίνου, της οικογένειας του τραγουδιστή Β. Παπακωνσταντίνου.

Πριν από 15 χρόνια κυκλοφόρησα το βιβλίο μου (εκδόσεις Ζαχαρόπουλος) «1940-1950, Η Δεκαετία που συγκλόνισε τη χώρα», περιλαμβάνω και άρθρο μου το πρωτόχα δημοσιεύσει στο «Αντί», Οκτώβρης 1974, «Λίβανος - Γκαζέρτα - Βάρκιζα - του Κακού η Σκάλα...»- η ηγεσία του ΚΚΕ στον εμφύλιο αυτή τη σκάλα την πέταξε ή την επεξέτεινε σε απύθμενο βάραθρο...

...Και διηγώντας τα να κλαις...

Τη δεκαετία του 1960 προ χούντας πούλμαν πλήρες με μέλη του Σωματείου αναπήρων και θυμάτων Εθνικής Αντίστασης (ήμουν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του) με πρόεδρο τον αείμνηστο Τάσο Αναστασόπουλο από την Καλαμάτα, αξιωματικό της Σχολής Ευελπίδων, ταγματάρχη και πολιτικό μηχανικό, διοικητής τάγματος του ΕΛΑΣ, επισκεφθήκαμε και φιλοξενηθήκαμε στις λαϊκές Δημοκρατίες Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Γιουγκοσλαβίας, με κύριο προορισμό μας τη Λ.Δ. της Ουγγαρίας, όπου παραμείναμε επί δεκαήμερο. Στάλθηκα και φιλοξενήθηκα με τη γυναίκα μου στο σπίτι του προέδρου των φιλοξενουμένων μαχητών του ΔΣΕ στην Ουγγαρία, στη Βουδαπέστη. Και επειδή είχα καταλήξει από νωρίς για τα αίτια που η «νικηφόρα επανάσταση» (Ε.Α.) χάθηκε, όπως και κατά τον εμφύλιο, και διατύπωνα ευθαρσώς τις απόψεις μου, ο φιλοξενών μας συναγωνιστής μού διηγήθηκε πολλά γεγονότα που έζησε, τα οποία συμφωνούσαν ή κατέληγαν στα ίδια με τα δικά μου συμπεράσματα.

Ο καπετάν Νίκος και η γυναίκα του Τασία κατάγονταν από τη Σαρίτσανη Λάρισας ή την περιφέρειά της - μαχήτρια και η αείμνηστη Τασία του ΔΣΕ, και ο αείμνηστος Νίκος ηγέτης του αρχηγείου του ΔΣΕ στην περιοχή Πηλίου. Καταθέτω ένα ιστόρημά του:

«Όταν αποχώρησε από την Ελλάδα ο ΔΣΕ, ξεκινήσαμε και μεις την πορεία προς Αλβανία. Μετά από περιπέτειες και θυσίες, κάποτε φτάσαμε και μόλις περάσαμε τα σύνορα, πέσαμε όπου βρεθήκαμε μισοπεθαμένοι. Ήρθε ένας σύντροφος και μου λέει: »Τι γίνεται, καπετάν Νίκο, πίσω;«. »Τι περιμένεις... Θρήνος και οδυρμός...«. »Μην πεις τέτοια στον Γούσια...« μου λέει και φεύγει

Να, σε λίγο και ο Γούσιας. Και με έπαρση: »Τι γίνεται, Καπετάν Νίκο. Ζάει τ' αντάρτικο;« - η απόφαση μετά την ήττα: »Το όπλο παρά πόδα«. »Μη λες βλακείες" του απάντησα. Πιαστήκαμε στα χέρια. Πήγαμε στην Πολωνία, με διαγράψανε... Εδώ στην Ουγγαρία αποκαταστάθηκα. Πέθανε το ζευγάρι στη Βουδαπέστη... Οι δύο κορούλες τους, μετά τη χούντα, δεν ήρθαν στην Ελλάδα. Φαίνεται δεν είχαν κέντρο υποδοχής...


http://www.avgi.gr/article/10811/917275/e-etta-tou-dse

[pluton]

Μια μέρα η κουβέντα ήρθε στον βομβαρδισμό με πυροβόλα της Θεσσαλονίκης από τον ΔΣΕ, που κατέληξε να αιχμαλωτιστεί όλο σχεδόν το τάγμα του ΔΣΕ που τον είχε πραγματοποιήσει, και του λέω: Καλά, αφού μεταφέρατε τα πυροβόλα σε απόσταση βολής της Θεσσαλονίκης, δεν έμεναν μόνον μία, δύο ομάδες για χειρισμό τους και μετά να παίρνανε τα κλείστρα και να φεύγανε; Δεν ξέρατε ότι ο στρατός διέθετε τανκς, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, θα σας μπλόκαρε;« κ.λπ. »Εγώ ήμουνα επικεφαλής" μου λέει.

«Ρε Θανάση! Εσύ» κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα. «Είπα ακριβώς αυτά που λες??? ο κομματικός υπεύθυνος της περιοχής με καθαίρεσε... Λίγοι διαφύγαμε...

Η Θεσσαλονίκη ήταν στο απυρόβλητο, το πυροβολικό του ΔΣΕ δεν έφτανε να την βομβαρδίσει.

Η επιχείρηση κατά της Θεσσαλονίκης αποφασίστηκε σε σύσκεψη πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών του ΔΣΕ στο χωριό Πύλη Πρεσπών στις 29 Ιανουαρίου του 1948, δόθηκε εντολή στον διοικητή των δυνάμεων του ΔΣΕ στην Κεντρική Μακεδονία, Νίκο Τριανταφύλλου, να διενεργήσει μια επιχείρηση βομβαρδισμού μεσαίας κλίμακας στη Θεσσαλονίκη.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1948, ένα σώμα ανταρτών που υπολογίζεται ότι αριθμούσε από 300 έως 900 μαχητές ξεκινά μια επιχείρηση διείσδυσης από τα Κρούσια Όρη στην ευρύτερη περίμετρο της πόλης.

Η διείσδυση διαρκεί περίπου 4 ώρες και τα αντάρτικα τμήματα λαμβάνουν θέσεις περίπου 7 χιλιόμετρα μακριά της πόλης στο ύψωμα Δερβένι με ανάπτυξη προς την τοποθεσία Καμήλα. Το αντάρτικο σώμα εκτός από την ομάδα βαρέως πυροβολικού διαθέτει ομάδα προκάλυψης, μεταγωγικά και παίρνει όλες τις απαιτούμενες προφυλάξεις για την κατάληψη των θέσεών του. Ο κανονιοβολισμός γίνεται με ένα γερμανικό κανόνι των 7,5 mm (μάλλον τύπου Σκόνερ) και διαρκεί περίπου μία ώρα, συγκεκριμένα από τις 2:30 έως της 3:30 της 10ης Φεβρουαρίου. Στην πόλη αναφέρεται η ρίψη 45-50 οβίδων.



Οι κάτοικοι των ανατολικών συνοικιών ξύπνησαν έντρομοι από τις αλλεπάλληλες εκρήξεις.


Παρά το γεγονός ότι οι απώλειες των κυβερνητικών δυνάμεων στις εγκαταστάσεις που πλήγησαν δεν μας είναι γνωστές, γνωστές είναι οι παράπλευρες απώλειες από οβίδες που έπεσαν από λάθος την πλατεία Τσιμισκή και Αριστοτέλους και οι οποίες είχαν θύματα 6 πολίτες που έχασαν τη ζωή τους και 7 οι οποίοι τραυματίστηκαν.


Ο στρατός και η χωροφυλακή εξαπέλυσαν ένα πρωτοφανές ανθρωποκυνηγητό για να μην προλάβουν να επιστρέψουν στις θέσεις τους. Οι αντάρτες αιφνιδιάστηκαν και υποχώρησαν ατάκτως. Στην προσπάθειά τους να διαβούν τη λίμνη του Αγίου Βασιλείου, πολλοί πνίγηκαν. Η επιχείρηση κόστισε στους επιτιθέμενους 100 νεκρούς, ενώ πάνω από 100 αιχμαλωτίστηκαν.

Οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν σε πομπή στις φυλακές (12 Φεβρουαρίου), εν μέσω αποδοκιμασιών και προπηλακισμών από τους «εθνικόφρονες». Στις 27 Φεβρουαρίου 1948, 111 αντάρτες δικάσθηκαν από Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. 52 καταδικάσθηκαν σε θάνατο, 15 σε βαριές ποινές και 44 αθωώθηκαν.






Την ίδια μέρα με την επίθεση των ανταρτών στη Θεσσαλονίκη, η Μόσχα ξεκαθάριζε το μάταιο του αγώνα των Ελλήνων κομμουνιστών. Με τη φράση «Σβαρνούτ» («Να τα μαζέψουν»), ο Στάλιν τόνιζε εμφαντικά σε αντιπροσωπεία Γιουγκοσλάβων κομμουνιστών στη Μόσχα ότι το ελληνικό αντάρτικο, όχι μόνο δεν πρόκειται να λάβει βοήθεια, αλλά θα πρέπει να εγκαταλείψει τον αγώνα του.




Μια άσκοπη ενέργεια χωρίς λόγο παρά μόνο τον εντυπωσιασμό, η επιχείρηση αυτή δείχνει την περιφρόνηση του ΚΚΕ στον παράγοντα άνθρωπος, έδωσαν από την ασφάλεια των Πρεσπών, ολόκληρο τάγμα του ΔΣΕ, έτσι χωρίς λόγο, ίσα ίσα για να ρίξουν μερικές βολές στην Θεσσαλονίκη.

[pluton]

«Ενθεν και εκείθεν της οδού εις τα πεζοδρόμια το πλήθος απεδοκίμαζε, χειρονομούσε, καθύβριζε και γιουχάιζε τους παρελαύνοντες» (Μακεδονία 12-2-48).







Δείτε τι έγραφε το έντυπο “Δελτίο Ειδήσεων” του ΔΣΕ, με ημερομηνία 12 του Φλεβάρη, :

“Τα ραδιόφωνα της Αθήνας και του Λονδίνου μετέδωσαν χτες και σήμερα επανειλημμένα την είδηση για την επίθεση των τμημάτων του ΔΣΕ στη Θεσσαλονίκη. Το Λονδίνο μετέδωσε ότι δυνάμεις ανταρτών έβαλλαν με όλμους των 81 χιλιοστών κατά της Θεσσαλονίκης. Στη χτεσινή εκπομπή του, είπε ότι ρίχτηκαν 12 βλήματα, ενώ σήμερα το πρωί είπε πως ρίχτηκαν 40 βλήματα.

Από τα βλήματα που ρίχτηκαν, 2 έπεσαν στα ξενοδοχεία όπου μένανε τα μέλη της Βαλκανικής Επιτροπής, ένα σε κτίριο που μένουνε Αγγλοι και 2 άλλα σε γκαράζ και αποθήκες βενζίνης. Η είδηση, για το βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης, προκάλεσε σύγχυση και πανικό στους μοναρχοφασιστικούς κύκλους της Αθήνας.

Η χτεσινή συνεδρίαση της Βουλής ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη συζήτηση του ζητήματος αυτού. Ο γενικός διοικητής της Μακεδονίας, Μπασιάκος, ζήτησε γενική επιστράτευση όλων όσων μπορούν να φέρουν όπλα και όσοι δεν μπορούν να φέρουν όπλα, να βοηθήσουν ηθικά και υλικά.

Αλλοι βουλευτές ζήτησαν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, που αποδείχτηκε ανίκανη να χτυπήσει τους αντάρτες. Αλλοι σύστησαν ψυχραιμία, ώσπου να δώσει εξήγηση η κυβέρνηση και ένα μέρος ζήτησε να γίνει μυστική συνεδρίαση της Βουλής. Ο Τσαλδάρης διαφώνησε με την πρόταση αυτή, μα ο αριθμός των βουλευτών που ζήτησε να γίνει μυστική συνεδρίαση ήτανε μεγάλος και γι’ αυτό ο πρόεδρος της Βουλής διέταξε την εκκένωση των θεωρείων για να γίνει η συνεδρίαση”.



Βλέπετε να μιλούν πουθενά για τους απλούς πολίτες που σκότωσαν τα βλήματα τους;

Χωρίς να πάθει τίποτα ο όποιος στρατιωτικός στόχος σκότωσαν και τραυμάτισαν απλούς πολίτες με τυφλά χτυπήματα, μόνο για τον εντυπωσιασμό.



Βλέπετε πουθενά να αναφέρουν ότι εξοντώθηκε ένα τάγμα του ΔΣΕ (ΣΣ το τάγμα του ΔΣΕ ποτέ δεν υπερέβαινε τους 300 οπλίτες).... οι μαχητές του ΔΣΕ για αυτούς είναι αναλώσιμοι, για το τίποτα για ένα πυροτέχνημα μπορούσαν να θυσιαστούν .... στον ΔΣΕ αυτό που βλέπουν με δέος όλοι οι στρατοί την "ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ" είναι κάτι που ποτέ δεν λαμβανόταν υπόψιν.

Οι αιχμάλωτοι, όπως και το κατασχεμένο πυροβόλο, εκτέθηκαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Οι θεσσαλονικείς φωτογραφήθηκαν με το τρόπαιο που τους βομβάρδισε και τους σκότωσε.

Οι αντάρτες υποχρεώνονται σιδηροδέσμιοι να «παρελάσουν» στην Τσιμισκή και κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, πρωτού οδηγηθούν στις φυλακές. 52 από αυτούς θα καταδικαστούν σε θάνατο και θα εκτελεστούν τους επόμενους μήνες.... τόσο απλά.





Ένα “Δελτίο Ειδήσεων” του ΔΣΕ γεμάτο φαμφάρες λες ένοιαζε κανένα τι είπαν στην βουλή... τα στρατιωτικά επιτελεία ήξεραν ότι τους δόθηκε η ευκαιρία να εξοντώσουν ένα ολόκληρο τάγμα και να μη χάσουν τίποτα.

Στην τριήμερη επιχείρηση του Λαγκαδά σκοτώθηκαν, 175 αντάρτες και συνελήφθησαν 148 που παραπέμφθηκαν στο έκτακτο στρατοδικείο Θεσσαλονίκης.




Στην συνέχεια θα σας παρουσιάσω την συμπεριφορά του ΕΑΜ και του ΔΣΕ στο Άγιο Όρος... η βλακεία εκεί χτύπησε ταβάνι.

[Τλαξκαλτέκος]

Άλογα κι αναβάτες: κατοχή κι εμφύλιος στην περιφέρεια Κοζάνης

(…)

Πρωτότυπος ο θεσμός του δανείσματος. Έθιγε περισσότερο τους νοικοκύρηδες και τους υπερήφανους που κατείχαν τα καλύτερα ζώα. Τέτοιες «μερσεντές» προτιμούσαν οι καθοδηγητές της επανάστασης για τις μετακινήσεις τους. Περίπτωση άρνησης συνεπάγονταν βαριές κυρώσεις και μάλλον είναι μοναδικό για την ατιμωρησία του το περιστατικό που υπεύθυνος του ΕΑΜ χωριού των Βεντζίων έδωσε σε Σιατιστινό αξιωματούχο της ΕΤΑ κυπριακό γαϊδούρι αντί για άλογο , όταν ο τελευταίος ζήτησε ζώο για να μετακινηθεί εντός της περιοχής.

(…)

Η καταβολή του ιταλικού τάγματος στο Φαρδύκαμπο τον Μάρτιο του 1943 από τον ΕΛΑΣ, την ΥΒΕ/ΕΚΑ και πλήθος ενόπλων κι αόπλων χωρικών, εφοδίασε τους αρχηγούς των ανταρτών με ιταλικούς κέλητες. Ανέβασε το γόητρό τους. Δεν επρόκειτο να ξαναπορευτούν πεζοί. Ωστόσο τα τυχαία αποκτήματα επεσήμαναν, τουλάχιστον από το ύψος των ζώων, τη διαφορά μεταξύ εξουσίας και βάσης. Θεωρητικά η επανάσταση καταδίκαζε κάθε κοινωνική διάκριση. Η πράξη όμως άλλα φώναζε στους σκεπτόμενους ή σε όσους αυτόπτες κι αυτήκοους διάβαζαν σωστά την πραγματικότητα.

Απλός αντάρτης πεζοπόρος είχε παραπονεθεί στον έφιππο διοικητή του 1/27 τάγματος του ΕΛΑΣ. Τον είπε:

κατέβα τώρα, μι πουνούν τα πουδάρια, να καβαλκέψου κι γω στ΄ άλουγου! Ακλούθα σιγά σιγά, λέει αυτός. Τουν είπα, έτσ΄ είνι η ισιότητα, η δικιουσύν΄;

Αθηναϊστί: κατέβα τώρα, με πονούν τα πόδια, να καβαλικέψω κι εγώ στο άλογο!». Ακολούθα σιγά λέει αυτός. Τον είπα, έτσι είναι η ισότητα, η δικαιοσύνη;

(…)

https://blogs.sch.gr/thankall/?p=1412