''Το φιλί''

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Γιώργης Παυλόπουλος, «Το διάφανο μετάξι»

Από το ένα μέρος οι δυό μας να έχουμε δοθεί σαν άλλοτε στον έρωτα.
Κι από το άλλο μέρος οι δυό μας πάλι ασάλευτοι τώρα να κοιτάζουμε.
Κοιτάζαμε τα διψασμένα σώματα πού ήμαστε κάποτε κοιτάζαμε την ηδονή τους
καί ποθούσαμε και λιώναμε να σμίξουμε μαζί τους.
Όμως ανάμεσά μας ένα μετάξι διάφανο σχεδόν αόρατο μας χώριζε για πάντα.
Γύρισε τότε και μου έδωσε με δάκρυα στα μάτια ένα φιλί που έκοβε τα χείλια σαν μαχαίρι.
Το πήρα και αρχίζοντας να σχίζω τον αέρα μας φάνηκε τάχα πως περάσαμε
και πέσαμε στην αγκαλιά τους και σμίξαμε τους άλλους εαυτούς μας.
Κι Εκείνη επήγε μέ τον Άλλο κι εγώ επήγα με την Άλλη.

(Από τη συλλογή «Πού είναι τα πουλιά;», εκδ. Kέδρος, 2004).



Edvard Munch, «Kiss by the Window», 1892

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Δημήτρης Δούκαρης, «Τα φιλιά»

Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά,
όλες οι άλλες λεπτομέρειες μού διαφεύγουν
– σώμα, κινήσεις, διαγράμματα και τα λοιπά.
Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά στα χείλια,
σα χαρακιές στα χείλια –
το πάθος αισθάνομαι ακόμη πάνω
στα χείλια σαν απόγνωση τα φιλιά.


Felix Vallotton, The Kiss», 1898

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Κική Δημουλά, «Επιτύμβιο»



«Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως
ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο.»
Αλλά και τελευταίο ακόμα πιο φιλί θα λέγεται όσο καιρό
τουλάχιστον θα το τραβολογάνε η μνήμη από τη μιά μεριά η λήθη
από την άλλη η καθεμιά δικό της θεωρώντας το
ώσπου ο δίκαιος Σολομών για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει μισό να πάρει η μιά μισό
η άλλη κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά –ποτέ δεν είναι η ίδια– ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί αποτελείται εξολοκλήρου από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται η αναμονή και η παραίτηση άνθη αντίπαλα
οι δυό τους σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο κενοτάφιο στολίζουν.



René Magritte, «The Lovers», 1928

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Γιώργος Κ. Καραβασίλης, Άτιτλο

Ένα φιλί – αθώος σεισμός·
Τα φύλλα σιγοφλοίσβησαν,
Αλάφιασε ο κάμπος μόλις.
Ένα φιλί – δροσιάς γλυκός λυγμός.
Ποτέ πιο αλαφρά δεν ράγισαν
Τα μάρμαρα στα μνήματα.



Joséphine Wall, «Kissing Tree Spirit»

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, «Η ζέστη»

Στη ζέστη της Ελλάδας τα κολλημένα στέρνα μας ανάβλυζαν νερά·
έπινα τον ιδρώτα σου μαζί με τα φιλιά σου το αχ σου στη σκιά του παντζουριού.
Την ώρα που ανέβαινε το άγριο μεσημέρι του τόπου εφούντωνες κι εσύ
με τα τρελά τσουλούφια σου τα θεία τσίνορά σου,
το γέλιο σου πολύεδρο μες στ’ αλμυρά πρίσματα του πάθους.
Στην τόση λάβρα στην τόση ακινησία με μόνο ίσκιο πάνω μας το μαύρο πεπρωμένο,
τα σκίτσα της ύπαρξής μας έμοιαζαν μ’ εξίσωση εντόμων.
Κακοφορμίζει ο Αύγουστος σαν ανοιχτή πληγή
και τα τζιτζίκια αστείρευτα θυμίζουν πάλι τον ποιητή στου ποιήματος το τέλος.
Άπνοια… Η μύγα σχολαστικά τα πάντα π’ ασχημίζει εκάθισε στο πέος σου και τρώει το χυμό σου.
Περνάει με το μεγάφωνο αυτός με τα καρπούζια· το μεσημέρι πέφτει στα πόδια μου σαν κεφαλή κομμένη.




Pablo Picasso, «Figures By The Sea – The Kiss», 1931

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Κωστής Γκιμοσούλης, «Φιλί στον πάγο»


Ξυπνάω την παγωμένη νεράιδα
με καυτό φιλί.
Δεν είμαι όμως πρίγκιπας.
Είμαι το κόκκινο βιολί
που επιμένει μέσα στον αδιάφορο αέρα.


Hans Zatzka, «Sleeping Beauty»

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Σάκης Σερέφας, «Φιλί με αναπάντεχη ποιότητα»

τι στόμα ήταν –αίφνης– απόψε αυτό
απύθμενο αλανιάρικο αδηφάγο
με τίποτε δεν χόρταινε
και τι γλώσσα ήταν αυτή απόψε
άστατη περιηγήτρια σβέλτη
έτοιμη να διδάξει την αταξία
δεν είσαι κορίτσι εσύ
ψιλοβρόχι απάνω σε λαμαρίνα είσαι–
κοσκινίζεις σιγανά



Carmen Tyrrell, «Lovers – Her Kiss»

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Χλόη Κουτσουμπέλη, «Τα φιλιά σου»

Άλλοτε. Την εποχή των γυπαετών.
Ένα, ένα, ανεκτίμητα, αιχμηρά, καυστική ποτάσα,
διάφανες μέδουσες, γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.
Άλλοτε. Τα φιλιά σου.
Τώρα σαν με δεις, με φιλάς στο μάγουλο.
Τυχαία. Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους.




Gustav Klimt, «The Kiss» (Lovers), detail, 1908-1909

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Αλέξιος Μάινας, «Δείλι»


Σπουδή κι η απώλεια.
Περάσαν τέσσερις χρονιές περάσαν τρεις χειμώνες, ανούσιο,
μα σε σκέφτομαι, τα μαλακά φιλιά σου που μπλέκονταν στις μπούκλες σου.
Ακάλυπτοι οι αγκώνες κρυώναν και ψιθύριζες: «θα φύγω, πάμε, βιάσου!»
Μπροστά μου κάποιο σούρουπο στον ήλιο πριν κυλήσει στο μόλο ελπίζω να σταθείς.
Τα χείλη σου απαλά να πουν πως το μετάνιωσες κι ας μην υπάρχει λύση,
κι όταν στις συλλαβές ξανθιά η τούφα απ’ τα μαλλιά μπλεχτεί στο χρυσαφένιο φως,
ν’ αστράψουν και τα μάτια και να κυλούν στα μάγουλα τα περιττά καράτια.
Σονέτων τούφες μελανές, πιοτών εικόνες τούτα – βρίσκω σε κάβους και σε ακτές
και σε χαμένα δάση τ’ ότι δεν είσαι πια παντού·
του νου μου η παλιοκούτα γέμισε μνήμες άχρηστες, μα η καρδιά έχει αδειάσει.




Roy Lichtenstein, «Kiss II», 1962

[κουλούρι Θεσσαλονίκης]

Νίκος Ερηνάκης, «Θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος, II»

Ενθουσιασμένη σε ανακάλυψα
Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών να παιχνιδίζουν γύρω σου
Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου
Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό το πλεονέκτημα που θα μου αποκαλύψεις
Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί
Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία μικρή
Είναι τρόπος να υπάρχεις
Όπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου
Και κοιτάς έξω σαν να ακούς το κύμα
Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε
Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες
Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα
Αν πρέπει να ταχτώ
Θα ταχτώ στη φαντασία
Εδώ που βρέχει
Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία
Φέρεις την Κίνηση
Τη μανία του πανικού
Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας
Απειλεί η αγάπη ακόμα
Δεν ξέρουμε να λέμε σ’ αγαπώ
Χωρίς αλάτι στα χείλη
Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες
Τι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου
Για να μου αρέσεις τόσο πολύ
Θέλω να σε φιλήσω
Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος




Wojciech Weiss, «Kissing Her on the Grass»